drukuj    zapisz    Powrót do listy

6463 Wzory przemysłowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 1453/10 - Wyrok NSA z 2012-02-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 1453/10 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-02-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-12-10
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Kuba /przewodniczący sprawozdawca/
Barbara Stukan-Pytlowany
Maria Jagielska
Symbol z opisem
6463 Wzory przemysłowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 505/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-06-23
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151, art. 145 par 1 ust. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, art. 77 par 1, art. 107 par 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 103, art. 104 ust. 1
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Barbara Stukan-Pytlowany Protokolant Julia Kubasik po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 23 czerwca 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 505/10 w sprawie ze skargi W. N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 czerwca 2010 r. VI SA/Wa 505/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę W. N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego [...] pt. "[...]".

Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia. Decyzją z [...] listopada 2009 r. nr Sp. [...] Urząd Patentowy RP po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] października 2009 r. sprawy o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego nr [...] pt.: "[...]" udzielonego na rzecz "N." W. N., P. na skutek sprzeciwu K. B., P. unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego nr [...] pt.: "[...]".

W uzasadnieniu organ wskazał, że K. B. wystąpił [...] grudnia 2007 r. do Urzędu Patentowego RP ze sprzeciwem wobec prawomocnej decyzji z [...] kwietnia 2007 r. o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego nr [...] pt: "[...]" na rzecz W. N., prowadzącego działalność gospodarczą p.n. "N." W. N., z pierwszeństwem od dnia 8 stycznia 2007 r., ogłoszonej w WUP 09/2007. Kolegium Orzekające uwzględniając argumenty sprzeciwu wskazało, że ustaliło, że w przedmiotowej sprawie wzór przemysłowy nr [...] pt.: "[...]" został zgłoszony do rejestracji 8 stycznia 2007 r., a więc ustawa Prawo własności przemysłowej, w brzmieniu ogłoszonym w Dzienniku Ustaw z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, tekst jednolity ze zm., stanowi podstawę prawną oceny ustawowych warunków wymaganych do udzielenia ochrony na ten wzór przemysłowy.

Organ wskazał, że definicja wzoru przemysłowego zawarta w art. 102 ust. 1 powołanej ustawy p.w.p. stanowi, iż "wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację".

Wskazało, że przedmiotem porównania rejestracji wzorów przemysłowych są zarejestrowane postacie ich wytworów, przy czym zakres przedmiotowy prawa z rejestracji wzoru przemysłowego określają łącznie rysunek wzoru i jego istotne cechy wskazane w opisie.

Oceniając nowość postaci wytworu przedmiotowego wzoru przemysłowego, Kolegium zwróciło uwagę na definicję nowości wzoru przemysłowego, który uważa się za nowy, jeżeli przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób, przy czym wzór uważa się za identyczny z udostępnionym publicznie także wówczas, gdy różni się od niego jedynie nieistotnymi szczegółami (art. 103 ust. 1 p.w.p.).

Oceniając indywidualny charakter postaci wytworu przedmiotowego wzoru przemysłowego wskazało na przepis art.104 ust. 1 p.w.p., zgodnie z którym wzór przemysłowy odznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo przy uwzględnieniu zakresu swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru (art. 104 ust. 2 p.w.p.).

Kolegium Orzekające stwierdziło, że materiały wskazane przez wnioskodawcę, obejmujące należące do wnoszącego sprzeciw wzory przemysłowe nr [...] i [...] pt.: "[...]" z wcześniejszym pierwszeństwem, nie stanowią dowodów, iż sporny wzór przemysłowy nie spełniał wymogu nowości w dacie jego zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP.

Uznało, że wzór [...] nie jest identyczny względem wzorów przeciwstawionych nr [...] i [...] pt.: "[...]", różniąc się od nich zwłaszcza dużą grubością podstawy i kształtem płytki ze ścięciami na narożnikach, przez co kształt płytki nawiązuje do kształtu sześciokąta płytki dolnej oraz dodatkowym pojemnikiem pod spodem, podczas gdy płytka we wzorach przeciwstawionych jest dłuższa, a jej części znacznie wystają poza obręb części dolnej, przy czym część dolna we wzorze [...] ma w widoku z góry kształt kwadratu o zaokrąglonych narożach. Stwierdziło, że różnic tych nie można uznać za nieistotne szczegóły w rozumieniu art. 103 ust. 1 p.w.p.

Zdaniem Kolegium wskazane przez wnoszącego sprzeciw podobieństwa obejmujące podstawkę o kształcie, w widoku z góry, sześciokątnym i prostokątny kształt płytki, tak umieszczonej, że wystająca z obu dłuższych boków tej części podstawka przedstawia w widoku z góry dwie figury trójkątne, zdaniem Kolegium Orzekającego przesądzają o tym, że ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku wzór przedmiotowy ([...]) nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez nr [...] pt.: "[...]", publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo.

Oceniając indywidualny charakter postaci wytworu przedmiotowego wzoru przemysłowego, Kolegium za zorientowanego użytkownika uznało osobę, która zamawia u producenta partie podkładek reklamowych w celu zaopatrzenia ich w reklamy wyrobów własnej firmy i rozprowadzenia do miejsc ich użytkowania.

Uwzględniło także zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru, który w świetle czterech stron wydruku przedstawiającego różne produkowane podstawki reklamowe (k. 73-76), przedłożonych przez wnoszącego sprzeciw, jest bardzo szeroki, ograniczony jedynie funkcją użytkową tych podstawek (łatwe pobieranie bilonu).

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę wskazał, że w myśl art. 102 ust. 1 p.w.p., wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację.

Przepis art. 104 ust. 1 p.w.p. stanowi, że wzór przemysłowy odznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo.

Sąd zaakcentował, że ustawodawca zastrzegł jednocześnie, iż przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru (art. 104 ust. 2 p.w.p.).

Z powyższych uregulowań wynika, iż wzór przemysłowy ujmowany jest zawsze jako całość, nie zaś jako zbiór poszczególnych właściwości.

Ujęcie to sprawia, że zarówno przy weryfikacji przesłanki nowości, jak i indywidualnego charakteru ocenie poddany zostaje wzór jako całość. Wzór nie spełnia zatem przesłanki indywidualnego charakteru, jeśli zachodzi ogólne wrażenie podobieństwa z wzorem wcześniej ujawnionym.

Sąd wskazał, że wzór przemysłowy odznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzory mu przeciwstawione, publicznie udostępnione przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie organ dokonał jednoznacznej oceny co do tego, że sporny wzór przemysłowy nie spełnia warunku ustawowego -indywidualnego charakteru, co z kolei uzasadniało unieważnienie prawa z rejestracji tego wzoru.

Sąd wskazał, że wbrew zarzutom skarżącego, organ dokonał pełnej oceny braku indywidualnego charakteru spornego wzoru pt.: "[...]".

Zdaniem Sądu, Urząd Patentowy RP w trybie postępowania spornego zobowiązany był rozstrzygać sprawę w granicach wniosku i w tych granicach, mając na względzie stanowiska obu stron i przedłożone dowody, orzekał, dokonując całościowej oceny przesłanki braku oryginalności (indywidualnego charakteru) spornego wzoru przemysłowego. I pomimo że zarówno wnoszący sprzeciw, jak i skarżący, odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 104 ust. 1 p.w.p., nie podnosili kwestii zakresu swobody twórczej i nie wskazywali expressis verbis na przepis art. 104 ust. 2 p.w.p., organ ex officio dokonał także analizy zakresu swobody twórczej, jako istotnej przesłanki wskazanej przez ustawodawcę.

Zarzut, że organ nie zasięgnął opinii zorientowanego użytkownika w kwestii oceny ogólnego wrażenia jest zdaniem Sądu gołosłowny, w sytuacji gdy w sprawie orzeka organ wyspecjalizowany w osobach ekspertów Urzędu Patentowego RP i w sytuacji gdy w postępowaniu spornym nie był w ogóle składany przez stronę wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Także zarzut, że rozstrzygnięcie o indywidualnym charakterze wzoru nie określa, które środki dowodowe stanowiły podstawę przedmiotowego rozstrzygnięcia jest niezasadny w świetle dokonanej analizy podstaw faktycznych w tym przedmiocie w oparciu o zastosowaną podstawę materialnoprawną, która jest inna niż określona w art. 103 p.w.p. w zakresie wymogu nowości, co wskazano na wstępie.

Sąd zaakcentował, że wbrew zarzutom skarżącego, zaskarżone rozstrzygnięcie zawiera stanowisko organu odnoszące się do wszystkich istotnych elementów (przesłanek), dotyczących oceny zarówno nowości, która to ocena nie została zakwestionowana, jak i indywidualnego charakteru wzoru oraz wszystkich zarzutów stawianych przez stronę skarżącą, co oznacza bezzasadność zarzutu naruszenia wymogów procesowych określonym w art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. Sąd podkreślił, że Sąd administracyjny nie czyni własnych ustaleń w sprawie, oceniając zaskarżony akt administracyjny pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi. Taka kontrola jest jednak możliwa tylko w warunkach wyczerpujących istotę zagadnień ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez organ administracyjny rozstrzygający sprawę, co w niniejszej sprawie ma miejsce.

W rozpoznawanej sprawie zdaniem Sądu przesłanki unieważnienia prawa z rejestracji spornego wzoru przemysłowego zostały w sposób dostateczny zindywidualizowane, a zatem ocena dokonana przez organ jest prawidłowa. Uzasadnienie decyzji objaśnia także tok myślenia organu rozstrzygającego prowadzący do zastosowania w sprawie konkretnie wskazanego przepisu prawa oraz umożliwia ocenę prawidłowości wydanej decyzji. Wynika z niego syntetyczna analizy faktów i wyjaśnienie zasadności przesłanek, jakimi się kierował organ przy wydawaniu rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu, organ logicznie uzasadnił przesłanki co do zakresu swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru, w świetle dowodu w postaci czterech stron wydruku przedstawiającego różne produkowane podstawki reklamowe, złożonych przez wnoszącego sprzeciw, jako bardzo szeroki, bowiem ograniczony jest jedynie funkcją użytkową tych podstawek umożliwiającą łatwe pobieranie bilonu.

Stąd, w ocenie Sądu, "zorientowany użytkownik" wie, że w przypadku wzorów, które muszą uwzględniać przede wszystkim wymogi funkcjonalne przedmiotu, zakres swobody twórczej przy ich opracowywaniu jest mniejszy niż w przypadku wzorów, w których przeważają założenia estetyczne.

Sąd podzielił dokonaną ocenę Urzędu Patentowego, iż wskazane przez wnoszącego sprzeciw podobieństwa, obejmujące podstawkę o kształcie, w widoku z góry, sześciokątnym i prostokątny kształt płytki, tak umieszczonej, że wystająca z obu dłuższych boków tej części podstawka przedstawia w widoku z góry dwie figury trójkątne przesadzają o tym, że ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku sporny wzór [...] nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór nr [...] pt. "[...]", publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo. Zorientowanym użytkownikiem może być wskazana przez Kolegium osoba zamawiająca u producenta partie podkładek reklamowych w celu zaopatrzenia ich w reklamy wyrobów własnej firmy i rozprowadzenia ich do miejsc użytkowania.

Sąd wskazał, że w świetle wyroku w sprawie II CSK 302/07 z dnia 23 października 2007 r. dotyczącej roszczeń powoda zarzucającego naruszenie pozwanemu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przez naśladownictwo (OSNC-ZD 2008/2/52, Biul. SN 2008/2/16, ZNSA 2008/4/94, OSP 2009/6/66, LEX 350424) Sąd Najwyższy wskazał, że "naruszenie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje zatem wtedy, gdy osoba nieuprawniona posługuje się taką postacią wytworu lub jego części, która na zorientowanym użytkowniku wywołuje ogólne wrażenie takie samo, nieróżniące się ("nieodmienne"), od ogólnego wrażenia wywoływanego na takim użytkowniku przez postać utworu zarejestrowaną jako wzór przemysłowy. Ocena w tym przedmiocie powinna uwzględniać zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru".

Sąd Najwyższy dokonał wykładni pojęć: "zorientowany użytkownik", "ogólne wrażenie" i "zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru", których ustawodawca nie zdefiniował. Stwierdził, że "są to w polskim systemie prawnym pojęcia nowe, których wykładnia powinna uwzględniać dorobek orzecznictwa w Unii Europejskiej w sprawach o unieważnienie wspólnotowych wzorów przemysłowych i w sprawach o ochronę uprawnień z rejestracji wzorów przemysłowych. Wykładnia językowa pojęcia "zorientowany użytkownik" wskazuje, że chodzi o osobę dobrze poinformowaną, mającą dobre rozeznanie i wiadomości w danej dziedzinie, korzystającą z określonych przedmiotów lub grupy przedmiotów. Pojęcie to nie ma charakteru abstrakcyjnego, lecz odnosi się do konkretnej grupy przedmiotów porównywanych, do której należy przedmiot zarejestrowany jako wzór przemysłowy oraz przedmiot zakwestionowany".

Stwierdził, że zważywszy, że określenie to zostało wprowadzone jako nowe zarówno w stosunku do pojęcia "znawcy", używanego w dawnych przepisach chroniących wzory użytkowe, a obecnie w art. 24 i art. 26 ust. 1 p.w.p., dotyczących badania zdolności patentowej wynalazku, jak i w stosunku do pojęcia przeciętnego odbiorcy, używanego na gruncie wskazanych wyżej dawnych przepisów o znakach towarowych i ustawy z dnia 17 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a obecnie w art. 132 ust. 2 pkt 2 i art. 296 ust. 2 p.w.p., dotyczących znaków towarowych, trzeba uznać, że "zorientowany użytkownik" nie jest ani znawcą (ekspertem), ani przeciętnym odbiorcą.

W literaturze i orzecznictwie unijnym przeważa stanowisko, że jest to osoba używająca w sposób stały danych przedmiotów, mająca na ich temat więcej wiadomości praktycznych lub teoretycznych niż przeciętny użytkownik i mająca większą od niego zdolność spostrzegania cech charakterystycznych danego przedmiotu. Ze względu na to, że zgodnie z art. 105 ust. 4 p.w.p., przy ocenie, czy porównywane przedmioty wywołują odmienne czy podobne ogólne wrażenie, należy brać pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru, trzeba uznać, że "zorientowany użytkownik" to osoba zorientowana praktycznie lub teoretycznie także w stanie wzornictwa w danej dziedzinie i zdolna odróżnić występujące wzory (...).

Sąd Najwyższy wskazał także, że "zakres swobody twórczej jest zdeterminowany przez cechy funkcjonalne przedmiotu oraz przez wcześniejsze wzornictwo. W przypadku wzorów, które muszą uwzględniać przede wszystkim wymogi funkcjonalne przedmiotu, zakres swobody twórczej jest mniejszy, niż w przypadku wzorów, w których przeważają założenia estetyczne. Tam, gdzie zakres swobody twórczej jest większy, różnice między wzorami powinny być łatwiej zauważalne, niż w przypadku wąskiego zakresu tej swobody. Zorientowany użytkownik musi mieć wiadomości w tym przedmiocie, wystarczające do oceny zakresu swobody twórczej, i umieć zauważyć nawet stosunkowo małe różnice, istotne w przypadku wzorów o niewielkiej swobodzie twórczej.

Zgodnie z art. 105 ust. 4 p.w.p., oceny czy zakwestionowany wzór wywołuje odmienne wrażenie na zorientowanym użytkowniku, dokonuje się przez pryzmat wrażenia ogólnego, tzn. odnoszącego się do wzoru jako całości, a nie jego poszczególnych cech. Chodzi zatem o ogólne wrażenie, ogólny efekt, ogólne odczucie, jakie wywołuje wzór zakwestionowany i wzór zarejestrowany - czy jest to wrażenie różne, czy takie samo. To ogólne wrażenie jest wywoływane łącznie przez wszystkie cechy wzoru widoczne w czasie zwykłego używania przedmiotu.

Sąd odnosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie Urząd Patentowy, poprzez swoich ekspertów, przeciwnie niż sąd powszechny, mógł samodzielnie ocenić, czy ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku zakwestionowany wzór podstawki, różni się od ogólnego wrażenia, jakie na takim użytkowniku wywołuje wzór - "[...]", która została przeciwstawiona, jako wcześniej zarejestrowana na rzecz uczestnika postępowania.

Zwrot "ogólne wrażenie" wskazuje na to, że wzór musi się różnić od wzoru już znanego i nie może wywoływać wrażenia, że taką postać wytworu już widziano.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji obowiązkiem organu było ustalenie wzorca zorientowanego użytkownika i dokonanie oceny ogólnego wrażenia wywieranego na takim użytkowniku. Należy więc zaakceptować stanowisko organu wyrażone w decyzji, a dotyczące zorientowanego użytkownika. Urząd nie mógł zasięgnąć opinii zorientowanego użytkownika, gdyż taki nie istnieje.

W ocenie Sądu za zorientowanego użytkownika należy uznać osobę, która zamawia u producenta partię podkładek reklamowych w celu zaopatrzenia ich w reklamy wyrobów własnej firmy i rozprowadzenia do miejsc ich użytkowania. Urząd uwzględnił także zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru, który jest zdeterminowany przez cechy funkcjonalne przedmiotu oraz przez wcześniejsze wzornictwo. W przedmiotowej sprawie zakres tej swobody jest szeroki. Sąd podziela ocenę, że dowodzą tego dołączone wydruki, przedstawiające różne produkowane podstawki reklamowe. Zakres ten ograniczony jest jedynie funkcją użytkową tych podstawek polegającą na łatwości pobieraniu bilonu.

W. N. złożył skargę kasacyjną, w której zaskarżył wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił w granicach wskazanych w art.174 pkt 2 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 151 w zw. z art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a., poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez Urząd Patentowy następujących przepisów:

a) art. 7 i 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niewyjaśnienie przez organ stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego;

b) art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji - brak wskazania przez organ dowodów, będących podstawą rozstrzygania i dokonanie tym samym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny błędnej oceny prawidłowości ustalenia stanu faktycznego przez organ, czego skutkiem jest błędne uznanie, że organ nie dopuścił się naruszenia wskazanych powyżej przepisów, a stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy został przez organ wyjaśniony należycie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wnoszący skargę zawarł argumenty na poparcie powyższych zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.

Zgodnie z przepisem art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to jego związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku, a nie postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć. Zatem, do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych naruszonych przez Sąd I instancji i wyjaśnienie, na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w odniesieniu do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd - w odniesieniu do przepisów procesowych. Z omawianych względów Naczelny Sąd Administracyjny nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca wyłącznie naruszenie przepisów postępowania, to rozpoznaniu podlegają tylko te zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Wedle sformułowań skargi kasacyjnej, w ramach zarzutów naruszenia prawa procesowego kasator zarzucił naruszenia art. 151 w zw. z art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez UP RP przepisów art. 7 i 77 § 1 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie przez Urząd stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i nienależyte uzasadnienie decyzji - brak wskazania przez organ dowodów, będących podstawą rozstrzygania. Zdaniem skarżącej, Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo przyjął, iż UP RP dokonał całościowej analizy merytorycznej porównywanych wzorów. Rozstrzygając kwestie indywidualnego charakteru w ogóle nie odniósł się do różnic istniejących między wzorami, tym bardziej że dokonując oceny innego kryterium, a mianowicie kryterium nowości wzoru, organ ten stwierdził, że różnic tych nie można uznać za nieistotne szczegóły w rozumieniu art. 103 p.w.p. Oceniając indywidualny charakter spornego wzoru różnice te pominął. Nadto zdaniem skarżącego organ patentowy nie dokonał oceny spornego wzoru z punktu widzenia zorientowanego użytkownika - nie wskazał jakimi kryteriami oceny kierował się i dlaczego takimi ustalając tę kwestię. Odnosząc się do tego zarzutu Naczelny Sąd Administracyjny uznał go za niezasadny. Trzeba przypomnieć, iż stosownie do art. 102 ust. 1 p.w.p. wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację. Zatem wzór przemysłowy to postać wytworu (cechy zewnętrzne), która ma być nowa i o indywidualnym charakterze. Zgodnie z art. 103 p.w.p. wzór przemysłowy uważa się za nowy, jeżeli nie został on podany do powszechnej wiadomości przed datą jego pierwszeństwa w sposób umożliwiający jego odtworzenie, przy czym wzór uważa się za identyczny z udostępnionym publicznie, gdy różni się od niego tylko nieistotnymi szczegółami. Według natomiast art. 104 ust. 1 p.w.p. wzór oznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo. Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu ustawy przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowaniu wzoru.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, oceniając postępowanie przeprowadzone przez UP RP w niniejszej sprawie, że organ ten nie naruszył w nim art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ przeprowadził całościową analizę merytoryczną porównywanych rozwiązań. Oceniając przesłankę nowości w świetle unormowań zawartych w art. 103 p.w.p. oraz w oparciu o materiały wskazane przez wnioskodawcę (wymienione w uzasadnieniu decyzji), a obejmujące należące do wnoszącego sprzeciw wzory przemysłowe nr [...] i [...] "[...]" z wcześniejszym pierwszeństwem, uznał, że materiały te nie stanowią dowodów, iż sporny wzór nie spełniał wymogu nowości w dacie jego zgłoszenia do Urzędu Patentowego. Sporny wzór nie jest identyczny względem wzorów przeciwstawionych, występują pewne wskazane przez UP RP różnice, które organ ten ocenił jako takie, których "nie można uznać za nieistotne szczegóły." Badając natomiast wynikającą z art. 104 ust. 1 p.w.p. przesłankę indywidualnego charakteru organ skupił się, zgodnie z wolą ustawodawcy, na ogólnym wrażeniu jakie wywołuje sporny wzór na zorientowanym użytkowniku, podkreślając, iż o tym ogólnym wrażeniu przesądzają wskazane przez wnoszącego sprzeciw podobieństwa (wymienione w uzasadnieniu decyzji). Nie oznacza to jednak, iż organ ten nie ocenił spornego wzoru jako całość. Świadczy to jedynie o tym, iż a contrario organ przyjął, iż różnice które występują między porównywanymi w tej sprawie wzorami nie przesądzają o ogólnym wrażeniu. Zaakceptowanie takiego podejścia organu do oceny ogólnego wrażenia przez Sąd pierwszej instancji, zdaniem NSA, nie jest błędem. Należy podkreślić, iż ustawodawca nie daje w art. 104 ust. 1 p.w.p. legalnej definicji "ogólnego wrażenia". Natomiast doktryna i judykatura wskazują, iż: "1. Przy weryfikacji przesłanki indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego ocenie poddany zostaje wzór jako całość. Wzór nie spełnia przesłanki indywidualnego charakteru, jeśli zachodzi ogólne wrażenie podobieństwa z wzorem wcześniej ujawnionym oraz że różnice między wzorami są weryfikowalne z poziomu ogólnego wrażenia, jakie wywołuje wzór na zorientowanym użytkowniku." (por. teza nr 1 wyroku NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 430/07, LEX nr 480205). W literaturze przedmiotu podkreślając, iż: "postanowienia art. 104 p.w.p. wzorowane są na regulacji zawartej w art. 5 Dyrektywy 98/71/WE", akcentuje się, "iż wymóg indywidualnego charakteru wskazuje na specyficzny przedmiot ochrony prawem z rejestracji wzoru wspólnotowego. U podstaw regulacji wspólnotowej prawa wzorów legło pragnienie stworzenia konstrukcji prawnej, która zapewni ochronę wytworom ze względu na ich marketingowe znaczenie, nie zaś walory estetyczne (tzw. desing approach). Z tego względu przesłanka <> różni się od wymogu <>, <> czy też <> w prawie autorskim, <> znaku towarowego a także <> w prawie patentowym.(...). Prawo do wzoru przemysłowego, zgodnie z założeniami wspólnotowymi, ma służyć ochronie takich rezultatów działalności intelektualnej, która polega na projektowaniu wyglądu zewnętrznej postaci produktu, które różnią się od wcześniej znanych wzorów przemysłowych w sposób istotny dla rynku." (por.: A. Tischner [w]: Prawo własności przemysłowej. Komentarz. Red. P. Kostański. Warszawa 2010, s. 577-578).

Dalej wskazać należy, iż Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął, iż UP RP w tej sprawie nie naruszył prawa przyjmując, iż oceniając indywidualny charakter postaci wytworu przedmiotowego wzoru przemysłowego, za zorientowanego użytkownika należy uznać osobę, która zamawia u producenta partię podkładek reklamowych w celu zaopatrzenia ich w reklamy wyrobów własnej firmy i rozprowadzenia do miejsc ich użytkowania. Należy zaakcentować, iż w doktrynie podkreśla się, iż: "Ze względu na to, że celem ochrony wzorów przemysłowych jest ochrona wartości rynkowej tkwiącej w zewnętrznej postaci produktu, zorientowanym użytkownikiem może być użytkownik końcowy określonych produktów, choć nie zawsze musi to być konsument. Ocena powinna być dokonywana na płaszczyźnie, na której wykorzystywana jest wartość ekonomiczna produktu według wzoru. (...). Miarodajny dla oceny powinien być użytkownik, który styka się z produktem według wzoru, by skorzystać z niego zgodnie z przeznaczeniem i w celu wyzyskania wartości tkwiącej dla niego w tym produkcie, użytkownik, który jest zainteresowany w określonym ukształtowaniu produktu. (...). Nie jest jednak uzasadnione wymaganie, by zorientowany użytkownik znał wszystkie wzory przemysłowe z określonego sektora, ani tym bardziej wymagane, by był specjalistą z dziedziny projektowania wzorów przemysłowych." (por. A. Tischner [w]: Prawo...s.579-580).

Prawidłowo także Sąd pierwszej instancji zauważył, iż organ w tej sprawie uwzględnił także zakres swobody twórczej przy opracowaniu tego wzoru, który w świetle czterech stron wydruku przedstawiającego różne produkowane podstawki reklamowe (k. 75-78 akt adm.), przedłożonych przez wnoszącego sprzeciw, jest bardzo szeroki, ograniczony jedynie funkcją użytkową tych podstawek, polegającą na łatwym pobieraniu bilonu. Należy podkreślić, iż w judykaturze przyjmuje się, iż tam gdzie zakres swobody twórczej jest większy, różnice między wzorami powinny być łatwiej zauważalne, niż w przypadku wąskiego zakresu swobody (por. wyrok SN z dnia 23 października 2007 r., II CSK 302/07, nie publ.).

W świetle tych ustaleń, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, iż UP RP dokonał całościowego porównania przeciwstawionych w tej sprawie wzorów z punktu widzenia osoby używającej w sposób stały przedmiotów z danej grupy i zorientowanej w stanie ich wzornictwa wynikającym z zakresu swobody twórczej oraz dokonał oceny ogólnego wrażenia, jakie wywołuje na takiej osobie sporny wzór, przyjmując trafnie, że nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego przez wzór [...] "[...]" publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo. W konsekwencji za nieuzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia przez WSA art. 151 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w tej sprawie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji w tej sprawie skontrolował w zakresie przesłanki indywidualnego charakteru spornego wzoru, uznając, iż ten ostatni prawidłowo stwierdził, iż sporny wzór przemysłowy nr [...] nie spełnia przesłanki indywidualnego charakteru, ponieważ ogólne wrażenie jakie wywołuje nie różni się od wrażenia wywołanego przez wzór przeciwstawiony, co wyraźnie wynika z uzasadnienia decyzji UP RP z [...] listopada 2009 r. (s. 5 uzasadnienia tejże decyzji).

Zdaniem NSA, Sąd pierwszej instancji właściwie ocenił, iż organ patentowy prawidłowo zastosował tenże przepis i zawarte w nim przesłanki indywidualnego charakteru wzoru oraz zaprezentował w uzasadnieniu wyroku jak należy rozumieć wymóg określony w tym przepisie, że przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowaniu wzoru. Wbrew twierdzeniom kasatora, Sąd pierwszej instancji nie dokonał tej oceny w oparciu o własne zdanie (uznanie) z pominięciem kryteriów wskazanych w art. 104 p.w.p., ale dokonał kontroli prawidłowości zastosowania przesłanek wynikających z treści art. 104 ust. 1 i ust. 2 przez UP RP w niniejszej sprawie i zasadnie uznał, że organ ten zastosował je właściwie do oceny prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Z tych względów skargę kasacyjną w niniejszej sprawie jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw oddalono na podstawie art. 184 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt