Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Sędziowie: NSA Anna Szkodzińska (spr.) WSA Waldemar Michaldo Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2013 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej im. [....] w K. na decyzję Wojewody [....] z dnia 3 kwietnia 2013 r. nr [....] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody [....] na rzecz strony skarżącej Spółdzielni Mieszkaniowej im. [....] w K. kwotę 760 (siedemset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie:

Decyzją z dnia 21 listopada 2012 r. (....) na podstawie art. 28, 33 ust. 1, 34 ust. 4, 36 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r.nr 243, poz. 1623 ) Prezydent Miasta K. odmówił [....] Sp. z o. o. w K. zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego polegającego na rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku szkoły z przeznaczeniem na budynek mieszkalny wielorodzinny, wraz z budową instalacji wewnętrznych: HVAC, wodociągowo-kanalizacyjnej, telekomunikacyjnej i elektrycznej; budowie garażu podziemnego dla samochodów osobowych; budowie instalacji zewnętrznych: elektrycznych, kanalizacji ogólnospławnej, kanalizacji deszczowej i sanitarnej; budowie przyłącza cieplnego, oświetlenia zewnętrznego, elementów małej architektury: murki oporowe, pochylnie, tarasy, ciągi piesze, zabezpieczenia sieci telekomunikacyjnej, elektrycznej i wodociągowej, likwidacja istn.; budowie przyłączy: c.o., elektrycznego, wodociągowego, kanalizacji ogólnospławnej - na dz. nr [....] obr. [....] w K. - rozbiórka garaży przy granicy z działką [....] oraz budowie zjazdu indywidualnego z ul. [....] (dz. nr....) na dz. nr [....] obr. [....] , powierzchnia użytkowa budynku 2768,59 m2.

Organ I instancji podał co następuje:

Projekt budowlany jest niezgodny z warunkami określonymi w § 13 i 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie wymaganego czasu nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w budynkach istniejących w sąsiedztwie oraz dla obiektu projektowanego; projekt jest niezgodny z zakresem wniosku oraz z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 5 stycznia 2010 r., bowiem załączony do wniosku projekt budowlany dotyczy budowy nowych obiektów, a nie rozbudowy istniejącego budynku szkoły.

Nie ma podstaw prawnych dla przyjęcia, że nieruchomość na której planowana jest przedmiotowa inwestycja, położona jest w strefie zabudowy śródmiejskiej. W przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniom autorów projektu, nie można powoływać się na zapisy obowiązującego studium uwarunkowań. Analiza warunków przesłaniania i nasłonecznienia znajdująca się w Tomie l projektu budowlanego - punkt 12, strony 64 – 81 została sporządzona nieprawidłowo, błędnie bowiem w niej przyjęto, że inwestycja znajduje się w obszarze zabudowy śródmiejskiej. Z analizy tej wynika, że warunki dotyczące wymaganego czasu nasłonecznienia tj. co najmniej 3 godzinny w dniach równonocy (21 marca i 21 września) dla pokoi mieszkalnych w godzinach od 7.00 do 17.00 nie zostały spełnione zarówno dla zabudowy istniejącej w sąsiedztwie planowanej inwestycji, jak również dla zabudowy projektowanej.

Inwestor nie wykazał zgodności projektu budowlanego z zakresem wniosku oraz decyzją o ustaleniu warunków zabudowy. Decyzja Prezydenta Miasta K. o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 5 stycznia 2010 r. wydana została dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku szkoły z przeznaczeniem na budynek mieszkalny wielorodzinny, z budową garażu podziemnego na dz. nr [....] obr. [....] , wraz z budową wjazdu z dz. nr [....] obr. j.w. przy ul. [....] w K. , tymczasem projekt budowlany dotyczy budowy garażu podziemnego i zlokalizowanych na tym garażu segmentów B i C, które stanowią odrębne obiekty budowlane. Każdy z segmentów B i C stanowi obiekt trwale związany z gruntem i wydzielony jest z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych (ścian) oraz posiada fundamenty i dach. Segmenty B i C wydzielone są z przestrzeni za pomocą niezależnych od istniejącego budynku szkoły (w projekcie oznaczonej jako segment A) przegród budowlanych. Każdy z segmentów B i C spełnia definicję budynku zawartą w art. 3 ustawy Prawo budowlane.

Powoływanie się przez inwestora na koncepcję architektoniczną, która została dołączona do wniosku o ustalenie warunków zabudowy oraz stwierdzenie, że organ wydający decyzję WZ uznał przedstawione w koncepcji rozwiązania za rozbudowę jest niezgodne z prawdą. Przedstawiona przez inwestora koncepcja architektoniczna nie jest zatwierdzana przez organ wydający decyzję WZ, w związku z czym nie ma podstaw, by uznać tę koncepcję za wiążącą dla organu wydającego decyzję o pozwoleniu na budowę. Projekt budowlany jest niespójny w wyżej opisanym zakresie. W projekcie architektonicznym w części opisowej mowa jest o rozbudowie istniejącego budynku szkoły, podczas gdy w projekcie z branży konstrukcyjnej (tom II, część l, strona 55) opis techniczny dotyczy budowy dwóch nowych czterokondygnacyjnych budynków opartych na jednokondygnacyjnym garażu podziemnym.

Inwestor został wezwany do doprowadzenia projektu budowlanego do zgodności z zakresem wniosku oraz z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy w odniesieniu do tego zagadnienia, jednakże obowiązek usunięcia w/w nieprawidłowości nie został przez inwestora wykonany w ustalonym przez organ terminie.

Inwestor do projektu budowlanego dołączył postanowienie Prezydenta Miasta K. z 5 kwietnia 2011 r. dot. uzgodnienia w zakresie ochrony środowiska pod względem ochrony zieleni, w którym zaopiniowano pozytywnie planowane usunięcie 6 szt. drzew i krzewów ozdobnych w wieku powyżej 10 lat, zlokalizowanych na działce nr [....] obr. [....] , kolidujących z przedmiotową inwestycją. Nie ma podstaw prawnych by kwestionować uzyskane przez inwestora uzgodnienie w tym zakresie.

W zakresie obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji inwestor uzyskał oświadczenie o warunkach przyłączenia do dróg lądowych z dnia 9 października 2010 r., ostateczną decyzję zezwalającą na lokalizację zjazdu z ul. [....] na działkę nr [....] obr. [....] z dnia 2 lutego 2011 r. oraz uzgodnienie projektu budowlanego zjazdu z dnia 16 stycznia 2012 r.

Do projektu budowlanego dołączono dokumentację geologiczno-inżynierską, zatwierdzoną zawiadomieniem z dnia 16 lutego 2011 r., z której wynika, że nie ma potrzeby obniżania poziomu wody gruntowej w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji.

Zgodnie z załączonym projektem budowlanym oraz wymaganiami wynikającymi z decyzji i uzgodnień zarządcy drogi dojazd na teren inwestycji planowany jest bezpośrednio z działki drogowej nr [....] (tj. ul......) na działkę nr [....] .

Inwestor przedłożył pozwolenie nr [....] z 17 czerwca 2011 r. na prace konserwatorskie zabytkowego ogrodzenia wokół kapliczki z figurą Matki Boskiej [....] zlokalizowanej na działce nr [....] obr. [....] , przy ul. [....] w K. , jak również pozytywną opinię Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 17 czerwca 2011 r.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył inwestor [....] Sp. z o.o.

Wskazał inwestor, że z nazwy zamierzenia zawartej w decyzji o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 5 stycznia 2010 r. nie wynika, że są to odrębne obiekty. Wnioskodawca składając wniosek o wydanie warunków zabudowy nie sugerował odrębności budynków, tym bardziej, że zgodnie z art. 52 ust.2 pkt 2b ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do wniosku dołączono określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu i charakterystyki zabudowy, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych przedstawionych w formie opisowej i graficznej. Dodał, że organ wydający decyzję jest związany wnioskiem (w tym jego częścią graficzną), więc ewentualne wątpliwości w tym zakresie wyjaśnione powinny być na etapie sporządzania decyzji o warunkach zabudowy. Wskazał, że niezgodne z prawdą jest stwierdzenie, że "przedstawiona przez inwestora koncepcja architektoniczna nie jest w żaden sposób zatwierdzana przez organ wydający decyzję WZ". Koncepcja ta była bowiem przedmiotem uzgodnień decyzji WZ z Miejskim Konserwatorem Zabytków, zakończonym uzyskaniem postanowienia uzgadniającego. Dodał, że w treści decyzji WZ znajdują się stwierdzenia, które byłyby pozbawione sensu, gdyby nie przewidywano rozbudowy budynku szkoły w postaci kondygnacji podziemnej garażowo-technicznej z trzema nadziemnymi segmentami mieszkalnymi. O tym, iż jest to rozbudowa przesądza też wskaźnik zabudowy ustalony na "do 30% (łącznie z istniejącą zabudową na działce)", podczas gdy istniejący wynosi 16,3%. Potwierdzenie takiego stanu rzeczy znajduje oparcie w judykaturze, gdzie można znaleźć stanowiska w podobnych kwestiach (por. wyrok KIO przy Prezesie UZP z dnia 12 kwietnia 2011 r., znak KIO 694/11.

Strona odwołująca się podała nadto, że rozbudowa jest zmianą - powiększeniem parametrów istniejącego obiektu budowlanego, takich jak kubatura, wysokość, długość, szerokość czy granice obiektu (zwiększenie powierzchni zabudowy) i co do zasady łączy się z powiększeniem, rozszerzeniem istniejącego obiektu. W niniejszej sprawie z takim właśnie zwiększeniem powierzchni istniejącego obiektu mamy do czynienia. Na działce przewidywany jest bowiem jeden budynek, którego fundamenty znajdują się dopiero pod wspólną kondygnacją podziemną. W kondygnacji podziemnej znajdują się garaże, przejścia, pomieszczenia techniczne oraz rozpoczynają swój bieg klatki schodowe obsługujące wszystkie segmenty nadziemne. Zaś segmenty nadziemne bez kondygnacji podziemnej nie mogą samodzielnie funkcjonować i nie posiadają fundamentów. Strop kondygnacji podziemnej nie jest bowiem fundamentem, a istniejące instalacje, przyłącza techniczne, magazyny, węzeł cieplny oraz ciąg komunikacyjny itp. obsługują wszystkie części kompleksu. Wobec powyższego segmenty B i C nie stanowią odrębnych obiektów budowlanych, jak sugeruje uzasadnienie zaskarżonej decyzji .

Wedle inwestora przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany jest zgodny z decyzją o warunkach zabudowy; jest zgodny z określonymi warunkami zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym rodzajem inwestycji: zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna, obiekty infrastruktury technicznej. Co więcej, decyzja WZ dopuszcza zwiększenie kubatury na terenie działki budowlanej, jednocześnie stawia warunek zachowania gabarytów istniejącego budynku szkoły. Zatem nie ma innej możliwości spełnienia warunków decyzji WZ, jak poprzez realizację nowej kubatury nadziemnej w oderwaniu od kubatury istniejącej.

Zdaniem inwestora również projekt zagospodarowania działki jest zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, jako inwestycja zlokalizowana w zabudowie śródmiejskiej. Zgodnie z §13 i 60 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie, warunek zabudowy śródmiejskiej jest spełniony gdy inwestycja jest realizowana na obszarze faktycznego centrum miasta lub dzielnicy albo gdy to centrum jest przewidywane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ponadto stan faktyczny zainwestowania w tym terenie wskazuje na przestrzeń o charakterze śródmiejskim, tzn. zabudowa jest zwarta o wielofunkcyjnej strukturze, wysokich standardach urbanistycznych i architektonicznych, przy czym obecne tam budynki usytuowane są w odległościach, które spełniają zmniejszone warunki dla przesłaniania określone w w.w. rozporządzeniu. Budynek przy ul. [....] został zlokalizowany w taki sposób, że powoduje już obecnie czas nasłonecznienia mieszkań budynku przy ul. [....] od godz. 13.30 do 16.10 tj. 2,40 min. Budynek ten przesłania również pomieszczenia w istniejącym budynku szkoły. Poza tym, gdyby nie znajdował się w zabudowie śródmiejskiej, to jego wysokość nie powinna przekraczać 23 m, tymczasem budynek ten wynosi 35 m. Z uwagi na przeświadczenie, że teren inwestycji jest terenem zabudowy śródmiejskiej, nie występowano o odstępstwa od przepisów technicznych w zakresie nasłonecznienia i przesłaniania dla okien lokali mieszkalnych. Z uwagi na brak planu zagospodarowania przestrzennego autorzy projektu odnieśli się do Studium Uwarunkowania i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy K. , z którego wynika, że inwestycja zlokalizowana jest w obszarze śródmieścia (por. rysunek K1 Studium).

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2013 r. (.....) na podstawie art. 138 § 2 i 104 kpa oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1997 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) Wojewoda [....] uchylił zaskarżoną decyzje w całości i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Wskazał, że analiza urbanistyczna (zał. Nr 3 - karta 19 akt sprawy) wykazywała, iż obiekt objęty inwestycją położony jest wewnątrz kwartału bardzo intensywnej zabudowy; W sąsiedztwie znajdują się również dwa "punktowce" mieszkalne o wysokości około 37 m. Tego rodzaju zabudowa najczęściej charakteryzuje tereny śródmiejskiej zabudowy, dla której charakterystyczne są także parametry określające wysokości obiektów, intensywność zabudowy oraz ograniczenia w możliwości spełnienia wymagań przepisów techniczno-budowlanych.

Wyjaśnił, że dla terenu inwestycji (dz. nr....) brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym określony byłby rodzaj zabudowy (faktyczny lub planowany). W takim przypadku wyniki ustaleń w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech zabudowy, intensywności i wskaźnika zabudowy stanowią podstawę do ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Ustalenia te dokonywane mogą być na podstawie analizy urbanistycznej, która została przedłożona w niniejszej sprawie.

Organ odwoławczy zarzucił organowi I instancji nieprzeprowadzenie oceny i brak jednoznacznego stanowiska w kwestii rodzaju zabudowy, w której zaprojektowano rozbudowę budynku, pomimo że posiadał wyniki analizy dotyczące spełnienia warunków § 60 rozporządzenia. Samo stwierdzenie, że brak "podstaw prawnych" nie może być decydującym i przesądzającym, iż dany obszar nie jest zabudową śródmiejską. Brak jest argumentów uzasadniających przyjęte przez organ stanowisko, przy czym rozstrzygnięcie dotyczące rodzaju (charakteru) zabudowy będzie miało wpływ na ewentualne podjęcie działań w trybie art. 9 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Organ odwoławczy podał, że "analiza warunków przesłaniania i nasłonecznienia" przedstawia rozkład cienia rzucanego zarówno przez budynki istniejące jak i projektowane (zróżnicowany kolorem) w godzinach od 7°° do 17°° i określa szacunkowy procent powierzchni nasłonecznienia okien projektowanego obiektu (karta 81), jednak nie wykazuje czasu nasłonecznienia pokoi mieszkalnych w budynkach sąsiednich. Podniósł nadto, że nie został określony dotychczasowy czas nasłonecznienia pokoi mieszkalnych w tych budynkach i jakie będzie ograniczenie czasu nasłonecznia w związku z projektowanym obiektem; sporządzono zbyt ogólne wnioski analizy, a sposób opracowania linijki światła nie daje możliwości dokonania weryfikacji zawartych w niej stwierdzeń.

Ze zbadanej w postępowaniu odwoławczym koncepcji architektonicznej z akt sprawy zakończonej decyzją z dnia 5 stycznia 2010 r. wynika, że przewidziała ona rozbudowę istniejącego budynku szkoły o dwa nowe segmenty zabudowy mieszkaniowej B i C. W decyzji tej podano, że przedmiotowa inwestycja to "rozbudowa i przebudowa istniejącego budynku szkoły z przeznaczeniem na budynek mieszkalny wielorodzinny z garażem podziemnym", a zatem należałoby przyjąć, że w tym zakresie występuje zgodność projektowanej zabudowy i warunków decyzji o WZ. Dodał jednak, że organ I instancji nie dokonał w wystarczającym zakresie sprawdzenia czy spełnione zostały wymagania dotyczące warunków ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, w związku z art. 39 ustawy Prawo budowlane.

Na powyższe rozstrzygnięcie Spółdzielnia Mieszkaniowa [....] złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając decyzji naruszenie przepisów:

art. 138 § 2 kpa, art. 7 w zw. z art. 77 kpa w zw. z art. 136 kpa poprzez niepodjęcie uzupełniającego postępowania celem rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy; art. 107 § 3 kpa poprzez brak należytego wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczności faktycznych i prawnych, którymi organ kierował się przy wydaniu decyzji.

Wskazując na powyższe strona skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organu II instancji w całości. Podała nadto, że postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez organ I instancji było wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy, zastrzeżenia zaś organu odwoławczego w tym zakresie wskazują na uchybienia, które mogły i powinny być uzupełnione przez organ II Instancji w trybie art. 136 kpa. Podniosła również, że uzasadnienie decyzji uniemożliwia weryfikację rozstrzygnięcia.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi.

Wskazał, że nie było podstaw do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, bowiem organ I instancji nie odniósł się do takich kwestii jak rodzaj zabudowy, nie uzasadnił dlaczego brak jest podstaw do przyjęcia, że jest to zabudowa śródmiejska, a nadto oparł rozstrzygnięcie na niewystarczającej analizie nasłonecznienia. Pozostający do uzupełnienia zakres postępowania dowodowego, mający istotny wpływ na rozstrzygniecie wykracza poza kompetencje organu II instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Kompetencje sądów administracyjnych określają przede wszystkim przepisy art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, oraz art. 3 – 5, art. 134 i 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (ppsa). Z przepisów tych wynika, że sądowa kontrola działalności administracji publicznej sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, zadaniem więc sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na akt administracyjny jest ocena zgodności z prawem tego aktu. Dokonując tej oceny sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną podstawą prawną. Granice sądowej kontroli ograniczają tylko granice sprawy i zakaz orzekania na niekorzyść skarżącego przy braku przesłanek do stwierdzenia nieważności aktu.

Zaskarżona do Sądu decyzja jest decyzją kasacyjną, nie rozstrzyga więc merytorycznie o uprawnieniu lub obowiązku strony, a jedynie nakazuje ponowne przeprowadzenie postępowania administracyjnego przez organ I instancji. Decyzja taka nie stanowi bezpośredniej konsekwencji stosowania norm prawa materialnego, a wydawana jest na podstawie przepisu formalnego tj. art. 138 § 2 kpa. Podjęcie takiej decyzji poprzedzone być musi oceną dokonywaną w kontekście przesłanek cytowanego przepisu, a więc zmierzającą do ustalenia czy decyzja pierwszoinstancyjna została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a postępowanie wyjaśniające wymaga uzupełnienia w całości lub znacznej części. Udzielenie prawidłowej odpowiedzi na to pytanie możliwe jest tylko przy uwzględnieniu treści właściwych norm prawa materialnego dotyczących istoty rozpoznawanej sprawy. Błąd organu odwoławczego co do prawa materialnego mającego w sprawie zastosowanie może prowadzić do fałszywych wniosków co do potrzeby dokonania i zakresu dodatkowych ustaleń.

Przesądzające w sprawie znaczenie ma kwestia zgodności zamierzonej inwestycji z decyzja o warunkach zabudowy. W istocie bowiem przyjęty przez organ I instancji brak tej zgodności stał się przyczyną odmowy zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę, a odmienna ocena dokonana przez Wojewodę [....] zdecydowała o przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia. Pozostałe, wskazane przez Wojewodę braki postępowania pierwszoinstancyjnego, niezależnie od tego, czy rzeczywiście miały miejsce i czy były istotne, miały charakter drugorzędny.

Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 i art. 33 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. inwestor do wniosku o zatwierdzenie projektu udzielenie pozwolenia na budowę musi dołączyć decyzję o warunkach zabudowy, jeśli jest ona wymagana przepisami prawa. Stosownie zaś do art. 35 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy obowiązkiem organu jest sprawdzenie zgodności projektu z warunkami takiej decyzji. Jest więc oczywiste, że rodzaj zamierzenia inwestycyjnego, dla którego ustalono warunki zabudowy musi odpowiadać zaprojektowanej inwestycji, i to niezależnie od tego, jak inwestycja ta została przez wnioskodawcę nazwana. Nie jest więc możliwe stwierdzenie zgodności projektu budowlanego nowych obiektów z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej jedynie na rozbudowie obiektu już istniejącego. Pojęcie budowy i rozbudowy nie są tożsame: o ile każda rozbudowa jest budową, to nie każda budowa jest rozbudową (art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego).

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę twierdzenie organu odwoławczego, że zaprojektowana inwestycja stanowi rozbudowę istniejącego budynku i swym zakresem odpowiada zamierzeniu, dla którego ustalono warunki zabudowy nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentacji sprawy.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę powyższa teza nie może być aprobowana. Po pierwsze wzorcem oceny jest tylko decyzja o warunkach zabudowy, a nie inne dokumenty gromadzone w postępowaniu zakończonym ta decyzją. Wzorcem tym nie jest więc "koncepcja", którą inwestor przedłożył wraz z wnioskiem o ustalenie warunków, a która nie jest ani załącznikiem decyzji wz, ani w decyzji tej nie została opisana (koncepcja ta zresztą do akt sprawy o pozwolenie na budowę nie została dołączona). Nie jest też rzeczą organu architektoniczno – budowlanego czynienie niewynikających z samej decyzji domniemań co do intencji organu ustalającego warunki. Skoro decyzja o warunkach zabudowy wydana został dla rozbudowy, to organ budowlany nie może stwierdzić, że w istocie chodziło o budowę.

Budową zaś, a nie rozbudową jest zaprojektowane zamierzenie. W tej kwestii Sąd w całości podziela rozważania i poglądy organu I instancji. Skoro budynek istniejący nie zmienia gabarytów zewnętrznych, to nie może być mowy o jego rozbudowie. W istocie obiekty, nazywane "segmentami", mają stanowić dwa budynki odrębne, niepołączone (nad powierzchnią ziemi) z budynkiem istniejącym. To, że wszystkie trzy budynki mają być "połączone" kondygnacją podziemną oznacza jedynie funkcjonalne ich powiązanie, a nie przesądza o rodzaju zamierzonej inwestycji. Warto też zwrócić uwagę, że w kontekście zagospodarowania przestrzennego, ładu urbanistycznego, parametrów zabudowy, istotne znaczenie mają właśnie obiekty nad powierzchnią ziemi, a nie ich części podziemne. Pojęcie "rozbudowy" nie zostało zdefiniowane, nie ma więc podstaw do nadawania mu znaczenia innego, niż w języku potocznym. W potocznym zaś rozumieniu nie można uznać za rozbudowę istniejącego budynku dwóch, znajdujących się w pewnej odległości od niego i od siebie, budynków odrębnych.

Stwierdzić więc należy, że organ odwoławczy naruszył w sposób istotny przepis art. 138 § 2 kpa, bowiem przyjęta przez niego podstawa uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia nie zachodziła.

Organ II instancji wskazał te wątki sprawy, które jego zdaniem nie zostały należycie wyjaśnione. Także i z tą jego oceną nie można się zgodzić. Organ odwoławczy nie jest tylko organem kontrolnym. Jego obowiązkiem jest rozpoznanie merytorycznie sprawy, choćby miało się to wiązać z uzupełniającym postępowaniem wyjaśniającym. W ocenie Sądu organ ten dysponował pełnym materiałem pozwalającym na ustalenie, czy teren inwestycji znajduje się w zabudowie śródmiejskiej, a ewentualne wątpliwości co do prawidłowości załączonej do projektu analizy warunków przesłaniania nasłonecznienia mógł usunąć we własnym zakresie.

Żaden z przytoczonych w zaskarżonej decyzji powodów nie stanowił więc uzasadnionej podstawy do wydania decyzji kasacyjnej.

Dlatego też na podstawie art. 145 § 1 pkt 1c ppsa decyzję te uchylono. Organ, ponownie rozpoznając sprawę w postępowaniu odwoławczym, uwzględni powyżej wyrażone poglądy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 ppsa.