Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Joanna Człowiekowska SWSA Piotr Fronc SWSA Jacek Bursa (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 kwietnia 2022 roku sprawy ze skargi G. O. na uchwałę Nr LXXXI/1240/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej, w zakresie § 11 ust. 4 w odniesieniu do działki nr [...] obr. [...], położonej przy ul. [...] w Krakowie; II. zasądza od Gminy Miasta Krakowa na rzecz skarżącego G. O. kwotę 797 zł. (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

G. O. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr LXXXI/1240/13 z dnia 11 września 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" w części w jakiej działka ewidencyjna nr [...] obr. 10 została objęta całkowitą ochroną zabytków. Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie:

- art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 2 - ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 ustawy - Kodeks cywilny w z. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień Skarżącego związanych z prawem własności nieruchomości obejmującej działkę nr [...] obr. 10 Podgórze w Krakowie, z uwagi na objęcie zlokalizowanego na tej nieruchomości budynku całkowitą ochroną konserwatorską podczas gdy kamienica przy ul. [...] w K. nie powinna być objęta całkowitą ochroną konserwatorską, gdyż nie znajduje to uzasadnienia w uwarunkowaniach historycznych i architektonicznych tego terenu,

- art. 1 ust. 2 pkt 4 i 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez wadliwe uwzględnienie wymagań ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz wymagań związanych z ochroną prawa własności nieruchomości, z uwagi na wprowadzenie w planie miejscowym nadmiernych ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości należącej do skarżącego,

- art. 1 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez naruszenie nakazu starannego ważenia interesu publicznego i prywatnego, co w konsekwencji przyczyniło się do przyjęcia w planie miejscowym rozwiązań nieadekwatnych do zamierzonych celów związanych z ochroną konserwatorską nieruchomości należącej do skarżącego,

- art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, poprzez uznanie, że przepis ten obligował organy planistyczne do objęcia nieruchomości należącej do skarżącego całkowitą ochroną konserwatorską.

Wniesiono o stwierdzenie nieważności skarżonej uchwały w części tekstowej, w zakresie § 11 ust. 4 w odniesieniu do działki nr [...] obr. 10 Podgórze, położonej przy ul. [...] w Krakowie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów.

W uzasadnieniu podano, że skarżący jest właścicielem działki nr [...] obr. 10 Podgórze w Krakowie. Nieruchomość ta jest zabudowana kamienicą frontową posiadającą dwie kondygnacje nadziemne. Ponadto na nieruchomości zlokalizowana jest zabudowa oficynowa położona wgłębi działki. Kamienica została wybudowana ok. 1910 roku. Dokładna data wybudowania budynku oraz jego historia nie jest znana. Kamienica frontowa przy ul. [...] w Krakowie jest ujęta w gminnej ewidencji zabytków, natomiast usytuowana w głębi działki oficyna i przybudówka nie są objęte ochroną konserwatorską. Nieruchomość należąca do Skarżącego objęta jest ustaleniami spornego w/w miejscowego planu. Została ona objęta granicami terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usługowej oznaczonego symbolem MW/U.9. Zgodnie z ustaleniami rysunku planu oraz § 11 ust. 3 ustaleń planu, nieruchomość została objęta w planie całkowitą ochroną konserwatorską. Zgodnie natomiast z § 11 ust. 4 planu, dla określonych na rysunku planu obiektów objętych ochroną całkowitą ustalono następujące zasady zabudowy i zagospodarowania terenu:

1/ nakaz zachowania gabarytów i cech obiektu oraz zasad zabudowy w zakresie:

a) rzutu budynku,

b) usytuowania klatki schodowej,

c) bryły (w tym kształtu dachu) - dopuszczenie adaptacji strychu bez możliwości stosowania

okien innych niż połaciowe,

d) elewacji: kompozycji, artykulacji, zachowania (odtworzenia) detalu architektonicznego, stolarki: bram wejściowych i wjazdowych, stolarki okiennej - w przypadku złego stanu zachowania – możliwość wymiany z powtórzeniem pierwotnego materiału oraz stylowej formy z uwzględnieniem detali, proporcji oraz profili,

e) piątej elewacji - strefy dachów: dopuszcza się pokrycie dachówką ceramiczną w kolorach naturalnych lub blachą w kolorach naturalnej dachówki ceramicznej albo w kolorach naturalnej blachy,

2/ zakaz lokalizacji szyldów i znaków informacji wizualnej powyżej parteru (lub gzymsu nad parterem),

3/ dostosowania do kompozycji elewacji szyldów i znaków informacji wizualnej,

4/ dopuszczenie iluminacji.

W ocenie Skarżącego powyższe ustalenia w sposób rażący naruszają jego interes prawny poprzez właściwie całkowite wyłączenie możliwości ingerencji w istniejący budynek, w tym w szczególności całkowite wyłączenie jego nadbudowy i rozbudowy.

Obiekt nie posiada szczególnej wartości historycznej, a jedyną formą jego ochrony przed wejściem w życie planu miejscowego było ujęcie go w gminnej ewidencji zabytków, co oznaczało, że wszelkie zamierzenia inwestycyjne względem tego obiektu (np. rozbudowa, nadbudowa, przebudowa oraz zmiana sposobu użytkowania) wymagały uzgodnienia z konserwatorem zabytków. Tymczasem w chwili obecnej, w świetle ustaleń obowiązującego planu miejscowego brak jest właściwie możliwości jakiejkolwiek ingerencji w strukturę budynku. W szczególności brak jest możliwości nadbudowy budynku w celu dostosowania jego wysokości do wysokości sąsiedniej kamienicy przy ul. [...]. Nie sposób przy tym doszukać się jakichkolwiek argumentów, które uzasadniałyby wprowadzenie takich ograniczeń, w szczególności w kontekście możliwości zastosowania mniej dolegliwych środków przewidzianych w planie, takich jak objęcie terenu częściową ochrona konserwatorską. Na istnienie takich okoliczności nie wskazuje również treść pisma Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 8 listopada 2021 roku (stanowiącego odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego), w którym jednoznacznie wskazano, że objęcie budynku przy ul. [...] w Krakowie całkowitą ochroną konserwatorską wynikało wyłącznie z faktu, że budynek ten został ujęty w gminnej ewidencji zabytków.

W odpowiedzi na skargę Gmina Miejska Kraków wniosła o jej oddalenie podając, iż ograniczenia dotyczące nieruchomości przy ul. [...] w Krakowie należy uznać za w pełni legalne i uzgodnione z właściwym organem do spraw ochrony zabytków. W świetle art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami jeśli jakiś obiekt spełnia przesłanki określone w art. 3 pkt 1 ww. ustawy to jest on zabytkiem w znaczeniu materialnym, a fakt ten wynika z właściwości samego obiektu i wskazanego przepisu prawa, a nie z decyzji administracyjnej. Budynek przy ul. [...] ujęty jest również w gminnej ewidencji zabytków. Budynek jest dwukondygnacyjny (ma parter i jedno piętro i spadzisty dach) i zlokalizowany jest "we fragmencie pierzei jednopiętrowych kamieniczek charakterystycznej dla pierwszej fazy urbanizacji Dębnik" (cytat z dokumentacji historycznej). Ulica [...] zawiera się w Strefie Buforowej dla obszaru wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO (por. zał. graf. uchwały), pozwalającej na skuteczniejszą ochronę panoramy Starego Miasta i Wawelu. Strefy buforowe obszarów UNESCO znajdują się pod szczególną obserwacją międzynarodowych ekspertów. Tworząc je, państwo przyjmuje na siebie zobowiązania dotyczące ochrony, która wynika z międzynarodowych konwencji. Nowe zasady ochrony światowego dziedzictwa powstały m.in. pod wpływem wydarzeń w Kolonii, gdzie na drugim brzegu Renu powstały wieżowce, które oszpeciły widok na zabytkową katedrę, i nie było strefy, która mogła temu zapobiec. Oczywiście sam fakt istnienia Strefy Buforowej też nie przynosi nowych rozwiązań prawnych, stwarza jednak podstawy do umieszczania zapisów o ochronie przestrzeni w dokumentach planistycznych miasta, w tym przypadku w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego "Bulwary Wisły". Sporządzając projekt skarżonej uchwały, w tym projekt ustaleń dla poszczególnych obiektów zabytkowych, organ planistyczny przeanalizował materiały historyczne, cele planu miejscowego (zawarte w § 3 ust. 2 i ust. 3 tekstu uchwały - którymi są m.in. Ochrona historycznej tkanki miejskiej układów urbanistycznych (Kazimierz, Podgórze, Dębniki - ich części w obszarze objętym planem) a także regulacje dotyczące zasad rozwoju przylegających do Bulwarów Wiślanych terenów mieszkaniowych i usługowych, w celu stworzenia harmonijnie skomponowanej przestrzeni, zachowania przedpola dla sylwety Starego Miasta i wglądów historyczno-krajobrazowych). Badano również - w celu określenia relacji pomiędzy obiektami i przestrzeni ulic - przekroje uzyskane z chmury punktów, będącej wynikiem skanowania laserowego terenu. Podstawowym materiałem historycznym, na podstawie którego określono warunki ochrony dla przedmiotowego budynku było wskazane przez Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie opracowanie "Studium historycznourbanistyczne Krakowskiego Zespołu Miejskiego – Aktualizacja części konserwatorskiej", pozyskane z archiwum Miejskiego Konserwatora Zabytków (fragmenty w załączeniu). Opracowanie zawiera m.in. planszę pn. "Plansza 1 - analityczna - fragment z historycznym centrum Dębnik" (w załączeniu plansza i fragment powiększony). Oznaczono na niej kolorami kategorie ochrony: bezwzględnej (na planszy kolor czerwony i względnej (kolor niebieski). Przedmiotowa nieruchomość oznaczona została na ww. planszy kolorem czerwonym (ochrona bezwzględna), gdzie postulat ochrony bezwzględnej obiektów "odnosi się do wszystkich zachowanych wartości zabytkowych, oznacza zatem w praktyce (oprócz oczywistej konieczności zachowania) zakaz rozbudowy i jakichkolwiek przeróbek ingerujących w substancję zabytkową". Opracowanie zawiera również opis dla poszczególnych stref ochrony konserwatorskiej. Przedmiotowa nieruchomość zawiera się w strefie oznaczonej na planszy pn. "Strefy ochrony konserwatorskiej" symbolem B/IX/5, a w tekście (na str. 156) oznaczonej symbolem B/Vlll/5. Jako "Wnioski ochrona" wskazano: "Ochronie podlega układ urbanistyczny, gabaryty najstarszych, jednolitych odcinków pierzei oraz budynki zabytkowe i tradycyjne.". Według definicji Słownika Języka Polskiego "Gabaryt to zewnętrzny wymiar przedmiotu, urządzenia lub osoby a w architekturze: najwyższa linia poziomu zasadniczej części budynku lub zespołu budynków, przenośnie: rozmiar, wielkość kogoś lub czegoś". Zatem - jeżeli wskazano ochronę gabarytów - to znaczy, że budynki nie mogą ulegać podwyższeniu. Istotnym jest również fakt, że teren, w którym zlokalizowana jest omawiana nieruchomość znajduje się blisko Wawelu, na osiach widokowych z tarasu widokowego Wzgórza Wawelskiego w kierunku zachodnim (osie widokowe ujęto na rysunku planu). Ograniczenie możliwości nadbudowy budynków zabytkowych przy ul. [...] jest podyktowane między innymi koniecznością zachowania panoram i widoków oraz chęcią uniknięcia zdominowania obiektów zabytkowych wysoką zabudową. Dopuszczenie nadbudowy stanowiłoby nadmierną ingerencję w układ przestrzenny tego fragmentu miasta. W szczególności charakterystyczną cechą przestrzeni tej części Krakowa jest zróżnicowana wysokość górnych krawędzi elewacji i kalenic budynków, stąd dążenie do wyrównywania wysokości kalenic budynków (postulowane w skardze dostosowanie jego wysokości do wysokości sąsiedniej kamienicy przy ul. [...]) byłoby zabiegiem historycznie nieuzasadnionym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Na wstępie należy wyjaśnić, że na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r., poz. 491 ze zm.) w okresie od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Do dnia dzisiejszego stan epidemii nie został odwołany. Zgodnie z art. 15zzs4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.; dalej: ustawa o COVID), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U. z 2020 r., poz. 875) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu, chyba że przeprowadzenie rozprawy bez użycia powyższych urządzeń nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla zdrowia osób w niej uczestniczących (ust. 2). Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów (ust. 3).

W niniejszej sprawie Przewodniczący II Wydziału WSA w Krakowie, zarządzeniem, wyznaczył na dzień 1 kwietnia 2022r. posiedzenie niejawne Sądu w składzie trzech sędziów. Z tych względów Sąd rozpoznał na podstawie cytowanego powyżej art. 15zzs4 ust. 3 ustawy o COVID sprawę na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Przepisy te korespondują z art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm., dalej "u.s.g."), który przewiduje, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Z kolei zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, dalej "u.p.z.p.") – postrzeganym na ogół jako przepis szczególny wobec powołanego przepisu u.s.g. – istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż na gruncie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dopuszczalna jest ingerencja gminy w prawo własności przysługujące innym podmiotom, w celu ustalenia przeznaczenia i zagospodarowania terenów położonych na jej obszarze (art. 6 ust. 1 ustawy), jednak uprawnienie to podlegać będzie, jak zasadnie wskazano w uzasadnieniu skargi, różnym obostrzeniom z uwagi przede wszystkim na konstytucyjny charakter ochrony tego prawa (art. 21 ust. 2 i art. 64 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP). Ingerencja w sferę prawa własności pozostawać musi zatem w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych w przepisach celów dla osiągnięcia, których ustanawia się określone ograniczenia. Wprowadzenie, zatem ograniczeń w wykonywaniu prawa własności poprzez ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu wymaga, aby były one wprowadzane dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej, stanowiącej element szeroko rozumianego porządku publicznego. Gmina w tym zakresie, dysponując zespołem uprawnień, doktrynalnie określanym władztwem planistycznym, nie może jednak wykonywać ich dowolnie, jak również nadużywać ich. Prawnie wadliwymi będą, nie tylko te ustalenia planu, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem ewentualnego nadużycia przysługujących gminie uprawnień (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 2004 r. II OSK 456/04). Jak zwracano uwagę w orzecznictwie, postanowienia miejscowych planów powinny być realistyczne tj. możliwe do zrealizowania i nie ograniczające nadmiernie prawa obywateli chronione konstytucyjnie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2011 r. sygn. akt II OSK 83/10). Z tego też względu, ingerencja w prawo własności osób, których nieruchomość pozostaje w obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wymaga wyważenia interesów publicznego i prywatnego, co ma szczególne znaczenie w przypadku ich kolizji. Każde zaś ograniczenie prawa własności winno znaleźć swoje uzasadnienie w wyważeniu wartości tych interesów (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2012 r. II OSK 1665/12).

W przedmiotowej sprawie organ nie wyjaśnił dostatecznie, jakie to względy ogólne (publiczne) przemawiają za koniecznością objęcia nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] obr. 10 Podgórze w Krakowie, na której znajduje się kamienica ul. [...] całkowitą ochroną zabytków. Jak wynika z zapisów planu wprowadzono dwa rodzaje ochrony konserwatorskiej – częściowy i całkowity. Ten drugi (całkowity) głęboko ingeruje w prawo własności nieruchomości objętych tą ochroną. Wprowadza bowiem między innymi - nakaz zachowania gabarytów i cech obiektów w zakresie rzutu, usytuowania klatki schodowej, bryły w tym kształtu dachu, elewacji, stolarki, bram wejściowych i wjazdowych. Ochrona częściowa w prawo własności ingeruje w znacznie mniejszym stopniu. Przewiduje bowiem nakaz zachowania kompozycji elewacji frontowej i stolarki okiennej, bram wejściowych i wjazdowych. Wprowadza także zakaz lokalizacji szyldów i znaków informacji wizualnej powyżej parteru. Zakres ochrony częściowej dopuszcza też zmiany gabarytów i cech obiektów - między innymi nadbudowy, przebudowy i rozbudowy, zmiany kształtu i formy dachu i adaptacji strychów. Różnica w zakresie wpływu skarżonego planu na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości zabudowanych obiektami, a objętych tym planem pomiędzy tymi dwoma rodzajami ochrony zabytków jest znacząca. Prawodawca lokalny powinien wykazać dlaczego, jakie to względy ogólne uzasadniają po pierwsze objecie danego obiektu ochroną konserwatorską, a jeżeli wykaże, iż względy takie zachodziły, dlaczego ochrona powinna być pełna bądź częściowa.

W odpowiedzi na skargę, organ planistyczny wskazał, iż objęcie spornej działki ochroną konserwatorską zdeterminowane było faktem, wpisania tej nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków. Również w piśmie Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 8 listopada 2021 roku (stanowiącego odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego) jednoznacznie wskazano, że objęcie budynku przy ul. [...] w Krakowie całkowitą ochroną konserwatorską wynikało wyłącznie z faktu, że budynek ten został ujęty w gminnej ewidencji zabytków. Okoliczność ta miała charakter niesporny i niewątpliwie wykazywała konieczność objęcia przedmiotowej nieruchomości ochroną konserwatorską. Jak wynika bowiem z przepisu art. 19 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się, w szczególności ochronę innych zabytków nieruchomych, znajdujących się w gminnej ewidencji zabytków. Fakt wpisania przedmiotowego obiektu do gminnej ewidencji zabytków, uzasadnia objęcie go ochroną wynikającą z zapisów planu miejscowego, ale jednak nie przesądza o zakresie tej ochrony tj. czy ma być ona całkowita - obejmująca w zasadzie zakaz jakiejkolwiek ingerencji w gabaryty i cechy obiektu, jak obszernie argumentuje skarżący nie zgadzając się z tym stanowiskiem organu, czy też może być to ochrona częściowa, dająca właścicielowi nieruchomości pewne możliwości dokonywania zmian w budynku przy zachowania podstawowych cech związanych z zabytkowych jego charakterem. Organ kwestii tej w ocenie Sądu nie uzasadnił w sposób odpowiedni i przekonywujący, co przesądza, iż w tej sytuacji doszło do naruszenia władztwa planistycznego, uzasadniając stwierdzenie nieważności zapisów planu w części obejmującej ochronę zabytków (§ 11 ust. 4) w odniesieniu do działki nr [...] obr. 10.

Sąd podziela przy tym stanowisko w analogicznych sprawach dotyczących zabudowy sąsiednich kamienic - sąsiedniej nieruchomości Zamkowa 7 - działka nr [...], wyrażone w wyrokach WSA w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2017r. sygn. I SA/Kr 1580/16, utrzymanym w mocy wyrokiem NSA z dnia 5 czerwca 2019r. sygn. II OSK 1918/17, a także w zakresie ul. [...], w zakresie objęcia jej również całkowitą ochroną konserwatorską, co do której NSA dopatrzył się naruszenia władztwa planistycznego i w sprawie II OSK 738/15 wyrokiem z 31 maja 1016 r. uchylił zaskarżony wyrok WSA w Krakowie (oddalający skargę) i stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie jej § 11 ust. 4 pkt 1 w odniesieniu do nieruchomości położonej przy ulicy [...] w Krakowie.

Ogólne uzgodnienie projektu planu przez organ konserwatorski w żadnej mierze nie może zastąpić rzeczowej argumentacji, odnoszącej się do uwarunkowań związanych z konieczną ochroną konkretnego obiektu. Nie można naruszać prawa własności w drodze regulacji planistycznych, ograniczając ich uzasadnienie do argumentów wyłącznie natury formalnej. Nie sposób zaakceptować stanowiska organu planistycznego, który w odpowiedzi na skargę wskazał na argumenty czysto formalne związane de facto z kwestiami konserwatorskimi i ochrony zabytków nie odnosząc ich do nieruchomości skarżącego, ogólnie jedynie wskazując na położenie w określonej części miasta, powołując związane z tym opracowania historyczne wskazane przez konserwatora zabytków, lecz nie odnosząc ich do konkretnych uwarunkowań spornej nieruchomości. W szczególności kwestia nadbudowy, a zatem rozwiązania planu umożliwiające jakąkolwiek nadbudowę wymagało szczególnego zbadania i uzasadnienia, które powinno wyjaśniać jakie konkretne uwarunkowania uniemożliwiają nadbudowę kamienicy przy ul. [...] w Krakowie. W szczególności zbyt ogólnie posłużono się charakterem cechy przestrzeni w części Krakowa w zakresie zróżnicowania wysokości górnych krawędzi elewacji i kalenic budynków, oraz dążenia do uniemożliwienia wyrównywania wysokości kalenic budynków jako mającą uzasadniać tak znaczną ingerencję w zakresie nieruchomości skarżącego. Skoro wskazuje się na charakter zabudowy zróżnicowany pod tym względem to należy ustalić na czym on konkretnie polega w zakresie nieruchomości skarżącego i przyjąć określone rozwiązania. Ogólnikowe wskazywanie na konieczność utrzymania zróżnicowanej zabudowy nie zawiera żadnej precyzyjności. W efekcie trudno uznać, aby w sprawie rozważano jakiekolwiek szczególne okoliczności, które mogłyby uzasadniać ochronę budynku przy ul. [...] poprzez całkowity zakaz nadbudowy np. w zakresie zrównania co do wysokości z innymi i budynkami czy to sąsiednimi czy znajdującymi się w dalszym sąsiedztwie, co w sposób ewidentny narusza zasadę władztwa planistycznego.

Skoro organ planistyczny dopuścił się naruszenia władztwa planistycznego w zakresie objęcia ochroną całkowitą działki [...] bez przekonywującego wskazania co uzasadnia tak głęboką ingerencje w prawo własności, to stwierdzenie nieważności musi się odnosić do zaskarżonych w niniejszej sprawie zapisów części tekstowej planu miejscowego tj. § 11 ust. 4 w odniesieniu do tej działki.

W efekcie Sąd stwierdził w oparciu o art. 147 § 1 p.p.s.a., nieważność § 11 ust. 4 uchwały w odniesieniu do działki skarżącego.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 205 w zw. z art. 200 p.p.s.a. zasądzając od Gminy Miasta Krakowa na rzecz skarżącego kwotę 797 zł, na którą złożyły się koszty wpisu 300 zł oraz koszty zastępstwa radcowskiego 480 zł i opłaty od pełnomocnictwa 17 zł (§ 14 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).