drukuj    zapisz    Powrót do listy

6113 Podatek dochodowy od osób prawnych, Podatek dochodowy od osób prawnych, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 406/11 - Wyrok NSA z 2012-10-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 406/11 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-10-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-02-11
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Aleksandra Wrzesińska- Nowacka /sprawozdawca/
Grzegorz Krzymień /przewodniczący/
Tomasz Zborzyński
Symbol z opisem
6113 Podatek dochodowy od osób prawnych
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób prawnych
Sygn. powiązane
II FSK 406/12 - Wyrok NSA z 2014-03-07
I SA/Kr 1610/11 - Wyrok WSA w Krakowie z 2011-11-16
I SA/Gl 205/10 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2010-09-06
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art.174 pkt 2, art.145 par1 pkt 1 lit c, art. 151, art.3, art.141 par 4, art.145 par 1 pkt 1 lit a, art.184, art.204 pkt 1, art 205 par2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art.122, art.187 par 1, art. 187 par 2, art. 187 par 3,
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Dz.U. 2000 nr 54 poz 654 art.16a ust 1, art.27 ust 1, art.12 ust 3 i 3a, art.15 ust 1, art. 16a
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1271 art. 1 par1 i 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędziowie NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), NSA Tomasz Zborzyński, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. spółki z o.o. z siedzibą w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 września 2010 r. sygn. akt I SA/Gl 205/10 w sprawie ze skargi G. spółki z o.o. z siedzibą w C. na decyzję Dyrektor Izby Skarbowej w K. z dnia 3 grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. spółki z o.o. z siedzibą w C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2.400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 września 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 205/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. oddalił skargę G.B. Sp. z o.o. z siedzibą w C. (zwanej dalej: "spółką" lub "G. B.") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 3 grudnia 2009 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2007 r.

W toku postępowania przed organami podatkowymi ustalono, że skarżąca (wówczas posługująca się firmą I. – P. Sp. z o.o. z siedzibą w W.) jako właściciel zawarła w dniu 29 grudnia 2004 r. ze spółką D. S.A. z siedzibą w C. dwie umowy dzierżawy nieruchomości położonych w C. Obie umowy zawarto na czas określony od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Umowy zostały zmienione aneksami podpisanymi w dniu 2 marca 2005 r. (wchodzącymi w życie z dniem 1 marca 2005 r.). Na mocy aneksów obniżono należny czynsz dzierżawny przyjmując, że w przypadku pierwszej umowy będzie on wynosił 35.000 zł (plus VAT) miesięcznie, płatne w okresach rocznych do 30 marca każdego roku, zaś w przypadku drugiej umowy 15.000 zł (plus VAT) miesięcznie, płatne w okresach rocznych do 30 marca każdego roku. W dniu 31 października 2007 r. doszło do podpisania między skarżącą a D. S.A. ugody, w której dłużnik (D. S.A.) potwierdził, że jego zobowiązanie wobec wierzyciela (G.B.) z tytułu umowy dzierżawy nr 1 z dnia 29 grudnia 2004 r. wraz z aneksem wynosiło 1.023.136,51 zł na dzień podpisania ugody.

Na podstawie noty księgowej z dnia 31 grudnia 2007 r. skarżąca obciążyła firmę D. S.A. kwotą 600.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w C. i przychód ten zaewidencjonowała na koncie "pozostałe przychody operacyjne".

Mimo wezwań Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w C. do złożenia oświadczenia, czy umowy dzierżawy zostały rozwiązane oraz czy podatnik występował do D. S.A. o wydanie nieruchomości (po ewentualnym rozwiązaniu umów), skarżąca nie przedłożyła żadnego dokumentu mogącego świadczyć o rozwiązaniu umów z 2004 r. czy też o skróceniu okresu ich trwania. Na wezwanie do osobistego zgłoszenia się w dniu 18 sierpnia 2009 r. w organie podatkowym w celu złożenia wyjaśnień w zakresie bezumownego używania przez firmę D. S.A. nieruchomości będących własnością skarżącej, nie stawił się również prezes spółki.

W świetle przedstawionych okoliczności organ pierwszej instancji uznał, że w rozpatrywanej sprawie nie miało miejsca bezumowne użytkowanie, a zatem skarżąca wadliwie skorygowała przychody za 2007 r. o kwotę 600.000 zł, która to kwota stanowiła w istocie należny od D. S.A. czynsz dzierżawny za ten okres (art. 12 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej: "u.p.d.o.p.").

Organ podatkowy przyjął ponadto, że strona zawyżyła koszty uzyskania przychodu poprzez zaliczenie w ciężar kosztów amortyzacji kamery SONY DVCAM, która – jak oświadczył prezes zarządu spółki – nie była przez spółkę używana i aktualnie znajduje się w firmie współpracującej w przeszłości z G. B. (art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p.).

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w C. decyzją z dnia 7 września 2009 r. określił G. B. podatek dochodowy od osób fizycznych za 2007 r. Po rozpoznaniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia 3 grudnia 2009 r. utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie.

W skardze do sądu administracyjnego spółka domagała się uchylenia decyzji organu odwoławczego wskazując na naruszenie art. 122, art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. – zwanej dalej: "O.p.") oraz art. 27 ust. 1, art. 12 ust. 3 i 3a, art. 15 ust. 1 i art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Skarżąca podniosła, że organ podatkowy powziął przekonanie o dalszym trwaniu umów dzierżawy jedynie w oparciu o brak dokumentu dowodzącego, że umowa została rozwiązana. W ocenie strony, skoro spółka wystawiła dokumenty zobowiązujące osobę trzecią do zapłaty określonej kwoty w oparciu o określoną podstawę prawną, to musiała mieć ku temu powody, a okoliczność ta – jako kluczowa – nie została wyjaśniona przez organ. W odniesieniu do amortyzacji kamery argumentowano, że ruchomości wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny być traktowane przede wszystkim jako rzeczy potencjalnie przeznaczone do użycia w związku z działalnością gospodarczą. Tym samym twierdzenie prezesa zarządu spółki, że kamera nie była używana, nie oznaczało automatycznie, że nie była ona wykorzystywana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w motywach rozstrzygnięcia zwrócił uwagę na kwestię rozłożenia ciężaru dowodu w niniejszej sprawie. Odwołał się do art. 122 i art. 187 § 1 O.p. i wskazał, że choć ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym spoczywa zasadniczo na organach podatkowych, to w sytuacji, gdy podatnik zaprzecza poprawności ustaleń i ocen organów, powinien przejąć inicjatywę dowodową. Tymczasem skarżąca ani w toku postępowania kontrolnego, ani podatkowego nie przedstawiła żadnych dokumentów czy wyjaśnień, mogących przeczyć stanowisku naczelnika urzędu skarbowego i dyrektora izby skarbowej. W ocenie Sądu, ustalenia organów, jak i bierna postawa spółki pozwalały w sposób w pełni usprawiedliwiony przyjąć, że umowy dzierżawy z dnia 29 grudnia 2004 r., zmienione aneksami z dnia 2 marca 2005 r., obowiązywały w 2007 r. i w związku z tym wywoływały wynikające z nich skutki prawne. Stanowisko to dodatkowo potwierdzała znajdująca się w aktach sprawy ugoda, jaką skarżąca zawarła w dniu 31 października 2007 r. ze spółką D. S.A. Sąd zauważył przy tym, że zarówno w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, jak i skardze pełnomocnik spółki wprost nie stwierdził, że omawiane umowy dzierżawy nie obowiązywały w badanym roku podatkowym.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że organy podatkowe uprawnione były do rozpoznania kwoty 600.000 zł jako przychodu spółki z dzierżawy dwóch nieruchomości, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do art. 12 ust. 3 i 3a u.p.d.o.p.

Skład orzekający podzielił również stanowisko organów co do zawyżenia kosztów uzyskania przychodów za 2007 r. Sąd podkreślił, że z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. wynika, iż amortyzacji mogą podlegać jedynie te środki trwałe, które są potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej, mają związek z tą działalnością i są do tych celów faktycznie wykorzystywane przez podatnika. W rozpoznawanej sprawie skarżąca w żaden sposób nie wykazała, że sporna kamera była wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej. Wprost przeciwnie prezes zarządu spółki oświadczył, że kamera nie była przez nią używana, zaś analiza przedmiotu działalności gospodarczej, wskazanej w stosownej rubryce odpisu z rejestru przedsiębiorców KRS nie pozwalała ustalić, jaki związek z tą działalnością mogła mieć profesjonalna kamera.

W skardze kasacyjnej G. B. Sp. z o.o. z siedzibą w C. wniosła o uchylenie powyższego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej dalej: "p.p.s.a."), naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na błędnym zastosowaniu art. 27 ust. 1, art. 12 ust. 3 i 3a, art. 15 ust. 1 i art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. w nieprawidłowo ustalonym stanie faktycznym,

2. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarżąca wykazała, że postępowanie organów administracji publicznej dotknięte było wadami, które uniemożliwiły prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w sprawie, a wyrażającymi się w naruszeniu art. 122 i art. 187 O.p.,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niewzięcie pod uwagę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach administracyjnych rozpoznawanej sprawy w celu stwierdzenia, czy naruszono prawo materialne i czy miało ono wpływ na wynik sprawy,

- art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 3 p.p.s.a. poprzez nienależyte zbadanie, czy stan faktyczny został ustalony przez organ administracyjny z zachowaniem przepisów postępowania podatkowego zawartych w Ordynacji podatkowej,

- art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez przyjęcie stanu faktycznego, który organ podatkowy ustalił bez wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego oraz bez jego właściwej oceny i przytoczenie go w uzasadnieniu wyroku.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zasadniczo powielono dotychczasową argumentację wskazując, iż Sąd zaakceptował wadliwe ustalenia organów podatkowych. Zdaniem skarżącej, naczelnik urzędu skarbowego ograniczył się do minimalnego przeprowadzenia czynności, które nie mogły dowieść w sposób wyczerpujący kwestii związanych z rzeczywistym bezumownym korzystaniem przez osobę trzecią z nieruchomości, stanowiących własność spółki. Strona zwróciła uwagę, że organ podatkowy powziął przekonanie o dalszym trwaniu umów dzierżawy jedynie w oparciu o brak dokumentu dowodzącego, że umowa została rozwiązana. W przekonaniu skarżącej, obrót gospodarczy dopuszcza o wiele bardziej skomplikowane sytuacje, w których formalne istnienie stosunku prawnego nie musi odzwierciedlać rzeczywistego stanu prawnofaktycznego. Skoro podatnik wystawił dokumenty zobowiązujące osobę trzecią do zapłaty określonej kwoty w oparciu o określoną podstawę prawną, to musiał mieć ku temu powody, a okoliczność ta – jako kluczowa – nie została wyjaśniona.

Podobnie ma się – według spółki – sprawa kosztów uzyskania przychodów w zakresie amortyzacji kamery. Oświadczenie prezesa zarządu, że nie była ona używana, nie oznacza automatycznie, że nie była ona wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W przekonaniu skarżącej, ruchomości wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny być traktowane przede wszystkim jako rzeczy potencjalnie przeznaczone do użycia w związku z działalnością gospodarczą. Skoro kamera została zakupiona do wykorzystywania w przedsiębiorstwie podatnika to fakt, że obecnie znajduje się u osoby trzeciej nie może przesądzać o tym, iż jej amortyzacja nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu w 2007 r. Tym bardziej, że organ podatkowy nie dowiódł, iż rzecz ruchoma nie była wykorzystywana na potrzeby podatnika – przedsiębiorcy i co się z nią działo w 2007 r.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do podniesionych w niej zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Dopiero stwierdzenie, że stan faktyczny sprawy, przyjęty jako podstawa faktyczna rozstrzygnięcia został ustalony prawidłowo, a w postępowaniu sądowym i podatkowym nie doszło na naruszeń przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na wynik sprawy, pozwoli na odniesienie się do zarzutu niewłaściwego zastosowania prawa materialnego.

Wszystkie zarzuty, podniesione w ramach podstawy kasacyjnej, o której mowa w art.174 pkt 2 p.p.s.a., dotyczą wadliwości przyjętego za podstawę faktyczną wyroku stanu faktycznego sprawy.

W ocenie skarżącego w postępowaniu podatkowym doszło do naruszenia art. 122 i art.187 O.p. Pierwszy z powołanych przepisów wyraża obowiązującą w postępowaniu podatkowym zasadę prawdy obiektywnej. Nakłada na organ podatkowy obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Oznacza to, że do organu podatkowego należy stwierdzenie, jakie fakty i okoliczności, z uwagi na mającą zastosowanie w sprawie normę prawną należy ustalić, za pomocą jakich dowodów, a następnie przeprowadzenie tych dowodów, ich ocena zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Materiał dowodowy, zgodnie z art. 187 § 1 O.p., powinien być wyczerpujący, organ musi go rozpatrzeć w całości. Postanowienia dowodowe organów podatkowych mogą być zmieniane, uchylane lub uzupełniane (art.187 § 2 O.p.). Fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi podatkowemu z urzędu nie wymagają dowodu, a fakty znane organowi z urzędu wymagają zakomunikowania stronie (art. 187 § 3 O.p.). Obowiązek wyczerpującego zebrania dowodów nie ma, jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 19 lutego 2003r., I SA/Gd 1658/00, niepubl.), charakteru nieograniczonego. W niektórych wypadkach dowód niezbędny do wykazania konkretnej okoliczności może wskazać tylko podatnik, tylko on bowiem posiada wiedzę o istnieniu konkretnego dowodu. Współdziałanie podatnika (który zgodnie z art.188 O.p. ma również inicjatywę dowodową) jest szczególnie istotne wówczas, gdy dowody te mają potwierdzić korzystne dla niego okoliczności.

W tej sprawie organy podatkowe ustaliły, że skarżącą wiązały ze spółką D. umowy dzierżawy. Umowy te zostały zawarte na czas określony, obejmujący również badany rok podatkowy. W tym roku strony umów dzierżawy zawarły także ugodę, potwierdzającą istnienie zadłużenia z tytułu czynszu. Z tego względu zakwestionowano zaliczenie kwoty 600 000 zł jako przychodu należnego od spółki D. z tytułu bezumownego użytkowania nieruchomości. Kwota ta wynikała z noty księgowej wystawionej 31 grudnia 2007r. Uznano, że strona powinna uwzględnić przychód z tytułu dzierżawy, skoro umowy dzierżawy nie zostały rozwiązane. Przyjęcie takich ustaleń poprzedziło postępowanie, w ramach którego organy podatkowe podjęły próbę wyjaśnienia podstaw do wystawienia noty księgowej. Wzywały skarżącą do udzielenia wyjaśnień, czy umowy dzierżawy zostały wypowiedziane i kiedy, próbowały także przesłuchać prezesa zarządu. Strona nie udzieliła żadnych wyjaśnień, prezes zarządu nie stawił się na przesłuchanie. Organy oceniły w związku z tym wiarygodność dokumentu księgowego biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy, w tym umowy dzierżawy i ugodę, a wysnute przez nie wnioski były spójne i logiczne.

Podkreślić należy, że nawet na etapie skargi kasacyjnej strona skarżąca nie wskazuje żadnych konkretnych powodów wystawienia noty poza enigmatycznym stwierdzeniem, że skoro podatnik wystawił dokumenty zobowiązujące osobę trzecią do zapłaty określonej kwoty w oparciu o określoną podstawę, to musiał mieć ku temu powody. Strona powołuje się także na skomplikowane sytuacje w obrocie, w których formalne istnienie stosunku prawnego nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy. Nadal jednak nie podaje konkretnych powodów pozwalających uznać, że mimo braku formalnego (pisemnego) wypowiedzenia czy rozwiązania umów dzierżawy, zawarcia ugody potwierdzającej istnienie stosunku umownego, umowy te faktycznie nie obowiązywały. Nie wskazuje też dowodów, które organ powinien był na tę okoliczność przeprowadzić i czego nie uczynił. Podnosi jedynie, że ta kluczowa dla postępowania kwestia nie została wyjaśniona.

Także w przypadku drugiej ze spornych okoliczności, dotyczących wykorzystywania w działalności gospodarczej kamery SONY DCAM strona podnosi, że ruchomości wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny być traktowane przede wszystkim jako rzeczy potencjalnie przeznaczone do użycia w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Strona skarżąca zdaje się jednak nie zauważać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozwalają dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie od środków trwałych, które są używane na potrzeby przedsiębiorstwa. Wniosek taki wynika jednoznacznie z art. 16a ust. 1 in fine. Nie wystarczy zatem potencjalna możliwość używania danej ruchomości dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. Jeżeli według oświadczenia prezesa zarządu kamera nie była używana na potrzeby skarżącej spółki, nie była też oddana innemu podmiotowi do używania na podstawie którejkolwiek z umów, o których mowa w art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., to prawidłowo, w braku innych dowodów, uznano, że kamera ta nie była w badanym roku podatkowym wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Ponownie zauważyć należy, że zarzucając niezupełność postępowania dowodowego, strona skarżąca w istocie odwołuje się wyłącznie do swoistego domniemania, że rzecz zakupiona przez podatnika jest przez niego wykorzystywana do działalności gospodarczej, nie wskazując żadnych dowodów, które mogłyby potwierdzić tę tezę. Tymczasem wykorzystywanie do działalności gospodarczej rzeczy wchodzących w skład przedsiębiorstwa nie stanowi faktu powszechnie znanego i wymaga udowodnienia.

Z tych względów zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 122 i art. 187 O.p. uznać należy za bezzasadny.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 1 § 1 i § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 3 p.p.s.a. i to nie tylko z tego powodu, że sąd pierwszej instancji prawidłowo skontrolował przebieg postępowania podatkowego, w tym prawidłowość ustaleń faktycznych. Pierwszy z powołanych przepisów jest przepisem ustrojowym, określającym kognicję sądów administracyjnych oraz kryterium dokonywanej przez nie kontroli. Art. 3 p.p.s.a. (co pominięto przy formułowaniu podstaw kasacyjnych), zbudowany jest z kilku jednostek redakcyjnych. Nakazuje on sądowi wyłącznie stosowanie środków kontroli określonych w tej ustawie i wskazuje, że kontrola ta dokonywana jest poprzez orzekanie w sprawach skarg na wymienione w tym przepisie akty i czynności i bezczynność oraz przewlekłość postępowania. W tej sprawie sąd działał w zakresie swojej kognicji, oceniał zaskarżoną decyzję pod kątem jej zgodności z prawem w wyniku prawidłowo wniesionej skargi na decyzję administracyjną.

Sąd nie mógł także naruszyć art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez przyjęcie wadliwego stanu faktycznego. Powołany przepis określa wymogi, jakim winno odpowiadać uzasadnienie wyroku. Jednym z obligatoryjnych elementów jest zwięzłe przedstawienie stanu sprawy. Polega ono na przytoczeniu dotychczasowego przebiegu postępowania i przedstawieniu stanu faktycznego, przyjętego przez sąd jako podstawa faktyczna rozstrzygnięcia (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010r., II FPS 8/09, ONSAiWSA z 2010r.,nr 3,poz. 39). Tym wymogom uzasadnienie zaskarżonego wyroku w pełni odpowiada.

Ostatni z zarzutów naruszenia przepisów postępowania powiązany jest z zarzutem naruszenia prawa materialnego. Także i w tym wypadku wadliwie wskazano na naruszenie art.141 § 4 p.p.s.a., przepis ten, jak wskazano wyżej, nie służy do podważenia stanu faktycznego sprawy. Nie został także naruszony art.145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., nie doszło bowiem do naruszenia prawa materialnego.

Strona zarzuciła sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 27 ust.1, art. 12 ust. 3 i 3a, art. 15 ust. 1 i art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Z lakonicznego uzasadnienia tych zarzutów wynika, że niewłaściwe ich zastosowanie było wynikiem wadliwych ustaleń faktycznych. Ustalenia te, jak wskazano wyżej, były jednak prawidłowe. Ponadto brak szerszego uzasadnienia nie pozwala stwierdzić, w czym strona upatruje naruszenia przepisu regulującego obowiązek złożenia przez podatnika deklaracji i zapłaty podatku (art.27 ust. 1 u.p.d.o.p.). Nie mógł także zostać naruszony art. 12 ust. 3a. Zasadnie przyjęto, że w tym przypadku przychodem był przychód należny, a nie przychód faktycznie otrzymany (art.12 ust. 3 u.p.d.o.p.). Prawidłowo także uznano, że dla uzyskania odpisu amortyzacyjnego za koszt uzyskania przychodu konieczne jest spełnienie warunków, wskazanych w art. 15 ust. 1 i art.16a ust. 1 u.p.d.o.p., to jest wykorzystywanie środka trwałego do prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym zachowanie związku tego kosztu z przychodem bądź zachowaniem czy zabezpieczeniem źródła przychodów.

Mając na względzie powyższe na podstawie art.184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalono jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

Wynik postępowania przesądza rozstrzygnięcie o kosztach postępowania (art. 204 pkt 1 p.p.s.a.). Wysokość tych kosztów określono zgodnie z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 6, § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a i ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt