Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Adam Mikusiński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. ref. Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi W.K. na decyzję Prokuratora Okręgowego w C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę

W dniu [...] r. W. K. złożył w Biurze Podawczym Prokuratury Rejonowej C. w C. wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie obejmującym "wszystkie dokumenty - zawierające informację publiczną: dotyczące kontroli zewnętrznych i wewnętrznych (w tym wizytacji, lustracji) - dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków, opinii itp. podmiotów (organów) ją przeprowadzających dotyczących Prokuratury Rejonowej C. w C. (...) w okresie funkcjonowania ustawy o dostępie do informacji publicznej (do dnia złożenia wniosku)".

Pismem z dnia [...] r. Prokurator Rejonowy dla C. w C. powiadomił skarżącego, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej i dlatego z mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), jej udzielenie może nastąpić jedynie w zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Mając na względzie powyższe organ pierwszej instancji wezwał wnioskodawcę do wskazania, na czym polega szczególny interes publiczny przemawiający za udzieleniem żądanej informacji.

W odpowiedzi W. K. nadesłał pismo procesowe datowane na [...] r., w którym podniósł, że wspomniane wyżej wezwanie było bezprawne i bezzasadne. Informacja stanowiąca przedmiot jego wniosku nie wymaga bowiem przetworzenia, albowiem jej udostępnienie powinno nastąpić w postaci przekazania mu pełnych dokumentów skopiowanych w formie papierowej lub elektronicznej. Nadto powołał się na art. 2 ust. 2 przywołanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. podkreślając, iż przepis ten określa wyraźnie, że od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Zaakcentował również, że informacja objęta jego wnioskiem nie została - pomimo ustawowego obowiązku - zamieszczona na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej i wobec tego ma prawo żądać jej natychmiastowego udzielenia w zakresie dotyczącym nieprawidłowości wykrytych w wyniku przeprowadzonych kontroli, osób ponoszących za nie odpowiedzialność oraz działań zmierzających do ich niezwłocznego usunięcia.

Decyzją z dnia [...] r., nr [...] Prokurator Rejonowy dla C. w C. działając na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 3, oraz art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 104 i art. 107 §1 i 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił udzielenia informacji publicznej objętej wnioskiem W. K. z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie wykazał, iż udzielenie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Organ pierwszej instancji podkreślił, że wbrew twierdzeniom skarżącego, przedmiot jego żądania ma charakter informacji publicznej przetworzonej. Pod pojęciem tym należy bowiem rozumieć informację publiczną, na którą składa się pewna suma tak zwanej informacji publicznej prostej (dostępnej bez wykazywania przesłanki polegającej na istnieniu interesu publicznego), w stosunku do której istnieje konieczność podjęcia dodatkowych czynności polegających na sięganiu do dokumentów źródłowych, dokonywania zestawień, analiz, wyciągów bądź usuwania danych prawem chronionych.

Tymczasem Prokuratura Rejonowa C. nie posiada jednego wykazu, którego udostępnienia domaga się strona. W szczególności nie dysponuje wykazem zawierającym opis kontroli zewnętrznych i wewnętrznych - dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków opinii itp. podmiotów (organów) przeprowadzających kontrole w okresie obowiązywania ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji, odpowiedź na wniosek W. K. wymaga przeprowadzenia bardzo obszernej analizy oraz sięgnięcia do szeregu dokumentów źródłowych, co przesądza o uznaniu żądanej przezeń informacji za przetworzoną.

Okoliczności sprawy uzasadniały zatem wezwanie skarżącego o wskazanie, na czym polega szczególny interes publiczny przemawiający za udzieleniem informacji. Z kolei wobec braku wykazania przez stronę istnienia tej przesłanki, uwzględnienie jej wniosku nie było możliwe.

W odwołaniu do Prokuratora Okręgowego w C. W. K. domagał się uchylenia decyzji zapadłej w pierwszej instancji oraz udzielenie mu żądanej informacji poprzez udostępnienie "wszystkich pełnych (całych) dokumentów" objętych wnioskiem, w formie elektronicznej bądź kserograficznej.

Skarżący ponownie podkreślił, że wnioskowana informacja nie została opublikowana w Biuletynie Informacji Publicznej. Nadto raz jeszcze podniósł, iż przedmiot jego wniosku nie ma charakteru informacji publicznej przetworzonej. Wbrew twierdzeniom organu pierwszej instancji nie zachodzi tu bowiem konieczność podjęcia dodatkowych czynności polegających na sięganiu do dokumentów źródłowych, dokonywania analiz zestawień czy wyciągów, lecz wystarczające jest jedynie skopiowanie odpowiedniej dokumentacji na nośnik papierowy lub elektroniczny. W rezultacie, w sprawie brak było podstaw do wzywania go o wykazanie przesłanki w postaci istnienia szczególnego interesu publicznego.

Niezależnie od powyższego strona zwróciła uwagę, że informacja, o udzielenie której się ubiegała podlega udostępnieniu z mocy art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r., zaś o istnieniu szczególnego interesu publicznego przemawiającego za jej udostępnieniem przemawia to, iż dotyczy ona funkcjonowania organów państwa a jej ujawnienie ma na celu usprawnienie ich działania.

Mając na uwadze zaprezentowane wyżej rozważania skarżący wywiódł, że podjęte w sprawie rozstrzygnięcie podjęte zostało z naruszeniem prawa polegającym na bezpodstawnym ograniczeniu przysługującego mu prawa do dostępu do informacji publicznej a nadto stanowi wyraz dyskryminacji i koliduje z art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Decyzją z dnia [...] r., nr [...] Prokurator Okręgowy w C. działając na podstawie art. 138 §1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej utrzymał w mocy decyzję stanowiącą przedmiot odwołania.

Organ odwoławczy przyznał, że Prokurator Rejonowy dla C. w C. otrzymuje wyniki wszystkich dotyczących go kontroli i dlatego jest organem będącym w posiadaniu dokumentów objętych żądaniem wnioskodawcy. Podkreślił jednak, że obowiązujące przepisy nie przewidują prowadzenia przez jednostki prokuratury wykazów dokonywanych kontroli.

W tym miejscu zaakcentował, że wbrew twierdzeniom skarżącego, istnieje zbiorcza informacja o kontrolach przeprowadzonych w prokuraturach okręgu częstochowskiego od 2004 roku, umieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej, w wyniku realizacji obowiązku określonego w art. 8 ust. 3 w związku z art. 6 ust. 4 lit. a) ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta nie określa jednak, kiedy organ powinien umieścić w Biuletynie informację o kontroli ani jak długo ma ona być upubliczniona. Zgodnie zaś z utrwaloną praktyką, aktualizacja stron rzeczonego Biuletynu dotyczących kontroli następuje po upływie roku kalendarzowego, gdy zakończone są procedury kontrolne i prokuratury sporządzają sprawozdania roczne. Równocześnie Prokurator Okręgowy w C. zaakcentował, że sprawozdania z przeprowadzonych w jednostkach prokuratury kontroli - zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych, zawierają szereg informacji o toczących się postępowaniach karnych, dotyczących np. ubezwłasnowolnienia, zaprzeczenia ojcostwa, unieważnienia uznania dziecka, unieważnienia małżeństwa itp. W rezultacie, publikacji w Biuletynie Informacji Publicznej podlega jedynie wskazanie tematyki danej kontroli i placówki, która została nią objęta. Zamieszczenie w nim pełnej treści sprawozdań z kontroli jest natomiast wykluczone, gdyż powodowałoby naruszenie art. 5 ust. 1 i 2 wspomnianej ustawy z dnia 6 września 2001 r. poprzez ujawnienie ustawowo chronionych tajemnic.

Dodatkowo organ drugiej instancji podkreślił, że zgodnie z poglądem wyrażonym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowym, protokoły z wizytacji i lustracji prokuratur są materiałami czysto wewnętrznymi, adresowanymi wyłącznie do prokuratorów oraz ich zwierzchników i nie stanowią materiałów mieszczących się w definicji informacji publicznej wynikającej z art. 1 ust. 1 przywołanej ustawy.

W dalszej części uzasadnienia decyzji podano, iż Prokuratura Rejonowa C. w C. w okresie wskazanym we wniosku, to jest od roku 2004 (kiedy została utworzona) do roku 2008, objęta była 29 kontrolami, których tematyka oraz daty roczne znajdują się na stronach BIP. Wszystkie one dotyczyły przy tym prowadzonych postępowań karnych lub cywilnych a nadto jedna odnosiła się do rejestracji danych chronionych ustawowo (wdrożenie systemu informatycznego).

W tym stanie rzeczy żaden z protokołów wspomnianych kontroli nie mógł być opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej, a co za tym idzie, udzielenie informacji żądanej przez W. K. mogło nastąpić wyłącznie na wniosek (art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.).

Realizacja wniosku skarżącego polegająca na udostępnieniu mu dokumentacji z wszystkich omawianych kontroli w formie elektronicznej lub papierowej wymagałaby natomiast analizy każdego z dokumentów i eliminacji zawartych w nich danych objętych ustawowo chronioną tajemnicą. To zaś - zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury powoduje, że informacja nabiera charakteru informacji publicznej przetworzonej, której udostępnienie jest w świetle art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. uzależnione od wykazania istnienia przesłanki interesu publicznego.

Zdaniem organu odwoławczego, przesłanka ta nie została w niniejszej sprawie wykazana. W odpowiedzi na stosowne wezwanie skarżący ograniczył się bowiem do ogólnikowego stwierdzenia, że o istnieniu szczególnego interesu publicznego przemawiającego za udostępnieniem informacji przemawia fakt, iż informacja ta "ma znaczenie z punktu funkcjonowania państwa". Wywody strony nie dają natomiast podstawy do stwierdzenia, aby jej intencją było doskonalenie funkcjonowania Prokuratury Rejonowej C. w C. ani by miała ona realne możliwości wpływu na pracę tej instytucji.

W dniu [...] r. W. K. złożył wniosek o "uzupełnienie lub sprostowanie" zaprezentowanej wyżej decyzji Prokuratora Okręgowego w C. z dnia [...] r., w zakresie dotyczącym przyczyn odmowy udostępnienia informacji publicznej w odniesieniu do każdego z poszczególnych dokumentów objętych wnioskiem lub ich fragmentów, wraz ze wskazaniem przepisu prawa stanowiącego podstawę odmowy w każdym z omawianych przypadków.

Postanowieniem z dnia [...] r. Prokurator Okręgowy w C. odmówił uzupełnienia lub sprostowania swej decyzji z dnia [...] r. wywodząc, że wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż objęte nim rozstrzygnięcie jest kompletne. Zawiera ono bowiem obszerne i jednoznaczne wyjaśnienie, iż przyczyną odmowy udostępnienia informacji publicznej przetworzonej był brak przesłanki interesu publicznego przemawiającego za jej udzieleniem a nadto powołano w nim pełną podstawę prawną oraz pouczenie o trybie zaskarżenia.

W dniu [...] r. W. K. zaskarżył wspomnianą wyżej decyzję Prokuratora Okręgowego w C. z dnia [...] r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W treści skargi wniósł o uchylenie bądź stwierdzenie nieważności rzeczonego aktu podnosząc zarzut naruszenia art. 1, art. 2, art. 3, art. 4, art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11, art. 12, art. 13, art. 14, art. 16 i art. 26 ustawy o dostępie do informacji publicznej a także norm prawa procesowego zawartych w art. 7, art. 77 i art. 107 §3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Skarżący powtórzył argumentację, którą zawarł w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji ponownie wywodząc, że pomimo ustawowego obowiązku, informacja objęta jego wnioskiem nie została zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej. Nadto powtórnie zakwestionował stanowisko, jakoby udostępnienie rzeczonej informacji wymagało przetworzenia podkreślając, iż wystarczyło przekształcenie wszystkich żądanych dokumentów z formy papierowej na elektroniczną bądź sporządzenie ich kserokopii. W. K. zarzucił również organom obydwu instancji brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz wskazał, że wydane przez te organy decyzje nie zawierają merytorycznego uzasadnienia. Podniósł przy tym, że Prokurator Okręgowy w C. nie uzasadnił swego rozstrzygnięcia w sposób dostatecznie wyczerpujący nawet w wyniku skierowanego do niego wniosku o uzupełnienie decyzji.

W dalszej części skargi strona dała wyraz swemu niezadowoleniu z pracy organu odwoławczego wywodząc, iż w toku postępowania naruszono zasadę legalizmu sformułowaną w art. 7 i art. 83 Konstytucji RP oraz w art. 6 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Okręgowy w C. wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska. Organ drugiej instancji raz jeszcze podkreślił, że dokumentacja wskazana przez W. K. nie podlega udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej w zakresie, jaki został przezeń wyznaczony albowiem zawiera ona szereg danych objętych ustawowo chronioną tajemnicą. Okoliczność ta powoduje również, że udzielenie wspomnianej informacji na wniosek skarżącego musiałoby zostać poprzedzone usunięciem rzeczonych danych, w wyniku czego przybrałaby ona formę informacji publicznej przetworzonej, która może zostać udzielona jedynie w sytuacji, gdy przemawia za tym szczególny interes publiczny. Skoro zatem wnioskodawca nie wykazał istnienia takiej przesłanki, jego żądanie nie mogło zostać spełnione.

Następnie, to jest w dniu [...] r. do Sądu wpłynęło pismo procesowe, w którym W. K. podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze oraz powołał się na wyroki sądów administracyjnych raz jeszcze akcentując, że informacja, o udostępnienie której wnioskował nie posiada cech informacji publicznej przetworzonej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

W myśl art. 3 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne w zakresie swojej właściwości sprawują kontrolę działalności administracji publicznej stosując środki określone w ustawie. Stosownie zaś do treści art. 134 §1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Z brzmienia art. 145 §1 przywołanej ustawy wynika natomiast, że w przypadku gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą zatem ulec wzruszeniu jedynie wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli miało ono, bądź mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym kontekście uznano, że skarga w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. Sądowa kontrola legalności, przeprowadzona stosownie do wskazań zawartych w art. 1 §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) wykazała bowiem, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada wymogom prawa.

Zasady udostępniania informacji publicznej określone zostały w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Stosownie zatem do treści art. 1 ust. 1 przywołanej regulacji, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w jej art. 6, która podlega udostępnieniu na zasadach oraz w trybie określonych w tej ustawie. Zgodnie przy tym z art. 2 cytowanego aktu prawnego, prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, i - jak trafnie zauważył skarżący - od osoby wykonującej to uprawnienie nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego w jej uzyskaniu.

Równocześnie nie sposób jednak tracić z pola widzenia, że prawo to ulega pewnemu ograniczeniu na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 wspomnianej ustawy z dnia 6 września 2001 r. Stanowi on mianowicie, że w przypadku ubiegania się o uzyskanie informacji publicznej przetworzonej, jej udzielenie następuje w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Nie budzi wątpliwości, że organy prokuratury mieszczą się w zakresie podmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej, wyznaczonym w jej art. 4 ust. 1 pkt 1, a w rezultacie, jako organy władzy publicznej zobowiązane są do udostępniania posiadanych danych, mających charakter informacji publicznych.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest natomiast charakter informacji publicznej, o której udostępnienie wystąpił skarżący.

W treści swego wniosku W. K. określił, że żąda udostępnienia "wszystkich dokumentów - zawierających informację publiczną: dotyczących kontroli zewnętrznych i wewnętrznych (w tym wizytacji, lustracji) - dokumentacji przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpień, stanowisk, wniosków, opinii itp. podmiotów (organów) ją przeprowadzających dotyczących Prokuratury Rejonowej C. w C. ul. [...] w okresie funkcjonowania ustawy o dostępie do informacji publicznej (do dnia złożenia wniosku)".

W tym miejscu należy podkreślić, że z mocy art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r., udostępnieniu na wniosek danej osoby podlega tylko taka informacja publiczna, która nie została opublikowana w Biuletynie Informacji Publicznej.

Prokurator Okręgowy w C. w uzasadnieniu swojej decyzji powiadomił skarżącego, że Prokuratura Rejonowa C. w C., w okresie wskazanym we wniosku objęta była 29 kontrolami, których tematyka oraz daty roczne znajdują się na stronach Biuletynu Informacji Publicznej. Wyjaśnił także w sposób wyczerpujący i jasny, iż publikacja wszystkich zgromadzonych w ich zakresie dokumentów nie była możliwa z uwagi na to, że zawierają one dane chronione ustawowo. Każda ze wspomnianych kontroli dotyczyła bowiem spraw (głównie karnych i cywilnych), w których dane takie stanowią zazwyczaj przedmiot ustaleń.

Równocześnie organy obydwu instancji mając na uwadze wspomnianą okoliczność zgodnie przyjęły, że realizacja wniosku strony jest możliwa jedynie w drodze udostępnienia jej informacji publicznej przetworzonej.

Zdaniem Sądu pogląd taki zasługuje na aprobatę.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, udzielenie wnioskowanej informacji nie mogło sprowadzać się do prostego skopiowania wskazanej przez niego dokumentacji na nośnik elektroniczny lub papierowy. Nie budzi wątpliwości, że przekazanie mu tej informacji w postaci pełnej treści dokumentów objętych wnioskiem było wykluczone z uwagi na unormowanie zawarte w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r., zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych.

Należy bowiem mieć w polu widzenia, że z uwagi na charakter ustawowych zadań prokuratury, kontrola jej działalności polega na badaniu konkretnych spraw karnych czy o charakterze cywilnym, a dokumentacja kontroli, jej efekty, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów kontrolujących ujęte są w jednym dokumencie (protokole z wizytacji lub lustracji) i dokument ten siłą rzeczy zawiera szereg danych objętych tajemnicą śledztwa, ochroną danych osobowych (w tym danych medycznych), tajemnicą bankową, służbową etc. oraz informacje ze sfery prywatności osób fizycznych (stosunki rodzinne, majątkowe, orientacja seksualna) i tajemnicy przedsiębiorcy (zasady funkcjonowania przedsiębiorstwa, jego finansów, zbytu produktów).

W tym stanie rzeczy spełnienie żądania strony wiązałoby się - jak trafnie zwrócono uwagę w zaskarżonym rozstrzygnięciu - z koniecznością podjęcia licznych czynności materialno-technicznych polegających na szczegółowej analizie treści znacznej ilości dokumentów, pod kątem ustalenia, które z nich zawierają dane ustawowo chronione a następnie na ich anonimizacji. Przeprowadzenie rzeczonych czynności powoduje natomiast, że żądana informacja zyskuje charakter informacji publicznej przetworzonej.

Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa sądowego, informacja publiczna przetworzona to informacja, na którą składa się pewna suma tak zwanej informacji publicznej prostej, dostępnej bez wykazywania przesłanki interesu publicznego. Ze względu jednak na treść żądania, udostępnienie wnioskodawcy konkretnej informacji publicznej nawet o prostym charakterze, wiązać się może z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich analiz, zestawień, wyciągów lub usuwania danych chronionych prawem. Omawiane zabiegi czynią zatem takie informacje proste, informacją przetworzoną, której udzielenie skorelowane jest z koniecznością istnienia przesłanki interesu publicznego (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego; z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 1347/05, publ.: LEX Nr 281369 oraz z dnia 23 stycznia 2008 r., I OSK 521/07, niepubl.).

W świetle zaprezentowanych wyżej rozważań prawnych należy stwierdzić, że organ pierwszej instancji prawidłowo, działając na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r., powiadomił pisemnie skarżącego o przyczynach braku możliwości udostępnienia żądanej informacji z uwagi na fakt, że ma ona charakter informacji publicznej przetworzonej i wskazał, że jej udzielenie może nastąpić jedynie w przypadku istnienia powodów, dla których spełnienie zgłoszonego w omawianym zakresie żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W odpowiedzi na przywołane pismo skarżący podał, że o istnieniu szczególnego interesu publicznego w udostępnieniu mu żądanej informacji przemawia to, iż "ma ona znaczenie z punktu funkcjonowania państwa" i w konsekwencji "usprawni działanie organu".

Ustosunkowując się do rzeczonego wywodu organ odwoławczy trafnie uznał, że tak lakoniczna wypowiedź nie świadczy o istnieniu przesłanki, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Jak bowiem wskazuje się w judykaturze, "interes publiczny" to pojęcie niedookreślone, nieposiadające zwartej, zapisanej formuły na gruncie obowiązującego prawa. Odnosi się on w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych jako pewnej całości. Skuteczne działanie w ramach interesu publicznego wiąże się z możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa w szerokim tego słowa znaczeniu. Zatem, w kwestii udzielania przez organy państwa informacji publicznej, interes publiczny istnieje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania państwa, np. usprawniałoby działanie jego organów (por.: przywołany wyżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 1347/05, publ.: LEX nr 281369).

W tym kontekście, udzielenie skarżącemu wnioskowanej informacji byłoby uzasadnione interesem publicznym tylko wówczas, gdyby mogło mieć realne przełożenie na funkcjonowanie Prokuratury Rejonowej C. bądź Prokuratury w ogólności.

Mając na uwadze powyższe trzeba wskazać, że Prokurator Okręgowy w C. prawidłowo ocenił okoliczności sprawy pod kątem zbadania, czy zachodzi w niej potrzeba udzielenia stronie żądanej informacji z uwagi na szczególny interes publiczny. W szczególności, uwzględniwszy wspomniane wyżej wywody skarżącego trafnie wyjaśnił, iż żadne fakty nie wskazują na to, aby jego intencją było doskonalenie funkcjonowania Prokuratury Rejonowej C. w C. ani aby miał on realne możliwości wpływu na pracę tej instytucji.

W tym stanie rzeczy zarzuty skargi nie mogły odnieść skutku albowiem wobec stwierdzenia braku przesłanki polegającej na potrzebie udzielenia skarżącemu informacji z uwagi na interes publiczny, odmowa udostępnienia tej informacji była w pełni uzasadniona.

Zważywszy wszystkie przedstawione wyżej okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z obowiązującym prawem i dlatego, działając na podstawie art. 132 oraz w oparciu o art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.