Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy G[...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 20 września 2018 r. sygn. akt II SA/Op 296/18 w sprawie ze skargi J[...], J.W[...] i M[...] na zarządzenie Burmistrza G[...] z dnia 30 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie regulaminu strefy płatnego parkowania oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 20 września 2018 r., II SA/Op 296/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu sprawy ze skarg J[...] i M[...],zarządzenie Burmistrza G[...] z dnia 30 września 2010 r., Nr [...] w przedmiocie regulaminu strefy płatnego parkowania, stwierdził nieważność zaskarżonego zarządzenia Burmistrza G[...] z dnia 30 września 2010 r., Nr [...], zmienionego zarządzeniem z dnia 9 listopada 2010 r., Nr [...], wraz z załącznikami w całości; odrzucił skargi J[...] J.W.[...] i M[...]oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania sądowoadministracyjnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodła Gmina G[...] zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie stwierdzenia nieważność zaskarżonego zarządzenia i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania sądowoadministracyjnego, zarzucając naruszenie:

1. art. 57 § 3 p.p.s.a. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że J[...] w swojej skardze zaskarżył zarówno uchwałę Rady Miejskiej w G[...] Nr [...] z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania oraz wysokości i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach na terenie miasta G[...] będących własnością Gminy G[...], jak i zarządzenie Burmistrza G[...] z dnia 30 września 2010 r., Nr [...] w przedmiocie regulaminu strefy płatnego parkowania, co skutkowało rozdzieleniem skarg przez Sąd I instancji;

2. art. 134 § 1 p.p.s.a. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu oceny pod względem zgodności z prawem innej sprawy w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym, niż sprawa objęta skargą J[...] złożoną w dniu 10 kwietnia 2017 r.;

3. art. 52 § 4 w związku z art. 53 § 2 p.p.s.a. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r.) przez uznanie, że skarżący J[...] złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu w odpowiednim terminie po wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, podczas gdy ww. skarżący nie wezwał Burmistrza G[...] do usunięcia naruszenia prawa związanego z zaskarżonym zarządzeniem;

4. art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1875 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.s.g.", w związku z art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. przez jego błędną wykładnię (art. 101 ust. 1 u.s.g.) polegającą na przyjęciu, że w sprawie doszło do naruszenia interesu prawnego bądź uprawnienia J[...], podczas gdy w niniejszej sprawie interes prawny jak i uprawnienia ww. skarżącego nie zostały rzeczywiście naruszone, co skutkowało niezastosowaniem art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a.;

5. art. 101 ust. 1 u.s.g. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r.) w związku z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. przez uznanie, że uchylenie w całości zaskarżonego zarządzenia nie uwzględniało w całości wezwania do usunięcia naruszenia prawa J[...], co skutkowało uznaniem, że skarga ww. została złożona po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia i jej rozpatrzeniem, zamiast zastosowaniem art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.;

6. art. 147 § 1 p.p.s.a. przez jego zastosowanie i stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia w sytuacji gdy zarządzenie to zostało uchylone w całości zarządzeniem nr [...] Burmistrza G[...] z dnia 9 listopada 2010 r.

7. art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy postępowanie w niniejszej sprawie stało się bezprzedmiotowe z powodu braku możliwości stwierdzenia niezgodności z przepisami prawa zaskarżonego zarządzenia, które zostało uchylone zarządzeniem Burmistrza G[...] nr [...] z dnia 9 listopada 2010 r.

8. art. 40 ust. 1 i 2 w związku z art. 41 ust. 1 u.s.g. przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyznaniu zarządzeniu charakteru aktu prawa miejscowego;

9. art. 91 ust. 1 w związku z art. 94 ust. 1 u.s.g. przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zarządzenie jest sprzeczne z prawem i stwierdzenie jego nieważności po upływie roku od dnia jego podjęcia w sytuacji gdy zarządzenie nie jest aktem prawa miejscowego.

Wskazując na powyższy zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej stwierdzenia nieważności zarządzenia i rozstrzygnięcia o kosztach i odrzucenie skargi lub umorzenie postępowania, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej powyższe zarzuty szerzej umotywowano.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna okazała się niezasadna.

Na wstępie należy zauważyć, iż sprawę niniejszą rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 1842 ze zm.), który pozwala przewodniczącemu zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Powyższa regulacja nie przewiduje konieczności uzyskania zgody strony na rozpoznanie sprawy w powyższym trybie.

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku sądu I instancji. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono takich przesłanek.

Ocenę zarzutów kasacyjnych wypada rozpocząć od przypomnienia, iż to rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania (art. 13b ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.d.p.". Ustalając strefę płatnego parkowania, rada gminy (rada miasta): ustala wysokość stosownej opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p.; może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi; określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p.; określa wysokość opłaty dodatkowej w razie nieuiszczenia opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. (art. 13b ust. 4 i art. 13f ust. 2 u.d.p.). Sąd I instancji analizując powyższe regulacje trafnie konkluduje, iż z ich treści wynika norma kompetencyjna rady gminy do ustalenia strefy płatnego parkowania w kształcie prawnym przewidzianym w powyższych przepisach. Jest to norma upoważniająca wyłącznie radę gminy, a zatem organ stanowiący gminy (art. 40 ust. 1 u.s.g.). W realiach niniejszej sprawy oznacza to nie tylko zakaz rozstrzygania tej kwestii przez inny organ ale także zakaz przenoszenia uprawnień zastrzeżonych do właściwości rady gminy na inny organ, w tym na wójta (burmistrza, prezydenta miasta), a zatem na organ wykonawczy gminy (art. 26 ust. 1 u.s.g.). Również charakter norm prawnych statuujących strefę płatnego parkowania jednoznacznie wskazuje, iż akt prawny przewidziany w tym zakresie przez ustawodawcę winien być aktem prawa miejscowego, co także pokazuje, iż to rada gminy, jako na organ stanowiący gminy, winna tworzyć normy prawa w tym zakresie. Powyższe uwagi składają się na jednoznaczny obraz przekroczenia kompetencji przez Burmistrza G[...] przy wydawaniu zaskarżonego zarządzenia. Organ ten nie posiadał prawnie skutecznego upoważnienia do ustalenia Regulaminu strefy płatnego parkowania w G[...], a tym samym zarządzenie wydane w tym zakresie nie miało ustawowego umocowania. Prawidłowa jest w takiej sytuacji konkluzja Sądu I instancji, iż wydając zaskarżone zarządzenie Burmistrz G[...] naruszył zasadę działania organów publicznych na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP) i zasadę stanowienia aktów prawa miejscowego wyłącznie na podstawie i w granicach upoważnień ustawowych (art. 94 Konstytucji RP).

Powyższe uwagi, jakkolwiek stanowią wyraz oceny legalności zaskarżonego zarządzenie, to nie odnoszą się do kwestii charakteru prawnego zaskarżonego aktu. Ten zaś nie jest jednoznaczny. W ocenie tej należy jednak uwzględnić przede wszystkim fakt jednoczesnego przekroczenia uprawnień przez organ stanowiący gminy G[...], polegający na delegowaniu na rzecz organu wykonawczego gminy ustawowych kompetencji przyznanych na wyłączność, oraz przez organ wykonawczy gminy, polegający na wydaniu zarządzenia bez ustawowego umocowania. Z tego punktu widzenia, traktowanie zaskarżonego aktu w sposób wyłącznie formalny i uznanie, że mamy do czynienia z zaskarżeniem zarządzenia organu wykonawczego gminy, które z istoty tego rodzaju aktu, nie może mieć charakteru aktu prawa miejscowego, stanowiłoby niedopuszczalne pominięcie istoty problemu istniejącego w niniejszej sprawie. Zagadnie nie to winno być zdefiniowane przede wszystkim przez pryzmat charakteru norm prawnych ustanowionych zaskarżonym zarządzeniem i przeświadczenia organów gminy, iż statuują w ten sposób normy prawa powszechnie obowiązującego na terenie gminy G[...].

Powyższe zagadnienie prawidłowo zostało ocenione w zaskarżonym wyroku. Sąd I instancji zasadnie uznał, iż kwestionowane zarządzenie statuuje normy prawne o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, nakładające na terenie gminy G[...] obowiązki m.in. w zakresie pobierania opłat za parkowanie, wydawania winiet parkingowych oraz opłat dodatkowych. Reguluje zatem kwestie z zakresu utworzenia strefy płatnego parkowania, zastrzeżone do wyłącznej kompetencji organu stanowiącego gminy, tworząc normy prawne o generalnym i abstrakcyjnym charakterze, obowiązujące na określonym obszarze. Trafnie w takiej sytuacji Sąd I instancji uznał, iż zaskarżone zarządzenia pod względem materialnym jest aktem prawa miejscowego. Powyższe zapatrywanie należycie uwzględnia zarówno charakter norm prawnych zawartych w zaskarżonym akcie, jak i wolę organów gminy wprowadzenia tym aktem przepisów prawa powszechnie obowiązującego na obszarze gminy. Zaprezentowana w motywach skargi kasacyjnej formalna ocena zaskarżonego zarządzenia, uwzględniająca wyłącznie nazwę aktu i pozycję organ, który go wydał, pomija kluczowe dla sprawy okoliczności wyprowadzone z merytorycznej oceny postanowień zaskarżonego aktu, stanowiąc przy tym próbę meandrowania wśród okoliczności sprawy wywołanych oczywistym naruszeniem przez organy gminy własnych kompetencji. W takiej sytuacji, przy określaniu charakteru prawnego zaskarżonego aktu, nie można zgodzić się aby powierzchowna i formalna ocena, odwołująca się wyłącznie do nazwy aktu i ustrojowej pozycji organ, który go wydał, przeważyła ocenę uwzględniającą charakter norm prawnych wprowadzonych tym aktem do systemu prawnego i, jakkolwiek bezpodstawną, to jednak wyraźnie zaakcentowaną, wolę organów gminy wywołania wydanym aktem skutków prawnych właściwych dla aktu prawa miejscowego. W tej sytuacji nie można potwierdzić zasadności zarzutu naruszenia art. 40 ust. 1 i 2 w związku z art. 41 ust. 1 u.s.g. przez ich niewłaściwe zastosowanie. Zaskarżony akt, mimo iż ma formę zarządzenia organu wykonawczego gminy, trafnie został uznany przez Sąd I instancji za akt prawa miejscowego.

Konsekwencją powyższego jest możliwość stwierdzenia nieważności takiego aktu także po upływie roku od dnia jego podjęcia, stosownie do art. 94 ust. 1 in fine u.s.g. Tym samym za niezasadny należy uznać zarzut kasacyjny naruszenia powyższego przepisu. W okolicznościach niniejszej sprawy nie można także potwierdzić zasadności zarzutu naruszenia art. 91 ust. 1 u.s.g., skoro przepis ten w zdaniu drugim wyznacza termin rozstrzygnięcia o nieważności uchwały lub zarządzenia przez organ nadzoru. Powyższy tryb weryfikacji aktu nie był stosowany w niniejszej sprawie, stąd Sąd I instancji przepisu tego nie mógł naruszyć.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. 52 § 4 w związku z art. 53 § 2 p.p.s.a. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 935)). Kwestia terminu do wniesienia skargi na powyższe zarządzenie Burmistrza G[...] została poddana wnikliwej ocenie przez Sąd I instancji. Uwzględniała ona zarówno wezwanie przez skarżącego Rady Miejskiej w G[...] do usunięcia naruszenia prawa, jak i wprowadzające w błąd, bezprawne przekazanie przez Radę Miejską w G[...] kompetencji Burmistrzowi G[...] do wydania regulaminu strefy płatnego parkowania, a także nazywanie, wydanego przez Burmistrza G[...] Regulaminu strefy płatnego parkowania, załącznikiem do uchwały Rady Miejskiej w G[...] z dnia 30 czerwca 2010 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania oraz wysokości i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach będących własnością Gminy G[...] w obrębie miasta G[...], choć w istocie był to załącznik do zaskarżonego w niniejszej sprawie zarządzenia Burmistrza G[...]. Sąd I instancji trafnie dostrzegł, iż Rada Miejska w G[...] nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a tym samym nie wyprowadziła skarżącego z błędu, w który został wprowadzony przez organy gminy, że ww. uchwała z dnia 30 czerwca 2010 r. w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, nie miała załącznika, zaś załącznik, na który powoływały się organy, nie jest załącznikiem uchwały, lecz odrębnego aktu wydanego przez Burmistrza G[...]. Jednocześnie treść wezwania skarżącego nie mogła wzbudzać wątpliwości co do jakiego aktu wzywa on organ do usunięcia naruszenia prawa. W takiej sytuacji, skoro rada gminy nie wyprowadziła skarżącego z błędu, mimo iż ten wzywał do usunięcia naruszenia prawa konkretnych przepisów załącznika zarządzenia Burmistrza G[...], błędnie uznając, iż czyni to w odniesieniu do załącznika uchwały Rady Miejskiej w G[...], to nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia art. 52 § 4 w związku z art. 53 § 2 p.p.s.a., w brzmieniu tych przepisów sprzed nowelizacji dokonanej ww. ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r.

Sąd I instancji w przekonywujący sposób wyjaśnił powody wyłączenia ze sprawy o sygn. akt II SA/Op 206/17 sprawy objętej niniejszym postępowaniem. W sytuacji zaskarżenia w jednym piśmie więcej niż jednego aktu, przewodniczący ma prawny obowiązek zarządzenia rozdzielenie spraw (art. 57 § 3 P.p.s.a.). Na tym etapie postępowania sądowego konieczne jest poznanie zakresu wniesionej skargi. Z okoliczności sprawy wyraźnie wynika, iż intencją skarżącego było zaskarżenie nie tylko uchwały Rady Miejskiej w G[...] z dnia 30 czerwca 2010 r. Nr [...], ale również postanowień Regulaminu strefy płatnego parkowania w G[...], który – jak się okazało dopiero w toku postępowania przed Sądem I instancji – został wprowadzony aktem odrębnym od ww. uchwały. W tej sytuacji rozpoznanie przez Sąd I instancji skargi jedynie na ww. uchwałę Rady Miejskiej w G[...], nie odpowiadałoby zakresowi wniesionej skargi, ustalonej w oparciu o jednoznacznie uzewnętrznioną wolę skarżącego. Nie można w tym zakresie przyznać racji autorowi kasacji, który akcentuje wyłącznie formalny brak wskazania zarządzenia Burmistrza G[...] z dnia 30 września 2010 r. w skardze wniesionej w sprawie sygn. akt II SA/Op 206/17. Analiza skargi, dopiero w konfrontacji z ujawnioną w toku postępowania informacją, iż regulamin strefy płatnego parkowania stanowi załącznik nie do zaskarżonej uchwały lecz do zarządzenia Burmistrza G[...], pozwoliła wyprowadzić wniosek w rzeczywistym zakresie zaskarżenia. To z kolei rodziło obowiązek zastosowania w sprawie art. 57 § 3 p.p.s.a. i rozdzielenia spraw. Powyższe niezasadnym czyni zarzut naruszenia tegoż przepisu.

Podobnie zresztą jak i art. 134 § 1 p.p.s.a. Poprawne rozdzielenie spraw koniecznym czyniło odrębne rozstrzygnięcie każdej z nich. Zgodnie natomiast z art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ten ma prawo, a jednocześnie i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu nawet wówczas, gdy w skardze dany zarzut nie został podniesiony. Nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami (vide: wyrok NSA z dnia 27 lipca 2004 r., OSK 628/04, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ). Uczynione powyżej uwagi, wskazujące na zaskarżenie dwóch odrębnych aktów, czego konsekwencją było rozdzielenie obu spraw, nie pozwalają zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie, iż ocena prawa wyrażona w zaskarżonym wyroku narusza art. 134 § 1 p.p.s.a. bowiem stanowi rozstrzygnięcie innej sprawy w znaczeniu przedmiotowym i podmiotowym, niż sprawa objęta skargą J[...] złożoną w sprawie II SA/OP 206/17. Rozdzielenie obu spraw dostatecznie usprawiedliwia wyrażenie przez Sąd I instancji odrębnej oceny legalności każdego z zaskarżonych aktów. Oceny te, z uwagi na swą odrębność, nie naruszają dyspozycji art. 134 § 1 p.p.s.a.

Nie jest także zasadnie postawiony zarzut naruszenia art. 101 ust. 1 u.s.g. w związku z art. 58 § pkt 5a p.p.s.a. Ocena dopuszczalności skargi na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 5 p.p.s.a. wymaga wykazania przez skarżącego, że kwestionowany akt narusza jego interes prawny lub uprawnienie. Ocena ta nie ma charakteru abstrakcyjnego lecz odbywa się na gruncie okoliczności konkretnej sprawy. Podmiot kwestionujący ów akt obarczony został obowiązkiem wykazania istnienia związku pomiędzy zaskarżonym aktem, a jego indywidualną sytuacją prawną. Tym samym dla dopuszczalności skargi na tego rodzaju akt nie wystarczy skonstatowanie jego sprzeczności z powszechnie obowiązującym porządkiem prawnym. Konieczne jest jeszcze zidentyfikowanie negatywnego wpływu tegoż aktu na sytuację prawną strony skarżącej, a zatem pozbawienie jej określonych uprawnień lub nałożenie nań nowych obowiązków. Odnosząc się do tej kwestii Sąd I instancji trafnie odwołał się zarówno do charakteru zaskarżonego aktu, upatrując w nim, jako w akcie prawa miejscowego, źródła powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły (art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP), jak i do faktu zamieszkiwania skarżącego na obszarze obowiązywania zaskarżonego aktu i korzystania z regulaminu strefy płatnego parkowania. Powyższe stanowi dostateczne uzasadnienie istnienia interesu prawnego skarżącego w zaskarżeniu tegoż aktu. Istnienie interesu prawnego przejawia się jednak nie tylko w korzystaniu przez skarżącego z regulaminu stref płatnego parkowania, ale w samym podejmowaniu przez niego decyzji o zaniechaniu parkowania w określonych miejscach na terenie G[...] z uwagi na objęcie ich strefą płatnego parkowania. Tego rodzaju zachowania skarżącego dostatecznie wykazywałyby na istnienie związku pomiędzy zaskarżonym aktem, a jego indywidualną sytuacją prawną. Analizując kwestię legitymacji skargowej z powyższego punktu widzenia należy także mieć na uwadze, iż na istnienie interesu prawnego powołuje się osoba przynależąca do wspólnoty samorządowej, której organ podjął kwestionowany akt (vide: A.Agopszowicz [w:] A.Agopszowicz, Z.Gilowska, Ustawa o samorządzie terytorialnym. Komentarz. C.H.Beck, 1999 r., s. 510; wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 1991 r., SA/Ka 100/91, Wspólnota 1991/28, s. 11). Powyższe uwagi pozwalają uznać, iż brak podważenia w skardze kasacyjnej ustaleń tyczących tego, iż skarżący, będąc mieszkańcem G[...] i korzystając ze strefy płatnego parkowania, podlegał jej regulaminowi, prowadzi do konkluzji, iż w okolicznościach niniejszej sprawy skarżący wykazał naruszenie zaskarżonym aktem aktualnego, osobistego, indywidualnego i konkretnego interesu prawnego. Tym samym wypełniony został warunek dopuszczalności skargi, o którym mówi art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. w związku z art. 101 § 1 u.s.g.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. art. 101 ust. 1 u.s.g. w związku z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. przez uznanie, że uchylenie w całości zaskarżonego zarządzenia nie uwzględniało wniesionego przez skarżącego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Już tylko skonstatowanie, iż skarżący nie poprzestał na wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa ale wniósł do sądu administracyjnego skargę domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu, dostatecznie podważa pogląd autora kasacji, iż uchylenie zaskarżonego zaradzenia uwzględniało w całości oczekiwania skarżącego uzewnętrznione w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

Niezależnie od powyższej uwagi należy zgodzić się z Sądem I instancji kiedy wskazuje, że uchylenie w całości zaskarżonego aktu nie eliminuje skutków prawnych powstałych w okresie jego obowiązywania. Stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, na które powołał się Sąd I instancji wskazując, iż zmiana lub uchylenie zaskarżonego do sądu aktu, nie czyni zbędnym wydania przez sąd wyroku, jeżeli zaskarżony akt może być zastosowany do sytuacji z okresu poprzedzającego jego podjęcie, pozostaje aktualne w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zastosowanie sankcji nieważności aktu prawa miejscowego ma tę konsekwencję, że akt ten jest niezdolny do wywołania skutku prawnego od samego początku. Zróżnicowanie skutków prawnych stwierdzenia nieważności aktu i uchylenia aktu, ma doniosłe konsekwencje także dla biegu postępowania sądowoadministracyjnego. Uchylenie aktu nie czyni bezprzedmiotowym postępowania sądowego, w którym sąd administracyjny władny jest wobec aktu prawa miejscowego stwierdzić nieważność. Takie rozstrzygniecie, oparte na przepisie art. 147 § 1 p.p.s.a., powoduje, że od samego początku akt taki nie był zdolny wywołać skutku prawnego, a zatem nie kształtował uprawnień lub obowiązków podmiotów prawa. Z kolei uchylenie aktu przerywa skutek prawny z dniem jego uchylenia, pozostawiając w mocy skutki powstałe na podstawie uchylonego aktu uchwały od wejścia do obrotu prawnego do dnia jego uchylenia (vide: wyrok NSA z dnia 27 maja 2008 r., II OSK 344/08; wyrok NSA z dnia 27 września 2007 r., II OSK 1046/07; postanowienie NSA z dnia 9 lipca 2014 r., II FSK 1681/14, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Tym samym nie można zgodzić się, iż skutkiem uchylenia zaskarżonego aktu była bezprzedmiotowość postępowania sądowoadministracyjnego, o której mowa w art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., a w konsekwencji niemożność stwierdzenia nieważności aktu na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. Uczynione powyżej uwagi przeczą stanowisku zaprezentowanemu w skardze kasacyjnej, a w konsekwencji nie pozwalają potwierdzić zasadności zarzutów naruszenia art. 101 ust. 1 u.g.n. w związku z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., a także art. 147 § 1 i art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Z tych względów skarga kasacyjna jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 P.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku sporządzono stosownie do art. 193 zdanie 2 p.p.s.a. z uwagi na oddalenie skargi kasacyjnej. W takiej sytuacji przepis ten wyłącza odpowiednie stosowanie do postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wymogów dotyczących koniecznych elementów uzasadnienia wyroku, które przewidziano w art. 141 § 4 w związku z art. 193 zdanie 1 p.p.s.a., zawężając je do oceny zarzutów skargi kasacyjnej.