Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (sprawozdawca), Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk, Waldemar Śledzik, Protokolant, asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2012 r. sprawy ze skargi W. S. na bezczynność W. M. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] grudnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej (dotyczącego wskazania konkretnej podstawy prawnej umożliwiającej ponowne rozpatrzenie głosowania uchwał Rady Gminy K.) 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata P. R. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) oraz kwotę 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

W. S. w dniu [...] grudnia 2011 r., powołując się ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, wniósł o wskazanie przez Wojewodę [...] konkretnej podstawy prawnej, umożliwiającej reasumpcję głosowania uchwał Rady Gminy K.

W tym miejscu podać należy, że powyższy wniosek stanowi konsekwencję udzielonej ww. przez organ w dniu [...] listopada 2011 r. odpowiedzi na jego pismo z dnia [...] października 2011 r. dot. uchwały Rady Gminy K. nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. w sprawie rozpatrzenia skargi dotyczącej działalności wójta tej gminy. W piśmie tym W. S. został o poinformowany, że Wojewoda [...] nie stwierdził, że uchwała narusza prawo i należy stwierdzić jej nieważność. Ponadto organ poinformował, że jest właściwy do prowadzenia postępowania w przedmiocie podejrzenia popełnienia przestępstwa polegającego na fałszowaniu protokołu XI sesji Rady Gminy.

Wojewoda [...], reagując na wniosek ww. z dnia [...] grudnia 2011 r., w piśmie z dnia [...] grudnia 2011 r. poinformował, że podtrzymuje stanowisko przedstawione w pismach z dnia [...] i [...] listopada 2011 r. i jednocześnie poinformował, że nie posiada legitymacji do stosowania wykładni przepisów prawa powszechnie obowiązujących, jego służby prawne zapewniają obsługę prawną jemu i podległych mu pracowników.

W. S. w dniu [...] stycznia 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność powyżej określonego organu w zakresie określonym w jego wniosku z dnia [...] grudnia 2011 r.

Skarżący wniósł o:

1) zobowiązanie organu do udzielenia żądanej informacji publicznej i stwierdzenia, że jej nie udzielając organ rażąco naruszył prawo,

2) wymierzenie organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.),

3) zasądzenie od organu kosztów postępowania i zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej. Wskazał, iż pismo W. S. z dnia [...] grudnia 2011 r., zatytułowane jako wniosek o wydanie informacji publicznej, w istocie dotyczyło pytania o zastosowanie przepisów w sprawie, którą organ nadzoru uprzednio już wyjaśniał i udzielił skarżącemu odpowiedzi pismem z dnia [...] listopada 2011 r. Z treści przedmiotowego wniosku wynika, że nie zawiera on żądania udzielenia informacji publicznej, ale jest pismem złożonym w związku z otrzymaniem przez skarżącego niezadowalającej go odpowiedzi na jego pierwotne wystąpienie skierowane do organu i dotyczy wykładni prawa. Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ wskazał, iż na zasadach określonych w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej nie można domagać się dokonywania przez organ wykładni prawa.

Wojewoda [...] podał, iż udzielił skarżącemu odpowiedzi na pismo z dnia [...] grudnia 2011 r., natomiast zastosowanie trybu udzielania informacji publicznej bezsprzecznie nie było właściwe wobec żądanej przez W. S. informacji, gdyż nie miała ona waloru informacji publicznej. Organ nie był więc zobowiązany do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji. Z tego względu wniesienie skargi na bezczynność organu w tej sprawie jest niedopuszczalne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powyżej określonych przepisów sądy administracyjne orzekają, w zakresie swojej właściwości, m.in. w zakresie skarg na bezczynność organów, w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 (art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.

W przypadku skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Zdaniem Sądu, skarga W. S. na bezczynność Wojewody [...] nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4). Natomiast art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) stanowi, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej (...).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 powołanej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 6 ust. 1 określa w sposób przykładowy zakres przedmiotowy pojęcia informacji publicznej. Katalog ten nie ma charakteru zamkniętego, na co wskazuje użycie przez ustawodawcę zwrotu "w szczególności" i nie stanowi definicji informacji publicznej, która to definicja zawarta jest w art. 1 ust. 1 powołanej ustawy.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 4 ust. 1 pkt 1 stanowi, że obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej.

Zasadniczym pytaniem w rozpoznawanej sprawie było rozstrzygnięcie, czy żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną.

Zdaniem Sądu, żądanie wskazania podstawy prawnej, a de facto dokonanie jej interpretacji, nie ma charakteru informacji publicznej, gdyż nie dotyczy dokumentów czy faktów, lecz stosowania obowiązującego prawa.

Podkreślić należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być wykorzystywana do uzyskiwania "każdej" informacji.

Reasumując, skoro żądana informacja nie stanowi informacji publicznej i organ zareagował na żądanie skarżącego, poprzez udzielenie mu odpowiedzi, to nie można organowi przypisać, że pozostawał w bezczynności.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 - Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekł jak w sentencji. W przedmiocie przyznania adwokatowi wynagrodzenia za poniesione i nieopłacone koszty pomocy prawnej świadczonej z urzędu, Sąd orzekł, na podstawie art. 250 powołanej ustawy oraz § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).