Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka sędzia NSA Joanna Runge – Lissowska sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok (spr.) Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rektora Akademii Medycznej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 58/11 w sprawie ze skargi W. F. na bezczynność Rektora Akademii Medycznej w W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

W. F. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na bezczynność Rektora Akademii Medycznej w W. w zakresie załatwienia jej wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W uzasadnieniu skargi wywodziła, że mimo wezwania pismem z dnia [...] września 2009 r. do usunięcia naruszającej prawo bezczynności organ w dalszym ciągu nie udzielił jej żądanej informacji, nie można bowiem uznać za udzielenie takiej informacji pisma Prorektora ds. nauki [...], z dnia [...] września 2009 r., ponieważ jest ono fragmentarycznym i niepełnym odniesieniem do żądanych informacji.

Skarżąca podała, że zwracała się o udzielenie informacji publicznej pismem z dnia [...] sierpnia 2009 r. skierowanym do Prorektora do spraw nauki [...], w którym wniosła o udostępnienie kopii orzeczenia kończącego sprawę dyscyplinarną [...] M. G. i informacji o stosunku rzecznika dyscyplinarnego i rektora do tego orzeczenia oraz oświadczenia, czy rzecznik odwołał się od tego orzeczenia, a także o udzielenie informacji na temat postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w sprawie [...] M. M.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, podnosząc, że w niniejszej sprawie wyłączona jest droga postępowania sądowo - administracyjnego. Według władz uczelni przekazywanie dokumentów z postępowań dyscyplinarnych osobom nieuprawnionym nie jest możliwie, o czym wnioskodawczyni została poinformowana. Nadto jawność informacji, których się domaga, jest wyłączona ze względu na ochronę danych osobowych oraz prawo do prywatności.

Wyrokiem z dnia 29 września 2010 r., w sprawie o sygn. akt IV SAB/Wr 74/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę W. F. W uzasadnieniu wyroku Sąd wyjaśnił, że twierdzenia skarżącej dotyczące bezczynności organu co do nieudzielenia odpowiedzi na jej pismo z dnia [...] sierpnia 2009 r. są niezasadne, albowiem zawierające odpowiedz pisma organu z dnia [...] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r. stanowią w istocie decyzje administracyjne, odpowiadające wymogom art. 107 k.p.a.. Wnioskodawczyni nie miała wątpliwości co do kwalifikacji wskazanych pism jako decyzji, czyniąc je przedmiotem zaskarżenia w sprawie o sygn. IV SA /Wr 15/10. Sąd I instancji przyjął, że skoro pisma Prorektora do spraw nauki z dnia [...] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r. są odpowiedzią na wniosek z dnia [...] sierpnia 2009 r. to odpowiedź została udzielona przed wniesieniem rozpoznawanej skargi, a w konsekwencji skargę na bezczynność należało oddalić.

Powyższy wyrok stał się przedmiotem skargi kasacyjnej, która oparta została na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn, zm. ), zwanej dalej P.p.s.a., przez błędne rozumienie pojęcia bezczynności organu i art. 134 § 1 P.p.s.a. przez rozpoznanie sprawy w zawężonych granicach, polegających na przyjęciu, że objęta żądaniem skarżącej informacja dotyczyła jedynie orzeczeń i pism dotyczących postępowań dyscyplinarnych, pomimo że wniosek o udostępnienie informacji publicznej zawierał także inne pytania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 125/11 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2010 r. sygn. akt IV SA/Wr 74/09 i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu sąd kasacyjny wskazał, że Sąd I instancji ponownie rozpoznając skargę na bezczynność powinien w pierwszej kolejności rozważyć, czy pisma z dnia [...] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r., uznane za decyzje administracyjne, wyczerpały zakres żądań wniosku. Dopiero wówczas można będzie ocenić, czy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji rozpoznał całość żądania, czy też co do jakiejś jego części pozostaje w bezczynności.

Rozważenia wymagała też, w przekonaniu NSA, kwestia dotycząca wyłączenia jawności postępowań dyscyplinarnych wobec nauczycieli akademickich. W tym zakresie Sąd ten wskazał, że odpowiedzialność dyscyplinarna uregulowana została w art. 139-150 Rozdziału 4 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. 2005, Nr 164, poz. 1365). Wydane w oparciu o przepis art. 149 ust. 3 tej ustawy rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007 r. (Dz. U. 2007 Nr 58, poz.391) określa szczegółowo tryb postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich. Przepisy ograniczające jawność postępowania zawarte zostały w rozdziale 3 dotyczącym postępowania dyscyplinarnego, nie ma natomiast takich uregulowań w rozdziale dotyczącym postępowania wyjaśniającego. Rozprawa dyscyplinarna jest jawna zgodnie z § 17 ust. 1 rozporządzenia tylko dla osób wskazanych w tym przepisie, a ponadto przewodniczący składu orzekającego może w uzasadnionych przypadkach wyłączyć lub ograniczyć jawność rozprawy lub jej części. Nadto dostęp do akt sprawy i znajdujących się w nich dokumentów mają wyłącznie osoby wskazane w § 10 ust. 3 i 4 oraz § 13 ust. 4 rozporządzenia. Z tych względów NSA uznał za zasadne twierdzenie organu, że niemożliwe jest doręczenie wnioskodawczyni żądanego przez nią orzeczenia dyscyplinarnego. Jednak zgodnie z § 28 ust. 1 rozporządzenia, ogłoszenie orzeczenia jest jawne, z czego - zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego - można wysnuć wniosek, że treść orzeczenia jest jawna, a więc powinna być udostępniona jako informacja publiczna, zwłaszcza, że nauczyciel akademicki jest osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Dalej Sąd kasacyjny zwrócił uwagę, że ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji. Wynik postępowania dyscyplinarnego, toczącego się w stosunku do nauczyciela akademickiego ma ścisły związek z pełnioną przez niego funkcją, także dla opinii publicznej ważna jest treść orzeczenia dyscyplinarnego. Nauczyciel akademicki, który kształci młodzież, winien spełniać określone kryteria merytoryczne i moralne, zaś sprzeczne z interesem środowiska i uczelni byłoby utajnianie dotyczących go orzeczeń dyscyplinarnych.

Dlatego też według NSA Prorektor, do którego skierowano wniosek z dnia [...] sierpnia 2009 r. powinien był w pierwszej kolejności ustalić, czego w istocie dotyczy żądanie wnioskodawczyni; przesłania kopii orzeczenia dyscyplinarnego, czy też powiadomienia jej o jego treści. Wniosek dotyczy bowiem nie tylko [...] M. G. ale również [...] M. M., przy czym co do niego wnioskodawczyni wprost domagała się wyniku postępowania dyscyplinarnego, a nie kopii orzeczenia.

Po ponownym rozpoznaniu skargi na bezczynność wyrokiem z dnia 7 października 2011 r. WSA we Wrocławiu, w sprawie o sygn. akt IV SAB/Wr 58/11, zobowiązał Rektora Akademii Medycznej w W. do załatwienia wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2009 r. w terminie 14 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że Naczelny Sąd Administracyjny dokonał wykładni prawa mającego zastosowanie w sprawie, którą to wykładnią zgodnie z art. 190 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny przy ponownym rozpoznaniu sprawy jest związany.

Zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. W świetle ugruntowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swych kompetencji. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów, odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzone, jak i te, które używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Przy czym udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno – technicznej, zaś obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli natomiast żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa.

Z kolei według przepisu art. 4 ust. 1 komentowanej ustawy obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W związku z tym nie budzi wątpliwości Sądu I instancji, że Akademia Medyczna w W. jest uczelnią publiczną i stanowi integralną część narodowego systemu edukacji i nauki, a organy tej uczelni wykonują władztwo administracyjne na zasadzie i w granicach określonych ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Dalej Sąd ten stwierdził, iż bezspornym jest, że organy tej uczelni wykonują zadania publiczne oraz dysponują majątkiem publicznym (por. art. 4 ust. 1 pkt 1 i 5 w związku z ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej). W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że Rektor Akademii Medycznej w W. jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia takiej informacji będącej w jego posiadaniu.

Sąd I instancji stwierdził, że we wniosku z dnia 30 sierpnia 2009 r. skarżąca domagała się:

- po pierwsze, kopii treści orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej w sprawie [...] M. G. wraz ze stanowiskiem Rzecznika Dyscyplinarnego i Rektora,

- po drugie, informacji dotyczących kwestii procedowania w tej sprawie, a mianowicie czy Rzecznik Dyscyplinarny odwołał się od tego orzeczenia i czy sprawa [...] M. G. zakończyła się wydaniem jednego, czy też trzech orzeczeń,

- po trzecie, udostępnienia informacji o wyniku postępowania Komisji Dyscyplinarnej w sprawie [...] M. G.

Objęte wnioskiem kwestie dotyczą informacji związanych z postępowaniem dyscyplinarnym prowadzonym wobec dwóch wymienionych we wniosku nauczycieli akademickich. W związku z tym ocena zasadności skargi na bezczynność wymaga, w ocenie Sądu I instancji, przywołania przepisów normujących odpowiedzialność dyscyplinarną nauczycieli akademickich, a z drugiej strony niezbędna jest analiza wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2008 r. w kontekście zakresu żądanych informacji w konfrontacji z reakcją organów Akademii Medycznej w W., wyrażoną w pismach z dnia [...] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r.

Przechodząc do pierwszego z zagadnień Sąd I instancji stwierdził, że na podstawie upoważnienia zawartego w przepisie art. 149 ust. 3 ustawy o szkolnictwie wyższym wydane zostało rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich (Dz. U. nr 58, poz. 391) (zwanego dalej rozporządzeniem). We wskazanym rozporządzeniu kompleksowo uregulowano kwestie dotyczące dostępu do akt sprawy postępowania dyscyplinarnego (§ 13 ust. 4 rozporządzenia) oraz kwestię doręczeń odpisów wniosków i postanowień wydanych w toku postępowania (§ 10 ust. 3 i 4 rozporządzenia). Jednocześnie w § 17 ust. 1 rozporządzenia określono zakres jawności rozprawy dyscyplinarnej, stwierdzając, że jest ona jawna tylko dla pracowników danej uczelni, osoby pokrzywdzonej, przedstawicieli Rady i właściwego ministra, osoby, na żądanie której prowadzi się postępowanie w przypadku wymienionym w § 1 ust. 1 pkt 3, obrońcy z wyboru oraz, za zgodą obwinionego, dla przedstawiciela związku zawodowego, którego obwiniony jest członkiem, zaś przewodniczący składu orzekającego może, w uzasadnionych przypadkach, wyłączyć lub ograniczyć jawność rozprawy albo jej części. Krąg podmiotów, którym doręcza się orzeczenie komisji dyscyplinarnej doręcza określa w sposób enumeratywny i wyczerpujący przepis § 28 ust. 5 rozporządzenia. Jednakże przepis § 28 ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którym przewodniczący składu orzekającego bezpośrednio po zakończeniu narady ogłasza publicznie orzeczenie, podając ustnie najważniejsze powody orzeczenia, ogłoszenie orzeczenia jest jawne, przesądza o tym, że treść orzeczenia jest jawna, a więc powinna podlegać udostępnieniu jako informacja publiczna. Wskazaną argumentację wzmacnia niewątpliwie przepis art. 140 ust. 2 zdanie drugie ustawy o szkolnictwie wyższym, w myśl którego prawomocne orzeczenia komisji dyscyplinarnych do spraw nauczycieli akademickich, o których mowa w art. 142 ust. 1, orzekające karę, o której mowa w ust. 1 pkt 4, są ogłaszane przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego w wydawanym przez niego dzienniku urzędowym. Nie ulega również wątpliwości, że prawo do prywatności nie chroni nauczyciela akademickiego, jako osoby pełniącej funkcję publiczną, w zakresie informacji mających związek z pełnieniem tej funkcji, a wynik postępowania dyscyplinarnego prowadzonego wobec nauczyciela z całą pewnością pozostaje w związku z pełnioną przez niego funkcją.

Sąd I instancji stwierdził, że informacja o treści prawomocnego orzeczenia komisji dyscyplinarnej do spraw nauczycieli akademickich, orzekającego o zastosowaniu jednej z kar dyscyplinarnych, o których mowa w art. 140 ust.1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym ma walor informacji publicznej i podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Jak wynika z analizowanej sprawy podmiot zobowiązany, Rektor Akademii Medycznej w W. w odpowiedzi na wniosek skarżącej odmówił w decyzjach z dnia [...] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r. przekazania jej dokumentów związanych z postępowaniem dyscyplinarnym – w tym orzeczeń dyscyplinarnych - z powołaniem się na wyłączenie jawności postępowania dyscyplinarnego, ochronę danych osobowych oraz prawo do prywatności. Tymczasem treść wniosku z dnia [...] sierpnia 2009 r. w istocie rzeczy zawierała - poza żądaniem "kopii treści orzeczenia wraz z podpisami członków Komisji Dyscyplinarnej" wydanego w sprawie [...] M. G. – również konkretne pytania dotyczące kwestii związanych z postępowaniami dyscyplinarnymi prowadzonymi wobec [...] M. G. w tym między innymi informacji, czy od tego orzeczenia wniesione zostało odwołanie przez Rzecznika Dyscyplinarnego, a także wprost wyartykułowane żądanie wyniku orzeczenia komisji dyscyplinarnej w sprawie [...] M. M.

Sąd I instancji uznał, że wydane w niniejszej sprawie przez Rektora Akademii Medycznej rozstrzygnięcia nie obejmują swym zakresem całości wniosku strony, albowiem ograniczają się wyłącznie do kwestii udostępnienia dokumentów związanych z postępowaniem dyscyplinarnym, nie odnosząc się w ogóle do konkretnie sformułowanych pytań dotyczących tego postępowania. W powyższym zakresie, w przekonaniu tego Sądu, należy odróżnić w sposób jednoznaczny wniosek strony żądającej udostępnienia informacji poprzez doręczenie jej konkretnego dokumentu, od wniosku o udostępnienie treści zawartych w tymże dokumencie. Ponadto Sąd wskazał, że jeżeli organ ma wątpliwości co do zakresu żądania wniosku powinien zwrócić się do wnioskodawcy o jego sprecyzowanie lub dookreślenie, albowiem właściwa realizacja wniosku o dostęp do informacji publicznej wymaga precyzyjnego udzielenia informacji na temat zawartych w nim kwestii.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd I instancji uznał, że, wniosek skarżącej pozostaje niezałatwiony. Nie może bowiem o braku bezczynności w załatwieniu sprawy przesądzać jakiekolwiek rozstrzygnięcie wydane przez organ, nie obejmujące swym zakresem całości żądania. Z tych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 149 P.p.s.a. uwzględnił skargę.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 października 2011 r., zobowiązującego do załatwienia wniosku W. F. z dnia [...] sierpnia 2009 r. wniósł Rektor Akademii Medycznej [...] w W., zaskarżając powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i pkt 2 P.p.s.a. wyrokowi temu zarzucono naruszenie prawa materialnego, wskazując przepisy art. 1, art. 3, art. 5 i art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na braku uwzględnienia przepisów o szkolnictwie wyższym dotyczących postępowania dyscyplinarnego wobec nauczycieli akademickich, przepisów o ochronie danych osobowych i prawa do prywatności i nie wyłączeniu z zakresu informacji publicznych lub z zakresu informacji publicznych podlegających udostępnianiu orzeczeń komisji dyscyplinarnych innych niż orzeczenia o ukaraniu oraz informacji dotyczących toku postępowania, a także nie określenia treści podlegającego udostępnieniu orzeczenia komisji dyscyplinarnej. Powyższe uchybienia, w ocenie autora skargi kasacyjnej, miały wpływ na wynik sprawy.

Skarżąca kasacyjnie zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania art. 1 § 1 i § 2 w związku z art. 135 P.p.s.a., wskutek naruszenia podstawowej zasady postępowania nakazującej dokonywania kontroli zaskarżonej decyzji co do zgodności z prawem, a także art. 141 § 4 P.p.s.a., wskutek braku ostatecznego wskazania oraz wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W jej przekonaniu udostępnione może być tylko orzeczenie o ukaraniu karą dyscyplinarną, natomiast wyłączone jest udostępnianie orzeczeń, na mocy których postępowanie zostało umorzone. W tym przypadku wyłączenie jawności informacji publicznej pogląd ten znajduje oparcie w przepisach o ochronie danych osobowych i prawa do prywatności. Nadto poza zakresem informacji publicznych z zakresu postępowania dyscyplinarnego są wszelkie inne informacje, nie dotyczące orzeczeń, w szczególności dotyczące kwestii procedowania w sprawie, ponieważ nie mają charakteru informacji publicznej. Brak jest zatem uzasadnienia, aby odmowa udostępniania tych informacji następowała w formie decyzji administracyjnej.

Nie jest określony również zakres informowania wnioskodawcy o treści orzeczenia komisji dyscyplinarnej. Treść orzeczenia dyscyplinarnego nie może być tożsama z samym orzeczeniem, natomiast nie zostało dotąd nigdzie określone jakie elementy formalne orzeczenia są wyłączane z udostępnianej treści Zaskarżony skargą kasacyjną wyrok nie rozstrzyga w istocie o sprawie. Z uzasadnienia wyroku nie wynika, czy decyzje z dnia [....] września 2009 r. i [...] listopada 2009 r. wyczerpały zakres żądań wniosku, możliwych do zakwalifikowania jako żądanie udostępnienia informacji publicznych, podlegających udostępnieniu. Nie wiadomo zatem, czy i w jakiej części organ pozostaje w bezczynności. Dodała skarżąca kasacyjnie, że w kwestii wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2009 r. co do części wypowiedział się już prawomocnym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu. Sentencja zaskarżonego wyroku tego nie ujmuje. Zobowiązanie jest określone ogólnie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie podstawy nieważności wskazane w art. 183 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zachodzą, zaś granice skargi kasacyjnej zostały wyznaczone przez jej wnioski (uchylenie zaskarżonego wyroku w całości) i podstawy (wskazane w skardze kasacyjnej naruszenie przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania).

Rozpoznając w tych granicach skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że pozbawiona jest ona usprawiedliwionych podstaw. Przedmiotem ustaleń w sprawie rozpatrywanej przez Sąd I instancji było istnienie lub brak po stronie Rektora Akademii Medycznej w W. bezczynności w załatwieniu wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej, dotyczącej postępowania dyscyplinarnego przeprowadzonego wobec dwóch pracowników będących nauczycielami akademickimi.

Rozpatrując ponownie skargę Sąd I instancji uznał, że Rektor pozostawał w bezczynności co do przedmiotowego wniosku i zobowiązał go do jego załatwienia.

We wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze kasacyjnej skarżący kwestionuje orzeczenie Sądu pierwszej instancji dotyczące uznania, że treść zapadłych w postępowaniu dyscyplinarnym orzeczeń stanowi informacje publiczną. Podkreślić wymaga, że takie stanowisko zostało zaprezentowane w zapadłym w sprawie orzeczeniu kasacyjnym NSA z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt I OSK 125/11. Wykładania prawa zawarta w tymże orzeczeniu na mocy art. 190 P.p.s.a. wiąże Sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania.

Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zdanie pierwsze przytoczonego wyżej przepisu adresowane jest do sądu, któremu sprawa została przekazana. Drugie zaś zdanie skierowane jest bezpośrednio do strony, która składa skargę kasacyjną po ponownym rozpoznaniu sprawy przez sąd I instancji, a w sposób pośredni do sądu II instancji rozpoznającego ten środek odwoławczy. Ratio legis tego unormowania sprowadza się do uznania, że pomimo uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, pewne kwestie sporne zostały już ostatecznie przesądzone. Powoduje to w konsekwencji zawężenie granic ponownego rozpoznania sprawy. Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy NSA wyraźnie w swoim orzeczeniu wskazał, że treść orzeczenia dyscyplinarnego dotyczącego nauczycieli akademickich jest jawna, zaś organ nie rozpoznał w całości wniosku strony ubiegającej się o informację publiczną.

Autor skargi kasacyjnej wyraźnie polemizuje ze stanowiskiem zawartym w orzeczeniu NSA, zaś rozpoznając skargę kasacyjną od ponownie wydanego orzeczenia sądu I instancji, NSA jest również związany wykładnią prawa dokonaną we wcześniej wydanym kasacyjnym orzeczeniu, a to powoduje, że w tym zakresie zarzut naruszenia prawa materialnego należy uznać za bezpodstawny bez jego merytorycznej oceny.

Ponadto autor skargi kasacyjnej zdaje się nie dostrzegać, że wniesiona do Sądu I instancji skarga dotyczy bezczynności organu, nie zaś odmowy udzielenia informacji publicznej. Powyższe rozróżnienie ma podstawowe znaczenie dla oceny stanowiska Sądu I instancji, gdyż celem skargi na bezczynność jest wyłącznie zwalczanie zwłoki w załatwianiu sprawy i pozytywne jej rozstrzygnięcie, czyli uwzględnienie skargi na bezczynność może prowadzić jedynie do nakazania organowi załatwienia wniosku podmiotu domagającego się udostępnienia informacji publicznej w sposób wynikający z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wbrew zarzutom zawartym w skardze kasacyjnej, sąd administracyjny nie może w wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność przesądzać sposobu załatwienia sprawy, gdyż sąd administracyjny nie może zastępować organu w merytorycznym rozpoznaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W tym bowiem zakresie załatwienie wniosku należy do właściwego organu administracji publicznej.

Przystępując do oceny zarzutu naruszenia przepisów postępowania - art.141 § 4 i art. 135 P.p.s.a. należy zauważyć, iż zmierzają one do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie udostępnienia skarżącemu informacji publicznej, lecz również nie mogły odnieść oczekiwanego skutku. Skarżący kasacyjnie w żaden sposób nie argumentuje w jaki sposób zaskarżony wyrok narusza funkcję kontrolną sądów administracyjnych (art. 141 § 4 P.p.s.a.), oraz zasadę niezwiązania Sądu zarzutami skargi i powołaną podstawą prawną (art. 135 P.p.s.a.). Sąd I instancji zobowiązując organ do załatwienia wniosku z dnia 30 sierpnia 2009 r. o udzielenie skarżącej informacji publicznej, nie uchybił wskazanym na wstępie przepisom postępowania. Również uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszelkie niezbędne elementy określone w art. 141 § 4 P.p.s.a

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 P.p.s.a.