Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Maria Werpachowska Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung (sprawozdawca) Sędzia WSA – Andrzej Góraj Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi G. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dopuszczenia do posiadania broni - oddala skargę -

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] października 2015 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267 ze zm.) oraz art. 30 ust. l i l a w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012, poz. 576 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania G. M. od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] odmawiającej dopuszczenia do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub prowadzenia strzeleckich zawodów sportowych utrzymał w mocy zaskarżona decyzję.

W uzasadnieniu wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] marca 20165 r. G. M. zwrócił się dc [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o dopuszczenia do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych. Wymieniony wskazał, iż po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające uzyskanie dopuszczenia do broni. Do wniosku załączył m. in. niepotwierdzoną za zgodność kserokopię orzeczenia lekarskiego i psychologicznego stwierdzającego, że może dysponować bronią oraz zaświadczenie o przynależności do Klubu Strzeleckiego [...], statut klubu Strzeleckiego, zaświadczenie o przynależności do Grupy Rekonstrukcji Historycznej [...] poświadczoną za zgodność kserokopię patentu strzeleckiego PZSS nr [...] potwierdzającego jego kwalifikacje do uprawiania sportu strzeleckiego w dyscyplinach: [...] oraz licencji PZSS nr [...] uprawniającej do uprawiania sportu strzeleckiego w tych dyscyplinach strzeleckich.

[...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. odmówił G. M. dopuszczenia do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub prowadzenia strzeleckich zawodów sportowych w związku z ustaleniem, że posterunek Policji w [...] Komendy Powiatowej Policji w [...] prowadzi przeciwko p. G. M. postępowanie, w którym postanowieniem z dnia [...] przedstawiono mu zarzut popełnienia czynów z art.-157 § 1 kk i art. 190 § kk, a następnie postawiono go w stan oskarżenia kierując sprawę do Sądu Rejonowego w [...].G. M. został oskarżony o to, że w dniu [...] października 2015 r. około godziny 18.00 w [...] przy ulicy [...] na przystanku PKS rękami przyduszał okolice szyi, uderzał głową o powierzchnię betonową i dokonał nogą ucisku prawej nogi małoletniego, czym naruszył czynności narządu ciała powodując obrażenia w postaci: sińca potylicy, otarcia naskórka na obu bocznych powierzchniach szyi, krwiaka śródstopia prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie prawidłowej funkcji narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni. Ponadto w tym samym miejscu i czasie groził małoletniemu pozbawieniem życia, a groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadniona obawę, że będzie spełniona. Nadto wnioskodawca w przeszłości (od 1996-2006 r.) był wielokrotnie karany (co najmniej [...] razy) m. in. za przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych, samorządu terytorialnego oraz przeciwko mieniu i porządkowi publicznemu, organ I instancji włączył do akt postępowania administracyjnego kserokopie prawomocnych wyroków zapadłych w jego sprawach karnych, a także inne materiały dowodowe, m. in. notatkę służbową z wywiadu środowiskowego z dnia [...].11.2014 r. przeprowadzonego na okoliczność ubiegania przez niego o broń myśliwską gdzie rozpytani sąsiedzi wydawali na jego temat rozbieżne opinie (spokojny - nieprzewidywalny, nie wiadomo co może zrobić, niezgodny, agresywny, zdolny do wszystkiego, wzbudzający zagrożenie w przypadku posiadania broni).

Organ I instancji uznał, iż G. M. stanowi zagrożenie dla siebie, porządku publicznego zatem nie powinien zostać dopuszczony do posiadania broni. Dlatego też decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. wydaną na podstawie art. 30 ust. 1 i 1a w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] odmówił dopuszczenia do posiadania broni wskazując, że w jego ocenie nie daje on gwarancji zgodnego z prawem posiadania i używania broni, a także wystarczającej rękojmi należytego przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Od powyższej decyzji G. M. złożył odwołanie zarzucając organowi obrazę przepisów postepowania tj. art. 6, 7 i 9 Kpa, prawa materialnego, w szczególności art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji oraz naruszenie art. 51 ust. 4 Konstytucji RP i art. 106 KK, a także innych przepisów określających zasadę domniemania niewinności.

Skarżący wskazał, iż decyzje wydano w oparciu o zatarte już wyroki sądowe a te nie powinny stanowić dowodu w sprawie, bowiem jednolita linia orzecznicza Sądu Najwyższego uznaje zatarte wyroki za niebyłe, tj. nie mogące rodzić żadnych konsekwencji - osobę taką w świetle prawa uznaje się za niekaraną. Przesłanki odmowy wydania pozwolenia nie może również stanowić okoliczność, iż w dniu [...] marca 2015r. sporządzono przeciwko niemu akt oskarżenia o popełnienie przestępstw z art. 157 § 1 kk i art. 190 § kk. Sprawa karna pozostaje w toku, a z uwagi na okoliczności zdarzenia będącego jej przedmiotem, zasadne byłoby uwzględnienie w postępowaniu dotyczącym wydania pozwolenia na broń ustaleń funkcjonariuszy Policji co do małoletniego, wobec którego miał się dopuścić zarzucanych mu czynów. Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, podkreślił że organ Policji odmawiając pozwolenia na broń winien wykazać, że w stosunku do niego istnieje uzasadniona obawa, że może on użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Tymczasem w trakcie prowadzonego postępowania organ nie przedstawił żadnego dowodu, z którego można by wywieść, iż wymieniony dysponując bronią palną do celów sportowych, uczyni szkodę dla samego siebie lub innym osobom.

Komendant Główny Policji po przeprowadzeniu postepowania odwoławczego wskazał, iż zgodnie z przepisem art. 30 ust. I ustawy o broni i amunicji osoby fizyczne zatrudnione przez podmioty, o których mowa w art. 29 ust. 1, przy wykonywaniu zadań wymienionych w tym przepisie, z zachowaniem zasad określonych w art. 15 ust. 1-5 i art. 16 ust. 1, mogą zostać dopuszczone do posiadania broni w czasie wykonywania tych zadań. Wymóg zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1 tej ustawy zgodnie z ust. 1a nie dotyczy osób posiadających licencję zawodnika, trenera lub sędziego strzelectwa sportowego nadaną przez polski związek sportowy w rozumieniu odrębnych przepisów ubiegających się o dopuszczenie do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych. Natomiast zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie/dopuszczenie do broni, jeśli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Dokonując wykładni tego przepisu trzeba mieć na uwadze, że posiadanie broni nie należy do konstytucyjnych praw i wolności, lecz jest ściśle reglamentowane, a zatem w odniesieniu do niego należy przyjąć wykładnię zawężającą a nie rozszerzającą.

Podniósł, że od osób starających się o dopuszczenie do broni należy wymagać przestrzegania przepisów prawa z uwagi na ścisły związek prawa do broni ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, których to dóbr ochrona została powierzona m. in. Policji. Ustawodawca cedując na organy Policji kompetencje w omawianym zakresie uznał, iż nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być przez nie realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej (wydawanie i cofanie dopuszczenia do broni), kształtowaną poprzez pryzmat interesu społecznego. Broń palna jest bowiem niebezpiecznym narzędziem, dlatego dostęp do niego ustawodawca poddał w interesie społecznym administracyjnej reglamentacji, a każda sprawa o wydanie oraz cofnięcie dopuszczenia do broni winna być oceniona między innymi w kontekście art. 7 Kpa.

Zgodnie z postanowieniem 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.05.2010r., sygn. akt II OPS 6/09, wskazanie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, iż okoliczności wydania pozwolenia na broń muszą być uzasadnione, przy jednoczesnym wymienieniu w ust. 3 celów wydania takiej decyzji, nie stwarza podstawy do traktowania "celów" za "usprawiedliwioną okoliczność". W ocenie organu II instancji uwaga ta ma także zastosowanie przy ubieganiu się o dopuszczenie do posiadania broni - także w tym przypadku "usprawiedliwionej okoliczności" dla dopuszczenia danej osoby do posiadania broni nie może stanowić tylko spełnienie przez nią formalnych kryteriów wskazanych w art. 30 ust. 1 i 1 a.

Nawet brak przesłanek negatywnych do wydania dopuszczenia do broni nie nakłada na organ obowiązku wydania takiego uprawnienia. Uzyskanie go jest bowiem uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującego okoliczności faktycznych, które przekonają organ, że wydanie decyzji dopuszczającej do posiadania broni jest uzasadnione (podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10.03.2010 r., sygn. akt II SA/Wa 1982/09, LEX nr 606721 w przedmiocie wydania pozwolenia na broń). Organy Policji nie mogą co prawda przy wydawaniu dopuszczeń kierować się uznaniem administracyjnym, mają jednak prawo i obowiązek oceny całokształtu materiału dowodowego (art. 80 Kpa).

Rozpoznając sprawę G. M. organy Policji wzięły pod uwagę wszystkie okoliczności mające znaczenie dla oceny czy wydanie mu dopuszczenia do broni nie będzie stanowiło zagrożenia dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, co oznacza, że poddały ocenie jego zachowanie i postawę życiową w dłuższej perspektywie czasowej.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego o naruszenie art. 75 w zw. z art. 106 Kpa poprzez oparcie rozstrzygnięcia m. in. na skazaniach strony, które uległy już zatarciu z mocy prawa organ wyjaśnił, że zatarcie skazania nie stanowi przeszkody do ustalenia w trybie art. 75 Kpa, że osoba posiadająca pozwolenie na broń lub dopuszczenie do broni lub ubiegająca się o takie uprawnienie popełniła czyn, który sam w sobie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami może wskazywać na to, że stanowi ona zagrożenie dla samej siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Zatarcie skazania pozwala wprawdzie daną osobę uznać za niekaraną, jednakże przy ocenie jej osobowości ważny jest nie tyle fakt skazania bądź nie, ale dotychczasowe życie i sposób postępowania tej osoby.

Organy Policji maja prawo do oceny całej dotychczasowej postawy życiowej wnioskodawcy a nie tylko jego zachowania we wskazanym przez niego okresie. W przypadku skarżącego dokonując tej oceny wzięto pod uwagę także jego przeszłość kryminalną w latach 1996 -2006, który to fakt potwierdzają zatarte w chwili obecnej wyroki sądów powszechnych.

W świetle aktualnie obowiązujących przepisów prawa materialnego okoliczność tego rodzaju nie może co prawda stanowić samoistnej podstawy do odmowy wydania pozwolenia na broń, jednakże w powiązaniu z innymi okolicznościami może wskazywać na to, iż osoba ubiegająca się o pozwolenie może stanowić zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa publicznego. W przedmiotowej sprawie związek taki ustalono. W chili obecnej bowiem skarżący stoi pod zarzutem popełnienia przestępstw wymierzonych przeciwko życiu, zdrowiu (z art. 157 § 1 kk) i przeciwko wolności (art. 190 kk - groźby karalne), których miał się dopuścić wobec osoby małoletniej. W zestawieniu z innymi ustalonymi w toku postępowania okolicznościami uprawnia to do oceny, iż wymieniony swojej postawy życiowej nie zmienił, tj. nadal dopuszcza się naruszania norm prawnych. To zaś stanowi niewątpliwą przeszkodę do przyznania mu prawa dysponowania bronią ponieważ stworzyłoby ryzyko jej użycia w niewłaściwy sposób i to bez względu na rodzaj i cel przeznaczenia broni.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie G. M. zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

1. art. 6 Kpa w zw. z art. 107 § 1 Kpa poprzez bezpodstawne działanie Organu, wykraczające poza granice obowiązującego prawa, w szczególności przez błędne wskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz w związku z tym oparcie decyzji na sprzecznych z prawem przesłankach;

2. art. 7 Kpa poprzez jego błędne zastosowanie i arbitralne przyjęcie wyższości interesu ogólnego nad interesem obywatela oraz powoływanie się przez Organ na abstrakcyjnie ujęty interes społeczny, który to nie ma przełożenia na dany stan sprawy, gdyż wniosek Skarżącego się temu nie sprzeciwia, a decyzja Organu w

kwestii udzielenia pozwolenia na broń ma charakter decyzji związanej, nie uznaniowej;

3. art. 9 Kpa w zw. z art. 10 § 1 Kpa w zw. z art. 81 Kpa i art. 51 Konstytucji RP poprzez nieinformowanie Strony o okolicznościach mogących mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków, tym samym uniemożliwienie Stronie czynnego udziału w postępowaniu, w szczególności poprzez brak poinformowania i

umożliwienia wypowiedzenia się Skarżącego, o do przeprowadzonego dowodu z uwierzytelnionych kopi: materiałów dotyczących sprawy z aktu oskarżenia przeciwko

G. M. o przestępstwo z art. 157 § 1 kk i art. 190 § 1 kk;

4. art. 268a Kpa poprzez niedostarczenie przez Organ upoważnień do wydania przedmiotowych decyzji przez osoby, które złożyły na nich podpisy;

5. art. 75 § 1 Kpa w zw. z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP i art. 106 kk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ich dowolnej oceny, bez zastosowania zasad logiki, doświadczenia życiowego oraz dopuszczenie dowodów sprzecznych z prawem, naruszających regułę domniemania niewinności w

aspekcie zatarcia skazania, konsekwencją czego jest błędne ustalenie stanu faktycznego i błędna jego subsumpcja pod przepisy będące podstawą do rozstrzygnięcia, w szczególności przez:

- oparcie postępowania o nieaktualny wywiad dotyczący posiadania broni palnej dla

celów myśliwskich;

- pominięcie pozytywnych opinii o Skarżącym;

- uznanie, iż Skarżący spełnia przesłanki do uznania go za zagrożenie dla samego

siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego;

6. art. 10 ust. 1, ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez błędne zastosowanie tegoż przepisu i uznanie Organu, iż wobec właściwości i warunków osobistych Skarżącego można przyjąć, iż zaszły negatywne przesłanki wyznaczone ww. przepisem;

7. art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez jego niezastosowanie i oparcie rozstrzygnięcia sprawy o przesłankę zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego podczas, gdy Skarżący nie spełnia wymienionych w ww. przepisie kryteriów jej spełnienia.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę oraz w piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2016 r. Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny, w zakresie swojej właściwości, ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji. W ocenie Sądu analizowana w tym aspekcie skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Materialną podstawę decyzji organów obu instancji były przepisy ustawy o broni i amunicji, które ustalają zasadę tzw. dopuszczenia do posiadania broni przy wykonywaniu określonego rodzaju zadań zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 ustawy o broni i amunicji/ osoby fizyczne zatrudnione przez podmioty, o których mowa w art. 29 ust. 1, przy wykonywaniu zadań wymienionych w tym przepisie, z zachowaniem zasad określonych w art. 15 ust. 1-5 i art 16 ust. 1, mogą zostać dopuszczone do posiadania broni w czasie wykonywania tych zadań. Wymóg zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1 tej ustawy zgodnie z ust. 1 a nie dotyczy osób posiadających licencję zawodnika, trenera lub sędziego strzelectwa sportowego nadaną przez polski związek sportowy w rozumieniu odrębnych przepisów ubiegających się o dopuszczenie do posiadania broni podczas uczestnictwa, organizacji lub przeprowadzania strzeleckich zawodów sportowych. Natomiast zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie/dopuszczenie do broni, jeśli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Dokonując wykładni tego przepisu trzeba mieć na uwadze, że posiadanie broni nie należy do konstytucyjnych praw i wolności, lecz jest ściśle reglamentowane, a zatem w odniesieniu do niego należy przyjąć wykładnię zawężającą, a nie rozszerzającą.

Zgodzić się należy z organem, że od osób starających się o dopuszczenie do broni należy wymagać przestrzegania przepisów prawa z uwagi na ścisły związek prawa do broni ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, których to dóbr ochrona została powierzona m. in. Policji. Ustawodawca cedując na organy Policji kompetencje w omawianym zakresie uznał, iż nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być przez nie realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej (wydawanie i cofanie dopuszczenia do broni), kształtowaną poprzez pryzmat interesu społecznego. Broń palna jest bowiem niebezpiecznym narzędziem, dlatego dostęp do niego ustawodawca poddał w interesie społecznym administracyjnej reglamentacji, a każda sprawa o wydanie oraz cofnięcie dopuszczenia do broni winna być oceniona między innymi w kontekście art. 7 Kpa.

Wskazanie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, iż okoliczności wydania pozwolenia na broń muszą być, uzasadnione przy jednoczesnym wymienieniu w ust. 3 celów wydania takiej decyzji, nie stwarza podstawy do traktowania "celów" za "usprawiedliwioną okoliczność". W ocenie Sądu uwaga ta ma także zastosowanie przy ubieganiu się o dopuszczenie do posiadania broni - także w tym przypadku "usprawiedliwionej okoliczności" dla dopuszczenia danej osoby do posiadania broni nie może stanowić tylko spełnienie przez nią formalnych kryteriów wskazanych w art. 30 ust. 1 i 1 a.

Nawet brak przesłanek negatywnych do wydania dopuszczenia do broni nie nakłada na organ obowiązku wydania takiego uprawnienia. Uzyskanie go jest bowiem uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującego okoliczności faktycznych, które przekonają organ, że wydanie decyzji dopuszczającej do posiadania broni jest uzasadnione.

Biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy organy Policji uznały, że Skarżący stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, zatem nie powinien zostać dopuszczony do posiadania broni przy wykonywaniu zadań określonych w w/w przepisie ustawy.

W ocenie Sądu badanie przez organ wniosku o wydanie decyzji dopuszczającej do posiadania broni nie powinno ograniczać się wyłącznie do przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy, w świetle których pozwolenia na broń nie wydaje się osobom stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego:

a) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe,

b) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Sposób sformułowania w art. 10 ust 1 ustawy o broni i amunicji omawianej przesłanki wydania pozwolenia na broń wskazuje na potrzebę abstrakcyjnego rozważenia, czy wnioskodawca jest osobą która może sprowadzić zagrożenia, o którym mowa w powołanym przepisie. Przepis ten kreuje uprawnienie organów Policji do uwzględnienia przy wydawaniu pozwolenia na broń nie tylko interesu wnioskodawcy, przedstawiającego "ważna przyczynę" posiadania broni, ale także interesu ogólnego przejawiającego się w potrzebie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. Organy Policji rozpoznające wniosek o wydanie pozwolenia na broń na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji ocenę odnosząca się do przesłanki stwarzania zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa wewnętrznego obowiązane są podjąć nie tylko w odniesieniu do okoliczności wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, ale także wszelkich innych okoliczności faktycznych ustalonych w toku postępowania, nie mających źródła w skazaniu, a wskazujących na to, że wnioskodawca nie daje gwarancji, że udzielenie pozwolenia na posiadanie broni nie sprowadzi zagrożenia dla niego samego, porządku lub bezpieczeństwa wewnętrznego. Konstrukcja art. 15 ust. 1 pkt

6 ustawy o broni i amunicji wskazuje na przesądzenie przez ustawodawcę, że w każdym przypadku skazania za popełnienie wskazanych w ww. przepisach przestępstw automatycznie wyłączona zostaje możliwość dalszego badania przez organ, czy wnioskodawca stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie orzekającym rozpoznającym kolejną sprawę podziela prezentowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowisko, w świetle którego w toku postępowania w sprawie wydawania pozwoleń na broń właściwe organy zobowiązane są ocenić, czy osoba ubiegająca się o pozwolenie na posiadanie broni palnej nie stanowi zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz czy nie jest skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe, bądź za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo, gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia (zob. wyrok NSA z 7 sierpnia 2013 r., II OSK 731/12, por. też wyrok NSA z 6 lutego 2014 r., II OSK 2060/12).

Dokonując wykładni art. 10 ust. 1 ustawy należy mieć wzgląd na to, że przepisy ustawy o broni i amunicji wdrażają dyrektywę Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z dnia 13 września 1991 r.), zmienionej dyrektywą parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. U. UE L 179. 5 z 8 lipca 2008 r.). Dyrektywa przewiduje, że bez uszczerbku dla art. 3 państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną

przyczynę i które nie stanowią zagrożenia dla samych siebie, dla porządku publicznego lub dla bezpieczeństwa publicznego. Wyrok skazujący za popełnione umyślnie przestępstwo uznaje się za element wskazujący na takie zagrożenie (art. 5 ust. 1 lit. b dyrektywy). Państwa członkowskie mogą w swym ustawodawstwie uchwalić przepisy surowsze niż przewidziane w dyrektywie, z zastrzeżeniem praw przyznanych osobom mającym miejsce zamieszkania w Państwach Członkowskich określonych w art. 12 ust. 2 (zob. art. 3 dyrektywy Rady 91/4777/EWG). Treść art. 10

ust. 1 i art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wskazuje, że ustawodawca krajowy z tej możliwości skorzystał, skoro przesłanki uzyskania pozwolenia na broń połączył z nie tylko z wyrokiem skazującym za przestępstwo umyślne, ale również prawomocnym orzeczeniem skazującym za określone rodzaje przestępstw nieumyślnych (art. 15 ust. 1 pkt 6 b ustawy o broni i amunicji).

Założenie takie koresponduje z poglądami wyrażanymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w świetle których warunki uzyskania pozwolenia na broń i jej posiadania powinny być badane w sposób restrykcyjny, zaś możliwość niewyrażenia zgody na jej posiadanie powinna być postrzegana jako działanie prewencyjne, zmierzające do zapewnienia szeroko rozumianego bezpieczeństwa (zob. wyrok NSA z 30 października 2008 r., II OSK 1296/07, LEX nr 513991). Posiadanie broni oraz posługiwanie się nią jest reglamentowane i jest raczej rodzajem przywileju niż prawa podmiotowego, w związku z czym od osoby takie pozwolenie posiadającej, wymaga się kwalifikowanych cech charakteru oraz zachowania nie budzącego wątpliwości z punktu widzenia ochrony porządku prawnego (wyrok NSA z 28 października 2011 r., II OSK 1562/10, LEX nr 1151922).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy ocenę, iż G. M. stanowi zagrożenie dla siebie oraz bezpieczeństwa publicznego organy Policji rozpoznając złożony przez niego wniosek powzięły na bazie ustaleń, iż skarżący w latach 1996-2006 był wielokrotnie karany za m. in. za przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych, samorządu terytorialnego, przeciwko mieniu i porządkowi publicznemu. Jak wynika z dokonanych przez organ sprawdzeń z ewidencji w okresie od 2010 r. był również karany grzywną (w drodze mandatu karnego) za wykroczenia w ruchu drogowym nadto w chwili obecnej w dniu [...] marca 2015 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w [...] skierował przeciwko G. M. akt oskarżenia

o przestępstwo z art. 157 § 1 kk i art. 190 § 1 kk do Sądu rejonowego w [...].

Zgodzić się należy z organem, że postawienie określonej osoby w stan oskarżenia możliwe jest wówczas, gdy przekonanie o popełnieniu przez te osobę zarzucanego przestępstwa graniczy z pewnością dokonania przez niego czynu karalnego. O ile dotyczy to osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń, organy Policji mając na uwadze treść przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji sprawdzają, czy okoliczności popełnienia zarzucanego jej czynu nie dają podstaw do obaw co do możliwego sprzecznego z prawem użycia przez nią broni w przypadku, gdyby uzyskała na nią pozwolenie.

W przypadku skarżącego sprawdzenia te okazały się negatywne.

Z akt sprawy karnej wynika bowiem, że zachował się on agresywnie wobec osoby małoletniej używając wobec niej przemocy słownej (groźby pozbawienia życia) i fizycznej (spowodował u niej naruszenie prawidłowych funkcji narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni). Usprawiedliwienia dla takiego zachowania nie mogą tłumaczyć emocje (miała to być reakcja na informację o pobiciu córki), a także jego przekonanie o winie małoletniego (miał zastraszać jego córkę), zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba poszkodowana (córka) zaprzeczyła temu w momencie, gdy podjął interwencję (tom I, k.150), a inna osoba próbowała jej zapobiec (tom I, k. 161,163 i 165 - zeznania świadków). W państwie prawa nie ma miejsca na wymierzanie "sprawiedliwości" na własną rękę, z pominięciem drogi sądowej. Natomiast uleganie emocjom, prowadzące do agresji wobec innych osób - niezależnie od stopnia ich winy (jeśli w ogóle były winne) - nie jest cechą pożądaną u osób chcących posiadać broń. Porywczość i gwałtowność - a takie cechy charakteru G. M. ujawniły się podczas analizy akt prowadzonej przeciwko niemu sprawy karnej - uzasadniają bowiem obawę, że posiadając broń, mógłby jej użyć sprzecznie z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Ocenę tę potwierdzają również inne materiały dowodowe zebrane w postępowaniu administracyjnym dotyczącym dopuszczenia skarżącego do posiadania broni. Wskazać również należy co podkreślił organ, że wiele osób, które miało z nią w przeszłości styczność, zwróciło uwagę na takie cechy jej charakteru, jak impulsywność, nieprzewidywalność czy agresywność, co też przyczyniło się do wydania o niej negatywnej opinii w poprzednim miejscu zamieszkania w [...]. Trudno odmówić ich spostrzeżeniom racji zważywszy na okoliczności zdarzenia, na podstawie którego skierowano przeciwko stronie akt oskarżenia. W tym stanie rzeczy opinia o stronie z nowego miejsca zamieszkania sporządzona w terminie niespełna czterech miesięcy od daty zmiany adresu zamieszkania nie może dowodzić tego, iż zmieniła swój sposób postępowania i stała się porządnym obywatelem.

Reasumując, w ustalonych w niniejszej sprawie okolicznościach uzasadniona jest obawa, iż posiadanie przez skarżącego broni - niezależnie od jej rodzaju i przeznaczenia- mogłoby stworzyć zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Fakt, iż strona w przeszłości dopuszczała się naruszeń prawa, za co była karana sądownie (jakkolwiek wyroki uległy już zatarciu z mocy prawa) i w drodze postępowań mandatowych, czego skutkiem są negatywne o niej opinie, a także okoliczność, iż obecnie toczy się wobec niej postępowanie karne m. in. o czyn wymierzony przeciwko zdrowiu i życiu dowodzi, iż jej postawa życiowa nie uległa zmianie, a to prowadzi do konkluzji, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącego dotyczących naruszenia art. 6,7,9 Kpa wskazać należy, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Organ przed wydaniem decyzji, dokładnie wyjaśnił bowiem stan faktyczny i prawny w sprawie dokonując precyzyjnej analizy przeszłego i obecnego zachowania się strony z uwzględnieniem jej słusznego interesu oraz interesu społecznego. Wydana przez niego decyzja zawiera wszystkie elementy wymagane przez Kodeks postępowania administracyjnego, a w jej uzasadnieniu wyjaśniono, z jakich powodów

odmówiono stronie pozwolenia na broń. Znajdujące się w aktach sprawy materiały dotyczące spraw karnych zostały już dwukrotnie potwierdzone za zgodność z oryginałem, są to więc dokumenty, o których mowa w art. 76 § 1 Kpa i można im - wbrew stanowisku skarżącego - przyznać walor dowodu w postępowaniu administracyjnym.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 268 Kpa wskazać należy, iż stosowne upoważnienia znajdują się w aktach administracyjnych.

Podzielając zatem argumentację organu przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz w odpowiedzi na skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uznając, że zarzuty skargi nie są zasadne, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w wyroku.