Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7 października 2020 r. sygn. akt II SAB/Rz 28/20 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w S. na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie, 2. zasądza od Prezydenta Miasta S. na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 577 (pięćset siedemdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 7 października 2020 r. sygn. akt II SAB/Rz 28/20, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a." oddalił skargę Stowarzyszenia [...] z siedziba w S. na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wnioskiem z [...] grudnia 2019 r. Stowarzyszenie [...] zwróciło się do Prezydenta Miasta S. o udostępnienie informacji publicznej o wysokości kosztów, jakie poniosła Gmina S. w ramach zorganizowanego w dniu [...] lipca 2019 r. koncertu "[...]".

W odpowiedzi na powyższy wniosek [...] lutego 2020 r. Prezydent Miasta S. udostępnił skarżącemu kopie faktur związanych z organizacją ww. przedsięwzięcia.

Następnie pismem z [...] lutego 2020 r. (data wpływu do Sądu: 21 maja 2020 r.) Stowarzyszenie [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, domagając się zobowiązania organu do załatwienia wniosku z [...] grudnia 2019 r. w zakresie nieudostępnionych informacji publicznych, tj. "kosztów, jakie zawarła gmina S. w umowie z [...] w ramach organizowanego koncertu" oraz o zasądzenie od organu kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie wskazało, że udostępniona przez organ informacja nie zawiera kwoty, jaką gmina S. zawarła z [...] w umowie koncertowej, wobec czego doszło tylko do częściowego udostępnienia informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta S. wniósł o jej oddalenie w całości.

W uzasadnieniu wskazanego na wstępie wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że spór w sprawie sprowadza się do tego, czy organ był zobowiązany do udzielenia informacji o kwocie, na jaką Prezydent Miasta S. zawarł umowę z [...] S.A. w związku z organizacją [...] lipca 2019 r. koncertu "[...]". Zdaniem Sądu pierwszej instancji organ w całości odniósł się do wniosku z [...] grudnia 2019 r. o udzielenie informacji publicznej, przekazując skany faktur oraz wydając decyzję z [...] maja 2020 r. o odmowie udostępnienia informacji, która to decyzja nie była kwestionowana przez skarżącego. Dalej Sąd wskazał, że skoro granice sprawy o dostęp do informacji publicznej wyznacza wniosek strony, którego rozpatrzenie może przybrać różne formy, to przepis art. 134 p.p.s.a. daje uprawnienie do wypowiedzenia się o decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej w sprawie o bezczynność w dostępie do informacji publicznej. W tym zakresie WSA w Rzeszowie uznał, że organ wykazał spełnienie przesłanki z art. 5 ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), zwanej dalej: "u.d.i.p.", w postaci tajemnicy przedsiębiorcy. Umowy zawarte pomiędzy miastem a [...] S.A. dotyczą współpracy przy produkcji audycji telewizyjnej i zawierają informacje, mające dla [...] S.A. wartość gospodarczą. Ich ujawnienie może spowodować dotkliwe konsekwencje dla przedsiębiorcy. Z tego względu brak było podstaw do podania skarżącemu stowarzyszeniu informacji publicznej w ww. zakresie. Natomiast w odniesieniu do pozostałej części wniosku Sąd Wojewódzki stwierdził, że Stowarzyszenie otrzymało informację o kosztach koncertu, w części, która podlegała udostępnieniu, dnia [...] lutego 2020 r. Z tego względu skarga podlegała oddaleniu.

Skargę kasacyjną złożyło Stowarzyszenie [...], zaskarżając powyższy wyrok w całości. Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. błędne ustalenie stanu faktycznego, polegające na przyjęciu, że "nie była kwestionowana przez Stowarzyszenie" decyzja administracyjna Prezydenta Miasta S. z [...] maja 2020 r. ([...]), podczas gdy od tej decyzji złożono odwołanie, w związku z czym Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wydało decyzję z [...] czerwca 2020 r. ([...]), na mocy której uchyliło decyzję Prezydenta Miasta S. z [...] maja 2020 r.; po ponownym rozpatrzeniu sprawy została wydana decyzja Prezydenta Miasta S. z [...] października 2020 r. ([...]), uchylona następnie na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z [...] października 2020 r. ([...]),

2. art. 134 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 i 8 p.p.s.a. w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p., przez błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że sprawa zainicjowana skargą na bezczynność "daje uprawnienia do wypowiedzenia się o decyzji administracyjnej, o odmowie udzielenia informacji publicznej w sprawie o bezczynność w dostępie do informacji publicznej", podczas gdy wynikający z art. 134 § 1 p.p.s.a. obowiązek "rozstrzygania w granicach danej sprawy" nie obejmuje rozstrzygnięć, podlegających odrębnemu zaskarżeniu (w tym m.in. w drodze skargi na decyzję), a nadto podczas gdy sprawy ze skargi na bezczynność i ze skargi na decyzję podlegają ocenie na podstawie odmiennych kryteriów,

3. art. 54 § 3 p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości, przez błędne zastosowanie, polegające na oddaleniu skargi na bezczynność, podczas gdy decyzja administracyjna, stanowiąca formę załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, została wydana w wyniku uwzględnienia skargi w trybie tzw. autokontroli (okoliczność przyznana przez organ w odpowiedzi na skargę), co świadczy o tym, że organ dopuścił się bezczynności,

- wskazane uchybienie przepisów miało istotny wpływ na wynik postępowania, gdyż zastosowanie nieprawidłowych przesłanek oceny skargi na bezczynność doprowadziło do nieuzasadnionego oddalenia skargi.

Ponadto Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie przepisów prawa materialnego:

art. 61 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, w zakresie w jakim z przepisów tych wynika, że prawo do informacji podlega ograniczeniu m.in. ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy, przez błędne zastosowanie, polegające na nieuzasadnionej ocenie prawidłowości dokonanego w sprawie ograniczenia prawa do informacji publicznej w postępowaniu zainicjowanym skargą na bezczynność organu, a nadto przez ocenę bezczynności przez pryzmat treści decyzji administracyjnej (wyeliminowanej zresztą z obrotu na mocy rozstrzygnięcia organu odwoławczego).

W oparciu o tak sformułowane zarzuty Stowarzyszenie [...] wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. Ponadto wniosło o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazało, że Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił stan faktyczny sprawy. Skarżące Stowarzyszenie zakwestionowało decyzję z [...] maja 2020 r. i decyzja ta została uchylona, wobec czego WSA w Rzeszowie nie był uprawniony do jej oceny. Autor skargi kasacyjnej podkreślił, że Sąd pierwszej instancji nie mógł wypowiedzieć się co do meritum ww. decyzji także z tego względu, że decyzja ta podlega odrębnej kontroli sądowoadministracyjnej. Art. 134 § 1 p.p.s.a. nie może być rozumiany w ten sposób, że w ramach sprawy ze skargi na bezczynność mogą być oceniane rozstrzygnięcia, które mogą być zakwestionowane w drodze innych środków prawnych. Ponadto zdaniem autora skargi kasacyjnej Sąd nie dostrzegł, że choć skarga wpłynęła do WSA w Rzeszowie [...] maja 2020 r., to została wniesiona przez Stowarzyszenie [...] lutego 2020 r. i nie została w terminie przekazana przez organ. W związku z powyższym na dzień wniesienia skargi była ona zasadna, albowiem organ pozostawał w stanie bezczynności, który ustał dopiero [...] maja 2020 r.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezydent Miasta S. wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ wskazał, że skoro granice sprawy o dostęp do informacji publicznej wyznacza wniosek strony, którego rozpatrzenie może przybrać różne formy, to art. 134 p.p.s.a. daje Sądowi uprawnienie do wypowiedzenia się o decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej. Podzielając ocenę przedstawioną w zaskarżonym wyroku, zdaniem organu, Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się uchybień zarzucanych w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę nieważność postępowania, której przesłanki zostały enumeratywnie wymienione w § 2 art. 183 tej ustawy. Oznacza to, że jeżeli – tak jak w rozpoznawanej sprawie – nie zachodzi nieważność postępowania, to zakres postępowania kasacyjnego wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające z regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować (zob. wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2015 r., II OSK 909/14). Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny badać, czy zaskarżony wyrok nie narusza innych przepisów niż wskazane w podstawach, na których środek oparto (zob. wyrok NSA z dnia 25 listopada 2014 r., II GSK 1253/13). Nie ma on kompetencji do konkretyzowania czy uzupełniania zarzutów kasacyjnych, bądź ich uzasadnienia, a brak konkretnego i popartego stosowną argumentacją zakwestionowania stanowiska wyrażonego w danej kwestii przez wojewódzki sąd administracyjny powoduje związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem sądu pierwszej instancji w danym zakresie i niemożność zbadania jego zasadności (zob. wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2015 r., II FSK 3171/12; por. też wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2012 r., II OSK 1426/11). Zatem Naczelny Sąd Administracyjny upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2012 r., II OSK 2724/12).

W orzecznictwie wielokrotnie powtarzano w związku z powyższym, że związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze kasacyjnej, oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym – zdaniem skarżącego kasacyjnie – uchybił sąd, określenia, jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego – wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności (zob. wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2016 r., I OSK 2490/14; wyrok NSA z dnia 14 stycznia 2015 r., I OSK 2096/13; wyrok NSA z dnia 16 listopada 2012 r., I OSK 892/12, CBOSA). Przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być przy tym precyzyjne (zob. wyrok NSA z dnia 7 marca 2013 r., II GSK 2321/11, CBOSA). Naczelny Sąd Administracyjny nie może rozpoznać merytorycznie zarzutów skargi, które zostały wadliwie skonstruowane (zob. wyrok NSA z dnia 5 sierpnia 2014 r., II FSK 2021/12, CBOSA).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić trzeba, że nie może odnieść skutku zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego podniesiony w ramach naruszenia przepisów postępowania w punkcie 1. W zarzucie tym ani w jego uzasadnieniu nie podano przepisu prawa, z którym wiąże się zarzucane uchybienie Sądu, co uniemożliwia Sądowi kasacyjnemu jego ocenę. Przy czym Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że dostrzega błędnie ustalenie przez Sąd pierwszej instancji daty wniesienia skargi, bowiem wniesiona została do organu już [...] lutego 2020 r. tj. przed wydaniem przez organ decyzji z [...] maja 2020 r. oraz to, że wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji, decyzja ta została zaskarżona, w wyniku czego została uchylona decyzją SKO w T. z [...] czerwca 2020 r., tj. jeszcze przed wydaniem zaskarżonego wyroku. Obie te okoliczności mają istotny wpływ na wynik sprawy.

Oczywiście uzasadniony jest natomiast zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 i 8 p.p.s.a. i w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. bowiem Sąd pierwszej instancji wychodząc poza granice niniejszej sprawy dokonał oceny skargi na bezczynność Prezydenta S. opierając się na ocenie prawidłowości (zgodności z prawem) decyzji organu pierwszej instancji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, która na dzień wyrokowania przez ten Sąd była już wyeliminowana z obrotu prawnego, bowiem została uchylona decyzją SKO w T. z [...] czerwca 2020 r.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że Stowarzyszenie wniosło skargę na bezczynność Prezydenta S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z [...] grudnia 2019 r. Zatem przedmiotem sprawy była bezczynność organu. Stowarzyszenie uczyniło przedmiotem skargi decyzji Prezydenta S. z [...] maja 2020 r., która była decyzją organu pierwszej instancji i od której Stowarzyszenie złożyło skuteczne odwołanie.

Tymczasem Sąd pierwszej instancji przyjął, że "Skoro granice sprawy o dostęp do informacji publicznej wyznacza wniosek strony, którego rozpatrzenie może przybrać różne formy, co wynika z art. 14 ust. 2 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p., to przepis art. 134 P.p.s.a. daje uprawnienia do wypowiedzenia się o decyzji administracyjnej, o odmowie udzielenia informacji publicznej w sprawie o bezczynność w dostępie do informacji publicznej.". W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że "Skoro skarga Stowarzyszenia kwestionowała bezczynność organu w zakresie wartości umowy zawartej pomiędzy Gminą a [...] na zorganizowanie koncertu, to ze względu na wykazanie spełnienia przesłanki z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie istniały podstawy do podania Stowarzyszeniu tej informacji publicznej". Stanowisko Sądu pierwszej instancji jest oczywiście błędne, nie ma jakiegokolwiek odzwierciedlenia w praktyce sądowoadministracyjnej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przepis ten określa granice rozpoznania sprawy przez sąd administracyjny pierwszej instancji, zaś granice danej sprawy wyznacza jej przedmiot wynikający z treści zaskarżonego działania organu administracji publicznej. Brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza, że sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem (art. 1 § 2 ustawy prawo o ustroju sądów administracyjnych) zaskarżonego aktu, czynności lub bezczynności organu administracji publicznej. Sąd może więc uwzględnić skargę z powodu innych uchybień niż te, które przytoczono w tym piśmie procesowym. Oznacza to, że o naruszeniu normy wynikającej z powyższego przepisu można byłoby mówić, gdyby sąd wykroczył poza granice sprawy, w której została wniesiona skarga, albo – mimo wynikającego z tego przepisu obowiązku – nie wyszedł poza zarzuty i wnioski skargi, np. nie zauważając naruszeń prawa, które nie były powołane przez skarżącego, a które Sąd pierwszej instancji zobowiązany był uwzględnić z urzędu (por. wyrok NSA z 20 grudnia 2012 r., II OSK 1580/11, LEX nr 1367333). Podkreślić należy, że Sąd nie jest związany granicami skargi ale jest związany granicami sprawy, jej przedmiotem. W niniejszej sprawie jej przedmiotem jest bezczynność organu a nie czynność lub akt, których ma dokonać organ na skutek wniesienia tej skargi. Przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. nie może być rozumiany w ten sposób, że w ramach sprawy ze skargi na bezczynność mogą być oceniane rozstrzygnięcia, które mogą być zakwestionowane w drodze innych środków prawnych (m.in. skargi na decyzję). W sprawie zainicjowanej skargą na bezczynność, sąd administracyjny dokonuje oceny czy organ podjął w terminie czynności nakazane przez prawo w odpowiedniej procesowej formie. Przekładając to na sprawy dotyczące dostępu do informacji publicznej, sąd ocenia np. czy organ rozpoznał wniosek i czy owo rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej przyjęło prawidłową formę, np. decyzji administracyjnej a nie czynności materialno-technicznej w postaci pisma o odmowie udostępnienia informacji. Jednakże procesowo prawidłowe rozstrzygnięcie podlega ocenie co do meritum w odrębnym postępowaniu – w sprawie ze skargi na decyzję.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 u.d.i.p. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. W myśl art. 13 ust. 2 u.d.i.p., jeżeli informacja publiczna może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, czyli niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 14 dni, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od złożenia wniosku. Z bezczynnością podmiotu zobowiązanego w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten nie podejmuje czynności materialno-technicznej wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji, pomimo jej posiadania, bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku w sposób i formie zgodnych z wnioskiem (za wyjątkiem sytuacji określonych w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), bądź w tym terminie nie wydaje na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (co jest uzasadnione np. stwierdzeniem, że żądana informacja objęta jest jednym z ograniczeń opisanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej).

Zatem w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji powinien ustalić czy w określonych wyżej terminach organ udostępnił posiadaną informację publiczną lub czy w tych terminach wydał decyzję o odmowie jej udostępnienia. Niedopuszczalne było w niniejszej sprawie wypowiedzenie się przez Sąd pierwszej instancji w niniejszym postępowaniu co do meritum, tj. o zasadności ograniczenia prawa do informacji publicznej dokonanego w drodze decyzji administracyjnej. Oceniona przez Sąd pierwszej instancji decyzja Prezydenta S. z [...] maja 2020 r. może podlegać odrębnej kontroli sądowoadministracyjnej w toku sprawy ze skargi na decyzję organu drugiej instancji (tu SKO). Nie należy w tym miejscu zapominać, że Sąd ocenił decyzję Prezydenta S. - organu pierwszej instancji, od której skarżące Stowarzyszenie złożyło odwołanie, na skutek czego decyzja ta została prawomocnie wyeliminowana z obrotu prawnego. Zatem Sąd błędnie uznał, że decyzja taka może być podstawą oceny zasadności skargi na bezczynność organu i oddalając skargę oparł się na stanowisku organu wyrażonym w decyzji wyeliminowanej z obrotu prawnego.

Zasadność zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 i 8 p.p.s.a. i w zw. z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. skutkowała koniecznością uwzględnienia skargi, co czyni zbędnym zajmowanie stanowiska co do pozostałych zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Mając na uwadze powyższe wywody, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna ma usprawiedliwioną podstawę, dlatego na mocy art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie.

Sąd pierwszej instancji ponownie rozpoznając sprawę w granicach określonych przez Naczelny Sąd Administracyjny, ustali prawidłowo okoliczności faktyczne i rozstrzygnie o żądaniach zawartych w skardze, biorąc także pod uwagę pismo procesowe Stowarzyszenia z 17 czerwca 2020 r.

O kosztach postępowania kasacyjnego od organu na rzecz Stowarzyszenia orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.