Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi [...] na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania oddala skargę.

1.1. Pismem z dnia 25 marca 2017 r. X. X. (dalej zwana również skarżącą lub wnioskodawczynią) zwróciła się z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

1.2. We wniosku o wydanie interpretacji skarżąca przedstawiła opis zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym w kwietniu 2017 r. zamierza zawrzeć umowę leasingu operacyjnego. Przedmiotem umowy będzie samochód osobowy, który wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać wyłącznie do działalności gospodarczej. Skarżąca spotkała się z rożnymi poglądami, przestawiającymi wykluczające się wzajemnie stanowiska w zakresie dotyczącym wpisywania do prowadzonej ewidencji wyjazdów związanych z tzw. eksploatacja pojazdu. Z uwagi na powyższe postanowiono zwrócić się z wnioskiem o wydanie interpretacji.

1.3. Wnioskodawczyni zwróciła się pierwotnie do organu z pytaniem, czy podatnik wykorzystujący samochód osobowy wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej ma obowiązek wpisywania do ewidencji przebiegu pojazdu wyjazdów związanych z jego obsługą (m. in. takich jak dojazd do stacji paliw w celu zatankowania pojazdu, dojazd do stacji serwisowej celem wykonania napraw, przeglądów, dojazd do myjni celem umycia pojazdu), jeśli m. in. w ustalonych zasadach używania określi, że takie wyjazdy nie podlegają wpisowi do tej ewidencji?

1.4. W ocenie skarżącej nie ma ona obowiązku ewidencjonowania wyjazdów związanych z obsługą pojazdu, w szczególności wyjazdów we wskazanych powyżej celach bowiem czynności obsługowe nie stanowią wykorzystania pojazdu, będąc jedynie czynnościami koniecznymi, pomocniczymi i niezbędnymi w codziennej eksploatacji pojazdu. Powołano się również na postanowienia art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm. – dalej w skrócie: "ustawa o PTU"). Omawiane czynności zdaniem wnioskodawczyni tym bardziej nie stanowią wykorzystania pojazdu do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

2.1. Wezwaniem z dnia 15 maja 2017 r. zwrócono się do skarżącej o doprecyzowanie przedstawionego opisu sprawy poprzez udzielenie odpowiedzi na następujące informacje:

1) Czy wnioskodawczyni jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT?

2) Jaki to jest pojazd, który będzie przedmiotem umowy leasingu (jaka jest marka i rodzaj pojazdu)?

3) Czy z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym dotyczących opisanego samochodu wynika liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy oraz jego dopuszczalna ładowność? Jeżeli tak, to należy wskazać powyższe wartości.

4) Czy ww. samochód to pojazd, którego konstrukcja wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne oraz czy skarżąca będzie posiadała dokumenty wydane zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy o PTU, potwierdzające wymagania dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 tego aktu?

5) Czy wskazany samochód to pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, czy z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym będzie wynikało takie przeznaczenie?

6) Jeśli konstrukcja tego pojazdu nie wyklucza jego użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (czyli nie jest to samochód opisany w ww. pkt 4 i 5), to należy wyjaśnić:

a) czy będą istniały okoliczności obiektywnie potwierdzające brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego, jeżeli tak to należy szczegółowo wskazać, jakie to są okoliczności?

b) czy wnioskodawczyni ustali zasady co do sposobu wykorzystywania pojazdu wykluczające jego użycie do celów prywatnych, jeśli tak to należy wskazać, jakie to będą zasady i jakie zostaną podjęte działania zabezpieczające ich wykonanie?

c) w jaki sposób skarżąca będzie nadzorowała używanie ww. samochodu wyłącznie do celów działalności gospodarczej i w czym to się będzie przejawiać?

d) czy będzie istniał nadzór nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych (np. GPS)?

e) czy wnioskodawczyni dokona należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych, należy wskazać, jakie czynności zostaną podjęte i w czym ta staranność będzie się przejawiać?

7) czy skarżąca będzie prowadził ewidencję przebiegu samochodu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o PTU, wykluczającą użycie ww. samochodu do celów prywatnych? Jeśli tak, to należy wskazać w jaki sposób wnioskodawczyni będzie ją prowadziła?

8) na kogo wystawiane będą faktury za wydatki dotyczące ww. samochodu?

9) czy wskazany samochód będzie wykorzystywany przez skarżącą wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, czy również do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem?

10) czy samochód, o którym mowa w opisie sprawy będzie także wynajmowany innym osobom, w tym np. pracownikom w czasie wolnym od pracy?

11) czy skarżąca złoży naczelnikowi urzędu skarbowego informację VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniesie pierwszy wydatek związany z przedmiotowym samochodem?

2.2. Wnioskodawczyni została ponadto wezwana do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji poprzez przeformułowanie zadanego pytania, tak aby dotyczyło ono stosowania konkretnego przepisu/przepisów prawa podatkowego w skonkretyzowanym stanie faktycznym oraz o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej opisu sprawy w zakresie przeformułowanego pytania.

3.1. W piśmie z dnia 06 czerwca 2017 r. skarżąca wyjaśniła, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT (pytanie nr 1). Przedmiotem leasingu jest Fiat [...] - samochód osobowy (pytanie nr 2). Z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym nie wynika liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy oraz jego dopuszczalna ładowność (pytanie nr 3). W odniesieniu do pytania nr 4 i 5 skarżącą udzieliła odpowiedzi przeczących. Odnośnie zaś pytania nr 6 wnioskodawczyni wskazała, że posiada kilka samochodów i tylko to auto będzie wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej działalności (lit. a). Skarżąca zamierza sporządzić regulamin określający zasady wykorzystywania pojazdu wykluczające jego użycie do celów prywatnych. Skarżąca najprawdopodobniej będzie tylko osobiście wykorzystywać wskazany powyżej samochód (lit. b). Pojazd będzie parkowany w siedzibie firmy i jego ewentualne wykorzystanie będzie wymagało zgodny wnioskodawczyni (lit. c). Osoby wykorzystujące pojazd będą wyposażone w telefony komórkowe pozwalające łatwo zlokalizować ich położenie (lit. d). Powyższe odpowiedzi wskazano również formułując odpowiedź na pytanie nr 6 lit. e. Wnioskodawczyni wskazała, że będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu zgodnie z zasadami określonymi w art. 86a ust. 7 ustawy o PTU (pytanie nr 7). Faktury będą wystawiane na firmę skarżącej (pytanie nr 8). Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT (pytanie nr 9). Skarżąca nie będzie wynajmowała samochodu innych osobom (pytanie nr 10). Złożony zostanie formularz VAT-26 (pytanie nr 11).

3.2. Skarżąca przeformułowała pytanie w ten sposób, że zwróciła się do organu z zapytaniem, czy w prowadzonej ewidencji przebiegu samochodu, założonej na podstawie art. 86a ust. 7 ustawy o PTU dla wskazanego powyżej pojazdu jest zobowiązana wpisywać wyjazdy w celu m. in. tankowania, serwisowania, które nie są wykorzystaniem pojazdu bezpośrednio do celów prowadzonej działalności gospodarczej i nie stanowią użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W ocenie skarżącej nie ciąży na niej wskazany powyżej obowiązek. Skarżąca podtrzymała przy tym wcześniejsze uzasadnienie swojego stanowiska.

4.1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, postanowieniem z dnia 26 czerwca 2017 r., nr [...], odmówił wszczęcia postępowania w sprawie z wymienionego na wstępie wniosku o wydanie interpretacji.

4.2. Powołując się m.in. na art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm. – dalej w skrócie: "O.p.") wskazano, że zarówno stan faktyczny, jak i zdarzenie przyszłe przedstawiane we wniosku muszą być skonkretyzowane i dotyczyć zindywidualizowanego podmiotu. Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego może być ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy (zainteresowanego) na gruncie przepisów prawa podatkowego. Istotą interpretacji indywidualnej jest więc rozstrzygnięcie, czy wnioskodawca prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe. Z wnioskiem o wydanie interpretacji może wystąpić osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Omówiono funkcję ochronną interpretacji indywidualnych. Zdaniem organu samo wskazanie przepisu prawa podatkowego, jako budzącego wątpliwości interpretacyjne, nie jest wystarczające do uzyskania interpretacji. Należy przede wszystkim wskazać konkretne zdarzenie (zaistniałe lub przyszłe), w odniesieniu do którego wnioskodawca ma wątpliwości w kwestii zastosowania danego przepisu prawa podatkowego. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację. Organ, wydając interpretację indywidualną, nie ustanawia normy indywidualnej, nie rozstrzyga też o prawach i obowiązkach. Jego rola sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi doradztwa, a ogranicza się do dokonania subsumpcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dany przepis ma zastosowanie. W celu uzyskania interpretacji indywidualnej niezbędne jest spełnienie przez wnioskodawcę łącznie dwóch warunków, tj. posiadanie legitymacji procesowej do występowania w charakterze zainteresowanego oraz by przedmiot zapytań dotyczył interpretacji przepisów prawa podatkowego (materialnego) w konkretnej, indywidualnej sprawie. Zdaniem organu żądanie skarżącej sprowadza się w istocie do potwierdzenia konieczności dokonywania wpisów do ewidencji przebiegu pojazdu, tj. wpisów wyjazdów w celu m.in. tankowania, serwisowania przy jednoczesnym stwierdzeniu, czy wyjazdy te stanowią wykorzystanie pojazdu bezpośrednio do celów prowadzonej działalności gospodarczej i nie stanowią użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. W ocenie organu nie jest on kompetentny do udzielenia odpowiedzi na postawione pytanie. Poruszone kwestie dotyczą zagadnień, których rozwiązania nie może dostarczyć interpretacja indywidualna. Wydanie interpretacji indywidualnej wymagałoby w istocie poddania ocenie (zinterpretowania) opisu zdarzenia przyszłego oraz prawidłowości przyjętych przez skarżącą rozwiązań, a nie przepisu prawa podatkowego. Ocena taka może być natomiast przeprowadzona wyłącznie w ramach postępowania dowodowego. Końcowo wyjaśniono, że mimo wystosowanego do skarżącej wezwania nie zmieniono zasadniczego zakresu pytania, z którego w dalszym ciągu nie wynika, o jakie konsekwencje podatkowe w odniesieniu do swoich praw czy obowiązków pyta wnioskodawczyni. Powyższe uniemożliwia wydanie interpretacji indywidualnej. W powyższym zakresie nie mamy do czynienia z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego, ale z wnioskiem o ocenę prawidłowości prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu, bez wskazania, jakim obowiązkom skarżącej w zakresie prawa podatkowego rozstrzygnięcie to ma służyć. Zadane przez wnioskodawczynię pytanie nie wyznacza w sposób jednoznaczny zakresu złożonego wniosku oraz nie wskazuje, jakie skutki podatkowe skarżąca chciałaby wywieść z faktu otrzymania interpretacji.

5. Pismem z dnia 04 lipca 2017 r. skarżąca wniosła zażalenie na wymieniona na wstępie postanowienie, domagając się jego uchylenia oraz przeprowadzenia czynności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca zaznaczyła, że w listopadzie 2016 r. wyznaczyła pełnomocnika ogólnego, który został pominięty w trakcie czynności związanych z wnioskiem o wydanie interpretacji.

6.1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, postanowieniem z dnia 09 sierpnia 2017 r., nr [...], utrzymał w mocy swoje postanowienie z dnia 26 czerwca 2017 r.

6.2. Po obszernym przytoczeniu regulacji O.p. normujących instytucję pełnomocnika stwierdzono, że ze złożonego wniosku o wydanie interpretacji nie wynikało, aby wolą skarżącej było działanie w niniejszej sprawie przez pełnomocnika. Skarżąca udzieliła odpowiedzi na wystosowane do niej wezwanie z uwagi na co brak było podstaw by prowadzić czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawczyni ustanowiła pełnomocnika ogólnego.

7.1. Postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 09 sierpnia 2017 r. stanowi przedmiot skargi kierowanej do tutejszego Sądu. W skardze pełnomocnik skarżącej wnosi się o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

7.2. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wnioskodawczyni w dniu 15 września 2016 r. ustanowiła pełnomocnika ogólnego, a pełnomocnictwo to nie zostało odwołane. Zostało ono również wpisane do Centralnego Rejestru Pełnomocnictw Ogólnych. Z uwagi na powyższe organ był zobowiązany do kierowana wszystkich pism do rąk pełnomocnika. Za niezasługującą na uwzględnienie uznano argumentację podnoszącą, aby o braku woli działania przez pełnomocnika miało świadczyć nie umieszczenie we wniosku stosownych danych w rubrykach dotyczących informacji o pełnomocniku do doręczeń lub danych przedstawiciela. Zaznaczono również, że skarżąca we wniosku o wydanie interpretacji źle sformułowała pytanie, co spowodowało uznanie przez organ, że poruszone tym pytaniem zagadnienie wykracza poza zakres wniosku o wydanie interpretacji.

8. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

9.1. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

9.2. W sprawie poddanej sądowej kontroli przedmiotem sporu jest to, czy w sytuacji gdy skarżąca ustanowiła pełnomocnika ogólnego do reprezentowania ją we wszystkich sprawach podatkowych oraz innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych, organ winien kontaktować się wyłącznie z tym pełnomocnikiem, mimo że skarżąca na żadnym etapie postępowania przed organem nie wyraziła woli wzięcia udziału w toczącym się postępowaniu za pośrednictwem pełnomocnika. Zdaniem pełnomocnika skarżącej, który sporządził i wniósł skargę do sądu administracyjnego, organ zobowiązany był kierować wszystkie pisma do pełnomocnika. W ocenie organu, z przebiegu postępowania nie wynikało, że wolą skarżącej było działanie w sprawie poddanej sądowej kontroli przez pełnomocnika, wobec czego organ nie miał podstaw, by prowadzić czynności zmierzające do ustalenia, czy skarżąca ustanowiła pełnomocnika ogólnego.

9.3. Odnosząc się do przedmiotu sporu, należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 138a Ordynacji podatkowej, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2016 r., strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania (§ 1). Pełnomocnictwo może być ogólne, szczególne albo do doręczeń (§ 2). Na mocy art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r., pełnomocnictwo ogólne upoważnia do działania we wszystkich sprawach podatkowych oraz w innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych.

9.4. Okolicznością niekwestionowaną przez organ jest fakt, że skarżąca w dniu 15 września 2016 r. ustanowiła pełnomocnika ogólnego do reprezentowania ją we wszystkich sprawach podatkowych oraz innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych. Poza sporem jest jednak także fakt, że na żadnym etapie postępowania przed organem skarżąca w żadnej formie nie wyraziła woli działania w tym postępowaniu przez pełnomocnika. Z akt sprawy wynika, że w dniu 25 marca 2017 r. skarżąca osobiście sporządziła i wniosła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Następnie, pismem z dnia 6 czerwca 2017 r., osobiście udzieliła odpowiedzi na wezwanie organu z dnia 15 maja 2017 r. W dniu 4 lipca 2017 r. skarżąca samodzielnie sporządziła i wniosła zażalenie na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 czerwca 2017 r. o odmowie wszczęcia postępowania. Dopiero skarga do sądu administracyjnego została sporządzona i wniesiona przez pełnomocnika skarżącej.

9.5. W odniesieniu do powołanych przepisów Ordynacji podatkowej w doktrynie wskazuje się, że działanie przez pełnomocnika jest prawem, a nie obowiązkiem strony. Skorzystanie z tego prawa zależy od woli strony. Dlatego organ podatkowy, co do zasady, nie może żądać, aby strona ustanowiła i działała w sprawie przez pełnomocnika (por. W. Stachurski, Komentarz do art.138(a) ustawy - Ordynacja podatkowa, stan prawny na dzień 20 kwietnia 2017 r., LEX wersja elektroniczna). Ponadto należy zauważyć, że w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649 ze zm.), na mocy której dodany został przepis art. 138d Ordynacji podatkowej wyjaśniono, że "mając na względzie upowszechniającą się tendencję powierzania, przez podatników, maksymalnie szerokiego zakresu ich reprezentacji w sprawach podatkowych innym osobom, włączając w to wszystkie typy procedur podatkowych, zasadne jest wprowadzenie w ustawie - Ordynacja podatkowa nowej instytucji pełnomocnictwa ogólnego otwartej dla wszystkich podatników. Ustanowienie pełnomocnika ogólnego zniesie uciążliwość związaną z dotychczasowym obowiązkiem przedkładania pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa do akt każdej sprawy podatkowej, co nie tylko ograniczy biurokrację w organach podatkowych, ale również uprości reprezentowanie strony przez pełnomocnika." Zacytowany fragment uzasadnienia ustawy wskazuje, że intencją ustawodawcy było ograniczenie biurokracji w organach podatkowych, w szczególności poprzez zniesienie obowiązku przedkładania pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa do akt każdej sprawy podatkowej.

W tym kontekście nie można – jak czyni to pełnomocnik skarżącej w skardze – interpretować art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej w ten sposób, że w sytuacji ustanowienia pełnomocnika ogólnego, strona jest zobowiązana do działania przez tego pełnomocnika w każdym postępowaniu podatkowym. Przepis ten nie ogranicza bowiem prawa strony do samodzielnego występowania w postępowaniu podatkowym, nawet mimo ustanowienia pełnomocnika ogólnego. To od woli strony postępowania zależy, czy w danym postępowaniu występować będzie samodzielnie, czy przez pełnomocnika. W przypadku udzielenia pełnomocnictwa ogólnego strona, wyrażając wolę działania przez pełnomocnika w danym postępowaniu, zwolniona będzie natomiast z obowiązku składania pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa do akt tej sprawy podatkowej. Przepis art. 138d § 1 Ordynacji podatkowej należy bowiem rozumieć jako przepis, zmniejszający biurokratyczne uciążliwości wynikające z zamiaru działania w danym postępowaniu przez pełnomocnika, a nie jako przepis wymuszający udział pełnomocnika ogólnego w każdym postępowaniu podatkowym toczącym się wobec danej strony. Ustanowienie pełnomocnika ogólnego nie wyklucza bowiem samodzielnego udziału strony w postępowaniu podatkowym. W rezultacie to strona winna zakomunikować organowi wolę działania przez pełnomocnika. Dopiero w tej sytuacji, na organie spocznie obowiązek zbadania, czy osoba wskazana przez stronę postępowania jako jej pełnomocnik, jest prawidłowo umocowana do działania w sprawie. Organ winien zatem ustalić, czy jest ona prawidłowo ustanowionym pełnomocnikiem ogólnym. Obowiązek ten materializuje się jednak dopiero, gdy strona danego postępowania wyrazi wolę występowania przez pełnomocnika. Przepisy Ordynacji podatkowej nie zawierają bowiem podstawy prawnej, pozwalającej na uznanie, że mimo braku wyrażenia przez stronę postępowania woli działania przez pełnomocnika, organ ma obowiązek zbadania, czy strona ustanowiła pełnomocnika ogólnego.

Trafnie wskazał zatem organ w odpowiedzi na skargę, że z akt sprawy nie wynika, by intencją strony było działanie przez pełnomocnika. Przeciwnie, wszystkie czynności w postępowaniu podatkowym skarżąca podjęła osobiście i w żaden sposób nie wskazała, że jej wolą jest działanie przez pełnomocnika.

9.6. Mając na uwadze powyższe, organ – doręczając pisma skarżącej – nie naruszył art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jeżeli ustanowiono pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi pod adresem wskazanym w pełnomocnictwie.

10. W tym stanie rzeczy Sąd orzekł, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369), jak w sentencji wyroku.