Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania, Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Asesor WSA Karolina Kisielewicz (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 marca 2021 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] września 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje partię polityczną Prawo i Sprawiedliwość do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] z dnia [...] września 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] kwotę 100 zł (słownie: sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość w rozpoznaniu wniosku z [...] września 2020 r. o udostępnienie, w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 1429) skanu umowy koalicyjnej podpisanej przez liderów partii politycznych Prawo i Sprawiedliwość, Solidarna Polska i Porozumienie w dniu [...] września 2020 r.

W piśmie z [...] września 2019 r. Dyrektor Biura Organizacyjnego partii Prawo i Sprawiedliwość odwołał się do art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i stwierdził, że nie każda informacja związana z funkcjonowaniem partii politycznej jest informacją publiczną, lecz jedynie taka, która wiąże się z elementem publicznym (wyrok WSA w Warszawie z 5 lutego 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 661/14). Informacja na temat wewnętrznych ustaleń i rozmów liderów partii politycznych nie jest informacją o sprawach publicznych, a w konsekwencji nie stanowi informacji publicznej. Treść wewnętrznych ustaleń i rozmów liderów partii politycznych to sfera objęta wolnością działalności partii politycznych, a zatem także ochroną wynikającą z konstytucyjnej zasady wyrażonej w art. 11 Konstytucji RP, determinującej pluralizm polityczny. Liderzy partyjni (niezależnie od innych równoległych funkcji) nie przynależą do aparatu administracji publicznej. Treść negocjacji i ustaleń między liderami partii politycznych "nie stanowi emanacji wykonywania władzy przez administrację publiczną", nie ma też związku z wykorzystywaniem mienia publicznego. Partie polityczne posiadają domenę zarezerwowaną dla spraw wewnętrznych, własnej organizacji, negocjacji, kreowania taktyki politycznej, formowania programu politycznego, czy doboru narzędzi komunikacji z obywatelami.

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] w skardze z [...] października 2020 r. zarzuciło partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość, że pozostaje w bezczynności w udostępnieniu informacji zgodnie z jego wnioskiem z [...] września 2020 r. Stowarzyszenie odwołało się do art. 61 ust. 1 i ust. 2 i art. 54 ust. 1 oraz art. 11 ust. 2 Konstytucji RP, art.10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i podniosło, że prawo do informacji publicznej jest prawem politycznym, które warunkuje realizację w praktyce zasady przejrzystości i transparentności systemu sprawowania władzy, natomiast dostęp do informacji publicznej jest koniecznym elementem funkcjonowania demokratycznego państwa prawnego. Z "całokształtu norm konstytucyjnych" (zwłaszcza art. 11 ust. 2 dotyczącego zasady jawności finansowania partii politycznych i art. 61 ust. 1) można wyprowadzić generalną zasadę jawności działania partii politycznych. W związku z tym, zdaniem skarżącego, umowa koalicyjna w zakresie, w jakim odnosi się do realizacji zadań przez władzę publiczną stanowi informację publiczną.

Stowarzyszenie podniosło, że z oświadczenia rzeczniczki partii Prawo i Sprawiedliwość wynika, że w podpisanej umowie koalicyjnej znalazły się m. in. takie kwestie jak rekonstrukcja rządu, deklaracja wspólnego startu w kolejnych wyborach oraz wspólnych uzgodnień projektów legislacyjnych oraz że "nad realizacją oraz konsultacjami propozycji zmian legislacyjnych ma czuwać Rada Koalicji, czyli ciało składające się z kierownictwa PIS oraz przedstawicieli każdej z mniejszych partii koalicyjnych".

Informacje o kształcie Rady Ministrów (strukturze, podziale kompetencji i personaliach) są bezpośrednio związane ze sposobem wykonywania zadań przez konstytucyjny organ. Z kolei według art. 6 ust. 1 pkt 1 tiret b ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest m. in. informacja o polityce wewnętrznej i zewnętrznej, w tym o projektowaniu aktów normatywnych. Powołany przepis nie zastrzega, jakiego etapu projektowania aktów normatywnych dotyczy obowiązek udostępnienia informacji publicznej i wobec tego należy przyjąć, że dotyczy to również uzgodnień projektów legislacyjnych w ramach koalicji partii politycznych. Parte będące stronami tej umowy dysponują zwykłą większością w Sejmie i w związku z tym uzgodnienia koalicjantów bezpośrednio przekładają się na to, jakie akty prawne będą uchwalane w Sejmie. Uchwalone akty prawne mają z kolei wielorakie skutki dla obywateli, ponieważ wpływają m. in. na strefę ich praw i obowiązków czy sposób gospodarowania środkami publicznymi.

Stowarzyszenie wniosło o zobowiązanie partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość do udostępnienia żądanej informacji, w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, stwierdzenie rażącej bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Prawo i Sprawiedliwość w odpowiedzi na skargę podniosło, że Konstytucja w art. 11 ust. 1 gwarantuje wolność tworzenia i działania partii politycznych, która oznacza m. in. niezależność od ingerencji osób postronnych, w tym konkurencji politycznej, i której immanentną cechą jest swoboda w dobieraniu środków zmierzających do osiągniecia jej celów partii politycznej. W art. 11 ust. 2 Konstytucja stanowi jednocześnie, że finansowanie partii politycznych jest jawne. To zaś prowadzi do wniosku, że nie sposób przyjąć, że cała działalność partii politycznych jest jawna.

Informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej jest każda wiadomość wytworzona bądź odnosząca się do władzy publicznej lub innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej. Z przepisu art. 6 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 580) wynika bowiem, że partie polityczne nie mogą wykonywać zadań zastrzeżonych w przepisach prawa dla organów władzy publicznej ani zastępować tych organów w wykonywaniu ich zadań. Parta polityczna Prawo i Sprawiedliwość odwołała się do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt I OSK 633/14 i z dnia 19 grudnia 2019 r. , sygn. akt I OSK 29/19 i podkreśliła, że w demokratycznym państwie prawnym partie polityczne nie sprawują władzy publicznej (a contario art. 10 ust. 2 Konstytucji RP) ani nie wykonują zadań publicznych, nie są też organami władzy publicznej. Co więcej, partie polityczne nie posiadają inicjatywny ustawodawczej (a contrario art. 118 Konstytucji RP), nie partycypują w sprawowaniu władzy i nie uczestniczą w pracach Rady Ministrów

Każda parta polityczna ma prawo do swobodnego kształtowania wewnętrznych relacji, stanowisk wobec pozostałych uczestników życia publicznego, a także innych partii. Środowiska polityczne mają pełną swobodę w zawieraniu sojuszy programowych, koalicji wyborczych, porozumień ideowych, itp. To czy będą to ustalenia ustne, czy też spisane, nie ma znaczenia dla ich charakteru. Podnoszona przez skarżącego okoliczność znaczenia decyzji politycznych dla funkcjonowania Rady Ministrów i innych aspektów życia publicznego, nie może być przesłanką uzasadniającą udostępnienie spornej informacji. Niemal każda decyzja polityczna, której konsekwencje często przekładają się na decyzje innych uczestników dyskursu publicznego, poprzedzona jest naradami, ustaleniami, analizami, porozumieniami, spotkaniami organów statutowych, itp. Prawo i Sprawiedliwość tak jak każda partia polityczna ma prawo do swobodnego kształtowania swoich struktur wewnętrznych, organizacji pracy, taktyki działania i doboru narzędzi służących do realizacji jej ustawowego celu, tak ma również prawo do zawierania porozumień z innymi podmiotami konstytucyjnego pluralizmu politycznego. Dla zapewnienia rzeczywistego charakteru tej zasady, ale również jej doniosłości, niezbędne jest poszanowanie i ochrona wolności działalności partii politycznych, w tym także prawo do podejmowania działań, decyzji bez udziału osób postronnych, mediów czy przeciwników politycznych. Odmienne rozumienie sprawy, dawałoby przyzwolenie do faktycznego wzajemnego kontrolowania się przez partie polityczne, np. poprzez wnioskowanie o udostępnienie porozumień wewnątrzpartyjnych, protokołów ze spotkań ciał statutowych, itp. Nie znajduje uzasadnienia ani w przepisach Konstytucji RP, ani ustawy o dostępie do informacji publicznej działanie, które zmierza do pozbawienia partii politycznych swobody funkcjonowania i zapewnienia kształtowania własnej polityki organizacji poufności. Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku z 26 listopada 2014 r., sygn. akt I OSK 633/14 wywiódł, że "instytucjonalizacja partii politycznych nie może prowadzić do uzyskania przez państwo wpływu na stosowanie przez partie metody i środki działania (...). Uznanie informacji o metodach i środkach działania partii za informację publiczną byłoby w istocie wpływaniem państwa na działalność partii politycznej. Nadto prowadziłoby do niczym nieuzasadnionego korzystania innych uczestników systemu politycznego z dorobku partii politycznej. Stanowiłoby zaprzeczenie pluralizmu, tzn. wolnego konkurowania idei, programów i interesów (...)".

Umowa koalicyjna której udostępnienia domaga się skarżące Stowarzyszenie nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ nie została podpisana przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu art. 115 § 13 k.k. w ramach jego kompetencji. Składanie oświadczeń woli w imieniu partii politycznej nie mieści się w zakresie kompetencji żadnego funkcjonariusza publicznego.

Z art. 4 i art. 6 ust. 1 pkt 2, pkt 3 i pkt 4 ustawy wynika, że partie polityczne jako niebędące podmiotami, o których mowa w art. 4 ust. 1, które są obowiązane do udostępnienia informacji o organizacji, przedmiocie działalności i kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nich funkcje oraz ich kompetencjach, zasadach ich funkcjonowania) podlegają reżimowi ustawy o dostępie do informacji publicznej w ograniczonym zakresie w porównaniu z organami władzy publicznej. tj. jedynie co do prowadzenia przez nie gospodarki finansowej (wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 29/19).

Z tych wszystkich względów parta polityczna Prawo i Sprawiedliwość wniosła o oddalenie skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej bezczynność podmiotu obowiązanego do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej ma miejsce wówczas, gdy podmiot ten, będąc w posiadaniu żądanej informacji, nie podejmuje stosownej czynności materialno-technicznej w postaci udzielenia informacji publicznej (art. 10 ust 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej), nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 ustawy), ewentualnie nie informuje wnioskodawcy, że w danej sprawie przysługuje inny tryb dostępu do wnioskowanej informacji publicznej (art. 1 ust. 2) bądź też, że wnioskowana informacja nie posiada waloru informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 tej ustawy.

Nie jest sporne między stronami postępowania, że partia polityczna jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej będącej w jej posiadaniu (co wynika expressis verbis z art. 4 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Spór sprowadza się natomiast do ustalenia, czy umowa koalicyjna, której udostepnienia odmówiono, stanowi informację publiczną.

Prawo dostępu do informacji publicznej wynika wprost z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i obejmuje prawo obywatela do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Zatem prawo do informacji publicznej to prawo do informacji o działalności podmiotów wskazanych w Konstytucji RP, tj. o takiej aktywności tych podmiotów, która ukierunkowana jest na wypełnianie określonych zadań publicznych i realizowanie określonych interesów i celów publicznych (por. np. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2019 r., sygn. akt I OSK 1932/18, LEX nr 2616330).

Sprawą publiczną w rozumieniu art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest każda informacja o działalności publicznej, podmiotów wykonujących zadania publiczne. Z przepisu art. 6 ustawy wynika, że udostępnieniu podlega informacja publiczna w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p.), zasadach ich funkcjonowania, danych publicznych (art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.), majątku publicznym (art. 6 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.). Przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy wskazuje, że udostępnieniu podlega informacja o programach w zakresie realizacji zadań publicznych, sposobie ich realizacji, wykonywaniu i skutkach realizacji tych zadań. Nadto, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy stanowi, że informację publiczną są informacje o zasadach funkcjonowania władz publicznych i podmiotów wykonujących zadania publiczne.

Podkreślenia wymaga, że przepis art. 6 u.d.i.p. nie ma charakteru zamkniętego, a wyliczenie stanów faktycznych w nim określonych jest jedynie przykładowe. Nie oznacza to, że niewymieniony w tym przepisie konkretny stan faktyczny, który w sposób jednoznaczny kwalifikuje się jako informacja o sprawie publicznej, nie jest informacją publiczną w rozumieniu tej ustawy.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej, co wiąże się z upowszechnieniem zasady transparentności życia publicznego i podwyższenia świadomości prawnej społeczeństwa. Definiuje się ją jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które realizują zadania publiczne bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. Podkreśla się, że taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów, o ile dotyczy faktów i danych o charakterze publicznym (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 8/13). Podkreślenia wymaga, że o zakwalifikowaniu określonej informacji, jako podlegającej udostępnieniu w trybie u.d.i.p., decyduje kryterium przedmiotowe, tj. treść i charakter informacji.

W ocenie Sądu, informacja objęta wnioskiem skarżącego Stowarzyszenia z [...] września 2020 r. posiada walor informacji publicznej.

Należy przypomnieć, że Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] we wniosku z [...] września 2020 r. domagało się udostępnienia dokumentu wytworzonego przez parlamentarne partie polityczne tj. umowy koalicyjnej zawartej pomiędzy Prawem i Sprawiedliwością, Solidarną Polską i Porozumieniem w dniu [...] września 2020 r., która dotyczyła, jak wynika z wypowiedzi rzecznika partii, rekonstrukcji rządu, deklaracji wspólnego startu w kolejnych wyborach oraz wspólnych uzgodnień projektów legislacyjnych, a zatem niewątpliwie zagadnień mających wpływ na kształtowanie życia publicznego.

Według art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz. U. z 2018, poz. 580), partia polityczna jest dobrowolną organizacją, występującą pod określoną nazwą, stawiającą sobie za cel udział w życiu publicznym poprzez wywieranie metodami demokratycznymi wpływu na kształtowanie polityki państwa lub sprawowanie władzy publicznej. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt K 14/12 (OTK- A-2012/2/82, Dz. U. z 2012 r. poz. 849) stwierdził, że celem partii politycznych jest realizacja funkcji polegających na wpływaniu na kształt polityki państwowej, w tym także uczestnictwie w rządzeniu, przy czym funkcje te w przeważającej mierze są realizowane dzięki wykorzystaniu budżetowych środków finansowych. Skoro nadrzędnym celem partii politycznej jest udział w życiu publicznym, to jest to równoznaczne z przejawem działalności partii w tym właśnie obszarze. Trudno zatem zaakceptować pogląd, że działania i akty podejmowane przez partie polityczne, rządzące państwem i dotyczące tego rządzenia nie mogą być transparentne.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem zawartym w odpowiedzi na skargę, że nie wszystko, co jest związane w jakikolwiek sposób z funkcjonowaniem partii politycznej ale to, co wiąże się z elementem publicznym, stanowi informacje publiczną, która podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt I OSK 687/14). Umowa koalicyjna nie dotyczy przecież spraw wewnętrznych partii koalicyjnych lecz kwestii sprawowania przez nie władzy w państwie, a więc zagadnień, które należą do sfery życia publicznego, w którym obywatele mają pełną podmiotowość. Mają więc prawo wiedzieć, co rządzące partie polityczne w sprawach ich dotyczących stanowią. Sąd podziela również zapatrywanie podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, co do tego, że osoba składająca oświadczenie woli w imieniu partii politycznej nie czyni tego jako funkcjonariusz publiczny. Wbrew twierdzeniu partii politycznej, nie oznacza to jednak, że dokument podpisany przez osobę niebędącą funkcjonariuszem publicznym, jako nie będący dokumentem urzędowym, nie podlega udostępnieniu w trybie u.d.i.p. NSA w wyroku z dnia 23 października 2018 r., sygn. akt I OSK 2497/16, stwierdził, że dokumenty prywatne, w tym umowy, zawierające informacje o sprawach publicznych, stanowią informację publiczną. Naczelny Sąd Administracyjny w swym orzecznictwie wielokrotnie podkreślał, że informacja publiczna obejmuje swoim znaczeniem szerszy zakres pojęciowy niż dokumenty urzędowe, przy czym pojęcie dokumentu urzędowego różni się od dokumentu zawierającego informację publiczną. Istotne znaczenie ma tu bowiem to, czy dokument zawiera informację publiczną (por. np. wyrok NSA z 18 grudnia 2014 r., sygn. I OSK 687/14).

Nie można tracić z pola widzenia, że uczestnictwo partii politycznych w wyborach, rejestracja komitetów wyborczych i kandydatów, potencjalny lub realny wpływ na obsadzenie stanowisk publicznych oraz finansowanie działalności z budżetu państwa, są przejawami aktywności w sferze publicznej, a w konsekwencji, zdaniem Sądu, informacje na ten temat dotyczą spraw publicznych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 409/13.). Zgodnie z art. 8 ustawy o partiach politycznych, partie polityczne kształtują swoje struktury oraz zasady działania zgodnie z zasadami demokracji, w szczególności przez zapewnienie jawności tych struktur, powoływania organów partii w drodze wyborów i podejmowania uchwał większością głosów. Przejawem aktywności partii politycznych w sferze publicznej będą zatem takie działania, które mają bezpośrednie przełożenie na sposób sprawowania władzy w państwie. Tworząc umowę koalicyjną partie polityczne w istocie tworzą dokument o charakterze ustrojowym i politycznym, fundamentalnym dla ukształtowania struktury organizacyjnej i personalnej organów władzy oraz zadań i celów (programów) ich działania. Nie sposób zatem uznać, że tego rodzaju końcowe, wiążące strony umowy ustalenia nie są przejawem działalności partii politycznych w sferze publicznej. Skoro poszczególne partie polityczne kształtują swoje struktury oraz zasady działania w sposób transparenty, to te same zasady powinny obowiązywać w przypadku kształtowania struktur rządowych i ich działania w ramach koalicji partii politycznych. Trudno też sporną umowę, wobec jej wiążącego dla koalicjantów charakteru oraz konkretnych skutków, jakie wywołuje w sferze m.in. kształtu i polityki Rady Ministrów, nazwać dokumentem wewnętrznym, sporządzonych na własne potrzeby partii politycznych.

Przedstawione rozważania prowadzą do wniosku, że wnioskowana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną. Umowa koalicyjna zawarta przez partie parlamentarne określa swoistego rodzaju model funkcjonowania konstytucyjnego organu państwa, jakim jest Rada Ministrów, a zatem odnosi się do spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Z tych powodów uzasadniony jest zarzut bezczynności partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość w rozpoznaniu wniosku skarżącego z [...] września 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej. Bezczynność w sprawach dotyczących dostępu do informacji publicznej nie polega bowiem wyłącznie na całkowitym milczeniu podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej. Zachodzi również wtedy, gdy ten podmiot nieprawidłowo informuje wnioskodawcę, że żądana informacja nie jest informacją publiczną.

Nie można wykluczyć, że umowa koalicyjna zawiera również informacje nie posiadające waloru informacji publicznej lub informację publiczną, która podlega prawnej ochronione. Zatem w sytuacji uznania, że udostępnienie wnioskowanych informacji nie jest możliwe z powodu zaistnienia którejkolwiek z tych przesłanek wyłączających dostęp do informacji publicznej, podmiot obowiązany powinien odmówić udostępnienia informacji w tym zakresie. Odmowa ta, stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p., winna przyjąć procesową formę decyzji administracyjnej.

Z przedstawionych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Prawo i Sprawiedliwość do rozpoznania wniosku skarżącego Stowarzyszenia z [...] września 2020 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Sąd stwierdził, że bezczynność partii politycznej Prawo i Sprawiedliwość w tej sprawie nie była rażąca. Dla stwierdzenia rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi więc być znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku woli do załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa.

Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej odpowiedział na wniosek skarżącego, zaś nieprawidłowa odpowiedź wynikła z nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa dotyczących dostępu do informacji publicznej. Przepisy u.d.i.p. mogą powodować i niejednokrotnie powodują wątpliwości interpretacyjne i wymagają dokonywania ich wykładni. Nie bez znaczenia pozostaje w tym kontekście charakter podmiotu obowiązanego, który nie jest organem administracji publicznej sensu stricto.

Biorąc to wszystko pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i art. § 1a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), orzekł jak w pkt 1 i pkt 2 wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania (obejmujących wpis od skargi) zostało wydane na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 powołanej ustawy.