Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha Sędzia NSA Marzenna Zielińska Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej N. S. S.A. w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 kwietnia 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 1780/11 w sprawie ze skargi N. S. S.A. w Z. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...]; [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz N. S. S.A. w Z. kwotę 900 (słownie: dziewięćset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt VI SA/Wa 1780/11 oddalił skargę [...] S.A. z siedzibą w W. (dalej też: skarżąca, Spółka) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (w skrócie: UP) z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...], [...] utrzymującą w mocy decyzję tego samego organu z dnia [...] maja 2010r., nr [...] umarzającą postępowanie w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2122/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi [...] S.A. w Z. (zwana też skarżąca, Spółka) na wyżej powoływaną decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] sierpnia 2010 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy "nttonline" nr Z-328627.

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 1127/11, Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Spółki od wspomnianego rozstrzygnięcia WSA w W. z dnia 8 grudnia 2010 r. uchylił zaskarżone postanowienie. Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, iż bezspornym jest, że w piśmie z dnia 24 listopada 2010 r. skarżąca złożyła oświadczenie o cofnięciu skargi. Jednakże w piśmie tym Spółka zawarła alternatywny wniosek - w przypadku uznania przez Sąd niedopuszczalności cofnięcia skargi z powodów wskazanych w art. 60 p.p.s.a. - wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji UP. Zdaniem NSA, z treści pisma skarżącej z dnia 24 listopada 2010 r. nie wynikało jednoznacznie czy jej wolą było cofnięcie skargi, czy też żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Treść pisma była wewnętrznie sprzeczna. W konsekwencji Sąd uznał za przedwczesne umorzenie przez Sąd pierwszej instancji postępowania sądowoadministracyjnego. Sąd kasacyjny zalecił, by rozpoznając ponownie sprawę, Sąd pierwszej instancji przede wszystkim zobowiązał Spółkę do jednoznacznego sprecyzowania oświadczenia, czy cofa skargę.

Zarządzeniem z dnia 27 września 2011 r. WSA w W. wezwał skarżącą do sprecyzowania pisma z dnia 24 listopada 2010 r. poprzez jednoznaczne wskazanie, czy cofa skargę na decyzję UP z dnia [...] sierpnia 2010 r. i wyznaczył stronie siedmiodniowy termin na przedstawienie stanowiska.

W piśmie z dnia 19 stycznia 2012 r., skierowanym do WSA w W., skarżąca, zmodyfikowała wnioski procesowe i wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji UP z dnia [...] sierpnia 2010 r.; stwierdzenie nieważności wcześniejszej decyzji z dnia [...]maja 2010 r.; stwierdzenie nieważności postanowień UP z dnia [...] marca 2009 r i z dnia [...] listopada 2009 r.; zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu Spółka podniosła m.in., że wskazane wyżej decyzje i postanowienia zostały podpisane przez ekspertów nie posiadających upoważnienia piastuna funkcji Prezesa UP wydanego zgodnie z art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania a administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., dalej: "k.p.a.").

Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2012 r. skarżąca poparła skargę i jednoznacznie wskazała, iż jej nie cofa. Jednocześnie, z powodów wskazanych w powołanym piśmie z dnia 19 stycznia 2012 r., wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Nadto w ocenie skarżącej organ wadliwie uznał, iż "licencjonowanie własności przemysłowej klasyfikuje się w klasie 45, podczas gdy - zdaniem skarżącej - właściwa jest klasa 35". Spółka zauważyła, że w jej pismach nie występował termin: "licencjonowanie własności przemysłowej". W odpowiedzi organ podniósł, iż w klasie 35 nie występuje usługa polegająca na udzielaniu licencji. Podkreślił, że w piśmie skarżącej, które wpłynęło do Urzędu Patentowego w dniu 5 maja 2009 r., strona użyła sformułowania "zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich", a ponieważ licencjonowanie znajduje się w klasie 45, wątpliwości UP wzbudził ten zapis. Tym bardziej, że wskazane przez skarżącą symbole KOO36, Z0018 dotyczą koncesjonowania. Skarżąca stwierdziła, iż formułując swoją opinię powołała się na IX edycję klasyfikacji nicejskiej strona 265 -269. Organ przyznał, że pod numerem Z0018 znajduje się licencjonowanie. Jednocześnie zauważył, że nawet gdyby w postępowaniu administracyjnym ustalono numer Z0018, to i tak byłoby zbyt ogólne i wnioskodawca zostałby wezwany do sprecyzowania usługi. Skarżąca stwierdziła, że nieprawdą jest jakoby usługi wymienione w klasie 35 miały charakter ogólny, wymagający doprecyzowania, albowiem wszystkie terminy ogólne w klasyfikacji oznaczone są gwiazdką i tylko tak oznaczone terminy wymagają doprecyzowania. Sąd uwzględnił wniosek organu o udzielenie terminu do złożenia pisemnego stanowiska co do merytorycznych zarzutów skarżącej, w szczególności dotyczących klasyfikacji usług, a także złożenia potwierdzonych za zgodność z oryginałem kserokopii odpowiednich stron klasyfikacji nicejskiej IX edycji oraz na wniosek skarżącej zobowiązał pełnomocnika organu do przedstawienia pełnomocnictwa eksperta J. M.- Sz. do orzekania w niniejszej sprawie administracyjnej.

Wypełniając zobowiązanie Sądu, UP przesłał: wyjaśnienie dotyczące stosowania Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług; dokumenty potwierdzające, iż J. M. – Sz. posiada uprawnienia do orzekania w sprawach udzielania praw ochronnych na znaki towarowe, tj.: upoważnienie z dnia 30 października 2004 r. podpisane przez Prezesa UP, zaświadczenie z dnia 30 października 2004 r. podpisane przez Prezesa UP, akt powołania na stanowisko eksperta z dnia 30 listopada 2006 r., podpisany przez Prezesa UP.

Sąd I instancji oddalając skargę wskazał, że brak jest przesłanek do stwierdzenia nieważności wskazywanych aktów Urzędu Patentowego RP – i to zarówno ze względów procesowych, uregulowanych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm., dalej: "p.w.p."), jak i względów podmiotowych, określonych, według skarżącej, w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.(wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa).

Sąd wskazał, że zaskarżone postanowienia UP wzywały skarżącą - pod rygorem umorzenia postępowania – do usunięcia wskazanych usterek w wykazie towarów i usług w zgłoszeniu znaku "nttonline" nr Z-328627, a także wyjaśnienia ujętych w klasie 35 sformułowań: "zaopatrzenie w produkty i usługi dla innych podmiotów gospodarczych", a także "zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich" – przez wskazanie konkretnych usług, zgodnie z wykazem według IX edycji Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług dla celów rejestracji znaków.

Sąd za istotny uznał zapis[pic], iż towary i usługi występujące w wykazie klas mają charakter ogólny, bowiem odnoszą się do całej dziedziny, do której te towary lub usługi należą. Aby poprawnie zaklasyfikować każdy towar lub usługę należy szczegółowo przeanalizować zarówno listę alfabetyczną towarów i usług, jak i uwagi wyjaśniające zamieszczone w opisach poszczególnych klas wykazu klas. Jeżeli określonego towaru nie można zaklasyfikować według powyższych wskazówek, należy zastosować kryteria klasyfikowania zamieszczone w uwagach ogólnych. Przepis art. 141 p.w.p. stanowi, iż zgłaszający wskazując w zgłoszeniu znaku towarowego towary, dla których znak jest przeznaczony, powinien używać polskiej terminologii technicznej oraz określeń jednoznacznych, a wykaz towarów przedstawić w formie uporządkowanej. Istotny jest zapis umieszczony we wskazówkach dla użytkowników klasyfikacji nicejskiej, by w miarę możliwości stosować szczegółowe nazwy towarów i usług. Klasyfikacja nicejska jest klasyfikacją, która ma określoną objętość i oczywiste jest, że nie jest możliwe umieszczenie w niej wszystkich towarów i usług. Najwyraźniej widać to w przypadku usługi z klasy 35 polegającej na prowadzeniu punktów sprzedaży z określonymi towarami. Wskazanie wszystkich tych towarów w klasyfikacji prowadziłoby de facto do powtórzenia tej części klasyfikacji odnoszącej się do towarów.

W przedmiotowej sprawie dotyczącej znaku towarowego słownego "nttonline", zgłoszonego pod numerem Z-330715, według UP wątpliwy wydał się m. in. zapis "zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich", który w zgłoszeniu znalazł się w klasie 35, a który jest pojęciem bardzo ogólnym, odnoszącym się do wszystkich towarów i usług. Tymczasem, jak zauważył WSA za organem, zgodnie z zasadami Międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług "licencjonowanie własności przemysłowej" oraz "licencjonowanie programów komputerowych" klasyfikuje się w klasie 45. Dlatego też UP zażądał doprecyzowania pierwotnego pojęcia - tak aby wykluczyć wszelkie wątpliwości co do zakresu ochrony znaku "nttonline". Ogólne powołanie się na wszystkie towary i usługi mogło bowiem rodzić niebezpieczeństwo zawierania się w sobie ogólnych pojęć z różnych klas.

W ocenie Sądu wyjaśnienia UP były przekonywające i uzasadniały żądanie organu skierowane do zgłaszającego znak towarowy słowny "nttonline". Wobec nie wskazania w wyznaczonym terminie branży, której dotyczyć miały wskazane przez skarżącą usługi, zdaniem WSA, UP zasadnie umorzył postępowanie w sprawie decyzją z dnia [...] maja 2010 r., utrzymaną następnie w mocy decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r.

Sąd I instancji odnosząc się do zarzutów podmiotowych, związanych z wydaniem zaskarżonej decyzji przez osobę nieuprawnioną przypomniał, że odpowiadając na ten zarzut UP nadesłał przy piśmie z dnia 12 kwietnia 2011 r. dokumenty, które wymienił. Z dokumentów tych wynikało, że Prezes UP ma prawo upoważnić określone osoby do nie tylko do podejmowania decyzji w jego imieniu w określonych sprawach, lecz również do wyznaczania ekspertów lub asesorów do działania w określonych sprawach, o których mowa w art. 244 ust. 1 – 3 p.w.p. Oznaczało to m.in., że poprzez kolejne upoważnienia można upoważnić eksperta do dokonania czynności, o których mowa w art. 244 ust. 14 p.w p., tzn. do ponownego rozpatrzenia sprawy. Nie został w ocenie Sądu uznany za zasadny zarzut, że wydanie zaskarżonej decyzji zostało dokonane przez osobę nieuprawnioną w momencie wydawania decyzji (eksperta nie posiadającego stosownego upoważnienia Prezesa UP do rozpatrzenia tej konkretnej sprawy). Tym samym niezasadny był, w ocenie Sądu, zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją – z powodów wyżej wymienionych – art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., w stopniu mającym spowodować stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji.

Sąd nie dopatrzył się również zarzucanego przez skarżącą naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 19, art. 6, art. 7, art. 107 § 3 oraz art. 138, a także art. 268a k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł [...] SA wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Jako podstawę kasacyjną Spółka wskazała naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

- błędne ustalenie stanu faktycznego (art. 141 § 4 p.p.s.a.) polegające na wzięciu pod uwagę tylko twierdzeń i materiału dowodowego wskazanego przez organ, co spowodowało w konsekwencji błędne określenie zakresu poszczególnych etapów postępowania administracyjnego i uznanie, że w sprawie (w postępowaniu administracyjnym) organ właściwie posłużył się art. 42 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 148 p.w.p;

- dokonanie błędnych ustaleń faktycznych (art. 141 § 4 p.p.s.a.) polegające na uznaniu, że skutki potwierdzenia przez piastuna funkcji organu czynności dokonanych przez eksperta w postępowaniu sądowoadministracyjnym (na podstawie art. 271 pkt 2 p.p.s.a.), rozciągają się również na czynności administracyjne – upoważnienia do sygnowania wydanych decyzji administracyjnych (art. 244 ust. 1 i 4 p.w.p. i art. 268a k.p.a.);

- błędne ustalenie stanu faktycznego (art. 141 § 4 p.p.s.a.) polegające na wzięciu pod uwagę tylko nieudokumentowanych twierdzeń organu, że wykaz towarów, który określa przedmiotowy zakres żądanej ochrony znaku zawiera określenia wymagające doprecyzowania, w sytuacji kiedy ten wykaz odpowiada ściśle poszczególnym terminom zawartym w klasyfikacji, w wersji obowiązującej w dniu zgłoszenia.

W wyniku błędnego stanu faktycznego Spółka wskazała na:

- naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów administracyjnych w sytuacji wystąpienia przesłanki wymienionej w art. 156 § 1 pkt 2 (wydanie decyzji be podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa), poprzez nie uwzględnienie faktu, że umorzenie postępowania administracyjnego przez organ ma charakter bezprawny poprzez przyjęcie podstawy prawnej umorzenia art. 42 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 148 p.w.p., które to przepisy w ogóle nie znajdują zastosowania na etapie badania ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego;

- naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów administracyjnych w sytuacji wystąpienia przesłanki wymienionej w art. 156 § 1 pkt 1 (wydanie aktu z naruszeniem przepisów o właściwości) w zw. z art. 19 k.p.a., w sytuacji kiedy zaskarżone akty zostały wydane przez osoby nie posiadające stosowanych umocowań udzielonych przez piastuna funkcji organu zgodnie z art. 268a k.p.a. i art. 244 ust. 14 p.w.p.

- naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez niestwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów administracyjnych w sytuacji wystąpienia przesłanki wymienionej w art. 156 § 1 pkt 2 wobec rażącego naruszenia przepisów art. 107 § 3 k.p.a. i art. 138 § 1 pkt 2 poprzez nieuchylenie, w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzji dotkniętej wadą kwalifikowaną.

Skarżąca z ostrożności procesowej wskazała dodatkowo jako podstawę kasacyjną również naruszenie przepisów prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 p.p.s.a., a w szczególności art. 244 ust. 14 p.w.p., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przepis ten nie nakłada na Prezesa UP ustawowego obowiązku polegającego na osobistym wyznaczeniu eksperta do ponownego rozpatrzenia konkretnej sprawy, a zdaniem Sądu I instancji, który tutaj podzielił stanowisko organu, przepis ten pomimo swojej kategorycznej formy, mógł być dowolnie modyfikowany poprzez akty niższej rangi i w konsekwencji wyznaczenie eksperta do ponownego rozpatrzenia sprawy mogło być dokonywane zbiorowo przez Dyrektora Departamentu, na podstawie ciągu upoważnień.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy, choć nie wszystkie zarzuty kasacyjne zasługiwały na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że w niniejszej sprawie wypowiadał się już Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 1127/11, którym uchylił postanowienie WSA z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2122/10 umarzające postępowanie sądowoadministracyjne. Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania nie ma całkowitej swobody, przy wydawaniu nowego orzeczenia. Sąd ten jest związany z wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd I instancji nie jest natomiast związany oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczącą stanu faktycznego sprawy. Postanowienie NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r. nie zawierało wykładni prawa, a jedynie wskazania dla WSA co do zobowiązania Spółki, aby jednoznacznie sprecyzowała stanowisko, czy cofa skargę, a w przypadku potwierdzenia przez skarżącą cofnięcia skargi, rozważenie dopuszczalności cofnięcia skargi z uwagi na pismo skarżącej z dnia 24 listopada 2010 r. Jednakże Spółka w piśmie z dnia 19 stycznia 2012 r. oraz jej pełnomocnik na rozprawie przed WSA w dniu 23 stycznia 2012 r. jednoznaczne wskazała, że nie cofa skargi.

W skardze kasacyjnej sformułowano przede wszystkim zarzuty wymienione w art. 174 pkt 2 p.p.s.a polegające na naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zdaniem skarżącej naruszenie przepisów postępowania spowodowało uznanie przez Sąd I instancji za nienaruszające prawa decyzji i postanowień UP wydanych w niniejszej sprawie, chociaż były obarczone wadą nieważności. Ponadto skarżąca wskazała, że należy uwzględnić uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt I OPS 10/09, opubl. ONSAiWSA z 2010 r. z. 1, poz. 1. Jednakże nie wskazała, w jakim zakresie uchwała ta winna być – jej zdaniem - brana pod uwagę, czy jako podstawa skargi, czy też zalecenie dla sądu kasacyjnego co do sposobu odniesienia się do zarzutów. Należy zauważyć, że zgodnie ze stanowiskiem NSA zaprezentowanym w tejże uchwale, w myśl art. 15 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny podejmuje uchwały mające na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, uchwały takie zaś mają moc wiążącą wobec innych składów orzekających, w sposób określony w art. 269 § 1 p.p.s.a. Dokonując funkcjonalnej wykładni tych przepisów NSA doszedł do wniosku, że istotą i celem takiej uchwały jest doprowadzenie do sytuacji, w której realnie wyeliminuje ona źródła rozbieżności w orzecznictwie, z powodu których została podjęta. Natomiast art. 174 pkt 2 p.p.s.a. mówi o naruszeniu przepisów postępowania.

Przechodząc do rozpatrzenia zarzutów skargi, należy zauważyć, że zgodnie z art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Ciążący na sądzie pierwszej instancji obowiązek wyeksponowania przyjętego stanu faktycznego nie wynika tylko w sposób dorozumiany z treści art. 141 § 4 p.p.s.a., ale wprost z treści art. 188 zdanie ostatnie p.p.s.a., który daje Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu możliwość wydania orzeczenia reformatoryjnego na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku (por. wyrok NSA z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I GSK 230/12, Lex nr 1311056).

Stan sprawy, o którym mowa w art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a., należy rozumieć nie tylko jako zwięzłe (krótkie, lakoniczne) przedstawienie dotychczasowego przebiegu postępowania przed organami administracji, ale także jako wyodrębniony element, stan faktyczny sprawy przyjęty przez sąd. Obowiązkiem sądu administracyjnego bowiem jest uwzględnienie w stanie sprawy przyjętego stanu faktycznego i jego rozpatrzenie w kontekście całego materiału dowodowego sprawy (tak: uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09). W uchwale tej także został zaaprobowany wyrok NSA z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2123/04, w którym stwierdzono, że obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, o którym mowa w art. 141 § 4 p.p.s.a., obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem, w myśl art. 3 § 1 p.p.s.a. Oznacza to, że nie wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia, co ustalił organ, lecz niezbędne jest wskazanie, które ustalenia zostały przyjęte przez sąd pierwszej instancji, a które nie.

Przenosząc te argumenty na grunt niniejszej sprawy, nie budziło wątpliwości, że nastąpiło zgłoszenie znaku towarowego. Według art. 42 ust. 1 p.w.p. stosowanego odpowiednio przy rozpatrywaniu zgłoszeń znaków towarowych na mocy art. 148 p.w.p., po dokonaniu zgłoszenia, Urząd Patentowy w toku jego rozpatrywania wydaje z zastrzeżeniem ust. 2 (dotyczy sytuacji, gdy stwierdzono, że zgłoszenie zostało dokonane z naruszeniem zasady dotyczącej, że jedno zgłoszenie obejmuje jeden znak) postanowienia wzywające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w wyznaczonym terminie braków i istotnych usterek. Pierwotna wersja wykazu towarów obejmowała usługi w klasie 35: prezentowanie towarów i usług w komunikacji medialnej, szczególnie na stronach internetowych, dla celów handlowych detalicznych i hurtowych (np. w ramach sklepu internetowego); usługi handlowe o charakterze detalicznym i hurtowym w zakresie powierzonych przez innych towarów i usług; administrowanie (przetwarzanie, realizacja) zamówień handlowych; udzielanie informacji i porad dla konsumentów, szczególnie w ramach sklepu internetowego; usługi reklamowe w komunikacji medialnej, szczególnie na stronach internetowych. Postanowieniem z dnia [...] marca 2009 r. UP zgłosił zastrzeżenia do następujących elementów wykazu: usługi handlowe o charakterze detalicznym i hurtowym w zakresie powierzonych przez innych towarów i usług oraz udzielanie informacji i porad dla konsumentów, szczególnie w ramach sklepu internetowego. Skarżąca pismem z dnia 5 maja 2009 r. przedstawiła poprawiony wykaz usług: prezentowanie i oferowanie w mediach (np. na stronach internetowych) produktów dla celów handlowych {D0003,M0022,P0091}; informacje i porady udzielane konsumentom (punkty informacji konsumenckiej), {H0003, K0050, U0010}; zaopatrzenie w produkty i usługi dla innych podmiotów gospodarczych, {Z0015}; zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich, {K0036, Z0018}; administrowanie (przetwarzanie, realizacja zamówień handlowych), {H0002}. Jednocześnie oświadczyła, że wykonała czynności wskazane w postanowieniu przez UP. Jednakże organ postanowieniem z dnia [...] listopada 2009 r. zgłosił zastrzeżenia do prawidłowości sformułowań zaopatrzenie w produkty i usługi dla innych podmiotów gospodarczych, zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich. W odpowiedzi z dnia 8 marca 2010 r. Spółka przedstawiła kolejną wersję wykazu usług w klasie 35: prezentowanie i oferowanie w mediach produktów dla celów sprzedaży detalicznej; udzielanie informacji handlowych i porad konsumentom (punkty informacji konsumenckiej); usługi zaopatrzenia osób trzecich (zakupy produktów i usług dla innych przedsiębiorstw); zarządzanie w zakresie udzielania licencji na towary i usługi na rzecz osób trzecich, zarządzanie w zakresie koncesjonowania dóbr i usług na rzecz osób trzecich; zarządzanie w zakresie zamówień publicznych. Nadto dodała w pkt 2, że poszczególne pozycje odnoszą się do wszelkich rodzajów towarów i usług, zgodnie z ogólną dyspozycją przypisaną do klasy 35 IX edycji klasyfikacji nicejskiej.

Urząd Patentowy zaś bez głębszej analizy przyjął, że pismo Spółki z dnia 8 marca 2010 r. nie stanowiło wykonania jego postanowienia z dnia [...] listopada 2009r., pominął zapis pkt 2 tego pisma.

Należy zauważyć, że jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi, że w zgłoszeniu nie został określony znak towarowy lub nie zostały wskazane towary, dla których znak jest przeznaczony, wzywa do uzupełnienia zgłoszenia zgodnie z art. 31 ust. 4 p.w.p. (art. 138 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 31 ust. 4 p.w.p. i § 12 ust. 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 8 lipca 2002 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń znaków towarowych – Dz. U. Nr 115, poz. 998 z późn. zm., dalej: "rozporządzenie z 8.07.2002 r."). Następnie z mocy art. 42 ust. 1 p.w.p. stosowanego odpowiednio z mocy art. 148 p.w.p., już po dokonaniu zgłoszenia znaku towarowego, Urząd Patentowy w toku jego rozpatrywania wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, postanowienia wzywające zgłaszającego, pod rygorem umorzenia postępowania, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia, w wyznaczonym terminie, wskazanych braków i istotnych usterek.

Podobnej treści przepis znajdował się w art. 41 zd. pierwsze ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 7, poz. 17 z późn. zm., dalej: "u.z.t."). Miał on brzmienie: "W toku rozpatrywania podania Urząd Patentowy wydaje postanowienia wzywające zgłaszającego do uzupełnienia braków lub usunięcia usterek podania i dokumentów w terminie trzech miesięcy pod rygorem umorzenia postępowania.". Na tle tego przepisu orzecznictwo przyjmowało, że art. 41 u.z.t. służył do żądania uzupełnienia braków podania. Jednakże, o ile według Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 64 § 2 k.p.a.) wniosek złożony z brakami wszczynał postępowanie administracyjne dopiero po ich uzupełnieniu (na wezwanie organu), w razie zaś nieuzupełnienia wniosku w terminie pozostawia się go bez rozpoznania to według art. 41 u.z.t. nawet niekompletne podanie (wniosek) wszczynało postępowanie. Natomiast niewykonanie przez stronę postanowienia wzywającego do uzupełnienia braków podania wywoływało skutek w postaci wydania decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie (por. wyrok NSA z dnia 30 września 2004 r., sygn. akt GSK 715/04, Lex nr 141460). W wyrokach z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 274/08, Lex nr 477234 i z dnia 13 stycznia 2004 r., sygn. akt II SA/Wa 2315/02, Lex nr 697656 WSA w Warszawie przyjął także, że art. 41 u.z.t. dotyczył badania formalnego zgłoszenia znaku do rejestracji. Na jego podstawie można było żądać wyłącznie usunięcia braków formalnych i uzupełnień zgłoszenia, które nie prowadziły do zmiany istoty zgłoszonego znaku; ale miały zasadnicze znaczenie dla sposobu rozpoznania podania o zarejestrowanie znaku. Usunięcie braków powinno było nastąpić przed merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy.

Należy jednakże zauważyć, że nie było odpowiednika obecnego art. 138 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 31 ust. 4 p.w.p.

Natomiast w przypadku art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 z późn. zm.) mającego podobną do art. 42 ust. 2 p.w.p. treść (Urząd Patentowy może w toku rozpatrywania zgłoszenia wynalazku wydawać postanowienia wzywające zgłaszającego, w wyznaczonym terminie, do uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia wskazanych braków i istotnych usterek.) czyli dotyczącego żądania uzupełnienia zgłoszenia lub usunięcia braków przyjmowano, że jedynie brak merytorycznej odpowiedzi na postanowienie może być traktowane jako niewykonanie postanowienia uzasadniające umorzenie postępowania (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 listopada 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 24/05, Lex nr 191948).

W tej sytuacji, kiedy Spółka odpowiadała na wezwania UP, a w pkt 2 pisma z dnia 8 marca 2010 r. określiła, że poszczególne pozycje odnoszą się do wszelkich rodzajów towarów i usług, zgodnie z ogólną dyspozycją przypisaną do klasy 35 IX edycji klasyfikacji nicejskiej, to stanowisko organu – wydanie decyzji o umorzeniu postępowania i to w całości było niezasadne.

Ponadto przy ocenie odpowiedzi Spółki w kontekście ustaleń czy uzupełniła wezwania organu i w dalszej kolejności oceny prawidłowości zastosowania art. 42 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 148 p.w.p., zarówno organ, jak i Sąd I instancji powołując się na wyrok TSUE z dnia 7 lipca 2005 r., sygn. akt C-418/02, opubl. curia.europa.eu, nie uwzględniły jego treści w całości, gdzie w pkt 30 i 31 stwierdzono, że "30.

Zgodnie z motywem piątym dyrektywy państwa członkowskie zachowują swobodę ustalania przepisów proceduralnych dotyczących rejestracji znaków towarowych, na przykład w zakresie określania formy postępowań rejestracyjnych dotyczących znaku towarowego. W motywie siódmym podkreślono jednak, że osiągnięcie celów zamierzonych przez zbliżanie ustawodawstw wymaga, aby warunki uzyskania prawa z zarejestrowanego znaku towarowego były co do zasady jednakowe we wszystkich państwach członkowskich.

31. Określenie charakteru i zakresu usług, które mogą być chronione zarejestrowanym znakiem towarowym, nie wynika z przepisów dotyczących procedury rejestracji, lecz z materialnych przesłanek uzyskania prawa przyznanego przez znak towarowy." Na wyrok ten powołał się TSUE w wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r., sygn. akt C-307/10, opubl.curia.europa.eu.

Zatem, skoro skarżąca wskazała, że zgłoszone usługi odnoszą się do wszelkich rodzajów usług, to UP powinien był przystąpić do badania czy są spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa.

Niezależnie od powyższego, Sąd przyjął za organem, który nie rozważał okoliczności, że w powołanych postanowieniach miał zastrzeżenia tylko do części pojęć ujętych w wykazach usług przedkładanych przez Spółkę, czy w takiej sytuacji co do niekwestionowanej przez siebie części wykazu usług nie powinien dokonać oceny i sprawdzenia, czy spełnione są ustawowe warunki wymagane do udzielenia prawa, a następnie podjąć decyzję w przedmiocie udzielenia ochrony, tj. decyzji kończącej w I instancji postępowanie wszczęte w związku z dokonaniem przez stronę zgłoszenia znaku towarowego, w całości umorzył postępowanie. Założeniem przepisu art. 145 ust. 3 p.w.p. jest nałożenie na Urząd Patentowy obowiązku dokonania pełnej oceny zgłoszonego znaku (dla wszystkich wskazanych towarów) i podjęcie rozstrzygnięcia pozytywnego, tj. udzielenia prawa ochronnego dla towarów, dla których może być ono udzielone a następnie odmowy udzielenia ochrony dla pozostałych towarów (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1412/07, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Co do pozostałych usług z wykazu, należałoby w tej sytuacji założyć, że zostały spełnione wymagania z art. 141 ust. 1 p.w.p. czyli usługi, dla których znak był przeznaczony zostały określone przy pomocy polskiej terminologii technicznej oraz określeń jednoznacznych, a wykaz tej części towarów został przedstawiony w formie uporządkowanej, stosowanie do przyjętej klasyfikacji.

Zgodnie z pkt 31 wyroku TSUE z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt C-239/05, opubl. curia.europa.eu, skoro wnosi się o rejestrację znaku towarowego dla towarów lub usług określonych w zgłoszeniu, to kwestia czy znak jest objęty zakresem podstaw odmowy rejestracji, o których mowa w art. 3 dyrektywy, musi być oceniana in concreto w odniesieniu do tych towarów lub usług.

Należy zauważyć, że także nie było badane ani przez UP, ani przez Sąd, czy wskutek wezwań UP, dokonywane w zgłoszeniu uzupełnienia i poprawki mieściły się w ramach wyznaczonych przez art. 140 ust. 1 p.w.p. (przepis ten zakazuje dokonywać w zgłoszeniu uzupełnień i poprawek, które nie mogą prowadzić do zmiany istoty znaku towarowego ani rozszerzać wykazu towarów, dla których znak ten został zgłoszony). W przeciwnym bowiem razie zastosowanie miałby art. 1441 p.w.p. mówiący, że jeżeli po wszczęciu postępowania zgłaszający wprowadził do zgłoszenia znaku towarowego uzupełnienia lub poprawki, których nie dopuszczają przepisy ustawy, UP wydaje postanowienie odmawiające uwzględnienia takich uzupełnień i poprawek.

Zatem jako zasadne uznano zarzuty błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie określenia etapu, na którym powinno zakończyć się omawiane postępowanie w przedmiocie zgłoszenia znaku towarowego "nttonline". oraz

Przechodząc do dalszych zarzutów, zasadny okazał się także częściowo zarzut błędnych ustaleń faktycznych w zakresie uprawnień M. S. – R. do rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy oraz występowania w postępowaniu sądowoadministracyjnym jako eksperta. Pracownik ten został powołany na stanowisko eksperta w z dniem 1 lutego 2008 r. Powołanie zostało podpisane przez Zastępcę Prezesa UP – A. P. (k. – 56 akt sądowych w sprawie VI SA/Wa 1780/11). Wcześniej pracownica ta była asesorem. Zgodnie z art. 268 ust. 2 p.w.p. asesorowi powierza się wykonywanie czynności eksperta, które podlega ocenie na zasadach określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 8. Z kolei w myśl art. 268 ust. 6 p.w.p. przepisy ustawy dotyczące ekspertów stosuje się odpowiednio, o ile ustawa nie stanowi inaczej, do asesorów.

Powołani przez Prezesa UP eksperci są z mocy ustawy – Prawo własności przemysłowej (art. 264 ust. 1 p.w.p.) uprawnieni do orzekania w sprawach, o których mowa w art. 261 ust. 2 pkt 2 (orzekanie w sprawach udzielania patentów i dodatkowych praw ochronnych na wynalazki, praw ochronnych na wzory użytkowe oraz znaki towarowe, a także praw z rejestracji wzorów przemysłowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych) i 3 (rozstrzyganie spraw w postępowaniu spornym w zakresie określonym ustawą), a także w sprawach dokonywania wpisów do rejestrów. Z mocy art. 264 ust. 2 p.w.p. ekspert reprezentuje UP w postępowaniu przed sądem administracyjnym w sprawach, o których mowa w art. 248 (skarg na decyzje i postanowienia w przedmiocie zgłoszenia prawa) i 257 (skarg na decyzje i postanowienia wydane w trybie postępowania spornego).

Jednocześnie z mocy art. 244 ust. 14 p.w.p. do ponownego rozpatrzenia sprawy Prezes UP wyznacza eksperta.

M. S. – R. wydawała decyzję z dnia [...] sierpnia 2010 r. w toku postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz reprezentowała UP w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Z kolei co do uprawnień Prezesa UP i Zastępców Prezesa, na mocy art. 263 ust. 1 p.w.p. na czele Urzędu Patentowego stoi Prezes UP, który kieruje Urzędem i, z zastrzeżeniem art. 264 ust. 2, reprezentuje go na zewnątrz oraz ustala szczegółową organizację wewnętrzną i szczegółowy zakres zadań komórek organizacyjnych. Zgodnie z § 4 ust. 1 statutu Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie nadania statutu Urzędowi Patentowemu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 140, poz. 1484) podział zadań między Prezesa UP i zastępców Prezesa określa Prezes Up. Z kolei na podstawie wydanego na podstawie art. 263 ust. 1 p.w.p. zarządzenia nr 3 Prezesa Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 czerwca 2008 r. o wprowadzeniu jednolitego tekstu zarządzenia w sprawie szczegółowej organizacji wewnętrznej Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej – załącznik zarządzenie nr 2 Prezesa Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowej organizacji wewnętrznej Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (opubl. Dz. Urz. UPRP z 2008 Nr .2, poz. 3) Urzędem Patentowym kieruje Prezes Urzędu przy pomocy zastępców Prezesa Urzędu (§ 1). Ponadto na mocy § 2 Prezes Urzędu, zastępcy Prezesa Urzędu i Dyrektor Generalny sprawują bezpośredni nadzór nad działalnością komórek organizacyjnych wskazanych w schemacie organizacyjnym Urzędu (ust. 1), przy czym jeden z zastępców Prezesa zastępuje Prezesa Urzędu w przypadku jego nieobecności we wszystkich sprawach należących do Prezesa Urzędu (ust. 2), a nadto Zastępcy Prezesa Urzędu wykonują także inne zadania niż określone w ust. 1 i 2, do których zostali upoważnieni przez Prezesa Urzędu, lub które zostały im przez Prezesa Urzędu powierzone (ust. 3).

Wyjaśnić należy, iż kwestia dekoncentracji wewnętrznej jest przedmiotem regulacji zarówno przepisów prawa ustrojowego, jak i przepisów prawa procesowego (np. art. 268a k.p.a.) które dopuszczają możliwość tej dekoncentracji. Następuje ona poprzez realizację kompetencji organu administracji publicznej przez aparat pomocniczy w zakresie określonym w regulaminie organizacyjnym, w którym przy podziale aparatu pomocniczego na jednostki organizacyjne podaje się zakres zadań przez nie wykonywanych oraz stanowisk w nich występujących. Jest to dekoncentracja wewnętrzna ogólna (por. B. Adamiak, Wpływ prawa procesowego na koncepcje ustrojowe prawa administracyjnego; Studia z prawa administracyjnego i nauki administracji. Księga jubileuszowa dedykowana prof. zw. dr hab. Jerzemu Szreniawskiemu, Przemyśl - Rzeszów 2011, str. 53 i nast.). Natomiast przepisy prawa procesowego, np. art. 268a k.p.a. przyjmują dekoncentrację wewnętrzną indywidualną. Do prowadzenia postępowania administracyjnego przez pracownika konieczne jest odrębne upoważnienie. Może ono przybrać dwojaką formę: upoważnienia, które wskazuje imię i nazwisko pracownika albo wskazuje funkcję lub stanowisko, które zajmuje on w strukturze organu, jeżeli stanowisko, którego upoważnienie dotyczy ma charakter monokratyczny. Przepis ten stwarza możliwość, aby nie tylko sam piastun funkcji organu, czyli osoba, którą powołano na dane stanowisko, lecz także wyznaczony przez niego pracownik urzędu przydanego do pomocy temu organowi był umocowany do wykorzystania kompetencji organu. Upoważnienie powinno być udzielone na piśmie i z określeniem daty, od której obowiązuje. Wybór upoważnianego pracownika należy do organu i nie jest związany z żadnymi wymaganiami prawnymi w tym względzie, w szczególności nie jest to uzależnione od funkcji i stanowisk (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, Wyd. 11. str. 745- 746).

W świetle wymogów ustawowych określonych w art. 268a k.p.a. warunkiem skutecznego upoważnienia przez piastuna organu innej osoby do wykonywania kompetencji jest pisemne określenie, do załatwienia, której kategorii spraw należących do zakresu działania organu jest wskazany z imienia i nazwiska pracownik urzędu obsługującego ten organ, z określeniem daty, od której upoważnienie to można uznać za skuteczne (por. wyrok NSA z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 1554/12, Lex nr 1292350).

Mieści się w opisanych upoważnieniach kompetencja do wydawania dalszych upoważnień, o ile wyraźnie wynika z danego upoważnienia.

Na gruncie niniejszej sprawy nie zostało wykazane upoważnienie Zastępcy Prezesa UP – A. P. do podpisania powołania na stanowisko eksperta M. S. – R. i tym samym jej dalszych kompetencji. Jeżeli wskazany Zastępca Prezesa posiadał stosowne upoważnienie, to czynności M. S. – R. były zgodne z prawem.

Natomiast, w postępowaniu sądowoadministracyjnym, zgodnie z art. 34 p.p.s.a. (Strony i ich organy lub przedstawiciele ustawowi mogą działać przed sądem osobiście lub przez pełnomocników.) i art. 40 p.p.s.a.(Zakres, czas trwania i skutki umocowania szerszego niż pełnomocnictwo, o którym mowa w art. 36, ocenia się według treści pełnomocnictwa oraz przepisów prawa cywilnego.) pełnomocnikiem organu może być upoważniony pracownik, jeżeli to wynika z pełnomocnictwa.

Jeżeli zostanie potwierdzona prawidłowość powołania M. S. – R. na stanowisko eksperta, po ustaleniu zakresu upoważnienia A. P. w dacie 31 stycznia 2008 r., to pozostałe czynności tej pracownicy były zgodne z obowiązującymi przepisami jako uprawnionego pracownika i pełnomocnika. Nie było badane uprawnienie M. B., która podpisała pełnomocnictwo dla M. S. – R. w zakresie reprezentacji UP przed sądami administracyjnymi w niniejszej sprawie (k. – 9 akt sądowych) umocowania do udzielania pełnomocnictw w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Natomiast kolejne pełnomocnictwo dla M. S. – R. zostało podpisane w dniu 12 kwietnia 2011 r. przez Prezesa UP (k. – 52 akt sądowych). Przed tą datą M. S. – R. w niniejszej sprawie podjęła tylko jedną czynność procesową – podpisała odpowiedź na skargę do WSA, zresztą potwierdzoną tym samym pismem Prezesa UP.

W tej sytuacji, oprócz wątpliwości co zakresu upoważnienia Zastępcy Prezesa – A. P., nie można podzielić stanowiska skarżącego, iż dokonano błędnych ustaleń, że na etapie postępowania administracyjnego – rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jak i postępowania sądowoadministracyjnego czynności M. S.j – R. były jedynie potwierdzane.

Co do upoważnień dla eksperta J. M. – S., jej uprawnienia do rozpatrywania spraw w przedmiocie udzielania praw ochronnych na znaki towarowe zostały przez Sąd i instancji jednoznacznie wyjaśnione (k. -120 – 122 akt sądowych).

W kontekście powyższego przedwczesne są zarzuty Spółki, że doszło do naruszenia art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 107 § 3, art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. przez Sąd I instancji wskutek błędnej oceny, że decyzje i postanowienia zostały wydane przez osoby nie posiadające stosownych umocowań i dla należało stwierdzić ich nieważność oraz naruszenia prawa materialnego – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (jedynie Prezes UP mógłby osobiście wyznaczać eksperta do rozpatrzenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy). Należy przy tym zauważyć, że upoważnienia i pełnomocnictwa zawsze są aktami wewnętrznymi, jeżeli do działania danej osoby niezbędne jest oświadczenie czy to piastuna urzędu (lub uprawnionego przez niego pełnomocnika), czy też mocodawcy (np. osoby fizycznej, osoby prawnej, jak w przypadku pełnomocnika skarżącej).

Co do zarzutu naruszenia przez WSA przepisu postępowania - art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 42 ust. 1 p.w.p. w zw. z art. 148 p.w.p. stanowiących podstawę wydania zaskarżonych decyzji także w ramach naruszenia przepisów postępowania – art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. wskutek niestwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji administracyjnych z powodu naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. (wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem przepisów postępowania), NSA nie podzielił stanowiska Spółki.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że decyzja wydana bez podstawy prawnej to decyzja wydana, gdy albo nie ma przepisu prawnego, który umocowuje administrację publiczną do działania, albo też przepis jest, ale nie spełnia wymagań podstawy prawnej działania organów tej administracji, polegającego na wydawaniu decyzji administracyjnych i postanowień, rozumianych jako indywidualne akty administracyjne zewnętrzne (por. M Jaśkowska, Komentarz do art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, Lex 2013 i powołane tam orzecznictwo, J. Borkowski w: B. Adamiak., J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H. BECK, Warszawa 2009, s.594 – 595, A. Matan, Komentarz do art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, Lex 2010).

Natomiast rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, które równocześnie narusza zasadę praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Jeżeli przepis prawa dopuszcza rozbieżną interpretację, mniej lub bardziej uzasadnioną, to wybór jednej z takich interpretacji, nie może być oceniany jako rażące naruszenie prawa. Zarzut rażącego naruszenia prawa musi wynikać z przesłanek niebudzących wątpliwości. Tam natomiast, gdzie zastosowanie przepisu prawa wymaga jego interpretacji i subsumcji do konkretnego stanu faktycznego, nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa (por. M. Jaśkowska, tamże i przytoczone orzecznictwo, J. Borkowski, tamże, s. 599, A. Matan, tamże). W pojęciu "naruszonego prawa" mieszczą się przepisy prawa materialnego, procesowego oraz przepisy o charakterze ustrojowym i kompetencyjnym.

W świetle powyższego, skoro zastosowano przepisy, które wymagały interpretacji, należało podzielić stanowisko, że brak było przesłanek do stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji i postanowień przez Sąd i instancji. Należy przy tym zauważyć, że postanowienia poprzedzające wydanie zaskarżonych decyzji zawierały elementy ocenne co do zakresu załączonego wykazu, co tym bardziej utrudniało twierdzenie o rażącym naruszeniu prawa, skoro nie wynikało z prostego zestawienia, że wydane rozstrzygnięcia pozostawały w oczywistej sprzeczności z treścią zastosowanego przepisu.

Nie mogło o prawidłowości stanowiska skarżącej świadczyć błędne rozstrzygnięcie organu – umorzenie postępowania, zaakceptowane przez Sąd I instancji. Zdaniem Sądu kasacyjnego doszło do naruszenia przepisów, najpierw przez UP, a następnie przez WSA, który nie dostrzegł nieprawidłowości w ustaleniu stanu faktycznego i następnie błędnej jego oceny, co w konsekwencji spowodowało przyjęcie stanu sprawy ustalonego przez organ. Jednakże naruszenie to nie miało charakteru rażącego przepisów, który nakazywałby WSA stwierdzenie nieważności.

Z powyższych względów na mocy art. 185 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt 1 wyroku, o kosztach rozstrzygając na mocy art. 203 pkt 1 p.p.s.a.