Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia NSA del. Wiesław Morys Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 236/10 w sprawie ze skargi K. O. na bezczynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 236/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do rozpatrzenia wniosku K. O. z dnia 7 maja 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu 21 kwietnia 2010 r. K. O. złożył do Oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Katowicach wniosek o udostępnienie informacji publicznej o następującej treści:

"Proszę o udzielenie informacji, czy i jeżeli tak, to z jaką datą wykonane zostało zamówienie publiczne udzielone przez GDDKiA w dniu 5 stycznia 2010 r. dotyczące przygotowania przez prof. dr hab. inż. K. F. opinii w przedmiocie oceny prawidłowości opracowanej dokumentacji projektowej dotyczącej obiektów MA 532 (most) oraz WD 532.1 (wiadukt) w ciągu autostrady A-1 na odcinku Świerklany-Gorzyczki. Jeżeli powyższa opinia została sporządzona proszę o jej udostępnienie (przynajmniej w zakresie wniosków końcowych autora opinii)".

W dniu 5 maja 2010 r. Katowicki Oddział GDDKiA udzielił informacji stanowiącej odpowiedź na powyższy wniosek i przedstawił wnioski końcowe autora przedmiotowej opinii. Informacja udzielona została zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w sposób i w formie wskazanej we wniosku, pod wskazany przez wnioskodawcę adres e-mailowy, a także drogą pocztową.

Dnia 7 maja 2010 r. K. O. skierował do GDDKiA pismo, w którym dziękując za przesłane do tej pory informacje stwierdził, iż podtrzymuje swój wniosek z dnia 21 kwietnia 2010 r. w części w jakiej prosił o dostęp do całej opinii sporządzonej przez prof. dr hab. inż. K. F.

GDDKiA, uznając pismo zainteresowanego z dnia 7 maja 2010 r. za nowy wniosek, pismem z dnia 20 maja 2010 r. odmówiła udzielenia żądanej informacji. Organ argumentował, iż treść opinii sporządzonej przez prof. dr hab. K. F. w przeciwieństwie do informacji dot. trybu udzielenia zamówienia publicznego na opracowanie tej opinii oraz umowy o jej opracowanie, a także terminu wykonania, nie może być uznana za informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Na poparcie swojego stanowiska GDDKiA wskazał na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09.

W przedmiotowej sprawie opinia prof. dr hab. K. F. sporządzona została na użytek GDDKiA celem potwierdzenia poprawności opracowanej dokumentacji projektowej dotyczącej obiektów (...) na potrzeby prowadzonego postępowania przetargowego w przedmiocie dokończenia realizacji zadania "Budowa autostrady A-1 odcinek od węzła Świerklany (bez węzła) do granicy Państwa z Republiką Czeską w Gorzyczkach km 548+897 do km 567+223" oraz na potrzeby sporu sądowego pomiędzy GDDKiA, a spółką A. B. spółką jawną, będącą dotychczasowym wykonawcą przedmiotowego zadania. Opinia ta może zostać wykorzystana przez GDDKiA na potrzeby postępowania sądowego w przyszłości. Fakt ten przesądza o tym, iż nie stanowi ona informacji publicznej, o której mowa w art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

K. O. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w zakresie nieudzielenia informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi oraz w późniejszym piśmie procesowym podniósł, iż każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną, zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W jego ocenie żądana opinia mieści się w pojęciu informacji publicznej. Nadto jednym z zadań GDDKiA, jako organu administracji publicznej, jest przygotowanie i koordynowanie budowy autostrad płatnych (art. 18 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych). Na ten złożony proces składa się m.in. przygotowanie dokumentacji projektowej danej autostrady, a także wszelkie inne czynności w tym zakresie, zatem również ewentualna weryfikacja tej dokumentacji. Żądana opinia ma służyć właśnie temu celowi i pomimo iż została sporządzona przez osobę prywatną nie traci charakteru informacji publicznej. Przesądza tu bowiem cel sporządzenia przedmiotowej opinii i fakt zamówienia jej przez organ wykonujący zadania publiczne.

Dalej skarżący podnosił, iż uzyskanie pełnej treści opinii jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, gdyż dotyczy budowy mostu MA 532 oraz wiaduktu WD 532.1, które składają się na jeden z odcinków autostrady A-1. Wspomniane wyżej obiekty drogowe będą w przyszłości użytkowane przez kierowców, zatem udostępnienie pełnej treści opinii, w której zawarte są m.in. informacje dotyczące kwestii bezpieczeństwa, jest szczególnie istotne. Argumentował, iż jako potencjalny użytkownik mostu MA 532, który ma być najszerszym podwieszanym mostem na świecie, ma prawo być pewny, że jazda po nim będzie bezpieczna. Wskazywał, iż organ na swojej stronie internetowej szeroko informuje opinię publiczną o procesie z firmą A., zatem żądana opinia, skoro ma być jednym z dowodów prawdziwości twierdzeń GDDKiA w tym procesie, powinna być udostępniona publicznie. Nadto wcześniej w publikatorach autor opinii wyrażał odmienny pogląd niż w tezach końcowych opinii, co także wymaga publicznego wyjaśnienia. Przedmiotowa opinia nie została sporządzona na żądanie sądu rozpoznającego wspomniany wyżej spór. Stanowi dokument organu o sprawach publicznych. Została ona sporządzona za publiczne pieniądze i wprost wiąże się z działalnością publiczną tego organu.

Skarżący podkreślił nieprawidłowe zastosowanie przez GDDKiA wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09. Wyrok ten odnosi się do opinii prawnej, natomiast przedmiotowa opinia dotyczy wyłącznie sfery technicznej projektu dwóch obiektów na autostradzie. Z tych względów żądana do udostępnienia opinia nie może zawierać żadnych wskazań, ani zaleceń natury procesowej.

W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wnosił o jej odrzucenie, argumentując, iż skarżący nie wyczerpał drogi postępowania administracyjnego i nie poprzedził skargi odpowiednim wezwaniem skierowanym do organu. Nadto alternatywnie organ wnosił o oddalenie skargi, wskazując na podane w piśmie z dnia 20 maja 2010 r. przyczyny odmowy udzielenia informacji, świadczące o tym, iż żądana przez skarżącego we wniosku z dnia 7 maja 2010 r. informacja, nie posiada cech informacji publicznej. Powyższe, w ocenie organu, świadczy, iż nie pozostawał on w bezczynności.

Organ ponownie podkreślił, iż okoliczność ewentualnego posłużenia się przez GDDKiA przedmiotową opinią w procesie cywilnym, zgodnie ze wskazywanym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09), uniemożliwia zakwalifikowanie tej opinii jako informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, albowiem nie w celu informacji publicznej opinia ta została zamówiona i sporządzona. Udostępnienie obecnie opinii w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w ocenie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, w nieuzasadniony sposób uprzywilejowałoby przeciwnika sporu cywilnego – Spółkę A. B.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych, co wynika z treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). Jednym z zadań GDDKiA, jako organu administracji publicznej jest przygotowanie i koordynowanie budowy autostrad płatnych (art. 18 ust. 2 pkt 7 cytowanej ustawy). Na ten złożony proces składa się m.in. przygotowanie dokumentacji projektowej danej autostrady, a także wszelkie inne czynności w tym zakresie, zatem również ewentualna weryfikacja tej dokumentacji. Oczywiste jest, że zadanie to GDDKiA wykonuje, powierzając pewne czynności podmiotom zewnętrznym. Jednakże sporządzone przez takie podmioty dokumenty nie tracą w związku z tym charakteru informacji publicznej, bowiem nadal odnoszą się one do działalności władzy publicznej. Dlatego też w niniejszym stanie faktycznym przedmiotowa opinia jest informacją publiczną, albowiem odnosi się ona do działalności GDDKiA, jako centralnego organu administracji rządowej, w zakresie przygotowania i koordynowania budowy autostrady A-1. Na tym etapie postępowania o udzielenie informacji publicznej, argument o szczególnym znaczeniu przedmiotowej opinii dla interesu publicznego również powinien znaleźć swoje uzasadnienie, jako prawo obywatela do wiedzy na temat prawidłowości projektowania obiektów publicznych, jakim niewątpliwie jest każdy fragment autostrady. Przedmiotowa opinia jest istotnym dokumentem organu mogącym wyjaśnić powyższy problem. Przedmiotowa opinia została sporządzona na zamówienie podmiotu wykonującego zadania publiczne i dotyczy technicznej oceny zadań publicznych, którym niewątpliwie jest projekt przedmiotowego fragmentu autostrady i nadto opinia ta została zrealizowana z funduszy publicznych w drodze zamówienia. Zdaniem Sądu pierwszej instancji trafnie argumentuje tu skarżący, iż sam koszt sporządzenia opinii w kwocie 348.360,66 zł, który również został pokryty ze środków publicznych oraz szczególny tryb udzielenia tego zamówienia (z wolnej ręki), powodują, że jej udostępnienie uczyni zadość postulatowi przejrzystości i jawności działania organu administracji publicznej, jakim jest GDDKiA. Realizacja tego postulatu jest celem przepisów o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie argument organu, iż powołuje ewentualną możliwość użycia przedmiotowej opinii w sporze sądowym, który toczy z wykonawcą odcinka autostrady nie może być skuteczny, jako wykładnik istnienia czy też braku cech informacji publicznej w żądanym do udostępnienia materiale. Po pierwsze podstawową zasadą działalności organów administracji publicznej jest jawność działania. Po drugie ujawnienie treści przedmiotowej opinii nie uniemożliwia jej użycia jako dowodu w procesie cywilnym. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, iż powyższy argument wyklucza zakwalifikowanie przedmiotowej opinii jako informacji publicznej.

Sąd pierwszej instancji podniósł również, iż organ nieprawidłowo porównuje przedmiotową opinię techniczną z opinią prawną, sporządzoną dla strony na użytek konkretnego procesu sądowego, stąd też niezasadne jest tu przywołanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09. Powyższy wyrok odnosi się do opinii prawnej, wydanej w określonych warunkach i w określonym procesowo celu zamawiającego. Tymczasem przedmiotowa opinia to opinia techniczna, której celem – jak wskazuje sam GDDKiA w piśmie z dnia 20 maja 2010 r. – jest "potwierdzenie poprawności opracowanej dokumentacji projektowej dotyczącej obiektów MA 532 i WD 532.1 na potrzeby prowadzonego postępowania przetargowego w przedmiocie dokończenia realizacji zadania Budowa autostrady A-1 odcinek od węzła Świerklany (bez węzła) do granicy Państwa z Republiką Czeską". Dokonana w tej opinii ocena, zgodnie z zamówieniem organu, ma zatem charakter techniczny. Nie dotyczy sfery zamierzeń, ale sfery faktów. Nie dotyczy bowiem "niezmaterializowanych w jakiejkolwiek postaci zamierzeń podejmowania określonych działań", lecz odpowiedzi na konkretne pytania natury technicznej w zakresie prawidłowości wykonania dokumentacji projektowej dotyczącej obiektów na jednym z odcinków autostrady A-1.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Generalny Inspektor Dróg Krajowych i Autostrad zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji bezpodstawne uznanie, iż wnioskowana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną, co miało istotny wpływ na wynik postępowania i skutkowało wadliwym zastosowaniem przepisów art. 1 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 tej ustawy, a w konsekwencji błędnym uznaniem, że w niniejszej sprawie organ jest w stanie bezczynności;

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 52 § 1, 2, 3 i 4 P.p.s.a., które miało istotny wpływ na wynik niniejszego postępowania, przez uznanie, iż skarżący wyczerpał środki zaskarżenia tj. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa przed wniesieniem skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego i w konsekwencji rozpoznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargi skarżącego w sytuacji, w której skarżący złożył skargę z pominięciem przysługujących mu środków zaskarżenia, co stanowi podstawę do odrzucenia skargi w przedmiotowej sprawie

Powołując się na powyższe skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż w odniesieniu do udostępniania informacji publicznej na wniosek wyczerpanie środków zaskarżenia zachodzi zarówno wtedy, gdy wnioskodawca przed wniesieniem skargi złożył zażalenie w trybie art. 37 § 1 K.p.a., wymagane w odniesieniu do skarg na bezczynność polegającą na niewydaniu decyzji, jak i wtedy, gdy wnioskodawca wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, co jest wymagane przy bezczynności organu w zakresie czynności materialno-technicznych. Interpretacja wskazanej powyżej regulacji przyjęta przez Sąd pierwszej instancji, wyłączająca obowiązek uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa albo złożenia zażalenia, o którym mowa w art. 37 K.p.a. nie zasługuje w ocenie organu na uwzględnienie i jest wadliwa. Skoro ustawodawca wprowadził jako generalną zasadę, zasadę wyczerpania środka zaskarżenia (lub wezwania do usunięcia naruszenia prawa) w przypadku aktów i czynności, to brak jest racjonalnych przesłanek uzasadniających odstąpienie od tego wymogu w sytuacji, gdy zobowiązany organ nie podejmuje żadnych działań, pozostając w bezprawnej zwłoce. Zatem skarga na bezczynność wniesiona bez uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa powinna zostać odrzucona przez Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt. 6 w związku z art. 52 § 4 P.p.s.a. z uwagi na niedopuszczalność jej wniesienia.

Zdaniem skarżącego interesem publicznym może zostać uzasadniony wyłącznie wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej w zakresie przekazania skarżącemu końcowych wniosków autora opinii sporządzonej na zlecenie organu. Uwzględniając zatem fakt, iż z punktu widzenia interesu publicznego przywołanego przez skarżącego, informacja dotycząca prawidłowości opracowanej dokumentacji projektowej obiektów mostowych może mieć znaczenie, GDDKiA udostępnił skarżącemu pełne wnioski końcowe autora opinii już w piśmie z dnia 04.05.2010 r. W żadnym razie nie może natomiast skarżący powołując się na ten sam interes publiczny uzasadniać żądania dostarczenia całej opinii wraz ze szczegółami technicznymi. Po pierwsze, jak podkreślił GDDKiA w swoim piśmie z dnia 20.05.2010 r. opinia sporządzona została na wewnętrzny użytek organu administracji publicznej celem weryfikacji poprawności opracowanej dokumentacji projektowej. Z uwagi na toczący się spór sądowy pomiędzy GDDKiA, a spółką A. B. udostępnienie opinii skarżącemu w całości w oczywisty sposób doprowadziłoby wyłącznie do niczym nieuzasadnionego uprzywilejowaniu spółki A. B. jako strony procesowej w sporze ze Skarbem Państwa. Takie działanie pozostaje bez żadnego związku z interesem publicznym, lecz służy wyłącznie jednej ze stron postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną K. O. wniósł o jej odrzucenie, a w przypadku nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie skargi kasacyjnej, wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną organ oparł na obydwu podstawach z art. 174 P.p.s.a. zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania tj. art. 52 § 1, 2, 3 i 4 P.p.s.a. oraz przepisów prawa materialnego tj. art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 1 ust. 1 w zw. z 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przystępując w pierwszej kolejności do rozpoznania zarzutów naruszenia przepisów postępowania za nietrafny należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 52 § 1, 2, 3 i 4 P.p.s.a. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęty został pogląd, iż wniesienie do sądu administracyjnego skargi w przedmiocie bezczynności organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie jest uzależnione od wcześniejszego wezwania właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. W odniesieniu do aktów z art. 3 § 2 pkt. 4 P.p.s.a. środka zaskarżenia należy poszukiwać w art. 52 §1 P.p.s.a., zgodnie z którym skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Środki zwalczania bezczynności organów administracji wskazuje art. 37 K.p.a., który przyznaje stronie prawo złożenia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 K.p.a. do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Tak więc w zasadzie tam gdzie stosuje się przepisy K.p.a., skarga na bezczynność powinna być poprzedzona zażaleniem, o którym mowa w art. 37 § 1 K.p.a. Niemniej jednak ustawa o dostępie do informacji publicznej tego typu środków zaskarżenia nie przewiduje, a w odniesieniu do aktów i czynności z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. nie przewiduje ich również K.p.a. Ustawa o dostępie do informacji publicznej odsyła natomiast do przepisów K.p.a. wyłącznie w art. 16 ust. 2, wobec czego należy wyłączyć stosowanie przepisów tego kodeksu do faz poprzedzających wydanie decyzji. Ponadto wskazać należy, że wykładnia językowa art. 52 § 3 P.p.s.a. upoważnia do stwierdzenia, że przepis ten odnosi się do skarg na akty i czynności, a nie bezczynności w zakresie wydawania aktów. Powyższe rozważania prowadzą więc do wniosku, że skoro skarga na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej zmierza do jak najszybszego rozpatrzenia wniosku, a ustawa nie stawia dodatkowych warunków do jej wniesienia, to może być ona wniesiona do sądu administracyjnego bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Stanowisko to zostało ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., I OSK 262/08, wyrok NSA z 24 maja 2006 r., I OSK 601/05, postanowienie NSA z 03 października 2007 r., I OSK 1382/07 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 lipca 2011 r., VIII SAB/Wa 18/11) i skład rozpoznający niniejszą sprawę podziela je w całej rozciągłości.

Zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 1 ust. 1 w zw. z 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej także nie mógł odnieść oczekiwanego skutku. Należy podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż na gruncie niniejszej sprawy opinia sporządzona w celu oceny prawidłowości opracowanej dokumentacji projektowej dotyczącej budowy odcinka autostrady jest dokumentem urzędowym zawierającym informację publiczną, w związku z czym powinna być udostępniona w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Z art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika, iż informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do działalności władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej. Z kolei analiza przepisu art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że wnioskiem o udostępnienie takiej informacji może być objęte pytanie o określone fakty i stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Będąca podstawą rozważań w niniejszej sprawie opinia wskazuje czy zrealizowane w trybie zamówienia publicznego (a więc z funduszy publicznych) wykonanie dokumentacji projektowej fragmentu autostrady zostało wykonane w sposób właściwy. Tym samym bez wątpienia odnosi się ona do istniejącego już stanu rzeczy i do czynności dokonanych przez organ i wbrew argumentom zawartym w skardze kasacyjnej nie stanowi sfery zamierzeń organu ani nie może dotyczyć przyszłych, czysto hipotetycznych działań w sprawach indywidualnych np. stanowić podstawy do wszczęcia postępowania w sprawie cywilnej czy karnej. Dokonana w opinii ocena ma zatem charakter czysto techniczny, a nie prawny i nie znajduje wobec niej zastosowania powołany w skardze kasacyjnej wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09 zgodnie z którym "w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej niedopuszczalne jest pozyskiwanie informacji co do prawnych argumentów uzasadniających stanowisko przeciwnika procesowego". Opinia ta stanowi więc, zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej informację o sprawach publicznych, a tym samym podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 P.p.s.a.