Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Kube, Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska, Iwona Dąbrowska (spr.), , Protokolant Elwira Sipak, specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2012 r. sprawy ze skargi A. H. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów sportowych - oddala skargę -

Wnioskiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. A. H. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o wydanie mu pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej, w postaci broni bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm; centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm; gładkolufowej, przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego) oraz pozwolenia na posiadanie broni sportowej do celów kolekcjonerskich.

W uzasadnieniu wniosku podniósł, że po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające posiadanie pozwolenia na broń i jako przyczynę posiadania broni do celów sportowych wskazał członkostwo w [...] Klubie Strzeleckim [...]; posiadanie kwalifikacji sportowych, tj. patentu strzeleckiego Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego Seria B numer [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego (w dyscyplinach pistolet, karabin, strzelba gładkolufowa); posiadanie licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego Nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego (w dyscyplinach pistolet, karabin, strzelba gładkolufowa). Natomiast jako przyczynę posiadania broni do celów kolekcjonerskich wskazał członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim.

Ponadto podniósł, że jest posiadaczem licencji zawodnika ([...] z dnia [...] marca 2010 r.) oraz sędziego strzelectwa sportowego klasy III (Nr [...] ) nadanych przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego. Dodatkowo wskazał, że jako członek Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego (legitymacja członkowska Seria AA Nr [...] wydana [...] stycznia 2010 r.), posiadający licencję zezwalającą na uprawianie strzelectwa sportowego oraz zdany egzamin na patent strzelecki w zakresie strzelectwa pneumatycznego, kulowego i śrutowego (w dyscyplinach pistolet, karabin, strzelba gładkolufowa) jest zwolniony z egzaminu przed organem Policji.

A. H. wyjaśnił, że strzelectwem interesuje się od dłuższego czasu i uprawia ten sport, uczestnicząc we współzawodnictwie sportowym zarówno w ramach PZSS, jak i poza strukturami tego Związku. Zamierza rozwijać się w tym sporcie i chce strzelać ze wszystkich rodzajów broni palnej sportowej, a także uczestniczyć w konkurencjach strzelań precyzyjnych, dynamicznych i długodystansowych. W związku z powyższym podniósł, że niezbędne jest posiadanie 19 egzemplarzy broni różnych rodzajów, typów i modeli.

Odnosząc się do wniosku o przyznanie pozwolenia na posiadanie broni sportowej do celów kolekcjonerskich podniósł, że nie jest w stanie określić ilości broni, którą będzie chciał mieć w swojej kolekcji, jednak szacunkowo i wstępnie wskazał na liczbę 30 okazów broni.

Dodatkowo podniósł, że chce korzystać z broni na świadectwo, w związku z czym wniósł o dopuszczenie go do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2011 r. organ wezwał A. H. do sprecyzowania żądania poprzez przyporządkowanie określonej ilości sztuk do rodzajów broni. A. H. przy piśmie z dnia 17 maja 2011 r. przyporządkował liczbę wnioskowanych egzemplarzy broni do jej rodzajów, jednocześnie zmieniając treść swojego żądania, w zakresie ilości wnioskowanych jednostek i wystąpił o 15 egzemplarzy broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm; 15 egzemplarzy broni palnej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm.; 5 egzemplarzy broni palnej gładkolufowej i 5 egzemplarzy broni palnej przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego) do celów sportowych.

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 10 ust. 1, art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), odmówił wydania A. H. pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych w łącznej liczbie 40 egzemplarzy w tym 15 egzemplarzy broni palnej bocznego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 6 mm; 15 egzemplarzy broni palnej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kalibrze do 12 mm.; 5 egzemplarzy broni palnej gładkolufowej i 5 egzemplarzy broni palnej przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego (dymnego).

W uzasadnieniu decyzji organ, mając na względzie treść art. 7 i art. 77 kpa, zobowiązujące organ do podejmowania z urzędu wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, do akt postępowania pozyskał informację z Krajowego Rejestru Karnego, z której wynika, że A. H. jest niekarany; opinię środowiskową z miejsca zamieszkania wydaną przez Komendanta Powiatowego Policji w [...], w której nie stwierdzono przeciwwskazań do wydania A. H. pozwolenia na broń palną; informację o uczestnictwie A. H. w zawodach sportowych w latach 2010 i 2011 z rodzimego klubu sportowego [...] KS [...], z której wynika, że A. H. uczestniczył we wskazanym okresie w 3 zawodach w dwuboju strzeleckim zajmując miejsca od Xl do I w czterech konkurencjach. Ponadto organ przeprowadził dowód z przesłuchania strony.

Komendant Wojewódzki Policji w [...], powołując się na treść art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wskazał, że za ważną przyczynę dla pozwolenia na broń do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy o borni i amunicji nakłada na organ Policji obowiązek określenia w decyzji administracyjnej poza celem również liczby egzemplarzy broni określonego rodzaju. W związku z tym, zdaniem organu, sformułowanie "ważna przyczyna" należy odnieść do wszystkich elementów jakie powinno zawierać pozwolenie na broń, tj. do celu, rodzaju i ilości egzemplarzy broni. Organ podkreślił, ze na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wskazania ważnej przyczyny, co do wszystkich wskazanych elementów. Art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji literalnie wskazuje warunki jakie muszą być spełnione, aby stwierdzić ważną przyczynę posiadania broni w odniesieniu do celu sportowego. Natomiast w odniesieniu do rodzaju broni oraz liczby egzemplarzy broni konkretnego rodzaju, zdaniem organu, należy zastosować wykładnię celowościową przepisów ustawy o broni i amunicji, w oparciu o stan faktyczny ustalony na podstawie materiału dowodowego, zebranego stosownie do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Organ w celu wyjaśnienia określenia "ważna przyczyna" powołał się na analizę językowa dokonaną w Słowniku Języka Polskiego, zgodnie z którym ważna przyczyna to zespół warunków, sytuacji i faktów, które muszą być usprawiedliwione, słuszne i mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości, a ponadto zawierać element ważności, musi mieć obiektywnie duże znaczenie. W ocenie organu, "ważna przyczyna" w kontekście okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń oznacza, że pomiędzy formą uprawiania sportu strzeleckiego a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem powinna istnieć korelacja, a każdy przypadek oceniany jest przez organ indywidualnie.

Zdaniem organu aktywność sportowa osoby ubiegającej się o wydanie pozwolenia na broń palną sportową przejawiająca się w częstotliwości uczestnictwa w treningach, zawodach sportowych różnych szczebli oraz zajmowane w nich lokaty, stanowi okoliczność mającą wpływ na wydanie decyzji. Organ podniósł, że gdyby wydanie pozwolenia na broń palną sportową uzależnione było wyłącznie od spełnienia kryteriów, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, a liczba egzemplarzy i rodzajów broni, określonych w pozwoleniu na broń, uzależniona byłaby wyłącznie od woli strony, niecelowym byłoby określanie w decyzji rodzajów i liczby egzemplarzy broni, gdyż strona miałaby w tym względzie pełną swobodę. W ocenie organu, pogląd taki zaprzecza reglamentacyjnemu charakterowi ustawy o broni i amunicji.

Ponadto organ wskazał, że zgodnie z art. 7 kpa organ prowadzący postępowanie administracyjne musi brać pod uwagę interes społeczny i słuszny interes obywateli. Racją słusznego interesu społecznego jest, aby pozwolenia na broń nie były wydawane ponad faktyczną i rzeczywistą potrzebę, określoną celem, do którego broń ma być przeznaczona.

Organ podał, że A. H. przedstawił dokumenty, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. W zakresie natomiast przyznania wnioskowanych 40 egzemplarzy broni palnej do celów sportowych, organ zobowiązany był zbadać zasadność żądana strony. Zdaniem organu, z pozyskanych w toku postępowania dokumentów wynika, że A. H. jest aktywnym członkiem [...] Klubu Sportowego [...], posiada patent strzelecki PZSS, licencję PZSS, legitymację członkowską PZSS oraz licencję sędziego strzelectwa sportowego. W ocenie organu, udokumentowany czas czynnego uprawiania przez A. H. strzelectwa sportowego nie jest długi, a z informacji rodzimego klubu sportowego A. H. wynika, że w 2010 r. i 2011 r. brał udział w trzech zawodach klubowych w konkurencjach pistolet centralnego zapłonu, zajmując trzecią, dziewiątą i drugą lokatę; pistolet sportowy, zajmując piątą, jedenastą i piątą lokatę; puchar Sekcji Strzeleckiej [...] KS [...], zajmując drugą, pierwszą i siódmą lokatę i wielobój strzelecki, zajmując pierwszą, czwartą i pierwszą lokatę.

W ocenie organu, trzykrotny udział w zawodach szczebla klubowego nie świadczy o szczególnej aktywności w uprawianiu sportu strzeleckiego. Ponadto organ zwrócił uwagę, że zgodnie z regulaminem przyznawania i pozbawiania licencji zawodniczych uprawniających do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego wydanym przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego do przedłużenia licencji zawodniczej niezbędne jest udokumentowanie udziału we współzawodnictwie sportowym w roku poprzednim w nie mniej niż 4 startach w każdej z uprawianych dyscyplin strzelectwa sportowego. Natomiast z protokołu przesłuchania wynika, że przekazanie dodatkowych informacji wydaje się A. H. bezprzedmiotowe i nie ma wpływu na podjęcie decyzji w sprawie wydania mu pozwolenia na broń palną do celów sportowych.

Zdaniem organu z zebranego i rozpatrzonego materiału dowodowego nie wynika faktyczne zapotrzebowanie na wnioskowaną liczbę jednostek broni określonych rodzajów.

Reasumując organ doszedł do przekonania, że A. H. nie wykazał zasadności wydania mu pozwolenia na broń w żądanej liczbie egzemplarzy określonych rodzajów. Organ podkreślił, że posiadanie 40 jednostek broni palnej przy braku wykazania takiej potrzeby, byłoby sprzeczne z interesem społecznym.

Od decyzji tej A. H. złożył odwołanie, w którym wniósł od uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie decyzji zgodnej z jego żądaniem. Zaskarżonej decyzji zarzucił rażącą obrazę art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji oraz art. 6, art. 75 § 1 , art. 79 i art. 86 kpa.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że w toku postępowania organ zebrał dowody wskazujące na to, że w całości zostały spełnione ustawowe wymogi do otrzymania pozwolenia na broń, tymczasem organ wydał decyzję odmowną. Zdaniem A. H. organ nie dokonał własnych ustaleń w sprawie, lecz realizował wytyczne organu II instancji, co spowodowało naruszenie zasady praworządności, tj. art. 6 kpa, zgodnie z którym organy administracji działają na podstawie przepisów prawa, a więc mogą czynić tylko to na co pozwala wyraźnie ustawa. W ocenie A. H., organ przekroczył swoje uprawnienia i stworzył pozaustawowe kryteria wydawania pozwoleń na broń, a ponadto błędnie interpretuje art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który nie daje organowi Policji uprawnień do oceny zasadności wniosku w kontekście żądanej przez stronę ilości egzemplarzy broni, ani też nie nakłada na stronę żadnych obowiązków.

A. H. podniósł, iż organ bezprawnie odwołał się do słownikowej definicji "ważnej przyczyny", gdyż w ustawie o broni i amunicji znajduje się ustawowa definicja tego sformułowania, która brzmi: "udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego". Ponadto podkreślił, że decyzja wydawana w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest decyzją związaną, co oznacza, że w przypadku istnienia okoliczności faktycznych uzasadniających wydanie pozwolenia na broń, przy braku przesłanek negatywnych, organ Policji zobowiązany jest do wydania pozwolenia na broń.

Ponadto A. H. zarzucił organowi dokonywanie oceny jego aktywności sportowej, nie mając do tego uprawnień. Wskazał, że we wniosku o wydanie pozwolenia na broń informował organ, że zamierza uprawiać strzelectwo w ramach PZSS jak i poza jego strukturami, tym samym ocena sportowej aktywności poprzez dokumenty otrzymane ze Związku jest nieusprawiedliwionym zawężaniem pojęcia uprawiania sportu. Podkreślił przy tym, że nie ma obowiązku udowadniania swej aktywności sportowej, gdyż ustawa tego od niego nie wymaga.

Jednocześnie A. H. podniósł, że w wyniku nowelizacji ustawy o broni i amunicji z dnia 5 stycznia 2011 r., Policja utraciła prawo do dokonywania oceny okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń, a wskazana nowelizacja zlikwidowała całkowicie uznaniowość i luz decyzyjny, wprowadzając w to miejsce kryteria, których spełnienie gwarantuje mu uzyskanie pozwolenia na broń.

Dodatkowo A. H. zarzucił organowi, że uniemożliwił mu czynny udział w postępowaniu. Wskazał, że organ zarządził przeprowadzenie dowodu w postaci przesłuchania w charakterze świadka i czynność tę zlecił pismem z dnia 1 czerwca 2011 r., a przesłuchano go 17 czerwca 2011 r. i 30 czerwca 2011 r. Zwrócił uwagę, że art. 79 kpa stanowi, iż strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków przynajmniej na siedem dni przed terminem. W jego przypadku warunku tego nie dochowano, tym samym nie dano mu możliwości przygotowania się do przeprowadzenia tego dowodu. Ponadto podniósł, że art. 86 kpa stwierdza, ze jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub z ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, organ może przesłuchać stronę. Oznacza to, że przesłuchanie strony jest dowodem subsydiarnym, natomiast jego przeprowadzenie A. H. odebrał jako próbę wywarcia presji, by zmienił treść swojego żądania w kwestii ilości wnioskowanej broni.

Komendant Główny Policji po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] , utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że pismem z dnia 30 października 2011 r. wystąpił do A. H. o uzasadnienie potrzeby posiadania przez stronę wnioskowanej ilości 40 egzemplarzy broni, poprzez przedstawienie dokumentów potwierdzających jej uczestnictwo w treningach lub we współzawodnictwie sportowym z wykorzystaniem żądanych rodzajów i ilości broni. W odpowiedzi A. H. podniósł, że organy Policji nie mają prawa żądać dodatkowego uzasadnienia potrzeby posiadania wnioskowanej ilości broni, ponieważ zgodnie z ustawą o broni i amunicji strona wskazała już te przyczyny, przedkładając patent, licencję strzelecką oraz zaświadczenie o członkostwie w klubie strzeleckim.

Wobec powyższego, organ odwoławczy wyjaśnił, iż skoro przepis art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji obliguje właściwy organ Policji do wydania pozwolenia na broń, jeżeli wnioskodawca przedstawi ważną przyczynę jej posiadania, to organ prowadzący postępowanie uprawniony jest do żądania od wnioskodawcy ubiegającego się o wydanie pozwolenia na czterdzieści egzemplarzy broni palnej o wskazanie tej ważnej przyczyny. Jednocześnie organ wyjaśnił, że art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji nie wyklucza ustalenia przez organ prowadzący postępowanie także innych, niewskazanych w nim wprost przyczyn. Z tego względu w sytuacji, gdy strona żąda większej ilości broni, organ wzywa ją do wskazania powodów, dla których wnioskowana ilość broni jest jej niezbędna. W sprawie z wniosku A. H. miało to znaczenie, bowiem wnioskując o wydanie pozwolenia na 40 egzemplarzy broni nie wskazał żadnych okoliczności mogących uzasadnić potrzebę posiadania tak dużej ilości broni, a organ I instancji ustalił, iż strzela tylko z pistoletu bocznego i centralnego zapłonu.

Mając powyższe na względzie, organ odwoławczy uznał, że zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do ostatecznego merytorycznego jej załatwienia.

Organ odwoławczy przytoczył treść art. 10 ustawy o broni i amunicji i stwierdził, że A. H. spełnia formalne kryteria w tym przepisie wymienione, jednak, zdaniem organu, nie jest to wystarczającego wydania pozwolenia na dowolną liczbę egzemplarzy broni. Sprzeciwia się temu reglamentacyjny charakter i cel ustawy o broni i amunicji, gdyż broń palną można posiadać jedynie za zgodą organów Policji wyrażoną w decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane pozwolenie oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. Decyzja taka ma charakter konstytutywny, a nie deklaratoryjny, co oznacza, że ustawodawca liberalizując przepisy prawa, przyznanie pozwolenia na broń pozostawił jednak organom Policji. Tylko, że organom tym zmniejszono zakres sprawy podlegający ich ocenie. Organ wskazał, że obecnie podlega ocenie tylko zakres żądania.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji, na materiał dowodowy w sprawach wydawania pozwoleń na broń do celów sportowych winny składać się nie tylko dokumenty formalnie potwierdzające uprawianie przez daną osobę strzelectwa, ale także dokumenty potwierdzające faktyczne jego uprawianie w danej konkurencji czy konkurencjach (komunikaty, wykazy z zawodów i treningów). Jest to uzasadnione tym, że po wstąpieniu do klubu strzeleckiego i uzyskaniu patentu oraz licencji strzeleckiej upływa zwykle dość dużo czasu, by osoba zainteresowana pozwoleniem na broń zorientowała się — korzystając z broni klubowej lub użyczonej - co do swoich preferencji.

Organ zaznaczył, że w poprzednim stanie prawnym osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń palną sportową musiała wykazać się znacznym zaangażowaniem, ocenianym przez pryzmat częstotliwości startów, rangi zawodów, czasu uprawiania przedmiotowego sportu. Obecnie okoliczności te utraciły znaczenie, nie zmieniła się natomiast sytuacja prawna w zakresie ustalenia liczby egzemplarzy broni.

Odnosząc się do zarzutu przesłuchania strony przed upływem siedmiodniowego terminu od zawiadomienia jej o tej czynności, organ podniósł, że z akt sprawy nie wynika, by przesłuchania te odbyły się przed upływem siedmiodniowego terminu od zawiadomienia jej o ich terminie, jednakże nawet gdyby uchybienie to miało miejsce, nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Konkludując organ odwoławczy stwierdził, że A. H. wskutek odmowy przedstawienia żądanych przez organ I instancji dokumentów potwierdzających jego zaangażowanie w uprawianie sportu strzeleckiego, np. komunikatów, uczestnictwa w zawodach i treningach, uniemożliwił rozpatrzenie swojej sprawy w pełnym jej zakresie. W sytuacji, gdy nie podjął właściwej współpracy z organami Policji, organy te, po wyczerpaniu możliwości dowodowych mających na celu pełne ustalenie okoliczności faktycznych mogących stanowić podstawę uzyskania przez stronę prawa do posiadania broni palnej sportowej, miały prawo do własnych logicznych wniosków, wynikających z już zgromadzonych w sprawie materiałów i zasad procedury. W związku z tym, Komendant Główny Policji stwierdził, że organ I instancji działał w granicach prawa i dokonał właściwej oceny materiału dowodowego, mając przy tym na uwadze cel i reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi A. H., reprezentowanego przez pełnomocnika adwokata A. T., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, uzupełnionej następnie pismami z dnia 25 stycznia, 26 stycznia, 31 stycznia 2012 r., 9 lutego 2012 r. oraz z dnia 5 marca 2012 r. i 30 kwietnia 2012 r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1. art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez nieuwzględnienie odwołania i niewydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił/udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych;

2. art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przez błędne uznanie czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna posiadania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych;

3. art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że ustawowa definicja ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych nie jest określona w ustawie w sposób wyczerpujący;

4. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 3 i w zw. art. 15 ust. 1 pkt 1 do 5 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że wnioskodawca nie spełnił kryteriów uzasadniających wydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych;

5. art. 7 Konstytucji RP i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji oraz art. 6 kpa przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych wnioskodawca spełniać powinien inne jeszcze kryteria niż określone w art. 10 ust 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji;

6. art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji i art. 6 kpa przez uznanie, że organ policji posiada kompetencję przyznaną mu przez ustawę do oceny i weryfikacji ilości egzemplarzy broni wpisywanych do pozwolenia na broń w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, podczas gdy ta kompetencja nie została organowi administracji przyznana;

7. art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że przepis ten nadaje organowi administracji uprawnienia w zakresie oceny ilości egzemplarzy broni, podczas gdy przepis ten nie nadaje kompetencji i kryteriów dla oceny ilości egzemplarzy broni wpisywanych do decyzji administracyjnej pozwolenie na broń;

8. art. 7 kpa przez ustalanie interesu społecznego i przedłożenie interesu społecznego ponad brzmienie przepisów prawa materialnego, a w szczególności ponad art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy decyzja o pozwoleniu na broń posiada charakter decyzji związanej;

W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że zasadniczym błędem postępowania administracyjnego było wadliwe odczytanie normy, która reguluje zasadę wydawania pozwoleń na broń palną dla celów sportowych i w konsekwencji tego organ odmówił wnioskodawcy wydania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych.

Skarżący wskazał, że zgodnie z art. 10 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji ma obowiązek uwzględnienia wniosku, o ile wnioskodawca spełnia kryteria określone w ustawie, tj. jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Wyjaśnił, że w związku z użyciem określenia "w szczególności" stwierdzić należy, że redakcja przepisu ust. 3 art. 10 ustawy o broni i amunicji, prowadzi do wniosku, że katalog ważnych przyczyn określony jest przykładowo, tzn. że mogą istnieć jeszcze inne ważne przyczyny posiadania broni, jednak te ważne przyczyny wskazano i zdefiniowano w ustawie w sposób zupełny i wyczerpujący. Dlatego, zdaniem skarżącego, jako błędne należy uznać twierdzenia organu, które wyraża w decyzji, polegające na tym, że przez użycie określenia "w szczególności", ustawodawca zdefiniował pojęcie ważnej przyczyny posiadania broni w celach sportowych, jedynie przez przykładowe wymienienie przesłanek, tj. że ustawodawca pozwolił organom Policji na badanie innych jeszcze okoliczności, niż opisane w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem skarżącego, aktualna regulacja kryteriów wydania pozwolenia na broń jest w pełni jednoznaczna i czytelna.

W ocenie skarżącego, kolejnym błędem jakiego dopuścił się organ jest danie prymatu interesowi społecznemu, ponad przepisy prawa materialnego. Wskazał, że obecna regulacja zapewnia realizację celu, tj. bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Skarżący wskazał, że decyzja określana jest jako związana wtedy, gdy nie pozostawia organowi administracyjnemu luzu decyzyjnego. Na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 10 marca 2011 r. decyzję w przedmiocie pozwolenia na broń nazywano decyzją związaną, jednak z taką modyfikacją, że organy Policji musiały dokonać ustalania okoliczności ocennych. Aktualne brzmienie przepisu art. 10 ustawy o broni i amunicji całkowicie eliminuje jakąkolwiek ocenę w sposób definitywny. Luz decyzyjny organów Policji został ostatecznie wyeliminowany. Posługiwanie się twierdzeniem o konieczności przedstawienia ważnej przyczyny posiadania określonej ilości jednostek broni czy tego, że aktualnie nie podlega ocenie zasada a zakres żądania, jest wymysłem organu, nieumocowanym w żadnym przepisie prawa.

Skarżący podkreślił, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na broń ma charakter decyzji związanej. W konsekwencji tego, przyznanie prymatu interesowi publicznemu jest poważnym nadużyciem organu, tym bardziej, że wiele (większość) ustawowych kryteriów jakie spełniać musi wnioskodawca, który ubiega się o wydanie pozwolenia na broń, ustanowionych jest w celu ochrony interesu społecznego. Jeżeli jednak ustawodawca określił swoje kryteria w tym właśnie celu i jednocześnie nadał decyzji o pozwoleniu na broń charakter decyzji związanej, to organ Policji dodatkowego prymatu interesu społecznego wprowadzać nie może. Organom Policji nie tylko można, ale i kategorycznie należy odmówić prawa do żądania od wnioskodawcy przedstawienia takiego materiału dowodowego, który umożliwiałby ocenę, czy wnioskując o prawo do broni określonego rodzaju i ilości, opiera się na obiektywnych i słusznych przesłankach. Organ administracji, winien zatem rodzaj i ilość egzemplarzy broni określić w decyzji zgodnie z treścią wniosku, po stwierdzeniu spełniania kryteriów otrzymania pozwolenia na broń.

Reasumując skarżący wskazał, że obywatel może wnioskować o określoną przez siebie ilość jednostek broni, a gdyby ustawodawca w zakresie kontroli tej ilości wprowadził władczą kompetencję organu Policji, z całą pewnością określiłby to w ustawie i to w sposób jednoznaczny.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

W pismach procesowych z dnia 25 stycznia, 26 stycznia, 31 stycznia 2012 r., 9 lutego 2012 r. oraz z dnia 5 marca 2012 r. i 30 kwietnia 2012 r. skarżący odniósł się do argumentów podniesionych w odpowiedzi na skargę.

W odpowiedzi na powyższe pisma procesowe skarżącego, organ pismem z 12 marca 2012 r. podniósł, że zarzuty skargi dotyczą w istocie jednej kwestii sprowadzającej się do wykładni art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, a w szczególności przesłanki ważnej przyczyny. Organ podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10 b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego.

Odnosząc się do zarzutu przestawienia w zdaniu szyku sformułowania "w szczególności" w miejsce gdzie ten zwrot nie występuje, organ wskazał, że analizując treść tego przepisu można zauważyć, iż gramatycznie jest to jedno zdanie, oparte na konstrukcji wyliczenia kolumnowego, w ramach którego wyróżnia się dwa elementy: wprowadzenie do wyliczenia odnoszące się do wszystkich punktów oraz punkty. Zwrócił uwagę, że istota wywodów skarżącego sprowadza się do stwierdzenia, iż zwrot "w szczególności" odnosi się jedynie do katalogu ważnych przyczyn, nie zaś do elementów uzasadniających ważną przyczynę dla poszczególnych celów. Organ podniósł, że zgodnie zasadami techniki prawodawczej, zdania w ustawie redaguje się zgodnie z powszechnie przyjętymi regułami składni języka polskiego. W doktrynie przyjmuje się, iż: "konstrukcja wyliczenia kolumnowego wyróżnia wprowadzenie do wyliczenia oraz punkty, w których poszczególne elementy umieszczane są jeden pod drugim. Wprowadzenie do wyliczenia kolumnowego powinno odpowiadać identycznym warunkom zastosowania w danym przepisie wyliczenia, jak w odniesieniu do wyliczenia wierszowego". Biorąc pod uwagę powyższe, organ stwierdził, iż zawarte w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji wprowadzenie do wyliczenia, stanowi część odnoszącą się do wszystkich zawartych w przepisie punktów i z każdym z tych punktów, definiujących treść ważnej przyczyny dla pozwoleń na broń dla poszczególnych celów, stanowi samodzielną całość. Zatem za ważną przyczynę, uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10 b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego.

Nie budzi wątpliwości, zdaniem organu, że to strona we wniosku określa cel pozwolenia oraz rodzaj broni i liczbę jednostek. Nie można jednak z powyższego wyprowadzać wniosku, iż organ na mocy art. 12 ustawy o broni i amunicji, ograniczony jest wyłącznie do odzwierciedlenia w treści decyzji żądania strony. Wskazał, że wnioskodawca, wskazując oznaczony cel pozwolenia na broń, zobowiązany jest wykazać okoliczności uzasadniające posiadanie broni w tym oznaczonym przez siebie celu, tak też zobowiązany jest wykazać, iż żądana przez niego ilość jednostek broni jest uzasadniona z uwagi na wskazaną we wniosku przyczynę jej posiadania. W obecnym stanie prawnym niezbędne jest wykazanie okoliczności uzasadniających wydanie oznaczonej przez wnioskodawcę liczby jednostek broni. Przemawia za tym zarówno reglamentacyjny charakter ustawy, jak również fakt, iż art. 12 ustawy o broni i amunicji w toku ostatniej nowelizacji uległ modyfikacji czysto redakcyjnej, co uzasadnia twierdzenie, iż celem tej nowelizacji było wyeliminowanie uznaniowości w zakresie dokonywania przez organy Policji oceny okoliczności uzasadniających posiadanie broni we wskazanym celu, a nie wyeliminowanie możliwości dokonywania oceny żądania strony w zakresie ilości egzemplarzy i rodzaju broni.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się w istocie do wykładni art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), stanowiącego podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji.

W świetle realiów badanej sprawy i sporu pomiędzy stronami, co do literalnego rozumienia powyższej normy prawnej, w ocenie tutejszego Sądu koniecznym było sięgnięcie do wykładni funkcjonalnej. Podkreślić należy, że wykładnia to określenie rzeczywistej treści przepisu prawnego (czyli zakodowanej w nim normy prawnej), która jest rezultatem procesu interpretacyjnego zachodzącego wówczas, gdy istnieje konieczność zastosowania danego przepisu. Procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny), niezależnie od stopnia jego zrozumienia prima facie (zob. Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie można zatem przyjąć, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretenda), bowiem samo tylko ustalenie faktu (jednoznaczności przepisu) następuje właśnie w procesie interpretacyjnym. Nie chodzi bowiem tylko o to, aby rozumieć przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit. str. 61) Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł i kryteriów. Jakkolwiek przyjęło się dawać pierwszeństwo wykładni językowej, to coraz częściej stosuje się także pozostałe sposoby interpretacji lub wspólny wynik kilku spośród nich. W praktyce dominuje wykładnia stanowiąca kompilację różnych sposobów, niesprzecznych ze sobą, wśród których wykładnia językowa jest wzmacniana pozostałymi, szczególnie gdy reguły językowe nie doprowadziły do uzyskania jednoznaczności interpretacyjnej danego zwrotu. Wskazać również należy, że dyrektywa stanowienia przez ustawodawcę jasnych przepisów nie zwalnia z obowiązku dokonania ich wykładni, zwłaszcza że w praktyce przepisy nie zawsze są formułowane poprawnie językowo, co potwierdza orzecznictwo sądowe i Trybunału Konstytucyjnego. Występujące zatem wątpliwości (o czym świadczy chociażby inne rozumienie tych przepisów przez organ, a inne przez skarżącego), nie należą zatem do odosobnionych. Dlatego rolą sądów jest ustalenie znaczenia normy prawnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2012 r. o sygn. akt I OSK 1685/11).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać zatem należy, że dokonując wykładni przepisów, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji należało mieć na względzie dwie główne kwestie.

Przede wszystkim w polskim prawodawstwie uprawnienie do posiadania broni palnej nie należy do zakresu konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich. Wręcz przeciwnie, uprawnienie to stanowi odstępstwo od generalnej zasady, iż prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zawarowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych. Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to takie ustalenie prowadzi do konkluzji, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Wykładnia zaś przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym, zamiast rozszerzającym.

Kolejną kwestią, którą należało brać pod uwagę przy dokonywaniu wykładni funkcjonalnej omawianej normy prawnej jest to, iż ustawodawca przy tworzeniu przepisów prawa postępuje w sposób racjonalny. Nowowprowadzane uregulowania winny więc pozostawać w spójności z generalnymi regulacjami dotyczącymi konkretnej materii. Stąd więc należało założyć, że racjonalny ustawodawca, tworząc przepisy dotyczące materii stanowiącej wyjątek od reguły, iż prawa do posiadania broni palnej nie mają obywatele, nie dopuściłby do sytuacji, by do obrotu mogła dostać się bliżej nieograniczona ilość sztuk broni.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego – dla pozwolenia na broń do celów sportowych.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowi natomiast, że pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. Organ Policji wydaje zatem pozwolenie na broń zawsze w określonym celu oraz w zakresie określonej w decyzji liczby i rodzaju egzemplarzy broni.

W ocenie Sądu, w świetle powyższych regulacji, nie do przyjęcia jest stanowisko prezentowane przez stronę skarżąca, że organy Policji nie mają obecnie żadnych kompetencji władczych w zakresie określenia w decyzji liczby i rodzaju egzemplarzy broni, lecz związane w są w tym zakresie żądaniem strony ubiegającej się o wydanie pozwolenia na broń.

Należy przyznać rację organom Policji, że reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji, wynika w szczególności z potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i szeroko rozumianego porządku publicznego. Nie może zatem oznaczać, uprawnienia osoby spełniającej kryteria formalne do uzyskania pozwolenia na broń do uzyskania pozwolenia na nieograniczoną ilości egzemplarzy broni, według tylko jej uznania. Ma rację organ, że gdyby taka regulacja była zamysłem ustawodawcy, to przepis art. 12 ust. 1 ustawy byłby zbędny. Wystarczałoby bowiem ogólne pozwolenie przesądzające co do zasady prawo do posiadania broni i określenie celu (np. sportowa). Kwestia rodzaju tej broni i liczby egzemplarzy broni uzależniona byłaby natomiast wyłącznie od woli osoby posiadającej takie pozwolenie i nie wymagałaby określenia w decyzji.

Nietrafna jest zatem argumentacja skarżącego, że spełnienie przez niego kryteriów formalnych określonych w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy do uzyskania pozwolenie na broń palną do celów sportowych oznacza jego prawo do uzyskania pozwolenia na nieograniczoną ilość egzemplarzy i rodzajów broni do celów sportowych

Tak więc, w sytuacji, gdy skarżący domagał się udzielenia uprawnienia do posiadania 40 sztuk różnego rodzaju broni palnej do celów sportowych, winien przedstawić (wykazać) występowanie ważnej przyczyny posiadania każdego z rodzajów żądanej broni. Winien więc przekonać organ, iż każda sztuka broni opisana we wniosku, jest mu niezbędna do uprawiania sportu strzeleckiego.

Przenosząc powyższe rozważania na materię uregulowania zawartego w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wskazać należy, iż na wnioskodawcy spoczywał ciężar udowodnienia, iż każdy rodzaj broni opisany we wniosku, używał już przy uprawianiu sportu strzeleckiego. Odnosząc się bowiem po raz kolejny do instytucji racjonalnego ustawodawcy, nie sposób byłoby przyjąć, iż taki ustawodawca tworząc przepisy dotyczące materii wyjątkowej, umożliwiałby obywatelom dostęp do broni palnej, w oparciu o przesłanki przyszłe i niepewne (tj. chęć używania każdego rodzaju broni przy uprawianiu sportu strzeleckiego w bliżej niesprecyzowanej przyszłości), a nie w oparciu o zaistniałe fakty.

Zasadne jest zatem stwierdzenie, iż "pomiędzy formą faktycznego uprawiania sportu strzeleckiego, a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem, winna istnieć korelacja".

Podnieść również należy, iż ustawodawca w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, posłużył się zwrotem "w szczególności", przy określaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Powyższe sprawia więc, iż intencją ustawodawcy nie było ograniczenie się wyłącznie do przesłanek wskazanych w powyższym przepisie, przy ustalaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Organ miał więc prawo żądania od skarżącego, wykazania istnienia ważnej przyczyny posiadania wnioskowanych 40 sztuk broni palnej sportowej, również przy użyciu innych przesłanek.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w skardze, ani nie dopatrując się zarzucanych w niej naruszeń prawa oraz uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) orzekł, jak w sentencji wyroku.