Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Jarosz (spr.) Sędziowie WSA Maciej Dybowski WSA Donata Starosta Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi B. O-K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] Wójt Gminy [...], działając na podstawie art. 113 w związku z art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98 poz. 1071 ze zm., dalej kpa) sprostował z urzędu oczywistą omyłkę we własnej decyzji ostatecznej z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie trzech elektrowni wiatrowych, na [...] wraz z trasą przyłączenia linii energetycznej kablowej [...] oraz dojazdu do elektrowni wraz z placami montażowymi i manewrowymi. Wójt wskazał, że w charakterystyce przedsięwzięcia stanowiącej integralną część decyzji oraz załącznik nr 1, zamiast "wysokości zawieszenia wirnika (wieża) na poziomie do H 75 m" ma być "wysokości zawieszenia wirnika (wieża) na poziomie do H 73 m". Uzasadniając Wójt wskazał, że popełniona omyłka jest spowodowana błędem pisarskim. W całym postępowaniu w przedmiotowej sprawie wysokość zawieszenia wirnika została określona jako H 73 m. Wynika to ze wszystkich dokumentów zgromadzonych w toku postępowania.

Od opisanego postanowienia zażalenie wniosła B. O-K. stwierdzając, że organ I instancji rażąco naruszył art. 113 § 1 kpa poprzez przyjęcie, że rozbieżności merytoryczne pomiędzy treścią decyzji a załącznikiem do niej mogą być usunięte w drodze sprostowania. Uzasadniając wskazała, że rozbieżność w zakresie maksymalnej wysokości wieży (wirnika) nie ma charakteru błędu pisarskiego ani innej oczywistej omyłki, lecz jest błędem merytorycznym decyzji powodującym jej trwałą niewykonalność. Wysokość wieży jest jej kluczowym parametrem i wpływa w sposób diametralny na zasięg oddziaływania pojedynczej turbiny lub ich zespołu. Rozbieżność, co do maksymalnej wysokości wieży była jedną z podstaw wniosku żalącej się o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] dopuściło żalącą się jako stronę do udziału w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, tymczasem odpis zakwestionowanego postanowienia został doręczony pełnomocnikom P. O-K., który nie ma interesu prawnego do udziału w postępowaniu.

Postanowieniem z dna [...] lipca 2010 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 kpa utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie. Uzasadniając Kolegium wskazało, że postanowienie dopuszczające stronę do udziału w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia zostało wydane tego samego dnia co postanowienie Wójta prostujące z urzędu oczywistą omyłkę pisarską. Zakwestionowane postanowienie zostało doręczone pełnomocnikom żalącej się, lecz organ I instancji uznał pełnomocników strony za pełnomocników P. O-K. W ocenie Kolegium zażalenie zostało złożone przez stronę postępowania w terminie przewidzianym w kpa.

Kolegium stwierdziło, że nie budzi wątpliwości, iż decyzja z dnia [...] lutego 2010 r. ustalająca środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie trzech elektrowni wiatrowych na działce nr [...], określała wysokość wież jako nie przekraczającą 73 m (do H 73 m). Nie tylko w uzasadnieniu decyzji (pkt 2 ppkt k) lecz również w postanowieniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] (pkt II ppkt 1 postanowienia) stwierdzono, że wysokość wieży nie może przekraczać 73 m. Ponadto raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko również dotyczy wież do wysokości 73 m. Oczywistość błędu pisarskiego, rachunkowego czy też innego wynikać powinna bądź z natury samego błędu, bądź z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, z treścią wniosku czy też z innymi okolicznościami. Oczywista omyłka w rozumieniu art. 113 § 1 kpa to widoczne, niezgodne z zamierzonym, niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia czy też opuszczenie jakiegoś wyrazu. Na równi z błędami pisarskimi i rachunkowymi traktowane są inne oczywiste omyłki. W ocenie Kolegium, skoro charakterystyka przedsięwzięcia stanowi integralną część decyzji, a w sentencji decyzji określono, na podstawie uzgodnień i raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, wysokość wież na 73 m to stwierdzić należy, iż określenie wysokości wież do 75 m w charakterystyce przedsięwzięcia jest oczywistą omyłką pisarską w rozumieniu przepisu art. 113 § 1 kpa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu B. O-K. powtórzyła argumenty zawarte w zażaleniu. Nadto wskazała, że ustalenie uwarunkowań środowiskowych musi odnosić się do konkretnego przedsięwzięcia: w konkretnym miejscu i o konkretnych parametrach. Wójt przeprowadził postępowanie, które dotyczyło przedsięwzięcia o innej charakterystyce niż to, którego dotyczyła decyzja z dnia [...] lutego 2010 r. Wobec podniesienia stosownego zarzutu we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia, organ podjął niedopuszczalną próbę "dostosowania" decyzji do poprzedzającego ją postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumenty zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153,poz.1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przedmiotem kontroli jest zbadanie, czy organy administracji publicznej w toku rozpoznania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Czyni to według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, gdy jest zgodna z przepisami prawa materialnego – i przepisami prawa procesowego. Uchylenie jej przez sąd administracyjny następuje w sytuacjach określonych w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz.1270 ze zm.).dalej zwane p.p.s.a., tj w przypadku uchybienia przepisom prawa materialnego, jeżeli uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy, w przypadku rozstrzygnięcia dotkniętego wadą uzasadniającą wznowienie postępowania, jak również w przypadku wad, jeżeli mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 113 §1 kpa organ administracji publicznej może z urzędu albo na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Poprzez art.126 kpa powyższy przepis ma także zastosowanie do postanowień. Organ może prostować błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w każdym czasie. Przepis art. 113 §1 kpa nie ogranicza przedmiotu sprostowania do niektórych składników decyzji, a w szczególności nie zastrzega, że przedmiotem sprostowania może być jedynie rozstrzygnięcie (osnowa) zawarte w decyzji. Możliwe jest zatem sprostowanie okoliczności zaistniałych zarówno w sentencji, jak i uzasadnieniu, bowiem dopiero łącznie te elementy stanowią decyzję. Podkreślić należy przy tym i to, że ustawodawca nie daje ustawowej definicji pojęć zawartych w art. 113 §1 kpa. Stosując ten przepis należy mieć zatem na względzie potoczne znaczenie tych pojęć.

W orzecznictwie sądowym przyjęto następujące znaczenia tych pojęć:

- błąd pisarski - to widoczne wbrew zamierzeniu władzy niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia, widoczne, nie zamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów,

- inne oczywiste omyłki, to omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi, polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez władze, a zostało wypowiedziane przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa. Oczywistość błędu w rozumieniu analizowanego przepisu winna wynikać bądź z natury samego błędu, bądź z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, z treścią wniosku. Sprostowanie nie może prowadzić do zmiany merytorycznej orzeczenia. W tej formie nie jest możliwe tego rodzaju ingerowanie w treść aktu administracyjnego, które co do zasady mogłoby się przyczynić do zmiany rozstrzygnięcia w sposób odbiegający od zawartego w akcie. Przedmiotem sprostowania nie mogą być mylne ustalenia faktyczne organu administracji lub mylne zastosowanie przepisu prawnego.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie organy administracji zasadnie przyjęły, że możliwe jest sprostowanie przedmiotowej omyłki. Należy powtórzyć w ślad za Kolegium, że nie tylko w uzasadnieniu decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia (pkt 2 ppkt k) lecz również w postanowieniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] (pkt II ppkt 1 postanowienia) stwierdzono, że wysokość wieży nie może przekraczać 73 m. Również raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dotyczy wież do wysokości 73 m. Prostowana okoliczność jest zatem poparta dokumentami znajdującymi się w aktach postępowania administracyjnego. Nie można podzielić poglądu skarżącej, jakoby dokonane sprostowanie prowadziło do zmiany merytorycznej decyzji. Bezzasadny jest również argument o próbie "dostosowania" decyzji do postępowania. Z całokształtu przeprowadzonego postępowania niezbicie wynika wysokość wieży 73 m, zatem w takiej sytuacji zasadnie wójt skorzystał z możliwości przewidzianej przez ustawodawcę w art. 113 § 1 kpa.

Wobec powyższego, na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) orzeczono jak w sentencji.

ja