drukuj    zapisz    Powrót do listy

6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Prawo miejscowe, Rada Miasta, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 1284/14 - Wyrok NSA z 2016-01-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 1284/14 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-01-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-04-17
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Antoni Hanusz
Marta Waksmundzka-Karasińska
Zbigniew Kmieciak /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Prawo miejscowe
Sygn. powiązane
II SA/Sz 619/13 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2013-10-30
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 174, art. 176
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA (del.) Marta Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.M. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt II SA/Sz 619/13 w sprawie ze skargi A.M. H. na uchwałę Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 13 marca 2013 r. nr XXIX/450/2013 w przedmiocie skargi na uchwałę rady miejskiej w sprawie opłat za odbiór odpadów komunalnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A.M. H. na rzecz Gminy Miasto Koszalin kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 30 października 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 619/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę A.M.H. na uchwałę Rady Miejskiej w Koszalinie z 13 marca 2013 r. nr XXIX/450/2013 w sprawie ustalenia sposobu obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:

Pismem z 24 maja 2013 r. Skarżący, po wcześniejszym bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 13 marca 2013 r. nr XXIX/450/2013 w sprawie ustalenia sposobu obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w przypadku nieruchomości, która w części stanowi nieruchomość na której nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne oraz wprowadzenia zwolnień przedmiotowych w opłatach. Skarżący podniósł, że w § 1 i § 2 uchwał wprowadza niezrozumiałe określenie "określonej odrębną uchwałą" oraz "w rażący sposób narusza elementarne zasady języka polskiego, co jest w sprzeczności z ustawą z dnia 22 lipca 1999 roku o języku polskim".

Odpowiadając na skargę pełnomocnik Miasta Koszalin wniósł o jej oddalenie, wskazując, iż skarżący nie wykazał, że Rada Miejska w Koszalinie, podejmując w dniu 13 marca 2013 r. zaskarżoną uchwałę, naruszyła jego interes prawny bądź uprawnienie, mające oparcie w konkretnej normie (normach) prawa materialnego. W szczególności skarżący nie wykazał, że uchwała wywołała negatywny skutek w postaci uniemożliwienia mu realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego oraz by naruszyła powszechnie obowiązujące prawo.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), oddalił skargę. Sąd administracyjny pierwszej instancji zaznaczył, że badanie zgodności zaskarżonej uchwały z prawem obejmuje, oprócz badania spełnienia przesłanek formalnych skargi, wynikających z art. 50, art. 52 i art. 53 P.p.s.a., także analizę zachowania wymogów o charakterze materialnym, określonych w art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 ze zm., dalej: u.s.g.). Stosownie do art. 101 ust. 2a u.s.g., skargę na uchwałę lub zarządzenie, o których mowa w ust. 1, można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę. W sytuacji, gdy skarżący nie przedłożył żadnego pisemnego dowodu na to, że reprezentuje grupę mieszkańców, tj. pisemnej zgody konkretnych osób na ich reprezentowanie, należało przyjąć, że A.M.H. wniósł do sądu skargę we własnym imieniu. Powoływanie się skarżącego na działanie w interesie społecznym lub publicznym w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały jest w świetle treści art. 101 ust.1 jak i ust.2 całkowicie chybione i nie może być skuteczne. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym prawo do zaskarżenia uchwał w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. przysługuje temu, kto wykaże naruszenie konkretnego interesu prawnego wynikającego z normy prawa materialnego. Skuteczne wniesienie skargi na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wymaga zatem wykazania przez skarżącego nie tylko tego, ze posiada interes prawny we wniesieniu skargi, ale też że interes ten został naruszony, oraz wykazanie przy tym naruszenia prawa.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Skarżący zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1) P.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 134 § 1 i art. 135 P.p.s.a. w zw. z art. 6, art. 6a, art. 6b, art. 6c, art. 6h, art. 6j, art. 6k, art. 6n, art. 6o, art. 6p, art. 6q, art. 6qa, art. 6r u.c.p.g. oraz uchwały Rady Miejskiej w Koszalinie nr XXIX/450/2013 z dnia 13 marca 2013 r.

Na podstawie art. 174 pkt 2) P.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów postępowania "jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy", w szczególności art. 1 § 1 P.p.s.a., art. 141 § 2 P.p.s.a. oraz art. 35 § 2 i art. 36 § 1 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11, art. 12 k.p.a.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie na jego rzecz od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna w oczywisty sposób pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Przystępując do rozpoznania skargi kasacyjnej, w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Skarga kasacyjna jest wysoce sformalizowanym środkiem zaskarżenia i musi odpowiadać wymogom określonym w art. 174 i art. 176 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest bowiem granicami skargi kasacyjnej i nie może zastępować strony w wyrażaniu, precyzowaniu, czy też uzasadnianiu jej zarzutów. Innymi słowy, wskazanie przez autora skargi kasacyjnej przepisów, jakie w jego ocenie naruszył sąd administracyjny pierwszej instancji, a także wyjaśnienie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, na czym to naruszenie polegało, wyznacza granice, w których rozstrzyga Naczelny Sąd Administracyjny. Zarzuty, jak i ich uzasadnienie, powinny zatem być ujęte precyzyjnie i zrozumiale, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę wymóg sporządzenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 176 P.p.s.a.)

Wniesiona skarga kasacyjna, mimo iż sporządzona została przez profesjonalnego pełnomocnika, obarczona jest szeregiem wad konstrukcyjnych, które wykluczają możliwość merytorycznego odniesienia się do sformułowanych w niej zarzutów. Przede wszystkim jej autor – formułując w petitum zarzuty - abstrahuje od zasadniczej dla niniejszej sprawy okoliczności, tj. faktu że sąd administracyjny pierwszej instancji uznał, iż skarga dotknięta była brakami o charakterze materialnym. Warunki tego rodzaju określa art. 101 ust. 1 u.s.g., który stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Wskazanego przepisu Skarżący nie powołał w ramach podniesionych zarzutów. Tymczasem sąd administracyjny pierwszej instancji wyraźnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że "skarżący nie wykazał, że zaskarżona uchwała narusza jego własny, oparty na konkretnej normie prawa materialnego, interes prawny lub uprawnienie. Wcześniej posiadane uprawnienia, na które powołuje się skarżący, oparte na obowiązujących wcześniej (tj. przed 1 stycznia 2013 r.) przepisach ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zostały bowiem zmodyfikowane wraz

z wejściem w życie nowych przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach."(por. str. 14 uzasadnienia).

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny zaznacza, że obowiązkiem strony jest wyraźne wskazanie, który z przepisów został naruszony i przyporządkowanie go do odpowiedniej podstawy kasacyjnej. W przypadku naruszenia przepisów postępowania niezbędne jest ponadto wskazanie wpływu, jaki mogło ono mieć na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do precyzowania za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź do poszukiwania za nią naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny. Tworzenie niespójnej zbitki przepisów - szeregu norm prawnych, które miał rzekomo naruszyć sąd pierwszej instancji, bez wskazania konkretnie na czym polega naruszenie każdej z tych norm, stanowi istotną wadę konstrukcyjną wniesionego środka zaskarżenia (por. wyroki z 25 stycznia 2013 r., II FSK 1168/11, z 22 marca 2013 r., II FSK 1551/11).

Autor skargi kasacyjnej nie wskazał również, czy naruszenie przepisów prawa materialnego nastąpiło przez jego błędną wykładnię czy też niewłaściwe zastosowanie, wskazując alternatywnie na oba sposoby naruszeń, bez jakiegokolwiek w tym zakresie uzasadnienia. Z kolei odnosząc się do zarzutów o charakterze procesowym, w skardze kasacyjnej posłużono się określeniem warunkowym - "jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy". Warunkiem skuteczności zarzutów proceduralnym jest wykazanie przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną w sposób jednoznaczny, że uchybienia tej natury mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Również i tego wymogu wniesiony środek zaskarżenia nie spełnia.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 P.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto kierując się treścią art. 204 pkt 1 tej ustawy.



Powered by SoftProdukt