drukuj    zapisz    Powrót do listy

6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę, VII SA/Wa 1136/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-11-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VII SA/Wa 1136/15 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2016-11-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-05-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Bogusław Cieśla /przewodniczący sprawozdawca/
Krystyna Tomaszewska
Maria Tarnowska
Symbol z opisem
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OSK 1224/17 - Wyrok NSA z 2019-03-28
II OZ 834/16 - Postanowienie NSA z 2016-09-09
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 1409 art. 28 ust. 2
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Dz.U. 2013 poz 267 art. 28 i art. 105
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla ( spr.), , Sędzia WSA Maria Tarnowska, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant spec. Joanna Piątek-Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2016 r. sprawy ze skargi T J i B J na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2015 r. znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2015r. na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r., którą organ zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] Sp. z o.o. w [...], pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu Wojewoda [...] wskazał, że B J i T J wystąpili z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...].04.2011 r., zatwierdzajacej projekt budowlany i udzielającej - [...] Sp. z o.o., pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. [...] w [...].

Decyzją z dnia [...].11.2013 r. Wojewoda [...] umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...], powołując art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Po rozpatrzeniu odwołania wnioskodawców, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...].02.2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26.08.2014 r., sygn. akt. VII SA/Wa 687/14, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...].

W wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie organy naruszyły jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, uregulowaną w art. 7 Kpa i rozwiniętą w art. 77 Kpa - zasadę prawdy obiektywnej. Nie ustaliły w szczególności parametrów technicznych przedmiotowej stacji, w tym co do liczby anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo-odbiorczych, ich mocy emisji pola elektromagnetycznego dla każdej anteny i kierunku emisji, a także wysokości montażu anten na maszcie. Nie ustaliły także charakteru i przeznaczenia działki wnioskodawców.

Mając na względzie uwagi i zalecenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Wojewoda [...] przystąpił do ponownego rozpatrywania sprawy w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej operatora [...] na działce nr [...], obr. [...], przy ul. [...] w [...].

Państwo J występując z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] nr [...] z dnia [...].04.2011 r. swój interes prawny wywodzili z faktu bycia właścicielami nieruchomości nr ew. [...] w [...], przy ul. [...] (księga wieczysta nr [...]).

Zabudowana nieruchomość wnioskodawców zlokalizowana jest w azymucie około 130° i odległości około 65 m od projektowanej stacji bazowej. Dla terenu obejmującego działkę objętą inwestycją oraz działkę stanowiącą własność wnioskodawców, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Dla przedmiotowego terenu istnieje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta [...] przyjęte uchwalą Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2008 r.

W załączniku nr 3.5 do ww. uchwały,, przedstawiającym kierunki zagospodarowania przestrzennego (plansza zbiorcza) rozpatrywany teren oznaczono symbolem C8/1.U1 Zgodnie z kartą terenu C8 (załącznik nr 2) jest to teren zabudowy mieszkaniowej, usługowej, warsztatów, magazynów, obiektów biurowych i handlowych z możliwą wysokością zabudowy mieszkaniowej III kondygnacji oraz IV kondygnacji w przypadku zabudowy usługowej. Natomiast przeznaczeniem dominującym terenu jest zabudowa usługowa komercyjna przeznaczona pod budynki handlowo-usługowe.

Dla przedmiotowej inwestycji, Prezydent Miasta [...] wydał w dniu [...].11.2010r. decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Z projektu budowlanego wynika, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej [...] obejmuje wykonanie rurowej wieży antenowej, stalowej o wysokości 33,27 m n.p.t; 3 anten sektorowych typu AS25 i 3 anten radiolinii; urządzeń sterujących do obsługi anten oraz przyłącza kablowego do urządzeń sterujących. Anteny nadawczo-odbiorcze rozmieszczone są w sektorach - azymut 80°, 250°, 340°, radiolinie natomiast w sektorach - azymut 7°, 124°, 277°.

Anteny nadawczo-odbiorcze rozmieszczono na wysokościach 24,0 i 31,9mn.p.t, a radiolinie na wysokościach 31,5; 32,0 i 32,5 m n.p.t.

Z analizy kwalifikacyjnej inwestycji wynika, że każda z anten nadawczo-odbiorczych typu AS25 o równoważnej mocy promieniowanej izotropowo 3724 W, pracować będzie w paśmie 900/2000 MHz w systemie GSM/UMTS. Regulacja pochylenia płaszczyzny promieniowania od poziomu każdej z anten nadawczo-odbiorczych jest możliwa w zakresie od 0° do 6°.

Mając na uwadze funkcję i charakter przeznaczenia działki wnioskodawców oraz jej usytuowanie w stosunku do zaprojektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej, organ wojewódzki stwierdził, że zamierzenie to nie powoduje ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości oznaczonej jako działka nr ew. [...] w [...].

Czynnikiem fizycznym, przez który przedmiotowa inwestycja może oddziaływać na środowisko, a tym samym na nieruchomość wnioskodawców J, jest elektromagnetyczne promieniowanie niejonizujące emitowane przez anteny sektorowe znajdujące się na wieży antenowej.

Potencjalne ograniczenie w zagospodarowaniu terenu nie wynika z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002r. Nr 75 poz. 690 ze zm.).

Zgodnie z § 314 tego rozporządzenia budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi nie może być wzniesiony na obszarach stref, w których występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu oddziaływania pola elektro-magnetycznego. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku zostały określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (t.j. Dz. U. Nr 192, poz. 1883).

W załączniku 1 ww. rozporządzenia ustalono standardy jakości środowiska dla pól elektromagnetycznych o częstotliwościach wykorzystywanych przez instalacje radiokomunikacyjne w miejscach dostępnych dla ludności, z których wynika, że dopuszczalny poziom pól elektro-magnetycznych w środowisku wynosi 0,1 W/m2. Analiza rysunku z zasięgiem występowania promieniowania elektromagnetycznego o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny, wyznaczonym wokół zespołu anten projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej, wskazuje, że nieruchomość wnioskujących znajduje się poza obszarem przekraczającym ten poziom.

Obszary występowania pól o takich poziomach oddziaływania są zlokalizowane w przestrzeni ponad kilkoma sąsiednimi działkami wzdłuż osi głównej wiązki, przy czym nie są one zlokalizowane w miejscach, które mogą być uznane jako dostępne dla ludzi w rozumieniu art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 ze zm.).

Działka nr ew. [...] - jest zlokalizowana ok. 65 m od projektowanej wieży stacji bazowej. Natomiast pola elektromagnetyczne o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny, wystąpią do około połowy tej odległości wzdłuż osi wiązki głównej każdej z anten i będą występowały na wysokościach 24,0 i 31,9 m, zatem powyżej możliwej zabudowy terenu. Nie są one zlokalizowane w miejscach, które mogą być uznane jako dostępne dla ludzi, ani też w miejscach, dla których planowana inwestycja może powodować ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości. Oznacza to, że na nieruchomości B. T. J nie występuje promieniowanie przekraczające dopuszczalne normy.

W ocenie organu, podnoszony przez wnioskodawców zarzut zmiany i przekroczenia standardów środowiska w odniesieniu do miejsc przeznaczonych pod zabudowę pozostaje bezzasadny.

Nadto organ wskazał, że uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane, dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm.).

Do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213 poz. 1397) zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 Mhz, w których równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Natomiast w świetle § 3 ust. 1 pkt 8 tego rozporządzenia do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 Mhz, w których równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny.

W rozporządzeniu wskazano, że równoważną moc promieniowania wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna. Aktualna regulacja prawna wprost wyłącza konieczność badania kwestii kumulacji pól. Z uwagi na to, ustalając obszar oddziaływania w rozpatrywanej sprawie organ analizował promieniowanie elektromagnetyczne emitowane przez poszczególne anteny sektorowe.

Przedmiotowa instalacja o mocy promieniowania izotropowo, dla pojedynczej anteny wynoszącej 3724 W, tylko wtedy byłaby zaliczana do przedsięwzięć mogące znacząco oddziaływać na środowisko, gdyby miejsca dostępne dla ludności znajdowałyby się w odległości do 150 m w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Przez miejsca dostępne dla ludności należy rozumieć wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest niemożliwy, zabroniony, utrudniony lub wymaga posługiwania się sprzętem technicznym.

Natomiast odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego anteny nie jest mierzona w rzucie poziomym. Jest to odcinek prostej, który wyznacza się wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny, uwzględniając kierunek (azymut) i pochylenie głównej wiązki promieniowania anteny.

Z załączonego do analizy kwalifikacyjnej inwestycji, rysunku nr 2 przedstawiającego w rzucie poziomym zasięg osi głównych wiązek promieniowania anten wynika, że nieruchomość wnioskodawców położona jest na azymucie ok. 130°, a osie wiązek skierowane są na azymuty 80° , 250° i 340°. Tym samym działka nr ew. gr. [...] nie znajduje się pod osiami głównych wiązek promieniowania anten. W takiej sytuacji bezzasadne jest analizowanie miejsc dostępnych na terenie tej działki, gdyż działka nie leży na trasie głównej wiązki promieniowania.

Działka nr ew. [...] w [...] położona jest zarówno poza zasięgiem osi wiązek głównych anten jak i poza obszarem gdzie dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego jest przekroczony, to brak jest podstaw do przyznania wnioskującym przymiotu strony. W ocenie organu planowana inwestycja nie wprowadza żadnych ograniczeń w zagospodarowaniu działki B. i T. J, a tym samym nie narusza interesu prawnego skarżących tj. prawa do korzystania z niej.

B i T J nie są stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. [...] w [...], ale skoro na ich wniosek zostało wszczęte postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności, to zastosowanie ma art. 105 § 1 Kpa. W myśl tego przepisu w sytuacji, gdy postępowanie z jakiej kol wiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe organ wydaje decyzję o jego umorzeniu.

B i T J wnieśli odwołanie od decyzji Wojewody [...] z dnia [...].02.2015 r. umarzającej postępowanie w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] udzielającej pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej na działce przy ulicy [...] w [...].

Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1) Art. 7, 8, 77 § 1,107 § 3 kpa poprzez ustalenia obszaru oddziaływania inwestycji bez uwzględnienia mocy innych stacji bazowych zlokalizowanych na terenie tej samem nieruchomości.

2) Art. 3 pkt. 20 w związku z art. 28 ust 2 ustawy prawo budowlane poprzez nie wskazanie, jaki przepis odrębny był podstawą do ustalania obszaru oddziaływania inwestycji oraz czy uwzględniono moce maksymalne anten według danych katalogowych, błąd metody obliczeniowej na poziomie 50 % oraz odbicia.

3) Art. 72 ust 1 pkt. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie w związku z art. 144 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska w powiązaniu z art. 64 ust. 1, ust. 2 oraz ust. 3 w związku z art 74 ust. 1 Konstytucji RP w odniesieniu do art. § 1 pkt. 1 a oraz § 1 pkt. 1 b rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883) poprzez pominięcie, iż inwestycja zmienia standardy środowiska w odniesieniu do miejsc przeznaczonych pod zabudowę i tym samym wymaga decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

4) Art. 64 ust. 1, ust. 2 oraz ust. 3 w związku z art. 74 ust 1 Konstytucji RP w odniesieniu do art. § 1 pkt. 1 a oraz § 1 pkt. 1 b rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów - poprzez bezprawne wprowadzenie ograniczeń w zagospodarowaniu terenu.

5) Art. 3 pkt. 20 w związku z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane w powiązaniu z art. 63 ust. 1 pkt. 1 lit. b ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - poprzez nieustalenie rzeczywistego obszaru oddziaływania inwestycji, braku zsumowania mocy anten sektorowych i radioliniowych nakładających się i następnie dokonania kumulacji PEM z uwzględnieniem wszystkich źródeł PEM w środowisku. Ponadto nie uwzględnieniu błędu metody obliczeniowej oraz odbić promieniowania.

6) Art. 5 ust. 1 pkt. 9 ustawy Prawo budowlane w związku z art. 140, 143, 144 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 21 Konstytucji RP w związku z art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności porządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) w związku z art. 144 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska - poprzez pominięcie, iż inwestycja przekroczy standardy środowiska w odległości minimum 150 metrów.

W uzasadnieniu wskazali, że organ wadliwie ustalił obszar oddziaływania inwestycji, pominął inne źródła emitujące pola elektromagnetyczne znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie oraz nie uwzględnił błędu metody obliczeniowej oraz zjawiska odbić, które powodują, iż obszar oddziaływania inwestycji wynosi minimum 100 metrów. Zamierzenie wprowadza uciążliwości na sąsiednich działkach, spowoduje emisję do przestrzeni ponadnormatywnego PEM. Ponadnormatywne promieniowanie, będzie występowało także na terenie działek sąsiednich, co, do których inwestor nie posiada tytułu prawnego.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] kwietnia 2015r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu odwołania T i B J od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2015r., umarzającej postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2011r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] na działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. [...] w [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że związany był prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2014r., sygn. akt VII SA/Wa 687/14, uchylającym decyzję GINB z dnia [...] lutego 2014r., oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2013r., umarzającą wszczęte na wniosek T i B J postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2011r., Nr [...].

W wyroku tym, Sąd wskazał, że "jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, niezależnie od tego czy toczy się ono w trybie zwykłym czy też, jak w niniejszej sprawie w trybie nadzwyczajnym, jest uregulowana w art. 7 k.p.a. i rozwinięta w art. 77 k.p.a. zasada prawdy obiektywnej, zgodnie z którą organy administracji publicznej zobligowane są do podejmowania z urzędu jak też na wniosek strony wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, co przejawia się w obowiązku zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, tak aby ustalić stan faktyczny zgodny z rzeczywistością. Ustalenia stanu faktycznego zgodnie z tą zasadą dotyczą także tych jego elementów, które warunkują możliwość dokonania oceny legitymacji skargowej podmiotu żądającego czynności organu. Jest to o tyle istotne, że tylko podmiot mający interes prawny, którego źródłem są normy prawa materialnego, a więc mający przymiot strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., może skutecznie wnosić o merytoryczne rozpoznanie swojego żądania, poprzez uruchomienie postępowania administracyjnego i rozstrzygnięcia sprawy co do istoty. Interesu prawnego, do którego odwołuje się wspomniany przepis nie można przy tym domniemywać. Jak podkreśla się bowiem w orzecznictwie sądów administracyjnych jego cechą jest to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania przepisu prawa materialnego (por. wyrok NSA z 12 stycznia 2012 r. II OSK 2035/10, Lex nr 1121192). W rozpoznawanej sprawie organy uchybiły w/w zasadom, nie ustaliły parametrów technicznych przedmiotowej stacji, w tym co do liczby anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo-odbiorczych, ich mocy emisji pola elektromagnetycznego dla każdej anteny i kierunku emisji, a także wysokości montażu anten na maszcie. Organ podał przybliżoną odległość projektowanej stacji bazowej od nieruchomości skarżących, nie ustalił charakteru i przeznaczenia działki, nie odniósł się również do zarzutów odwołania."

Jeżeli po wszczęciu postępowania okaże się że jest ono bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania (art. 105 § 1 Kpa). Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi przepis art. 105 § 1 Kpa, oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty.

Ze zgromadzonych dokumentów wynikało, że skarżący są właścicielami działki nr [...], położonej w [...], przy ul. [...] (księga wieczysta nr [...]), która zgodnie z projektem zagospodarowania terenu znajduje się w odległości powyżej 60m od projektowanej wieży. Na działce nr [...] znajduje się budynek mieszkalny dwukondygnacyjny. Dla terenu, na którym znajduje się ww. działka nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przywołana przez organ wojewódzki uchwała Rady Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2008r.Nr [...], studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta [...] nie jest źródłem prawa i w ocenie GINB, nie może stanowić podstawy ustaleń co do przeznaczenia danej nieruchomości.

Analiza zgromadzonej dokumentacji (projekt budowlany oraz analiza kwalifikacyjna inwestycji) wykazała, że kwestionowana inwestycja obejmuje budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...], składającej się z rurowej wieży stalowej o wysokości 33,27 m n.p.t, urządzeń sterujących pracą anten, anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo - odbiorczych. System anten rozsiewczych składa się z trzech sektorów skierowanych na azymuty 80°, 250°, 340°. Każdy z sektorów będzie składał się z jednej rozsiewczej anteny nadawczo-odbiorczej typu AS25 pracującej w paśmie 900/2000 MHz w systemie GSM/UMTS. Dopuszczalne kąty pochylenia płaszczyzny promieniowania anten od poziomu: od 0° do 6° dla sektora 250° i 340°; od 0° do 8° dla sektora 80°. Wysokość instalacji anten to 24 m n.p.t. dla sektora 80 ° i 31,90 m n.p.t. dla sektora 250° i 340°. Sumaryczna moc pola eletromagnetycznego o równoważnych mocach promieniowanych izotropowo poszczególnych anten (EIRP) to 3724 W. Natomiast trzy anteny radioliniowe skierowane są na azymuty 7°, 124°, 277°. Wysokość zawieszenia radiolinii - 32, 5 m n.p.t. dla azymutu 7 32 m n.p.t. dla azymutu 124° i 31,5 m n.p.t. dla azymutu 277°.

Sporna inwestycja nie powoduje dla nieruchomości wnioskodawców ponadnormatywnych uciążliwości w zakresie emisji pól elektromagnetycznych - § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002r., Nr 75, poz.. 690 oraz rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003r. Nr 192 poz. 1883).

W aktach znajduje się mapa, na której zaznaczono przewidywalny zasięg obszarów o gęstości mocy promieniowania > 0,1 W/m2 (jest to obszar o ograniczonym zagospodarowaniu, co wynika z załącznika nr 1 do w/w rozporządzenia z dnia 30 października 2003r.). Mapa zawiera obszar zasięgu występujących pól elekromagnetycznych, obszar oddziaływania obiektu nie obejmuje działki nr [...]. Osie wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych nie przebiegają nad działką nr 72/2.

Pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych od dopuszczalnych tj. 0,1 W/m2 według rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003r. Nr 192 poz. 1883) nie wystąpią nad nieruchomością skarżących. Nadto brak jest innych przepisów, które mogłyby wprowadzać ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości w związku z powstaniem stacji bazowej.

W związku z brakiem miejsc dostępnych dla ludności na osi wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych w odległości do 150 m od anten, inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, ani też do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010r. Nr 213 poz. 1397).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 a) ww. rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny, przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 pkt 8 e) ww. rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny.

Ponadto, przestrzeni dostępnej dla ludności nie można utożsamiać z przestrzenią, w której człowiek może teoretycznie się znaleźć jeśli dysponuje potrzebnymi do tego środkami technicznymi. Przez przestrzeń dostępną dla ludności należy rozumieć przestrzeń, w której z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego ludzie mogą stale przebywać (wyrok WSA w Warszawie z dnia 12.12.2008r., sygn. akt IV SA/Wa 1683/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 23.07.2008r., sygn. akt IV SA/Wa 724/08).

Działka skarżących nie znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji, dlatego brak jest podstaw do przyznania B i T J przymiotu strony w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2011r.

Skarżący nie przedstawili żadnych dowodów, z których wynikałoby, że w związku z inwestycją nad obszarem ich nieruchomości pole elekromagnetyczne przekroczy wartość 0,1 W/m".

Do uznania, iż zostały naruszone warunki dotyczące ochrony interesów osób trzecich, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. 2010r., Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) nie wystarcza subiektywne poczucie właściciela nieruchomości, że - poprzez realizację obiektu budowlanego - jego prawa wynikające z własności są ograniczane, o ile nie znajduje ono oparcia w obowiązującym przepisie prawa materialnego.

Odnosząc się do powołanego art. 140, art. 143 oraz 144 Kodeksu cywilnego, organ odwoławczy stwierdził, że przepisy te pozostają bez znaczenia na gruncie postępowania administracyjnego.

Z uwagi na formalny charakter decyzji, nie odniósł się do merytorycznych zarzutów dotyczących obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

T i B J wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2015 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] .02.2015 r. umarzającą postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r.

Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1) art. 7, 8, 77 § 1, 107 § 3 kpa w związku § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez odmowę jego zastosowania. Lakoniczne stwierdzenie, iż inwestycja nie była zaliczona do przedsięwzięć mogąco znacząco oddziaływujących na środowisko, pomimo że osie głównych wiązek promieniowania występują w miejscach dostępnych dla ludności.

2) art. 3 pkt 20 w związku z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane poprzez nie wskazanie, czy uwzględniono moce maksymalne anten według danych katalogowych oraz błąd metody obliczeniowej na poziomie 50 % i odbicia.

3) art. 3 pkt 20 w związku z art 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane w powiązaniu z art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - poprzez nieustalenie rzeczywistego obszaru oddziaływania inwestycji. Nieustalenie rzeczywistego poziomu pola elektromagnetycznego (PEM) występującego już wyjściowo w miejscu planowanej inwestycji. Braku dokonania kumulacji PEM z uwzględnieniem wszystkich źródeł PEM w środowisku. Nie uwzględnieniu błędu metody obliczeniowej oraz odbić promieniowania.

4) art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane w związku z art 140, 143, 144 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 21 Konstytucji RP w związku z art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 roku (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) w związku z art. 144 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska - poprzez pominięcie, iż inwestycja naruszy standardy środowiska w odległości minimum 150 metrów.

Skarżący domagali się uchylenia zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji.

W uzasadnieniu skargi przetoczyli szereg orzeczeń sądów administracyjnych oraz wskazali m.in., że dla ustalenia czy mamy do czynienia z inwestycją mogącą znacząco oddziaływać na środowisko wymagane było uwzględnienie kumulacji oddziaływań lub sumowania się parametrów tego samego rodzaju przedsięwzięcia. Stanowisko organu jest sprzeczne z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Organ nie ustalił faktycznego obszaru oddziaływania inwestycji z uwzględnieniem błędu metody obliczeniowej, zjawiska odbić oraz co najważniejsze nie zbadał kumulacji. Nie można ponadto zaakceptować poglądu, iż na żądającym wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji ciąży obowiązek wskazania przepisu prawa materialnego, z którego wywodzi swój interes prawny.

Ustalając zasięgi pól o wartościach granicznych trzeba brać pod uwagę takie efekty działania wszystkich anten danej stacji bazowej, jak i występowanie pól elektromagnetycznych, których źródłami są inne instalacje oraz urządzenia znajdujące się w otoczeniu obiektu będącego przedmiotem analizy.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie, orzekające organy związane były prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2014r., sygn. akt VII SA/Wa 687/14, który nakazał powtórzenie postępowania i uwzględnienie przy ustalaniu przymiotu strony wnioskodawców - T i J, parametrów technicznych przedmiotowej stacji, w tym liczby anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo-odbiorczych, ich mocy emisji pola elektromagnetycznego dla każdej anteny i kierunku emisji, a także wysokości montażu anten na maszcie. Nadto ustalenie charakteru i przeznaczenia działki wnioskodawców, odniesienie się do zarzutów odwołania.

Wszystkim tym wymogom, organy orzekające obecnie sprostały.

W toku ponownego postępowania ustalono, że skarżący są właścicielami działki nr [...], położonej w [...], przy ul. [...] (księga wieczysta nr [...]), która zgodnie z projektem zagospodarowania terenu znajduje się w odległości powyżej 60m od projektowanej wieży. Na działce skarżących znajduje się budynek mieszkalny dwukondygnacyjny.

Sporna inwestycja nie powoduje ponadnormatywnych uciążliwości dla nieruchomości wnioskodawców, w zakresie emisji pól elektromagnetycznych - przepis § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002r., Nr 75, poz.. 690 oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003r. Nr 192 poz. 1883). Pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych od dopuszczalnych tj. 0,1 W/m2 według w/w rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. nie wystąpią nad nieruchomością skarżących.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 201 Or. Nr 213 poz. 1397), równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna. Dlatego też organ nie miał obowiązku podania ani sumowania parametrów, odnoszących się do przedsięwzięć tego samego rodzaju położonych na terenie jednego zakładu lub obiektu, istniejących i planowanych, przy czym sami skarżący na konkretne obiekty mające znajdować się w sąsiedztwie nie wskazywali.

Analiza projektu budowlanego oraz analiza kwalifikacyjna inwestycji wykazują, że kwestionowana inwestycja obejmuje budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...], składającej się z rurowej wieży stalowej o wysokości 33,27 m n.p.t, urządzeń sterujących pracą anten, anten radioliniowych i anten sektorowych nadawczo - odbiorczych. System anten rozsiewczych składa się z trzech sektorów skierowanych na azymuty 80°, 250°, 340°. Każdy z sektorów będzie składał się z jednej rozsiewczej anteny nadawczo-odbiorczej typu AS25 pracującej w paśmie 900/2000 MHz w systemie GSM/UMTS. Dopuszczalne kąty pochylenia płaszczyzny promieniowania anten od poziomu: od 0° do 6° dla sektora 250° i 340°; od 0° do 8° dla sektora 80°. Wysokość instalacji anten to 24 m n.p.t. dla sektora 80 ° i 31,90 m n.p.t. dla sektora 250° i 340°. Sumaryczna moc pola eletromagnetycznego o równoważnych mocach promieniowanych izotropowo poszczególnych anten (EIRP) to 3724 W. Natomiast trzy anteny radioliniowe skierowane są na azymuty 7°, 124°, 277°. Wysokość zawieszenia radiolinii - 32, 5 m n.p.t. dla azymutu 7°; 32 m n.p.t. dla azymutu 124° i 31,5 m n.p.t. dla azymutu 277°.

W aktach znajduje się mapa, na której zaznaczono przewidywalny zasięg obszarów o gęstości mocy promieniowania > 0,1 W/m2 (jest to obszar o ograniczonym zagospodarowaniu, co wynika z załącznika nr 1 do w/w rozporządzenia z dnia 30 października 2003r.). Z analizy mapy, która zawiera obszar zasięgu występujących pól elekromagnetycznych wynika, że tak wyznaczony obszar oddziaływania obiektu nie obejmuje działki nr [...]. Osie wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych nie przebiegają nad działką nr [...].

Wobec powyższego stwierdzić należy, że pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych od dopuszczalnych tj. 0,1 W/m2 według rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003r. Nr 192 poz. 1883) nie wystąpią nad nieruchomością skarżących. Nadto brak jest innych przepisów, które mogłyby ewentualnie wprowadzać ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości w związku z powstaniem stacji bazowej.

W związku z brakiem miejsc dostępnych dla ludności na osi wiązek głównych promieniowania anten rozsiewczych w odległości do 150 m od anten, inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, ani też do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010r. Nr 213 poz. 1397).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 a) ww. rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny, przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Natomiast stosowanie do § 3 ust. 1 pkt 8 e) ww. rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny.

Ponadto, słusznie organ wskazał, że przez przestrzeń dostępną dla ludności należy rozumieć przestrzeń, w której z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego ludzie mogą stale przebywać (wyrok WSA w Warszawie z dnia 12.12.2008r., sygn. akt IV SA/Wa 1683/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 23.07.2008r., sygn. akt IV SA/Wa 724/08).

Organ w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył materiał dowody oraz wyjaśnił stan faktyczny, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. W szczególności prawidłowo ocenił, że na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r., równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna. Dlatego nie było podstaw ani obowiązku poszukiwania a następnie sumowania parametrów przedsięwzięć tego samego rodzaju, istniejących w sąsiedztwie czy też planowanych.

Zasadnie organy ustaliły, że B i T J nie posiadają przymiotu strony w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2011r., - w rozumieniu art. 28 Kpa w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013r., poz. 1409 z późn. zm.).

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów skargi, a zgadzając się w całości z argumentacją zawartą w decyzjach organów - Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.)



Powered by SoftProdukt