Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Iwona Dąbrowska Sędzia WSA Joanna Kube Protokolant specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi K. Spółki komandytowej z siedzibą w W. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dostępu do informacji publicznej oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] maja 2011 r. K. Sp. k. z siedzibą w W., powołując się na art. 10 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "b", "c" i "d" ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwróciła się do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie jej informacji publicznej w zakresie następujących pytań:

1) kiedy zostały rozpoczęte przygotowania i rozmowy w przedmiocie organizacji ostatniej wizyty Premiera Rzeczypospolitej Polskiej Donalda Tuska na Bałkanach oraz kiedy program tej wizyty został ostatecznie ustalony i uzgodniony z gospodarzami, w szczególności, kiedy zapadła decyzja co do dat przyjazdu Premiera RP do Czarnogóry, Chorwacji i Serbii?

2) kto konkretnie, oprócz Premiera RP, wchodził w skład polskiej delegacji rządowej w czasie wizyty w Serbii, która miała miejsce w dniu 6 maja 2011 r.?

3) z kim ze strony władz serbskich (imię i nazwisko oraz zajmowane stanowisko) Premier RP i członkowie jego delegacji spotkali się w czasie wizyty w Serbii, która miała miejsce w dniu 6 maja 2011 r.?

4) czy w czasie rozmów, prowadzonych przez Premiera RP lub któregokolwiek innego członka polskiej delegacji z przedstawicielami Republiki Serbii, była poruszana sprawa nieprzyjaznych działań podjętych przez Republikę Serbii w latach 2009 i 2010 wobec nieruchomości położonych w [...] (chodzi o złożone przez Republikę Serbii dwa wnioski o stwierdzenie zasiedzenia tych nieruchomości – sprawa znana polskiemu Ministerstwu Spraw Zagranicznych, w tym jego Protokołowi Dyplomatycznemu)? Jeśli tak, to co konkretnie w tej sprawie Premier lub ktokolwiek z jego delegacji zakomunikował serbskim gospodarzom i jaka była na to odpowiedź tych ostatnich?

5) jeśli kwestia wskazanych nieruchomości nie była poruszona przez Premiera RP lub któregokolwiek członka jego delegacji w czasie wizyty w Belgradzie, to jaka była tego przyczyna?

6) jak został zabezpieczony – w świetle złożonej przez Premiera RP dla mediów deklaracji, popierającej bezwarunkowo starania Republiki Serbii o ratyfikację układu stowarzyszeniowego między tym państwem i Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, w tym zapowiadającej ratyfikację przez Polskę tego układu – interes Skarbu Państwa RP w związku z nieprzyjaznymi działaniami Republiki Serbii wobec wskazanych wyżej nieruchomości, stanowiących własność Skarbu Państwa? W szczególności, czy złożenie przez Premiera RP tej deklaracji oznacza, że sprawa nieruchomości została załatwiona satysfakcjonująco dla polskiej strony, tj. że Serbia zgodziła się bezwarunkowo wycofać wnioski o stwierdzenie zasiedzenia obu nieruchomości?

7) czy w czasie rozmów prowadzonych przez Premiera RP lub innych członków polskiej delegacji z przedstawicielami Republiki Serbii była poruszana kwestia wizyty Prezydenta Serbii w Polsce w związku z planowanym na koniec maja 2011 r. w Warszawie szczytem szefów państw Europy Środkowej i Południowej? Jeśli tak, to z kim Premier RP i inni członkowie polskiej delegacji rozmawiali o tej wizycie i co w tym zakresie ustalono?

8) jaki jest obecny stan prac nad projektem ustawy wyrażającej Prezydentowi RP zgodę na ratyfikację przez Polskę Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Serbii, z drugiej strony, wraz ze wskazaniem terminu skierowania projektu tej ustawy pod obrady Rady Ministrów? Co powoduje, że projekt tej ustawy nie został jeszcze poddany pod te obrady?

Wskazując na art. 14 ust. 1 ww. ustawy, Spółka zażądała udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej w formie papierowej lub na nośniku informatycznym, wnosząc o jej przesłanie bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, za pośrednictwem poczty, na adres K. Sp. k. z siedzibą w W., podany w treści wniosku.

Realizując powyższy wniosek, Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...], mając za podstawę art. 16 i art. 5 ust. 1 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmówił K. Sp. k. z siedzibą w W. udostępnienia żądanej informacji publicznej w zakresie punktów 4, 5, 6 i 7 tego wniosku.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że w dniu 6 maja 2011 r. Prezes Rady Ministrów Donald Tusk złożył wizytę w Republice Serbii. Podczas wizyty spotkał się z Premierem Republiki Serbii Mirko Cvetkoviciem oraz Prezydentem Republiki Serbii Borisem Tadiciem. Na konferencji prasowej, zorganizowanej po spotkaniu Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii, opinia publiczna została poinformowana o wybranych elementach przedmiotowej rozmowy. Pozostałe elementy przebiegu i zakresu rozmowy Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii oraz przebieg i zakres rozmowy Prezesa Rady Ministrów z Prezydentem Serbii stanowią informacje niejawne zarówno w zakresie tych tematów, które zostały omówione, jak również kwestii, które nie były omawiane podczas przedmiotowych spotkań. Nieuprawnione ujawnienie tych informacji może mieć bowiem szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej, a zatem, na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych r. (Dz. U. Nr 182, poz. 1228), informacjom tym nadano klauzulę "zastrzeżone", a notatka sporządzona ze spotkań Prezesa Rady Ministrów z Prezydentem Republiki Serbii oraz Premierem Republiki Serbii została opatrzona klauzulą "zastrzeżone" ([...]). Jej treść, określająca przebieg i zakres rozmów prowadzonych podczas spotkań Prezesa Rady Ministrów z Premierem Republiki Serbii oraz Prezydentem Republiki Serbii, stanowi informację niejawną. W związku z tym, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przebieg i zakres przedmiotowych rozmów nie mogą zostać udostępnione. Przepis ten stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Zdaniem organu, konieczne jest więc wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznych w zakresie pytań od numeru 4 do 7, zawartych we wniosku K. Sp. k. z dnia [...] maja 2011 r., dotyczących rozmów Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Republiki Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy K. Sp. k. z siedzibą w W. zarzuciła rażące naruszenie art. 2 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, art. 61 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 5 ust. 4 oraz art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych, a także art. 107 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych. Spółka zakwestionowała stanowisko organu, twierdząc, że decyzja nie wyjaśnia, dlaczego żądanym informacjom nadano klauzulę "zastrzeżone" z powołaniem się na to, iż nieuprawnione ujawnienie tych informacji może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej. Żądane informacje dotyczą majątku Skarbu Państwa, a zatem – jako informacje publiczne – powinny podlegać udostępnieniu. Organ powinien więc wykazać, dlaczego informacjom tym nadano klauzulę "zastrzeżone", w przeciwnym bowiem wypadku uzasadnienie decyzji zdaje się podważać autorytet instytucji, jaką jest "tajemnica państwowa", rodząc podejrzenia co do rzeczywistego przebiegu rozmów przeprowadzonych w Belgradzie. Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, względnie o jej zmianę i udostępnienie żądanych informacji zgodnie z wnioskiem.

Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] Prezes Rady Ministrów, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 kpa oraz art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniosku i przytaczając w motywach poprzednio zaprezentowaną argumentację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję K. Sp. k. z siedzibą w W. wyraziła krytyczną ocenę stanowiska organu, podnosząc analogiczne zarzuty, jakie postawiła we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosła o stwierdzenie nieważności obu podjętych w sprawie decyzji, ewentualnie o ich uchylenie, oraz o zasądzenie kosztów postępowania według obowiązujących przepisów, a także o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci notatki [...], opatrzonej klauzulą "zastrzeżone".

Udzielając odpowiedzi na skargę, Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty, których użył w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...] listopada 2011 r., będącym repliką wobec odpowiedzi organu na skargę, [...] Sp. k. z siedzibą w W. podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, zarzuty i wnioski.

Na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r. pełnomocnik Spółki złożył do akt sprawy pisma z dnia [...] marca 2011 r., z dnia [...] kwietnia 2011 r., z dnia [...] września 2011 r., z dnia [...] października 2011 r., z dnia [...] listopada 2011 r. i z dnia [...] listopada 2011 r., mające świadczyć – zdaniem strony skarżącej – o wadliwości podjętych przez Prezesa Rady Ministrów decyzji, gdyż w kwestii nieruchomości położonych [...] Minister Spraw Zagranicznych udzielił Spółce stosownych informacji publicznych z zakresu relacji polsko – serbskich.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo "każdy" należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego, którym niewątpliwie jest K. Sp. k. z siedzibą w W. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. W rozpoznawanej sprawie istotnie został spełniony zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy, co zresztą sporne nie jest. Jednakże, oceniając legalność zaskarżonej decyzji, Sąd zobowiązany jest zbadać prawidłowość zastosowanych w sprawie norm prawa materialnego i procesowego, niezależnie od tego, czy dany zarzut został w skardze postawiony.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wskazując, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Informacją publiczną będzie zatem każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (zakres przedmiotowy stosowania ustawy).

Artykuł 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (zakres podmiotowy stosowania ustawy).

W świetle powyższego, nie ulega zatem wątpliwości, że Prezes Rady Ministrów jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. Również żądane przez skarżącą Spółkę informacje w zakresie, w jakim rozstrzygnięto o odmowie ich udostępnienia mocą podjętych w sprawie decyzji, stanowią informację publiczną. Dotyczą bowiem sfery polityki zagranicznej Państwa związanej z majątkiem publicznym, odnoszą się do sfery działalności organu władzy wykonawczej, zawierają informację o sposobie prowadzenia sprawy, etc., tworzą więc, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i "c" oraz art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. "a", będąc rodzajem informacji o sposobie realizowania spraw, podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych (co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP).

W myśl art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa, co w praktyce może oznaczać udostępnienie treści dokumentu odpowiednio zanonimizowanego. Podmiot zobowiązany może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Stanowisko podmiotu zobowiązanego, które sprowadza się do odmowy udzielenia informacji, przybiera procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Organ odmówił bowiem żądanych przez Spółkę we wniosku z dnia [...] maja 2011 r. informacji w zakresie pytań od numeru 4 do 7, dotyczących rozmów Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Republiki Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r., powołując się na ochronę informacji niejawnych.

Zasady ochrony informacji, które wymagają zabezpieczenia przed nieuprawnionym ujawnieniem, jako stanowiące tajemnicę państwową lub służbową, uregulowane zostały w ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228). Klasyfikowanie informacji niejawnej oznacza przyznanie tej informacji jednej z klauzul tajności. Informacja, której nadano określoną klauzulę, ma charakter niejawny, co pociąga za sobą skutki w zakresie odpowiedniego z nią postępowania w okresie ochronnym, w szczególności informacja taka może być udostępniona wyłącznie osobie uprawnionej do dostępu do informacji niejawnych. W rozpoznawanej sprawie organ administracji, odmawiając udostępnienia wnioskowanej przez Spółkę informacji, wskazał, że informacje w zakresie rozmów Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Republiki Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. korzystają z ochrony jako informacje niejawne, a sporządzona na tę okoliczność notatka, obejmująca tematy rozmów, została opatrzona klauzulą "zastrzeżone".

Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "zastrzeżone", jeżeli nie nadano im wyższej klauzuli tajności, a ich nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Z przepisu tego wynika, że jawność informacji podlega wyłączeniu poprzez nadanie im klauzuli "zastrzeżone", jeżeli ich nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w określonym powyżej zakresie. Każdorazowo więc podmiot uprawniony do nadania klauzuli tajności winien badać, czy z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

Bez względu na to, czy rozmowy Prezesa Rady Ministrów z przedstawicielami Republiki Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. obejmowałyby informacje będące przedmiotem zainteresowania skarżącej Spółki czy też nie, status tych rozmów z pewnością uprawniał polskie przedstawicielstwo dyplomatyczne, zapewniające Premierowi Rzeczypospolitej Polskiej obsługę administracyjno – techniczną na terytorium Serbii, do odpowiedniego sklasyfikowania treści odbywanych przez Premiera rozmów. Należy zwrócić uwagę, że tylko niektóre tematy tych rozmów zostały ujawnione opinii publicznej, natomiast kwestie, których nieuprawnione ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organ władzy publicznej ww. zadań, zostały objęte treścią notatki [...]. Z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nadanie w tym zakresie rozmowom Premiera z przedstawicielami Serbii klauzuli "zastrzeżone" jest – zdaniem Sądu – w pełni uzasadnione przez wzgląd na politykę zagraniczną, o której mowa w ww. przepisie, a więc ze względu na odpowiedzialność, zaufanie, uczciwość i związaną z nią wiarygodność Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach międzynarodowych. Przede wszystkim ranga odbywanych przez Premiera rozmów z przedstawicielami Serbii, jak również poruszane przez rozmówców tematy, pozwalają na przyjętą przez Ambasadora RP w Belgradzie klasyfikację informacji jako "zastrzeżone" i w tym zakresie brak jest podstaw do kwestionowania nie tylko decyzji osoby uprawnionej do podpisania dokumentu niejawnego (notatki), jak i odmownej decyzji Prezesa Rady Ministrów.

Objęcie przedmiotową notatką Ambasadora RP w Belgradzie treści rozmów Premiera z przedstawicielami Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. i nadanie jej charakteru niejawnego wyklucza możliwość udzielenia odpowiedzi (informacji) na jakiekolwiek pytanie w tym zakresie. Z pewnością nieuprawnione ujawnienie treści zawartych w ww. notatce mogłoby mieć szkodliwy wpływ na realizację polityki zagranicznej Państwa i to nie tylko w relacjach z Serbią. Tego rodzaju dokument świadczy i potwierdza zarazem istnienie podstaw do odmowy udostępnienia żądanej przez Spółkę informacji publicznej, wszak ochrona informacji niejawnych wyłącza powszechny dostęp do informacji publicznej. W takiej sytuacji interes publiczny winien górować nad indywidualnym interesem zainteresowanego podmiotu. Ma to tym większe znaczenie, jeśli zważy się, że komplementariusz skarżącej Spółki – jak podaje organ – jest pełnomocnikiem właścicieli budynku [...] w toczących się postępowaniach sądowych i administracyjnych.

Dostęp do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego, o czym stanowi powoływany już art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. W sytuacji gdy nieuprawnione ujawnienie mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organ władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej Państwa, nadanie tematom rozmów Premiera z przedstawicielami Serbii podczas wizyty w dniu 6 maja 2011 r. klauzuli "zastrzeżone", zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, w żaden sposób nie uchybia powyższej normie konstytucyjnej ani też nie narusza art. 6 ust. 1 i 8 ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Stosownie do treści art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym Państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Z przepisu tego wynika, że każdy obywatel może korzystać z konstytucyjnych wolności i praw w granicach zakreślonych przez ustawę, albowiem chroniąc sferę wolności obywatelskich, Konstytucja dopuszcza także ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych praw i wolności, stanowiąc, że "mogą być ustanawiane tylko w ustawie". Zarówno art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, są tymi, o których stanowi powyższy przepis Konstytucji. Istotne przy tym jest, że ograniczenia w zakresie korzystania z praw i wolności mogą być wprowadzane tylko wówczas, gdy są konieczne w demokratycznym Państwie w celu zapewnienia jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, ochrony wolności i praw innych osób.

Określając konstytucyjne wolności i prawa obywatela, prawodawca dostrzega potrzebę wprowadzania ograniczeń tych dóbr. Przedkłada jedno dobro konstytucyjne nad drugie, wytyczając tym samym granice korzystania z wolności i praw, tworząc swoistą hierarchię dóbr, mieszczącą się w ich konstytucyjnych relacjach. W tym kontekście nie bez znaczenia jest treść ustępu 2 art. 31 Konstytucji, w myśl którego każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych, nikogo też nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Zainteresowany dostępem do informacji publicznej, bez względu na jego własny, prywatny interes w jej uzyskaniu, zobowiązany jest zatem poddać się rygorom wynikającym z istniejących ograniczeń.

Ograniczając pewną sferę wolności konstytucyjnej obywatela, przepis ustawy musi czynić to w sposób, który przede wszystkim nie naruszy jej istoty i nie spowoduje zachwiania relacji konstytucyjnego dobra, które jest ograniczane, do celu, jaki temu przyświeca, który to cel musi być także kwalifikowany w kategoriach wartości konstytucyjnej. Chodzi zatem o prawidłowe wyważenie proporcji, jakie muszą być zachowane, by przyjąć, że dane ograniczenie wolności obywatelskiej nie narusza konstytucyjnej hierarchii dóbr (zasada proporcjonalności). Nie powinno budzić wątpliwości, że interes publiczny, rozumiany w tym przypadku jako interes Państwa, winien być upatrywany także w zakresie zapewnienia jego bezpieczeństwa, co jest nie do przecenienia w stosunkach międzynarodowych, a więc w wymiarze prowadzonej polityki zagranicznej, zaś to w konsekwencji musi determinować decyzje organów władzy publicznej w indywidualnych sprawach.

Przedstawionej oceny Sądu nie zmienia materiał dowodowy, jaki został złożony do akt sprawy na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r., w postaci pism: z dnia [...] marca 2011 r., z dnia [...] kwietnia 2011 r., z dnia [...] września 2011 r., z dnia [...] października 2011 r., z dnia [...] listopada 2011 r. i z dnia [...] listopada 2011 r. Mający świadczyć – zdaniem strony skarżącej – o wadliwości podjętych przez Prezesa Rady Ministrów decyzji, materiał ten w żaden sposób nie podważa ich legalności. Sąd dokonywał bowiem jedynie oceny wydanych w tej sprawie decyzji, natomiast to, czy Spółka ubiegała się o dostęp do informacji w kwestii nieruchomości położonych [...] w relacjach strony polskiej ze stroną serbską, występując do innych zobowiązanych podmiotów, inicjując tym samym inne postępowania, i czy oraz jakie informacje w tym zakresie uzyskała, nie może mieć prawnego znaczenia dla bytu podjętych przez Prezesa Rady Ministrów rozstrzygnięć.

W takim stanie rzeczy, wydane w sprawie decyzje należy uznać za prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w skardze za nieuzasadnione. Sąd nie stwierdził naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.