Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Katarzyna Golat (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Iwaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2017 r. sprawy ze skargi S. N. na uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...] maja 2001 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

S.N. w dniu [...] listopada 2016 r. wniósł skargę na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] maja 2001 r. nr [...], w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] - część I w gminie [...] , obowiązującej w odniesieniu do nieruchomości położonej przy ul. [...] w [...], Dzielnica [...] , stanowiącej działki ewidencyjne numer [...] i [...] z obrębu [...], uregulowanej w księdze wieczystej KW nr [...] oraz [...], w części obejmującej § 11 ust. 2 pkt 7 uchwały.

Skarżący wskazując, że jest właścicielem wymienionych nieruchomości, zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.

1. art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. DZ. U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.), zwanej dalej K.c., w związku z art. 21 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez istotne i bezprawne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości,

2. art. 33 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 199, ze zmian.) poprzez niedokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zmianą rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i następnych, i w konsekwencji wybiórcze uregulowanie zagadnień dotyczących stref kontrolowanych,

3. naruszenie pkt 1 ppkt 2 wyjaśnień pod tabelą 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie poprzez jego pominięcie,

4. naruszenie pkt 2 ppkt 1 wyjaśnień pod tabelą 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie poprzez jego pominięcie (dalej również jako "rozporządzenie").

Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 11 ust. 2 pkt 7 uchwały oraz o przeprowadzenie dowodu z niżej wymienionych dokumentów, tj.

1) pisma skarżącego z dnia 5 września 2016 r. w sprawie wezwania Rady [...]. do usunięcia naruszenia prawa w zakresie treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu obszaru [...] - część I w gminie W. - na okoliczność interesu prawnego Skarżącego w sprawie oraz spełnienia wymogów formalnych umożliwiających wniesienie przedmiotowej skargi,

2) odpisu księgi wieczystej KW nr [...] oraz [...] - na okoliczność interesu prawnego skarżącego w sprawie oraz spełnienia wymogów formalnych umożliwiających wniesienie przedmiotowej skargi,

3) wypisu i wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu obszaru [...] część I - na okoliczność niemożliwości zabudowania Nieruchomości w sposób założony przez skarżącego i dopuszczalny zgodnie z uchwałą,

4) pisma operatora gazociągu z dnia 21 lipca 2015 r. - na okoliczność zgodności projektu zagospodarowania nieruchomości z rozporządzeniem,

5) pisma operatora gazociągu z dnia 1 sierpnia 2016 r. - na okoliczność zgodności projektu zagospodarowania nieruchomości z rozporządzeniem,

projektu zagospodarowania działek ewidencyjnych numer [...] i [...] z obrębu [...] - na okoliczność zgodności projektu zagospodarowania nieruchomości z rozporządzeniem.

W uzasadnieniu skargi skarżący wyjaśnił, że zgodnie z uchwałą nieruchomość przeznaczona jest do zabudowy mieszkaniowo-usługowej, a intencją skarżącego jest zagospodarowanie nieruchomości budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej. Zgodnie z zapisami § 11 ust. 2 pkt 7) uchwały w strefie bezpieczeństwa 65 m od linii gazociągu wysokiego ciśnienia o średnicy 500, obowiązują ograniczenia realizowania zabudowy w postaci:

zakazu realizowania obiektów kubaturowych w pasie 25 m od gazociągu,

nakazu zachowania bezpiecznych odległości od gazociągu, w tym 35 m dla zabudowy mieszkaniowej rozproszonej,

nakazu uzgodnienia wszelkich planowanych inwestycji z [...] Zakładem Gazowniczym.

Dalej skarżący wywodził, że powyższe zapisy uchwały uniemożliwiają skarżącemu wykonywanie jego praw jako właściciela nieruchomości, naruszając art. 140 K.c.

W jego ocenie uchwała w skarżonym zakresie przewiduje możliwość zabudowy nieruchomości wyłącznie w odległościach wskazanych w planie, bez uwzględnienia wyjątków zawartych w rozporządzeniu, przewidujących możliwość ograniczenia szerokości strefy kontrolowanej. Tym samym właściciel nieruchomości może zagospodarować nieruchomość tylko w jednoznacznie określony sposób niezgodny z rozporządzeniem. Aktualne zapisy uchwały w ogóle uniemożliwiają skarżącemu zabudowanie nieruchomości w założony przez niego sposób, tj. budynkiem mieszkalnym w zabudowie bliźniaczej, gdyż przy zastosowaniu odległości obecnie przyjętych w uchwale, połowa nieruchomości gruntowej skarżącego, nie mogłaby nigdy zostać zabudowana jakimkolwiek budynkiem (przy przyjęciu 35 m odległości zabudowy od gazociągu).

Ponadto skarżący argumentował, że w uchwale zupełnie pomięte zostały zapisy pkt 1 ppkt 2 i pkt 2 ppkt 1 wyjaśnień pod tabelą 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia. Do uchwały zostały wpisane jedynie postanowienia z tabeli 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia przewidujące regułę ogólną, od której jednak ustawodawca przewidział wyjątki wynikające z technicznych uwarunkowań gazociągu.

Zgodnie bowiem z wyżej wskazanymi zapisami rozporządzenia, przy zmniejszonym naprężeniu zredukowanym w ściance rury gazociągu można przyjąć zmniejszoną szerokość strefy kontrolowanej nawet o 50%.

W związku z powyższym, pismem z dnia 21 lipca 2015 r. Operator Gazociągów Przesyłowych [...] S.A. Oddział w R. (dalej również "Operator") uzgodnił bez uwag projekt zagospodarowania nieruchomości, uznając tym samym, że jest on zgodny z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Projekt zakładał 17,5 m odległości zabudowy mieszkaniowej od gazociągu, która to odległość jest zgodna z rozporządzeniem.

Dodatkowo – jak dalej wywodził skarżący - Operator pismem z dnia 1 sierpnia 2016 r. potwierdził skarżącemu, że w przypadku gazociągu wysokiego ciśnienia DN 500 relacji [...], (którego dotyczy uchwała) występuje zmniejszenie naprężenia zredukowanego w ściance rury, a więc do przedmiotowego gazociągu powinno (zgodnie z powszechnie obowiązującym prawem) stosować się zmniejszone szerokości stref kontrolowanych. Oś strefy kontrolowanej pokrywa się z osią gazociągu wysokiego ciśnienia, zatem minimalną odległością zabudowy dla działek o nr [...] i [...] jest połowa szerokości strefy kontrolowanej.

Skarżący wskazał, że obecnie, zgodnie z zapisami uchwały, pomimo spełnienia przesłanek określonych w pkt 1 ppkt 2 i pkt 2 ppkt 1 wyjaśnień pod tabelą 1 do Załącznika nr 2 do rozporządzenia, nie jest możliwe zlokalizowanie zabudowy bliźniaczej na nieruchomości. Co więcej skarżący nie będzie mógł uzyskać pozwolenia na budowę, z uwagi na pominięcie w planie zagospodarowania przestrzennego zapisów przewidujących wyjątki, od zastosowania 35 m odległości zabudowy od gazociągu.

Nadto skarżący podniósł, iż rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musi być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach w nich określonych. Wprowadzanie wszelkich zakazów lub nakazów ustaleniami planu, które ograniczają prawo własności musi mieć oparcie w normie ustawowej uprawniającej gminę do ich stanowienia. Podkreślił, że uprawnienia gminy do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu nie mogą być nadużywane. Prawnie wadliwymi będą nie tylko te ustalenia planu, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem ewentualnego nadużycia przysługujących gminie uprawnień (tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 3 października 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 1174/08).

W ocenie skarżącego aktualnie obowiązujące zapisy uchwały w sposób istotny i nieuprawniony naruszają prawo właściciela nieruchomości, ograniczając w sposób niezgody z powszechnie obowiązującymi przepisami sposób korzystania z nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, uznając ją za niezasadną.

Organ argumentował w szczególności, że ustalenia, będące przedmiotem zaskarżenia, oparto na akcie prawnym obowiązującym w czasie podejmowania zaskarżonej uchwały, tj. rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz.U. Nr 139, poz. 686). Zgodnie z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia do ustalenia odległości projektowanych obiektów budowlanych w stosunku do istniejących gazociągów oraz projektowanych gazociągów w stosunku do istniejących obiektów budowlanych miały zastosowanie odległości podstawowe określone w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia.

Uwzględniając przepisy obowiązujące w dacie uchwalenia planu wyznaczono zasięg strefy bezpieczeństwa od linii gazociągu wysokiego ciśnienia gA 500, w których obowiązują ograniczenia lokalizowania zabudowy oraz nakaz uzgadniania wszelkich planowanych inwestycji z [...] Zakładem Gazowniczym. Dla terenów MU, w ramach których zlokalizowane są nieruchomości skarżącego, w strefie bezpieczeństwa 65 m od linii gazociągu zakazano lokalizacji zabudowy w pasie 25 m od gazociągu, nakazano zachowanie bezpiecznej odległości od gazociągu: 25 m - dla wolnostojących budynków niemieszkalnych i pomocniczych; 30 m - dla parkingów samochodowych; 35 m - dla zabudowy mieszkaniowej rozproszonej; 50 m - dla zabudowy zwartej; 65 m - dla zabudowy użyteczności publicznej. Przyjęte w planie ograniczenia w żaden sposób nie naruszają funkcjonującego w czasie podejmowania uchwały obowiązującego rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe. Jako realizacja przepisów odrębnych, a także wymogów bezpieczeństwa publicznego mieszczą się ponadto w dopuszczalnym kształtowaniu sposobu wykonywania prawa własności przez plan miejscowy.

Pismem z dnia 31 stycznia 2017 r. skarżący przedstawił stanowisko w sprawie, w którym zawarł porównanie przepisów ww. rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. oraz ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r., podkreślając że uchwała recypowała rozporządzenia z dnia 14 listopada 1995 r. jedynie ogólną zasadę (tj. tabelę z odległościami podstawowymi), pomijając w ogóle zapisy zawarte w załączniku nr 2 do rozporządzenia, przewidujące wyjątki umożliwiające zastosowanie odległości zmniejszonych. Skarżący powołał się na wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 614/11.

W trakcie rozprawy przez WSA w Warszawie dnia 17 marca 2017 r. pełnomocnika skarżącego wywodził, że pominięte przepisy są obligatoryjne. Odmienne stanowisko zajął pełnomocnik organu, w ocenie którego są one fakultatywne, a treść planu została zdeterminowana pismem oddziału [...] Okręgowego Zakładu Gazownictwa z dnia 6 maja 1999 r., znajdującego się w materiałach planistycznych, z którego wynika konieczność przyjęcia ogólnych zasad wynikających z ww. rozporządzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie okazała się zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, dalej określanej jako "P.p.s.a."). Po myśli art. 147 § 1 powyższej ustawy, Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały one wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Stosownie do art. 91 ust. 1 i 4 u.s.g. uchwała rady gminy sprzeczna z prawem w sposób istotny jest nieważna. W rozpoznawanej sprawie, ze względu na przedmiot zaskarżenia, którym jest uchwała w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Skarga została wniesiona z powołaniem się na przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Sąd obowiązany był zatem sprawdzić, czy w sprawie zostały spełnione przesłanki, które zgodnie z treścią tego przepisu, warunkują kontrolę zaskarżonej uchwały w aspekcie merytorycznym. Dla skutecznego wniesienia skargi i podważenia uchwały organu gminy w drodze zaskarżenia jej do sądu administracyjnego, konieczne jest uprzednie wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa, a także wykazanie, że zaskarżona uchwała narusza interes prawny lub uprawnienie skarżącego. Tylko podmiot spełniający oba wskazane warunki posiada legitymację do zaskarżenia uchwały organu gminy.

Skarżący pismem z dnia [...] września 2016 r., złożonym na biurze podawczym Rady w dniu [...] września 2016 r., wezwał Radę Miasta [...] do usunięcia naruszenia prawa w zakresie sprzecznych zapisów zawartych w uchwale. Skarżący nie otrzymał odpowiedzi organu na powyższe wezwanie. W związku z powyższym termin na wniesienie przedmiotowej skargi w rozumieniu art. 53 § 2 P.p.s.a. został przez skarżącego zachowany.

Nie jest sporne między stronami, że skarżący jest właścicielem nieruchomości położonej w [...], przy ul. [...], stanowiącej działki ewidencyjne nr [...] i [...] z obrębu [...], dla której Sąd Rejonowy [...] w [...]., IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr [...] oraz [...] (odpis księgi wieczystej w załączeniu). Na terenie Nieruchomości obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] - część I w gminie [...] uchwalony uchwałą nr [...] z dnia [...] maja 2001 r. Rady Gminy [...].

Przysługuje mu zatem interes prawny w kwestionowaniu powołanych skardze zapisów planu i zostały spełnione wymogi formalne, umożliwiające merytoryczne jej rozpatrzenie.

W stanowieniu aktów prawa miejscowego organy samorządu terytorialnego związane są ramami stworzonymi przez ustawy. Akty powyższe są aktami o charakterze podustawowym, a zatem są stanowione na podstawie upoważnień ustawowych, nie mogą wykraczać poza jakiekolwiek unormowania ustawowe, czynić wyjątków od ogólnie przyjętych rozwiązań, a także powtarzać kwestii uregulowanych w aktach prawnych hierarchicznie wyższych. Prawo miejscowe ma charakter wykonawczy w stosunku do ustaw. W doktrynie wskazuje się, że samorząd terytorialny nie posiada pozycji autonomicznej, lecz jest jedynie formą zdecentralizowanej administracji (por. W. Kisiel, Ustrój samorządu terytorialnego w Polsce, Warszawa 2003, s. 84, D. Dąbek, Prawo miejscowe, Warszawa 2007, s. 259).

Odwołując się do wyroku TK z dnia 7 lutego 2001 r., K 27/00, OTK 2000, nr 2, poz. 29 stwierdzić trzeba, że wszelkie ograniczenia własności, ustanowione w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, muszą być zgodne z normami konstytucyjnymi wyznaczającymi granice ingerencji prawodawczej w prawo własności. Naruszenie tego wymogu może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy przez organy sprawujące nadzór nad samorządem terytorialnym". W przywołanym wyroku TK podkreślił, że swoboda regulacyjna przysługująca gminom w dziedzinie zagospodarowania przestrzennego nie jest absolutna. Po pierwsze, organy gminy muszą kierować się ogólnymi zasadami określonymi przez obecnie obowiązujące ustawy planistyczne. Po drugie, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z innymi ustawami regulującymi określone sprawy szczegółowe z zakresu gospodarki przestrzennej. Po trzecie, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z Konstytucją, co oznacza, że gmina dysponując zespołem uprawnień określanym władztwem planistycznym nie może tego władztwa wykonywać dowolnie, a uprawnienia gminy do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu nie mogą być nadużywane.

Jak stanowi art. 140 K.c. właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy oraz rozporządzać rzeczą. Powyższe uprawnienia przysługują jednak właścicielowi w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. Właściciel wykonując prawo własności jest ograniczony przepisami ustaw szczególnych, do których należą między innymi przepisy upoważniające gminę do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Niewątpliwe ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, stanowiąc dozwolone ograniczenia w sposobie wykonywania tegoż prawa. W granicach przez niego określonych właściciel gruntu może z niego korzystać, rozporządzać nim i dokonywać jego zabudowy. Przypomnieć należy, że gmina ma prawo i obowiązek kształtować i prowadzić politykę przestrzenną na swoim terenie poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których ustala przeznaczenie terenów i rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby i warunki zabudowy terenów, a zatem realizuje interes publiczny. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gmina ma obowiązek określić między innymi zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego rozumianego jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz respektuje uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne.

Przechodząc do oceny zasadności skargi, tj. zgodności zaskarżonego aktu z obiektywnym porządkiem prawnym należy wskazać, że została ona wydana pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy, tj. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. poz. 139, z późn. zm.). Zgodnie z art. 27 ust. 1 tej ustawy naruszenie trybu postępowania oraz właściwości organów określonych w art. 18 powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca, odnośnie do naruszenia zrezygnował z dookreślenia "każde", wobec czego podstawą do stwierdzenia nieważności nie może być jakiekolwiek naruszenie przepisów. Obowiązek uwzględnienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma jednak wówczas, gdy naruszony zostaje wprawdzie interes prawny lub uprawnienie, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie tzw. władztwa planistycznego, w którego ramach rada gmina ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy.

Aby skutecznie zarzucić naruszenie trybu postępowania czy właściwości organów nie wystarczy powołać art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, lecz konieczne jest jego powiązanie z przepisem przewidującym w toku procedury planistycznej określony tryb postępowania czy właściwość określonego organu, a dla przyjęcia naruszenia decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść planu. W niniejszej sprawie nie postawiono właściwie zarzutu kwestionującego naruszenie trybu postępowania.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę - w zakresie zaskarżonym skargą - takimi wadami kwalifikowanymi przedmiotowa uchwała nie jest obarczona. Nie znajduje również zastosowania przywołany wyżej art. 91 ust. 1 i 4 u.s.g.

Nie może w kontekście art. 27 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. odnieść zamierzonego skutku argument skarżącego dotyczący znaczenia ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. Przedmiotem skargi jest bowiem uchwała Rady Gminy [...] z dnia [...] maja 2001 r. nr [...]. Jest to zatem akt wcześniejszy w stosunku do powołanego przez skarżącego rozporządzenia. Taki akt nie może być kryterium oceny prawnej zaskarżonej uchwały, ponieważ nie była ona podstawą do jego wydania.

Należy podnieść, że przywołane w skardze rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie w ogóle nie może mieć w niniejszej sprawie zastosowania, gdyż nie obowiązywało w dacie uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego. Organy administracji publicznej, również organy gminy sporządzające i uchwalające plan miejscowy, działają na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Przyjęcie przeciwnej tezy godziłoby w zasadę praworządności, wyrażoną w art. 7 Konstytucji i 6 K.p.a., podważając sens istnienia porządku prawnego.

Niezgodność uchwały z aktem prawnym wydanym później, niezawierającym przepisów działających wstecznie, nie może być podstawą do stwierdzenia jej nieważności. Zarówno zatem zawarty w skardze zarzut naruszenia pkt 1 ppkt 2 wyjaśnień pod tabelą 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie poprzez jego pominięcie, jak i zarzut naruszenia pkt 2 ppkt 1 wyjaśnień pod tabelą 1 do załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i ich usytuowanie poprzez jego pominięcie, nie może być uznany za usprawiedliwiony. Jeżeli skarżący chciałby zmienić postanowienia planu, dostosowując je do nowych regulacji, może skorzystać z innych środków prawnych, niż stwierdzenie nieważności planu uchwalonego przed wejściem w życie powołanych wyżej przepisów.

Sąd nie mógł zatem uznać za trafny zarzutu naruszenia art. 33 u.p.z.p. poprzez niedokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zmianą rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i następnych. Zgodnie z tym przepisem "jeżeli w wyniku zmiany ustaw zachodzi konieczność zmiany studium lub planu miejscowego, czynności, o których mowa w art. 11 i 17, wykonuje się odpowiednio w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian".

Wejście w życie nowych przepisów może spowodować konieczność dostosowania brzmienia przepisów planu. Jest to przepis, który mówi o potrzebie przystąpienia do zmiany miejscowego planu, o co skarżący może wnosić do Rady Gminy.

Po drugie Sąd nie uznaje za trafny argumentu dotyczącego charakteru przepisów znajdujących się w załączniku nr 2 ust. 1,2,3,4 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. Załącznik ten stanowi co następuje:

"1. Odległość zmniejszoną w stosunku do odległości podstawowych można przyjąć, stosując zmniejszenie naprężenia zredukowanego w ściance rury. Jeżeli odległość gazociągu do obiektu terenowego wynosi co najmniej:

1) 75% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 10%,

2) 50% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 20%,

3) 25% odległości podstawowych, naprężenie zredukowane należy zmniejszyć o 30%.

2. Jeżeli naprężenie zredukowane w ściance rury zostało zmniejszone o 30%, gazociąg powinien być usytuowany w odległości nie mniejszej od obiektu terenowego niż:

1) 10 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym do 1,2 MPa włącznie i 15 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym większym niż 1,2 MPa,

2) 5 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym do 2,5 MPa włącznie i 10 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym większym niż 2,5 MPa, pod warunkiem założenia na gazociąg rury ochronnej, kończącej się od obrysu obiektu terenowego w odległości wynoszącej co najmniej 25% odpowiedniej odległości podstawowej, jednak nie mniejszej niż 10 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym do 1,2 MPa włącznie i 15 m dla gazociągów o ciśnieniu nominalnym większym niż 1,2 MPa. Długość rury ochronnej nie może być większa niż 100 m.

3. Odległość zmniejszona między gazociągiem i przewodami kanalizacyjnymi i kanałami mającymi bezpośrednie połączenie z pomieszczeniami dla ludzi i zwierząt nie może wynosić mniej niż 8 m, pod warunkiem że na całym odcinku gazociągu, dla którego przyjęto odległość zmniejszoną:

1) zmniejszy się naprężenie zredukowane w ściance rury o 30%,

2) sprawdzi się metodami nie niszczącymi wszystkie połączenia spawane,

3) zastosuje się sączek węchowy liniowy.

4. Odległości zmniejszonych nie należy stosować w odniesieniu do napowietrznych linii elektroenergetycznych o napięciu większym niż 1 kV i elektroenergetycznych stacji transformatorowych. Na terenach zabudowanych dopuszcza się przyjęcie odległości zmniejszonej, wynoszącej 25% odległości podstawowej między skrajnym przewodem linii elektroenergetycznej lub elektroenergetycznej stacji transformatorowej a projektowanym gazociągiem, pod warunkiem zastosowania zmniejszonego naprężenia zredukowanego w ściance rury o 30%."

Zawarty w pkt 1 załącznika nr 2 zwrot: "Odległość zmniejszoną w stosunku do odległości podstawowych można przyjąć" oznacza, że przepis ten nie jest obligatoryjny. Stanowi on wyjątek od ogólnej zasady, który może a nie musi być wprowadzony i to z dalszymi obostrzeniami, tj. z zachowaniem warunków przewidzianych w pkt 2-4 tego załącznika. Przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby uznanie, że zasady ogólne są nieobowiązujące, bowiem obligatoryjne jest stosowanie wyjątku, a nie zasady. Oczywiście oznaczałoby to, że wyjątek straciłby swój status. Taka wykładnia nie jest zgodna z zasadą racjonalnego ustawodawcy i z zasadami logiki, w związku z czym Sąd nie może podzielić stanowiska skarżącego.

Po trzecie słusznie organ wywodził, że treść planu została zdeterminowana stanowiskiem oddziału [...] Okręgowego Zakładu Gazownictwa, zawartym w piśmie z dnia 13 maja 1999 r., znajdującym się w materiałach planistycznych (kopia – teczka 4/4), z którego wynika konieczność przyjęcia ogólnych zasad wynikających z ww. rozporządzenia. Wskazano w nim na potrzebę zachowania maksymalnych odległości podstawowych obiektu terenowego od gazociągu.

Po czwarte zgodność zamierzenia inwestycyjnego z obecnie obowiązującymi przepisami, potwierdzona przez Operatora w pismach z dnia [...] lipca 2015 r. oraz 1 sierpnia 2016 r., na co skarżący zwraca uwagę w skardze, nie stanowi o wadliwości planu, który był uchwalany w oparciu o poprzednio obowiązujące przepisy, o czym była mowa wcześniej.

Zgodnie z prawem ustalenia, będące przedmiotem zaskarżenia, oparto na akcie prawnym obowiązującym w czasie podejmowania zaskarżonej uchwały, tj. rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe. Stosownie do § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia do ustalenia odległości projektowanych obiektów budowlanych w stosunku do istniejących gazociągów oraz projektowanych gazociągów w stosunku do istniejących obiektów budowlanych miały zastosowanie odległości podstawowe określone w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia.

Dodatkowo Sąd podnosi, że dokumenty na które powołuje się skarżący poza pismami Operatora z dnia [...] lipca 2015 r. oraz [...] sierpnia 2016 r. (a których znaczenie Sąd opisał wyżej) znajdują się w materiałach planistycznych. W związku z czym nie było podstaw do przeprowadzania dowodu na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a.

kontrola sądu administracyjnego w przedmiocie skargi na postanowienia planu miejscowego nie może dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał (tak NSA w wyroku z dnia 19 maja 2015 r., sygn. akt II OSK 2527/13, CBOSA, co można recypować do ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r.). Sąd administracyjny bada (ocenia) jego legalność w zakresie odnoszącym się do materialnoprawnych podstaw wydania danego rozstrzygnięcia, kontrolując prawidłowość jego wykładni oraz prawidłowość jego zastosowania (por. L. Leszczyński, Orzekanie przez sądy administracyjne a wykładnia prawa, "Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego" 2010, nr 5-6, s. 267 i in.).

Z przedstawionych przyczyn uznać należało, że brak było podstaw do stwierdzenia nieważności kwestionowanego miejscowego planu we wskazanej części, wyznaczonej zarzutami naruszenia interesu prawnego skarżącego, w związku z czym na podstawie art. 151 P.p.s.a., skargę oddalił