Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirella Łent Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Szulc Sędzia WSA Tomasz Wójcik (spr.) Protokolant: Starszy asystent sędziego Daniel Łuczon po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2019r. sprawy ze skargi "B. " sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] [...]. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2016r. oddala skargę

Decyzją z dnia [...] r. Wójt Gminy C. określił dla "B. " Spółki z o.o. w W. (dalej także: Skarżąca, Spółka) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2016 r. w kwocie [...]zł.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ podał. że budowle wchodzące w skład farmy wiatrowej Spółki zaistniały już w grudniu 2015 r., w związku z czym obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstał z dniem [...] r. Przedmiotowej interpretacji stanu faktycznego zdaniem organu nie zmienia fakt, że budowle wchodzące w skład farmy wiatrowej Strony zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych dopiero w lutym 2016 r., w związku z czym uzasadnione w ocenie organu było określenie przez organ I instancji wartości odtworzeniowej (w obliczu niemożności określenia wartości rynkowej) przedmiotowych budowli. Kolejno odnosząc się do zarzutów Spółki dotyczących niemożności zastosowania do przyłącza kablowego przepisów dotyczących opodatkowania kanalizacji kablowej organ wskazał, odwołując się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Lublinie z dnia 8 listopada

2016 r., sygn. akt I SA/Lu 344/16, że cechami charakterystycznymi, jakie musi spełnić kanalizacja kablowa są m.in. kryteria długości oraz ciągłości, niespełnione w przypadku

przyłączy kablowych Strony jako poprowadzonych jedynie w części wewnątrz rur osłonowych. W końcu odnośnie zarzutu naruszenia przez organ I instancji właściwości miejscowej organ stwierdził, że w obliczu wskazania w decyzji organu I instancji, iż "uwzględniony" został fakt położenia przyłącza kablowego na terenie dwóch odrębnych gmin. brak jest podstaw by zakładać, że doszło do naruszenia przedmiotowej właściwości przez organ I instancji. W efekcie organ uznał, że organ I instancji prawidłowo zastosował przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i brak jest podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji.

W skardze do tut. Sądu skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, zarzucając jej:

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy

w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 lipca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) – dalej także: p.p.s.a., tj.:

. art. 15 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) w zw. z art. 4 ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 445 ze zm.) – dalej: "u.p.o.l." poprzez zaakceptowanie naruszenia przepisów o właściwości przez organ I instancji, który określił podatek od nieruchomości od całości przyłącza kablowego, które to przyłącze znajduje się w części na obszarze właściwości miejscowej innego organu podatkowego, podczas gdy organ I instancji uprawniony był do określenia podatku od nieruchomości jedynie od części położonej na obszarze jego właściwości miejscowej;

. art. 120-125, art. 180, art. 187 § 1-2, art. 188, art. 191, art. 193 § 1, art. 197 § 1-2 Ordynacji podatkowej poprzez zaakceptowanie niedziałania przez organ zgodnie

z przepisami prawa oraz naruszanie licznych zasad prowadzenia postępowania podatkowego, jak działanie w sposób wzbudzający zaufanie podatnika do organu podatkowego, udzielanie stronie niezbędnych wyjaśnień i informacji o przepisach prawa podatkowego, pozostających w związku z przedmiotem postępowania, zapewnienie czynnego udziału stron w postępowaniu, podejmowanie wszelkich niezbędnych czynności w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dopuszczanie jako dowód wszystkiego co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy;

- naruszenie prawa materialnego, w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., tj.:

. art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1, pkt 2, ust. 3 u.p.o.l., w zw. z art. 3 pkt 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 ze zm.) – dalej: "p.b." – w zw. z § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 219, poz. 1864 ze zm.), w zw. z art. 2a Ordynacji podatkowej oraz w zw. z art. 217, art. 2 Konstytucji RP, poprzez błędną wykładnię ww. przepisów, skutkującą niezasadnym przyjęciem, że do przyłącza kablowego elektrowni wiatrowych nie mają zastosowania przepisy dot. opodatkowania kanalizacji kablowej i w efekcie sklasyfikowanie kabli składających się na ww. przyłącze jako niezależnego obiektu liniowego, poprzez co organ zaakceptował opodatkowanie podatkiem od nieruchomości przedmiot będący poza zakresem opodatkowania, a zatem niezgodnie z art. 217, art. 2 Konstytucji RP;

. art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 1 pkt 3 oraz art. 4 ust. 5, 7 i 8 oraz w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., w zw. z art. 9 ust. 1, art. 16a ust. 1, art. 16c, art. 16d ust. 2, art. 16g ust. 1 oraz art. 16h ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej: "u.p.d.p." – w zw. z art. 3 pkt 3 i 3a, art. 54 p.b. w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne – dalej: "u.p.en." – w zw. z art. 32, 84 oraz 217 Konstytucji RP oraz w zw. z art. 2a, art. 4, art. 5, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188 i art. 192 Ordynacji podatkowej poprzez dążenie do bezprawnego ustalenia wartości rynkowej budowli, a stwierdziwszy, iż wartości rynkowej nie da się ustalić, zastąpienie wartości rynkowej wartością odtworzeniową przy ustalaniu podstawy opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości. Nawet jeżeli uznać za organem, że w niniejszej sprawie zaistnienie przedmiotowych budowli, w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.p.o.l., miało miejsce w grudniu 2015 r., to w przypadku, gdy wprowadzenie tych budowli do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i prawnych Spółki, nastąpiło po 1 stycznia roku kalendarzowego następującego po roku, w którym budowla zaistniała (tj. po 1 stycznia 2016 r.) i wprowadzenie to nastąpiło zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. przepisami regulującymi zasady wprowadzania budowli do tej ewidencji, prowadzonej na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych, to zastosowanie wartości rynkowej (ani wartości odtworzeniowej) budowli w niniejszej sprawie nie było dopuszczalne w celu ustalenia podstawy ich opodatkowania podatku od nieruchomości za 2016 r. Wynika to z faktu, że w niniejszym przypadku:

- brak było na 1 stycznia 2016 r. możliwości określenia podstawy opodatkowania tych budowli na postawie art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (na ten dzień przedmiotowe budowle nie były jeszcze kompletne i zdatne do użytku, w rozumieniu art. 16a ust. 1 u.p.d.p., zatem nie spełniały podatkowej definicji środka trwałego, a co za tym idzie, Spółka nie miała obowiązku, w myśl art. 16d ust. 2, art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.p., w tym dniu wykazywać ich w ewidencji środków trwałych, ani prawa ich amortyzować;

- brak było, zgodnie utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych (np. w sprawach o sygn. akt I SA/Łd 367/15, I SA/Ol 49/14, I SA/Kr 1744/13), w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego (sprawy o sygn. akt II FSK 1229/09; II FSK 2027/09, II FSK 3568/15), możliwości określania w niniejszej sprawie podstawy opodatkowania na postawie wartości rynkowej przedmiotowych budowli na dzień 1 stycznia 2016 r., bowiem istnieje konstytucyjny (art. 217, art. 2 Konstytucji RP) zakaz stosowania wykładni rozszerzającej art. 4 ust. 5 oraz ust. 7 u.p.o.l. i następczo zakaz rozszerzania stosowania tych przepisów na przypadki inne aniżeli na przypadki, gdy:

o budowle w ogóle, w żadnym wypadku, nigdy, nie podlegają amortyzacji podatkowej, np. w sytuacjach wymienionych w art. 16c, art. 16d ust. 1 u.p.d.p.,

o podatnik był obowiązany, na mocy art. 4 ust. 5 u.p.o.l., do samookreślenia na 1 stycznia 2016 r. podstawy opodatkowania wg wartości rynkowej budowli (gdyż środki trwałe nie podlegają w ogóle amortyzacji), czego nie zrobił lub wskazana przez niego wartość odbiega od wymaganej wartości rynkowej,

o podatnik był obowiązany, na mocy art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. z art. 16a ust.1, art. 16d ust. 2, art. 9 ust. 1 u.p.d.p., do samookreślenia na 1 stycznia 2016 r. podstawy opodatkowania wg wartości z ewidencji środków trwałych, czego nie zrobił, choć miał już 1 stycznia 2016 r. obowiązek wprowadzić budowle do tej ewidencji, czego również nie zrobił,

o podatnik był obowiązany, na mocy art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. z art. 16a ust.1, art. 16d ust. 2, art. 9 ust. 1 u.p.d.p., do samookreślenia na 1 stycznia 2016 r. podstawy opodatkowania wg wartości z ewidencji środków trwałych, czego nie zrobił, choć uczynił zadość obowiązkowi, płynącemu z art. 16a ust.1, art. 16d ust. 2, art. 9 ust.1 u.p.d.p. wprowadzenia budowli do tej ewidencji na dzień 1 stycznia 2016 r., w związku z czym od tego momentu miał prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych i takich odpisów dokonywał, ale z jakichś względów unika podania tej wartości organowi podatkowemu właściwemu dla podatku od nieruchomości, a organ ten nie ma możliwości określić podstawy opodatkowania w oparciu inne dowody w sprawie, np. oświadczenia podatnika, deklaracje za ubiegłe lata, ewidencje środków trwałych (jak wskazuje NSA w wyrokach z dnia 7 lutego 2014 r., II FSK 502/12 i z dnia 10 czerwca 2016, II FSK 3568/15).

Tymczasem – jak podnosi Skarżąca – żaden ze wskazanych powyżej przypadków nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem przedmiotowe budowle podlegają, co do zasady, amortyzacji, natomiast na dzień 1 stycznia 2016 r. nie były jeszcze spełnione łącznie wszystkie przesłanki obligujące Spółkę, a zarazem dające jej prawo na mocy art. 16a ust. 1, art. 16d ust. 2, art. 9 ust. 1 u.p.d.p. do zaprowadzenia na 1 stycznia 2016 r. ewidencji środków trwałych w zakresie spornych budowli i dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych. Zuwagi na fakt, że organ nie zbadał, czy wprowadzenie przedmiotowych budowli (oraz konsekwentnie - pozostałych elementów farmy wiatrowej) przez Spółkę do ewidencji środków trwałych odbyło się zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. w szczególności art. 9 ust. 1, art. 16a ust. 1 oraz art. 16d ust. 2 u.p.d.p., w efekcie nie stwierdził on, że pomimo powstania obowiązku podatkowego, zobowiązanie podatkowe za 2016 r. w podatku od nieruchomości nie mogło zaistnieć i tym samym naruszył wskazane uprzednio przepisy poprzez zastosowanie wartości odtworzeniowej budowli w celu ustalenia podstawy ich opodatkowania podatkiem od nieruchomości za ww. rok w sytuacji, gdy nie było to dopuszczalne.

. art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 5, 7 i 8, w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., w zw. z art. 16a ust. 1, art. 16c, art. 16d ust. 2, art. 16g ust. 1 oraz art. 16h ust. 1 u.p.d.p., w zw. z art. 3 pkt 3 i 3a, art. 54 p.b., w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 u.p.en., w zw. z art. 217, art. 2, 32 i 84 Konstytucji RP poprzez błędne zastosowanie ww. przepisów oraz niezastosowanie przepisu dotyczącego ustalania podstawy opodatkowania na podstawie wartości przedmiotowych budowli, wynikających z ewidencji środków trwałych, co skutkowało niezasadnym przyjęciem, że zobowiązanie podatkowe Spółki z tytułu podatku od nieruchomości od przedmiotowych budowli powstało 1 stycznia 2016 r., która to konstatacja organu oparta była na błędnej wykładni tych przepisów, a w konsekwencji błędnym stwierdzeniu, że możliwe było przyjęcie za podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości przedmiotowych budowli ich wartości rynkowej na dzień 1 stycznia 2016 r., podczas gdy stosowanie wartości rynkowej w celu wyznaczania podstawy opodatkowania przedmiotowych budowli, nie jest w niniejszej sprawie uprawnione, w związku z czym organ powinien był stwierdzić, iż na dzień 1 stycznia 2016 r. nie istniała podstawa opodatkowania przedmiotowych budowli, a więc nie istniał niezbędny element konstrukcyjny podatku, wobec czego niemożliwe było przekształcenie się obowiązku podatkowego (art. 4 Ordynacji podatkowej) w zobowiązanie podatkowe (art. 5 Ordynacji podatkowej) w podatku od nieruchomości w dniu 1 stycznia 2016 r., a zatem nie powinno dojść do określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2016 r. w zakresie przedmiotowych budowli.

Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest, że organ powinien był stwierdzić brak możliwości przekształcenia się obowiązku podatkowego, powstałego na postawie art. 6 ust. 2 u.p.o.l. z dniem 1 stycznia 2016 r. w zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2016 r. - zobowiązanie podatkowe powstanie zatem dopiero w dniu 1 stycznia roku następującego po roku wprowadzenia przedmiotowych budowli do ewidencji środków trwałych, zgodnie z odrębnymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. 1 stycznia 2017 r., gdyż najwcześniej na ten dzień 1 stycznia możliwe jest ustalenie podstawy opodatkowania zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w zw. żart. 16a ust. 1, art. 16c, art. 16d ust. 2, art. 16g ust. 1 oraz art. 16h ust. 1 u.p.d.p., przy czym art. 4 ust. 5, ust. 7 i 8 u.p.o.l. nie znajdują jakiegokolwiek zastosowania w sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoją dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2188), sądy administracyjne kontrolują prawidłowość zaskarżonych aktów administracyjnych, między innymi decyzji ostatecznych, przy uwzględnieniu kryterium ich zgodności z prawem. Decyzja podlega uchyleniu, jeśli sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) – dalej jako "p.p.s.a." – lub też naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). W myśl natomiast art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną decyzję z punktu widzenia jej zgodności z prawem stwierdzić należy, że decyzja ta nie narusza prawa.

Spór w rozpatrywanej sprawie koncentruje się wokół szeregu zagadnień w postaci właściwości miejscowej organu podatkowego I instancji, zasad ustalania podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości za 2016 r., objęcie tym podatkiem elementów infrastruktury elektrycznej.

W odniesieniu do najdalej idącego zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów o właściwości miejscowej organu I instancji Skarżąca utrzymuje, że Wójt Gminy C. w wydanej decyzji rozstrzygnął o opodatkowaniu budowli położonych na obszarze M. C. wbrew art. 15 § 1 Ordynacji podatkowej. Spółka zauważyła, że powołany przez organ biegły rzeczoznawca w sporządzonym operacie szacunkowym wskazał, że na obiekty budowlane wchodzące w skład farmy wiatrowej spółki składa się także i linia kablowa średniego napięcia (SN) opisana przez biegłego rzeczoznawcę jako sieć kablową składającą się z jednego obwodu wyprowadzonego od farmy wiatrowej Spółki do stacji [...], która to sieć kablowa położona jest w następujących obrębach ewidencyjnych: S. (gmina C.), B. (gmina C.), K. (gmina C.), C. (gmina M. C.), C. (gmina M. C.) oraz C. (gmina M. C.). W ocenie Spółki biegły dokonał zatem wyceny całości linii kablowej SN łączącej jej farmę wiatrową z Głównym Punktem Zasilającym (GPZ) "[...]", która jest położona w dwóch odrębnych jednostkach administracyjnych (Gminie C. i Gminie M. C.). Było to również sprzeczne z art. 4 ust. 9 u.p.o.l., który reguluje kwestie opodatkowania budowli położonych w granicach więcej niż jednej gminy.

Zgodnie z art. 15 § 1 Ordynacji podatkowej organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Jednocześnie właściwość rzeczowa i miejscowa jest ustalana z uwzględnieniem również zakresu zadań i terytorialnego zasięgu działania organów podatkowych określonych na podstawie odrębnych przepisów (art. 15 § 2 Ordynacji podatkowej). Biorąc więc pod uwagę, że zgodnie z art. 1c u.p.o.l. wójt (burmistrz, prezydent miasta) jest organem właściwym w sprawach podatków i opłat unormowanych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych przyjąć należy, że będzie on właściwym miejscowo organem podatkowym w zakresie podatku od nieruchomości względem miejsca położenia przedmiotu opodatkowania (por. Teszner K., Administracja podatkowa i kontrola skarbowa w Polsce, LEX 2012). Ponadto stosownie do art. 4 ust. 9 u.p.o.l. wartość części budowli położonych w danej gminie, w przypadku budowli usytuowanych na obszarze dwóch lub więcej gmin, określa się proporcjonalnie do długości odcinka budowli położonego na terenie danej gminy.

W ocenie Sądu stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego było zasadne. Należy zauważyć, że jakkolwiek w opinii biegłego wymienione zostały działki gruntu znajdujące się zarówno na terenie Gminy C., jak i M. C., to wartość linii kablowej SN w kwocie [...]zł. dotyczy odcinka położonego na terenie Gminy C.. W. ta, w odniesieniu do roku 2016 r., jest z uwzględnieniem zaokrągleń kwot konsekwentnie wskazywana w pkt 7 i 8 opinii (odpowiednio na str. 16 i 19). Dla M. C. wyniosła ona [...] zł. Na tę okoliczność trafnie zwrócił uwagę organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wobec powyższego nie znajduje uzasadnienia pogląd Skarżącej, że całą opisywana linia kablowa SN została przez biegłego rzeczoznawcę wyceniona na [...] zł., a organ dokonując wymiaru podatku od nieruchomości przyjął wartość przedmiotu opodatkowania bez pomniejszenia jej o część zlokalizowaną poza obszarem właściwości miejscowej organu. Należy zauważyć, że Wójt Gminy C. także powołał się na okoliczności związane z przebiegiem linii kablowej SN i prawidłowo zastosował art. 4 ust. 9 u.p.o.l.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, wydając organ I instancji decyzję określającą Spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2016 r. nie dopuścił się naruszenia przepisów o właściwości miejscowej, a ocena dokonana w tym zakresie przez organ odwoławczy była prawidłowa.

W dominującej części zarzuty skargi i przedstawiona na ich poparcie argumentacja została poświęcona zagadnieniu ustalenia wartości budowli będącej przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości za 2016 r. Skarżąca odnosi zakres sporu do kwestii czy budowle przynależące do farmy wiatrowej (część budowlana elektrowni wiatrowej, drogi, place manewrowe, linie kablowe i światłowodowe), której jest właścicielem, powinny być opodatkowane począwszy od 1 stycznia 2016 r., a jeżeli tak, to czy wartość ta powinna być ustalona w oparciu o ewidencję środków trwałych, czy ma to być wartość rynkowa. Skarżąca zauważa, że wartość rynkowa ustalona przez rzeczoznawcę ([...] zł.) jest istotnie zawyżona w stosunku do wartości stanowiącej podstawę amortyzacji rzeczonych budowli w roku 2017 ([...] zł.), to przede wszystkim, nie powinna ona w ogóle znaleźć zastosowania dla potrzeb określania podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli Spółki w niniejszej sprawie. Skarżąca podnosi, że zakończyła budowę budowli dnia [...] r., natomiast dopiero [...] r. wprowadziła budowle do ewidencji środków trwałych, przez co na dzień 1 stycznia 2016 r. wartość, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie istniała. W tej sytuacji, w ocenie Spółki, w świetle stanowiska prezentowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych określenie podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wartości rynkowej budowli, jeżeli jej zaistnienie miało miejsce w jednym roku kalendarzowym, natomiast wprowadzenie tej budowli do ewidencji środków trwałych nastąpiło po 1 stycznia roku kalendarzowego następującego po roku, w którym budowla została wprowadzona do tej ewidencji i wprowadzenie to nastąpiło zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. przepisami regulującymi zasady wprowadzania budowli do ewidencji środków trwałych, prowadzonej na potrzeby podatku dochodowego, to zastosowanie wartości rynkowej (ani wartości odtworzeniowej) budowli w celu ustalenia podstawy opodatkowania tej budowli nie jest dopuszczalne.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Jednocześnie w myśl art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawą opodatkowania dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6 - wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Zwrócić należy przy tym uwagę na treść art. 4 ust. 5 u.p.o.l., który stanowi, że jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że budowa będących przedmiotem rozważań w sprawie budowli została zakończona [...] r. Organ ustaliły tę okoliczność na podstawie przekazanej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w T. dokumentacji (k.8 akt admin. I inst.). Kluczowe znaczenie mają w tym zakresie dokonane przez kierownika budowy wpisy na stronie 9 dziennika budowy: z dnia [...] r. – "Oświadczam, że obiekt budowlany wykonano zgodnie z warunkami pozwolenia na budowę oraz przepisami, a w czasie robót wprowadzono zmiany nieodstępujące w sposób istotny od zatwierdzonego projektu budowlanego, warunków pozwolenia na budowę. Jednocześnie oświadczam, że teren budowy został doprowadzony do należytego stanu i porządku. Obiekt nadaje się do użytkowania" oraz z dnia [...] r. – "Dziennik budowy zakończono wpisem na str. 9" oraz dokonane przez Skarżącą, pismem z dnia [...] r., zawiadomienie o zakończeniu budowy.

Wobec powyższego organ odwoławczy zasadnie przyjął budowle podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości istniały w grudniu 2015 r., gdyż ich budowa była wówczas zakończona. W świetle art. 6 ust. 2 to ten moment decydował o powstaniu obowiązku podatkowego od dnia 1 stycznia roku następnego, czyli 2016, ponieważ nie rozpoczęto użytkowania budowli przed jej ostatecznym wykończeniem. Organ odwoławczy wskazał w związku z tym, że nieuzasadnione jest stanowisko Spółki wskazujące, że skoro wymienione w opinii biegłego składniki majątku nie stanowiły na dzień 1 stycznia 2016 r. środków trwałych, gdyż nie były wprowadzone do ewidencji, to nie mogą być opodatkowane podatkiem od nieruchomości. W celu możliwości opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości, obiekty budowlane nie muszą być środkami trwałymi w używaniu, gdyż ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, obowiązek podatkowy wiąże z własnością danego składnika majątku (obiektu budowlanego), a nie z ewidencją środków trwałych. Jedynie zaś podstawę opodatkowania ustala się na dzień 1 stycznia roku podatkowego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zasadnie przyjęło, że konieczne było ustalenie wartości rynkowej budowli będących przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości, a stanowiących elementy składowe farmy elektrowni wiatrowych, gdyż Spółka nie ustaliła dla nich na dzień 1 stycznia 2016 r. wartości początkowej dla celów amortyzacji podatkowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., bowiem Spółka nie wprowadziła ich wówczas do tej ewidencji. Tylko w takim przypadku organ byłby związany wartością określoną przez Skarżącą dla celów amortyzacji, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ostatecznie przyjęcie budowli jako środków trwałych do używania nastąpiło [...] r. (k.61-67 akt admin. org. odwoł.)

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, powoływanym także przez Skarżącą w odniesieniu do analogicznego stanu faktycznego, wyrażony został pogląd, że "zarzuty naruszenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są o tyle niezasadne, iż w niniejszej sprawie nie miały one zastosowania; podobnie jak przepisy (...) ustawy Prawo energetyczne. Organy podatkowe właściwe w sprawie podatku od nieruchomości zasadniczo nie są kompetentne do ustalania wartości budowli w oparciu o przepisy o podatkach dochodowych. W rozpatrywanym przypadku mogłyby one pojawić się wówczas, gdyby w dniu 1 stycznia 2011 r., tj. w dniu powstania obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego, budowla była wpisana do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych i jako środek trwały amortyzowana. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podstawę opodatkowania budowli stanowiłaby wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji. Ponieważ jednak budowle stanowiące przedmiot sporu nie były wpisane do ewidencji środków trwałych i wartości materialnych (nie były amortyzowane), a przy tym spółka nie podała wartości rynkowej przedmiotu opodatkowania (art. 6 ust. 5 u.p.o.l.), słusznie organ podatkowy uznał, iż zastosowanie znajduje art. 4 ust. 1 pkt 7 u.p.o.l. i powołał biegłego w celu ustalenia wartości rynkowej budowli (...) Na aprobatę zasługuje natomiast stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż powstanie obowiązku podatkowego nie jest uwarunkowane uzyskaniem prawa do użytkowania budynku. W myśl art. 6 ust. 2 u.p.o.l., jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. W art. 6 ust. 2 u.p.o.l. zakresy znaczeniowe przesłanek powstania obowiązku podatkowego w postaci "zakończenia budowy" i "rozpoczęcia użytkowania budowli" mają charakter rozłączny. Rozpoczęcie użytkowania budowli staje się z woli ustawodawcy przesłanką powstania obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy następuje przed zakończeniem budowy. Jeśli zaś zakończenie budowy, jak to miało miejsce w rozpoznanej sprawie, wyprzedza rozpoczęcie użytkowania budowli, to obowiązek podatkowy powstaje 1 stycznia roku następującego po zakończeniu budowy. Organy podatkowe prawidłowo ustaliły, że budowa została zakończona w grudniu 2010 r. Wskazały dowody, które w sposób bezsprzeczny zaświadczają wystąpienie tej okoliczności. (...) Kwestia daty uzyskania przez skarżącą faktycznego przyłączenia do sieci elektrycznej oraz uzyskania koncesji na wytwarzanie energii, nie mają zatem istotnego znaczenia dla ustalenia, kiedy uzyskała ona status podatnika podatku od nieruchomości. W tej mierze decydujące znaczenie ma spełnienie przesłanki z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., to jest istnienie budowli, w konkretnym przypadku zakończenie budowy budowli przed dniem 1 stycznia 2011 r." (por. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2018 r., sygn. akt II FSK 3339/17; publ.: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej: CBOSA). Wprawdzie Skarżąca powołując powyższy wyrok (uchylający wyrok Sądu I instancji w jej analogicznej sprawie) wskazuje na zasadność przedstawianej argumentacji, niemniej jednak uważna analiza uzasadnienia tego wyroku prowadzi do wniosku, że w istocie rzeczy zastrzeżenia NSA dotyczyły oceny dowodu z opinii biegłego i braku odniesienia się przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku do wszystkich zagadnień mających wpływ na rozstrzygnięcie, a nie sposobu ustalenia podstawy opodatkowania.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę zaprezentowane wyżej stanowisko w pełni podziela. Jako nieznajdujące uzasadnienia należy zatem ocenić zarzuty skargi dotyczące ustalenia wartości budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w 2016 r. i odwołujące się do uregulowań w szczególności art. 9 ust. 1, art. 16a ust. 1 oraz art. 16d ust. 2 u.p.d.p.

W związku z powyższym w sprawie znajduje zastosowanie art. 4 ust. 5 u.p.o.l., który stanowi, że jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3, nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego. Ponadto w myśl art. 4 ust. 7 u.p.o.l. w sytuacji, gdy podatnik nie określił wartości budowli, o których mowa w ust. 1 pkt 3 oraz w ust. 5, lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy powoła biegłego spośród rzeczoznawców majątkowych, o których mowa w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.) – dalej: u.g.n.

Zgodnie z art. 150 ust. 1-3 u.g.n. w wyniku wyceny nieruchomości dokonuje się określenia wartości rynkowej, odtworzeniowej, katastralnej lub innych rodzajów wartości stosownie do odrębnych przepisów. Wartość rynkową określa się dla nieruchomości, które są lub mogą być przedmiotem obrotu, natomiast wartość odtworzeniowa określana jest dla nieruchomości, które ze względu na rodzaj, obecne użytkowanie lub przeznaczenie nie są lub nie mogą być przedmiotem obrotu rynkowego, względnie, gdy wymagają tego przepisy szczególne.

W opinii w części poświęconej rodzajowi wartości przedmiotu wyceny (pkt 6.1.) biegły odwołując się do powyższych uregulowań wskazał, że "dla wycenianych budowli nie istnieje aktywny rynek. Po analizie stwierdzono brak obrotu podobnymi obiektami oraz brak jakichkolwiek porównywalnych transakcji, dlatego też nie było możliwe zastosowanie podejścia porównawczego oraz określenie wartości rynkowej. Biegły zwrócił uwagę, że przyjęcie wartości odtworzeniowej zamiast wartości rynkowej może dotyczyć nieruchomości zabudowanych lub ich części składowych. Może się to odnosić do wycen na potrzeby rynkowe nieruchomości niewystępujących lub rzadko występujących w obrocie rynkowym, dla których nie ma liczby danych rynkowych wystarczających do określenia wartości rynkowej. Po dokonaniu analizy wskazanych w opinii źródeł biegły stwierdził, że brak jest informacji o wartości transakcyjnej poszczególnych obiektów podlegających wycenie. Dodał także, że nieliczne są także informacje o transakcjach sprzedaży farm wiatrowych jako całości, a najczęściej obejmują one sprzedaż całych przedsiębiorstw lub ich zorganizowanych części, a nie poszczególnych składników majątku, a zwłaszcza fundamentów, wież bez turbin, dróg czy sieci kablowych. W konsekwencji biegły przyjął, że transakcje obejmujące sprzedaż przedsiębiorstw lub ich części byłyby niewystarczające do dokonania wyceny, co uniemożliwiło zastosowanie podejścia porównawczego oraz określenie wartości rynkowej. W związku z powyższym uzasadnione było określenie wartości odtworzeniowej metodą kosztów odtworzenia. Jednocześnie biegły, z powołaniem przepisów art. 153 ust. 3 u.g.n. oraz §§ 21-23 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze zm.), określił zasady określania wartości metodą kosztów odtworzenia oraz uzasadnił wybór metody i wskazał etapy wykonania wyceny (pkt 6.2. opinii). Samorządowe Kolegium Odwoławcze dokonało oceny odniosło się też do przyjętej koncepcji określenia wartości budowli jako wartości odtworzeniowej aprobując to rozwiązanie oraz przyjętą metodologię. W ocenie Sądu stanowisko organu odwoławczego znajdowało oparcie w treści opinii biegłego i było też uzasadnione okolicznościami faktycznymi.

Odnośnie zagadnienia opodatkowania przyłączy kablowych elektrowni wiatrowych i tego, czy stanowią one kanalizację kablową, należy zauważyć, że w myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Rozstrzygnięcie wskazanego sporu wymaga analizy pojęcia "budowli". Definicja ustawowa budowli zawarta jest w art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., który stanowi, że jest nią obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Konstrukcja definicji budowli na gruncie podatku od nieruchomości została oparta na terminologii zawartej w Prawie budowlanym. W stanie prawnym obowiązującym do dnia 16 lipca 2016 r. i mającym zastosowanie do wymiaru podatku za cały rok 2016, zgodnie z art. 3 pkt 3 p.b., przez budowlę należało rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Podkreślenia wymaga, że przepis art. 3 pkt 3 p.b. wyraźnie wskazywał, że za budowlę należy traktować także części budowlane urządzeń technicznych m.in. elektrowni wiatrowych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Z kolei kanalizacja kablowa została zakwalifikowana jako obiekt liniowy, który został zdefiniowany w art. 3 pkt 3a p.b., co oznacza obiekt budowlany, którego charakterystycznym elementem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W toku postępowania podatkowego organy ustaliły, że infrastrukturę elektryczną, do której może być kwalifikowane jako obiekty liniowe tworzą: linia kablowa SN oraz kable światłowodowe dla potrzeb wymiany danych pomiędzy stacją [...], a urządzeniami poszczególnych elektrowni wiatrowych stanowiące wewnętrzną linię światłowodową w celu umożliwienia transmisji wymaganych danych o stanie farmy, a w szczególności sterowanie urządzeniami elektroenergetycznymi na farmie. Na podstawie dokumentacji projektowej organy wskazały, że co do linii SN "zaprojektowano ją jako sieć kablową składającą się z jednego obwodu wprowadzonego do stacji [...] (...). Kable elektroenergetyczne 15 kV układane będą w rowie w układzie trójkątnym, na głębokości min. 1,5 m w miejscach skrzyżowania i zbliżeń z istniejącymi drogami, natomiast na użytkach rolnych na głębokości 1,1 m. Kabel układać na 10 cm podsypce piasku, przesypując go taką samą warstwą piasku. Trasę kabli ułożonych w ziemi należy na całej długości oznaczyć folią z tworzywa sztucznego o kolorze czerwonym. Kabel w rowie układać w układzie trójkątnym linią falistą z zapasem 1-3% długości wykopu (...). Przy skrzyżowaniu z drogą gruntową (jak również kabli biegnących wzdłuż drogi), kablem telekomunikacyjnym, światłowodowym, kable ułożyć w rurze ochronnej (...). Natomiast wszelkie przepusty oraz przyciski (dla skrzyżowań z drogami o konstrukcji mocnej, rowami melioracyjnymi, na terenie kolejowym) wykonać używając rur SRS, stalowych lub RHDPEp. Natomiast w odniesieniu do kabli światłowodowych, to sieć światłowodowa zostanie wykonana w kanalizacji optotelekomunikacyjnej, leżącej we wspólnym wykopie razem z kablami SN. Kanalizację optotelekomunikacyjną stanowi rura RHDPE (...). Do poszczególnych elektrowni wiatrowych kabel zostanie wprowadzony z zabudowaną w fundament rurę SRS50 I SRS160. Do wykonania sieci światłowodowej należy użyć zewnętrznych kabli światłowodowych jednodomowych (...). Rury kanalizacji światłowodowej zostaną oznaczone w sposób umożliwiający ich jednoznaczne zidentyfikowanie". Na tej podstawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że linie kablowe SN są położone w gruncie, a w miejscach skrzyżowań z drogami w rurach ochronnych; linie światłowodowe na całym odcinku umieszczone są w rurach ochronnych (kanalizacji kablowej). W przypadku linii SN - rura ochronna, osłonowa czy przepust rurowy nie stanowi kanalizacji kablowej. Zdaniem organu odwoławczego, linie kablowe SN stanowią w całości budowlę. Natomiast linie światłowodowe umieszczone w kanalizacji nie stanowią budowli jako obiektów liniowych, w związku z tym opodatkowaniu będzie podlegała wyłącznie kanalizacja kablowa, których podatnik nie wykazał w złożonej za 2016 rok deklaracji na podatek od nieruchomości.

Zdaniem Sądu rury ochronne, w których linia kablowa SN przebiega przy skrzyżowaniu z drogą gruntową, wzdłuż takiej drogi, bądź z kablem telekomunikacyjnym lub światłowodowym, czy w przepustach i przeciskach przy skrzyżowaniu z drogami o mocnej konstrukcji, rowami melioracyjnymi oraz na terenie kolejowym, nie stanowią kanalizacji kablowej w rozumieniu powołanych wyżej przepisów.

Rury osłonowe umieszczono w niewielkiej części w miejscu skrzyżowań z drogami i innymi przeszkodami, np. rowami melioracyjnymi, kablami, nie spełniają wyżej wymienionych warunków. Przede wszystkim ich charakterystycznym parametrem nie jest długość, bowiem nie stanowią zwartego ciągu, co stanowi przesłankę uznania za kanalizację kablową. Zainstalowane przez rury ochronne służą jedynie do osłony w newralgicznych punktach kabli położonych w ziemi. Zatem, poza tym, że nie są przeznaczone do instalowania kabli (pełnią jedynie funkcję osłonową), stanowią krótkie odcinki, które nie są ze sobą połączone (ich cechą charakterystyczną nie jest długość). Stwierdzić należy, że określenia "rura osłonowa" i "kanalizacja kablowa" nie są pojęciami tożsamymi. Rury osłonowe umieszczone w miejscu skrzyżowań z drogami i innymi wskazanymi wyżej przeszkodami, nie cechują się długością, więc nie stanowią kanalizacji kablowej. Zatem przedmiotem opodatkowania pozostają linie kablowe ułożone bezpośrednio w ziemi, co wprost reguluje przepis art. 3 pkt 3a p.b. Wskazuje na to także będąca podstawą ustaleń dokumentacja, gdzie jak wyżej wskazano kable elektroenergetyczne SN zasadniczo układane będą w rowie w układzie trójkątnym. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA, który stwierdził m.in., że "skoro rury osłonowe zainstalowano jedynie do osłony kabli położonych w przejściach poprzecznych pod pasem drogowym oraz pod przepustami i zjazdami, to stanowią krótkie odcinki, które nie są ze sobą połączone, a zatem ich charakterystycznym parametrem nie jest długość – nie stanowią zwartego ciągu. Prowadzi to do wniosku, że nie stanowią definicji "obiektu liniowego" (...) Rury osłonowe umieszczone pod pasem drogowym, pod przepustami i zjazdami nie cechują się długością, więc nie stanowią kanalizacji kablowej" (por. wyrok NSA z dnia 13 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 876/17; publ.: CBOSA).

W uzasadnieniu skargi Skarżąca jako szczególnie istotną okoliczność podnosi, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3338/17 "uznał słuszność jej rozumowania (...) i nie uznał, aby fakt, że linia SN położona jest jedynie w nieznacznej części wewnątrz rur osłonowych, które nie zachowują parametru ciągłości, uzasadniała przyjęcie do podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości wartości rzeczonej linii SN. Zamiast tego NSA wprost wskazał, iż w sytuacji takiej jak będąca również udziałem Spółki w niniejszej sprawie, przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest jedynie kanalizacja kablowa, zaś linia kablowa w niej, chociaż w części przebiegająca, pozostaje w całości poza przedmiotem opodatkowania tym podatkiem". Analiza treści uzasadnienia powołanego wyżej wyroku NSA nie potwierdza, aby Sąd taki pogląd wyraził. Co najwyżej zauważył, że "(...) W złożonym odwołaniu spółka uznała, że infrastruktura elektryczna składająca się m.in. z kabli umieszczonych bezpośrednio w ziemi, jak też w kanalizacji kablowej podziemnej, nie jest budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a w związku z tym nie będzie opodatkowana podatkiem od nieruchomości". Po pierwsze zatem Naczelny Sąd Administracyjny przytacza pogląd Skarżącej, a nie prezentuje własne stanowisko. Po drugie zaś Sąd przywołał stanowisko Spółki w kontekście oceny uzasadnienia zaskarżonego w tamtej sprawie wyroku, której dokonywał Sąd kasacyjny. Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie ma to znaczenia i świadczyć może o mylnym odczytaniu uzasadnienia wyroku z dnia 28 listopada 2019 r.

Podsumowując powyższe należy zatem przyjąć, że stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w odniesieniu do opodatkowania linii kablowej SN było trafne.

W ocenie Sądu organ nie dopuścił się także zarzucanych mu naruszeń przepisów postępowania. Skarżąca miała możliwość brania czynnego udziału w postępowaniu, była informowana o podejmowanych czynnościach procesowych. Spółce zapewniono możliwość dostępu do akt sprawy i wypowiadania się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego. Zastrzeżenia Skarżącej dotyczące oceny prezentowanego przez nią stanowiska nie oznaczają uchybienia przepisom postępowania. Organy mają, wszakże prawo do swobodnej oceny zebranych w toku postępowania dowodów i tak też postępowały.

Mając na uwadze, że organ nie naruszył wskazanych w skardze przepisów prawa procesowego i materialnego, na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd oddalił skargę.

T. Wójcik M. Łent J. Szulc