Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędziowie sędzia NSA Leszek Leszczyński (spr.) sędzia del. WSA Iwona Kosińska Protokolant asystent sędziego Dominika Człapińska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 89/10 w sprawie ze skargi M.W. na bezczynność Dziekana Wydziału [...] Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 89/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi M.W. na bezczynność Dziekana Wydziału [...] Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, zobowiązał Dziekana Wydziału [...] Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie do rozpoznania wniosku skarżącego M.W. z dnia [...] stycznia 2010 r. uzupełnionego wnioskiem z dnia [...] stycznia 2010 r. w zakresie stanowiącym informację publiczną, w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy oraz zasądził od Dziekana Wydziału [...] Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na rzecz skarżącego M.W. zwrot kosztów postępowania. Wyrok powyższy zapadł w następujących okolicznościach sprawy.

M.W. w dniu [...] stycznia 2010 r. skierował do Dziekana Wydziału [...] Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie wniosek o udostępnienie i przesłanie dokumentów dotyczących zakończonego w dniu [...] grudnia 2009 r. przewodu habilitacyjnego dr inż. P. W. autoreferatu i wykazu osiągnięć w pracy naukowej dr inż. P.W., protokołów z posiedzenia Rady Wydziału [...] SGGW nr [...] z dnia [...] listopada 2008 r. oraz nr [...] z dnia [...] grudnia 2008 r., pisma dziekana Wydziału [...] SGGW do Centralnej Komisji ds. Stopni Naukowych wraz z załącznikiem, protokołu z posiedzenia Rady Wydziału [...] SGGW z dnia [...] grudnia 2009 r. wraz z zatwierdzonym pełnym protokołem z przebiegu kolokwium habilitacyjnego. Wniosek został uzupełniony wnioskiem z dnia [...] stycznia 2010 r. o udostępnienie sprawozdania Komisji Habilitacyjnej dot. dopuszczenia habilitanta dr inż. P. W. do kolokwium habilitacyjnego.

Dziekan Wydziału [...] SGGW w dniu [...] lutego 2010 r. skierował do M.W. pismo, w którym zaprosił go do SGGW w celu umożliwienia mu dostępu do żądanych informacji. Jednocześnie poinformował ww., iż przed udostępnieniem mu żądanych informacji powinien on wylegitymować się dokumentem potwierdzającym stosunek pracy z periodykiem "[...]" lub innym czasopismem, ewentualnie upoważnieniem do zbierania informacji na rzecz redakcji pisma, zgodnie z wymogami o prawie prasowym.

M.W. w piśmie z dnia [...] lutego 2009 r. podał, że o udostępnienie żądanych przez niego informacji może wystąpić każdy obywatel. Do pisma załączył kserokopię własnej legitymacji prasowej, jak również poinformował, iż fakt, że jest publicystą i stałym współpracownikiem "[...]" został potwierdzony przez jego redaktora naczelnego.

M.W. i w dniu 12 marca 2010 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność dziekana Wydziału [...] SGGW zarzucając, iż doszło do naruszenia art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący w skardze podał m. in., że: (1), pochodzący z wyboru Dziekan [...] jest organem władzy publicznej, zaś dokumenty przewodu habilitacyjnego są dokumentami urzędowymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej (art. 6 ust. 2), jak również stanowią informację mającą charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2, tj. zawierającą aktualną wiedzę o sprawach publicznych; (2), adresatem żądania udzielenia informacji na zasadach ustawy jest Dziekan – organ jednoosobowy państwowej szkoły wyższej, który jest częścią zakładu administracyjnego i jest podmiotem obowiązanym do jej udzielenia; (3), żądana informacja znajduje się w posiadaniu Dziekana, do którego zwrócono się o jej udzielenie oraz (4), dokumenty przewodu habilitacyjnego dr inż. P.W. dotyczą monografii naukowej, która została publicznie udostępniona i została napisana przez osobę publiczną – adiunkta szkoły wyższej, wykonującego zawód nauczyciela akademickiego. Nie mają tu zastosowania przepisy o ochronie danych osobowych dotyczące przestrzegania zakresu i trybu przetwarzania danych osobowych oraz przepisy dotyczące prywatności.

Skarżący wniósł o zobowiązanie dziekana Wydziału [...] SGGW w Warszawie do wydania decyzji w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku i o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę dziekan Wydziału [...] SGGW w Warszawie podniósł, iż skarżący nie wniósł do JM Rektora SGGW zażalenia na bezczynność dziekana, a zatem nie spełnił wymogu określonego w art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dalej podał, iż art. 7, 10 i 11 ustawy o dostępie do informacji publicznej określają sposób udostępnienia informacji publicznej. W myśl art. 12 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, podmiot udostępniający informację publiczną jest zobligowany zapewnić możliwość jej kopiowania. Dokumenty związane z kolokwium habilitacyjnym nie stanowią informacji publicznej i są udostępniane najczęściej poprzez wyłożenie do wglądu jedynie członkom Rady Wydziału. Powołał się w tym miejscu też na § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora. Wniesiono o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględniając na rozprawie w dniu 21 czerwca 2010 r. skargę M.W. wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęte jest stanowisko, że udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

Działający w tej sprawie dziekan wydziału nie jest organem administracji publicznej, o którym mowa w art. 1 k.p.a., jednakże art. 60 ust. 6 ustawy z 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), stanowi, że organami jednoosobowymi uczelni są rektor i kierownicy podstawowych jednostek organizacyjnych. Kierownikiem wydziału jest dziekan. Informacje dotyczące przewodu habilitacyjnego spełniają warunki informacji publicznej, dotyczą bowiem działania organu wykonującego funkcje publiczne tzn. Dziekana Wydziału [...] SGGW. Warunku informacji publicznej nie spełnia natomiast żądanie skarżącego dotyczące udostępnienia autoreferatu i wykazu osiągnięć z dnia [...] lutego 2009 r., gdyż dokument ten nie został przez organ (dziekana) wytworzony. Jego autorem jest bowiem dr inż. P.W., który wbrew twierdzeniu skarżącego nie jest osobą publiczną, wykonuje on co prawda funkcję publiczną, ale wytworzony przez niego dokument nie posiada cech informacji publicznej, gdyż jest jedynie wykonaniem obowiązku związanego z prowadzonym przewodem habilitacyjnym. Dziekan Wydziału [...] SGGW nie był uprawniony do jego udostępnienia, chyba że uzyskałby zgodę na jego udostępnienie.

Sąd wskazał że w każdym przypadku podmiot, do którego wpłynął wniosek o udostępnienie informacji publicznej, zobowiązany jest do ustalenia czy żądana przez

wnioskodawcę informacja jest informacją publiczną, czy została już w jakikolwiek sposób udostępniona, czy możliwe jest jej udostępnienie i w jakiej formie. W zależności od wyniku dokonanych ustaleń podmiot taki powinien podjąć odpowiednie działania, by uniknąć zarzutu pozostawania w bezczynności w rozpatrzeniu wniosku.

Ustosunkowując się do stanowiska Dziekana zawartego w odpowiedzi na skargę, iż skarżący nie wyczerpał służących mu środków zaskarżenia (art. 52 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), Sąd I instancji stwierdził, iż jest ono błędne. Jak podał, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, przed wniesieniem skargi na bezczynność w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, nie jest wymagane wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przewidziane przed sądami administracyjnymi.

W skardze kasacyjnej, reprezentowany przez pełnomocnika organ, zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania tj.

1) art. 25 § 1 i 28 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 12 i 60 ust. 60 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) przez błędne ich zastosowanie i uznanie, że stroną postępowania sądowego jest Dziekan Wydziału [...] SGGW w Warszawie;

2) art. 52 § 1 p.p.s.a. przez błędną jego wykładnię, polegającą na uznaniu przez WSA w Warszawie, że przepis ten nie ma zastosowania do spraw z zakresu dostępu do informacji publicznej. Sąd w uzasadnieniu w sposób ogólny wskazał, że zgodnie z "orzecznictwem sądów administracyjnych, przed wniesieniem skargi na bezczynność w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, nie jest wymagane wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przewidziane przed sądami administracyjnymi". Powyższe wskazanie WSA nie stanowi należycie ustalonego stanu prawnego oraz nie znajduje podstawy w obowiązujących przepisach, orzecznictwie i doktrynie. Podniesiono też dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, polegające na uznaniu, że organ dopuścił się bezczynności w odniesieniu do wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. WSA w Warszawie nie uwzględnił, że Dziekan Wydziału [...] SGGW w Warszawie pozostawał w kontakcie ze skarżącym i przedstawił możliwość zapoznania się z dokumentami, o dostęp do których wnioskował skarżący.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że zgodnie z cytowanym art. 25 § 1 p.p.s.a. zdolność sądowa przysługuje osobom fizycznym i osobom prawnym. Zgodnie z art. 12 Prawa o szkolnictwie wyższym osobowość prawną posiada uczelnia – Szkoła Wyższa Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni, jakim jest Dziekan Wydziału [...], jest – zgodnie z art. 60 ust. 6 ww. ustawy – jednoosobowym organem uczelni. Sam jednak nie posiada osobowości prawnej, nie występuje też w sprawie jako osoba fizyczna, lecz na podstawie art. 28 § 1 p.p.s.a. może działać w sprawie jako organ osoby prawnej. Uznanie przez WSA, w ww. sprawie, za stronę Dziekana a nie SGGW w Warszawie narusza prawo uczelni do obrony swych praw w postępowaniu sądowym.

Ponadto, zdaniem autora skargi kasacyjnej, WSA w Warszawie niezasadnie przyjął, że w sprawach o dostęp do informacji publicznej przed wniesieniem skargi na bezczynność w przedmiocie dostępu do informacji publicznej nie jest wymagane wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W przypadku uznania przez skarżącego, że organ pozostaje bezczynny, wyczerpanie środków zaskarżenia następuje zarówno wtedy, gdy wnioskodawca przed wniesieniem skargi złożył zażalenie w trybie art. 37 § 1 k.p.a., wymagane w odniesieniu do skarg na bezczynność polegającą na niewydaniu decyzji, jak i wtedy, gdy wnioskodawca wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, co jest wymagane przy bezczynności organu w zakresie czynności materialno-technicznych.

Dalej podano, że WSA w Warszawie dokonał błędnych ustaleń faktycznych co do bezczynności Dziekana Wydziału [...] SGGW w Warszawie. Bezczynność ma miejsce wówczas, gdy zobowiązany organ nie podejmuje żadnej czynności w stosunku do złożonego wniosku. Tymczasem w przedmiotowej sprawie Dziekan Wydziału [...] nie pominął wniosku skarżącego milczeniem, lecz przedstawił możliwość zapoznania się z żądaną dokumentacją (zaproszenie z dnia [...] lutego 2010 r., skierowane do M.W.) czego fakt potwierdził sąd w uzasadnieniu wyroku.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną Sąd I instancji nie uwzględnił okoliczności, że udostępnienie dokumentów związanych z przewodem habilitacyjnym unormowane zostało w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia [...] 2004 r. W sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15 z 2004 r. poz. 128 ze zm.). Dziekan Wydziału [...] postąpił zgodnie z § 11-19 powołanego rozporządzenia, przesyłając protokół z kolokwium habilitacyjnego i wykładu habilitacyjnego wraz z uchwałami Rady Wydziału do Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, która to komisja winna być adresatem postulatów M.W., a nie Dziekan. Dokumenty, o udostępnienie których wystąpił M.W., nie są w posiadaniu Dziekana i z tego chociażby względu, niemożliwe jest ich udostępnienie przez Dziekana, lecz przez Centralną Komisję. Sytuacja ta dowodzi o sprzeczności ustaleń, a właściwie ich braku, co w konsekwencji jest przesłanką nieważności postępowania w myśl art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a.

Wniesiono o stwierdzenie nieważności ww. wyroku na podstawie art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a. tj. wobec braku zdolności sądowej strony oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną wniesiono o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z unormowaniem art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego lub naruszenia przepisów postępowania.

Autor skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie odwołuje się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Nie powołuje się w ramach podstaw tej skargi na art. 174 pkt 2 p.p.s.a., niemniej, mimo iż stanowi to pewne uchybienie w kwestii poprawności i klarowności prezentacji jej argumentów, nie czyni rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej niemożliwym.

Niezależnie od powyższej uwagi podnieść także należy, że na gruncie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jedynie takie naruszenie przepisów postępowania, któremu można zasadnie przypisać możliwy istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia może odnieść zamierzony skutek. Niezależnie zatem od wskazania istoty zarzutu, strona skarżąca kasacyjnie winna przeprowadzić argumentację w kierunku wykazania wpływu na treść orzeczenia, a ponadto wykazania poprzez odwołanie się do oszacowania skali tego wpływu, że wpływ ten mógł być istotny dla treści tego rozstrzygnięcia. Autor rozpoznawanej skargi kasacyjnej nie wykazał, że wytknięte uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czyli że między naruszeniem powyższych przepisów

procesowych a treścią zaskarżonego wyroku Sądu zachodzi związek przyczynowy, a także nie uprawdopodobnił wpływu tego związku przyczynowego na treść orzeczenia sądu, nie przeprowadzając zresztą w tym kierunku żadnej argumentacji w uzasadnieniu skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną może na gruncie art. 173 § 2 p.p.s.a. badać z urzędu, czy skarga kasacyjna została wniesiona przez stronę. Jednoznacznie o takim upoważnieniu przesądza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2005 r. o sygn. akt OPS 1/04 (ONSAiWSA 2005/4/62).

Rozpatrywana skarga kasacyjna została wniesiona w imieniu Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (dalej: SGGW). W ramach tej skargi fakt powyższy wiąże się ściśle ze wskazanym w jej podstawach pierwszym zarzutem, odwołującym się do błędnego zastosowania art. 25 oraz art. 28 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 12 i art. 60 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) poprzez nieprawidłowe uznanie za stronę postępowania przed sądem I instancji nie samej uczelni, która posiada osobowość prawną, lecz dziekana wydziału szkoły wyższej, będącego jednodobowym organem uczelni. Brak jest jednak w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentacji rozwijającej ten zarzut, co utrudnia pełne odczytanie intencji autora skargi. Nie może być bowiem związanym z tym zarzutem argument braku możliwości obrony swoich praw przez uczelnię w postępowaniu sądowym niezależnie od działania w jej imieniu jej statutowych organów, który pojawił się dodatkowo w ramach tego zarzutu i który także nie doczekał się rozwinięcia argumentacyjnego. W ocenie Składu Orzekającego NSA nie uniemożliwia to jednak dokonania oceny prawnej wskazanego w skardze kasacyjnej problemu z punktu widzenia normy zawartej w art. 173 § 2 p.p.s.a, pod kątem wypełnienia wymogu złożenia skargi kasacyjnej przez stronę.

W związku z treścią powyżej przedstawionego zarzutu co do braku reprezentowania interesu uczelni w postępowaniu przed sądem I instancji, skargę kasacyjną umocowany radca prawny złożył w imieniu SGGW. Rektor uczelni upoważnił pełnomocnika do występowania przed sądami administracyjnymi w imieniu SGGW a nie w imieniu Dziekana Wydziału [...] tej uczelni czy też w imieniu własnym (jako organu uczelni, upoważnionego do jej reprezentowania na zewnątrz na gruncie art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym).

Ustosunkowując się do wskazanego wyżej zarzutu skargi kasacyjnej (proporcjonalnie do zakresu jego wyrażenia w skardze i w ramach badania czy skarga została wniesiona przez stronę postępowania), należy przyjąć, iż osobowość prawna uczelni, na którą wskazuje art. 12 powyższej ustawy określa status prawny uczelni, odnoszący się do jej udziału w postępowaniu sądowym na gruncie art. 25 § 1 p.p.s.a. Nie może to zanegować zasady działania takiej osoby prawnej w postępowaniu sądowym przez jej organy, do których, na gruncie art. 60 ust. 6 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, obok rektora, reprezentującego uczelnię na zewnątrz (art. 66 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym) należy dziekan wydziału jako kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni. Dziekan, jako organ uczelni, będący kierownikiem jej jednostki podstawowej, jest jednocześnie podmiotem, który w ramach kierowania radą wydziału w zakresie przeprowadzania przewodu habilitacyjnego, wytwarza określone informacje, które podlegają ustawie o dostępie do informacji publicznej. Uzyskuje on zatem samodzielną pozycję w zakresie udostępniania informacji publicznej, wzmocnionej dodatkowo przez brak proceduralnego obowiązku wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa czy też skierowania skargi na bezczynność do organu wyższego stopnia (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz praktyczny, Warszawa 2008, s. 128-129). Trudno byłoby też kierować zadanie udostępnienia tych informacji do podmiotu innego niż dziekan wydziału czyli kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni, przeprowadzającej (w ramach rady wydziału) postępowanie w sprawie uzyskania stopnia doktora habilitowanego. Tym bardziej nie jest możliwe kierowanie tego żądania do ogólnie ujętej uczelni, której prawo, jak wskazuje to autor skargi kasacyjnej, byłoby w ten sposób chronione. Skład Orzekający podziela w tym zakresie stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, określające tak charakter jak i rodzaje informacji, podlegające reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej, z których wynika pozycja dziekana w ramach procedury udostępniania takich informacji.

Autor skargi kasacyjnej nie wskazał w skardze kasacyjnej na żaden interes prawny SGGW, odrębny na gruncie przepisów o dostępie do informacji publicznej

od dziekana jej wydziału jako podmiotu wytwarzającego określone informacje publiczne, którego ochrona wymagałaby udziału uczelni w postępowaniu. Nie uczynił też tego na rozprawie przed NSA, poproszony o wskazanie podstawy materialnej odrębnego interesu prawnego uczelni. Należało więc przyjąć, także w oparciu o wynik własnych ustaleń Składu Orzekającego, iż SGGW winna działać poprzez swój statutowy organ, w związku z czym nie jest odrębną w stosunku do działającego w jej imieniu organu stroną postępowania sądowego. Nie jest też uczestnikiem postępowania na gruncie art. 12 w zw. z art. 33 p.p.s.a.. Odwołując się zatem do uprawnienia, które wynika z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2005 r. (OPS 1/04), należało na tej podstawie uznać, w ramach rozpatrywania zarzutów skargi kasacyjnej, z których jeden dotyczył uczelni jako strony postępowania sądowego, iż uczelnia nie posiada odrębnego interesu prawnego. Powyższa uchwała NSA wyraża przy tym stanowisko, iż w sytuacji stwierdzenia w toku postępowania, że wnoszący skargę kasacyjną nie legitymuje się interesem prawnym, skargę kasacyjną należy oddalić.

Zbędne stało się tym samym wskazywanie nietrafności zarzutu naruszenia art. 52 § 1 p.p.s.a. co do jego zastosowania do spraw z zakresu dostępu do informacji publicznej, w szczególności w zakresie obowiązku wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W świetle powyższej argumentacji Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.