Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...] w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt II SA/Bk 101/21 w sprawie ze sprzeciwu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...] w B. od decyzji Wojewody P. z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pozwolenia na rozbiórkę budynku 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Wojewody P. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...] w B. kwotę 1037 (jeden tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt II SA/Bk 101/21 oddalił sprzeciw Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...] w B. od decyzji Wojewody P. z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pozwolenia na rozbiórkę budynku.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

We wniosku z dnia [...] stycznia 2020 r. Wspólnota Mieszkaniowa, właściciel lokali w budynku przy ul. [...] w B., wystąpiła do Prezydenta Miasta B. o wydanie pozwolenia na rozbiórkę budynku handlowo - usługowego na działce o nr ewid. gr. [...] położonej w B.

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] Prezydent Miasta B. odmówił udzielenia pozwolenia na rozbiórkę ww. budynku. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że dołączona do wniosku uchwała Wspólnoty Mieszkaniowej nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r., podjęta niejednogłośnie, wykracza poza ustawowe kompetencje przyznane właścicielom w ustawie o własności lokali. Przedłożona uchwała nie jest dokumentem wymaganym w procedurze pozwolenia na rozbiórkę obiektu, ponieważ zgodnie z art. 33 ust. 4 Prawa budowlanego, do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę należy dołączyć zgodę właściciela obiektu. W dołączonej do wniosku zgodzie na rozbiórkę budynku handlowo-usługowego nie wskazano, kto jest jego właścicielem. Ponadto, została ona podpisana jedynie przez członków zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej a nie przez właścicieli obiektu. Dlatego, zdaniem organu stwierdzić należy, że inwestor nie spełnił wymogu określonego w przepisie art. 33 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego, gdyż nie przedłożył zgody właściciela obiektu na jego rozbiórkę.

Odwołanie od tej decyzji wniosła Wspólnota Mieszkaniowa. Zdaniem Wspólnoty organ pierwszej instancji błędnie uznał, że do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę nie dołączono zgody właściciela obiektu, podczas gdy dołączono do niego uchwałę nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r., z której wynika, że stanowi ona zgodę właścicieli lokali na rozbiórkę budynku. Wskazano przy tym, że skuteczność i zgodność z prawem ww. uchwały była przedmiotem kontroli sądu (zakończonej prawomocnym wyrokiem). Organ administracji publicznej jest zatem związany treścią wyroku podjętego w sprawie I C [...].

Decyzją z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] Wojewoda P. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W ponownie prowadzonym postępowaniu nakazano organowi pierwszej instancji uwzględnić stanowisko zawarte w wyroku wydanym w sprawie IC [...].

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] organ pierwszej instancji udzielił pozwolenia na rozbiórkę przedmiotowego budynku. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że uchwała nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. stanowi wymaganą, jako załącznik do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę, zgodę właściciela obiektu na rozbiórkę.

Odwołanie od tej decyzji wnieśli I. i A. Ś., wskazując, że uchwała dająca możliwość inwestorowi wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na rozbiórkę budynku do właściwego organu nie jest tożsama ze zgodą udzieloną przez właścicieli na rozbiórkę budynku. W piśmie z dnia 6 października 2020 r. poinformowano organ, że Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia [...] września 2020 r., I C [...] uchylił uchwałę Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia [...] września 2015 r. dotyczącą "Zaangażowania projektanta celem wykonania projektu rozbiórki budynku nr [...] tzw. "Baraku" (...) wraz z uzyskaniem wszelkich wymaganych przepisami uzgodnień, pozwoleń właściwych organów i służb".

Decyzją z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] Wojewoda P., działając na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., ponownie uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wstępnie wyjaśnił, że niniejsza sprawa rozpatrywana jest na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 ze zm.), obowiązujących przed wejściem w życie ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 471).

Następnie organ odwoławczy wskazał, że na etapie postępowania odwoławczego odwołujący przedłożyli wyrok Sądu Okręgowego w B. z dnia [...] września 2020 r., I C [...], uchylający uchwałę Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia [...] września 2015 r. nr [...], dotyczącą zaangażowania projektanta celem wykonania projektu rozbiórki budynku nr [...] tzw. - "Baraku" będącego częścią Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...], wraz z uzyskaniem wszelkich wymaganych przepisami uzgodnień, pozwoleń właściwych organów i służb". Wskazano, że z uzasadnienia tego wyroku wynika, że pierwszym i niezbędnym elementem przeprowadzenia rozbiórki budynku stanowiącego część nieruchomości wspólnej jest podjęcie przez wspólnotę mieszkaniową stosownej uchwały, wyrażającej m.in. zgodę na rozbiórkę, która wymaga jednomyślności. Zdaniem sądu Wspólnota Mieszkaniowa, aby uzyskać zgodę na rozbiórkę budynku nr [...] przy braku jednomyślności w tym zakresie członków wspólnoty (z czym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie), powinna wystąpić do sądu celem uzyskania stosownej zgody. Dopiero wyrok sądu umożliwiłby wspólnocie podjęcie stosownych działań celem przeprowadzenia rozbiórki budynku.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że istotnie w decyzji kasacyjnej z dnia [...] lipca 2020 r. zobowiązał organ pierwszej instancji do przeprowadzenia na nowo całego postępowania z uwzględnieniem stanowiska Sądu Okręgowego w B. zawartego w wyroku z dnia [...] marca 2019 r., IC [...] (dotyczącego zgodności z prawem uchwały nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. w sprawie wystąpienia do Urzędu Miejskiego celem uzyskania pozwolenia na rozbiórkę budynku nr [...] tzw. Baraku), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia [...] października 2019 r., l ACa [...]. Jednak analiza wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia [...] września 2020 r., I C [...] wykazała, że wbrew twierdzeniu organu pierwszej instancji zawartym w uzasadnieniu decyzji, Wspólnota Mieszkaniowa do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę nie przedłożyła podstawowego dokumentu jakim jest zgoda właścicieli na rozbiórkę. Stwierdzono, że fakt podjęcia uchwały dotyczącej wystąpienia do Urzędu Miejskiego w celu uzyskania pozwolenia na rozbiórkę nie jest równoznaczny z udzieleniem przez właścicieli budynku zgody na jego rozbiórkę. Zgoda właścicieli na rozbiórkę budynku będącego własnością Wspólnoty Mieszkaniowej musi być zawarta w formie uchwały podjętej jednomyślnie, a w przypadku braku jednomyślności zgodę taką Wspólnota Mieszkaniowa może uzyskać na drodze sądowej.

Oznacza to, że organ pierwszej instancji udzielił Wspólnocie Mieszkaniowej pozwolenia na rozbiórkę bez wymaganej zgody właścicieli budynku na rozbiórkę, czym naruszył art. 33 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego. Naruszono także art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a., przez brak zebrania dostatecznego materiału dowodowego w sprawie, co miało istotny wpływ na podjęte rozstrzygnięcie. W prowadzonym postępowaniu organ pierwszej instancji podjął się oceny stanu faktycznego sprawy, która jest odmienna od oceny przedstawionej w wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia [...] września 2020 r. I C [...]. Podkreślono, że wobec braku zgody na rozbiórkę właścicieli budynku uprawnieniem do dokonania rozbiórki zastępującym zgodę właściciela jest prawomocne postanowienie sądu upoważniające do dokonania rozbiórki. Ustalenia sądu powszechnego zgodnie zaś z art. 365 § 1 k.p.c. wiążą organy oraz sąd administracyjny.

W ponownie prowadzonym postępowaniu nakazano organowi pierwszej instancji przeprowadzić na nowo całe postępowanie tym razem z uwzględnieniem stanowiska Sądu Okręgowego w B. zwartego w wyroku z dnia [...] września 2020 r., IC [...].

Sprzeciw od ww. decyzji wniosła Wspólnota Mieszkaniowa zarzucając naruszenie art. 138 § 2 k.p.a., przez bezpodstawne uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu organowi, pomimo tego, że brak było przesłanek do zastosowania tego przepisu, gdyż decyzja organu pierwszej instancji nie była obarczona uchybieniami wskazanymi przez organ odwoławczy manifestującymi się w przyjęciu, że:

a) do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę nie załączono zgody właścicieli nieruchomości, w sytuacji gdy zgoda taka znajduje się w aktach sprawy od początku i stanowi ją "zgoda na rozbiórkę podpisana przez Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej przy - ul. [...]" oraz "uchwała nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r.", co uprzednio było już przedmiotem postępowania odwoławczego prowadzonego przed Wojewodą P. w sprawie [...], i co do której Wojewoda P. w uprzedniej decyzji potwierdził walor przedmiotowej uchwały jako zgody Wspólnoty na rozbiórkę;

b) uchwała nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. nie stanowiła zgody właścicieli na rozbiórkę w sytuacji gdy z jej treści wynika udzielenie takowej zgody, a sama uchwała była już przedmiotem kontroli sądu powszechnego (Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego w B.), co doprowadziło do wydania utrzymującego ją w mocy prawomocnego wyroku;

c) organy administracyjne związane są ocenami wynikającymi z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia [...] września 2020 r., I C [...] w sytuacji, gdy wyrok ten nie jest prawomocny, a przewidziane w art. 365 k.p.c. związanie innych sądów oraz organów dotyczy wyłącznie prawomocnych orzeczeń;

d) organ pierwszej instancji nie zebrał dostatecznie materiału oraz nie wyjaśnił stanu faktycznego sprawy, w sytuacji gdy organ drugiej instancji nie wskazał w zupełności jakiego materiału dowodowego w sprawie brakuje oraz "jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy", a jego wywód sprowadza się do podważania oceny prawnej zebranego przez organ pierwszej instancji materiału dowodowego.

Organ w odpowiedzi na sprzeciw wniósł o jego oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku stwierdził, że sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem jego zarzuty i argumenty nie podważają legalności zaskarżonej decyzji.

Sąd wskazał, że przedmiotem zaskarżenia w sprawie niniejszej jest decyzja Wojewody P., wydana na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., czyli tzw. decyzja kasacyjna. Zasady rozpoznawania sprzeciwów od decyzji kasacyjnych zostały uregulowane w rozdziale 3a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Kontrolując zasadność wydania w niniejszej sprawie decyzji kasacyjnej, Sąd stwierdził, że okoliczności jakimi kierował się organ odwoławczy uzasadniały uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. W ocenie Sądu, zasadnie stwierdzono, że organ pierwszej instancji naruszył art. 7 i 77 k.p.a., a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Zdaniem Sądu istotna dla rozstrzygnięcia sprawy kwestia dotycząca tego, czy do wniosku o wydanie pozwolenia na rozbiórkę została dołączona zgoda właściciela nie została ustalona. Wbrew wywodom sprzeciwu, zgody takiej nie może stanowić uchwała z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...]. Z treści tej uchwały jednoznacznie wynika, że została ona podjęta w celu wyrażenia zgody "na wystąpienie do Urzędu Miejskiego celem uzyskania pozwolenia na rozbiórkę budynku nr [...] tzw. – Baraku z powodu złego stanu technicznego". W ocenie Sądu uchwała ta nie może być utożsamiana ze zgodą właściciela na rozbiórkę. Sąd wskazał, że bez znaczenia w sprawie niniejszej pozostają wyroki wydane w sprawach cywilnych IC [...] i IC [...] i spór dotyczący tego, czy na mocy art. 365 k.p.c. miały moc wiążąca. Wyroki te dotyczyły bowiem uchwał, z których żadna nie była podjęta w przedmiocie wyrażenia zgody na rozbiórkę. Pierwszy z ww. wyroków dotyczył uchwały z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], drugi uchwały nr [...] z dnia [...] września 2015 r. dotyczącej zaangażowania projektanta celem wykonania projektu rozbiórki budynku. Sąd wskazał, że zarzutem jaki można postawić organowi odwoławczemu w sprawie niniejszej może być jedynie to, że nie ocenił samodzielnie treści uchwały z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], tak jak to uczynił organ pierwszej instancji w swojej pierwszej decyzji, i dwukrotnie czując się związany ww. wyrokami wydawał decyzje kasacyjne. Marginalnie Sąd podniósł, że z akt sprawy wnika, że organ pierwszej instancji prowadząc ponownie postępowanie, postanowieniem z dnia [...] stycznia 2021 r. zobowiązał Wspólnotę do przedłożenia zgody właściciela na rozbiórkę. Powyższe wyroki sądu cywilnego mogą jedynie stanowić wskazówkę interpretacyjną w jaki sposób powinna być podjęta uchwała przez wspólnotę mieszkaniową w zakresie wyrażenia zgody na rozbiórkę.

Sąd wskazał, że uchybienie polegające na braku ustaleń w zakresie wyrażenia zgody właściciela budynku na rozbiórkę nie mogło być uzupełnione na etapie postępowania odwoławczego, gdyż uniemożliwiłoby to stronom postępowania czynny udział przed organami obydwu instancji, a to z kolei naruszałoby zasadę dwuinstancyjności postępowania. W ocenie Sądu, powyższe argumenty świadczą o zasadności wydania decyzji kasacyjnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił sprzeciw na podstawie art. 151a § 2 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. [...] w B., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

A. Naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) w postaci:

1) art. 151a § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i 2 pkt 1 p.p.s.a. i 64e p.p.s.a. poprzez nieprawidłowe wykonanie kontroli nad działalnością Wojewody P., to jest oddalenie sprzeciwu i zaniechanie uchylenia zaskarżonej decyzji, mimo że została ona wydana z naruszeniem:

a) art. 138 § 2 k.p.a. (w zarzucie omyłkowo podano "art. 138 § 2 k.p.c.", jednak w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano właściwy przepis "art. 138 § 2 k.p.a.") w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art 80 k.p.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie przez organ odwoławczy, że organ I instancji nie zebrał materiału dowodowego w całości na skutek przyjęcia, iż w aktach brak jest zgody właściciela nieruchomości na rozbiórkę, a co za tym, zdaniem organu, konieczne było uchylenie decyzji celem wezwania skarżącej do uzupełnienia braków wniosku, w sytuacji gdy rzeczoną zgodę stanowi znajdująca się z aktach uchwała nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r.,

b) art. 3 pkt 11 w zw. z art. 30b ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez pominięcie, że uchwała członków wspólnoty, wyrażająca zgodę na złożenie wniosku o pozwolenie na rozbiórkę, implikuje zgodę na dokonanie samej rozbiórki, a tym samym przedmiotowa w sprawie uchwała [...] jest zgodą na rozbiórkę;

2) art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niewystarczające wyjaśnienie podstawy prawnej podjętego rozstrzygnięcia oraz nieodniesienie się do zarzutów skarżącego dotyczących tego, że w świetle posiadanych informacji (wynikających z akt sprawy) organ odwoławczy był w stanie rozstrzygnąć sprawę merytorycznie, w którym to zakresie WSA wypowiedział się lakonicznie, podnosząc, iż rzeczywiście organ II instancji odstąpił od dokonania oceny spornej w sprawie uchwały nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. w zakresie tego, czy stanowiła, czy też nie stanowiła ona zgody na rozbiórkę budynku.

B. Naruszenia przepisu prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a to:

1) niewłaściwego zastosowania - braku zastosowania art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego poprzez pominięcie, że ujawnienie woli zgody na wystąpienie z wnioskiem o rozbiórkę, ujawnia zarazem zgodę na samą rozbiórkę,

2) niewłaściwego zastosowania - braku zastosowania art. 1, art. 18 ust. 1 i 4, art. 2 ust. 2 i art. 22 ust. 2 ustawy o własności lokali poprzez pominięcie, iż zgoda na rozbiórkę obiektu, w którym doszło do ustanowienia odrębnej własności lokalu, stanowi element zarządu nieruchomością wspólną, a jej udzielenie następuje wskutek podjęcia uchwały przez członków wspólnoty.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi poprzez uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, ewentualnie przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego rozpatrzenia, a także zasądzenie od Wojewody P. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według spisu kosztów, a w razie jego braku według norm przepisanych.

Ponadto, skarżąca kasacyjnie zrzekła się rozpoznania skargi na rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

Wskazać należy, że przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja organu odwoławczego wydana na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej k.p.a.). Charakter i zakres zaskarżonej decyzji, tj. decyzji kasatoryjnej, powoduje, że przedmiotem rozważań w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie mogły być kwestie związane z merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy, ale wyłącznie zagadnienia dotyczące wydania w postępowaniu odwoławczym tego rodzaju decyzji. Stosownie bowiem do art. 64e p.p.s.a. rozpoznając sprzeciw od decyzji, sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a. Wobec tego stwierdzić należy, że ocena Sądu I instancji ma sprowadzać się wyłącznie do skontrolowania kwestii zasadności wydania przez organ odwoławczy decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. Kontrola ta nie może natomiast, co do zasady, obejmować sformułowania końcowej oceny materialnoprawnej związanej z istotą sprawy, gdyż formułowanie wniosków w tym zakresie byłoby przedwczesne i niedopuszczalne. Decyzja organu odwoławczego powoduje, że nie została wydana decyzja ostateczna co do meritum sprawy. W wyniku rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym sprawa wraca do organu I instancji w celu dokonania niezbędnych ustaleń, których dokonanie jest istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, a które wykraczały poza zakres postępowania, jakie mógł przeprowadzić organ odwoławczy na podstawie art. 136 k.p.a.

Stosownie do art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

W niniejszej sprawie nieprawidłowo Sąd I instancji stwierdził, że zaistniały przesłanki do wydania przez organ odwoławczy decyzji kasatoryjnej na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Powodem uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia było stwierdzenie przez organ odwoławczy, że organ I instancji udzielił pozwolenia na rozbiórkę błędnie ustalając, że do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę dołączono zgodę właściciela obiektu zgodnie z art. 33 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego. Organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji naruszył art. 33 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego, a także art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. przez brak zebrania dostatecznego materiału dowodowego w sprawie. Organ odwoławczy nakazał organowi I instancji przeprowadzenie na nowo całego postępowania, z uwzględnieniem stanowiska Sądu Okręgowego w B., zawartego w wyroku z dnia [...] września 2020 r., IC [...].

Stwierdzić należy, że wydając decyzję na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy uchylił się od rozpatrzenia sprawy, błędnie przy tym wskazując, że jest związany stanowiskiem zawartym w nieprawomocnym wyroku sądu powszechnego, dotyczącym innej uchwały. Wskazać należy, że w niniejszej sprawie ustalenia, czy Wspólnota Mieszkaniowa przedłożyła zgodę właściciela obiektu na rozbiórkę, czy też nie, winien dokonać samodzielnie organ II instancji. Trudno bowiem uznać, żeby dokonanie oceny załączników do wniosku o pozwolenie na rozbiórkę, w tym przedłożonej uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r., wymagało uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Podkreślenia wymaga, że sprawdzenie poprawności formalnej wniosku o pozwolenie na rozbiórkę nie jest ustalaniem stanu faktycznego sprawy. Błędnie zatem organ odwoławczy, a następnie Sąd I instancji wskazują na konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Prawidłowość sprawdzenia wymogów formalnych wniosku o pozwolenie na rozbiórkę podlega ocenie pod kątem zgodności z prawem materialnym – art. 33 ust. 4 Prawa budowlanego, nie zaś z przepisami postępowania dotyczącymi ustalenia stanu faktycznego sprawy. W tej sytuacji brak było podstaw do zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. przez organ odwoławczy.

Należy zwrócić uwagę, że Sąd I instancji zarzucił organowi odwoławczemu, że nie ocenił samodzielnie treści uchwały z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] i dwukrotnie wydawał decyzje kasacyjne, jednak pomimo tego oddalił sprzeciw, co w tej sytuacji jest niezrozumiałe. Należy także podkreślić, że Sąd I instancji wyszedł poza granice orzekania w sprawie sprzeciwu od decyzji wyznaczone art. 64e p.p.s.a., w sposób nieuprawniony dokonując oceny uchwały z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...]. Stwierdzenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że uchwała z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] nie może stanowić zgody na rozbiórkę było niedopuszczalne, bowiem odnosiło się do meritum sprawy i wykraczało poza ocenę przesłanek do wydania decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Stwierdzić zatem należy, że Sąd I instancji naruszył art. 64e p.p.s.a. poprzez przekroczenie granic sprawy wyznaczonych ww. przepisem, a także art. 138 § 2 k.p.a., dokonując błędnej oceny zaistnienia przesłanek do wydania decyzji kasacyjnej. Wobec tego należało uchylić zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję.

Rozpatrując ponownie sprawę organ odwoławczy dokona samodzielnie oceny wniosku o wydanie pozwolenia na rozbiórkę, przede wszystkim ustali, czy dołączono do wniosku zgodę właściciela obiektu na rozbiórkę i oceni, czy taką zgodę może stanowić uchwała z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], należycie uzasadniając stanowisko w tym zakresie.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 188 w zw. z art. 64b § 1 i art. 151a § 1 oraz art. 182 § 2a i § 3 p.p.s.a.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 200 p.p.s.a. Koszty te obejmują: wpis od sprzeciwu w wysokości 100 zł, wpis od skargi kasacyjnej w wysokości 100 zł, opłatę kancelaryjną za sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu I instancji w wysokości 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika: przed Sądem I instancji w wysokości 480 zł stosownie do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265), przed Naczelnym Sądem Administracyjnym za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej w wysokości 240 zł stosownie do § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.