Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Rafał Stasikowski po rozpoznaniu w dniu 13 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lipca 2021 r. sygn. akt II SA/Wa 32/21 o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania sądowego w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 19 marca 2021 r., sygn. akt II SA/Wa 32/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zawiesił postępowanie sądowe w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że przyczyną zawieszenia postępowania było wystąpienie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 21 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Bk 866/20, do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, którego treść ma znaczenie dla rozpoznawanej sprawy. Z tych względów Sąd stwierdził, że spełniona została przesłanka zawieszenia postępowania sądowego, o której mowa w art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.).

Pismem z dnia 12 kwietnia 2021 r. skarżący złożył zażalenie na postanowienie z dnia 19 marca 2021 r., sygn. akt II SA/Wa 32/21 do Naczelnego Sadu Administracyjnego.

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2021 r., sygn. akt III OZ 438/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił przesłankę zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Pismem z dnia 5 lipca 2021 r. skarżący wniósł do Sądu wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania sądowoadministracyjnego wskazując, że bezsporne jest, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 21 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Bk 866/20 przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, to jednak wstrzymanie - nadto jedynie fakultatywne - tylko z tego powodu biegu procedowania w niniejszej sprawie nie da się pogodzić z konstytucyjnym uprawnieniem do rozpoznawania sprawy bez zbędnej zwłoki. Zdaniem skarżącego zawieszenie postępowania winno być uzasadnione celowością, sprawiedliwością jak i ekonomiką procesową. Rozstrzygając o konieczności rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, co ma niebagatelne znaczenie w świetle art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz zasady szybkości postępowania sądowoadministracyjnego. Skarżący zaznaczył także, że fakultatywny charakter przesłanek do zawieszania postępowania sformułowanych w art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. uzasadnia stwierdzenie, że zawisłość przed Trybunałem Konstytucyjnym sprawy w przedmiocie zgodności aktu prawnego z Konstytucją RP, na skutek wątpliwości powziętych w innej sprawie sądowoadministracyjnej nie zobowiązuje Sądu do zawieszenia postępowania.

Postanowieniem z dnia 19 lipca 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił podjęcia zawieszonego postępowania sądowego.

Sąd pierwszej instancji uznał brak podstaw do podjęcia zawieszonego postępowania. Wskazano, że od rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny zagadnienia objętego tym pytaniem, a więc przesądzenia kwestii konstytucyjności przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r., zależy wynik tej sprawy, na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 19 marca 2021 r.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 128 § 1 pkt 4 p.p.s.a. poprzez "odmowę podjęcia zawieszonego postępowania sądowoadministracyjnego z uwagi na fakt, iż Sąd Administracyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 21 stycznia 2021 roku, sygn. akt II SA/Bk 866/20 przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, które to pytanie dotychczas nie zostało rozpoznane, podczas gdy sądy administracyjne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych z Konstytucją, przy wskazaniu na art. 8 w zw. z art. 173 i art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, a wstrzymanie - nadto fakultatywne - biegu postępowania w mojej sprawie na czas bliżej nieoznaczony (przy znanym powszechnie opieszałym procedowaniu Trybunału Konstytucyjnego) i być może prowadzący do przedawnienia roszczenia cywilnoprawnego o odszkodowanie doprowadzi do naruszenia mojego prawa do sądu i rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności)".

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienai w całości.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że zawieszenie postępowania powinno być uzasadnione celowością, sprawiedliwością jak i ekonomiką procesową. Wsakzano, że rozstrzygając o zawieszeniu postępowania sąd powinien ocenić wszelkie przesłanki w kontekście konieczności rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, co ma niebagatelne znaczenie w świetle art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz zasady szybkości postępowania sądowoadministracyjnego (art. 7 p.p.s.a.).

Skarżący wskazał, że stosowanie Konstytucji nie jest zastrzeżone wyłącznie dla Trybunału Konstytucyjnego, ale również należy do sadów, zarówno w wypadku zaistnienia luki w prawie, iak i wówczas, gdy sąd dojdzie do przekonania, że przepis ustawy jest niezgodny z Konstytucją i nie powinien być zastosowany w konkretnej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd może z urzędu zawiesić postępowanie w sprawie, w której rozstrzygnięcie zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przewidziana w tym przepisie możliwość zawieszenia postępowania sądowego ma charakter fakultatywny i zależy od uznania sądu, który powinien rozważyć, czy w danym przypadku celowe jest wstrzymanie biegu sprawy i czy nie naruszy ono praw gwarantowanych w Konstytucji RP (rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki - art. 45 ust. 1 Konstytucji) i wynikającego z art. 7 p.p.s.a. postulatu szybkości postępowania (zasada ekonomii procesowej).

Natomiast zgodnie z art. 128 § 1 pkt 4 p.p.s.a. Sąd postanowi podjąć postępowanie z urzędu, gdy ustanie przyczyna zawieszenia, w szczególności gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego postępowania - od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego to postępowanie.

W orzecznictwie wskazuje się na funkcjonalną przesłankę zastosowania art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. tj. tylko jeżeli "między daną sprawą sądowoadministracyjną a innym postępowaniem musi istnieć związek tego rodzaju, że wynik już toczącego się postępowania będzie miał charakter prejudycjalny dla sprawy, która ma być zawieszona. Rozstrzygnięcie w tej drugiej sprawie tylko wtedy będzie upoważniało do zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego, kiedy podjęte w niej rozstrzygnięcie będzie miało decydujące znaczenie dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy sądowoadministracyjnej, która ma być zawieszona (np. w postanowieniach NSA z dnia: 28 lutego 2012 r., sygn. akt I GZ 27/12, LEX nr 1136610; 6 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 304/12, LEX nr 1125525; wyroku NSA z dnia 15 września 2017 r., sygn. akt I GSK 613/17, LEX nr 2353675).

Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 30 października 2018 r. sygn. K 7/15 orzekł, że: "Art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 416, 650, 730, 1039, 1544 i 1669) w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji". Wyrok w sprawie K 7/15 został opublikowany w Dz.U. z dnia 6 listopada 2018 r. W wykonaniu tego wyroku, w ustawie szczególnej, ustawodawca przyjął, że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Jednocześnie w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy szczególnej wprowadził regulację intertemporalną, że: "Przepis art. 115a ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych i niezakończonych przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby od dnia 6 listopada 2018 r. Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r.". Przepis ten, w nowym brzmieniu, różnicuje zatem sytuację prawną policjantów zwolnionych ze służby w zależności od daty złożenia wniosku o wyrównanie ekwiwalentu wypłaconego na zasadach zakwestionowanych przez TK.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że sama Konstytucja stanowi inaczej. To pozwala w toku orzekania pomijać stosowanie normy ustawowej dotkniętej tak kwalifikowaną wadliwością. W takim przypadku nie zachodzi też konieczność ponownej weryfikacji przez Trybunał Konstytucyjny kwestionowanej normy prawnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, w pytaniu prawnym do Trybunału Konstytucyjnego (postanowienie z dnia 21 stycznia 2021 r., sygn. II SA/Bk 866/20) powziął wątpliwość co do konstytucyjności unormowania art. 9 ust. 1 ustawy szczególnej w zakresie, w jakim wyłącza stosowanie przepisu art. 115a ustawy i Policji do spraw dotyczących ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych po dniu 6 listopada 2018 r. w odniesieniu do policjantów zwolnionych ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew zarzutom i argumentom zawartym w zażaleniu, Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił brak przesłanki stwarzającej możliwość podjęcia zawieszonego postępowania sądowoadministracyjnego. Podkreślić należy, że tzw. wyrok zakresowy – do jakich zalicza się niewątpliwie wyrok TK o sygn. K 7/15 – a więc stwierdzający niekonstytucyjność treści normatywnej zamieszczonej w badanym przez TK przepisie prawnym, wywołuje skutek w postaci utraty mocy obowiązującej przepisu w zakresie tej treści (zob. M. Florczak-Wątor, Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i ich skutki prawne, Poznań 2006, s. 152). Skutkiem takiego wyroku jest częściowa utrata mocy obowiązującej przepisu, polegająca na wyłączeniu możliwości jego stosowania w zakresie oznaczonym w wyroku. Wyrok Trybunału K 7/15 jest negatywnym wyrokiem zakresowym. Trybunał Konstytucyjny derogował bowiem fragment pełnego i jednoznacznego pod względem zakresowym przepisu, realizując tym samym klasyczną i nie budzącą kontrowersji funkcję "negatywnego prawodawcy" (zob. S. Wronkowska, Kilka uwag o "prawodawcy negatywnym", "Państwo i Prawo" 2008 r., nr 10, s. 5-20).

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że w przypadku ustawodawcy obowiązek realizacji orzeczeń TK ma zarówno aspekt pozytywny - dokonania takich zmian w systemie prawa, które zapewnią, że będzie on spójny i zupełny, jak i negatywny - zakaz stanowienia regulacji obarczonych wadą, z powodu której wcześniejsza regulacja została uznana przez TK za niezgodną z Konstytucją, którego naruszenie skutkuje swoistą wtórną niekonstytucyjnością. Rola ustawodawcy wykonującego wyrok nie ogranicza się tylko do technicznego przeniesienia sentencji wyroku TK oraz wskazówek płynących z jego uzasadnienia do nowo ustanowionych regulacji. Zachowuje on swobodę w kształtowaniu treści prawa, jednak granicą tej swobody jest właśnie zakaz powtarzania niekonstytucyjnych rozwiązań (zob. M. Jackowski, Następstwa wyroków Trybunału Konstytucyjnego w procesie sądowego stosowania prawa, Wydawnictwo Sejmowe Warszawa 2016 r., s. 114).

W przedmiotowej sprawie zauważyć należy, że derogacja trybunalska dotyczy normy przepisu art. 115a ustawy o Policji w zakresie wskaźnika 1/30 części miesięcznego uposażenia policjanta. Zdaniem Trybunału norma w takim kształcie oznacza, że wypłacanej policjantowi należności za jeden dzień niewykorzystanego urlopu nie można nazwać rekompensatą ekwiwalentną, gdyż prowadzi to do naruszenia "istoty" corocznego płatnego urlopu chronionego przez art. 66 ust. 2 Konstytucji. Wyrok ten wymagał zatem interwencji ustawodawcy prowadzącej do zmiany treści art. 115a gwarantującej konstytucyjność unormowań. Podkreślić trzeba, że regulacja zawarta w art. 115a ustawy o Policji dotyczy sposobu obliczania ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 tej ustawy. Ekwiwalent pieniężny przyznawany jest w sytuacji zwolnienia funkcjonariusza ze służby (art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji). Celem tej regulacji jest zrekompensowanie funkcjonariuszowi faktycznej niemożności wykorzystania przysługującego mu urlopu, co stanowi urzeczywistnienie konstytucyjnie zagwarantowanych corocznych płatnych urlopów.

Należy zaznaczyć, że ustawodawca w ustawie szczególnej merytorycznie wykonał rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego przyjmując w przepisie art. 1 pkt 16 ustawy szczególnej, materialnie korzystne brzmienie art. 115a ustawy o Policji obowiązujące od 1 października 2020 r., tj. że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku dotyczy natomiast zbadania przez Trybunał Konstytucyjny zgodności art. 9 ust. 1 ustawy szczególnej z określonymi przepisami Konstytucji RP i wskazuje na wątpliwości odnośnie możliwości intertemporalnego zastosowania przepisu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2020 r. wyłącznie do spraw dotyczących tego ekwiwalentu wszczętych po dniu 6 listopada 2018 r., w odniesieniu do policjantów zwolnionych ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r. Pytanie prawne expressis verbis nawiązuje do sytuacji policjantów zwolnionych ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz składanych przez nich po tej dacie wniosków o wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe i dodatkowe. W niniejszej sprawie skarżący został zwolniony ze służby w Policji przed dniem 6 listopada 2018 r.

Dążenie do wyeliminowania przepisu ustawy niezgodnego z Konstytucją RP jest powinnością wszystkich organów państwowych, w tym także sądów. Podejmowane w tym celu działania powinny jednak przebiegać w ramach obowiązujących w tym zakresie procedur prawnych. Porównując derogację przepisu prawa przez Trybunał Konstytucyjny, albo możliwość bezpośredniego stosowania w indywidualnej sprawie przez sąd przepisów Konstytucji RP, zauważyć należy, że w przypadku odmowy zastosowania przez sąd przepisu ustawy w konkretnej sprawie, nie dochodzi do wyeliminowania tego przepisu z porządku prawnego erga omnes, (co ma to miejsce w przypadku uznania przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności przepisu).

Tylko oczywistość niezgodności powołanego przepisu z Konstytucją wraz z uprzednią wypowiedzią Trybunału Konstytucyjnego stanowią wystarczające przesłanki do odmowy przez sąd zastosowania przepisów ustawy. Jak bowiem stwierdza R. Hauser i A. Kabat, w tak oczywistych sytuacjach trudno oczekiwać by sądy uruchamiały procedurę pytań prawnych. Takie działanie byłoby w tym przypadku nieracjonalne i naruszałoby prawo strony do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie (zob. R. Hauser i A. Kabat, Glosa do wyroku NSA z dnia 14 lutego 2002 r., I SA/Po 461/01, "Orzecznictwo Sądów Polskich" 2003 z. 2 poz. 17 s. 74-75). Mając na względzie poczynione uwagi i analizy, Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie z taką oczywistością nie mamy do czynienia. Sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, że skoro pytanie prawne zadane w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 866/2 dotyczy sytuacji prawnej S.Z. i od rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny zagadnienia objętego tym pytaniem, a więc przesądzenia kwestii konstytucyjności przepisu art. 9 ust. 1 ustawy szczególnej, który był podstawą decyzji odmawiającej wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, zależy wynik niniejszej sprawy to zawieszenie postępowania jest uzasadnione. Prawidłowe zastosowanie tego przepisu w rozpoznawanej sprawie jest bowiem uzależnione od rozstrzygnięcia o jego zgodności z Konstytucją RP. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jest zatem relewantne z punktu widzenia możliwości prawidłowej realizacji celu postępowania sądowoadministracyjnego w tej sprawie, mając realny i bezpośredni wpływ na jego wynik. To Trybunał Konstytucyjny oceni konstytucyjność normy intertemporalnej zawartej w art. 9 ust. 1 ustawy szczególnej. Stosownie do treści art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.

W polskim modelu kontroli konstytucyjności prawa domniemanie zgodności przepisu ustawy z Konstytucją może być obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a związanie sędziego ustawą, o którym mowa w art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca. Jeżeli sąd jest przekonany o niezgodności przepisu z Konstytucją lub ma w tym względzie wątpliwości, powinien - na podstawie art. 193 Konstytucji RP - zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego z odpowiednim pytaniem prawnym. Zgodnie z art. 188 pkt 1 Konstytucji RP Trybunał Konstytucyjny orzeka w sprawach zgodności ustaw z Konstytucją. Wprawdzie z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP wynika obowiązek każdego sądu stosowania postanowień Konstytucji we wszystkich sytuacjach, gdy będą one dotyczyły rozpatrywanej sprawy, jednakże brak jest podstaw do przyjęcia aby powołany przepis mógł być również wykorzystywany do usuwania niezgodności między ustawami a Konstytucją. W piśmiennictwie zwrócono uwagę na łączącą się z tym niepewność co do stanu obowiązującego prawa oraz różnorodność wydawanych orzeczeń (zob. B. Nita, Bezpośrednie stosowanie Konstytucji a rola sądów w ochronie konstytucyjności prawa, "Państwo i Prawo" 2002 r., nr 9 s. 43). W orzecznictwie ugruntowało się stanowisko nakazujące poszanowanie kompetencji Trybunału Konstytucyjnego jako organu konstytucyjnego. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2002 r. sygn. akt I KZP 17/02, OSNKW 2002 r., nr 7-8, poz. 62; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2002 r., sygn. akt III CKN 326/01, LEX nr 56898; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2007 r. , sygn. akt II KK 261/06, OSNwSK 2007 r., nr 1, poz. 467; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 marca 2008 r. sygn. akt I FSK 442/07, LEX nr 465759).

Tym samy nie doszło do naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 125 § 1 pkt 1 w zw. z art. 128 § 1 pkt 4 p.p.s.a., gdyż aktualna pozostaje przesłanka zawieszenia postępowania sądowego z przyczyn wskazanych powyżej.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.