drukuj    zapisz    Powrót do listy

6262 Radni 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Odrzucenie skargi Ordynacje wyborcze Samorząd terytorialny, Rada Miasta, Odrzucono skargę, II SA/Bk 482/21 - Postanowienie WSA w Białymstoku z 2021-09-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 482/21 - Postanowienie WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2021-09-16 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2021-06-24
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Barbara Romanczuk /sprawozdawca/
Grażyna Gryglaszewska /przewodniczący/
Małgorzata Roleder
Symbol z opisem
6262 Radni
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Odrzucenie skargi
Ordynacje wyborcze
Samorząd terytorialny
Sygn. powiązane
III OZ 1263/21 - Postanowienie NSA z 2021-12-21
III OZ 1264/21 - Postanowienie NSA z 2021-12-21
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 1319 art. 384 par. 1 w zw. z art. 9 par. 1
Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. Kodeks wyborczy - t.j.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 58 par. 1 pkt 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Tezy

Z przepisu art. 9 § 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1319) wynika, że o zachowaniu siedmiodniowego terminu do wniesienia skargi na uchwałę stwierdzającą wygaśnięcie mandatu radnego decyduje data złożenia skargi organowi gminy, a nie jej nadanie w urzędzie pocztowym. Przepis ten jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 83 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.Dz.U. z 2019 r. poz. 2325).

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder,, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 września 2021 r. sprawy ze skargi R. H. na uchwałę Rady Miejskiej w A. z dnia [...] kwietnia 2021 r., Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego p o s t a n a w i a odrzucić skargę ,

Uzasadnienie

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Rada Miejska w A. w dniu [...] kwietnia 2021 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego R. H. z powodu naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z prowadzeniem działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego. Uchwała została podjęta na podstawie art. 383 § 1 pkt 5 i § 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1319 – dalej jako "k.w.") w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 15 oraz art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713, poz. 1378 - dalej jako "u.s.g.").

W uzasadnieniu uchwały Rada Miejska wskazała, że w okresie sprawowania mandatu radnego R. H. korzystał z mienia komunalnego gminy w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą pod nazwą [...], które polegało na korzystaniu z pływalni miejskiej oraz dzierżawieniu płyty piłkarskiej na podstawie umów zawieranych z Centrum Sportu i Rekreacji w A., co stanowić miało naruszenie art. 24f ust. 1 u.s.g. W ocenie organu, korzystanie z mienia gminnego na zasadzie powszechnej dostępności na warunkach ogólnych czy też na warunkach ustalonych powszechnie dla danego typu czynności prawnych powinno być rozumiane wąsko i nie powinno dotyczyć takich przypadków, gdy korzystanie z mienia komunalnego umożliwia czerpanie przez radnego korzyści z tego mienia w sposób i w czasie, w którym nie jest jednocześnie możliwe korzystanie z tego mienia przez inne podmioty. W okresie zawarcia takiej umowy przez radnego, inne podmioty nie miały możliwości korzystania z mienia komunalnego. Na tej podstawie organ uznał, że zawarta na czas określony umowa najmu/dzierżawy części obiektów Gminy Miasta A. w celu organizacji zajęć w ramach własnej działalności gospodarczej, nie może być więc zakwalifikowana jako umowa zawarta w warunkach powszechnej dostępności tego mienia i na warunkach powszechnie ustalonych. Ponadto organ powołał się na okoliczność, że nawet okazjonalność takich działań czy też jednorazowe korzystanie z mienia komunalnego stanowi o naruszeniu w/w zakazu.

Skarżący R. H. uchwałę powyższą otrzymał w dniu 4 maja 2021 r. (k.73), zaś skarga na nią została nadana w Urzędzie Pocztowym w dniu 11 maja 2021 r. (k.39).

W złożonej do tutejszego Sądu skardze skarżący R. H. zarzucił, że organ gminy błędnie przyjął, iż w ramach prowadzonej działalności pod nazwą [...] korzystając z pływalni miejskiej oraz wydzierżawiając płytę piłkarską, stanowiących mienie komunalne Gminy Miasta A., skarżący naruszył art. 24 f ust. 1 u.s.g. przez wykorzystywanie ich do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 24f ust. 1 u.s.g. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że prowadzenie działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminnego na zasadach powszechnej dostępności jest prowadzeniem działalności gospodarczej przez radnego z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, podczas gdy radny prowadząc w ten sposób działalność gospodarczą nie korzystał z mienia komunalnego w sposób uprzywilejowany;

2. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 383 § 1 pkt 5 k.w. poprzez stwierdzenie, że radny naruszył ustawowy zakaz łączenia mandatu radnego z wykonywaniem określonych w odrębnych przepisach działalności, podczas gdy radny nie prowadził działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminy w rozumieniu art. 24f ust. 1 u.s.g.

W uzasadnieniu skarżący przedłożył szereg dokumentów na okoliczność incydentalnego charakteru prowadzonej działalności z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, stawek za najem/dzierżawę ustalonych odgórnie, regulowania należności wynikających z zawartych umów na nieuprzywilejowanych zasadach i na tej podstawie wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym, kosztów zastępstwa procesowego.

Przytaczając orzecznictwo sądów administracyjnych podkreślił, że przepis wyłącza spod zakazu korzystanie przez radnego z mienia gminnego na zasadach pełnej powszechności. W tym znaczeniu analizowane przepisy normujące wygaszanie mandatu radnego nie mają charakteru bezwzględnego, albowiem służą zapobieganiu jedynie takiej sytuacji, w której występuje rzeczywiste zagrożenie angażowania się radnego w sytuacje mogące poddawać w wątpliwość autorytet konstytucyjnych organów Państwa oraz osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do ich prawidłowego funkcjonowania" (por. wyrok NSA z 18.02.2016 r., 11 OSK 2759/15, LEX nr 2037476, wyrok WSA w Warszawie z 10.07.2014 r., II SA/Wa 521/14, LEX nr 1493233). Co więcej, "z wykładni celowościowej art. 24f ust. 1 u.s.g. wynika, iż o prowadzeniu przez radnego działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy można mówić wtedy, gdy radny korzysta z mienia gminnego na uprzywilejowanych zasadach, wykorzystując swoją pozycję w gminie. Natomiast w przypadkach korzystania przez radnego dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej z mienia gminy na zasadzie powszechnej dostępności do tego mienia lub na warunkach powszechnie ustalonych w odniesieniu do danego typu czynności prawnych dla wszystkich mieszkańców gminy, nie dochodzi do naruszenia zakazu z art. 24f ust. 1 u.s.g." (por. wyrok NSA z 02.12.2015 r., II OSK 2727/15, LEX nr 2000018). Dodatkowo powołał się na stanowisko, że nie narusza zakazu radny, który w związku z prowadzona działalnością gospodarcza korzysta z mienia komunalnego jednorazowo i incydentalnie, jak w niniejszej sprawie na krótkie okresy czasu: 11 dni i 6 dni, tym bardziej, że obiekty przy tym nie były wyłączone dla innych podmiotów przez całe okresy trwania umów, a jedynie 1,5-3 h w ciągu dnia.

Mając powyższe na uwadze skarżący podkreśli, że nie doszło do naruszenia ustawowego zakazu wynikającego z art. 24f ust. 1 u.s.g., bowiem nie uzyskał nieuprawnionej korzyści dla siebie czy bliskich. Co więcej, poprzez najem obiektów Centrum Sportu i Rekreacji w A. przez skarżącego nie doszło do faworyzowania interesu indywidualnego, skoro korzystał z urządzeń, które mogły być zarezerwowane również przez innych mieszkańców A..

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w A. w pierwszej kolejności wniosła o jej odrzucenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego bądź ewentualnie oddalenie skargi.

W uzasadnieniu podniesiono, że skarga powinna być odrzucona na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z uwagi na fakt, iż została wniesiona po terminie. Jak wynika bowiem z treści samej skargi, ale i dowodów doręczenia skargi, skargę doręczono radnemu w dniu 04.05.2021 r., tymczasem wpłynęła ona do organu w dniu 13.05.2021 r. tj. po upływie 7 dni na jej skuteczne złożenie. Organ powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazujące że, sprawy na tle prawa wyborczego, a uregulowane w ustawie z dnia 05.01.2011 r. Kodeks wyborczy, pozostają przedmiotem odrębnej regulacji od trybów ogólnego postępowania administracyjnego. Dostrzega to także skarżący uzasadniając na str. 9 skargi, iż jest to tzw. sprawa wyborcza. Powyższe oznacza, że skarga radnego R. H. powinna była wpłynąć do organu w terminie 7 dni, a nie być w tym terminie nadana pocztą. Zgodnie z przepisami kodeksu wyborczego wszelkie odwołania lub skargi wnosi się bezpośrednio do organu. Jest to wyjątek od obowiązującej we wszystkich procedurach zasady, że nadanie w urzędzie pocztowym w terminie ustawą przewidzianym jest równoznaczne ze złożeniem skargi.

Odnosząc się do zarzutów merytorycznych organ wskazał, że skarżący nie kwestionuje faktu prowadzenia działalności gospodarczej oraz korzystania z mienia gminnego do prowadzonej działalności, podnosząc że jest to marginalna część aktywności radnego, a korzystanie z obiektów odbywało się na podstawie umów, które mógł zawrzeć każdy, a więc brak było waloru uprzywilejowania osoby radnego w tym zakresie.

W ocenie organu użyte w art. 24f ust. 1 u.s.g. sformułowanie "wykorzystywanie" odnosi się do wszystkich przypadków korzystania z mienia komunalnego gminy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na to, czy wykorzystanie to jest stałe bądź jednorazowe. Z punktu widzenia zakresu zastosowania normy wynikającej z art. 24f ust. 1 u.s.g. nie ma więc znaczenia czy umowa była zawarta na 11 albo 6 dni, na co zwraca uwagę skarżący (str. 7 skargi) albowiem ustawodawca nie wskazuje dopuszczalnego, minimalnego okresu w którym takie prowadzenie działalności może nastąpić. Podobnie bez znaczenia pozostaje fakt podnoszony przez radnego, jakoby nie odniósł korzyści z zawarcia takiej umowy (strona 9 skargi) twierdzenie takie jest niezrozumiałe i pozostaje poza zakresem art. 24f ust. 1 u.s.g. albowiem gdyby taką korzyść uzyskał należałoby rozważyć prawnokarne sankcjonowanie, a przecież ustawa nie wymaga, aby do takich czynów doszło. Równie bezzasadne jest twierdzenie skarżącego odnośnie do tego, że korzystanie z mienia przez radnego miało charakter ogólnodostępny i każdy mógł taką umowę zawrzeć, a fakt wyłącznego korzystania z boiska miał miejsce tylko w okresie trwania umowy najmu. Zdaniem organu to właśnie ten ostatni element w postaci korzystania wyłącza ogólnodostępność. Korzystanie z terenu na podstawie umowy najmu, w trakcie wykonania której, inne podmioty są zobowiązane do znoszenia ograniczeń wynikających z wyłącznego korzystania z mienia przez radnego, jest tym co przeczy przesłance ogólnodostępnego korzystania, na którą powołuje się skarżący.

W dniu 12 lipca 2021 r. skarżący złożył pismo procesowe w którym ustosunkował się do argumentów przedstawionych w odpowiedzi na skargę, min. w zakresie wnioskowanego odrzucenia skargi podnosząc, że stosuje się przepisy ogólne i nadanie w Urzędzie Pocztowym wskazuje na zachowanie terminu. Jednocześnie wskazano, iż nawet gdyby złożenie skargi odbyłoby się w urzędzie miejskim poprzez wrzucenie skrzynki podawczej, to jej wpływ zostałby odnotowany dnia następnego, zgodnie z informacjami wskazanymi na stronie internetowej urzędu. Na tej podstawie wniósł o rozpoznanie skargi i uchylenie zaskarżonej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga podlegała odrzuceniu.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest uchwała Rady Miejskiej w A. z dnia [...] kwietnia 2021 r. nr [...] w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego R. H. z powodu naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z prowadzeniem działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego. Uchwała została podjęta na podstawie art. 383 § 1 pkt 5 i § 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1319, dalej k.w.) w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 15 oraz art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1378 - dalej jako "u.s.g.").

Zaakcentować przy tym należy, iż Sąd orzekający w niniejszej sprawie dokonuje kontroli zaskarżonego aktu, ale zobligowany jest w pierwszej kolejności do ustalenia, czy skarga została złożona w terminie zakreślonym przepisami prawa. Zgodnie bowiem z art. 58 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm., zwanej dalej: p.p.s.a), sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

Zauważyć bowiem trzeba – na co słusznie wskazuje organ w odpowiedzi na skargę – że zaskarżenie uchwały w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego odbywa się według odrębnej regulacji tj. ustawy Kodeks wyborczy. Skarżący w skardze również powołuje się na tą regulację podnosząc, że sprawa jest wolna od opłat, gdyż wygaśnięcie mandatu radnego jest sprawą wyborczą w rozumieniu art. 6 k.w. W zakresie natomiast terminu do jej wniesienia, jak wynika z pisma procesowego z dnia 12 lipca 2021 r. (data wpływu do Sądu k. 53) podnosi, że winny mieć zastosowanie przepisy ogólne, a mianowicie wynikające z ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stanowi to wyraz pewnej niekonsekwencji skarżącego, który dowolnie stosuje odpowiednie dla swojej sytuacji prawnej przepisy.

Podkreślić należy, że ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy odmienne niż ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi reguluje zarówno termin, jak i sposób wnoszenia skargi do organu, jako wyjątek od obowiązującej we wszystkich procedurach zasady, że nadanie w urzędzie pocztowym w terminie przewidzianym ustawą jest równoznaczne ze złożeniem skargi.

Stosownie do art. 384 § 1 k.w. od uchwały rady i postanowienia komisarza wyborczego o wygaśnięciu mandatu radnego z przyczyn, o których mowa w art. 383 § 1 pkt 2 - z wyjątkiem powodów wskazanych w art. 10 § 2 art. 11 § 2, oraz pkt 3-5 i 7, zainteresowanemu przysługuje skarga do sądu administracyjnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia uchwały albo postanowienia. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, który stwierdził wygaśnięcie mandatu.

Dla ustalenia zachowania terminu zastosowanie ma art. 9 § 1 k.w., zgodnie z którym ilekroć w kodeksie jest mowa o upływie terminu do wniesienia skargi, odwołania lub innego dokumenty do sądu, organu wyborczego, urzędu gminy, konsula albo kapitana statku, należy przez to rozumieć dzień złożenia skargi, odwołania lub innego dokumentu w sądzie, organowi wyborczemu, w urzędzie gminy, w konsulacie lub kapitanowi statku.

Przepis ten wprowadza odmienne uregulowanie odnośnie zachowania terminu tj. inne niż przewidziane w art. 83 § 3 p.p.s.a., który stanowi, że oddanie pisma w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe albo placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi powszechne w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, albo polskim urzędzie konsularnym jest równoznaczne z wniesieniem go do sądu.

Z cytowanego wyżej art. 9 § 1 k.w. wynika, że o zachowaniu siedmiodniowego terminu do wniesienia skargi na uchwałę stwierdzającą wygaśnięcie mandatu radnego decyduje data złożenia skargi organowi gminy, a nie jej nadanie w urzędzie pocztowym. Przepis ten jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 83 § 3 p.p.s.a. i z tego względu znajduje zastosowanie w rozpoznawanej sprawie.

Powyższe stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Należy wskazać, że zgodnie z przepisami kodeksu wyborczego wszelkie odwołania lub skargi wnosi się bezpośrednio do organu. Jest to wyjątek od obowiązującej we wszystkich procedurach zasady, że nadanie w urzędzie pocztowym w terminie ustawą przewidzianym jest równoznaczne ze złożeniem skargi (por. wyrok NSA z dnia 23 lutego 2016 r., II OSK 103/16; postanowienie NSA z dnia 5 grudnia 2018 r., sygn. akt II OZ 1256/118, postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 25.04.2019 r. sygn. akt II SA/Ol 298/19, CBOSA). Zaakcentować przy tym należy, iż wyrok powołany w replice skarżącego z dnia 12 lipca 2021 r. tj. sprawa o sygn. akt II SA/Bk 520/15 dotyczył również zachowania terminu do złożenie skargi, mimo jej nadania w urzędzie pocztowym, jednakże postanowieniem NSA z dnia 23.02.2016 r. w sprawie sygn. akt II OSK 103/16 (oba CBOSA) wyrok ten został uchylony, a skarga odrzucona. NSA nie podzielił zatem poglądu na, który powołuje się strona skarżąca. W okolicznościach tych Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie podzielił stanowiska zawartego w wyroku o sygn. akt II SA/Bk 520/15, bowiem również praktyka orzecznicza sądów poszła w kierunku uznania, że przepis art. 9 § 1 k.w. jest przepisem szczególnym do przepisu art. 83 § 3 p.p.s.a.

W sprawie bezsporne jest, że zaskarżoną uchwałę doręczono skarżącemu w dniu 4 maja 2021 r., zaś skarga została nadana w Urzędzie Pocztowym w dniu 11 maja 2021 r., a do organu wpłynęła w dniu 13 maja 2021 r., a więc po upływie terminu określonego w art. 384 § 1 k.w. Argumenty zaś podniesione w replice, dotyczące kwestii ewentualnego złożenia skargi w urzędzie miejskim poprzez wrzucenie skrzynki podawczej, co skutkowałoby odnotowaniem wpływu skargi dnia następnego, zgodnie z informacjami wskazanymi na stronie internetowej urzędu, stanowiły rozważania jedynie czysto teoretyczne. Niewątpliwie nie miały one miejsca w niniejszej sprawie, gdyż skarga została nadana w Urzędzie Pocztowym, a nie do skrzynki podawczej urzędu. Gdyby zaś taka sytuacja miała miejsce zapewne byłaby przedmiotem rozważań Sądu, w niniejszym postępowaniu, przy ocenie zachowania terminu do wniesienia skargi.

Końcowo należy jednakże wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany został również pogląd, że skoro warunki wniesienia skargi zostały określone bardziej rygorystycznie w przepisach kodeksu wyborczego należy oczekiwać, że adresat uchwały w sprawie wygaśnięcia mandatu radnego zostanie przynajmniej poinformowany o treści w/w przepisów, celem zapewnienia mu prawa do sądu.

W okolicznościach niniejszej sprawy skarżącemu została przesłana uchwała z dnia 29 kwietnia 2021 r., w której poinformowano radnego, że:

"Od niniejszej uchwały zainteresowanemu przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Skargę wnosi się za pośrednictwem Rady Miejskiej A. w terminie 7 dni od dnia doręczenia uchwały."

Nie został on zatem poinformowany, że skargę wnosi się bezpośrednio do organu, a nadanie jej w urzędzie pocztowym nie jest równoznaczne ze złożeniem skargi. Tym samym mógł pozostawać w usprawiedliwionym, błędnym przekonaniu, że złożenie pisma w polskim urzędzie pocztowym jest równoznaczne z wniesieniem go do Sądu tym bardziej, że faktycznie nadał tą skargę w ostatni dniu do jej wniesienia w Urzędzie Pocztowym. Zwrócić należy uwagę jeszcze raz, że powszechnie wiadomym jest na gruncie różnych procedur sądowych, że nadanie pisma w polskim urzędzie pocztowym w ostatnim dniu terminu równoznaczne jest z wniesieniem go do sądu, a data faktycznego wpływu tego pisma nie ma dla kwestii zachowania terminu znaczenia. W ocenie Sądu w tej konkretnej sytuacji należy domniemywać, że skarżący mógł pozostawać w błędnym przekonaniu o terminie wniesienia skargi, z uwagi na nieprecyzyjne pouczony o sposobie i trybie wniesienia skargi. Takie okoliczności w orzecznictwie sądów administracyjnych były już brane pod uwagę w sprawach, w których wnioskowano o przywrócenie terminu do wniesienia skargi (postanowienie NSA z dnia 13 lutego 2018 r. sygn. akt II OZ 101/18, postanowienie NSA 23 września 2020 r, sygn. akt II OZ 653/20, postanowienie NSA z 20 lipca 2018 r. sygn. akt II OZ 750/18, CBOSA).

W przedmiotowej sprawie skarżący zatem nie pozostaje pozbawiony prawa do sądu i ma możliwość skorzystania z wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, który powinien zostać odrębnie rozpoznany. Na obecnym etapie mimo wnioskowanego przez organ odrzucenia skargi z powodu przekroczenia jej terminu i składanej repliki na odpowiedź organu przez pełnomocnika skarżącego, choćby z ostrożności procesowej wniosek o przywrócenie terminu nie został złożony.

Na podstawie zaś art. 6 p.p.s.a. Sąd nie ma obowiązku udzielania pouczeń co do wszelkich możliwych zachowań, a obowiązek ten odnosi się do wskazówek i pouczeń celowych z punktu widzenia prawidłowego przebiegu procesu i gwarancji procesowych strony, ale strony nie działającej z profesjonalnym pełnomocnikiem. Sąd bowiem nie jest zobligowany do zastępowania strony w dokonywaniu określonych czynności procesowych, czy sugerowaniu kierunku pożądanych działań (podobnie NSA w wyroku z 7.09.2018 r. sygn. akt II OSK 1435/17, LEX nr 2563810).

W tych okolicznościach merytoryczne zarzuty podnoszone w skardze nie mogły być brane pod uwagę w niniejszym stanie faktycznym, a skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., należało odrzucić.

Końcowo jedynie należy wskazać, że Sąd formalnie nie rozpoznał wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a., bowiem z uwagi na charakter rozstrzygnięcia dowody te nie były niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. W związku z treścią art. 209 p.p.s.a. nie było również podstaw do zasądzenia kosztów postępowania organowi.



Powered by SoftProdukt