Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lemańska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 maja 2023 r. sprawy ze skargi J.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia 9 lutego 2023 r. nr SKO.403/3/2023 w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży na rzecz skarżącego J.G. kwotę 697,00 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Zaskarżoną decyzją z 9 lutego 2023 r. nr SKO.403/3/2023 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łomży odmówiło uchylenia własnej decyzji z 29 listopada 2021 r. nr SKO.403/78/2021 utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta Łomża z 22 października 2021 r. nr COM.5430.1512.1.2021 o zatrzymaniu J. G. prawa jazdy na okres 3 miesięcy, tj. od 11 września do 11 grudnia 2021 r.

Decyzje wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

II. Zawiadomieniem z 14 września 2021 r. Komendant Miejski Policji w Łomży poinformował Prezydenta Miasta Łomża (dalej: Prezydent Miasta), że 11 września 2021 r. o godz. 11:09 w miejscowości M. J. G. kierujący samochodem osobowym marki TOYOTA nr rej. [...] przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o 52 km/h, co spowodowało zatrzymanie prawa jazdy kategorii B,T nr [...] wydane przez Prezydenta Miasta Łomża. Kierujący odmówił przyjęcia mandatu i skierowano do sądu wniosek o ukaranie.

Powyższe zawiadomienie skutkowało wszczęciem z urzędu przez Prezydenta Miasta postępowania w sprawie zatrzymania ww. prawa jazdy kat. B, T, na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (dalej: u.k.p.) w związku z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej: p.r.d.). Jednocześnie pouczono stronę w trybie art. 10 § 1 k.p.a.

W trakcie postępowania J. G. złożył wniosek o zawieszenie postępowania (do czasu udzielenia przez Komendanta Miejskiego Policji w Łomży odpowiedzi na jego zapytanie o uwzględnienie błędu pomiaru określonego w certyfikacie urządzenia mierniczego U.) oraz wniosek o umorzenie postępowania administracyjnego ze względu na jego bezprzedmiotowość i zwrot zatrzymanego prawa jazdy (załączył kopię certyfikatu kalibracji laserowego przyrządu L., firmy L. Inc, o numerze seryjnym [...]). Z kolei w piśmie z 5 października 2021 r. Komendant Miejski Policji potwierdził, że 11 września 2021 r. o godz. 11:09 J. G., kierując samochodem osobowym marki Toyota [...] nr rej. [...] w miejscowości M., został zatrzymany za przekroczenie prędkości w obszarze zabudowanym poruszając się z prędkością 102 km/h, na odcinku gdzie dozwolona prędkość wynosiła 50 km/h, co wypełnia znamiona art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" p.r.d. i skutkowało zatrzymaniem prawa jazdy i zawiadomieniem właściwego Wydziału Komunikacji.

Decyzją z 22 października 2021 r. Prezydent Miasta orzekł o zatrzymaniu J. G. na okres 3 miesięcy tj. od 11 września do 11 grudnia 2021 r. prawa jazdy kategorii B, T nr [...] wydanego przez Prezydenta Miasta Łomża 28 czerwca 2005 r. na druku nr [...]. W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c u.k.p., art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541), dalej: ustawa zmieniająca, w związku z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" p.r.d., a także art. 102 ust. 1e u.k.p. oraz art. 104 i 107 k.p.a.

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał na informację Komendanta Miejskiego Policji otrzymaną 15 września 2021 r. o zatrzymaniu stronie prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" p.r.d. oraz stanowisko tego organu zawarte w piśmie z 5 października 2021 r. jednoznacznie potwierdzające przekroczenie prędkości w obszarze zabudowanym o 52 km/h. Następnie Prezydent Miasta wyjaśnił, że starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Podstawą takiej decyzji jest informacja o ujawnieniu naruszenia lub wydaniu prawomocnego rozstrzygnięcia za to naruszenie. Taka informacja w sprawie została do akt dołączona, a organ wydający decyzję o zatrzymania prawa jazdy nie ma kompetencji do merytorycznego weryfikowania przypisanego kierowcy wykroczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. G.

Decyzją z 29 listopada 2021 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łomży utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji ustalając stan faktyczny sprawy i dokonując jego oceny prawnej w sposób tożsamy jak uczynił to Prezydent Miasta. Zdaniem Kolegium, skoro Komendant Miejski Policji poinformował o zdarzeniu mającym miejsce 11 września 2021 r., a następnie potwierdził przekroczenie przez stronę prędkości o ponad 50 km/h w obszarze zabudowanym, co spowodowało zatrzymanie prawa jazdy kategorii B, T na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" p.r.d., to organ orzekający w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy był związany normą wynikającą z art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. odnośnie orzeczenia o zatrzymaniu prawa jazdy. Kolegium wskazało na orzeczenia sądów administracyjnych oraz powołało uchwałę siedmiu sędziów NSA z 1 lipca 2019 r. sygn. I OPS 3/18. Na tej podstawie stwierdziło też, że prawomocne rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności wykroczeniowej kierującego pojazdem za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt 4 k.p.a. w postępowaniu w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. Z tych przyczyn nieprzyjęcie przez kierującego mandatu za przekroczenie prędkości, którego skutkiem było skierowanie sprawy o wykroczenie na drogę postępowania przez sądem, nie tamowało postępowania administracyjnego w sprawie zatrzymania prawa jazdy w oparciu o informację Policji o ujawnieniu wykroczenia drogowego.

Wyrokiem z 29 marca 2022 r. sygn. akt II SA/Bk 35/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę J. G. na powyższą decyzję Kolegium z 29 listopada 2022 r. Sąd także powołał uchwałę siedmiu sędziów NSA z 1 lipca 2019 r. o sygnaturze I OPS 3/18, zgodnie z którą podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy zmieniającej, może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Sąd uznał, wbrew zarzutom podniesionym w skardze, że postępowanie administracyjne zakończone decyzją o zatrzymaniu prawa jazdy zostało przeprowadzone zgodnie z k.p.a., bez naruszenia przepisów wskazanych w skardze, w sprawie został zgromadzony materiał dowodowy dający podstawę do wydania decyzji, która pozostaje w zgodzie z przepisami prawa materialnego.

Wyrok jest prawomocny od 13 maja 2022 r.

III. W piśmie z 4 stycznia 2023 r. (data wpływu do Urzędu Miejskiego w Łomży) J. G. wniósł o wznowienie, na podstawie art. 145a § 1 i art. 145 §1 pkt 5 k.p.a., postępowania zakończonego decyzją z 22 października 2021 r. znak 02030/01/2062 oraz unieważnienie decyzji w sprawie zatrzymania prawa jazdy. Wskazał na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 grudnia 2022 r. sygn. akt K 4/21 stwierdzający niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej "art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 541) rozumianego w ten sposób, że podstawę wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1212) stanowi wyłącznie informacja organu kontroli ruchu drogowego o ujawnieniu popełnienia czynu opisanego w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 988)". Wnioskodawca wskazał też, że w sprawie wykroczeniowej został wydany wyrok Sądu Rejonowego w Łomży II Wydział Karny sygn. akt. II W 1217/21 z 20 maja 2022 r. Sąd ustalił, że 11 września 2021 r. o godzinie 11:09 w miejscowości M. kierując samochodem marki Toyota [...] nr rejestracyjny [...] w obszarze zabudowanym przekroczył dozwoloną prędkość o około 40 km/h.

Wniosek o wznowienie Prezydent Miasta przekazał na podstawie art. 65 § 1 k.p.a. według właściwości do SKO w Łomży przy piśmie z 9 stycznia 2023 r.

Postanowieniem z 7 lutego 2023 r. nr SKO.403/3/2023 ww. Kolegium wznowiło postępowanie w sprawie zatrzymania prawa jazdy. Jako podstawę prawną wznowienia wskazało art. 149 § 1 w związku z art. 147 i art. 145a k.p.a.

IV. Zaskarżoną decyzją z 9 lutego 2023 r., orzekając na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., Kolegium odmówiło uchylenia własnej decyzji. Organ przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 grudnia 2022 r. w sprawie o sygn. K 4/21, w którym Trybunał zakwestionował możliwość wydania przez starostę decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy wyłącznie na podstawie informacji organu kontroli ruchu drogowego. Zdaniem Kolegium, Trybunał zakwestionował automatyzm wydawania decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy wyłącznie na podstawie ww. informacji, a więc zakwestionował utrwalony sposób rozumienia przez sądy administracyjne przepisu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej z 2015 r. Wskazał, jak wywiodło Kolegium, że nie zgodził się z wydawaniem decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy bez umożliwienia stronie dochodzenia racji w procedurze spełniającej standardy sprawiedliwości i rzetelności, gwarantującej prawo do wysłuchania, przedstawienia dowodów i obrony swoich racji. Oznacza to, że w przypadku, gdy kierowca zakwestionuje fakt naruszenia prawa, to obowiązkiem starosty jest ustalenie w toku postępowania administracyjnego prawdy obiektywnej.

Kolegium wywiodło, że decyzja o zatrzymaniu stronie prawa jazdy była przedmiotem kontroli sądowej (wyrok w sprawie II SA/Bk 35/22), w której sąd stwierdził jej zgodność z prawem. Jest to więc decyzja prawomocna, której podważenie mogłoby nastąpić tylko w trybie nadzwyczajnym, w tym wznowienia postępowania administracyjnego. Kolegium więc rozważyło, czy wyrok w sprawie K 4/21 może stanowić podstawę wznowienia postępowania prowadzącą do uchylenia wydanej wobec strony postępowania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Przytaczając obszerne fragmenty uzasadnienia wyroku Trybunalskiego Kolegium wyprowadziło, że jego intencją było nie zakwestionowanie wydawania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadkach wymienionych w art. 135 ust. 1 pkt 2 p.r.d., ale zapewnienie aby przed wydaniem decyzji na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p. organ dokonał własnych ustaleń faktycznych a nie opierał się wyłącznie na informacji organu kontroli ruchu drogowego.

Tymczasem w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Kolegium o zatrzymaniu prawa jazdy zostało przeprowadzone postępowanie administracyjne z czynnym udziałem strony, która w toku sprawy składała wyjaśnienia (pismo z 21 września 2021 r.) oraz dowody (np. kopię certyfikatu kalibracji przyrządu L.), wnosiła o zawieszenie i o umorzenie postępowania. Ponadto w piśmie z 5 października 2021 r. Komendant Miejski Policji jednoznacznie stwierdził, że 11 września 2021 r. strona poruszała się z prędkością 102 km/h. Spełnione więc zostały w postępowaniu w trybie zwykłym standardy procesowe wynikające z art. 7, 77 § 1, art. 78 § 1 i art. 80 k.p.a. Decyzja Prezydenta Miasta z 22 października 2021 r. (a tym samym także decyzja SKO z 29 listopada 2021 r. utrzymująca ją w mocy) nie była więc oparta wyłącznie o informację organu kontroli ruchu drogowego. Prezydent Miasta przeprowadził postępowanie dowodowe, umożliwił stronie czynny udział w postępowaniu oraz składanie wniosków. Sam też podjął inicjatywę ustalenia stanu faktycznego. Zebrane w sprawie dowody poddał ocenie i końcowo wywiódł, że doszło do przesłanki zatrzymania prawa jazdy za przekroczenie prędkości o ponad 50 km/h w obszarze zabudowanym, co skutkowało zatrzymaniem prawa jazdy.

V. Skargę na decyzję Kolegium wydaną we wznowionym postępowaniu złożył do sądu administracyjnego J. G. Wniósł o jej uchylenie. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść decyzji, tj.:

a) art. 151 § 1 pkt 1 i art. 145a k.p.a. przez uznanie, że brak jest podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej na podstawie art. 145a k.p.a., w sytuacji gdy została wydana wyłącznie na podstawie informacji Policji, a Trybunał Konstytucyjny w sprawie K 4/21 orzekł, że podstawą decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy nie może być wyłącznie ww. informacja;

b) art. 149 § 2 w zw. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. przez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, brak rozpatrzenia dowodów znajdujących się w aktach sprawy, co skutkowało uznaniem, że nie zachodzi w sprawie przypadek z art. 145a k.p.a. i odmową uchylenia decyzji, w sytuacji gdy na organie spoczywa obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego;

c) art. 10 § 1 k.p.a. przez niezapewnienie skarżącemu czynnego udziału w sprawie po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania i uniemożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, w sytuacji gdy taki obowiązek spoczywa na organie.

Zdaniem skarżącego, pozbawiono go udziału we wznowionym postępowaniu, bowiem od daty wydania postanowienia o wznowieniu do wydania zaskarżonej decyzji upłynęły dwa dni, a przed wydaniem przez organ decyzji nie otrzymał zawiadomienia o uprawnieniach z art. 10 § 1 k.p.a. Potwierdził, że brał czynny udział w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną. Zaznaczył jednak, że organ nie wziął pod uwagę wskazywanych przez niego okoliczności i składanych dowodów (zdjęcia urządzenia pomiarowego, certyfikatu kalibracji, oświadczenia, iż przyrząd pomiarowy nie spełnia wymagań prawnych). W decyzji z 29 listopada 2021 r. organ tłumaczył, że nie może dokonywać samodzielnych ustaleń i decyzje zostały wydane wyłącznie na podstawie informacji z Policji. A zatem, zdaniem skarżącego, organ własnej oceny nie dokonał. Na dowód tego skarżący zacytował kilka fragmentów uzasadnienia decyzji Kolegium z 29 listopada 2021 r. o zatrzymaniu prawa jazdy potwierdzających brak weryfikacji okoliczności przekroczenia prędkości w obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h.

Zdaniem skarżącego powyższe uprawnia do wniosku, że postępowanie zakończone decyzją ostateczną jest dotknięte wadą stanowiącą podstawę jego wznowienia. Organ powinien przejść do merytorycznego rozpoznania sprawy, poddać ocenie każdy dowód już znajdujący się w aktach oraz nowy dowód jakim jest wyrok Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Łomży wydany 20 maja 2022 r. w sprawie II W 1217/21. W sprawie tej ustalono, że skarżący nie przekroczył dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym o ponad 50 km/h. Ponadto organ powinien zwrócić uwagę na certyfikat kalibracji ważny do 30 września 2013 r. Skarżący wskazał także na konieczność zażądania instrukcji urządzenia i uwzględnienie znajdujących się tam zapisów, iż w braku ważnego świadectwa kalibracji wydanego razem ze świadectwem legalizacji, producent jest zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu błędnie wykonanych pomiarów. W instrukcji wskazano, że kalibracja jest wymagana przez producenta w celu zapewnienia pełnej wiarygodności pomiarów, uzyskiwanych z laserowego miernika prędkości U., dla celów dowodowych na każdym etapie postępowania sądowego. Nadto legalizacja i kalibracja są czynnościami łącznymi, to znaczy producent nie dopuszcza prowadzenia ich przez dwa różne podmioty. Organ powinien wziąć pod uwagę i odnieść się do tych okoliczności. Powinien przeanalizować też, czy przyrząd pomiarowy spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki opublikowanego w Dz. U. z 2019 r., poz. 1081. Zdaniem skarżącego ocena dowodów powinna prowadzić do ustalenia, że zachodzi podstawa do uchylenia decyzji i rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.

Przy piśmie z 9 marca 2023 r. skarżący nadesłał kopię instrukcji urządzenia pomiarowego, którym został wykonany pomiar prędkości (wyciąg z instrukcji urządzenia). Wskazał na zapisy rozdziału "Legalizacja i kalibracja", w których producent określa, że "kalibracja jest wymagana przez producenta przyrządu w celu zapewnienia pełnej wiarygodności pomiarów uzyskanych z laserowego miernika prędkości U. dla celów dowodowych na każdym etapie postępowania sądowego. W przypadku braku ważnego świadectwa kalibracji, wydanego razem ze świadectwem legalizacji, producent jest zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu błędnie wykonanych pomiarów". Skarżący w postępowaniu administracyjnym przedłożył certyfikat kalibracji, w którym widnieje zapis: "Kalibracja jest ważna do dn. 30 września 2013 r.", a więc urządzenie nie miało ważnego certyfikatu kalibracji na dzień pomiaru i odczyty na nim są niewiarygodne. Skarżący wskazał, że ww. instrukcja byłą podstawą wydania wyroku w sprawie o wykroczenie, w której sąd stwierdził, że pomiar z urządzenia nie jest miarodajny, bo urządzenie nie posiadało ważnego certyfikatu kalibracji.

VI. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Kolegium stwierdziło, że w sprawie nie może mieć znaczenia wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. K 4/21, bowiem decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy nie była oparta wyłącznie na informacji organu kontroli drogowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

VII. Skarga podlega uwzględnieniu, bowiem zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 151 § 1 pkt 1 w związku z art. 145a § 1 k.p.a., a naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.

VIII. 1. Kontrolowane rozstrzygnięcie Kolegium zostało wydane w ramach wznowionego postępowania, które jest instytucją procesową stwarzającą możliwość prawną ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte kwalifikowaną wadliwością wyliczoną wyczerpująco w przepisach prawa (zob. W. Dawidowicz, Ogólne postępowanie administracyjne. Zarys systemu. Warszawa 1962, s. 230).

Postępowanie w przedmiocie wznowienia składa się z dwóch etapów: w pierwszym, w przypadku gdy wpłynął wniosek o wznowienie postępowania jak w sprawie niniejszej, organ bada czy strona wskazała ustawową podstawę wznowienia wymienioną w art. 145-145b k.p.a. oraz czy złożyła wniosek w ustawowym terminie wynikającym z art. 148 k.p.a.; w drugim, po pozytywnym przesądzeniu powyższych okoliczności, wydawane jest postanowienie o wznowieniu postępowania i organ bada czy zaistniała wskazana przez stronę podstawa wznowienia oraz czy ma ona wpływ na rozstrzygnięcie sprawy co do istoty (zgodnie z art. 149 § 2 k.p.a. postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy).

Zdaniem sądu, bez naruszenia prawa Kolegium oceniło warunki formalne wznowienia postępowania. Skarżący bowiem we wniosku wskazał ustawową podstawę wznowienia z art. 145a § 1 k.p.a. (z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 4/21), jak również zachował termin miesięczny na złożenie wniosku (wyrok Trybunału wszedł w życie 19 grudnia 2022 r., po opublikowaniu w Dz. U. z 2022 r., poz. 2659, a wniosek o wznowienie wpłynął do organu 4 stycznia 2023 r.). Wznowienie postępowania przeprowadził również właściwy organ - który wydał decyzję w ostatniej instancji (art. 150 § 1 i 3 k.p.a.).

2. Zgodnie z art. 145a § 1 k.p.a. można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja.

W sprawie niniejszej ostateczna decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy została natomiast wydana na podstawie następujących przepisów:

- art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2021 r., poz. 450 ze zm.), dalej: u.k.p., zgodnie z którym starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym;

- art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541 ze zm.), dalej: ustawa zmieniająca, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji, zgodnie z którym podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p., jest informacja, o której mowa w pkt 1. Chodzi przy tym o informację podmiotu, który ujawnił popełnienie naruszenia wymienionego w art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" p.r.d. lub wydał prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie, który to podmiot powiadamia niezwłocznie starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem. Przepis zaś art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 110 ze zm.), dalej: p.r.d. dotyczy kierowania pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym;

- art. 102 ust. 1c i 1e u.k.p., zgodnie z którymi starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności (okres trzech miesięcy liczy się według zasad określonych w k.p.a., a dla ustalenia początku tego okresu właściwą jest data zatrzymania prawa jazdy).

Należy też wskazać, że na tle zacytowanych regulacji w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto stanowisko, zaakceptowane następnie przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów NSA z 1 lipca 2019 r., sygn. akt

I OPS 3/18, o związanym charakterze decyzji wydawanej przez starostę na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. Z brzmienia przepisu, zgodnie z którym starosta "wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy" wywiedziono, że organ ten jest zobligowany do wydania przedmiotowej decyzji, a rozstrzygnięcie to oraz jego zakres nie są pozostawione uznaniu organu. Ten nie jest zobligowany i uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego co do okoliczności będących podstawą sporządzenia informacji o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

3. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 13 grudnia 2022 r. o sygnaturze K 4/21 wskazanym jako podstawa wznowienia (art. 145a § 1 k.p.a.), "Art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, rozumiany w ten sposób, że podstawę wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p., stanowi wyłącznie informacja organu kontroli ruchu drogowego o ujawnieniu popełnienia czynu opisanego w art. 135 ust. 1 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej".

Analizując stanowisko Trybunału w pierwszej kolejności podkreślić należy, że wyraźnie zawęził on swoją wypowiedź wyłącznie do sytuacji faktycznych nieprzyjęcia mandatu przez kierowcę (punkt 4.3.2. uzasadnienia wyroku). Z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie niniejszej. Skarżący nie przyjął mandatu i został skierowany wniosek o ukaranie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, które zakończyło się wyrokiem skazującym wskazanym przez stronę we wniosku o wznowienie postępowania. Po wtóre, Trybunał wyraźnie wskazał, że we wniosku o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej nie kwestionuje się ani zasadności (adekwatności), ani proporcjonalności posłużenia się przez ustawodawcę instytucją zatrzymania prawa jazdy, a przedstawiony problem konstytucyjny ma wyłącznie charakter proceduralny. Jak wskazał Trybunał "Wiąże się ze związaniem starosty informacją otrzymaną od organu kontroli ruchu drogowego oraz brakiem możliwości przeprowadzenia przez niego samodzielnego postępowania dowodowego pozwalającego ustalić, czy przesłanki zastosowania sankcji w postaci zawieszenia prawa jazdy faktycznie zaistniały. Odnosi się do braku stosownych gwarancji procesowych strony postępowania mającego zakończyć się dolegliwościami spowodowanymi czasowym zawieszeniem uprawnień wiążących się z posiadaniem prawa jazdy". Mając to na uwadze Trybunał zakwestionował określony sposób rozumienia przepisu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych, który – w ocenie Trybunału - prowadzi do uniemożliwienia stronie "zgłaszania dowodów na poparcie swoich twierdzeń (np. o nieprawidłowościach podczas pomiaru prędkości lub ustalania liczby przewożonych pasażerów) i żądania od organu przeprowadzenia dowodu z urzędu. W efekcie czyni ewentualną późniejszą kontrolę instancyjną czy sądowoadministracyjną w istocie pozorną". Jak wskazał Trybunał, chodzi "o problem dochowania przez ustawodawcę standardów sprawiedliwej (rzetelnej) procedury podczas kształtowania trybu nakładania sankcji zawieszenia prawa jazdy. [...] czy - uwzględniając naturę i stopień dolegliwości sankcji polegającej na zatrzymaniu prawa jazdy - dopuszczalne było wprowadzenie swoistego automatyzmu proceduralnego, polegającego na związaniu starosty informacją otrzymaną od organu kontroli ruchu drogowego".

Rozstrzygając powyższy problem Trybunał przychylił się do stanowiska prezentowanego m.in. przez Rzecznika Praw Obywatelskich, że zasady demokratycznego państwa prawnego oraz bezpieczeństwa prawnego wymagają, by minimalny standard postępowania dowodowego przed organem administracji zapewniał stronie możliwość kształtowania swojej sytuacji prawnej, tak aby umożliwić jej kwestionowanie stwierdzenia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. Trybunał wskazał, że "Art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. - rozumiany w sposób przyjęty w orzecznictwie administracyjnym - daje w istocie pierwszeństwo swoiście rozumianej zasadzie prawdy formalnej, nakazując organowi mającemu orzec o zastosowaniu sankcji prawnej przyjąć nieobalane w toku postępowania domniemanie, że okoliczności wskazane w informacji organu kontroli ruchu drogowego są zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia"; taka konstrukcja faktycznie wyłącza bowiem możliwość przeprowadzenia dowodu (przewidzianą w art. 76 § 3 k.p.a.) przeciwko treści informacji od organu kontroli ruchu drogowego będącej przecież dowodem z dokumentu urzędowego; "Prowadzi to do istotnego zawężenia zakresu postępowania wyjaśniającego, ponieważ - jak przyjmują sądy administracyjne - w toku postępowania w sprawie wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy organ administracji (starosta) nie może ani powoływać z urzędu, ani na wniosek dowodów na okoliczność potwierdzenia treści zawartych w informacji, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. Organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości, ale z woli ustawodawcy opiera rozstrzygnięcie na przekazanej mu informacji organu kontroli ruchu drogowego. Ewentualne wątpliwości np. co do prawidłowości pomiaru prędkości nie mogą stanąć na przeszkodzie wydaniu decyzji na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p."; "Zdaniem Trybunału, taki sposób rozumienia art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. - prowadzący do wyłączenia stosowania zasad ogólnych wyznaczających istotę postępowania administracyjnego (tj. zasady prawdy materialnej, zasady aktywnego udziału strony, zasady swobodnej oceny dowodów) - narusza standard sprawiedliwej i rzetelnej procedury przed organami władzy publicznej, stanowiącej element państwa prawnego w znaczeniu art. 2 Konstytucji [...] dopuszcza możliwość wystąpienia sytuacji, w której norma prawa materialnego ujęta w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p. - mająca charakter normy sankcjonującej - zostanie zastosowana także wtedy, gdy w rzeczywistości nie doszło do zrealizowania się jej hipotezy. Innymi słowy, art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. - w rozumieniu przyjętym w orzecznictwie sądów administracyjnych - dozwala na zastosowanie sankcji prawnej (zatrzymania prawa jazdy) nawet wówczas, gdy faktycznie do naruszenia przepisów prawa o ruchu drogowym w ogóle nie doszło, na podstawie domniemania prawdziwości treści "informacji" sporządzonej przez funkcjonariusza policji lub innej uprawnionej służby, które to domniemanie nie może być przez stronę podważone w ramach postępowania administracyjnego przed starostą". Zdaniem Trybunału, narusza to, wywodzone z art. 2 Konstytucji RP, zasady lojalności państwa względem obywateli, sprawiedliwości i rzetelności proceduralnej, bezpieczeństwa prawnego i ochrony przed arbitralnością decyzji organów państwowych.

Na szczególne podkreślenie zasługuje, zdaniem sądu, zwłaszcza ten fragment uzasadnienia wyroku Trybunalskiego, w którym podkreśla się obowiązek zapewnienia obywatelom możliwości prawnych kwestionowania ustaleń dokonanych przez organ kontroli ruchu drogowego. Prawo do kwestionowania tych ustaleń musi "wyrażać się między innymi w zagwarantowaniu jednostce możliwości przedstawienia jej racji, wskazania dowodów potwierdzających jej stanowisko lub wnioskowania o przeprowadzenie takich dowodów z urzędu. Jednocześnie prawo do przedstawienia dowodów nie może być wyłącznie prawem natury formalnej. Zarówno organ jak i sąd muszą mieć obowiązek dowody te rozpatrzyć merytorycznie i wziąć je pod uwagę na etapie badania sprawy, a swoją decyzję oprzeć na całości zebranego materiału, kierując się zasadą prawdy materialnej".

Reasumując tę część rozważań stwierdzić trzeba, że Trybunał zakwestionował możliwość wydania przez starostę decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy wyłącznie na podstawie informacji przekazanej przez Policję bez zapewnienia kierującemu prawa do przedstawienia swoich racji w toku postępowania administracyjnego, bądź gdy prawo do przedstawienia dowodów zostało co prawda zagwarantowane ale wyłącznie formalnie. Trybunał zwrócił uwagę, że jeśli w ramach tego postępowania strona kwestionuje fakt popełnienia naruszenia prawa, wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia powinny być rozstrzygnięte zanim nałożona zostanie sankcja.

IX. Zdaniem sądu, właśnie z taką sytuacją jedynie formalnego zagwarantowania skarżącemu prawa do kwestionowania informacji Policji o przekroczeniu prędkości w obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h (pomiar wskazał 52 km/h) mamy do czynienia w sprawie niniejszej. Sposób zachowania skarżącego w postępowaniu zakończonym decyzją o zatrzymaniu prawa jazdy, skonfrontowany z ostatecznie sformułowaną oceną prawną wyrażoną w decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, uprawniają do wniosku, że mimo podejmowanych przez stronę prób podważenia treści informacji z Policji z 14 września 2021 r. oraz mimo wystąpienia przez organ pierwszej instancji (Prezydenta Miasta) do Komendanta Miejskiego Policji o dodatkowe informacje – ostateczna ocena przy wydawaniu decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy sprowadzała się i tak wyłącznie do wykazania związania treścią ww. informacji. W konsekwencji, odmienna ocena Kolegium odnośnie udziału skarżącego w postępowaniu zakończonym decyzją o zatrzymaniu prawa jazdy, sformułowana w obecnie zaskarżonej decyzji wydanej we wznowionym postępowaniu, nie wytrzymuje krytyki sformułowanej w zarzutach skargi.

X. Z akt sprawy zakończonej decyzją Kolegium z 29 listopada 2021 r. o zatrzymaniu prawa jazdy wynika, że skarżący konsekwentnie, od wszczęcia postępowania w trybie zwykłym kwestionował fakt przekroczenia prędkości o wskazaną w informacji Policji wielkość 52 km/h. Składał wnioski dowodowe (zdjęcie certyfikatu kalibracji urządzenia pomiarowego), wskazywał na wątpliwości odnośnie wiarygodności dokonanego pomiaru z uwagi na informacje znajdujące się w certyfikacie kalibracji, w którym wprost wskazano, że wykazywana przez urządzenie miernicze U. prędkość obarczona jest błędem +-2 km/h oraz z uwagi na wątpliwości dokonanego pomiaru (jak akcentował, załączono zdjęcie pojazdu na parkingu a nie w trakcie jazdy w momencie namierzania). Akcentował też ważność certyfikatu kalibracji do 30 września 2013 r., wnioskował o uwzględnienie treści instrukcji urządzenia (odwołanie), zgodnie z którą w przypadku braku ważnego świadectwa kalibracji wydanego razem ze świadectwem legalizacji, producent jest zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu błędnie wykonanych pomiarów. Skarżący w postępowaniu zwykłym podkreślał zapisy instrukcji dowodzące, że kalibracja jest wymagana w celu zapewnienia pełnej wiarygodności pomiarów uzyskiwanych z urządzenia U. dla celów dowodowych na każdym etapie postępowania sądowego. Wskazywał, że organ nie przeanalizował czy przyrząd pomiarowy spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych.

Tymczasem z uzasadnień decyzji organów obydwu instancji o zatrzymaniu prawa jazdy wynika, co trafnie wypunktowano w skardze, że: "w razie otrzymania zawiadomienia właściwego organu o naruszeniu powyższego przepisu ruchu drogowego starosta zobowiązany jest do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Organ ten nie jest przy tym uprawniony do weryfikowania przepisanego kierowcy wykroczenia pod względem meteorycznym (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lipca 2017 sygn. akt I OSK 490/17). Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lipca 2019 r sygn. akt I OPS 3/18" (vide decyzja Prezydent Miasta); rozpoznając zaś zarzut odwołania dotyczący naruszenia art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w związku z § 5 i § 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. polegający na przeprowadzeniu postępowania "bez wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie w rozpatrywanej sprawie" Kolegium wskazało, iż jest on niezasadny, gdyż: "organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy (o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami) nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości, ale z woli ustawodawcy opiera swoje rozstrzygnięcie na przekazanej informacji o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym".

Nie ulega więc wątpliwości, zdaniem sądu, że organy w postępowaniu w trybie zwykłym za podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy przyjęły wyłącznie informację Policji o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Zastosowały więc, mimo podejmowanych przez skarżącego prób przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przeciwko treści tej informacji, sposób rozumienia art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej dominujący wówczas w orzecznictwie sądów administracyjnych, wynikający też z uchwały siedmiu sędziów NSA z 1 lipca 2019 r. w sprawie I OPS 3/18. Dodać należy, że trafność tego ówcześnie prezentowanego rozumowania, potwierdził tutejszy sąd w sprawie II SA/Bk 35/22. Stwierdził bowiem, że w świetle treści art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. i art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej "nie budzi wątpliwości, że informacja uzyskana od właściwego podmiotu, który ujawnił fakt kierowania pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, stanowi podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Co więcej, uzyskanie takiej informacji obliguje organ do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. [...] "Informacja o zatrzymaniu prawa jazdy" jest informacją o ujawnieniu czynu uzasadniającego zatrzymanie prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 a P.r.d. oraz jest wyłączną informacją przesądzającą o obowiązku wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy [...] Organ, który taką informację otrzymuje, jest nią związany bez konieczności ustalania wielkości przekroczenia. Informacja, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej z 20 marca 2015 r. jest dokumentem urzędowym i tylko ten jej walor jest weryfikowany w postępowaniu administracyjnym. W okolicznościach sprawy informacja stanowiąca podstawę wszczęcia postępowania administracyjnego zawierała wszystkie wymagane przepisami prawa elementy". Tymczasem według wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 4/21, taki sposób argumentowania był nieprawidłowy.

Wbrew twierdzeniom Kolegium zawartym w zaskarżonej decyzji, w postępowaniu administracyjnym w sprawie zatrzymania prawa jazdy w trybie zwykłym nie doszło do zagwarantowania stronie pełni praw procesowych, o których mowa w wyroku Trybunału. Nie doszło tym samym do dokonania własnych ustaleń faktycznych przez organy, na okoliczność wiarygodności informacji z Policji. Konkluzji tej nie podważa zwrócenie się przez Prezydenta Miasta do Komendanta Miejskiego Policji o wydanie jednoznacznej informacji o zakresie przekroczenia prędkości. W piśmie z 5 listopada 2021 r. Komendant stwierdził, że 11 września 2021 r. skarżący poruszał się z prędkością 102 km/h, jednak wypowiedź ta opierała się na informacji przekazanej przez organ kontroli ruchu drogowego i stanowiła jej powielenie, nie rozwiewała powstałych w sprawie wątpliwości konsekwentnie podnoszonych przez skarżącego w toku całego postępowania administracyjnego (m.in. dotyczących dokładności pomiaru, braku ważności dokumentów certyfikujących). Wyjaśnienia skarżącego i składane przez niego w toku postępowania w trybie zwykłym dokumenty nie zostały przez organ należycie rozważone przy wydawaniu ostatecznego rozstrzygnięcia, w szczególności w ocenie pominięto zupełnie wątpliwości odnośnie prawidłowości pomiaru urządzeniem bez ważnego certyfikatu kalibracji. Zdaniem sądu, samo wzięcie przez skarżącego czynnego udziału w postępowaniu w trybie zwykłym, zgłaszanie wniosków dowodowych czy wniosków o zawieszenie bądź umorzenie postępowania – w sytuacji gdy nie idzie za tym rzeczywiste dążenie do ustalenia prawdy obiektywnej - nie może zostać uznane za zrealizowanie wymagania z art. 7 k.p.a. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w sprawie K 4/21 "Prawo do przedstawienia dowodów nie może być jedynie prawem pozornym w tym sensie, że zarówno organ administracji, jak i sąd muszą mieć obowiązek takie dowody merytorycznie rozpatrzyć i wziąć je pod uwagę podczas rozpoznania sprawy, a rozstrzygnięcie oprzeć na całości zebranego materiału, kierując się zasadą prawdy materialnej".

Z uwagi na to, że powyższe standardy zasady sprawiedliwości proceduralnej nie zostały dochowane w postępowaniu administracyjnym w trybie zwykłym, w którym wydano decyzję o zatrzymaniu skarżącemu prawa jazdy – zdaniem sądu ziściła się podstawa wznowienia z art. 145a § 1 k.p.a. w związku z wydanym przez Trybunał Konstytucyjnym wyrokiem z 13 grudnia 2022 r., sygn. akt K 4/21. Wymagało to następnie przeprowadzenia postępowania "co do rozstrzygnięcia istoty sprawy" zgodnie z art. 149 § 2 k.p.a., tj. oceny wpływu zaistniałej podstawy wznowienia na ostateczny wynik postępowania o zatrzymanie prawa jazdy.

Wbrew zatem stanowisku Kolegium, wystąpiła podstawa wznowienia z art. 145a § 1 k.p.a., a zatem nie można było zakończyć postępowania wznowionego na zasadzie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.

XI. Postępowanie wznowione, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 ("co do istoty"), może zakończyć się wyłącznie w sposób wskazany w art. 151 § 1 k.p.a., tj.:

1) decyzją odmawiającą uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy organ stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a, art. 145aa lub art. 145b (są to sytuacje, w których organ stwierdzi, że mimo wskazania we wniosku o wznowienie postępowania okoliczności odpowiadających jednej z podstaw wznowienia – podstawa ta w rzeczywistości nie wystąpiła);

2) uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a, art. 145aa lub art. 145b, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy (są to sytuacje, w których organ stwierdzi, że podstawa wznowienia wystąpiła i należy ponownie wydać decyzję o istocie sprawy, tj. w przedmiocie, w jakim toczyło się postępowanie w trybie zwykłym);

§ 2 W przypadku gdy w wyniku wznowienia postępowania nie można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 146 (upływu wskazanych w tym przepisie terminów lub gdy na skutek uchylenia we wznowionym postępowaniu decyzji doszłoby do wydania decyzji odpowiadającej w swej istocie decyzji dotychczasowej), organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji.

Wydanie przez Kolegium w okolicznościach sprawy zaskarżonej decyzji na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. dowodzi ustalenia niewystąpienia podstawy wznowienia z art. 145a § 1 k.p.a., której to oceny – jak wyżej wywiedziono – sąd nie podziela. Ocena sądu oznacza natomiast, że należało w sprawie przeprowadzić postępowanie co do istoty sprawy we wznowionym postępowaniu, a to nie nastąpiło z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Niewątpliwie miało to istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" i "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 259 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.). Innymi słowy, w chwili obecnej - wobec wyroku w sprawie K 4/21 - Kolegium będzie zobowiązane przeprowadzić dostępne oraz zawnioskowane przez skarżącego dowody oraz dokonać wszechstronnego rozważenia wystąpienia podstawy do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 2 u.k.p. przy uwzględnieniu brzmienia art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej zgodnego z Konstytucją RP.

Przyznać przy tym należy, że choć na dzień wydania zaskarżonej decyzji w postępowaniu zwykłym organy nie miały w istocie podstaw do kwestionowania utrwalonego stanowiska sądów administracyjnych - zaistnienie podstawy wznowieniowej z 145a § 1 k.p.a. po wydaniu decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy obligowało sąd w sprawie niniejszej do wyeliminowania zaskarżonej decyzji wydanej we wznowionym postępowaniu z obrotu prawnego w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" i "c" p.p.s.a. Zgodnie z tymi przepisami, sąd administracyjny uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W szczególności w ponownie prowadzonym postępowaniu Kolegium uwzględni przedłożony przez skarżącego wraz z wnioskiem o wznowienie postępowania wyrok Sądu Rejonowego w Łomży z 20 maja 2022 r. o sygn. II W 1217/21. Fakt wydania wyroku został wskazany jako jedna z podstaw wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.). Niezależnie od tego, czy z uwagi na treść art. 148 § 1 k.p.a. okoliczność jego wydania mogła stanowić podstawę wznowienia postępowania na wniosek (skarżący o wznowienie postępowania wystąpił 4 stycznia 2023 r., podczas gdy ww. wyrok zapadł 20 maja 2022 r.), to jednak wobec "powrotu" postępowania wznowionego do fazy "przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do rozstrzygnięcia istoty sprawy" (art. 149 § 2 k.p.a.) oraz ze względu na podstawę wznowienia postępowania z art. 145a § 1 k.p.a. (a w zasadzie treść wyroku Trybunału) - jest to dowód na tyle istotny, że nie można go pominąć. Wynika z niego, że skarżącemu przypisano wykroczenie popełnione 11 września 2021 r. polegające na przekroczeniu w terenie zabudowanym prędkości o około 40 km/h w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h. W świetle regulacji art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. różnica w przyjętym przekroczeniu prędkości w przedmiotowej sprawie ma więc istotne znaczenie, bowiem sankcja polegająca na zatrzymaniu prawa jazdy na okres trzech miesięcy przewidziana została dla przypadków przekroczenia prędkości w obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h. Organ prowadząc ponownie postępowanie powinien wyjaśnić jaki wpływ na wynik sprawy mają zaistniałe rozbieżności, zwłaszcza że – jak wskazał skarżący – wynik postępowania karnego jest spowodowany uwzględnieniem przez sąd karny braku ważnej certyfikacji urządzenia pomiarowego U. (certyfikat stracił ważność 30 września 2013 r.), co skarżący wielokrotnie podnosił w postępowaniu administracyjnym. Jak wynika zaś z Instrukcji obsługi tego urządzenia (przedłożonej przez stronę), "kalibracja jest wymagana przez producenta przyrządu, w celu zapewnienia pełnej wiarygodności pomiarów uzyskiwanych z laserowego miernika prędkości U. dla celów dowodowych na każdym etapie postępowania sądowego. W przypadku braku ważnego świadectwa kalibracji wydanego razem ze świadectwem legalizacji producent jest zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu błędnie wykonanych pomiarów. Kalibracja i legalizacja są czynnościami łącznymi, tzn. producent nie dopuszcza prowadzenia ich przez dwa różne podmioty". Skarżący też powoływał się na brak oceny czy ww. przyrząd spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1081 z późn. zm.). Zgodnie z § 23 rozporządzenia, przyrząd powinien być stosowany w warunkach znamionowych użytkowania w sposób zgodny z instrukcją obsługi i decyzją zatwierdzenia typu.

W ponownie przeprowadzonym postępowaniu organ dokona ponownej analizy materiału dowodowego, rozważając czy nie ma podstaw do uchylenia decyzji z 29 listopada 2022 r. i wyda jedną z decyzji z art. 151 k.p.a., pozostając związany oceną prawną sądu na zasadzie art. 153 p.p.s.a.

XII. Mając powyższe na uwadze sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" i "c" p.p.s.a.

W przedmiocie zwrotu kosztów postępowania obejmujących wpis od skargi (200 zł) i koszty zastępstwa procesowego (497 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa - § 14 ust. 1 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), sąd rozstrzygał w oparciu o przepisy art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.