Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędziowie sędzia WSA Artur Kuś (spr.), sędzia WSA Andrzej Siwek, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi J.O. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla [...] – część [...] I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części, w odniesieniu do działek ewidencyjnych nr [...] i [...] obręb [...] , w zakresie przeznaczenia ich na drogę wewnętrzną oznaczoną symbolem [...] ; II. oddala skargę w pozostałym zakresie, III. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz J.O. kwotę 797 złotych (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. Rada Miasta [...] uchwaliła w dniu [...] listopada 2010 r. Uchwałę Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. - część I (dalej: "MPZP").

Uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.; dalej: "u.s.g.") oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, ze zm.; dalej: "u.p.z.p."), w związku z uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T., zmienioną uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. oraz uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2010 r. i uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2010 r.

Rada [...] stwierdzając, że MPZP jest zgodny z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], uchwalonym uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] października 2006 r. (ze zm.) podjęła ww. uchwałę z [...] listopada 2010 r.

2, Skargę na ww. uchwałę, w części dotyczącej działek ew. nr [...] obręb [...], do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył J.O. (dalej: "skarżący"). 

Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 1 ust. 2 pkt 7 i 9, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. poz. 483 ze zm.; dalej: "Konstytucja") oraz art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1995.36.175/1) polegające na naruszeniu przez organ konstytucyjnego prawa własności skarżącego poprzez zmianę przeznaczenia działek ew. nr [...]pod drogę wewnętrzną, służącą wyłącznie osobom trzecim, co całkowicie pozbawia możliwości wykorzystania działek na cele budownictwa mieszkaniowego wielorodzinnego.

W oparciu o tak sformułowany zarzut naruszenia prawa, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., wniesiono o stwierdzenie nieważności ww. Uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] listopada 2010 r. w części dotyczącej przeznaczenia działek ew. nr [...][...]. Ponadto wniesiono o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, że J.O. jest właścicielem nieruchomości, na którą składają się działki ew. nr [...] i [...] położone w dzielnicy B., osiedle T., obręb [...]. Sąd Rejonowy dla [...] w W. [...] prowadzi księgę wieczystą [...] dla ww. nieruchomości. Wcześniejszym właścicielem ww. działek był ojciec J.O. (W.O.). Decyzją Naczelnika Dzielnicy [...]z [...]lutego 1978 r. ww. działki zostały wywłaszczone na rzecz Państwa i przeznaczone pod budowę osiedla T., zgodnie z lokalizacją szczegółową nr [...]z [...] kwietnia 1975 r. Opisana nieruchomość stanowiła dawniej działki ew. Nr [...]obręb [...]. Dawna działka nr [...]posiada aktualnie nr [...] (wcześniej [...]), natomiast działka nr [...] nr [...]. Działka nr [...]weszła w skład innych działek, zgodnie z nowym podziałem ewidencyjnym.

Pismem z [...]maja 1993 r. W.O. zwrócił się o zwrot części nieruchomości, która nie była zagospodarowana zgodnie z celem wywłaszczenia. J.O. jest jedynym spadkobiercą W.O. i pismem z [...]czerwca 2002 r. wystąpił o zwrot działek ew. nr [...] oraz części działki nr [...].

W sprawie zwrotu działek została wydana decyzja nr [...] przez Starostę L. (orzeczenie o zwrocie części nieruchomości), decyzja Wojewody [...] nr [...] z [...]marca 2008 r. (wydana na skutek odwołania Prezydenta [...] i uchylająca decyzję Starosty L.), następnie w wyniku złożonej skargi do WSA w Warszawie został wydany wyrok stwierdzający nieważność decyzji Wojewody [...] z [...]marca 2008 r., po ponownym rozpatrzeniu sprawy Wojewoda [...] wydał decyzję nr [...] którą utrzymał w mocy decyzję Starosty L. nr [...], na którą również została wniesiona skarga do WSA w Warszawie. Wyrokiem z 14 października 2009 r. WSA (sygn. akt I SA/Wa 804/09) uchylił decyzję Wojewody [...] nr [...]. W wyniku powyższego decyzją nr [...] z [...]lutego 2010 r. Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty L. nr [...]z [...]czerwca 2007 r. w zakresie zwaloryzowanej kwoty odszkodowania (pkt 1 decyzji), w pozostałej części utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzja stała się ostateczna w dniu [...]kwietnia 2010 r. Na jej podstawie działki nr [...] (dawniej [...]) i [...]zostały zwrócone J. O..

Ww. działki w dniu złożenia wniosku o ich zwrot (25 maja 1993 r.) były objęte miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego [...] zatwierdzonym uchwałą Nr [...] z dnia [...] września 1992 r. Rady [...] i położone były w obszarze MU-14 o funkcjach mieszkaniowo - usługowych. Działki zostały także objęte Planem zagospodarowania [...] z określeniem ustaleń wiążących gminy [...] przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą nr [...] z dnia [...] lipca 2001 r.

Działki należące do skarżącego zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla T. - część 1, przyjętym uchwałą nr [...] Rady [...] z dnia [...] listopada 2010 r. (dalej miejscowy plan). Ww. uchwała została przyjęta tuż po zwrocie działek. Pomimo toczącej się sprawy o zwrot działek i ciągłego kontaktu skarżącego z organem nie został on poinformowany, że na działkach ew. nr [...] projektowana jest droga wewnętrzna [...]. Pismem z [...] sierpnia 2010 r., a więc już po zwrocie ww. działek skarżący został poinformowany jedynie o projektowanej drodze publicznej, tj. ul. T., która miała być częściowo wydzielona z działki nr [...] (aktualnie [...]). Postępowanie w sprawie uchwalenia miejscowego planu toczyło się w latach 2004-2007 i zakończyło się wydaniem skarżonej uchwały w 2009 r. W tym czasie skarżący formalnie nie był uznany za właściciela działek, albowiem toczyło się postępowanie w przedmiocie ich zwrotu. Aktualnie miejscowy plan nie jest objęty procedurą mającą na celu zmianę jego ustaleń.

W MPZP, na działkach skarżącego została wytyczona droga wewnętrzna, łącząca ulicę T. z M.. W chwili podejmowania uchwały w sprawie miejscowego planu, działki skarżącego nie były objęte obowiązującym miejscowym planem. Zgodnie z planem ogólnym z 1992 r. oraz z 2001 r., teren, na którym znajdują się działki jest przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo - usługową. Aktualnie ze względu na lokalizację drogi wewnętrznej [...], która prawie w 100% zajmuje działkę ew. nr [...]i ok. [...] działki ew. nr [...] od strony ul. T. niemożliwe jest wprowadzenie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, pomimo, że działki zostały przeznaczone w tym planie pod taką zabudowę (zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna [...] i [...]). Działki ew. nr [...] i [...] stanowią jedną funkcjonalną całość. Tylko obie działki łącznie stanowią przedmiot zainteresowania potencjalnych kupców, chcących zainwestować pieniądze w budownictwo wielorodzinne. Ze względu na spełnienie warunków przewidzianych w art. 61 u.p.z.p, m.in. dostęp do drogi publicznej, dla sąsiedniej działki wydano pozwolenie na budowę budynku mieszkaniowego wielorodzinnego. Dla działek skarżącego, przed wydaniem miejscowego planu z 2010 r., również możliwe było wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla celów budownictwa mieszkaniowego wielorodzinnego, jednakże aktualnie nie jest to możliwe. W tym momencie działki są wykorzystywane jedynie jako zaplecze budowy inwestycji (tj. budynku wielorodzinnego) na działce sąsiedniej. Umowa najmu nieruchomości została zawarta tylko na 12 miesięcy, po tym czasie działki nie będą w żaden sposób wykorzystane przez właściciela.

Wskazano, że każda z działek J.O. ma ok. 20 m szerokości, z których tylko 9 m nadaje się do wykorzystania pod zabudowę, z uwagi na przepisy prawa określające minimalne odległości zabudowy. Przy czym pamiętać należy, że oprócz przepisów dotyczących usytuowania budynku i dojść oraz dojazdów do drogi publicznej, zastosować trzeba także przepisy dotyczące wytyczania miejsc postojowych na danej działce, miejsca gromadzenia odpadów stałych, zieleni i urządzeń rekreacyjnych itp., co dodatkowo zmniejsza powierzchnie działki możliwą do zabudowy.

Ponadto, wskazano, że miejscowy plan z 2010 r. wprowadził jeszcze większe ograniczenia dotyczące zabudowy działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. Przykładowo wskazano, że zgodnie z planem, minimalna powierzchnia działki budowlanej to 2500 m2, minimalna szerokość frontu działki budowlanej to 30 m. Ustalono także minimalne odległości linii zabudowy, od ulicy M. - 14 m (dla [...]). Zasady ogólne miejscowego planu z 2010 r. ustalają minimalną odległość zabudowy od krawędzi ciągów pieszo-jezdnych i pieszych niewyznaczonych na rysunku planu - 5m. Z ww. względów tylko obie działki łącznie mogą być przedmiotem inwestycji zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

Aktualnie, ze względu na wytyczenie drogi wewnętrznej nie jest możliwe wybudowanie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na działkach skarżącego. Jak zostało wskazane powyżej działka ew. [...] została przeznaczona prawie w 100% pod drogę wewnętrzną, a działka ew. nr [...] w [...] w części od strony ulicy T.. Dlatego tylko część działki [...] może być zagospodarowana, jednakże z uwagi na jej parametry, nie nadaje się ona pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i z tego względu nie jest możliwe wszczęcie i przeprowadzenie takiego przedsięwzięcia budowlanego. Skarżący podniósł, że potencjalni deweloperzy zainteresowani budową na działkach skarżącego budynku mieszkalnego wielorodzinnego rezygnowali z zamiaru zakupu działek po zapoznaniu się z treścią MPZP.

Ponadto, zgodnie z MPZP, droga wewnętrzna ma stanowić dojazd od strony dróg publicznych do działek budowalnych na terenach oznaczonych symbolami [...]i [...]. W ocenie skarżącego, to założenie jest błędne, albowiem działki posadowione na terenach oznaczonych symbolami [...] i [...] mają dostęp do drogi publicznej, w tym także działki [...] i [...]. Nie jest zatem zasadne wytycznie drogi wewnętrznej, która nie będzie służyć właścicielowi działki do uzyskania dostępu do drogi publicznej, skoro taki dostęp właściciel posiada. Droga wewnętrzna będzie łączyć dwie drogi publiczne, tj. ulicę T. z ulicą M. i w rzeczywistości będzie służyć wszystkim okolicznym mieszkańcom do przejazdu i skrócenia drogi. Z tego względu, droga, jeżeli miałaby istnieć to powinna była być oznaczona jako droga publiczna, a nie wewnętrzna.

W uzasadnieniu prawnym skargi wskazano, że zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy zmianie ustawy w sprawie, w której akt prawa miejscowego został wydany przed dniem wejścia w życie tej ustawy zastosowanie mają przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a. oraz art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713) w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy zmianie ustawy. Powyższe oznacza, że w sytuacji, gdy akt prawa miejscowego został wydany przed dniem [...] czerwca 2017 r. (data wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy) konieczne jest wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa. Uchwała nr [...] Rady Miasta [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. - część I została wydana w dniu [...] listopada 2010 r., a więc przed dniem wejścia w życie ustawy zmianie ustawy, co oznacza, że w przedmiotowej sprawie niezbędne było wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z dnia [...]października 2020 r. skarżący wezwał Radę [...] do usunięcia naruszenia prawa, jednakże do chwili obecnej organ nie ustosunkował się do przedmiotowego wezwania.

Odnosząc się do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy, wskazano, że skarżący posiada interes prawny w zaskarżeniu Uchwały nr [...] Rady Miasta [...] z 2010 r. Interes prawny skarżącego wynika z przysługującego mu prawa własności nieruchomości, podlegającego ochronie prawnej na podstawie art. 21 ust. 1 i art. 64 Konstytucji. Treść miejscowego planu, będącego załącznikiem do Uchwały Rady Miasta [...] z 2010 r. dotyczy terenu obejmującego działki ew. nr [...] i [...], które są własnością skarżącego. W miejscowym planie z 2010 r. na działkach skarżącego wytyczono drogę wewnętrzną ogólnodostępną - [...], co narusza jego prawo własności w sposób rażący. W ocenie skarżącego. Rada Miasta [...] zapisami uchwały przekroczyła granice władztwa planistycznego przysługujące gminie, naruszając w szczególności art. 1 ust. 2 pkt 7 i 9, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 28 u.p.z.p. w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji oraz art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1995.36.175/1).

Oczywistym jest, że przy wydawaniu MPZP gmina może wprowadzać ograniczenia prawa własności, jednakże gmina nie ma pełnej swobody w tworzeniu tych planów. Gmina zawsze musi brać pod uwagę prawo własności (art. 3 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p.) i nie może nadużywać swojego uprawnienia polegającego na kształtowaniu ładu przestrzennego i ustalaniu przeznaczenia terenu. Wprowadzone ograniczenia prawa własności muszą być konieczne ze względu na wartości wyżej cenione np. potrzeba interesu publicznego.

W świetle art. 64 ust. 3 Konstytucji, w każdym przypadku organ gminy musi wykazać, że ingerencja w sferę prawa własności pozostaje w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia. Rolą organu planistycznego jest właśnie wyważenie interesu publicznego i interesów prywatnych. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu również podkreśla, że każde ograniczenie własności musi być legitymowane publicznym interesem.

Droga wewnętrzna [...]została wytyczona po to, aby stanowić dojazd od strony dróg publicznych do działek budowalnych na terenach oznaczonych symbolami [...] i [...], zatem będzie to droga ogólnodostępna. Wskazana droga nie została jednak zaplanowana jako droga publiczna - droga gminna, zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 470 ze zm.; "u.d.p.") lecz jako droga wewnętrzna, przez co działki, na których ma ona powstać, nie mogą być wywłaszczone na cel publiczny, w konsekwencji czego ich właściciel został pozbawiony prawa do odszkodowania za wydzielenie jego działek pod nową drogę. Ponadto budowa, a także rozbudowa, remont czy utrzymanie nowej drogi wewnętrznej spoczywa na zarządcy terenu, a w przypadku jego braku na właścicielu działek, tj. J.O.

W sprawie została naruszona konstytucyjna zasada proporcjonalności, albowiem ograniczenie prawa własności było nadmierną ingerencją. W związku z powyższym wskazano na wyrok TK z 12 stycznia 2000 r. sygn. akt P 11/98, w którym TK stwierdził, że ograniczenia prawa własności dopuszczalne są tylko w zakresie, w jakim nie naruszają "istoty" tego prawa. Trybunał wskazał także, że art. 31 ust. 3 zd. 1 Konstytucji szczególny nacisk położył na kryterium "konieczności w demokratycznym państwie", co oznacza to, że każde ograniczenie praw i wolności jednostki musi być w pierwszym rzędzie oceniane w płaszczyźnie pytania, czy było ono "konieczne", czyli - innymi słowy, czy tego samego celu (efektu) nie można było osiągnąć przy użyciu innych środków, mniej uciążliwych dla obywatela, bo słabiej (bardziej płytko) ingerujących w sferę jego praw i wolności.

Także Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z dnia 20 lipca 2004 r. nr sprawy 37598/97 stwierdził, że: "Ingerencja w prawo do poszanowania mienia musi jednakże zachowywać "sprawiedliwą równowagę" pomiędzy wymogami interesu publicznego lub powszechnego społeczności a wymogami ochrony podstawowych praw jednostki. (...) W szczególności musi zostać zachowana rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, który ma zostać zrealizowany przy użyciu jakiegokolwiek środka pozbawiającego osobę jej własności lub kontrolującego korzystanie z niej".

Odnosząc się do ww. wyroków wskazano, że w sprawie została naruszona istota prawa własności, ponieważ MPZP niemal całkowicie pozbawił skarżącego możliwości korzy stania z jego działek zgodnie z ich społeczno - gospodarczym przeznaczeniem, co jest niezgodne ze wskazaną powyżej zasadą proporcjonalności. Przedstawiona argumentacja niezbicie dowodzi, że aktualnie nie jest możliwe przeznaczenie działek pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. Pozbawienie skarżącego możliwości korzystania z działek zgodnie z ich społeczno - gospodarczym przeznaczeniem jest realne, nie ma charakteru tylko potencjalnego. Zaprojektowana w miejscowym planie droga wewnętrzna negatywnie wpływa na sytuację prawną skarżącego, albowiem zostało ograniczone jego prawo własności w sposób wyraźny, uchwała bezpośrednio wyzuwa skarżącego z jego prawa i nie pozwala mu czynić użytku z tego prawa. Negatywne skutki wywołane wprowadzeniem miejscowego planu są nadal aktualne, albowiem skarżący nie jest w stanie wybudować na tych działkach budynku mieszkalnego wielorodzinnego, ani sprzedać tych działek pod taką zabudowę, pomimo, że działki znajdują się na terenie przeznaczonym pod zabudowę wielorodzinną.

3. Rada Miasta [...] w odpowiedzi na skargę, wniosła o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu odpowiedzi wskazano, że w dniu [...]października 2020 r. skarżący złożył do Rady [...] wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez stwierdzenie nieważności uchwały nr [...] Rady [...]z dnia [...] listopada 2010 r. w części, tj. w zakresie w jakim uchwala ta kształtuje przeznaczenie działek ew. nr [...] i [...] obręb [...]. Wezwanie pozostawiono bez rozpoznania.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze, podniesiono, że prace nad zaskarżonym MPZP rozpoczęto w oparciu o uchwałę nr [...]Rady [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. w sprawie sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. i trwały one na przestrzeni 2004 - 2007 r. Ogłoszenie o przystąpieniu do sporządzania planu oraz rozesłanie zawiadomień o przystąpieniu do jego sporządzania nastąpiło w grudniu 2004 r. Opiniowanie i uzgadnianie projektu planu odbyło się w lutym - marcu 2007 r., wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu trwało od [...] października do [...] listopada 2007 r., zaś termin wnoszenia uwag do projektu planu upłynął w dniu [...] listopada 2007 r. Czynności proceduralne prowadzono dla całości obszaru objętego projektem planu.

Wejście w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, spowodowało potrzebę uzyskania dodatkowych uzgodnień w trybie właściwym dla obszarów Natura 2000. W 2010 r. uzyskano brakujące opinie od Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. Niezbędne okazało się również przesłanie projektu planu do zaopiniowania w zakresie telekomunikacji do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Uzupełnienie procedury planistycznej oraz zachodzące w obszarze przekształcenia spowodowały potrzebę podziału planu na części. W dniu [...] sierpnia 2010 r. Rada [...] podjęła uchwalę nr [...], którą podzielono obszar planu na sześć części w celu uchwalenia w pierwszej kolejności planu miejscowego dla części I (obszar T. w rejonie ulicy T.), części II (obszar T. w rejonie ulicy [...]) i części IV (obszar T. w rejonie ulicy Ś.), a w dalszej kolejności, po powtórzeniu w niezbędnym zakresie czynności proceduralnych, dla części III (obszar T. w rejonie R.), części V (obszar T. w rejonie ulicy P.) i części VI (obszar T. w rejonie wału W.).

Następstwem podjęcia ww. uchwały podziałowej było zatwierdzenie kolejnych części planu, w tym w pierwszej kolejności uchwalenie przez Radę [...] miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. część I - uchwala nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. opublikowana w Dz. Urz. Woj. [...] nr 207 z dnia [...] grudnia 2010 r. poz. [...]. Podjęta uchwała, od czasu wyłożenia jej treści do publicznego wglądu w 2007 r., nie była modyfikowana pod względem ustaleń przestrzennych. Zasady zagospodarowania tego obszaru zostały skonstruowane w toku prac nad planem na przestrzenni lat 2004 - 2007.

W uzasadnieniu opisano również cechy charakterystyczne działek ew. nr [...] i [...]i terenów oznaczonych symbolami [...] i [...].

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 i pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury oraz potrzeby interesu publicznego. Zaskarżony miejscowy plan wraz z pozostałymi uchwalanymi bądź sporządzanymi w tej części Dzielnicy B. miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego stanowi dokument umożliwiający przedefiniowanie przestrzeni. Jej ustalenia mają szanse w sposób całościowy sprzyjać przekształceniom dążącym do ustabilizowania ładu przestrzennego rozumianego jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne. "Wycinanie" z miejscowego planu poszczególnych elementów kompozycji przestrzennej powoduje, iż w ostatecznym rozrachunku uniemożliwione zostaje prawidłowe przeorganizowanie przestrzenni.

Zgodnie z wyżej przytoczoną argumentacją, przy projektowaniu w zaskarżonym miejscowym planie terenu oznaczonego symbolem [...], Organ zaznaczył, że w pełni wyważył interes prywatny i publiczny. Władztwo planistyczne jest kompetencją gminy do samodzielnego i zgodnego z jej interesami kształtowania polityki przestrzennej. Organ podniósł, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów skarżących w sposób odbierany przez nich jak niekorzystny, natomiast nie musi z tym być powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego. Prawo własności, mimo, iż jest najsilniejszym prawem podmiotowym, korzystającym z gwarancji ustawowych i ponadustawowych, jednak nie ma charakteru absolutnego i nieograniczonego. Ograniczenia te dopuszcza Konstytucja RP w art. 64 ust. 3, stanowiącym, że własność może być ograniczona, tyle że w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności tj. zakazem ingerencji w sferę praw i wolności jednostki nadmiernej w stosunku do chronionej wartości. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia.

Dodatkowo organ podkreślił, że dla obszaru zaskarżonego miejscowego planu obecnie obowiązuje Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego [...], przyjęte uchwałą nr [...]Rady [...] z dnia [...] października 2006 r. (ze zm.). Jednostki terenowe, w której znajduje się działka ew. nr [...] i [...] obręb [...], oznaczone zostały symbolem [...]. - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. W miejscu wyznaczonej w zaskarżonym planie drogi [...]ul. P. [...] w Studium wskazano przebieg ważniejszej ulicy lokalnej. Dokument Studium został sporządzony w skali 1:20.000 na mapie topograficznej, która nie pokazuje granic nieruchomości, a zasięgi wydzieleń terenowych określonych na rysunku Studium oraz przebiegi układu drogowo-ulicznego mają charakter orientacyjny. Rozwiązania w zakresie przeznaczeń poszczególnych terenów, sposobu i zasad ich zagospodarowania, stosownie do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto przed Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, dla obszaru zaskarżonego miejscowego planu, obowiązywały:

- Miejscowy planu ogólny zagospodarowania przestrzennego [...] zatwierdzony przez Radę [...] dnia [...] września 1992 r. uchwałą Nr [...], opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa [...]Nr [...] z dnia [...]października 1992 r. oraz

- Plan zagospodarowania [...] z określeniem ustaleń wiążących gminy warszawskie przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, przyjęty uchwalą nr [...]Rady [...] z dnia [...] lipca 2001 r., opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] nr [...]z dnia [...]sierpnia 2001 r.

Miejscowy planu ogólny zagospodarowania przestrzennego [...] zatwierdzony przez Radę [...] dnia [...] września 1992 r. uchwalą Nr [...], obowiązywał od [...]października 1992 r. i stracił moc z dniem [...] stycznia 2004 r. Jednostka terenowa, w której znajdowały się działki ew. nr [...] i [...] oznaczona była w Miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego [...] symbolem MU-14 - obszar strefy mieszkaniowo-usługowej.

Plan zagospodarowania [...] obowiązywał od dnia 29 sierpnia

2001 r. i zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o ustroju miasta [...] z dnia 15 marca 2002 r. pełnił rolę Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], które określa politykę przestrzenną gminy i którego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Plan przestał obowiązywać z dniem [...] października 2006 r. tj. z dniem uchwalenia Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego [...]. Zgodnie z Planem zagospodarowania [...] jednostka terenowa, w której znajdowały się działki ew. nr [...] i [...] oznaczony był symbolem MU - obszar strefy mieszkaniowo usługowej. Oznaczało to, że działki zlokalizowane na tej jednostce terenowej mogły mieć szereg funkcji, w tym również mieszkaniową i usługową, ale do umożliwienia wskazania takich przeznaczeń niezbędne było wskazanie na części działek zlokalizowanych w tej jednostce np. przeznaczenia drogowego, tak aby umożliwić ich obsługę.

Na marginesie organ wskazał, że skarżący podniósł w skardze, że pomimo toczącej się sprawy o zwrot nieruchomości nie został on poinformowany o fakcie przeznaczenia części działki ew. nr [...] i [...] na cele drogowe, co jednak nie jest zgodne z prawdą. Zgodnie z treścią art. 17 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w czasie trwania procedury planistycznej nad przedmiotowym miejscowym planem w prasie miejscowej oraz na tablicach urzędu było opublikowane ogłoszenia w sprawie przystąpienia do sporządzania zaskarżonego miejscowego planu i termin jego wyłożenia do publicznego wglądu. Ponadto, ogłoszenie o wyłożeniu zaskarżonego miejscowego planu było również publikowane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie internetowej Urzędu [...]. Jak wskazuje treść art. 17 pkt 11 i art. 18 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skarżący mógł skorzystać z uprawnienia i mając jakiekolwiek zastrzeżenia do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu, złożyć w tym zakresie uwagę. Do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu wnoszono uwagi jednak nie dotyczyły one terenu drogi wewnętrznej zlokalizowanej na działkach skarżącego. Skarżący również nie skorzystał z uprawnienia złożenia uwagi do projektu planu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest częściowo zasadna.

1. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jedn. tekst Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Natomiast zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Nie ulega wątpliwości, że zaskarżona uchwała Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla T. - część I, z tego względu, że podjęta została w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 u.p.z.p.), zatem należy do kategorii aktów, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.

2. Rozpoznawana skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust.1 u.s.g. Według tego przepisu prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę z zakresu administracji publicznej ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone takim aktem, przy czym zaskarżenie uchwały do sądu musi być poprzedzone wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa. Termin do zaskarżania uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego wynika z art. 53 § 2 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Skargę do sądu administracyjnego na uchwałę podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej wnosi się zatem najpóźniej z upływem sześćdziesiątego dnia, licząc od daty wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, jeżeli odpowiedź na to wezwanie nie została udzielona przez organ tej jednostki samorządu terytorialnego (por. uchwała NSA z 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OPS 2/07). W rozpatrywanej sprawie organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zatem termin do wniesienia skargi liczony od dnia wezwania do usunięcia naruszenia prawa został zachowany.

Sąd dokonując oceny dopuszczalności złożonej skargi podkreśla, że przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej normy art. 50 p.p.s.a. określającej legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Strona inicjująca postępowanie sądowe w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jej indywidualną sytuacją prawną (interes prawny), a także musi wykazać, że ze względu na istnienie tego związku zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na jej sytuację prawną, pozbawiając np. uprawnień lub uniemożliwiając ich realizację (naruszenie interesu prawnego).

W pierwszej kolejności należy uznać, że skarżący wykazał, iż ustalenia zaskarżonego planu miejscowego prowadzą do naruszenia ich interesu prawnego. Naruszenie interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. oznacza istnienie związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, wynikających z norm prawa materialnego, a zaskarżoną uchwałą. Ocena naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia przez akt planistyczny nie musi wyłącznie dotyczyć przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uchwały organów samorządowych z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego, mogą przecież dotyczyć także uprawnień lub obowiązków z zakresu prawa budowlanego, gospodarki nieruchomościami czy prawa cywilnego. Kwestię naruszenia interesu prawnego strony należy oceniać na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Skarżący jest właścicielem nieruchomości, na którą składają się działki ew. nr [...] i [...] położone w dzielnicy B., osiedle T., obręb [...]. Sąd Rejonowy dla [...] w W. [...] prowadzi księgę wieczystą KW nr [...]dla ww. nieruchomości.

3. Z akt sprawy wynikają istotne okoliczności, które mają zasadnicze znaczenie dla niniejszej sprawy. W związku z tym należy je ponownie wskazać i podkreślić:

- wcześniejszym właścicielem ww. działek był ojciec J.O. (W.O.); decyzją właściwego organu z [...] lutego 1978 r. ww. działki zostały wywłaszczone na rzecz Państwa i przeznaczone pod budowę osiedla T., zgodnie z lokalizacją szczegółową nr [...]z [...]kwietnia 1975 r.;

- pismem z [...]maja 1993 r. W.O. zwrócił się o zwrot części nieruchomości, która nie była zagospodarowana zgodnie z celem wywłaszczenia (J.O. - spadkobierca W.O. wystąpił o zwrot działek ew. nr [...]oraz części działki nr [...]);

- w wyniku kilku postępowań administracyjnych i sądowych, Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty L. nr [...]z [...]czerwca 2007 r. w zakresie zwaloryzowanej kwoty odszkodowania, w pozostałej części utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzja stała się ostateczna w dniu [...]kwietnia 2010 r.; na jej podstawie działki nr [...] (dawniej [...]) i [...] zostały zwrócone J. O.;

- wskazane działki w dniu złożenia wniosku o ich zwrot ([...]maja 1993 r.) były objęte MPZP z [...] września 1992 r. (położone były w obszarze [...]o funkcjach mieszkaniowo – usługowych);

- wskazane działki zostały następnie objęte MPZP osiedla T. - część 1 z [...] listopada 2010 r. i na działkach ew. nr [...] i [...] zaprojektowana została droga wewnętrzna [...]łącząca ulicę T. z M.;

- droga wewnętrzna [...], prawie w całości zajmuje działkę ew. nr [...] i około [...] działki ew. nr [...] od strony ul. T.;

- każda z ww. działek skarżącego ma ok. 20 m szerokości;

- MPZP wprowadził ograniczenia dotyczące zabudowy działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (minimalna powierzchnia działki budowlanej to 2500 m2, minimalna szerokość frontu działki budowlanej to 30 m; minimalne odległości linii zabudowy, od ulicy M. - 14 m (dla [...]). Zasady ogólne miejscowego planu z 2010 r. ustalają minimalną odległość zabudowy od krawędzi ciągów pieszo-jezdnych i pieszych niewyznaczonych na rysunku planu - 5m);

4. Zaskarżony MPZP wprowadził zatem istotne ograniczenia w sposobie dotychczasowego zagospodarowania nieruchomości skarżącego poprzez przeznaczenie jego dwóch działek pod tereny drogi wewnętrznej oznaczonej symbolem [...].

Wykazanie przez skarżącego naruszenia interesu prawnego oraz jego uprawnień otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi. W ocenie Sądu, jedynie jeden z podstawowych zarzutów skarżącego zasługiwał na uwzględnienie. Sąd stwierdził bowiem nieważność MPZP w części, w odniesieniu do działek ew. nr [...] i [...]obręb [...] ale tylko w zakresie przeznaczenia ich na drogę wewnętrzną oznaczoną symbolem [...]. W pozostałym zakresie skargę oddalono.

W ocenie Sądu, należy podzielić pogląd, iż wprowadzenie do MPZP dróg wewnętrznych realizujących cele dróg publicznych stanowi próbę obejścia przepisów przyznających rekompensatę właścicielom gruntów za utratę prawa własności (por. wyrok WSA w Poznaniu z 7 sierpnia 2019 r. sygn. akt II SA/Po 482/19). A taka właśnie sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie. Ustalanie przebiegu dróg wewnętrznych w MPZP powinno być poprzedzone bardzo wnikliwą analizą stanu faktycznego i prawnego, aby do niezbędnego minimum ograniczać sytuacje, w których Gmina planuje tego typu drogi na gruntach prywatnych. Chodzi bowiem o to, aby w sposób realny zaspokoić usprawiedliwione potrzeby lokalnej społeczności w zakresie dostępu do drogi publicznej, a taką gwarancję daje jedynie niewątpliwe ustalenie, że realizacja drogi wewnętrznej nie napotka przeszkód niezależnych od gminy (np. spotka się z oporem właścicieli nieruchomości, na których jej przebieg został przewidziany w miejscowym planie) i budowę takiej drogi będzie można przeprowadzić (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt II OSK 1410/16).

Jak wynika z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Uregulowanie to uściśla następnie § 4 pkt 9 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), według którego ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać w szczególności określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych. Prawodawca odróżnia zarazem w pozycji 6 załącznika nr 1 do powołanego rozporządzenia tereny komunikacyjne stanowiące drogi publiczne oraz tereny komunikacyjne stanowiące drogi wewnętrzne.

Rozróżnienie to znajduje swoje normatywne oparcie w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (dalej: "u.d.p."). Zgodnie z art. 1 u.d.p. drogą publiczną jest bowiem droga zaliczona na podstawie tejże ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Ustawodawca wskazuje zarazem w art. 2 ust. 1 u.d.p., że drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na (1) drogi krajowe, (2) drogi wojewódzkie, (3) drogi powiatowe i (4) drogi gminne). Jak wynika z art. 7 ust. 1 u.d.p., do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych. Drogami wewnętrznymi są natomiast w świetle art. 8 ust. 1 u.d.p. drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe.

Trzeba zauważyć, że do zakresu działania gminy należą (art. 6 ust. 1 u.s.g.) wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Ustawodawca wskazuje zarazem w art. 7 ust. 1 u.s.g., że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Trafnie wywodzi Wójt, że sprawy związane z kształtowaniem ładu przestrzennego należą do zadań własnych gminy, co stanowi konsekwencję art. 7 ust. 1 pkt 1 u.s.g. w zw. z art. 14 ust. 1 u.p.z.p. Należy jednak podkreślić, że nie jest to jedyne zadanie własne gminy, a jego wykonanie musi uwzględniać także realizację pozostałych obowiązków nałożonych na tę jednostkę samorządu terytorialnego. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty obejmuje bowiem w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g. także sprawy związane z gminnymi drogami, ulicami, mostami, placami oraz organizacją ruchu.

Wykładnia art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 u.s.g. w nawiązaniu do art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. prowadzi zatem do wniosku, że zadaniem własnym gminy jest sprawne zorganizowanie komunikacji na terenie podległym jej kompetencji, przy czym osiągnięcie tego celu powinno nastąpić także przez odpowiednie kształtowanie ładu przestrzennego, tj. zaplanowanie adekwatnej siatki terenów komunikacyjnych służących wszystkim członkom wspólnoty. Uwzględniając art. 1 i art. 8 ust. 1 u.d.p., kluczowe znaczenie z tej perspektywy należy więc przypisać drogom publicznym, które stanowią podstawową infrastrukturę dostępną dla ogółu mieszkańców gminy. Drogi wewnętrzne odgrywają natomiast jedynie rolę uzupełniającą i porządkującą. Mogą one przyczyniać się do usprawnienia komunikacji po drogach publicznych. Niemniej, w odróżnieniu od tych ostatnich, nie mają one waloru powszechnej dostępności. Tymczasem cecha ta jest niezbędna dla realizacji opisanych wyżej zadań gminy.

Jedną z podstawowych różnic między drogą publiczną a drogą wewnętrzną stanowi stosunkowo wąski krąg podmiotów uprawnionych do korzystania z drogi wewnętrznej. To zawężenie wynika z założenia, że drogi wewnętrzne nie stanowią przedmiotu prawa powszechnego korzystania. Korzystanie z nich podlega regulacji prawa cywilnego, w tym przepisom o ochronie prawa własności i w stosunkowo niewielkim zakresie odnoszą się do nich przepisy u.d.p. oraz przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.; por. wyrok WSA w Krakowie z 19 maja 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 253/17).

5. Odnosząc powyższe uwagi do specyfiki rozważanej sprawy, należy stwierdzić, że nadanie drodze [...]statusu drogi wewnętrznej i "poprowadzenie jej" przez działki o nr ew. [...] i [...] było wadliwe. Podkreślić należy, że sąd administracyjny nie posiada kompetencji do merytorycznej oceny trafności i celowości rozwiązań MPZP. Jedynym kryterium dopuszczalnym w postępowaniu sądowym jest kryterium legalności (por. wyrok WSA w Gdańsku z 5 lutego 2020 r., sygn. II SA/Gd 541/19). Nie mniej jednak w ocenie Sądu, wskazane w MPZP rozwiązania prowadzą do nadmiernego ograniczenia prawa własności skarżącego (art. 64 ust. 3 Konstytucji) i są rażąco nieproporcjonalne (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Skoro uchwalając MPZP, rada gminy może ingerować w wykonywanie prawa własności, to taka ingerencja ma także uwzględniać zasadę proporcjonalności wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji, zgodnie z którą ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób, a same ograniczenia nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Przy czym w świetle art. 64 ust. 3 Konstytucji ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia. Rolą organu planistycznego jest właśnie wyważenie interesu publicznego i interesów prywatnych, tak aby w jak największym stopniu zabezpieczyć i rozwiązać potrzeby wspólnoty, jednak w jak najmniejszym naruszając prawa właścicieli nieruchomości objętych planem (por. wyrok NSA z 20 listopada 2020 r., sygn. akt II OSK 1464/18). Wskazane w skardze rozwiązania nadmiernie i nieproporcjonalnie ingerują w prawa właściciela nieruchomości, na których droga wewnętrzna ma być zlokalizowana z kilku zasadniczych powodów.

Po pierwsze – skoro droga [...]mająca na celu obsługę komunikacyjną wykazanego terenu, nie została zaplanowana jako droga "publiczna", lecz droga "wewnętrzna" w rozumieniu art. 8 u.d.p., to oznacza, że nieruchomości, na których ją zaprojektowano nie mogą podlegać wywłaszczeniu na cel publiczny, o jakim mowa w art. 6 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Zatem jej realizacja nie może nastąpić bez zgody właścicieli i musi nastąpić na warunkach określonych art. 8 ust. 2 u.d.p. Przyjęcie w MPZP rozwiązania polegającego na przeznaczeniu określonego terenu pod drogę wewnętrzną oznacza, że teren ten nadal pozostaje własnością jego dotychczasowego właściciela. Jednocześnie takie przeznaczenie skutkuje ograniczeniem uprawnień właścicielskich, albowiem choć nie pozbawia właściciela prawa własności, tak jak ma to miejsce w przypadku przeznaczenia terenu pod drogi publiczne, to nie oznacza to jeszcze, że konsekwencje takiego przeznaczenia pozostaną w zgodzie z zasadą proporcjonalności i istotą prawa własności (por. wyrok NSA z 31 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 2518/12).

Po drugie - oceny wymagała również okoliczność - czy droga określona w zaskarżonym planie jako droga wewnętrzna z praktycznego punktu widzenia nie będzie pełniła roli drogi publicznej, którego urządzenie i utrzymanie w części będzie w gestii skarżącego jako właściciela nieruchomości (inaczej zostanie przez Gminę przerzucone na właściciela nieruchomości - skarżącego); czy w sprawie nie doszło do zachwiania równowagi pomiędzy koniecznością zapewnienia interesu ogółu oraz jednostki i czy skarżący nie będzie zmuszony do poniesienia zbyt daleko idących ciężarów. Innymi słowy, w takiej sytuacji, w świetle treści powyższych wywodów, należało rozważyć - czy taki sposób określenia przeznaczenia w planie działki nr ew. nr [...] i [...]nie przekracza granic władztwa planistycznego gminy przez nadmierne ograniczenie sposobu korzystania z tej nieruchomości. O przekroczeniu władztwa planistycznego można mówić dopiero wtedy, gdy działanie gminy jest dowolne i nieuzasadnione. A takie właśnie wnioski wynikają z zaskarżonej części MPZP.

Po trzecie - zgodnie z ustaleniami zaskarżonego MPZP działka ew. nr [...] obręb [...], posiadająca kształt wydłużonego prostokąta o długości około 214 m i szerokości około 19 m, w większości zlokalizowana jest na terenie oznaczonym symbolem [...] (zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna). Północno-wschodni fragment działki ew. nr [...] zlokalizowany jest w liniach rozgraniczających terenu oznaczonego symbolem [...]ul. P. 1 (droga publiczna klasy lokalnej) - granica pomiędzy terenami o różnym przeznaczeniu biegnie w odległości około 10,8 m od północno-wschodniej granicy działki ew nr [...]. Natomiast pas terenu, wzdłuż północno-zachodniej granicy działki ew. nr [...], zlokalizowany jest na terenie oznaczonym symbolem [...] (droga wewnętrzna) i ma on kształt zbliżony do trójkąta - na długości około 143 m poszerza się do około 3,7 m by na samym końcu w rejonie styku z terenem [...]ul. P. 1 osiągnąć 8,4 m (poszerzenie pod wyznaczenie skosu widoczności). Dla terenu oznaczonego symbolem [...] ustalono przeznaczenie podstawowe - zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna oraz przeznaczenie uzupełniające - usługi podstawowe w parterach budynków. W warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zasadach ochrony i kształtowania ładu przestrzennego określono m.in. minimalną powierzchnię działki budowlanej równą 2 500 m2 oraz minimalną szerokość frontu działki budowlanej równą 30 m. Określone zostały również minimalne odległości linii zabudowy od linii rozgraniczającej drogi [...]oraz od linii rozgraniczającej terenu [...] (droga wewnętrzna) - 5 m. Linia zabudowy od strony drogi [...]jest linią obowiązującą, natomiast od drogi [...] nieprzekraczalną. Dodatkowo wzdłuż drogi [...]zaplanowano pierzeję zabudowy zwartej do wytworzenia. Z kolei działka ew. nr [...] obręb [...], posiadająca kształt wydłużonego prostokąta o długości około 213 m i szerokości około 20 m, zgodnie z ustaleniami zaskarżonego MPZP, w częściach o zbliżonej wielkości zlokalizowana jest na terenie oznaczonym symbolem [...] (zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna) oraz na terenie oznaczonym symbolem [...] (droga wewnętrzna). Granica pomiędzy tymi terenami przebiega w centralnej części działki, ukośnie w stosunku do jej granic południowo- wschodniej i północno-zachodniej, w taki sposób że szerokość pasa terenu działki ew. nr [...] o przeznaczeniu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej w jej południowej części to około 8,6 m a w północnej jej części to 13,6 m. Dodatkowo północno-wschodni fragment działki ew. nr [...] jest zlokalizowany w liniach rozgraniczających terenu 1.KD-L ul. P. [...] (droga publiczna klasy lokalnej). Granica pomiędzy terenami o różnym przeznaczeniu biegnie w odległości około 10,8 m od północno-wschodniej granicy działki ew. nr [...].

Po czwarte - dla terenu oznaczonego symbolem [...]ustalono przeznaczenie podstawowe "droga wewnętrzna". Szerokość drogi wewnętrznej to 10 m z poszerzeniem pod skos widoczności na jej styku z terenem [...]ul. P. [...]. Droga ta w większości znajduje się na działce ew. nr [...], jednak nie biegnie równolegle do granic działek ewidencyjnych co powoduje, że w północnym fragmencie znajduje się również na działce ew. nr [...]. Zgodnie z warunkami zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zasadami ochrony i kształtowania ładu przestrzennego zaskarżonego planu, minimalną szerokość jezdni drogi wewnętrznej określono na 5 m. Wprowadzono również zakaz przegradzania czyli realizacji ogrodzeń w poprzek dróg wewnętrznych oznaczonych na rysunku planu. Droga ta stanowi dojazd od strony dróg publicznych do działek budowlanych na terenach oznaczonych symbolami [...] i [...]. Ciąg ten wyznaczono jako kontynuację połączenia drogowego równoległego do ul. M.. Stanowi ono dodatkowe, alternatywne połączenie pomiędzy ul. M. i M.. Na przedłużeniu osi drogi wewnętrznej [...] w kierunku północnym jest droga wewnętrzna oznaczona symbolem [...]. Droga ta, wyznaczona została częściowo po istniejącym i użytkowanym już połączeniu, obsługującym przyległą zabudowę. Łącznie tereny [...][...]tworzą ciąg o długości blisko 770 m. Tereny te mogą stanowić korytarze dla realizacji infrastruktury technicznej niezbędnej do obsługi powstającej zabudowy. Ich zrealizowanie pozwoli na rozproszenie użytkowników dróg w tym rejonie, przez co nie wszyscy będą zmuszeni do korzystania z ul. M., w której prowadzona jest komunikacja zbiorowa. Organ podkreślił, że zaprojektowana na działkach Skarżącego droga wewnętrzna o symbolu [...] ma stanowić obsługę komunikacyjną przyległych kwartałów zabudowy, w celu zabezpieczenia możliwości wykreowania harmonijnego układu przestrzennego atrakcyjnego dla użytkowników, jakim zgodnie z pozostałymi ustaleniami zaskarżonego planu, jest ciąg komunikacyjny, którego elementem składowym jest droga [...]ul. P. [...]. Istotą wytyczenia drogi [...] nie jest zabezpieczenie dojazdu od strony dróg publicznych do działek budowlanych na terenach oznaczonych symbolami [...] i [...], ale możliwość wykreowania w obszarze osiedla kwartałów zabudowy, w których układ przestrzenny przyczyni się do rozwoju zabudowy w sposób zharmonizowany. Organ wskazał, że podkreślenia wymaga rola terenu oznaczonego symbolem [...]ul. P. [...] (droga publiczna klasy lokalnej). Jest to połączenie komunikacyjne przebiegające przez cały teren osiedla T. (również poza obszarem znajdującym się w granicach zaskarżonego miejscowego planu). Droga ta biegnie od Trasy [...], gdzie w sąsiedztwie budynku Urzędu Dzielnicy B. i wyznaczonego centrum lokalnego zrealizowano już Galerię [...], aż do ul. M.. Ma również kontynuację na terenie [...], czyli po północnej stronie ul. M., gdzie ostatecznie łączy się z ul. S.. Znajduje się ona również w ciągu drogowym wyznaczonym na południe od Trasy [...]na terenie rozbudowującego się osiedla [...]i planowanego jako nowy teren inwestycyjny osiedla S.. Zgodnie z ustaleniami zaskarżonego miejscowego planu droga ta ma szerokość 30 m w liniach rozgraniczających oraz ustalono jednojezdniowy przekrój drogi ze ścieżką rowerową dwukierunkową po północnej stronie jezdni oraz obustronnymi chodnikami. Prawie na całej jej długości ustalono realizację szpalerów drzew. Z tego również względu, możliwość realizacji obsługi komunikacyjnej terenów inwestycyjnych przylegający do drogi [...], w zaskarżonym miejscowym planie przewidziano jedynie jako dopuszczenie. Wjazdy na teren osiedli, które mają tutaj w przyszłości powstać, częściowo już realizowane, mają odbywać się poprzez tereny dróg wewnętrznych (jak np. droga [...]). Takie rozwiązanie przestrzenne, tj. ograniczenie wjazdów do budynków lub na teren osiedli od strony ciągu komunikacyjnego, pozwala na zaaranżowanie przestrzeni w sposób atrakcyjny dla jej użytkowników. Wszystkie elementy ograniczające sposób aranżacji przestrzennej drogi [...]ul. P. [...] zawarte w zaskarżonym miejscowym planie, mają na celu spowodowanie takiego obudowania przestrzeni publicznej, aby była to przestrzeń w najwyższym stopniu przyjazna i atrakcyjna. Użytkownik / pieszy ma się w niej czuć bezpiecznie dzięki wyeliminowaniu konieczności ciągłego przekraczania ciągów komunikacyjnych przeznaczonych dla ruchu pojazdów mechanicznych. Osiągnięcie wyżej opisanych rezultatów nie jest możliwe bez wyznaczenia dróg poprzecznych w stosunku do tej drogi, z których będzie się odbywać wewnętrzna obsługa komunikacyjna kwartałów.

Po czwarte – biorąc pod uwagę wyżej wskazane parametry, pas drogowy w skład którego miałyby wejść działki skarżącego (biorąc pod uwagę niczym nieograniczoną jego dostępność i sposób skomunikowania z innymi ulicami) ma pełnić w istocie funkcję drogi publicznej. To z kolei oznacza nadmierną, pozbawioną podstawy prawnej i władczej ingerencję Rady w prawo własności skarżącego, którego nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Wymóg proporcjonalności, czyli zakaz nadmiernej ingerencji, oznacza konieczność zachowania odpowiedniej relacji pomiędzy ograniczeniem danego prawa lub wolności, a zamierzonym celem danej regulacji prawnej. Podkreślić należy, że wymóg proporcjonalności to konieczność wyważania dwóch wartości, których pełna realizacja jest niemożliwa. Na organach planistycznych ciąży obowiązek rozważnego wyważenia praw indywidualnych (interesów obywateli) i interesu publicznego, co ma szczególne znaczenie w przypadku kolizji tych interesów (por. wyrok NSA z 8 lutego 2017 r., sygn. akt II OSK 1330/15).

Po piąte - Sąd nie neguje generalnej dopuszczalności, potrzeb ustanawiania dróg wewnętrznych w MPZP. Potrzeba ta jednak nie istnieje w przypadku nieruchomości skarżącego. Rada ustalając na nieruchomości skarżącego status, parametry i cel przedmiotowego przeznaczenia terenu przekroczyła władztwo planistyczne. Rolą dróg wewnętrznych nie jest przejmowanie części ruchu z dróg publicznych, ale zapewnienie dostępu do nieruchomości z tych dróg. MPZP w zakresie realizacji wymogu, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., powinien być tak skonstruowany, aby zapewnić możliwość obsługi komunikacyjnej określonych terenów. Niemniej w tych działaniach Rada powinna kierować się powyższymi kryteriami. Ingerencja w prawo własności musi bowiem zachowywać sprawiedliwą równowagę pomiędzy wymogami interesu publicznego lub powszechnego społeczności a wymogami ochrony podstawowych praw jednostki.

Po szóste - przeznaczenie w MPZPZ określonego terenu pod drogę wewnętrzną nie oznacza, że właściciel tego terenu ma obowiązek tę drogę zrealizować oraz udostępnić osobom trzecim. MPZP określa przeznaczenie terenu, a nie obowiązek realizacji określonych inwestycji. To, czy zostanie ona zrealizowana, zależy więc wyłącznie od właściciela. Niemniej jednak uchwalone rozwiązanie planistyczne jest obowiązujące, wiążące dla właściciela i w dalszej perspektywie czasowej wyklucza możliwość zagospodarowania tej części działki według własnych potrzeb, planów. Zatem wyznaczenie drogi wewnętrznej oznaczonej symbolem [...] na nieruchomościach skarżącego (dz. ew. [...] i [...]) w istocie odpowiadającej charakterem drodze publicznej, narusza interes prawny skarżącego, gdyż ogranicza własność skarżącego. Ograniczenie to zostało przez Sąd ocenienie jako ograniczenie przekraczające granice władztwa planistycznego, naruszające zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji) i istotę prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji).

Po siódme – niezbędność drogi dla istniejącego układu komunikacyjnego, czy zapewnienia właściwego układu komunikacyjnego, w ocenie Sądu uzasadnia przeznaczenie danego terenu na drogę publiczną. Ustalanie przebiegu dróg wewnętrznych w MPZP powinno być poprzedzone bardzo wnikliwą analizą stanu faktycznego i prawnego, aby do niezbędnego minimum ograniczać sytuacje, w których gmina planuje tego typu drogi na gruntach prywatnych. Postępowanie wykazało, że wprowadzonego rozwiązania planistycznego nie można doprowadzić do zamierzonego skutku bez (zgodnego) udziału właścicieli nieruchomości. Oznacza to, że regulacja ta nie jest niezbędna dla potrzeb interesu publicznego, ale dla ochrony interesu Gminy. Stwierdzenie to powinno zatem przemawiać za wprowadzeniem do MPZP drogi publicznej a nie drogi wewnętrznej.

6. Mając na uwadze tok dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że Rada Miasta [...] przekroczyła granice władztwa planistycznego, wprowadzając do przedmiotowego MPZP drogę wewnętrzną [...], która w istocie wykazuje cechy i parametry charakterystyczne dla dróg publicznych. Droga wewnętrzna będzie łączyć dwie drogi publiczne, tj. ulicę T. z ulicą M. i w rzeczywistości będzie służyć wszystkim okolicznym mieszkańcom do przejazdu i skrócenia drogi. Z tego względu, droga, jeżeli miałaby istnieć to powinna była być oznaczona w MPZP jako droga publiczna, a nie wewnętrzna.

Takie działanie Rady stanowi w istocie próbę przeniesienia obowiązku realizowania zadań z art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g. na właściciela nieruchomości, na których miałaby być zlokalizowane drogi wewnętrzne. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2 u.d.p. budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzenie nimi należy do zarządcy terenu, na którym zlokalizowana jest droga wewnętrzna, a w razie jego braku - do właściciela tego terenu. Ustawodawca wskazuje zarazem w art. 8 ust. 3 u.d.p., że finansowanie zadań, o jakich mowa w art. 8 ust. 2 u.d.p., należy do zarządcy terenu, na którym zlokalizowana jest droga, w razie jego braku - do właściciela tego terenu. To właściciel nieruchomości, przez które miałaby przebiegać droga wewnętrzna [...], a nie Gmina, musieliby realnie ponosić ciężar związany z obsługą terenu komunikacyjnego o potencjalnie dużym natężeniu ruchu. Takie rozwiązanie niewątpliwie godzi w interes prawny skarżącego. Co więcej, omawiany MPZP narusza także interesy mieszkańców. Członkowie wspólnoty zostali bowiem narażeni na niedogodności związane z realizacją obsługi komunikacyjnej po terenie prywatnym. Tymczasem art. 1 u.d.p. gwarantuje wszystkim możliwość korzystania z dróg o podstawowym znaczeniu dla sprawnego przemieszczenia.

Należy przy tym wskazać, że wyznaczenie w MPZP dróg publicznych może, w świetle art. 98 i art. 112 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) rodzić konieczność wypłaty odszkodowania w związku z przejściem własności tego terenu komunikacyjnego na rzecz gminy. Wprowadzenie do MPZP dróg wewnętrznych realizujących cele dróg publicznych stanowi zatem także próbę obejścia przepisów przyznających rekompensatę właścicielom gruntów za utratę prawa własności. W niniejszej sprawie przepisy MPZP mogłyby więc prowadzić do sytuacji, w której właściciel działek przez które ma przebiegać droga wewnętrzna nie mógłby z nich swobodnie korzystać, de facto realizując publiczne zadanie gminy z art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g. Jednocześnie osoba ta nie uzyskałyby także z tego tytułu żadnego odszkodowania. Zaskarżony MPZP w przedstawionej wyżej części okazał się nieprawidłowy, podjęty z istotnym naruszeniem zasad sporządzania MPZP w rozumieniu art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Konieczne było zatem wyeliminowanie stwierdzonych uchybień.

7. Sąd nie podziela pozostałych zarzutów skarżącego wskazanych w skardze. W związku z tym w pozostały zakresie skarga została oddalona.

Rzeczywiście jest tak, że aktualnie, ze względu na wytyczenie drogi wewnętrznej, nie jest możliwe wybudowanie budynku mieszkalnego wielorodzinnego na działkach skarżącego. Działka ew. [...] została przeznaczona prawie w całości pod drogę wewnętrzną, a działka ew. nr [...] w [...] w części od strony ulicy T.. Część działki [...] może być zagospodarowana, jednakże z uwagi na jej parametry, nie nadaje się ona pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i z tego względu nie jest możliwe wszczęcie i przeprowadzenie takiego przedsięwzięcia budowlanego.

Przypomnieć należy, że na mocy u.p.z.z. organy gminy zostały upoważnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w celu ustalenia przeznaczenia i zasad zagospodarowania przestrzennego na obszarze gminy. Wynika to wprost z art. 6 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Skoro zaś uprawnienia przyznanego w art. 3 ust. 1 u.p.z.p. gmina nie może wykonywać dowolnie, to w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. wskazane zostały wartości, które winny być uwzględnione przez gminę przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. I tak w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, wymagania bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych, prawo własności, jak i potrzeby interesu publicznego (pkt 1, 5, 7 i 9 art. 1 ust. 2 u.p.z.p.). Oznacza to, iż prawu własności nie można nadawać zdecydowanego prymatu nad innymi równorzędnie wymienionymi wartościami przez ustawodawcę (wyrok NSA z 13 grudnia 2006 r., sygn. akt II OSK 1487/06; wyrok NSA z 4 września 2008 r., sygn. akt II OSK 135/08).

Sąd nie podziela wniosków i stanowiska skarżącego, że "(...) działki ew. nr [...] i [...] stanowią jedną funkcjonalną całość. Tylko obie działki łącznie stanowią przedmiot zainteresowania potencjalnych kupców, chcących zainwestować pieniądze w budownictwo wielorodzinne". Skarżący podnosił również to, że "(...) potencjalni deweloperzy zainteresowani budową na działkach skarżącego budynku mieszkalnego wielorodzinnego rezygnowali z zamiaru zakupu działek po zapoznaniu się z treścią MPZP".

W ocenie Sądu, zasadnie Rada w odpowiedzi na skargę wskazuje, że w odniesieniu do opisywanych terenów określono między innymi minimalną powierzchnię działki budowlanej (2500 m2) oraz minimalną szerokość działki budowlanej (30m). Tymczasem działka [...] posiada długość 214 m i szerokość około 19 m a działka [...] jest o długości około 213 m i szerokości około 20m.

W związku z tym, biorąc pod uwagę istniejący stan prawny i faktyczny, obie działki nie mają wymaganej dla działki budowlanej szerokości 30m. Zdarzenie przyszłe i niepewne w postaci np. scalenia obu działek – nie ma żadnego wpływu na ocenę MPZP w tym zakresie. Ponadto twierdzenie, że obie działki należy rozpatrywać jako "jedną funkcjonalną całość" jest sprzeczne ze stanem prawnym i faktycznym. To, że deweloperzy rezygnowali z zakupu tychże działek też nie jest argumentem wskazującym na niezgodność z MPZP. Stanowi jedynie prawdopodobną okoliczność faktyczną.

W świetle powyższego w pełni zasadnym jest stwierdzenie, że ustalenia MPZP w zaskarżonej części, choć naruszają interes prawny skarżącego, to nie naruszają powołanych przez skarżącego przepisów prawa, ani nie są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień wynikających z władztwa planistycznego. Przedstawiona ingerencja w sposób wykonywania prawa własności niewątpliwie ograniczy skarżącemu korzystanie z działek na warunkach dotychczasowych, niemniej jednak mieści się w granicach wyznaczonych słusznym interesem ogółu społeczności gminnej, jakim jest zapewnienie nie tylko dogodnego, ale i bezpiecznego dodatkowego dojścia i dojazdu do szeregu działek budowlanych, służącego nie tylko celom prywatnym posiadaczy tych nieruchomości sprowadzającym się do zaspokojenia potrzeb wynikających z codziennej egzystencji, ale i służb użyteczności publicznej (np. ratowniczych), czyli ogólnemu bezpieczeństwu. Niewątpliwe także skomunikuje dostęp terenów pomiędzy ulicą T. a ulicą M..

8. Skarżący podnosi w skardze, że pomimo toczącej się sprawy o zwrot nieruchomości nie został poinformowany o fakcie przeznaczenia części działki ew. nr [...] i [...] na cele drogowe.

Sąd nie podziela tego zarzutu. Zgodnie z art. 17 pkt 1 u.p.z.p., w czasie trwania procedury planistycznej nad przedmiotowym miejscowym planem w prasie miejscowej oraz na tablicach urzędu było opublikowane ogłoszenia w sprawie przystąpienia do sporządzania zaskarżonego miejscowego planu i termin jego wyłożenia do publicznego wglądu. Ponadto, ogłoszenie o wyłożeniu zaskarżonego MPZP było również publikowane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie internetowej Urzędu [...]. Jak wskazuje art. 17 pkt 11 i art. 18 ust. 1 u.p.z.p., Skarżący mógł skorzystać z uprawnienia i mając jakiekolwiek zastrzeżenia do wyłożonego do publicznego wglądu projektu MPZP, złożyć w tym zakresie uwagę. Do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu wnoszono uwagi jednak nie dotyczyły one terenu drogi wewnętrznej zlokalizowanej na działkach Skarżącego. Skarżący również nie skorzystał z uprawnienia złożenia uwagi do projektu MPZP.

9. Biorąc pod uwagę powyższe, że kwestionowanymi ustaleniami MPZP co do terenu oznaczonego symbolem [...]. w odniesieniu do działek ew. [...] i [...]obręb [...]doszło do naruszenia interesu prawnego przez przekroczenie władztwa planistycznego – obligowało Sąd do zastosowania art. 147 p.p.s.a. i stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie określonym sentencją orzeczenia. W pozostałym zakresie skarga została oddalona na podstawie art. 151 p.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania postanowiono na podstawie art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a.