Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dziedzic - Chojnacka Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Sałek (spr.) Sędzia WSA Danuta Szydłowska Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia lotniczo-lekarskiego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego na rzecz skarżącego J. W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 25 czerwca 2018 r. lekarz orzecznik – B. I., działając w imieniu Centrum Medycyny Lotniczej [...], na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z 2018 r., poz. 1183 z późn. zm.) wydała orzeczenie lotniczo-lekarskie nr [...] o niezdolności J. W. (dalej też jako "skarżący") do wykonywania czynności lotniczych w klasie [...].

Od powyższego orzeczenia skarżący wniósł odwołanie do Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego (dalej też jako "Naczelny Lekarz"), w którym nie zgodził się z treścią wydanego orzeczenia oraz zwrócił się o wydanie pozytywnej decyzji dotyczącej wykonywania czynności lotniczych wg kl. [....].

Naczelny Lekarz w dniu 26 lipca 2018 roku powołał, na podstawie art. 106 ust. 5 ustawy - Prawo lotnicze, komisję w celu zbadania zasadności odwołania.

Komisja uznała w swojej opinii z dnia 31 lipca 2018 r., na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej z przeprowadzonego procesu orzeczniczego oraz obowiązujących wymagań zdrowotnych dla kl. 1, iż skarżący może zostać uznany za zdolnego do wykonywania czynności lotniczych wyłącznie w klasie [...], po wykonaniu dodatkowej konsultacji kardiologicznej w Centrum Medycyny Lotniczej [...] w W.

W tym też dniu Naczelny Lekarz powiadomił skarżącego o konieczności wykonania ww. badania kardiologicznego, na które to badanie skarżący zgłosił się 14 grudnia 2018 r. z wymaganymi wynikami badań specjalistycznych.

Po rozpoznaniu odwołania skarżącego, Naczelny Lekarz, decyzją z dnia [...] stycznia 2019 roku uchylił orzeczenie lotniczo-lekarskie z dnia 25 czerwca 2018 r. o niezdolności skarżącego do wykonywania czynności lotniczych w klasie [...] oraz uznał go za zdolnego do wykonywania czynności lotniczych w klasie [...] z ograniczeniem: [...]-24, [...]. W uzasadnieniu wskazał, że postanowił tak, uwzględniwszy wymagania zdrowotne zawarte w Załączniku Nr IV (Część-Med), Podczęść B, Sekcja 2 pkt MED.B.010 pkt b ppkt 1 rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiającego wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 oraz wymagania wskazane w pkt AMC l.MED B.010 pkt. 3 lit. i Akceptowalnych sposobów potwierdzania spełnienia wymagań (AMC) oraz materiałów zawierających wytyczne (GM) do [...]-[...], wyniki zgromadzonej dokumentacji medycznej, opinię komisji odwoławczej, wyniki dodatkowej konsultacji kardiologicznej a przede wszystkim mając na uwadze bezpieczeństwo wykonywanych czynności lotniczych.

W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił organowi:

1. naruszenie przepisu MED.B.010 pkt. b ppkt 1 rozporządzenia Komisji UE Nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiającego wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 216/2008 poprzez błędne zastosowanie przepisu i niewłaściwą jego interpretację,

2. naruszenie załącznika 2 do wytycznej nr 16 Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 15 października 2014 r. (Dz. Urz. ULC z 2014 r., poz. 70) przez błędną wykładnię słowa "patologia",

3. naruszenie art. 24 § 1 pkt. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.), zwaną dalej: "k.p.a.", przez konsultacje pomiędzy organem I i II instancji, przed wydaniem orzeczenia lotniczo-lekarskiego nr [...].

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, ustosunkowując się do zarzutów skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Przedmiotem skargi w niniejszym postępowaniu jest decyzja Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego z [...] stycznia 2019 roku nr [...], uchylająca orzeczenie lotniczo-lekarskie z 25 czerwca 2018 roku nr [...] o niezdolności skarżącego do wykonywania czynności lotniczych w klasie [...] oraz uznająca go za zdolnego do wykonywania czynności lotniczych w klasie [...] z ograniczeniem: [...] - [...], [...].

Z przepisów art. 105 ustawy z 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (tekst jednolity Dz. U. z 2018 roku, poz. 1183, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania skarżonej decyzji) wynika, że sprawność psychiczną i fizyczną członka oraz kandydata na członka personelu lotniczego i członka oraz kandydata na członka personelu pokładowego sprawdza się w trakcie badań lotniczo-lekarskich. Z kolei, w myśl art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, badania lotniczo-lekarskie przeprowadzają i wydają orzeczenia o istnieniu lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego oraz członka personelu pokładowego: 1) centra medycyny lotniczej, 2) lekarze orzecznicy. W imieniu centrum medycyny lotniczej badania lotniczo-lekarskie przeprowadza i wydaje orzeczenie komisja lekarska centrum medycyny lotniczej złożona z lekarzy orzeczników oraz specjalistów z zakresu medycyny (ust. 2 art. 106 cyt. ustawy). Natomiast, zgodnie z art. 106 ust. 3 ustawy – Prawo lotnicze, od orzeczenia komisji lekarskiej centrum medycyny lotniczej lub lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje odwołanie do Naczelnego Lekarza w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia. Do postępowania w sprawie odwołania stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego. Naczelny Lekarz w celu zbadania zasadności odwołania, o którym mowa w ust. 3, powołuje komisję, w skład której wchodzą lekarze specjaliści z zakresu medycyny. Komisja ta składa Naczelnemu Lekarzowi sprawozdanie z dokonanych ustaleń; Naczelny Lekarz nie jest związany opinią komisji (art. 106 ust. 5 ww. ustawy). Sam Naczelny Lekarz Lotnictwa Cywilnego, jak przewiduje art. 24 ust. 1 ustawy – Prawo lotnicze, działa w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego, będąc powoływanym i odwoływanym przez Prezesa Urzędu spośród lekarzy będących specjalistami z zakresu medycyny.

Sama kwestia dopuszczalności skargi na decyzję, wydaną w oparciu o normę kompetencyjną statuowaną w art. 106 ust. 3 ustawy – Prawo lotnicze, była już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w postanowieniu z dnia 5 grudnia 2014 r. sygn. akt II GSK 2502/14, stwierdził, iż orzeczenia lotniczo-lekarskie nie ograniczają się tylko do oceny stanu zdrowia osoby stającej przed komisją, lecz w sposób autorytatywny rozstrzygają również kwestie zdolności badanego do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego (jest warunkiem udzielenia i posiadania licencji). Zatem w sposób oczywisty łączą elementy wiedzy medycznej z elementami typowymi dla orzecznictwa administracyjnego, co z kolei wyraźnie wskazuje na administracyjny charakter orzecznictwa omawianych komisji lekarskich. W konsekwencji podlegają one zaskarżeniu do sądu administracyjnego i ocenie w zakresie zachowania wymogów podlegającego sądowej kontroli aktu administracyjnego.

Istotnym jest, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity Dz. U z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; zwana dalej "p.p.s.a."). Zgodnie z art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd uwzględnia skargę tylko wtedy, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (pkt 1 lit. a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (pkt 1 lit. b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło one mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 1 lit. c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określonych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach (pkt 2) bądź stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (pkt 3). Nadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego, zobowiązany był wziąć pod uwagę również jej zgodność z przepisami europejskimi, w tym m.in. regulacjami zawartymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiającym wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 (Dz. U. UE L 311 z dnia 25 listopada 2011 r., s. 1 ze zm.).

Badając pod tym kątem niniejszą sprawę Sąd stwierdził naruszenie przepisów procedury tj. art. 107 § 3 w zw. z art. 7, art. 8, art. 9 i art. 11 k.p.a., które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że skoro, w myśl art. 106 ust. 3 ustawy – Prawo lotnicze, do postępowania w sprawie odwołania od orzeczenia komisji lekarskiej centrum medycyny lotniczej lub lekarza orzecznika stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, to koniecznym jest prawidłowe uzasadnienie przez organ decyzji odwoławczej, zgodnie z wymogami art. 107 § 3 k.p.a. Przepis ten przewiduje, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Tylko i wyłącznie uzasadnienie decyzji spełniające powyższe kryteria gwarantuje zachowanie podstawowych zasad ogólnych postępowania administracyjnego, w tym, w szczególności zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.), informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na sytuację prawną strony (art. 9 k.p.a.) oraz przekonywania, czyli wyjaśniania stronie zasadności przesłanek rozstrzygnięcia (art. 11 k.p.a.).

Tymczasem, analizując treść zaskarżonej decyzji Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego z [...] stycznia 2019 roku, zauważyć należy, że organ odwoławczy ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, którego w ogóle nie uzasadnił. Po chronologicznym przywołaniu kolejnych etapów postępowania, Naczelny Lekarz Lotnictwa Cywilnego, stwierdził bowiem, że (cytując wprost):

"Uwzględniwszy wymagania zdrowotne zawarte w pkt MED.B.010 B) pkt 1) rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. ustanawiającego wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 oraz wymagania wskazane w pkt AMC1.MED B.010 3) i) Akceptowalnych sposobów potwierdzania spełnienia wymagań (AMC) oraz materiałów zawierających wytyczne (GM) do [...]-[...], wyniki zgromadzonej dokumentacji medycznej (będące podstawą do wydania orzeczenia nr [...]), opinię komisji odwoławczej, wyjaśnienia lekarza orzecznika odnośnie zarzutów zawartych we wniesionym odwołaniu, wyniki dodatkowej konsultacji kardiologicznej a przede wszystkim mając na uwadze bezpieczeństwo wykonywanych czynności lotniczych, Naczelny Lekarz postanowił jak we wstępie."

W sposób oczywisty zatem zaskarżona decyzja, w ogóle nie zawiera uzasadnienia, odpowiadającego wymaganiom ujętym w art. 107 § 3 k.p.a. Nie sposób z niej wywieść, po pierwsze, jakie fakty organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nie spełnia tych warunków, samo przywołanie przez organ konkretnych dokumentów, w tym obrazujących stan zdrowia skarżącego, bez poddania ich ocenie i ustalenia w oparciu o nią konkretnego stanu faktycznego, w zakresie zdeterminowanym przepisami prawa materialnego, a więc w tym przypadku przede wszystkim wymaganiom zdrowotnym w odniesieniu do orzeczeń lekarskich 1 i 2 klasy ujętych w Sekcji 2 MED.B.010 b) pkt 1) rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. Organ jedynie je wymienia, zapominając, że przytoczenie przepisów prawa to również wskazanie ich treści i relacji do stanu faktycznego sprawy (p. wyrok NSA z 8 listopada 2000 r., sygn. akt III SA 760/99, niepubl.). Natomiast w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania decyzji odwoławczej wymagały one, aby u wnioskodawców nie występowały żadne zaburzenia funkcjonowania układu sercowo-naczyniowego, które mogłyby kolidować z bezpiecznym wykonywaniem przywilejów wynikających z odpowiednich licencji. Zatem możliwości uzyskania licencji w klasie [...] i [...] [...] nie wykluczały jakiekolwiek zaburzenia funkcjonowania układu sercowo-naczyniowego, lecz jedynie takie, które wpływałyby na bezpieczne wykonywanie czynności lotniczych przez skarżącego. Konieczne, więc było ustalenie przez organ odwoławczy, na podstawie całokształtu zebranych dowodów, stanu zdrowia skarżącego, z dokładnym opisem ewentualnie zdiagnozowanych zaburzeń zdrowotnych, a w dalszej kolejności dokonanie przez Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego oceny, czy kolidują one z przypadkami niesprawności wnioskodawców do wykonywania czynności lotniczych wynikających z postanowień Sekcji 2 MED.B.010 b) pkt 1) rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1178/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. (aktualnie w brzmieniu obowiązującym od dnia 30 stycznia 2019 roku zmienionym Rozporządzeniem Wykonawczym Komisji (UE) 2019/27 z dnia 19 grudnia 2018 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1178/2011 ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do załóg w lotnictwie cywilnym zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139).

Organ zobligowany też był do ustosunkowania się w decyzji do zarzutów skarżącego ujętych w odwołaniu, dotyczących nieuprawnionego zastosowania w jego przypadku przesłanki współistnienia dwóch patologii, na podstawie przepisu AMC1 MED.B.010 pkt. e ppkt 3 lit. i, zgodnie z którym: "Wnioskodawcy z zastawką aortalną dwupłatkową mogą zostać uznani za zdolnych do pracy pod warunkiem braku innych patologii w obrębie serca i aorty". Zdaniem skarżącego bowiem operacyjnie wyleczona koarktacja aorty, zwłaszcza, jeżeli operacja wykonana jest przed osiągnięciem 5 roku życia, prowadzi do całkowitego usunięcia wady, w przeciwieństwie do innych metod leczenia. W związku z tym, jego zdaniem, nie można mówić o współistnieniu dwóch patologii, skoro wrodzona wada została całkowicie wyleczona sposobem operacyjnym. Organ odwoławczy w swej decyzji z dnia [...] stycznia 2019 roku w ogóle nie odniósł się do tej kwestii, nie poświęcając jej żadnej uwagi. Tym samym nie dopełnił obowiązku ustosunkowania się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez skarżącego w odwołaniu od orzeczenia lotniczo-lekarskiego z 25 czerwca 2018 roku. Tymczasem, jak podkreślił NSA w wyroku z dnia 18 października 2016 r. sygn. akt I OSK 471/16, nieodniesienie się do zarzutów odwołania uzasadnia uchylenie decyzji, jako wydanej z naruszeniem art. 7, art. 11, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Z zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, ujętej w art. 15 k.p.a., wynika bowiem, że obowiązkiem organu rozstrzygającego sprawę w postępowaniu odwoławczym, jest ponowne rozpatrzenie sprawy oraz ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów i wniosków strony skarżącej.

Podniesienia w tym miejscu wymaga, iż wywody w tym zakresie ujęte w odpowiedzi na skargę, z uwagi na powtórzenie powyższego zarzutu co do błędnego współwystępowania patologii serca w skardze, nie mogą zastępować, czy uzupełniać decyzji poprzez zamieszczenie w niej rozważań i ocen, które to winno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne rozstrzygnięcia. W związku z tym, co do zasady argumenty wskazywane w odpowiedzi nie są brane pod uwagę przy rozpoznawaniu sprawy w postępowaniu sądowym. Niemniej dla porządku wskazać trzeba, że w odpowiedzi na skargę organ zarzuca skarżącemu błędne przyjęcie, że operacja koarktacji aorty usunęła całkowicie problem występującej wady i nie ma wpływu na późniejszy stan zdrowia, nie wyjaśniając jednakże dlaczego stanowisko skarżącego jest niezasadne. Organ podniósł jedynie, iż literatura specjalistyczna wskazuje, że z koarktacją aorty mogą współistnieć inne wady wpływające na późniejszy obraz kliniczny, przywołując jako nieprawidłowość, zdiagnozowane u skarżącego poniżej tętnicy podobojczykowej lewej odchodzące nieprawidłowe naczynie idące za przełyk o średnicy ok. 6 mm. Organ powołał się przy tym na zapis na karcie zabiegu operacyjnego z dnia 6 lipca 1999 r. a więc sprzed 20 lat, nie dokonując żadnych rozważań co do aktualności takiego stwierdzenia w świetle pozostałej zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, również badań przeprowadzanych w toku postępowania licencyjnego.

Co więcej, organ winien także ustosunkować się przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, do podniesionej w skardze kwestii wyniku konsultacji kardiologicznej z dnia 14 grudnia 2018 r., gdzie dr n. med. kardiolog A. O. zaproponował uznać pacjenta za zdolnego do szkolenia lotniczego. Sąd nie jest tu władny samodzielnie rozstrzygać kwestii, czy istotnie, jak podniósł organ w odpowiedzi na skargę, brak określenia w powyższej opinii, w jakiej klasie ta zdolność występuje, nie wpływa na prawidłowość podjętego przez Naczelnego Lekarza rozstrzygnięcia. Jak celnie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Po 285/19, w toku postępowania sądowego nie jest możliwe uzupełnienie przeprowadzonego postępowania administracyjnego o stosowną argumentację prawną i wyręczanie w ten sposób organów administracji w dokonaniu oceny w kwestii spełnienia przesłanek ustawowych, uzasadniających wydanie konkretnej decyzji. Podejmowanie decyzji posiada także, obok oczywistych aspektów proceduralnego i materialnego, aspekt intelektualny. Jest to proces myślowy, który powinien być logiczny i spójny, i który powinien zmierzać do uświadomionej konkluzji, opartej o uświadomione motywy działania. Motywy te można poznać na podstawie prawidłowo zredagowanego uzasadnienia. Uzasadnienie decyzji ma stanowić uzewnętrznienie tychże motywów, pokazanie rozumowania organu, a nie tylko wykaz zebranych faktów i norm. Uzasadnienie ma stanowić właśnie odpowiedź na pytanie: "dlaczego?", a nie tylko stwierdzenie "że". Ono ma nie tylko przekonać adresata decyzji o słuszności rozstrzygnięcia, ale właśnie umożliwić pogłębioną kontrolę i ocenę rozumowania.

W przedmiotowej sprawie, zaskarżona decyzja nie zawiera w ogóle odpowiedzi na pytanie, dlaczego w toku ponownego rozpatrzenia sprawy zapadło takie a nie inne rozstrzygnięcie. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że znaczna część sporu na etapie postępowania sądowego pomiędzy stronami koncentruje się bezpośrednio na interpretacji zgromadzonych dowodów, w tym dokumentacji medycznej, przez pryzmat określonych kryteriów ustawowych co do wymagań zdrowotnych kandydatów do uzyskania licencji w klasie [...] i [...] [...], z pominięciem argumentacji ujętej w skarżonej decyzji, zapewne z prostej przyczyny jej braku. Jednakże, motywacja organu, która nie została wyrażona w skarżonej decyzji, nie powinna stanowić przedmiotu domysłu Sądu. Rolą Sądu nie jest bowiem samodzielne poszukiwanie argumentów przemawiających za danym rozstrzygnięciem, a ocena tych, które zostały zaprezentowane przez organ w zaskarżonej decyzji. A cocntario brak przedstawienia takich argumentów świadczy o niewątpliwym naruszeniu przez organ przepisów postępowania o ewidentnie możliwym wpływie na wynik sprawy a nadto powoduje, że decyzja organu "wymyka się" spod kontroli sądowej.

Z tych też względów, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję Naczelnego Lekarza Lotnictwa Cywilnego z [...] stycznia 2019 roku nr [...], na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., stwierdzając naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

W ramach ponownego rozpatrzenia sprawy Naczelny Lekarz Lotnictwa Cywilnego zobowiązany będzie, przy uwzględnieniu uwag zawartych w niniejszym uzasadnieniu, do wydania decyzji spełniającej wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a. Stanowisko organu musi być przy tym oparte na analizie wszystkich elementów zebranego materiału dowodowego, odnosić się do zarzutów skarżącego, a sam skarżący powinien mieć jasno przedstawione stanowisko organu, co do podstaw przyjętego rozstrzygnięcia, tak aby mógł ewentualnie się do nich ustosunkować.

Sąd w aktach sprawy nie dopatrzył się natomiast zarzucanego w skardze naruszenia art. 24 § 1 pkt. 5 k.p.a. poprzez konsultacje pomiędzy lekarzem orzecznikiem – B. I. a Naczelnym Lekarzem Lotnictwa Cywilnego, gdyż lekarz orzecznik medycyny lotniczej B. I. powoływała się jedynie na konsultacje telefoniczne z dr. A. F., jako konsultującym kardiologiem.

Natomiast o kosztach (obejmujących uiszczony przez skarżącego wpis sądowy w kwocie 200 złotych) Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a.