Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. D. i M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Po 359/18 w sprawie ze skargi A. D. i M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia 9 lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2017 r. oddala skargę kasacyjną.

Sygnatura akt II FSK 3450/18

U z a s a d n i e n i e

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A.D. i M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2017.

Decyzją tą utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Gminy S., którą łączne zobowiązanie pieniężne skarżących określono w następstwie ustalenia, że część należących do nich gruntów rolnych jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem jest pozyskiwanie żwiru. Sąd stwierdził, że ustalenie to ma podstawę dowodową w protokole kontroli podatkowej i dokumentacji fotograficznej oraz decyzji Marszałka Województwa W. o udzieleniu koncesji na wydobywanie kruszyw przez objęcie jej obszarem całej powierzchni działek skarżących, a nie tylko ich części. Za grunty zajęte na prowadzenie wydobycia kruszywa należy uznać także powierzchnie, na których wydobyte kruszywo jest składowane i po którym przemieszczają się maszyny i pojazdy służące wydobyciu. Brak szczegółowych pomiarów geodezyjnych tych powierzchni wynika ze sprzeciwu skarżącego.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej skarżący zarzucili naruszenie:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c w związku z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1306, dalej: P.p.s.a.) oraz art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 648, dalej: O.p.), a także art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 716, dalej: u.p.o.l.) przez nieuwzględnienie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny i niewzięcie pod uwagę wszelkich istotnych naruszeń prawa, dokonanych przez organ administracyjny drugiej instancji, mimo, że prowadzone w sprawie postępowanie administracyjne obarczone było istotnymi błędami, to jest, że organ drugiej instancji:

- nie przeprowadził dowodu na okoliczność ustalenia powierzchni nieruchomości rzeczywiście zajętej na prowadzenie działalności gospodarczej i w konsekwencji przyjął, że cała nieruchomość należąca do skarżących zajęta jest pod działalność gospodarczą, skutkiem czego określono wymiar podatku rolnego i podatku od nieruchomości za rok 2017,

- niewłaściwie zastosował art. 2 ust. 2 u.p.o.l., albowiem nieruchomość położona w miejscowości R., składająca się z działek o nr [...], [...], [...] i [...] w ewidencji gruntów oznaczona jest jako grunty orne, nie jest w całości zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej;

2. art. 151 P.p.s.a. przez oddalenie skargi, pomimo, że zasługiwała na uwzględnienie w świetle naruszeń przepisów prawa na etapie postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, nie może więc w żadnym zakresie uzupełniać lub rekonstruować postawionych w niej zarzutów. Skarga kasacyjna skarżących zawiera w istocie tylko jeden zarzut merytoryczny, a mianowicie nieprzeprowadzenie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie określonego bliżej dowodu na okoliczność powierzchni gruntów skarżących, zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Pozostałe zarzuty, to jest zarzuty naruszenia art. 151 P.p.s.a. i art. 2 ust. 2 u.p.o.l., są pochodnymi zarzutu podstawowego i opierają się na założeniu, że jest on zasadny. Jako podstawę kasacyjną tego zarzutu przytoczono zbiorczo szereg przepisów O.p., regulujących różne aspekty postępowania dowodowego w postępowaniu podatkowym, co powoduje dodatkową trudność w odczytaniu intencji skarżących, gdyż nie wiadomo, czy chodzi wyłącznie o nieprzeprowadzenie dowodu (co sugerowałby zarzut naruszenia art. 187 § 1 O.p.), czy też niewłaściwą ocenę przeprowadzonych dowodów (na co wskazywałby zarzut naruszenia art. 191 O.p.). Wątpliwości tych nie rozwiewa uzasadnienie skargi kasacyjnej, w którym także brak wskazania, jakiego konkretnie dowodu nie przeprowadziło Samorządowe Kolegium Odwoławcze mimo zgłoszenia przez skarżących stosownego wniosku. Wypada dodać, że merytorycznego uzasadnienia zarzutów kasacyjnych nie zastępuje przytoczenie zbioru orzeczeń sądów administracyjnych, na czym się skoncentrowano.

Niezasadny a limine, gdyż pozbawiony uzasadnienia, jest więc zarzut naruszenia przez organy podatkowe art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 O.p. oraz naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 134 § 1 P.p.s.a. wskutek niedostrzeżenia tego naruszenia. Wypada zauważyć, że obiekcje skarżących co do zakresu i wyników postępowania dowodowego w kontekście ustalenia rzeczywistej powierzchni gruntów rolnych, zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej są niezrozumiałe wobec uniemożliwienia przez samych skarżących dokonania stosownych obmiarów przez geodetę. Podatnicy mają obowiązek współdziałania z organami podatkowymi, a w sytuacji, gdy rezultat czynności podejmowane przez te organy mógłby doprowadzić do potwierdzenia stanowiska podatników i korzystnie rzutować na zakres ich obowiązku podatkowego, utrudnianie tych czynności jest wręcz nieracjonalne. W każdym razie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci oględzin nieruchomości, fotograficznej (lotniczej) ich dokumentacji oraz treści decyzji koncesyjnej, daje wystarczającą podstawę do przyjęcia, że cała powierzchnia działek skarżących, sklasyfikowanych jako grunty orne, zajęta jest na prowadzenie działalności gospodarczej; jakkolwiek samo wydobywanie żwiru odbywa się tylko na ich części, ale pozostała ich powierzchnia służy tej działalności, a nie działalności rolniczej.

Poczynienie nieskutecznie oprotestowanych przez skarżących ustaleń o zajęciu całej powierzchni wymienionych w zarzucie działek gruntu ornego na prowadzenie działalności gospodarczej obligowało organy podatkowe do zastosowania art. 2 ust. 2 u.p.o.l. i do opodatkowania tych gruntów na tej podstawie prawnej podatkiem od nieruchomości, a nie podatkiem rolnym. Przepisu tego organy podatkowe więc nie naruszyły, a podzielając to zapatrywanie Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. Z kolei zastosowanie przez ten Sąd art. 151 P.p.s.a. i oddalenie skargi na tej podstawie prawnej stanowiło konsekwencję prawidłowego uznania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W podsumowaniu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu na podstawie art. 184 P.p.s.a.

Nie orzeczono o kosztach postępowania kasacyjnego wobec braku stosownego wniosku od strony wygrywającej sprawę w instancji kasacyjnej.