Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W.) oraz P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. (dawniej P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 1983/17 w sprawie ze skargi P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. oraz P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 8 października 2002 r. nr 901 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. i P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. solidarnie na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 stycznia 2018 r. sygn. akt IV SA/Wa 1983/17 oddalił skargę P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. (obecnie P. Sp. z o.o. z siedzibą w W.) oraz P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W. (obecnie P. Sp. z o.o. SKA z siedzibą w W.) (dalej skarżące) na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 8 października 2002 r. nr 901 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Wilanowa Wysokiego i Wilanowa Niskiego Zachodniego (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2002 r. Nr 296 poz. 7763 ze zm.; dalej plan miejscowy).

Zdaniem Sądu I instancji brak było podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu miejscowego. Nie sposób bowiem uznać, że istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy regułami zagospodarowania terenu, zapisanymi w planie oraz regułami zawartymi w studium w 2006 roku. Przekonywująca jest argumentacja Rady, gdzie wskazano, że sama okoliczność potrzeby pewnej rewitalizacji określonych obszarów zdegradowanych nie musi determinować zmiany rodzajów lub parametrów zabudowy czy realizacji zupełnie nowej. Nie można też uznać za nadużycie władztwa planistycznego przyjęcie przez Radę założenia zachowania określonego sposobu zagospodarowania terenu, gdy chodzi o formy i intensywność zabudowy jak i pozostawienie układu komunikacyjnego (zabudowa o szczególnych walorach architektonicznych, jako spójne założenie przestrzenne z lat 80 ubiegłego wieku) w sytuacji, gdy określony fragment osiedla, będącego większą całością, ma nadal swoje niekwestionowane walory widokowe i pełni ciągle prawidłowo swoje funkcje.

Sąd wskazał, iż trzeba mieć jednak na uwadze, że plan miejscowy uchwalono pod rządami ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm., dalej uzp), w której nie tak precyzyjnie, jak w przepisach aktualnych, opisano wymagania, gdy chodzi o sposób formułowania zapisów w planie miejscowym. W ocenie Sądu treść pkt 2 w § 61 planu miejscowego rozumieć należy jako dopuszczenie realizacji wszelkich przedsięwzięć, służących zachowaniu funkcji i formy dotychczasowej zabudowy (zgodnie ze stanowiskiem Rady). Wyrażenie w planie miejscowym tego rodzaju reguł jest dopuszczalne.

Jako chybione oceniono zarzuty dotyczące naruszenie procedury przyjmowania planu, co do obowiązku uzgodnienia z gminą przyległą. W istocie pismo przewodnie z 19 kwietnia 2001 r., stanowi bezwarunkowe uzgodnienie planu miejscowego w takim znaczeniu, że z jego treści nie sposób wywieść, aby warunkiem uznania danego dokumentu za uzgodniony było uwzględnienie wszystkich bądź części uwag, sformułowanych w załączonej do pisma opinii. Jak zresztą wskazuje sama nazwa opinia to stanowisko niewiążące.

Podkreślono nadto, że skarżące w trakcie procedury planistycznej nie wnosiły uwag dotyczących zagospodarowania działek, do których mają obecnie prawa. W przypadku natomiast niewniesienia uwag, wykazanie nadużycia władztwa planistycznego, gdy przyjęte rozwiązania nie wynikają z regulacji szczegółowych, często nie będzie możliwe. Trudno zakładać a priori, aby każde przeznaczenie w planie miejscowym nieruchomości – także gdy jest zgodne z faktycznym sposobem wykorzystywania - było z góry niepożądane przez jej właściciela (użytkownika wieczystego). Stąd, w szeregu przypadków, to właśnie od aktywności zainteresowanego będzie zależeć realny zakres i ochrona jego interesu faktycznego.

Sąd, rozpatrując skargę, nie dostrzegł również z urzędu żadnej istotnej wadliwości gdy chodzi o tryb uchwalania planu bądź naruszenia właściwości organów w tym zakresie, w szczególności w kontekście dokonania stosownych uzgodnień oraz uzyskania opinii. Nie miała też znaczenia, z perspektywy oceny legalności zaskarżonej uchwały, podnoszona kwestia jej sprostowania, co do fragmentów nieobjętych niniejszą skargą.

2.1. Skarżące wniosły od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości.

2.2. W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie następujących przepisów prawa materialnego:

a) art. 1 ust. 1 uzp w zw. art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.; dalej upzp), poprzez naruszenie wyrażonej w tych przepisach zasady zrównoważonego rozwoju, a także zasady unikania niepotrzebnych konfliktów między interesami obywateli, wspólnot samorządowych i państwa w tych sprawach,

b) art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 uzp w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp, poprzez petryfikację rozwiązań pozbawionych wartości,

c) art. 1 ust. 2 pkt 5 uzp w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 upzp, poprzez nieuwzględnienie walorów ekonomicznych przestrzeni i prawa własności jako kryteriów przy wykonywaniu władztwa pianistycznego,

d) art. 3 pkt 1 uzp w zw. z art. 6 ust. 2 pkt 1 upzp poprzez zbyt dowolne zanegowanie prawa skarżących do zagospodarowania terenu, do którego mają tytuł prawny,

e) art. 140 Kc w zw. z art. 233 Kc poprzez dopuszczenie nadmiernej ingerencji w prawo własności spółek (budynki) i ich prawo użytkowania wieczystego (grunt),

f) art. 18 ust. 2 pkt 2a uzp poprzez nieuwzględnienie konieczności zachowania spójności ze studium i zaniechanie aktualizacji studium przed uchwalaniem planu oraz zaniechanie jakichkolwiek sprawdzeń w tym zakresie wymaganych przez prawo,

g) art. 18 ust. 2 pkt 4c uzp poprzez niedostrzeżenie, że zamiast uzgodnienia było jedynie opiniowanie przez gminę sąsiednią,

h) art. 18 ust. 2 pkt 5a uzp poprzez jego niezastosowanie przy jednoczesnej próbie wywodzenia negatywnych skutków prawnych od spółek z faktu nie składania przez nich uwag do projektu planu, przy świadomości, że spółki jeszcze wówczas nie istniały, a tytuł do poszczególnych nieruchomości był jeszcze przedmiotem regulacji (uwłaszczenia państwowych osób prawnych),

i) ewentualnie także art. 18 ust. 2 pkt 13 uzp poprzez jego niezastosowanie,

j) art. 18 ust. 3 upz poprzez jego niezastosowanie i wprowadzenie zmiany do planu bez zachowania procedury w tym przepisie przewidzianym,

k) art. 27 ust. 1 uzp w zw. z art. 28 upzp poprzez jego niezastosowanie przy wskazywanych naruszeniach art. 18 uzp oraz w związku z rozjechaniem się postanowień studium i planu,

l) art. 9 ust. 4, art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 32 ust. 1 i art. 87 ust. 2 upzp poprzez błędną wykładnię dopuszczającą, że mogą występować dziś stare plany, niezgodne ze studium, których gmina nie aktualizuje i w taki sposób petryfikuje stan niezgodności w nieskończoność.

2.3. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

a) art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej Ppsa) polegające na rozpatrzeniu skargi nawet nie w granicach zawartych w niej zarzutów i twierdzeń, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że WSA wybiórczo ustalił stan faktyczny w sposób do uzasadnienia oddalenia skargi,

b) art. 141 § 4 Ppsa poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów skargi oraz niewyjaśnienie istotnych elementów podstawy prawnej wyroku,

c) art. 3 § 1 Ppsa oraz art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 2 Konstytucji RP, art. 64 Konstytucji RP oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez zaniechanie przeprowadzenia kontroli administracji publicznej w sytuacji, w której działania organu były przejawem arbitralnego ograniczenia zasady państwa prawa i wyprowadzanych z niej zasad ochrony praw nabytych, dobrej administracji i proporcjonalności, jak również poprzez naruszenie zasady ochrony własności i innych praw majątkowych,

d) art. 151 Ppsa poprzez oddalenie skargi we wskazanym w wyroku zakresie, w sytuacji, w której z uwagi na powyższe naruszenia skarga zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Wskazując na powyższe podstawy w skardze kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżponego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, względnie o uwzględnianie skargi oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

3. W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

4. W piśmie z 25 stycznia 2021 r. organ podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

5.1. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

5.2. Skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W ocenie NSA rozpoznanie sprawy było konieczne, gdyż przeprowadzanie rozpraw w okolicznościach związanych z obowiązującym stanem epidemii zwiększyłoby zagrożenie dla osób biorących w nich udział. Jednocześnie ze względów technicznych nie można przeprowadzić wszystkich rozpraw na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. W tej szczególnej sytuacji rozpoznanie skargi na posiedzeniu niejawnym było zdaniem NSA rozsądnym kompromisem pomiędzy prawem stron do jawnego rozpoznania sprawy, a prawem do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 Konstytucji RP) oraz zasadą proporcjonalności, z której wynika możliwość ograniczenia konstytucyjnych praw z uwagi na konieczność ochrony zdrowia.

5.3. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że istotą sądowej kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne jest ocena legalności zaskarżonych aktów i czynności według stanu prawnego i faktycznego z daty ich podjęcia. Zatem w niniejszej sprawie z uwagi na datę uchwalenia planu miejscowego tj. 8 października 2002 r. legalność planu miejscowego należy oceniać w świetle przepisów ustawy planistycznej z 1994 r. Wyjątkiem będzie tu zastosowanie art. 28 ust. 1 upzp w brzmieniu na dzień orzekania przez Sąd. Wskazaną regulacją prawodawca zmodyfikował bowiem celowo reguły oceny legalności danego rodzaju aktów prawa miejscowego - powiązano sankcję nieważności z kwalifikacją zapisów jako istotnie naruszające zasady sporządzania planu miejscowego.

5.4. Kwestia naruszenia przepisów ustawy planistycznej z 2003 r. jak również wykazana nieaktualność wówczas przyjętych ustaleń planistycznych z perspektywy dzisiejszych uwarunkowań urbanistycznych i ekonomicznych nie ma znaczenia dla oceny legalności planu uchwalonego w 2002 r. Sąd I instancji nie naruszył zatem art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 1 ust. 2 pkt 7, art. 6 ust. 2 pkt 1 oraz art. 9 ust. 4, art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 32 ust. 1 i art. 87 ust. 2 upzp. Zarzuty dotyczące naruszenia ustawy planistycznej z 2003 r. nie mogły być w przedmiotowej sprawie uwzględnione.

5.5. Pierwsza grupa zarzutów naruszenia prawa materialnego dotyczy nadużycia władztwa planistycznego. W tym zakresie stwierdzić należy, że przyjęte w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym rozwiązania prawne oparte są na zasadzie równowagi interesu ogólnopaństwowego, interesu gminy i interesu jednostki. Gmina sprawując władztwo planistyczne musi mieć jednak na uwadze, że wprowadzone ograniczenia prawa własności muszą być konieczne ze względu na wartości wyżej cenione np. potrzeba interesu publicznego. Na organie uchwalającym akt planistyczny ciąży każdorazowo obowiązek wyważenia interesów prywatnych i interesu publicznego. W świetle art. 64 ust. 3 Konstytucji RP ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia. Rolą organu planistycznego jest właśnie wyważenie interesu publicznego i interesów prywatnych, tak aby w jak największym stopniu zabezpieczyć i rozwiązać potrzeby wspólnoty, jednak w jak najmniejszym naruszając prawa właścicieli nieruchomości objętych planem. Na taką konieczność wskazuje również w swoim orzecznictwie dotyczącym ochrony własności Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasbourgu podkreślając, że każde ograniczenie własności musi być legitymowane publicznym interesem (Terazzi S.r.l. przeciwko Włochom, skarga nr 27265/95, § 85, 17 października 2002, i Elia S.r.l. przeciwko Włochom, skarga nr 37710/97, § 77, ECHR 2001-IX). Dokonując ingerencji w sferę prywatnych interesów właścicieli gmina powinna kierować się zasadą proporcjonalności, która wyraża zakaz nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Nadto posunięcia planistyczne gminy, w wyniku których doszło do naruszenia własności (prawa użytkowania wieczystego), powinny być rzeczowo uzasadnione, z powołaniem przepisów prawnych, na mocy których nie istnieją inne rozwiązania niż te, które przyjęto w uchwale planistycznej.

5.6. Oceniając kwestionowane ustalenia planu miejscowego w tym kontekście, należy stwierdzić, że nie naruszają one art. 1 ust. 1, art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 uzp, art. 1 ust. 2 pkt 5 uzp oraz art. 3 pkt 1 uzp. Jak słusznie wskazał to Sąd I instancji, rozwiązania planistyczne dla terenu [...] stanowią rezultat takiego wyważenia interesów właściciela (użytkownika wieczystego) spornych terenów oraz interesów mieszkańców osiedla [...], którzy wnieśli zarzuty, w których zakwestionowali dogęszczanie osiedla oraz zmiany funkcji na bardziej intensywne, natomiast właściciel terenu, względnie jego użytkownik, nie wnieśli ani protestu ani zarzutu do projektu planu. Skutkiem wyważenia wszystkich kluczowych wartości planistycznych było wprowadzenie w § 61 planu miejscowego zakazu nowej zabudowy, aby zachować pierwotne zamierzenie urbanistyczne tego osiedla. Co istotne, przy zachowaniu takiego charakteru osiedla możliwe jest prowadzenie działań inwestycyjnych służących zachowaniu funkcji formy dotychczasowej zabudowy. Niemożliwa jest tylko nowa zabudowa, czyli "dogęszczenie" tego terenu. Trudno też uznać, iż w tym konkretnym przypadku nastąpiło przekroczenie władztwa planistycznego gminy skutkującego nadmierną ingerencją w prawo własności poprzez uniemożliwienie ekstensywnej zabudowy w realiach 2002 r.

5.7. Interes jednostkowy skarżących musiał ustąpić polityce przestrzennej gminy i wymaganiom wynikającym z wymogów ładu przestrzennego. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej prawo własności (prawo użytkowania wieczystego) nie ma charakteru bezwzględnego i w pewnych sytuacjach może ulec ograniczeniu, jak ma to miejsce w tym wypadku. Zgodnie z art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnienie do korzystania z rzeczy przysługuje w graniach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego i mówi o korzystaniu z rzeczy zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Tym samym zakres uprawnień do korzystania z nieruchomości zależy od jej statusu urbanistycznego określonego w planie miejscowym.

5.8. Korzystanie z przestrzeni jako dobra wspólnego nie może bowiem polegać na dopuszczeniu za wszelką cenę ekstensywnej zabudowy kierując się jedynie interesem ekonomicznym i potencjalnym optymalnym sposobem korzystania właściciela. Należy w całości podzielić stanowisko Sądu I instancji, że przyjęte rozwiązania były właśnie efektem zastosowania zasady proporcjonalności i wyważenia interesów publicznego i prywatnego, czego brak skarżące zarzucają, i w pełni realizują zasadę proporcjonalności wywodzoną z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Ustalenia planistyczne nie naruszają istoty prawa własności. Skarżące mogą nadal korzystać z nieruchomości zgodnie z jej dotychczasowym przeznaczeniem, dysponować nią i posiadać, a zatem istota prawa własności nie została naruszona. Tym samym nie może być w przedmiotowej sprawie mowy o naruszeniu przez Sąd I instancji art. 140 w zw. z art. 233 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 32 Konstytucji RP.

5.9. Nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 18 ust. 2 pkt 2a uzp poprzez nieuwzględnienie konieczności zachowania spójności ze studium i zaniechanie aktualizacji studium przed uchwalaniem planu. Powołany przepis wymagał jedynie spójności planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Nie zawierał on nakazu aktualizacji studium przed uchwaleniem planu. Pod rządami ustawy planistycznej z 1994 r. powszechnie rozumiano pod pojęciem spójności rozwiązań planistycznych z polityką przestrzenną gminy brak sprzeczności obu rozwiązań, co do podstawowych funkcji przewidzianych w projekcie planu i w studium. Takie stanowisko prezentuje również doktryna. "Z przyjętego w powszechnym rozumieniu pojęcia "zgodności" danego aktu z innym wynika, że jest to stopień związania znacznie silniejszy niż "spójność", czy też "niesprzeczność" (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, pod red. Zbigniew Niewiadomski, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2004; wyrok WSA z 17 września 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 981/08). Absolutnie z treści tego przepisu nie można wywieść obowiązku aktualizacji studium jako warunku koniecznego dla prawidłowości planu. Natomiast, co istotne, zaskarżony plan jest zgodny z ustaleniami wiążącymi gminy warszawskie przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego (uchwała Nr XXXVI 11/497/2001 Rady m.st. Warszawy z 9 lipca 2001 r.). Kwestia ustaleń zawartych w studium z 2006 r jest w przedmiotowej sprawie irrelewantna.

5.10. Wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej Sąd I instancji nie naruszył również art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. c uzp poprzez niedostrzeżenie, że zamiast uzgodnienia było jedynie opiniowanie przez gminę sąsiednią. Powołane w zaskarżonym wyroku pismo Dyrektora Zarządu Dzielnicy [...] w Gminie [...] z 19 kwietnia 2001 r. wyrażające aprobatę dla treści projektu planu miejscowego należy uznać, jak czyni to Sąd I instancji, za uzgodnienie planu.

5.11. W związku z powyższym również pozostałe zarzuty naruszenia prawa materialnego nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności kwestia trybu uchwały o sprostowaniu nie ma znaczenia w sprawie, nie dotycząc w ogóle terenu objętego skargą.

5.12. Chybione są także zarzuty naruszenia przepisów postępowania. W niniejszej sprawie Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 141 § 4 Ppsa. Ocenił bowiem legalność zaskarżonego aktu i wypowiedział się w zakresie istotnych dla rozpoznania sprawy zarzutów i argumentów oraz wskazał podstawę prawną wyroku, zaś z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika dlaczego skarga została oddalona. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada zatem wymogom art. 141 § 4 Ppsa. Odrębną kwestię stanowi zasadność stanowiska wyrażonego przez Sąd I instancji. Okoliczność, że strona nie zgadza się ze stanowiskiem i argumentami Sądu stanowi podstawę do postawienia innych zarzutów kasacyjnych niż oparte na art. 141 § 4 Ppsa. Sprawa została rozpatrzona w jej granicach nie naruszając art. 134 § 1 Ppsa, a dokonana kontrola legalności planu miejscowego przeprowadzona w graniach określonych tak art. 3 § 1 Ppsa jak i art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych tak w powiązaniu z normami Konstytucji, jak i prawa międzynarodowego. W świetle powyższego nieusprawiedliwiony jest również zarzut naruszenia art. 151 Ppsa. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji zasadnie oddalił skargę, wskazując, że badając sprawę w granicach interesu prawnego skarżących nie znalazł podstaw do stwierdzenia nieważności planu miejscowego.

5.13. Wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej są więc niezasadne.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 Ppsa, skargę kasacyjną oddalił. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 Ppsa.