Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Asesor WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędzia NSA Barbara Skrzycka – Pilch Protokolant: Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Szczepkowska po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2007 r. na rozprawie sprawy ze skargi H. H., S. B. i S. W. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uchwalenia "studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy [...]" oddala skargę.

Wyrokiem z dnia 5 października 2005 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 2694/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, uwzględniając skargę S. B., S. W. i H. H., wniesioną dnia 28 października 2002 roku, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej z dnia [...] czerwca 2002 roku, nr [...], w przedmiocie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy [...]".

W uzasadnieniu orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku podał, że po bezskutecznym wezwaniu Rady do usunięcia naruszenia prawa D. U., J. U., S. B., S. W. i H. H. złożyli skargę do sądu administracyjnego na ww. uchwałę w sprawie uchwalenia studium, zarzucając jej naruszenie art. 6 ust. 4 pkt 1, 4 i 5 oraz ust. 5 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 roku, nr 15, poz. 139 ze zm.), jak również art. 74 w związku z art. 64 Konstytucji RP. Skarżący podnieśli, że w studium przyjęto bezzasadnie zmianę przeznaczenia części terenu – z określonego dotąd na cele związane z przebudową układu komunikacyjnego i lokalizacją usług nieuciążliwych związanych z turystyką i motoryzacją na teren przeznaczony pod przemysł, bazy transportowe i składowe. Zarzucili także, iż zaskarżona uchwała została podjęta wyłącznie w celu zalegalizowania samowolnie wybudowanego przez A. w Ł. tartaku.

Uzasadniając wydane orzeczenie Sąd wyjaśnił także, iż postanowieniem z dnia 7 stycznia 2003 roku Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku odrzucił skargę D. U. i J. U. Skarga pozostałych skarżących podlegała rozpoznaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, z tym że Sąd uwzględnił te zarzuty skargi, które zostały zgłoszone dopiero na rozprawie. W piśmie procesowym z dnia 4 października 2005r., złożonym w czasie rozprawy, skarżący S. W. i H. H. podnieśli, że podstawę wydania zaskarżonej uchwały stanowił załącznik graficzny zamieszczony w brudnopisie przedstawionym przez Burmistrza Miasta. Okoliczność, że na sesji Rady Gminy radni nie dysponowali właściwym załącznikiem do uchwały (mapą) została potwierdzona przez pełnomocnika organu gminy. Projekt w postaci mapy (brudnopis) zawierał odpowiednie oznaczenia, ale nie zamieszczono ich na oryginalnym załączniku, co doprowadziło do sytuacji, w której doszło do różnicy w kolorach określających zakres przeznaczenia terenu.

Uwzględniając w takiej sytuacji skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przyjął, iż interes prawny skarżących w świetle wymogów z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity:

Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) leży w tym, że jako właściciele nieruchomości mają oni prawo domagać się aby uchwała w sprawie studium, dotyczącego także ich nieruchomości, była zgodna z prawem. Uchwała w sprawie studium narusza natomiast prawo, skoro oznaczenia graficzne nie odpowiadają rzeczywistej woli radnych podejmujących uchwałę.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożyła Rada Miejska wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W skardze kasacyjnej postawiono zarzut naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie:

▪ art. 113 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez uznanie przez Sąd sprawy za dostatecznie wyjaśnioną, w sytuacji gdy Sąd stwierdził, że uchwała narusza prawo, skoro oznaczenia graficzne nie odpowiadają rzeczywistej woli radnych. Dalsze wyjaśnienia doprowadziłyby bowiem Sąd do ustalenia, że przedmiotem sporu nie jest zastosowane oznaczenie graficzne, gdyż ono odpowiadało treści tekstu studium, a wyłącznie kolor mapy na obszarze pomiędzy ulicą [...], a torowiskiem, od tartaku do wiaduktu;

▪ art. 133 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez pominięcie przez Sąd materiału dowodowego z sesji Rady Miejskiej z dnia 9 października 2002 roku, wskazującego na podjęcie przez Radę zmiany zaskarżonej uchwały w sprawie uchwalenia studium, w postaci zmiany koloru dla obszaru położonego między ul. [...], a torowiskiem, z fioletowego na jasnobrązowy. Kwestionowany obszar już od momentu uchwalenia studium był przeznaczony pod zabudowę jednorodzinną i usługową;

▪ art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, z pominięciem art. 94 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, który w rozpoznawanej sprawie ma zastosowanie. Powyższe uchybienie doprowadziło do wydania wyroku z rażącym naruszeniem prawa, poprzez uznanie uchwały za nieważną, a nie, jak stanowi art. 94 ustawy o samorządzie gminnym, za niezgodną z prawem. Od podjęcia uchwały upłynął bowiem rok, a Sąd nie ustalił, iż doszło do naruszenia terminu przedłożenia uchwały wojewodzie. Stosownie natomiast do treści art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym zaskarżona uchwała nie jest przepisem gminnym (aktem prawa miejscowego). Dodatkowym uchybieniem jest orzeczenie o nieważności całego aktu, a nie o nieważności tylko tej jego części, w której w ocenie Sądu chwała jest dotknięta wadą.

W skardze kasacyjnej podniesiono także zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 91 ust. 1 w związku z art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez ograniczenie stwierdzenia przesłanki nieważności do okoliczności faktycznych, przy braku wskazania przepisu prawa, którego naruszenie stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności uchwały w zaskarżonych wyroku. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku – zdaniem skarżącej - ograniczył ustalenie podstaw stwierdzenia nieważności uchwały do sformułowania faktycznego, że "uchwała narusza prawo skoro oznaczenia graficzne nie odpowiadają rzeczywistej woli radnych podejmujących uchwałę", wbrew obowiązkowi wskazania niezgodności wynikającemu z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 czerwca 2006 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II OSK 182/06, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie. W szczególności za uzasadniony Sąd uznał zarzut naruszenia art. 147 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku ze stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały Rady Gminy mimo upływu rocznego terminu, co do zasady uniemożliwiającego

- w myśl art. 94 ust. 1 w związku z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym - wydanie takiego wyroku. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny - przepisy art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, będące przepisami szczególnymi, o których mowa w art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, expressis verbis wyłączają stwierdzenie nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy po upływie roku od dnia ich podjęcia, z wyjątkiem aktów prawa miejscowego, a takimi przecież nie są studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Co prawda, z mocy ww. regulacji ustawy o samorządzie gminnym, po upływie roku od podjęcia uchwały można wyjątkowo stwierdzić nieważność także aktu niemającego charakteru prawa miejscowego, ale tylko wówczas, gdy uchybiono obowiązkowi przedłożenia go wojewodzie w terminie określonym w art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, tj. w przypadku przedmiotowego studium planistycznego w terminie 7 dni. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził także, iż z akt sprawy nie wynika aby Sąd pierwszej instancji dokonywał w tej mierze jednoznacznych ustaleń, zatem orzeczenie o nieważności zaskarżonej uchwały Rady Gminy, ustalającej przedmiotowe studium, było przedwczesne. Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył przy tym, iż gdyby w ponownym postępowaniu sądowym fakt ten (przedłożenie przedmiotowej uchwały wojewodzie w wymaganym terminie) znalazł potwierdzenie to stosownie do wymagań przywołanych wyżej przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz ustawy o samorządzie gminnym należałoby orzec nie o nieważności, ale o niezgodności zaskarżonej uchwały z prawem, oczywiście pod warunkiem, że w sprawie został naruszony interes prawny skarżącego oraz istnieją przesłanki do stwierdzenia nieważności uchwały albo w całości albo w części, co w niniejszej sprawie wymaga bardziej jednoznacznych ustaleń.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 roku i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. nr 153, poz. 1271 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Przy czym "przez ocenę prawną, o której mowa (...) w art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (...), należy rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego, ciążący na organie i sądzie, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego, a także po wzruszeniu wyroku pierwotnego środkami przewidzianymi prawem." (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 września 2005 roku, sygn. III SA/Wa 1434/05, Baza Orzeczeń Lex Polonica).

W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny wydał w dniu 6 czerwca 2006 roku wyrok, w uzasadnieniu którego m. in. stwierdził, iż w niniejszej sprawie należy jednoznacznie ustalić czy zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżących.

Powyższa wytyczna pozostaje w bezpośrednim związku z treścią art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity:

Dz. U. z 2001 roku, nr 142, poz. 1591 ze zm.), na którym skarżący opierają swoją skargę, stanowiącego, iż każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Podstawowymi przesłankami koniecznymi dla skutecznego wniesienia skargi i podważenia uchwały organu gminy w drodze zaskarżenia jej do sądu administracyjnego są zatem: uprzednie wezwanie organu do usunięcia naruszenia (które w niniejszej sprawie zostało skutecznie dokonane – okoliczność bezsporna) oraz wykazanie przez skarżącego, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie.

Oznacza to, że skarżący musi wykazać, iż w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną "prawnie gwarantowaną" (a nie wyłącznie "faktyczną") sytuacją, a zaskarżaną przezeń uchwałą, polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) właśnie "jego interes prawny lub uprawnienie".

"Podstawą zaskarżenia w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jest niezgodność z prawem uchwały organu gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, wywołującej negatywne następstwa w sferze prawnej skarżącego (zniesienie, ograniczenie, uniemożliwienie realizacji uprawnienia, naruszenie interesu prawnego), zaś podstawą jej wzruszenia - niezgodność z prawem" (tak Mariusz Bogusz w "Podstawy zaskarżenia i wzruszenia uchwały organu gminy w trybie art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym", Państwo i Prawo z 1994 roku, z. 12, s. 64 oraz Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 3 września 1998 roku,

sygn. III RN 52/98, OSNP 1999/9/296).

Należy przy tym podzielić w pełni stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 9 czerwca 1995 roku (sygn. IV SA 346/93, ONSA 1996/3/125) stwierdził, iż: "Naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa

w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (...), to takie naruszenie subiektywnie pojmowanego przez skarżącego jego interesu, które obiektywnie polega na nieprzestrzeganiu przez organ norm prawnych powszechnie obowiązujących. Interes prawny powinien wynikać z przepisów prawa materialnego". Sąd ten słusznie zaznaczył przy tym, iż to gmina ma wyłączną kompetencję do planowania miejscowego, a zatem może, pod warunkiem że działa w granicach i na podstawie prawa, samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu.

Kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym trzeba zatem dowieść, iż zaskarżona uchwała - naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego, czyli np. pozbawia go pewnych, prawem gwarantowanych, uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego "interesu prawnego" jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny.

Skarżący wywodzą przymiot strony w przedmiotowej sprawie z faktu, iż są właścicielami nieruchomości objętych ustaleniami kwestionowanego Studium. Naruszenia swego interesu upatrują przy tym w postanowieniach Studium zawartych w punkcie 3.4.1. podpunkcie f, dotyczących działek o numerach: [...], położonych przy ul. [...] nr [...], których właścicielem jest B. w Ł.

Zgodnie z kwestionowanym przez skarżących fragmentem studium powyższy teren został przeznaczony pod "Zespoły terenów pod przemysł, bazy składowe i transportowe", przy czym w ww. punkcie znalazł się również zapis, iż "Warunkiem podstawowym tworzenia i funkcjonowania przemysłu i baz składowych jest ich nieuciążliwość dla środowiska i zdrowia ludzi".

Wbrew twierdzeniom skarżących zawartym w skardze takie przeznaczenie tego terenu wynika również z obowiązującej w chwili uchwalania przedmiotowego Studium uchwały nr [...] Rady Miejskiej z dnia [...] roku podjętej w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta.

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 roku skarżący S. W. oświadczył: "jestem właścicielem nieruchomości położonej w sąsiedztwie działek wskazanych w skardze, moja działka ma nr [...]. Ta działka nie sąsiaduje bezpośrednio z tartakiem, odległość od tartaku wynosi 60m. (...) W 1972 roku uchwalono plan, z którego wynikało, iż tartak ma zostać zlikwidowany. Nowy tartak pobudowano w 1998 roku. (...) Tartak i suszarnia zostały rozebrane. (...) W studium przeznaczono ten teren na cele produkcyjne i nie wiadomo co tam powstanie. Ten rozebrany tartak powodował hałas rzędu 90 decybeli i pękanie ścian w naszych domach. (...) Nie udało nam się skutecznie zaskarżyć uchwały Rady Miejskiej z [...] 2001 roku w sprawie zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, która przeznacza te tereny na przemysł. (...) Moja nieruchomość w studium była przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne".

Na tej samej rozprawie skarżący H. H. oświadczył: "Moja nieruchomość nie graniczy bezpośrednio z tartakiem i zakładem przemysłu drzewnego. Jest położona w odległości 60-80m metrów. (...) w studium była przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne. Tartak był uciążliwy z uwagi na hałas i zapylenie. Uważam, że to studium narusza mój interes prawny, ponieważ zapis, który kwestionujemy w skardze, miał na celu zalegalizowanie samowoli budowlanej. Moje naruszenie interesu polegało na tym, że Burmistrz wydał decyzje o warunkach zabudowy bez podstawy prawnej, których nieważność następnie stwierdziło Samorządowe Kolegium Odwoławcze. (...) Obawiam się, że w tym stanie prawnym można na nowo postawić na terenie wskazanym w skardze tartak, a jest to teren w centrum miasta."

Dodatkowo – na rozprawie w dniu 10 maja 2007 roku, skarżący S. W. i H. H. stwierdzili, iż zamieszkują przy ul. [...], przy czym dojazd do ich działek odbywa się od ulicy [...]. Wskazali także, iż pomiędzy ich działkami, a ul. [...], znajdują się zabudowane domami jednorodzinnymi działki, ale działki te położone są niżej niż działki skarżących i stąd oddziaływanie tartaku, który znajdował się po drugiej stronie ul. [...], było bezpośrednio skierowane na ich domy.

Okolicznością bezsporną w sprawie pozostawało, iż zbudowany na działkach położonych przy ul. [...] nr [...] tartak został zlikwidowany.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązał skarżącego S. B., który nie był obecny w tym dniu na rozprawie, aby w terminie 7 dni wskazał (na piśmie) w jaki sposób zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny oraz wyjaśnił czy jest właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości położonej w B., a jeżeli tak – podał gdzie ta nieruchomość się znajduje, w jakiej odległości od działek wskazanych w skardze (vide k. 223 – 224 akt). Skarżący odpis powyższego zobowiązania otrzymał dnia 19 grudnia 2006 roku (vide k. 227 akt), jednak go nie wykonał. Nie stawił się także na rozprawę w dniu 10 maja 2007 roku.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie skarżący nie wykazali naruszenia ich interesu prawnego lub uprawnienia polegającego na istnieniu związku między zaskarżoną uchwałą, a ich własną, indywidualną sytuacją prawną. Sąd miał przy tym na uwadze, iż taki związek musi istnieć w chwili podejmowania uchwały, a nie w przyszłości i powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków. Przy korzystaniu z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym należy bowiem wykazać już dokonane uchwałą organu gminy, a nie tylko ewentualnie zagrażające, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę. Zdarzenia przyszłe i niepewne nie mogą bowiem przesądzać o przyznaniu skarżącym legitymacji do wniesienia skargi (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2001 roku, sygn. II SA 1410/01, Baza Orzeczeń LEX nr 53376, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 1995 roku, II SA 1933/95, ONSA 1996/4/170, zob. także wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Białymstoku z dnia 4 maja 2006 roku, sygn. II SA/Bk 763/05,

Baza Orzeczeń LEX nr 182866 oraz w Warszawie z dnia 1 czerwca 2005 roku,

sygn. II SA/Wa 2375/04, Baza Orzeczeń LEX nr 171696 i z dnia 4 lutego 2005 roku, sygn. OSK 1563/04, Baza Orzeczeń LEX 171196).

Po wysłuchaniu skarżących Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarżący H. H. i S. W. posiadają działki położone w odległości około 60metrów od nieruchomości, która w przeszłości zabudowana była tartakiem, powodującym uciążliwości dla skarżących.

Obecnie nieruchomość ta, do której skarżący nie mają żadnego tytułu prawnego (okoliczność bezsporna), w uchwalonym Studium została przeznaczona pod przemysł, bazy składowe i transportowe - z zakazem lokalizacji na tym terenie obiektów powodujących uciążliwości dla środowiska i zdrowia ludzi. Natomiast teren, na którym zamieszkują ww. skarżący, przeznaczony został w Studium pod dominującą funkcję mieszkaniową, z dopuszczeniem funkcji usług nieuciążliwych dla sąsiedztwa. W niniejszej sprawie bezspornym pozostaje przy tym, iż działki należące do ww. skarżących nie przylegają bezpośrednio do działek, których dotyczą kwestionowane przez nich zapisy Studium. Są bowiem od tego terenu oddzielone drogą z ekranem akustycznym oraz działkami zabudowanymi domami jednorodzinnymi (vide oświadczenia skarżących k. 349-350 akt).

W ocenie Sądu postanowienia kwestionowanego Studium w żaden sposób nie wpływają na indywidualną sytuacją prawną ww. skarżących. Nie ograniczają, ani nie pozbawiają ich bowiem konkretnych uprawnień mających oparcie w przepisach prawa materialnego, nie nakładają także na nich żadnych obowiązków. W szczególności postanowienia te w żaden sposób nie wpływają na sposób wykonywania przez skarżących przysługującego im prawa własności nieruchomości objętych Studium.

Wskazywane w skardze i na rozprawie przyczyny zaskarżenia przedmiotowej uchwały, dotyczące ewentualnych przyszłych skutków przeznaczenia, należącej do A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nieruchomości pod przemysł, bazy składowe i transportowe, nie dotyczą interesu prawnego skarżących. Stanowią one jedynie wyraz obaw skarżących, związanych z tym, iż skarżący przypuszczają, że w nieskonkretyzowanej przyszłości na tym terenie może powstać uciążliwy dla nich zakład przemysłowy. Powyższe obawy nie stanowią jednak wystarczającej przyczyny dla uznania, że zapisy studium naruszają interes prawny skarżących. Nadto w ocenie Sądu należy uznać je za niezasadne. Realizacja zapisów studium nie powinna bowiem spowodować takiej sytuacji, gdyż zgodnie z zapisami zaskarżonej uchwały na tym terenie powstać mogą jedynie obiekty nieuciążliwe dla środowiska i zdrowia ludzi.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz to, iż skarżący S. B. całkowicie zignorował ciążący na nim obowiązek wykazania, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż wszyscy trzej skarżący nie wykazali aby zaskarżona uchwała naruszyła ich interes prawny czy też wynikające z przepisów prawa materialnego uprawnienie i na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym a contrario w zw. z art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.

Oddalenie skargi z powyższej przyczyny spowodowało, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w niniejszym postępowaniu nie był uprawniony do badania i wypowiadania się ani co do tego, czy kwestionowana uchwała została wydana z naruszeniem prawa, ani co do stopnia ewentualnego naruszenia prawa. Dopiero bowiem wykazanie przez skarżących, iż postanowienia zaskarżonej uchwały naruszają ich interes prawny lub uprawnienie, otworzyłoby drogę do merytorycznej oceny uchwały. Powyższe wynika z tego, iż "Uprawnienie wynikające z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio popularis, tak więc nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego." (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 marca 2002 roku, sygn. akt II SA 2503/01, Baza Orzeczeń LEX nr 81964).