Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, , , po rozpoznaniu w dniu 26 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wyższej Szkoły [...] w [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 645/07 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Wyższej Szkoły [...] w [...] na uchwałę Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia [...], nr [...] w przedmiocie opinii dotyczącej oceny jakości kształcenia postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 645/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Wyższej Szkoły [...] w [...] wniesioną na uchwałę Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia [...], nr [...] w przedmiocie opinii dotyczącej oceny jakości kształcenia.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że uchwałą z dnia [...], nr [...] Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej, na podstawie art. 52 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365, ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Wyższej Szkoły [...] w [...] o ponowne rozpoznanie sprawy oceny jakości kształcenia, utrzymało w mocy uchwałę Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia [...], nr [...] w sprawie oceny jakości kształcenia na kierunku "administracja" prowadzonym na Wydziale Nauk Administracyjno - Prawnych, Ekonomicznych i Społecznych Wyższej Szkoły [...] w [...] na poziomie studiów pierwszego stopnia.

Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej, po zapoznaniu się z raportem Zespołu Oceniającego oraz stanowiskiem Uczelni, a także po zasięgnięciu opinii Zespołu Kierunków Studiów Społecznych i Prawnych w sprawie jakości kształcenia na kierunku "administracja" prowadzonym na Wydziale Nauk Administracyjno - Prawnych, Ekonomicznych i Społecznych Wyższej Szkoły [...] w [...] na poziomie studiów pierwszego stopnia, wydało ocenę warunkową. Uzasadniono ją niespełnieniem wymogów dotyczących minimum kadrowego, prowadzeniem niektórych przedmiotów przez nauczycieli, którzy nie są specjalistami z przedmiotowego zakresu, nieprawidłowościami dotyczącymi programu nauczania przedmiotu prawo administracyjne.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z wniosku Wyższej Szkoły [...] w [...] z dnia 9 maja 2006 r. nie znalazło argumentów, które uzasadniałyby zmianę oceny wyrażonej w uchwale z dnia [...] nr [...].

Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu podzielił w pełni ocenę prawną zawartą w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego

2007 r., sygn. akt I OSK 1177/06 wydanego w analogicznej sprawie, w którym stwierdzono, że uchwały w przedmiocie oceny jakości kształcenia w uczelni, podejmowane przez Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej, nie są aktami lub czynnościami z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.), bowiem Komisja nie jest organem administracji publicznej, a jej uchwały nie dotyczą uprawnień lub obowiązków uczelni. Sąd wskazał, że Komisja nie została wyposażona w kompetencje do stosowania środków władczych wobec podmiotów objętych jej zakresem działania lub podejmowania wobec nich rozstrzygnięć o charakterze władczym. Zgodnie z art. 38 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 46 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym Komisja przedstawia ministrowi wyłącznie opinie i wnioski dotyczące oceny kształcenia, natomiast o sytuacji prawnej uczelni kompetencje do orzekania w drodze decyzji administracyjnej przysługują jedynie ministrowi, który w przypadku negatywnej oceny kształcenia, uwzględniając zakres i rodzaj stwierdzonych przez Komisję naruszeń, w drodze decyzji cofa albo zawiesza uprawnienie do prowadzenia studiów wyższych na danym kierunku lub poziomie kształcenia. Sąd pierwszej instancji uznał, że dokonana przez Państwową Komisję Akredytacyjną czynność oceny kształcenia na danym kierunku studiów oraz przestrzegania przez uczelnię warunków prowadzenia studiów wyższych nie podlega kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne i na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. odrzucił skargę.

Skargę kasacyjną od postanowienia skierowaną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Wyższa Szkoła [...] w [...], reprezentowana przez pełnomocnika - radcę prawnego, zaskarżając to postanowienie w całości.

W ramach pierwszej z podstaw kasacyjnych przewidzianych w art. 174 pkt 1 P.p.s.a. skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 38 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 46 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, które przytoczone przez Sąd jako podstawa prawna rozstrzygnięcia nie istnieją, bądź regulują inną materię niż ta, która jest objęta postępowaniem.

W ramach drugiej z podstaw kasacyjnych przewidzianych w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 141 § 4 w zw. z art. 166 P.p.s.a. poprzez sprzeczność treści uzasadnienia

z sentencją orzeczenia, w tym podanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, która jest sprzeczna z wyjaśnieniem stanowiska Sądu przedstawionego w uzasadnieniu postanowienia,

2) art. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady budowania zaufania

obywateli do organów państwa poprzez zawarcie ustaleń w uzasadnieniu

sprzecznych z sentencją postanowienia,

3) art. 138 w zw. z art. 166 P.p.s.a. poprzez błędne oznaczenie strony skarżącej w sentencji postanowienia,

4) art. 109 P.p.s.a. poprzez oddalenie wniosku o odroczenie rozprawy sądowej, mimo istnienia znanej Sądowi przeszkody, której nie można było przezwyciężyć,

5) art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. poprzez uznanie przez Sąd, że uchwała

nr [...] Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia [...] i poprzedzająca ją uchwała nr [...] Prezydium Państwowej Komisji

Akredytacyjnej z dnia [...] dot. oceny jakości kształcenia

na kierunku "administracja" prowadzonym na Wydziale Nauk Administracyjno-Prawnych, Ekonomicznych i Społecznych WS[...] w [...] na poziomie studiów pierwszego stopnia nie są aktami lub czynnościami z zakresu administracji publicznej dotyczącymi uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a tym samym nie podlegają kognicji sądu administracyjnego, ewentualnie naruszenie art. 3 § 2 pkt 1 P.p.s.a. poprzez uznanie przez Sąd, że uchwały te nie są decyzjami administracyjnymi, a tym samym nie podlegają kognicji sądu administracyjnego,

6) art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. poprzez bezzasadne odrzucenie skargi i uznanie, że sprawa nie podlega kontroli sądu

administracyjnego,

7) art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Prawa Człowieka i Podstawowych Wolności przez ograniczenie prawa do sądu poprzez zawężającą wykładnię art. 3 § 2 P.p.s.a.,

8) art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez brak waloru niezawisłości sądu wobec udziału asesora w składzie orzekającym WSA, co oznacza brak realizacji

konstytucyjnego standardu prawa do sądu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, że Sąd pierwszej instancji na 2 stronie uzasadnienia uznał, iż skarga jest uzasadniona. Takie stwierdzenie w uzasadnieniu podpisanym przez trzech sędziów, w żaden sposób nie przystaje do sentencji postanowienia, w którym skarga została odrzucona. Uzasadnienie zawiera zatem rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia, co stanowi ewidentne naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. Ponadto w uzasadnieniu postanowienia przełamano zasadę curia novit iuria. Sąd oparł się na przepisie art. 38 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 46 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym, których treść nijak ma się do treści cytowanej w uzasadnieniu postanowienia, a dotyczącej pozycji PKA w systemie administracji oświaty. Skarżąca wskazała, że treść przepisów cytowana przez Sąd pochodzi z ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65 poz. 385 ze zm.), która od dnia 1 października 2005 r. przestała obowiązywać.

W ocenie skarżącej Sąd Wojewódzki podzielając pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w wyroku z dnia 7 lutego 2007 r., sygn. akt I OSK 1177/06, prawdopodobnie nie zwrócił uwagi na zmianę stanu prawnego i konieczność analizy nowej ustawy, która inaczej statuuje i wzmacnia pozycję PKA oraz wprowadza inną numerację artykułów odnoszących się do funkcjonowania tego organu.

Ponadto skarżąca wskazała, że stroną postępowania jest WS[...] w [...], która ma osobowość prawną, a nie rektor, zaś zaskarżona uchwała nie była wydana w przedmiocie "opinii dotyczącej oceny jakości kształcenia", lecz oceny jakości kształcenia. Ponadto wskazana przez pełnomocnika skarżącego przyczyna jego nieobecności w sądzie (udział w pracach komisji przeprowadzającej egzamin radcowski) była przeszkodą, której nie mógł on przezwyciężyć, a o której Sąd otrzymał informację, zatem oddalenie wniosku o odroczenie rozprawy stanowi rażące naruszenie art. 109 P.p.s.a.

Zdaniem skarżącej zaskarżone postanowienie zostało oparte na błędnym założeniu, że Państwowa Komisja Akredytacyjna nie jest organem administracji publicznej. Już sama nazwa wskazuje, że mamy do czynienia z organem państwowym, którego finansowanie oparte jest na środkach publicznych z budżetu państwa (art. 53 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i § 22 Statutu PKA). Poprzez umocowanie w przepisach powszechnie obowiązujących (rozdział VI powołanej ustawy) PKA zyskuje status organu administracji w znaczeniu ustrojowym. Inaczej określała pozycję PKA uchylona ustawa z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym, stanowiąca podstawę orzeczenia NSA z dnia 7 lutego 2007 r. sygn. akt I OSK 1177/06. Sąd pierwszej instancji podzielił bezkrytycznie pogląd NSA oparty na innym stanie prawnym, nie zauważając istotnej zmiany przepisów prawa.

Skarżąca wskazała, że PKA jest organem odrębnym, niezależnym od ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego, a więc nie stanowi jednostki organizacyjnej ministerstwa. Wzmacnia to jeszcze dodatkowo treść § 1 ust. 1 Statutu PKA z dnia 13 października 2005 r. uchwalonego przez Komisję na posiedzeniu plenarnym w wykonaniu delegacji ustawowej, w którym stwierdza się, że Państwowa Komisja Akredytacyjna "Jest umocowanym ustawowo organem szkolnictwa wyższego działającym na rzecz jakości kształcenia". Ustawodawca przyznał PKA szerokie imperium wkraczania w sferę działalności szkół wyższych poprzez uprawnienie do żądania wyjaśnień i informacji oraz przeprowadzania wizytacji uczelni (art. 49 ust. 3 powołanej ustawy i § 1 ust. 3 Statutu PKA).

Ponadto zdaniem skarżącego wydanie w dniu 8 czerwca 2006 r. uchwały po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy świadczy, że mamy do czynienia z postępowaniem odwoławczym wobec podjętego już aktu administracyjnego. Każda z tych uchwał była podejmowana w sprawie indywidualnej oraz była aktem o charakterze zewnętrznym. Prezydium PKA stosując prawo dokonało subsumcji ustalonych faktów w raporcie kontroli pod stosowne normy prawne. Uchwały te stwierdzają naruszenie obowiązku ustawowego, jaki ciążył na szkole, poprzez stwierdzenie braku spełnienia wymogów stawianych uczelni dla prowadzenia kierunku przewidzianych w przepisach powszechnie obowiązujących. Tym samym dotyczą one obowiązków, które nałożono ex lege na każdą uczelnię wyższą, co potwierdzają uchwały Prezydium PKA, gdyż zgodnie § 18 ust. 1 Statutu zawierają one: ocenę jakości kształcenia, ocenę spełnienia określonych w przepisach prawnych warunków prowadzenia studiów wyższych, uzasadnienie. Uchwały nie ograniczają się do ustaleń faktycznych i wytknięcia stwierdzonych nieprawidłowości, lecz zawierają także ocenę w ramach przysługującej jej uznania administracyjnego, co dotyczy praw i obowiązków uczelni.

Skarżąca podniosła, że organem nadzoru nad uczelniami jest minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego, który nie dokonuje ustalenia stanu faktycznego w zakresie jakości kształcenia w szkole wyższej, ani nie dokonuje jego oceny w świetle powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Minister nie ma uprawnień do weryfikowania ustaleń PKA i wyciągniętych przez nią konsekwencji prawnych, jakie niesie za sobą wydana ocena. Strona jest również pozbawiona takiej możliwości, gdyż uchwały zyskują walor prawomocności (§17 Statutu PKA z 13 października 2005 r.). Tym samym brak możliwości kontroli prawidłowości postępowania i podejmowanych uchwał przez PKA należałoby zakwalifikować jako brak możliwości obrony przed organem i jego nadużyciami oraz ograniczenie prawa do sądu.

W konkluzji skargi kasacyjnej skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 645/07 pomimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

W sytuacji, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym postanowieniu jest prawidłowy, albo nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 9 marca 2005 r., FKS 618/04, ONSAiWSA 2005/6/120).

Należy zgodzić się ze skarżącą, że stroną postępowania jest posiadająca osobowość prawną Wyższa Szkoła [...] w [...], a nie jej rektor, który zgodnie z treścią art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym kieruje działalnością uczelni i reprezentuje ją na zewnątrz, jest przełożonym pracowników, studentów i doktorantów uczelni, jednakże określenie przez Sąd Wojewódzki w komparycji zaskarżonego postanowienia strony wnoszącej skargę jako Rektor Wyższej Szkoły [...] w [...] nie było naruszeniem przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Odnośnie zarzutu skarżącej dotyczącego braku waloru niezawisłości sądu wobec udziału asesora w składzie orzekającym wskazać należy, że stosownie do art. 26 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego może za zgodą Kolegium Sądu, powierzyć asesorowi pełnienie czynności sędziowskich w tym sądzie na czas określony, nieprzekraczający 5 lat. Powierzenie pełnienia czynności sędziowskich uprawnia asesora do orzekania, zarówno na rozprawach jak i na posiedzeniach niejawnych. W zakresie powierzonych mu zadań asesor jest sędzią. Jeżeli zatem ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi posługuje się pojęciem sędziego dla określenia np. składu Sądu - art. 16 § 2 i art. 120, pojęcie to jest równoznaczne z pojęciem asesora, który z mocy aktu mianowania i powierzenia mu pełnienia czynności sędziowskich jest właśnie sędzią. Stwierdzić zatem należy, że w rozpoznawanej sprawie skład Sądu (asesor) był zgodny z przepisami prawa. Tym samym nie doszło do naruszenia art. 45 Konstytucji RP, który stanowi, iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez uzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

W sprawie Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisu art. 109 P.p.s.a., zgodnie z którym rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość zawiadomienia którejkolwiek ze stron albo jeżeli nieobecność strony lub jej pełnomocnika jest wywołana nadzwyczajnymi wydarzeniami lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć, chyba że strona lub jej pełnomocnik wnieśli o rozpoznanie sprawy w ich nieobecności. Z powołanego przepisu wynika, że do oceny sądu należy czy uzna podane przez pełnomocnika we wniosku o odroczenie rozprawy okoliczności za odpowiadające którejkolwiek z przesłanek w nim wymienionych. Do nadzwyczajnych wydarzeń można zaliczyć w szczególności kataklizmy (powódź, zamieć), śmierć osoby bliskiej, blokadę dróg dojazdowych do siedziby Sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 sierpnia 1999 r., sygn. akt I Aga 412/99, OSA 2002, nr 2, poz. 15), natomiast nie dającą się przezwyciężyć przeszkodą może być np. choroba wykazana zaświadczeniem lekarskim o niemożliwości stawienia się w Sądzie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1997 r., sygn. akt I CKU 175/97 Prok. I Pr. 1998 nr 5 poz. 36). Należy stwierdzić, że udział pełnomocnika w pracach komisji przeprowadzającej egzamin radcowski nie był przeszkodą, której nie mógł on przezwyciężyć, bowiem miał możliwość skutecznego ustanowienia substytuta procesowego, a zatem Sąd zasadnie oddalił jego wniosek o odroczenie rozprawy.

Przechodząc do oceny podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie należy stwierdzić, że rację ma skarżąca, iż w rozpoznawanej sprawie przedmiotem oceny Sądu pierwszej instancji powinny stanowić przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo

o szkolnictwie wyższym, nie zaś przepisy ustawy z dnia 12 września 1990 r.

o szkolnictwie wyższym, które utraciły swą moc z dniem 1 września 2005 r., bowiem przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Prezydium Państwowej Komisji Akredytacyjnej z dnia 8 czerwca 2006 r., nr 10/9/2006 utrzymująca w mocy uchwałę z dnia 30 marca 2006 r., nr 242/2006.

Zgodnie z treścią art. 49 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo

o szkolnictwie wyższym Państwowa Komisja Akredytacyjna przedstawia ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego opinie i wnioski dotyczące: 1) utworzenia uczelni, przyznania uczelni uprawnienia do prowadzenia studiów na danym kierunku i określonym poziomie kształcenia; 2) dokonanej oceny kształcenia na danym kierunku, w tym kształcenia nauczycieli oraz przestrzegania warunków prowadzenia studiów. Opinie w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, Komisja wyraża w terminie nie dłuższym niż cztery miesiące od dnia otrzymania wniosku. W przypadku niewyrażenia opinii w tym terminie minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego podejmuje decyzję bez tej opinii.

Sąd pierwszej instancji pomimo wskazania w zaskarżonym postanowieniu przepisów ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym prawidłowo stwierdził, że uchwały Państwowej Komisji Akredytacyjnej w przedmiocie oceny jakości kształcenia w uczelni nie są aktami lub czynnościami z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Postępowanie w tym zakresie jest postępowaniem odrębnym, do którego nie mają zastosowania przepisy K.p.a., zaś sama ocena jakości kształcenia nie jest aktem z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień lub obowiązków uczelni wynikających z przepisów prawa.

Należy wskazać, że organem sprawującym nadzór nad uczelniami w zakresie zgodności działań uczelni z przepisami prawa i statutem oraz z treścią udzielonego pozwolenia na utworzenie uczelni niepublicznej, a także nad prawidłowością wydatkowania środków publicznych w myśl art. 33 ust. 1 powołanej ustawy jest minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego. Brak rozstrzygnięcia w uchwałach o konsekwencjach prawnych, dotyczących uczelni, w której dokonana została ocena kształcenia wyklucza możliwość zakwalifikowania ich jako aktu administracyjnego lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Postępowanie w tym zakresie nie jest postępowaniem administracyjnym, będąca zaś stroną postępowania uczelnia nie jest stroną w rozumieniu K.p.a. Komisja wbrew twierdzeniom skarżącej nie została wyposażona w kompetencje do stosowania środków władczych wobec podmiotów objętych zakresem jej działania lub podejmowania wobec nich rozstrzygnięć o charakterze władczym. Nie jest więc organem nadzoru nad uczelniami, ani organem administracji publicznej, gdyż szczegółowy tryb postępowania przed Komisją nie został uregulowany w drodze aktu o charakterze powszechnie obowiązującym, a w statucie Komisji, a zatem jej działalność nie jest objęta właściwością sądów administracyjnych.

Wbrew stanowisku skarżącej okoliczność, że zgodnie z treścią art. 52 ust. 2 powołanej ustawy strona niezadowolona z uchwały prezydium podjętej w sprawach, o których mowa w art. 49 ust. 1 i 3 może zwrócić się z wnioskiem do komisji o ponowne rozpatrzenie sprawy nie oznacza, iż mamy do czynienia z postępowaniem odwoławczym wobec podjętego aktu administracyjnego. Decyzja jest aktem, który kształtuje prawa lub obowiązki administracyjnoprawne. Ukształtowanie praw lub obowiązków może nastąpić wyłącznie na podstawie powszechnie obowiązującego prawa.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2007 r. odrzucające skargę Wyższej [...] w [...] mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 w zw. z art. 182 § 1 i 3 P.p.s.a. postanowił, jak w sentencji.