Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2009 r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2008 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy VARNA oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...], działając na podstawie art. 245 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., Prawo własności przemysłowej ( Dz. U. z 2003 , Nr 119, po, 1117 , z późn. zm,) - zwanej dalej p.w.p., Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, po rozpoznaniu wniosku B. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Urzędu Patentowego z dnia [...] listopada 2007 r. znak: [...] o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny VARNA zgłoszonego w dniu [...] października 2002 r. za numerem [...] - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

B. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. w dniu [...] października 2002 r. złożyła podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy VARNA przeznaczony do oznaczania win w klasie 33.

Pismem z dnia [...] września 2005 r. Urząd Patentowy RP poinformował zgłaszającą, że na podstawie art. 131 ust. 2 pkt 3 p.w.p. nie może jej być udzielone prawo ochronne na przedmiotowy znak. Organ wskazał, że znak VARNA zawiera nazwę geograficzną b. miasta V.. Znajduje się ono w regionie [...] słynącym z produkcji wysokiej jakości białych win. Zgłaszająca ma siedzibę w Polsce zatem znak może wprowadzać nabywców w błąd co do pochodzenia towarów.

W odpowiedzi na ww. pismo zgłaszająca podniosła, iż zgłoszony znak nie zawiera danych niezgodnych z prawdą i nie stanowi fałszywego oznaczenia geograficznego. Wskazała, iż jest importerem i dystrybutorem win z Europy p., który obejmuje również B..

Do zgłoszenia wpłynęły uwagi zgłoszone przez firmę B. Sp. z o.o. z siedzibą w W., które organ przesłał zgłaszającej przy piśmie z dnia [...] października 2005 r. wyznaczając jej termin na zajęcie stanowiska. W uwagach podnoszono zarzut braku ustawowych warunków wymaganych do udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak z uwagi na treść art. 131 ust. 2 pkt 1, art. 131 ust. 4, art. 132 ust. 1 pkt 2, art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Zgłaszająca nie zgodziła się z zarzutami postawionymi w uwagach.

Pismem z dnia [...] marca 2006 r. Urząd Patentowy poinformował zgłaszającą, że na podstawie art. 131 ust. pkt 2 p.w.p. nie może jej być udzielone prawo ochronne na przedmiotowy znak. Organ wskazał, że zgłaszająca jest jedynie dystrybutorem a nie producentem win. Udzielenie prawa ochronnego na oznaczenie wskazujące na wino pochodzące z B. jest działaniem sprzecznym z porządkiem publicznym i dobrymi obyczajami kupieckimi. Wyznaczył termin na zajęcie stanowiska.

Zgłaszająca nie zgodziła również z tym zarzutem podnosząc w piśmie z dnia [...] maja 2006 r., iż brak jest uzasadnienia do wyrażonego stanowiska Urzędu Patentowego, że jedynie producenci towarów są uprawnieni do ubiegania się o ochronę znaków towarowych.

W dniu [...] kwietnia 2007 r. do zgłoszenia wpłynęły kolejne uwagi zgłoszone przez rzecznika patentowego D. R. z Kancelarii J., które organ przesłał zgłaszającej przy piśmie z dnia [...] maja 2007 r. wyznaczając jej termin na zajęcie stanowiska.

W uwagach:

- wskazywano na opisowy charakter zgłoszonego znaku, co zgodnie z art. 129 ust. 1 i 2 p.w.p. wyklucza udzielenie prawa ochronnego,

- podnoszono, iż zgłoszony znak, który jest przeznaczony do oznaczania trunków pochodzących z różnych krajów i regionów geograficznych oraz z racji, iż zawiera element geograficzny niezgodny z pochodzeniem wyrobu - w przypadku oznaczania wina pochodzącego np. z Polski - będzie błędnie wskazywać pochodzenie towarów, co zgodnie z art. 131 ust. 1 pkt 3 i art. 131 ust. 3 p.w.p. czyni udzielenie prawa ochronnego niedopuszczalnym,

- podnoszono, iż udzielenie prawa ochronnego na znak VARNA byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym ponieważ art. 23 TRIPS-u zobowiązuje kraje członkowskie do odmawiania rejestracji znaku towarowego dla win, jeżeli znak zawiera lub składa się z oznaczenia geograficznego identyfikującego pochodzenie wina a wina nie pochodzą z tego regionu. Wskazano również, że doszłoby do naruszenia przepisów rozporządzenia Rady (WE) 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina. Wskazano, że zgodnie z art. 52 tego rozporządzenia, jeżeli Państwo Członkowskie używa nazwy określonego regionu do określenia wina gatunkowego produkowanego w określonym regionie nazwa ta nie może być użyta do określenia produktów sektora wina nieprodukowanych w tym regionie. Podniesiono, iż B. uznała V. za jeden z regionów, z którego pochodzi wino gatunkowe produkowane w tym regionie i zgłosiła to Komisji Europejskiej – rejestracja znaku VARNA przeznaczonego do oznaczania wina pochodzącego nie tylko z tego regionu B. byłaby sprzeczna z prawem wspólnotowym,

- stawiano zarzut, że znak VARNA został zgłoszony w złej wierze, co zgodnie z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. wyłącza możliwość udzielenia prawa ochronnego. Uzasadniając ten zarzut podniesiono, iż zgłaszająca dokonując zgłoszenia oznaczenia geograficznego będącego nazwą regionu, działa nie w celu uzyskania ochrony, ale po to, aby w oparciu o prawo wyłączne utrudnić lub uniemożliwić konkurentom swobodne operowanie na tym rynku oraz w celu monopolizacji rynku winiarskiego w zakresie win bułgarskich pochodzących z okręgu Varna.

Powyższe uwagi Urząd Patentowy przesłał zgłaszającej przy piśmie z dnia [...] maja 2007 r. wyznaczając jej termin na zajęcie stanowiska.

W odpowiedzi na przesłane uwagi zgłaszająca pismem z dnia [...] sierpnia 2007 r. postawiła zarzut przekroczenia terminu przez zgłaszającego uwagi co do istnienia okoliczności uniemożliwiających udzielenie prawa ochronnego. Odniosła się do wszystkich podniesionych w uwagach zarzutów, nie podzielając ich. Podniosła, iż zgłoszenie znaku zostało dokonane w październiku 2002 r., gdy ani Polska ani B. nie były członkami Unii Europejskiej.

Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., powołując się na art. 129 ust. 2 pkt 2, art. 131 ust. 1 pkt 2 oraz art. 131 ust. 3 p.w.p., odmówił udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy VARNA.

Stwierdził, że słowo Varna jest nazwą okręgu administracyjnego w B. lub miasta położonego nad brzegiem [...]. W ocenie organu znak VARNA będzie informacją o miejscu pochodzenia wina – miejscu hodowli winorośli jak i ich przetwarzania, nie informując konsumenta o niczym więcej. Przyznał, iż importer ma prawo do rejestracji swojego znaku ale wybór znaku, który narusza prawa wytwórców, którzy prowadzą przedsiębiorstwa w rejonie W. – godzi w dobre obyczaje kupieckie. W ocenie organu sprzeczność z dobrymi obyczajami występuje również w przypadku, gdy zgłaszający znak kupuje wina od jednego z działających tam kooperantów. Nie jest uczciwa wobec bułgarskich wytwórców sytuacja, w której nie mogliby oni wskazać polskiemu konsumentowi informacji, że wino zostało przez nich wyprodukowane, ponieważ wyprzedził je podmiot, którego związek z B.jest co najmniej wątpliwy. Urząd Patentowy podkreślił, iż stosownie do art. 131 ust. 3 p.w.p., każdy znak towarowy zawierający elementy geograficzne niezgodne z pochodzeniem wyrobu uważa się za znak wprowadzający odbiorców w błąd. Powołując się na informacje zawarte w znajdującym się w aktach sprawy pozwie, jaki wytoczyła zgłaszająca - spółce B. Sp. z o.o., organ stwierdził, że zgłaszająca importuje wina nie tylko z B., ale i z R., H. i W. i oznaczenie VARNA będzie wprowadzać w błąd konsumentów.

Odnosząc się do zarzutu przekroczeniu terminu do złożenia uwag, Urząd Patentowy wskazał, iż termin sześciu miesięcy ma charakter instrukcyjny i organ nie może pominąć dowodów zgłoszonych nawet po terminie, podkreślił, iż dowody można gromadzić aż do dnia wydania decyzji.

Pismem z dnia [...] stycznia 2007 r. B. Sp. z o.o. z siedzibą w Z., zwana dalej skarżącą, złożyła wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej wydaniem decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. Wniosła o uchylenie decyzji I instancji i wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy. Ograniczyła pierwotny wykaz towarów do win pochodzących z B.. Podnosiła, iż na mocy wieloletniego kontraktu z bułgarskim dostawcą pochodzącym z regionu, w którym położona jest Varna ma wyłączność na oryginalnie butelkowane wino VARNA. Wskazywała, że szata zewnętrzna importowanego wina z B., obejmująca kształt i kolorystykę butelki oraz kształt, kolorystykę, kompozycję graficzną i usytuowanie etykiet stanowi jej własną kreację. Podnosiła, iż przed wyborem przez nią oznaczenia VARNA dla importowanych win b., wino b. VARNA nie było nigdy sprowadzane do Polski, mimo istnienia do dnia 5 grudnia 1982 r. rejestracji znaku VARNA nr [...] na rzecz b. zjednoczenia V. Upływ blisko 20 lat od wygaśnięcia tej rejestracji umożliwia rejestrację tego znaku na rzecz innego podmiotu. Nie zgadzała się z oceną braku zdolności odróżniającej zgłoszonego znaku podstawie art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p., wskazała, że w rejestrze znaków towarowych figurują inne znaki stanowiące nazwy krajowych i zagranicznych miejscowości. W jej ocenie rejestracja znaku VARNA nie będzie monopolizacją tego wyrazu, bowiem Warna (Varna) pozostanie nazwą geograficzną, nazwą pochodzenia ew. nazwą siedziby dostawców win.

Wnosiła – w przypadku nie uznania przedstawionej argumentacji – o przeprowadzenie rozprawy celem złożenia dodatkowych wyjaśnień.

W związku z wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy, Urząd Patentowy pismem z dnia [...] marca 2008 r. poinformował skarżącą, iż po analizie uzasadnienia wniosku uznał, iż rozprawa zmierzałaby do "wysondowania" stanowiska organu i podjęcia z nim ustnej polemiki, co nie mieści się w zakresie przesłanek z art. 89 k.p.a. Wyznaczył skarżącej dodatkowy miesięczny termin na przedłożenie dodatkowych dowodów lub złożenia dodatkowych pisemnych wyjaśnień.

Pismem z dnia [...] lipca 2008 r. skarżąca wyraziła pogląd, iż art. 89 k.p.a. winien mieć zastosowanie bowiem zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron, którymi z jednej strony - w jej ocenie - jest ogól społeczeństwa, w którego interesie działa Urząd Patentowy, z drugiej strony zgłaszająca. Ponownie podkreśliła, iż znak VARNA w kontekście art. 129 ust. 2 p.w.p. posiada zdolność odróżniającą jako wybrane przez nią oznaczenie, które w świadomości Polaków jest synonimem wakacyjnego wypoczynku nad [...] oraz kojarzonym z historyczną bitwą pod W., w której zginął król Polski – [...].

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wycofał się z kwestionowania znaku jako sprzecznego z dobrymi obyczajami kupieckimi i porządkiem publicznym, wskazał ponadto, iż po ograniczeniu wykazu towarów została usunięta również przeszkoda co do mylącego charakteru oznaczenia.

Stwierdził, iż pozostała trzecia przeszkoda. Zgodnie z art. 120 ust. 1 p.w.p. znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Zgłoszony znak VARNA jest oznaczeniem słownym, pozbawionym grafiki i wskazuje na pochodzenie towarów, zatem zgodnie z art. 129 ust. 1 pkt 2 i art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie może być zarejestrowany. Powołując orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazał, że przeciętni, właściwie poinformowani, dostatecznie uważni i rozsądni konsumenci towarów uznają znak za informację na temat pochodzenia towarów. Bez znaczenia jest, iż słowo to ma też inne znaczenia (turystyczne lub historyczne), skoro jednym z możliwych skojarzeń jest odniesienie do nazwy miasta lub regionu administracyjnego w B.. Przeciętny konsument odczyta oznaczenie jako bułgarskie miasto lub region geograficzny nad M., słynącym z wyrobu win. Odnosząc się do rejestracji znaku VARNA [...], organ wskazał, iż rejestracja nastąpiła w innym stanie prawnym i w innym ustroju rynkowym.

Powtórzył argumentację co do odmowy przeprowadzenia rozprawy zawartą w piśmie z dnia [...] marca 2008 r. podkreślając, iż w postępowaniu o udzielenie prawa ochronnego nie występowały inne strony o wykluczających się nawzajem interesach, ogół społeczeństwa nie jest stroną postępowania, również Urząd Patentowy nie jest stroną postępowania. Zaakcentował, że przeprowadzenie rozprawy nie pozwoliłoby na osiągnięcie innych rezultatów ani nie przyśpieszyłoby go w żaden sposób.

Ponadto organ wskazał, iż w orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 4 maja 1999 r. w sprawie Chimsee rozszerzono katalog sytuacji, w których oznaczenie powinno zostać uznane za opisowe.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] lipca 2008 r. w części utrzymującej w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2007 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak na podstawie art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. złożyła skarżąca – B. Sp. z o.o. z siedzibą w Z.. Zarzuciła zaskarżonej decyzji:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez jego błędne zastosowanie w sprawie oraz naruszenie art. 20 Konstytucji RP, tj. zasady wolności gospodarczej poprzez dyskryminację skarżącej w dostępie do ochrony prawnej znaku towarowego,

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i nieuwzględnienie słusznego interesu strony.

Wnosiła o uchylenie decyzji w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi zarzuciła, iż Urząd Patentowy formułując zarzut braku znamion odróżniających, nie zajmuje jednoznacznego stanowiska, czy znak VARNA informuje o pochodzeniu towarów z miejscowości W., czy też z B.. Powtórzyła argumenty zawarte we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, że Warna nie jest ośrodkiem przemysłu winiarskiego. Ponadto wskazała, iż jest właścicielem znaku MELNIK nr [...], który jest nazwą bułgarskiego miasta co dla Urzędu Patentowego nie stanowiło przeszkody dla jego rejestracji, tak samo jak przy rejestracji znaków SOFIA i TARCZYN.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie, powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo, odnosząc się do rejestracji znaków towarowych zawierających nazwy miast stwierdził, że każda sprawa rozpatrywana jest indywidualnie, w konkretnych uwarunkowaniach i odniesieniach. Odnosząc się do rejestracji znaku SOFIA wskazał, iż aktualnie trwa postępowanie sporne o unieważnienie prawa udzielonego na ww. znak, natomiast znak TARCZYN uzyskał ochronę po uznaniu jego wtórnej zdolności odróżniającej.

Na rozprawie w dniu [...] marca 2009 r. pełnomocnik skarżącej materiały świadczące o rejestracji znaku z napisem VARNA w b. Urzędzie Patentowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Sąd objął kontrolą całą decyzję pomimo, iż skarżąca złożyła skargę tylko w części decyzji, w odniesieniu do art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Zaskarżona decyzja zawiera jedno rozstrzygnięcie, jest odmową udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy, rozpatrzeniu podlegała skarga na tę decyzję.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozstrzygnięcie dokonane przez Urząd Patentowy jest prawidłowe i nie narusza obowiązującego w tym zakresie prawa, przynajmniej w stopniu mającym wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

Stosownie do art. 129 ust. 1 p.w.p. nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które nie mogą być znakiem towarowym lub nie mają dostatecznych znamion odróżniających.

Z zastrzeżeniem art. 130 p.w.p. nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności (art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p.).

Podstawową przesłanką udzielenia praw ochronnych jest więc zdolność odróżniająca danego oznaczenia. W doktrynie rozróżnia się tzw. abstrakcyjną zdolność odróżniania i konkretną zdolność odróżniania. Znak towarowy charakteryzuje się abstrakcyjną zdolnością odróżniania, gdy oznaczenie oceniane abstrakcyjnie (w oderwaniu od konkretnych towarów lub usług) nadaje się do odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znak towarowy ma natomiast konkretną zdolność odróżniania, gdy nadaje się do odróżniania towarów lub usług zawartych w zgłoszeniu do Urzędu Patentowego od towarów lub usług innego przedsiębiorstwa. Zdolność odróżniania może być przy tym zdolnością pierwotną, wynikającą z natury oznaczenia, lub zdolnością wtórną, nabytą poprzez używanie danego oznaczenia jako znaku towarowego w obrocie gospodarczym. Oznaczenie uzyskuje wtórną zdolność odróżniania, jeżeli znak pozbawiony pierwotnie takiej zdolności stał się w wyniku używania nośnikiem informacji o pochodzeniu towaru.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 2005 r. (sygn. akt II GSK 65/05), oznaczenia słowne co do zasady mają tzw. abstrakcyjną zdolność odróżniającą niezależnie od ich treści. Opisowy, czy ogólnoinformacyjny charakter oznaczenia to cecha, która świadczy o braku konkretnej, a nie abstrakcyjnej zdolności odróżniającej znaku towarowego.

Przepis art. 129 ust. 2 p.w.p. dotyczy konkretnej zdolności odróżniającej. Powyższy przepis odpowiada art. 3 ust. 1 lit. c) Pierwszej Dyrektywy Rady Nr 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżanie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. Urz. WE z 1989r. Nr L 40, poz. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa, zgodnie z którym nie są rejestrowane, a za nieważne uznaje się już zarejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania (...) pochodzenia geograficznego (...) towaru.

Nie jest sporne, że określenie VARNA stanowi nazwę miasta w B.. Znak został zgłoszony jako znak słowny i jest pozbawiony jakiejkolwiek grafiki. Jako oznaczenie słowne o określonej treści – zdaniem Sądu - posiada tzw. abstrakcyjną zdolność odróżniającą.

Powodem wydania decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy VARNA było stwierdzenie Urzędu Patentowego, iż przedmiotowe oznaczenie nie ma dostatecznych znamion odróżniających, albowiem wskazuje na miejsce pochodzenia towarów. Umieszczenie go na towarach (wina pochodzące z B.) wskazywać będzie właściwemu kręgowi odbiorców bez trudu i żadnych dodatkowych zabiegów pochodzenie towarów.

Należy zgodzić się z organem, iż dla odbiorcy towarów (wina pochodzące z B.) znak VARNA wskazuje na miejsce pochodzenia towarów, tj. Bułgarię, czy też region, w którym położona jest VARNA, region znany z uprawiania winogron służących do produkcji win.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przeciętny konsument jest osobą dojrzałą, należycie poinformowaną, należycie uważną i racjonalną (vide: wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 czerwca 1999 r., C-342/97).

Konsument posiadający powyższe cechy odbierze znak VARNA jako oznaczenie opisowe, informujące o miejscu pochodzenia wina. Jest to rzeczywiste miejsce pochodzenia towarów, skarżący po ograniczeniu wykazu towarów wskazał, iż zgłoszony znak przeznaczony jest do oznaczania win pochodzących z B..

Brak zdolności odróżniającej uznaje się za bezwzględną przeszkodę rejestracji, jednakże znaki pozbawione tej zdolności mogą ją nabyć w rezultacie używania.

Artykuł 130 p.w.p. stanowi bowiem, że przy ocenie, czy oznaczenie ma dostateczne znamiona odróżniające, należy uwzględnić wszystkie okoliczności związane z oznaczaniem nim towarów w obrocie, natomiast odmowa udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy ze względu na brak dostatecznych znamion odróżniających nie może nastąpić w szczególności, jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w przeciętnych warunkach obrotu.

Uregulowanie dotyczące możliwości nabycia wtórnej zdolności odróżniającej zawiera również wspomniana Dyrektywa. Stosownie do art. 3 ust. 3 Dyrektywy, nie można odmówić rejestracji znaku towarowego ani stwierdzić jego nieważności ze względu na to, że wskazuje na właściwości oznaczanych nim towarów lub usług (art. 3 ust. 1 lit. b), c), lub d) Dyrektywy), jeżeli przed datą złożenia wniosku o rejestrację i w następstwie używania tego znaku uzyskał on charakter odróżniający.

Oznaczenie geograficzne może zostać zarejestrowane jako znak towarowy tylko w sytuacji, w której dane miejsce nie jest znane z produkcji określonych wyrobów ani też nie można zasadnie założyć, że nie będzie w przyszłości kojarzone z towarami tego samego rodzaju. Jak wskazał Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie Chiemsee (wyrok z 4 maja 1999 r. w połączonych sprawach C-108/97 i C-109/97), nazwa geograficzna może zostać zarejestrowana jako znak towarowy, jeżeli w wyniku jej używania zaczęła identyfikować produkt, w związku z którym wnosi się o rejestrację jako pochodzący z konkretnego przedsiębiorstwa i spowodowała tym samym odróżnienie tego produktu od produktów pochodzących z innych przedsiębiorstw.

B., a zwłaszcza region V. z racji położenia geograficznego jest lub może być kojarzone z produkcją win.

W świetle powyższych rozważań rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego wydane na podstawie art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p., o odmowie udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie VARNA stanowiące nazwę geograficzną należy uznać za prawidłowe. Oznaczenie wskazuje wyłącznie na pochodzenie towarów, tj. wina pochodzące z B..

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ błędnie wskazał, iż podstawą wydania decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy w I instancji jest również art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. Jak wyżej wskazano oznaczenie opisowe posiada abstrakcyjną zdolność odróżniającą, ale to uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.

Stosownie do treści art. 145 § 1 pkt c) p.p.s.a tylko naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy może być podstawą uwzględnienia skargi.

Sąd nie podzielił zarzutów skarżącej odnośnie naruszenia pozostałych podniesionych w skardze przepisów, tj. art. 7 k.p.a. oraz art. 20 Konstytucji.

Decyzja została wydana po rozpatrzeniu zgromadzonego materiału, który został oceniony prawidłowo przez organ, słuszny interes strony musiał ustąpić nieograniczonemu prawu do wskazywania innym podmiotom miejsca pochodzenia towarów. W ocenie Sądu, decyzja nie naruszyła również prawa skarżącej w dostępie do ochrony prawnej znaku towarowego, rejestracja wybranego znaku nie może naruszać ustawowych warunków wymaganych od oznaczeń, na które pragnie się uzyskać wyłączność ich stosowania w obrocie.

Przedłożone przez skarżącą na rozprawie materiały mające świadczyć o rejestracji w innym Urzędzie Patentowym podobnego znaku nie były znane organowi przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu, co w świetle art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skutkuje oddaleniem skargi.