Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 15 lutego 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 lutego 2022 roku sprawy ze skargi Z. K. na bezczynność Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w udostępnieniu informacji publicznej I. umarza postępowanie sądowe w zakresie bezczynności organu; II. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy na rzecz Z. K. kwotę 580 złotych (pięćset osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z 11 stycznia 2022r. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika Z. K. (dalej: Skarżący, Wnioskodawca) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na bezczynność Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy (dalej Organ) w postępowaniu o udzielenie informacji publicznej. Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 13 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2019 r., poz. 1429, dalej: u.d.i.p ) przez nierozpoznanie wniosku w wymaganym prawem terminie i wniósł o:

stwierdzenie bezczynności organu i zobowiązanie Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy do rozpoznania wniosku w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi,

zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa przez profesjonalnego pełnomocnika przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym według norm prawem przepisanych.

Wskazał, że w dniu 21 grudnia 2021 r. w formie mailowej złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej, tj. o przesłanie w formie elektronicznej na adres mailowy skanów umów na usługi i dostawy, zawartych przez Wojewódzki Urząd Pracy w latach 2020 i 2021r.

W odpowiedzi na powyższy wniosek organ, powołując się na art. 13 ust. 2 u.d.i.p., przesłał pismo z 4 stycznia 2022 r., w którym powiadomił Wnioskodawcę o wyznaczeniu nowego terminu na załatwienie wniosku, tj. do dnia 21 lutego 2022 r. Organ wskazał, że wydłużenie okresu dopuszczalnego prawem wynika z konieczności podjęcia dodatkowych czynności polegających w szczególności na:

- przeglądzie zgromadzonej dokumentacji papierowej, w tym częściowo zarchiwizowanej oraz bieżącej dokumentacji źródłowej w celu wybrania tylko tej, której oczekuje Wnioskodawca;

- przeprowadzeniu dodatkowych analiz, w tym związanych z ustaleniem zakresu ingerencji w treść dokumentacji w ramach procesu anonimizacji danych osobowych, a następnie jej skanowaniu, połączonym z zaangażowaniem w pozyskanie żądanej informacji określonych środków osobowych, co może wpływać na wydłużenie terminu rozpoznania wniosku z uwagi na wartości podlegające ochronie wskazane w art. 5 ust. 2 ustawy;

- wykonanie ewentualnych innych czynności, których potrzeba wynika z art. 16 ustawy.

Skarżący podniósł, że nie sposób uznać, że podane przez Organ przyczyny wydłużenia terminu załatwienia sprawy uzasadniać mogą zastosowanie maksymalnego, przewidzianego ustawą terminu udzielenia informacji publicznej. Jak wywodził Skarżący, ustawodawca nie wskazuje, jakie powody opóźnienia są dopuszczalne w świetle postanowień art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Należy jednak przyjąć, że podmiot udostępniający informację publiczną nie może w sposób dowolny uzasadniać niedotrzymania terminu określonego wart. 13 ust. 1 u.d.i.p. W grę mogą wchodzić jedynie takie powody, które są bezpośrednio związane z opóźnieniem w udostępnieniu konkretnej informacji publicznej. Okolicznością taką nie może być podjęcie czynności, polegających na przeglądzie zgromadzonej dokumentacji papierowej oraz bieżącej dokumentacji źródłowej w celu wybrania tej, której oczekuje wnioskodawca. Takie czynności powinny być wykonane w czternastodniowym terminie przy analizie każdego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Podkreślono, że Wnioskodawca wskazał konkretnie, jakiej dokumentacji oczekuje i należy domniemywać, że umowy na usługi i dostawy zawarte przez WUP powinny być zgromadzone w jednym miejscu.

Skarżący zakwestionował również drugi z podanych przez Organ w piśmie z 4 stycznia 2022r. argumentów. Wskazał, że skoro organ nie dokonał w ustawowym terminie przeglądu żądanej przez Wnioskodawcę dokumentacji, to nie mógł posiadać wiedzy w przedmiocie konieczności dokonania ewentualnej anonimizacji zawartych w niej danych. Z powyższych przyczyn Organ nie posiadał również żadnej wiedzy na temat obszerności tej dokumentacji i czasu, jaki będzie niezbędny do przesłania jej Wnioskodawcy. Za nieuzasadnione, Wnioskodawca uznał również powoływanie się przez Organ na art. 5 ust. 2 ustawy i konieczność dokonania analizy dokumentacji pod kątem ochrony prawa do prywatności i tajemnicy przedsiębiorcy. Jak wskazywał ze stanowiska Organu zawartego w piśmie z 4 stycznia 2022 r. nie wynika, aby ten podjął jakiekolwiek kroki w celu analizy żądanej informacji w korelacji z powyższymi danymi.

Skarżący w podsumowaniu argumentacji wskazał, że powiadomienie Organu nie zawierało przekonywującego uzasadnienia przedłużenia terminu załatwienia sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do niezastosowania w sprawie art. 13 ust. 1 u.d.i.p. i przewidzianego w nim 14- dniowego terminu na udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Organ wniósł o jej oddalenie.

Jak podkreślono w treści pisma, Organ postąpił zgodnie z oczekiwaniami prawodawcy sformułowanymi w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., tj. zakomunikował Wnioskodawcy, że jego żądanie nie może być rozpatrzone w terminie 14 dni, jednocześnie wskazując konkretne przyczyny tego stanu rzeczy. Działanie organu nie było więc dowolne i uznaniowe. Organ podkreślił, ze zawarta w skardze argumentacja opiera się na nieuzasadnionym domniemaniu, iż objęta wnioskiem dokumentacja powinna znajdować się w jednym segregatorze. Dokumentacja dotycząca udzielania zamówień publicznych co do zasady prowadzona jest w ten sposób, iż każde zamówienie posiada właściwą dla tego zamówienia teczkę, w której znajduje się również umowa dotycząca tego zamówienia. Skoro wniosek dotyczył wszystkich umów na usługi i dostawy z lat 2020 i 2021 konieczne było sięgnięcie do materiałów zgromadzonych w kilkudziesięciu teczkach.

Organ wywodził dalej, że wbrew kategorycznemu stanowisku Skarżącego w niniejszej sprawie brak było obiektywnych podstaw do rozpatrzenia wniosku w czternastodniowym terminie. Stanowisko to uzasadniał koniecznością wykonania całej sekwencji działań. Organ podawał, że po dokonaniu analizy treści wniosku, w celu pozyskania wnioskowanych danych konieczne było dokonanie szeregu czynności technicznych polegających na sięgnięciu do dokumentacji dotyczącej wszystkich zamówień na dostawy i usługi objęte wnioskiem, wypięciu z niej umów oraz ich zeskanowaniu, po poddaniu ewentualnej anonimizacji. Wobec powyższego w opinii Organu istniały podstawy do wydłużenia terminu na rozpatrzenie wniosku.

Organ zasygnalizował również, że w krótkim odstępie czasu Wnioskodawca złożył szereg wniosków w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy czym niemal każdy wymagał analizy i oceny. Wymienił następnie 10 wniosków jakie złożył Skarżący między 29 listopada 2021 r., a 4 stycznia 2022 r.

Pismem z 3 lutego 2022 r. Organ poinformował Sąd, że po dokonaniu anonimizacji danych osobowych zawartych w żądanych przez Wnioskodawcę dokumentach, [...] rozpoznał wniosek o udzielenie informacji publicznej zgodnie z żądaniem Skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, na podstawie art. 120 i art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a. sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

W świetle art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137) sądowa kontrola administracji publicznej, dokonywana w oparciu o kryterium legalności, obejmuje m.in. orzekanie przez sądy administracyjne w sprawach skarg na bezczynność. Pojęcie bezczynności wiąże się z sytuacją, gdy organ będąc właściwym i zobowiązanym do załatwienia sprawy, nie czyni tego w terminie określonym przepisami prawa.

W niniejszej sprawie wniosek o udostępnienie informacji publicznej został skierowany do Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy. Stosownie do treści art. 8 i następnych ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2021 r., poz. 1100) wojewódzkie urzędy pracy stanowią jednostki organizacyjne samorządu województwa, podlegają i działają z ramienia marszałka województwa. Odpowiedzialne są między innymi za określanie i koordynowanie regionalnej polityki rynku pracy w odniesieniu do krajowej polityki rynku pracy (m.in. poprzez przygotowanie i realizację regionalnego planu działań na rzecz rynku pracy) oraz w zakresie rozwoju zasobów ludzkich. Do kompetencji wojewódzkich urzędów pracy należy: organizowanie pośrednictwa pracy w skali wojewódzkiej i międzynarodowej, świadczenie usług poradnictwa zawodowego oraz informacji zawodowej, realizowanie zadań w zakresie międzynarodowej wymiany ofert pracy i kierowania polskich obywateli do pracy za granicą, organizowanie i współfinansowanie lokalnych programów mających na celu tworzenie nowych miejsc pracy i likwidację skutków bezrobocia, wspieranie rządowych programów restrukturyzacyjnych. Niewątpliwie Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a więc zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

W doktrynie wskazuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002, s. 28-29).

Wobec tego, że obie przesłanki udostępnienia informacji publicznej zostały w sprawie spełnione, a organ do którego skierowano wniosek, winien był podjąć działania prawem przewidziane w celu jego załatwienia.

Zaznaczenia wymaga wobec powyższego, że w myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni, za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Zgodnie z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. - jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W kontekście powyższego wskazać należy, że art. 13 ust. 2 u.d.i.p. posługuje się otwartą formułą "jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie", co pozwala na zindywidualizowanie zastosowania tej regulacji do okoliczności konkretnej sprawy (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 lutego 2020 r., sygn. akt II SAB/Po 4/20, LEX nr 2837704). Dopuszczalne jest zatem wydłużenie 14-dniowego terminu w przypadku braku możliwości udzielenia informacji publicznej, przy czym organ jest zobligowany do powiadomienia wnioskodawcy, przed upływem tych 14 dni, o powodach opóźnienia oraz do wyznaczenia dodatkowego terminu udostępnienia informacji. Jednocześnie przepisy u.d.i.p. nie wskazują, jakie powody opóźnienia są dopuszczalne, należy jednak uznać, że muszą to być powody bezpośrednio związane z opóźnieniem w udostępnieniu konkretnej informacji publicznej. Jak podnosi się w orzecznictwie, o ile zgodnie z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. organ może przedłużyć termin do rozpoznania wniosku do maksymalnie dwóch miesięcy, to z uprawnienia tego organ może skorzystać wówczas, gdy zachodzą uzasadnione wątpliwości co do jego zakresu (np. wniosek jest nieprecyzyjny, wielowątkowy, lub zachodzi wątpliwość, czy dotyczy informacji publicznej). Niedopuszczalne jest stosowanie art. 13 ust. 2 u.d.i.p. jedynie w celu "odroczenia" na okres do dwóch miesięcy obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej (vide: wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 października 2018 r., sygn. akt II SAB/Łd 105/18, dostępny na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl dalej CBOSA). W kolejnym judykacie WSA w Łodzi wskazał że przepis art. 13 ust. 2 u.d.i.p. ma na celu umożliwienie zobowiązanym podmiotom, wśród których ustawodawca przewidział podmioty nie będące organami władzy oraz administracji publicznej, a więc jednostki niejednokrotnie nie zatrudniające prawników, rozpoznanie wniosku i przygotowanie odpowiedniego pisma lub decyzji, co w trudniejszych sprawach może wymagać więcej czasu niż 14 dni. (Wyrok WSA w Łodzi z 26.04.2017 r., sygn. akt II SAB/Łd 21/17 CBOSA)

W przedmiotowej sprawie Organ zobowiązany był udostępnić posiadane informacje publiczne, o które wnioskował Skarżący, najpóźniej do dnia 4 stycznia 2022 r. Pismem z tej daty tj. 4 stycznia 2022 r., Organ poinformował Skarżącego o przyczynach nieudzielania żądanej informacji w trybie art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w terminie 14 dni, wskazując nowy termin załatwienia sprawy na dzień 21 lutego 2022r. Organ nie miarkował zatem okresu na jaki przedłużył postępowanie, lecz zastosował maksymalny przewidziany ustawą termin 2 miesięcy. Żądane informacje organ ostatecznie udostępnił 3 lutego 2022 r., po wniesieniu skargi.

Z treści art. 37 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.), wynika, że bezczynność to stan niezałatwienia sprawy w terminie określonym przepisami art. 35 lub art. 36 § 1. Przewlekłość zaś występuje, gdy postępowanie jest prowadzone dłużej, niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (pkt 2). W orzecznictwie przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ administracji publicznej nie podjął żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. W orzecznictwie podkreśla się, że przez przewlekłość postępowania przed organem administracji publicznej należy rozumieć brak należytego zaangażowania organu w załatwieniu sprawy. Przewlekłość postępowania obejmuje takie przypadki prowadzenia postępowania jak np.: wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu, wykonywanie czynności pozornych powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny, mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzeby wynikające z istoty sprawy, stan zastoju procesowego wynikający z zaniechania lub wadliwości działań organu (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Ol 9/12; z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SAB/Ol 85/15, publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). Dostrzec należy, że zarówno bezczynność, jak i przewlekłe prowadzenie postępowania związane są z nieuzasadnionym opóźnianiem załatwienia sprawy. W konsekwencji, granice między tymi stanami mogą się zacierać. Przyjąć należy jednak, że stan bezczynności konsumuje niejako przewlekłość postępowania. Zastrzec należy również, że przewidziana u.d.i.p. procedura udzielania informacji publicznej ma charakter autonomiczny wobec postępowania administracyjnego uregulowanego w Kodeksie postępowania administracyjnego. Ustawodawca tylko w art. 16 ust. 2 u.d.i.p. zastosował odesłanie zgodnie z którym do decyzji o odmowie udostepnienia informacji publicznej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Wobec powyższego przewidziany w k.p.a podział na bezczynności i przewlekłość postepowania nie może być w sposób bezpośredni przeniesiony na grunt postępowania dotyczącego udzielenia informacji publicznej. Równocześnie jednak nie może być ignorowany dorobek tak doktryny jak i judykatury w odniesieniu do obu form naruszania zasady szybkości postepowania organów administracji.

W niniejszej sprawie organ, z formalnego punktu widzenia podjął przewidziane prawem czynności zmierzające do przedłużenia postępowania – zawiadomił wnioskodawcę o tym fakcie, wskazał powody opóźnia oraz nowy termin załatwienia sprawy. Dostrzec należy jednak, że organ skorzystał z maksymalnego przewidzianego prawem terminu wydłużenia postepowania. Prawodawca wprost wskazał bowiem, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., organ wskazuje nowy termin załatwienia sprawy "nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku." Przyjąć należy zatem że organ umotywować winien zarówno powody dla których żądania nie mógł zrealizować w podstawowym 14 dniowym terminie, jak również przyczyny ustalenia nowego terminu w określonym wymiarze.

W kontekście powyższego zaznaczyć należy, ze żądana przez Skarżącego informacja publiczna wymagała prostej analizy posiadanych przez organ materiałów oraz ich anonimizacji i skanowania. Skorzystanie przez organ z maksymalnego przewidzianego prawem terminu wydłużenia postępowania nie było zatem uzasadnione. Organ nie wyjaśniał przy tym dlaczego ocena i ewentualna realizacja wniosku Skarżącego wymaga, aż dwumiesięcznego okresu czasu. Należy uznac, że zawiadomienie o wydłużeniu terminu załatwienia sprawy z 4 stycznia 2022 r. obciążone było wadą. Nie iskały bowiem przesłanki tak znacznego odsunięcia w czasie terminu załatwienia sprawy. Powtórzenia wymaga bowiem, że redakcja art. 13 ust. 2 u.d.i.p. nie wskazuje by organ przedłużając postępowania w sprawie udzielania informacji publicznej w sposób automatyczny zobowiązany był korzystać z terminu dwóch miesięcy. Wręcz przeciwnie, zasada szybkości postepowania obliguje organ, do sprawnego dziania i załatwiania sprawy bez zbędnej zwłoki. Z tej też przyczyny organ winien był dokonać miarkowania okresu na jaki przedłużał postępowanie, jednocześnie w sposób jasny i konkretny dlaczego wydłużenie terminu jest niezbędne. Takich okoliczności w piśmie z 4 stycznia 2022 r. dostrzec nie można, gdyż cechuje je bardzo duży stopień ogólnikowości. Dostrzec należy jednak, że po wniesieniu skargi organ udostępnił wnioskowane informacje w dniu [...] r., tj. w terminie krótszym niż pierwotnie określony.

Z tego względu, Sąd umorzył postępowanie sądowe wobec udzielenia informacji publicznej (pkt I. wyroku). W sytuacji ustania bezczynności postępowania sąd orzeka, biorąc za podstawę stan faktyczny sprawy w czasie wydania orzeczenia sądowego. Jeżeli w toku postępowania sądowoadministracyjnego, przed dniem orzekania w sprawie ze skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, organ administracji publicznej wydał akt lub dokonał czynności, chociażby z przekroczeniem ustawowych terminów, to oznacza to, że organ nie pozostaje w zwłoce w zakresie udzielonej odpowiedzi i sąd nie może uwzględnić skargi na tzw. milczenie władzy. Nie może bowiem zobowiązać organu do określonego działania, które przed dniem orzekania zostało już podjęte (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 1789/16, publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl).

W takich przypadkach, zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, które z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.

Przy czym, w obecnym stanie prawnym, rozpoznanie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania w określonym terminie aktu. Podjęcie przez organ stosownego działania w toku postępowania sądowego, po wniesieniu skargi, co jest równoznaczne z uwzględnieniem skargi przez organ, nie zwalania sądu administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zakresie orzekania w przedmiocie stwierdzenia, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.).

W ocenie Sądu, omówiona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w pkt II wyroku. Nie każde bowiem naruszenie prawa wskutek prowadzenia postępowania w sposób przewlekły lub prowadzący do bezczynności będzie naruszeniem rażącym. Jak wskazuje się w orzecznictwie, rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, LEX nr 1218894).

W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek oczywistego lekceważenia wniosku skarżącego i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt III na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Na koszty składają się wpis od skargi wynoszący 100 zł oraz wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika - adwokata w wysokości 480 zł, która to stawka wynika z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.) w pkt. 3 sentencji wyroku.