Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska (spr.) Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 listopada 2010 r. sprawy ze skargi A Spółka jawna w D. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych uchybień oddala skargę.

Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Opolu, działając na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589 ze zm. -zwaną dalej ustawą), po przeprowadzeniu kontroli w dniach 7 stycznia, 28 stycznia, 2 lutego, 5 lutego, 19 lutego, 1 marca, 10 marca , 26 marca, 31 marca i 20 kwietnia 2010 r., decyzją z dnia [...], nr rej.: [...] nakazał Przedsiębiorstwu A. Spółka jawna:

1. Nie dopuszczać do pracy, bez przedstawienia, aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku J. D., nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108 §1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. - zwanej dalej K.p.a.), z uwagi na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego. Jako podstawę prawną wskazano art. 11 pkt 1 ustawy, art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm. -zwanej dalej Kp.) oraz § 2 ust. 5 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz.U. Nr 69, poz. 332 ze zm. ).

2. Poddać się szkoleniu okresowemu dla pracodawców w zakresie przepisów o ochronie pracy, w tym przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Termin wykonania obowiązku określono na 30 września 2010 r. Obowiązek nałożono na podstawie art.11 pkt 1 ustawy, art. 207 § 3, art. 237³ § 2¹ Kp. Oraz § 4 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1, § 15 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.).

3. Zapewnić szkolenie okresowe, właściwe dla służb bezpieczeństwa i higieny pracy, W. K., wykonującemu funkcje służby bhp. Termin wykonania zakreślono do dnia 30 września 2010 r. obowiązek nałożono na podstawie art. 11 pkt 1 ustawy, art. 207 § 3 Kp., oraz § 4 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.).

Od powyższych decyzji odwołało się Przedsiębiorstwo A. Spółka jawna, które zarzuciło, że kontrola została przeprowadzona niezgodnie z przepisami. Wskazało iż doszło do naruszenia art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, z którego wynika, iż organy kontroli mają obowiązek zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli. Kontrolę wszczyna się nie wcześniej niż po upływie 7 dni i nie później niż przez upływem 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli. Wskazało, także iż potwierdzenie tych faktów znajduje się zarówno w protokole kontroli, jak i w upoważnieniu nr [...]. Z dokumentów tych wynika, że informację o rozpoczęciu kontroli wyznaczonej na dzień 7 stycznia 2010 r. przekazano kontrolowanemu właśnie w tym dniu. Kontrola nie była przeprowadzona w celu przeciwdziałania popełnieniu przestępstwa lub wykroczenia, czy z uwagi na bezpośrednie zagrodzenie życia lub zdrowia. Tymczasem, w ocenie odwołującego, ustawa o swobodzie działalności gospodarczej ma zastosowanie do organów inspekcji pracy, gdyż stanowisko takie prezentowane jest przez Cezarego Kosikowskiego w komentarzu do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Okręgowy Inspektor Pracy, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 19 ust. 1 pkt 5 ustawy, w wyniku rozpatrzenia odwołania Przedsiębiorstwa A. Sp. jawna w D. z dnia 7 kwietnia 2010 r. od nakazu inspektora pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Opolu z dnia [...] utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z upoważnieniem do przeprowadzenia kontroli, którym legitymował się inspektor pracy w dniu rozpoczęcia kontroli, kontrola u przedsiębiorcy została przeprowadzona na podstawie art. 24 i 22 ust. 3 ustawy oraz art. 40 ust. 1 i art. 40f ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087 ze zm.). Podał, że w części G upoważnienie zawierało informację wskazującą, iż "Działalność gospodarcza przedsiębiorcy jest objęta zakresem przedmiotowym konwencji MOP nr 81 dotyczącej inspekcji pracy w przemyśle i handlu (Dz. U. z 1997 r. Nr 72, poz. 450)". Dostrzegł, że prowadzona działalność Przedsiębiorstwa jest działalnością przemysłową, zatem organ l instancji prawidłowo przyjął, że do kontroli u pracodawcy miała zastosowanie Konwencja Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca inspekcji pracy w przemyśle i handlu, gdyż akt ten dotyczący Inspekcji pracy w przemyśle i handlu, który przyjęty został przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy (Dz. U. z 1997 r. Nr 450 i 451), z dniem 17 października 1997 r. stał się źródłem prawa powszechnie obowiązującego, w rozumieniu art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Natomiast art. 12 Konwencji stanowi, iż inspektorzy pracy zaopatrzeni w odpowiednie pełnomocnictwa będą upoważnieni m.in. do swobodnego wstępu, bez uprzedniego zawiadomienia, o każdej porze dnia i nocy, do każdego zakładu pracy podlegającego inspekcji, zaś zgodnie z art. 16 Konwencji MOP Nr 81 przedsiębiorstwa będą kontrolowane tak często i tak starannie, jak to jest konieczne dla zapewnienia skutecznego stosowania odpowiednich przepisów prawnych. Organ odwoławczy podał, że przyjmując w swych rozważaniach dotyczących stosowania do czynności kontrolnych organów Państwowej Inspekcji Pracy przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), strona całkowicie pominęła treść art. 77 tej ustawy, która stanowi, że "kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorców przeprowadzana jest na zasadach określonych w niniejszej ustawie, chyba że zasady i tryb kontroli wynikają z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo z ratyfikowanych umów międzynarodowych" oraz treść art. 83 ust. 2 cyt. ustawy, gdzie postanowiono, że "ograniczeń czasu kontroli nie stosuje się, w przypadkach gdy m.in. ratyfikowane umowy międzynarodowe stanowią inaczej". Organ odwoławczy wskazał, że pismem z dnia 14 maja 2010 r., nr rej. [...], inspektor pracy informował stronę, o konsekwencjach obowiązywania powyższej Konwencji, wynikających dla kontrolowanego. Dodatkowo dostrzegł, iż strona zakwestionowała legalność kontroli, jak i ustalenia zawarte w protokole z chwilą przesłania w dniu 22 kwietnia 2010 r. wezwania do złożenia wyjaśnień, gdy zaistniała uzasadniona podstawa do sporządzenia wniosku o ukaranie pracodawcy z art. 281, 282 i 283 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Ponadto, zachowując konsekwencję w swojej argumentacji odwołujący z chwilą wszczęcia kontroli powinien był złożyć, na podstawie art. 84c ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, sprzeciw wobec podjęcia i wykonywania przez organy kontroli czynności z naruszeniem przepisów m.in. art. 79-79b tej ustawy. W tym stanie rzeczy przyjął, podzielając pogląd wyrażony w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, sygn. akt III SA/Kr 1002/09, że art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zobowiązujący organy kontroli do zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli, która nie może być wszczęta wcześniej niż po upływie 7 dni od dnia doręczenia takiego zawiadomienia, dotyczy wyłącznie takich organów kontroli, które uprawnione są do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, a do takich nie należą organy Państwowej Inspekcji Pracy. Dodatkowo wskazał, że nowelizacja ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, podjęta ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r., wprowadziła zmiany w 62 ustawach, jednak z pominięciem ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, według której, w świetle art. 24 ust. 1 i 3 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, inspektorzy pracy są uprawnieniu do przeprowadzania, bez uprzedzenia i o każdej porze dnia i nocy, kontroli przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczególności stanu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz kontroli przestrzegania przepisów dotyczących legalności zatrudnienia w zakresie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4, z zastrzeżeniem, że kontrolę przedsiębiorcy przeprowadza się po okazaniu legitymacji służbowej i upoważnienia do jej przeprowadzenia. Odnosząc się do merytorycznego rozstrzygnięcia decyzji pierwszoinstancyjnej organ odwoławczy zaakcentował, że skarżony nakaz został wydany na podstawie o art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, zaś zawarte w nim decyzje wydane zostały na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego i są zgodne ze stanem faktycznym przedstawionym w protokole kontroli, który został przesłany do pracodawcy, pomimo odmowy podpisania tego dokumentu przez pracodawcę. Pracodawca skorzystał z prawa wniesienia zastrzeżeń do protokołu, na podstawie art. 31 ust. 4 ustawy, które inspektor pracy zbadał i stwierdził ich niezasadność. Wskazał, że odmowa podpisania protokołu przez osobę lub organ reprezentujący podmiot kontrolowany nie stanowi przeszkody do zastosowania przez inspektora pracy stosownych środków prawnych przewidzianych ustawą o Państwowej Inspekcji Pracy, stąd w dniu [...] wydano zaskarżony nakaz oraz wystąpienie nr rej [...]. Na koniec, organ odwoławczy podał, że terminy określone w pkt 2 i 3 decyzji dały pracodawcy możliwość ich realizacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący wniósł o uchylenie decyzji obu instancji, zasądzenie kosztów postępowania oraz o wstrzymanie na podstawie art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wykonania decyzji obu instancji. W uzasadnieniu skarżący powielił argumentację przedstawioną w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. Wskazał, że stanowisko organu odwoławczego jest nieuprawnione, bowiem przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej mają zastosowanie także do organów Inspekcji Pracy, co potwierdza komentarz do tej ustawy. Powyższa argumentacja według skarżącego uzasadniała również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonych orzeczeń.

W odpowiedzi na skargę Okręgowy Inspektor Pracy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 powołanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego, ani też przepisów prawa procesowego.

W niniejszej sprawie kwestią sporną, która podlegała rozstrzygnięciu przez tut. Sąd, jest ustalenie, czy organ inspekcji pracy prawidłowo uznał, że w badanej sprawie miał zastosowania art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.).

Najpierw przyjdzie wskazać, że zgodnie z art. 77 ust.1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorców przeprowadzana jest na zasadach określonych w tej ustawie, chyba że zasady i tryb kontroli wynikają z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo z ratyfikowanych umów międzynarodowych. Przepis art. 79 cyt. ustawy, reguluje kwestie dotyczące zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli (warunki, wymogi formalne); odstępstw od dokonywania zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli; oraz terminu wszczęcia kontroli. Ratio legis art. 79 cyt. ustawy jest umożliwienie przedsiębiorcy przygotowanie się do kontroli. Stanowi on, że organy kontroli zawiadamiają przedsiębiorcę o zamiarze wszczęcia kontroli. Wskazana regulacja oznacza, iż przedsiębiorca musi zostać powiadomiony o kontroli. Ma ona na celu umożliwienie przedsiębiorcy przygotowanie się do kontroli. Poinformowanie przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli jest dokonywane poprzez doręczenie zawiadomienia o tym fakcie. Jednak ustawodawca wymienił w ust. 2 art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej sytuacje, w odniesieniu do których nie jest konieczne dokonywanie zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli. I tak, w myśl art. 79 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, organy kontroli nie zawiadamiają przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli, m.in. gdy kontrola ma zostać przeprowadzona na podstawie bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa wspólnotowego albo na podstawie ratyfikowanej umowy międzynarodowej.

Niewątpliwie, jak słusznie wskazuje organ odwoławczy, z uwagi na prowadzoną przez skarżącego działalność gospodarczą handlowo - transportowo - budowlaną (w przemyśle i handlu) do kontroli u pracodawcy miała zastosowanie Konwencja Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy, dotycząca inspekcji pracy w przemyśle i handlu, przyjęta w Genewie dnia 11 lipca 1947 r. (Dz. U. z dnia 8 lipca 1997 r. Nr 72, poz. 450). Stosownie bowiem do treści art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 7483 ze zm.), ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. W związku z powyższym Konwencja Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy z dnia 11 lipca 1947 r. dotycząca Inspekcji pracy w przemyśle i handlu przyjęta przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy z dniem 17 października 1997 r. stała się źródłem prawa powszechnie obowiązującego, w rozumieniu powyżej cytowanego art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Artykuł 12 przyjętej Konwencji stanowi, iż inspektorzy pracy zaopatrzeni w odpowiednie pełnomocnictwa będą upoważnieni m.in. do swobodnego wstępu, bez uprzedniego zawiadomienia, o każdej porze dnia i nocy, do każdego zakładu pracy podlegającego inspekcji, natomiast zgodnie z art. 16 Konwencji MOP Nr 81 przedsiębiorstwa będą kontrolowane tak często i tak starannie, jak to jest konieczne dla zapewnienia skutecznego stosowania odpowiednich przepisów prawnych. Przyjdzie także odnotować, że również art. 24 ust.1 ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589 ze zm.) uprawnia inspektorów pracy do przeprowadzania, bez uprzedzenia i o każdej porze dnia i nocy, kontroli przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczególności stanu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz kontroli przestrzegania przepisów dotyczących legalności zatrudnienia w zakresie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 4. Zwrócić należy uwagę, że powyższe uprawnienia przyznane zostały organom inspekcji pracy na mocy art. 184 § 1 i § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.), według których, nadzór i kontrolę przestrzegania prawa pracy, w tym przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, sprawuje Państwowa Inspekcja Pracy, a organizację i zakres działania inspekcji, o których mowa w § 1 (...) określają odrębne przepisy. Bezsporne zatem jest, że odrębne przepisy dotyczące organizacji i zakresu działania Państwowej Inspekcji Pracy, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie Kodeksu pracy, to m. in. ustawa o Państwowej Inspekcji Pracy. Po myśli zaś art. 1 ostatnio wymienionej ustawy, Państwowa Inspekcja Pracy jest organem powołanym do sprawowania nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów dotyczących legalności zatrudnienia i innej pracy zarobkowej w zakresie określonym w ustawie, a rozdział 4 tej ustawy reguluje postępowanie kontrolne organów Państwowej Inspekcji Pracy, zaś art. 21 ustawy stwierdza, że "postępowanie kontrolne ma na celu ustalenie stanu faktycznego w zakresie przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów dotyczących legalności zatrudnienia oraz udokumentowanie dokonanych ustaleń." Powyższe wywody prowadzą do wniosku, że przepis art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zobowiązujący organy kontroli do zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli, która nie może być wszczęta wcześniej niż po upływie 7 dni od dnia doręczenia takiego zawiadomienia, dotyczy wyłącznie takich organów kontroli, które uprawnione są do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy, podczas gdy do takich organów nie należą organy Państwowej Inspekcji Pracy. Zdaniem Sądu, zatem prawidłowe jest stanowisko organu odwoławczego, niepodzielające zarzutów skargi, że w badanej sprawie nie doszło do naruszenia art. 79 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Również zgodzić się należy z organem odwoławczym, że nakaz skierowany do skarżącego Przedsiębiorstwa jest zgodny z prawem.

Skarżony nakaz został wydany na podstawie o art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, który stanowi, że w wyniku ustaleń dokonanych w toku kontroli właściwy inspektor pracy wydaje decyzje, o których mowa w art. 11 pkt 1- 4, 6 i 7 oraz art. 11a.

W art. 11 cyt. ustawy w wymienionych punktach postanowiono, iż w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy lub przepisów dotyczących legalności zatrudnienia właściwe organy Państwowej Inspekcji Pracy są uprawnione odpowiednio do:

1) nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym terminie w przypadku, gdy naruszenie dotyczy przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy;

2) nakazania: wstrzymania prac lub działalności, gdy naruszenie powoduje bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia pracowników lub innych osób wykonujących te prace lub prowadzących działalność; skierowania do innych prac pracowników lub innych osób dopuszczonych do pracy wbrew obowiązującym przepisom przy pracach wzbronionych, szkodliwych lub niebezpiecznych albo pracowników lub innych osób dopuszczonych do pracy przy pracach niebezpiecznych, jeżeli pracownicy ci lub osoby nie posiadają odpowiednich kwalifikacji; nakazy w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu;

3) nakazania wstrzymania eksploatacji maszyn i urządzeń w sytuacji, gdy ich eksploatacja powoduje bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi; nakazy w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu;

4) zakazania wykonywania pracy lub prowadzenia działalności w miejscach, w których stan warunków pracy stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi; nakazy w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu;

6) nakazania ustalenia, w określonym terminie, okoliczności i przyczyn wypadku;

7) nakazania pracodawcy wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę, a także innego świadczenia przysługującego pracownikowi; nakazy w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu.

Zaś art. 11a ustawy, uprawnia organy inspekcji do nakazania pracodawcy umieszczenia pracownika w ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, o której mowa w art. 41 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, wykreślenia go z ewidencji oraz do sporządzenia korekty dokonanego wpisu w tej ewidencji.

Zgodnie z upoważnieniem do przeprowadzenia kontroli nr [...], którym legitymował się inspektor pracy w dniu rozpoczęcia kontroli, kontrola u przedsiębiorcy została przeprowadzona na podstawie art. 24 i 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589 z późn. zm.) oraz art. 40 ust. 1 i art. 40f ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087 z późn. zm.). W części G upoważnienia zawarto informację: "Działalność gospodarcza przedsiębiorcy jest objęta zakresem przedmiotowym konwencji MOP nr 81 dotyczącej inspekcji pracy w przemyśle i handlu (Dz. U. z 1997 r. Nr 72, poz. 450)". Nadto decyzje zawarte w nakazie inspektora pracy wydane zostały na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego i są zgodne ze stanem faktycznym przedstawionym w protokole kontroli. Ustalenia kontroli udokumentowane zostały w formie protokołu, zgodnie z wymogami określonymi w art. 31ust. 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Inspektor pracy zbadał zgłoszone przez skarżącego, przed podpisaniem protokołu kontroli, zastrzeżenia do ustaleń zawartych w protokole, i uznał te zarzuty za niezasadne. Prawidłowo organ odwoławczy wskazuje, że odmowa podpisania protokołu przez skarżącego nie stanowi przeszkody do zastosowania przez inspektora pracy stosownych środków prawnych przewidzianych ustawą (pkt 8 cyt. ustawy). Jak wynika z akt sprawy kopię protokołu kontroli inspektor pracy przesłał skarżącemu. Wydany nakaz organu pierwszoinstancyjnego z dnia [...] stwierdzający naruszenia przepisów prawa ze względu na ochronę życia lub zdrowia ludzkiego oraz w zakresie przepisów o ochronie pracy, w tym zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, oparto zarówno na prawidłowych podstawach prawnych, jak też zakreślono terminy ich wykonania. Termin wykonania decyzji nr 2 i 3 organ inspekcji ustalił do dnia 30 września 2010 r., biorąc pod uwagę realność ich wykonania. Przeto, w ocenie Sądu, organ odwoławczy zasadnie uznał, że wydany nakaz nie zawiera błędów i uchybień. Nakaz odzwierciedla ustalony podczas kontroli stan faktyczny sprawy oraz wydany został z zastosowaniem odpowiednich przepisów prawa materialnego.

Na koniec wskazać należy, że Sąd nie rozpoznał wniosku skarżącego Przedsiębiorstwa o wstrzymanie zaskarżonego nakazu, a to ze względu na sprawność postępowania sądowoadministracyjnego i ekonomię procesową, gdyż terminy posiedzeń niejawnych w tut. Sądzie zbliżone są do terminów rozpraw.

Biorąc pod uwagę powyższe konstatacje, skargę należało oddalić po myśli art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)