drukuj    zapisz    Powrót do listy

6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym 643 Spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego (art. 22 § 1 pkt 1 Kpa) oraz między tymi organami, Inne, Naczelnik Urzędu Skarbowego, Wskazano organ właściwy do rozpoznania sprawy, I OW 10/08 - Postanowienie NSA z 2008-05-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OW 10/08 - Postanowienie NSA

Data orzeczenia
2008-05-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-02-01
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska
Marek Stojanowski /przewodniczący sprawozdawca/
Monika Nowicka
Symbol z opisem
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
643 Spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego (art. 22 § 1 pkt 1 Kpa) oraz między tymi organami
Hasła tematyczne
Inne
Skarżony organ
Naczelnik Urzędu Skarbowego
Treść wyniku
Wskazano organ właściwy do rozpoznania sprawy
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 134 poz 1133 § 5 ust.1, ust.3
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów.
Dz.U. 2005 nr 108 poz 908 art.130a,art.50a ust.2
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art.106 § 3, ust.15 § 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski ( spr.) Sędziowie NSA Irena Kamińska del.WSA Monika Nowicka Protokolant Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Rady Gminy Z. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Radą Gminy Z. a Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Z. w przedmiocie wskazania organu właściwego do wydania orzeczenia o przejęciu na własność pojazdu marki [...] o nr rej. [...] usuniętego w miejscowości Z. w dniu [...] kwietnia 2004 r. postanawia: wskazać Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. jako organ właściwy do wydania orzeczenia w sprawie.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 29 stycznia 2008 r. (data stempla pocztowego) Rada Gminy Z. złożyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Gminą Z., a Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Z. w sprawie ustalenia organu właściwego do wydania orzeczenia o przejęciu na własność pojazdu marki Fiat 126p o nr rej. [...] usuniętego w miejscowości Z. - gmina Z. w dniu 9 kwietnia 2004 r.

W uzasadnieniu przedmiotowego wniosku, Rada Gminy Z. wskazała na następujący stan faktyczny i prawny sprawy: pismem z dnia 12 stycznia 2007 r. Komenda Miejska Policji w Z. zawiadomiła Urząd Gminy Z., że w dniu 9 kwietnia 2004 r. w miejscowości Z., policjant Sekcji Patrolowo - Interwencyjnej usunął pojazd marki Fiat 126p o nr rej. [...], na parking strzeżony firmy AUTO POMOC W. i M. R. w miejscowości P., gm. Z. W informacji nie podano przyczyny usunięcia pojazdu, ani nie określono dokładnie miejsca, z którego pojazd został usunięty.

Wójt Gminy dwukrotnie w pismach (17 stycznia 2007 r. i 7 lutego 2007 r.) prosił o uzupełnienie informacji o dyspozycję usunięcia pojazdu i podanie okoliczności sprawy. Na podstawie otrzymanej odpowiedzi Wójt doszedł do przekonania, że nie ma podstaw do podjęcia działań określonych w art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108 poz. 908 ze zm.), o czym powiadomił Komendę Miejską Policji w Z. pismem GK i OŚ [...] z dnia 15 marca 2007 r. Pismo to pozostało bez reakcji ze strony Policji.

W dniu 10 lipca 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. wystąpił z żądaniem odebrania pojazdu z parkingu przy ulicy S. w Z.

W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, że tenże Urząd o usunięciu pojazdu z miejscowości Z. w trybie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym został powiadomiony przez właściciela parkingu pismem z dnia 1 lutego 2005 r. Następnie właściciel parkingu, na którym znajdował się przedmiotowy samochód wysyłał do Urzędu Skarbowego w Z. kolejne pisma wzywające do odebrania samochodu z parkingu i zapłaty opłaty za parkowanie.

Protokołem z dnia 3 kwietnia 2007 r. Urząd Skarbowy przejął pojazd umieszczony na parkingu strzeżonym wyznaczonym zgodnie z przepisami przez Starostę i przemieścił go, według własnego uznania, na inny parking, przy ul. [...] w Z. Następnie zaczął kierować do Wójta Gminy pisemne żądania zabrania pojazdu z tegoż parkingu i uregulowania opłat za parkowanie. Wymiana pism pomiędzy Urzędem Skarbowym i Wójtem Gminy nie doprowadziła do zmiany stanowiska Wójta Gminy, który uważa, że brak jest podstaw do kierowania przez niego na sesję Rady Gminy projektu uchwały o przejęciu pojazdu na własność Gminy, gdyż organem właściwym do podjęcia decyzji w przedmiotowej sprawie jest Naczelnik Urzędu Skarbowego, a nie Rada Gminy.

Zdaniem Rady Gminy Z., nawiązanie korespondencji z Wójtem Gminy przez Komendę Miejską Policji w Z. i Urząd Skarbowy w Z. po upływie prawie 3 lat od pozostawienia pojazdu na parkingu i przekonywanie, że nie ma tu miejsca tryb, który zastosowano (art. 130a ustawy), ale inny (art. 50a ustawy), budzi pewne podejrzenia. W ocenie Rady chodzi prawdopodobnie o to, że funkcjonariusze tych organów chcą uchylić się od odpowiedzialności za całkowitą bezczynność i narażenie Skarbu Państwa na poniesienie kosztu kilkuletniego przechowywania samochodu na parkingu strzeżonym.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. wskazał, że z pisma Komendanta Miejskiego Policji w Z. uzyskanego w dniu 12 czerwca 2007r. wynika, iż wskazany pojazd został usunięty z drogi w trybie art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 z późn zm.), co oznacza, iż stał się własnością gminy z mocy ustawy (art.50a ust.2).

W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., upływ czasu jaki miał miejsce od dnia usunięcia pojazdu z drogi, nie może być podstawą odmowy przez organ gminy wszczęcia postępowania w sprawie pojazdu, który z mocy prawa stał się jej własnością. Wskazano, że, jak wynika z zapisu art. 50a oraz 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym, ani Skarb Państwa, ani Naczelnik Urzędu Skarbowego, ani organy gminy, ani jednostki prowadzące parkingi depozytowe, nie decydują w jakim trybie następuje usunięcie pojazdu z drogi. Kwalifikacji czynności w tym zakresie może dokonać jedynie Policja lub straż gminna (miejska).

Podniesiono ponadto, że tryb oraz jednostki i warunki ich współdziałania w zakresie usuwania pojazdów, których stan techniczny wskazuje, że nie są używane lub pozostawionych bez tablic rejestracyjnych, reguluje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz.U. Nr 137, poz.1133 ze zm.). Rozporządzenie to określa, że w przypadku pojazdów, których stan techniczny wskazuje na to, że nie są używane lub pozostawionych bez tablic rejestracyjnych, współdziałają: Policja, straż gminna (miejska), organy gminy, zarządca drogi, wyznaczone przez starostę jednostki usuwające pojazdy lub prowadzące parkingi strzeżone (§2 ust.2). Policja lub straż gminna (miejska) przekazują w formie pisemnej, dyspozycje usunięcia pojazdu, po osobistym upewnieniu się, że istnieją przesłanki do jego usunięcia.

Podkreślono, że mając na uwadze § 4 ust. 2 w związku z § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, organ gminy lub zarządca drogi nie może bezpośrednio wydać dyspozycji usunięcia pojazdu jednostkom usuwającym pojazdy gdyż nie są do tego uprawnieni. W ramach wykonywanych zadań mogą taką potrzebę zgłosić m.in. Policji, która w ramach wykonywanych obowiązków porządkowych wydaje dyspozycję usunięcia takich pojazdów z drogi po osobistym upewnieniu się, że istnieją przesłanki do jego usunięcia.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. zaznaczył, że w niniejszej sprawie taka dyspozycja została wystawiona przez organ uprawniony - Policję.

Wskazano, że działania organu likwidacyjnego zdeterminowane były wytycznymi Ministerstwa Finansów z dnia 3 września 2003 r. Nr [...] oraz z dnia 15 listopada 2003 r. nr [...], zgodnie z którymi, okres za jaki organy likwidacyjne zobowiązane były do pokrywania wydatków związanych z parkowaniem pojazdów, które przeszły na Skarb Państwa z mocy ustawy zaczynał się od dnia, w którym jednostka parkująca pojazdy powiadomiła ten organ o nieodebraniu w wyznaczonym terminie pojazdu z parkingu lub od dnia otrzymania dokumentów z Komendy Policji pozwalających na prowadzenie postępowania likwidacyjnego.

Podniesiono, że Dyrektor Izby Skarbowej w L. pismem z dnia 12 kwietnia 2007 r. uznał iż powołane wyjaśnienia Ministerstwa Finansów stały się nieaktualne i zasadne jest przyjęcie poglądu prezentowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych, co oznaczało, że okres, za który dozorca powinien otrzymać zwrot kosztów i wynagrodzenia za dozór biegnie od dnia, w którym pojazd stał się własnością Skarbu Państwa do dnia jego odbioru z parkingu.

Naczelnik zauważył, że w związku z tym, od dnia 12 kwietnia 2007 r. organ likwidacyjny w celu zminimalizowania kosztów ponoszonych na przechowywanie pojazdów, odbiera je niezwłocznie po otrzymaniu od jednostki parkującej pojazdy powiadomienia po upływie 6 miesięcznego okresu przechowywania pojazdu usuniętego z drogi, ze wskazaniem przez dozorcę art. 130a ustawy. Natomiast omyłkowe przemieszczenie pojazdu spowodowane wprowadzeniem w błąd Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. nie miało żadnego znaczenia dla niniejszej sprawy i obniżyło tylko koszty przechowania pojazdu gdyż parking Urzędu Skarbowego w Z. jest znacznie tańszy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do unormowania zawartego w treści art. 22 § 2 k.p.a. oraz art. 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153. poz. 1270 ze zm.) - powoływanej dalej jako ppsa - spory kompetencyjne między organami jednostek samorządu terytorialnego a organami administracji rządowej rozstrzyga sąd administracyjny. Do wystąpienia z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego może wystąpić: 1) strona, 2) organ jednostki samorządu terytorialnego lub inny organ administracji publicznej, pozostające w sporze. 3) minister właściwy do spraw administracji publicznej, 4) minister właściwy do spraw sprawiedliwości, Prokurator Generalny. 5) Rzecznik Praw Obywatelskich (art. 22 § 3 kpa).

Jak wynika z akt, w niniejszej sprawie, spór kompetencyjny zaistniał między Radą Gminy Z. a Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Z. Wniosek o rozstrzygnięcie tego sporu złożyła Rada Gminy Z., a zatem organ uprawniony do złożenia takiego wniosku na podstawie art.22 § 3 pkt 2 k.p.a. W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 15 § 2 powołanej ustawy z 30 dnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obowiązany jest podjąć postępowanie w sprawie wskazania organu właściwego do rozpoznania sprawy i wydać odpowiednie postanowienie w tej materii.

Podstawą rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego jest ustalenie, czy samochód osobowy został usunięty na podstawie przepisu art. 50a ust. 1, czy też na podstawie art.130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Unormowanie zawarte w art. 50a ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza. Zgodnie zaś z ust 2 art. 50a, pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z mocy ustawy. Z kolei zaś art.130a w ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy stanowi, iż pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu. Decyzję o usunięciu pojazdu podejmuje, jak wynika to z art. 130a ust. 4, policjant lub strażnik gminny (miejski). Pojazd taki nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Przechodzi on wówczas z mocy ustawy na rzecz Skarbu Państwa.

Jeżeli zatem przedmiotowy pojazd został usunięty na podstawie art.50a ust. 1 powołanej ustawy, wówczas organem właściwym do podjęcia rozstrzygnięcia jest Rada Gminy w Z. Jeżeli zaś pojazd został usunięty na podstawie art. 130a, wówczas właściwy byłby Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z.

Szczegółowy tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na rzecz gminy lub Skarbu Państwa określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133 ze zm.). Zgodnie z jego uregulowaniami usunięcie pojazdu na podstawie art. 50a prawa o ruchu drogowym powinno odbywać się w następujący sposób. Organ gminy lub zarządca dróg: zgłasza Policji lub straży gminnej (miejskiej) potrzebę usunięcia pojazdu z drogi (§ 4 ust. 2 rozporządzenia ). Następnie na podstawie tego zgłoszenia Policja lub straż gminna (miejska) usuwa pojazd z drogi. Usunięcie, o którym mowa polega zaś na wydaniu odpowiedniej dyspozycji jednostce wskazanej przez starostę (§ 4 ust 1 rozporządzenia). Dyspozycję wydaje funkcjonariusz po osobistym upewnieniu się, że istnieją przesłanki usunięcia pojazdu z drogi (§ 4 ust. 3 rozporządzenia). Po wydaniu dyspozycji podmiot, który ją wydał, powinien niezwłocznie o tym poinformować komendanta powiatowego Policji, ze wskazaniem parkingu, na którym umieszczono pojazd oraz właściwy organ gminy (§ 5 ust 1 rozporządzenia). Po otrzymaniu wskazanego wyżej powiadomienia, organ gminy powinien niezwłocznie podjąć czynności mające na celu ustalenie właściciela pojazdu oraz poinformować go o usunięciu pojazdu oraz o tym, iż w razie nieodebrania pojazdu z parkingu w ciągu 6 miesięcy przejdzie on na własność gminy (§ 5 ust.3 rozporządzenia).

Z kolei zupełnie inaczej przedstawia się tryb usunięcia pojazdu na podstawie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Jak wynika z treści art. 130a ust. 4 powołanej ustawy, decyzję o usunięciu pojazdu podejmuje policjant lub strażnik gminny (miejski) z własnej inicjatywy, czyli bez wniosku ze strony organu gminy lub zarządcy drogi (wydaje się jednak, że wniosek taki nie byłby niedopuszczalny - § 4 ust 2 rozporządzenia). Usunięcie pojazdu następuje na podstawie dyspozycji wydanej wyznaczonej przez starostę jednostce (§ 4 ust. 1 rozporządzenia). Po wydaniu takiej dyspozycji podmiot, który ją wydał zawiadamia o tym niezwłocznie właściciela pojazdu (§ 5 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia) W powiadomieniu tym należy wskazać skutki nieodebrania pojazdu z parkingu we właściwym terminie, czyli o tym, iż pojazd przechodzi na własność Skarbu Państwa.

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie rozstrzygania sporów kompetencyjnych stosuje się, zgodnie z art. 15 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, odpowiednio przepisy o postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Oznacza to, iż Sąd w zasadzie opiera rozstrzygnięcia na materiale zgromadzonym w postępowaniu administracyjnym (znajdującym się w przedstawionych aktach), a tylko wyjątkowo może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów (art. 106 § 3 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). We wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, ani w odpowiedzi na ten wniosek nie złożono wniosków dowodowych, a zatem Sąd podejmuje rozstrzygnięcie na podstawie materiału zgromadzonego w aktach sprawy.

Z akt sprawy wynika, iż dyspozycję usunięcia pojazdu wydał w dniu 9 kwietnia 2004 r. w miejscowości Z. funkcjonariusz Policji Sekcji Patrolowo - Interwencyjnej. Na jej podstawie samochód osobowy marki Fiat 126p nr rej. [...] został przeholowany do miejscowości P. i umieszczony na tamtejszym parkingu strzeżonym firmy AUTO POMOC W. i M. R. Z akt sprawy wynika, iż organ gminy nie wystąpił do Policji z wnioskiem o usunięcie pojazdu, a działanie funkcjonariusza podjęte było z własnej inicjatywy. Brak jest zatem wniosku, o jakim mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia, który inicjuje postępowanie unormowane w art. 50a prawa o ruchu drogowym prowadzące do przejścia własności pojazdu na gminę. O wydanej dyspozycji Komenda Miejska Policji w Z. powiadomiła w dniu 12 stycznia 2007r. Urząd Gminy w Z.

Jak wynika z powyższego, działania podjęte przez Policję w opisywanej sprawie, przebiegały zgodnie z trybem postępowania właściwym dla usunięcia pojazdu na podstawie art.130a prawa o ruchu drogowym. Powinny zatem zakończyć się, zgodnie z dyspozycją § 8 ust. 1 rozporządzenia, orzeczeniem naczelnika właściwego miejscowo urzędu skarbowego o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa usuniętego pojazdu. Orzeczenie to ma charakter deklaratoryjny, gdyż nabycie własności przez Skarb Państwa następuje z mocy ustawy (art.130a ust. 10 zd. 2 prawa o ruchu drogowym). Należy zauważyć, iż bieg wskazanego wyżej sześciomiesięcznego terminu zgodnie z art. 130a ust. 10 prawa o ruchu drogowym rozpoczyna się od dnia usunięcia pojazdu, czyli w rozpatrywanym przypadku od dnia 9 kwietnia 2004 r.

Upłynął on zatem dnia 9 października 2004 r. Znajdujące się w aktach sprawy pismo Komendy Miejskiej Policji w Z., kierowane do Urzędu Gminy Z. z powołaniem się na w/w § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. (...), jako podstawę usunięcia pojazdu, ma datę 12 stycznia 2007 r. Zostało zatem wystawione w chwili, gdy pojazd z mocy prawa był już własnością Skarbu Państwa. Należy przy tym wskazać, iż wybrany przez funkcjonariusza Policji tryb postępowania sam przez się w zasadzie nie przesądza o podstawie usunięcia pojazdu. Można jednak założyć, iż funkcjonariusz ten zna prawo i wybrał tryb właściwy ze względu na ustalone przez siebie w dniu 9 kwietnia 2004 r. przesłanki usunięcia pojazdu (na formularzu dyspozycji usunięcia pojazdu funkcjonariusz Policji nie dokonał stosownego zakreślenia przepisu /art. 50a czy art. 130a/, w oparciu o który zostało dokonane jego usunięcie). Powołanie art. 50a prawa o ruchu drogowym jako podstawy usunięcia pojazdu pojawiło się dopiero w dniu 5 czerwca 2007 r. i to w piśmie skierowanym przez Komendanta Miejskiego Policji w Z. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. Informacji takiej jednak ani prawo o ruchu drogowym, ani rozporządzenie, nie przypisują żadnych skutków prawnych. W sytuacji, gdy funkcjonariusz Policji ustaliłby jako podstawę usunięcia pojazdu art. 50a wskazanej wyżej ustawy, powinien niezwłocznie powiadomić gminę o wydaniu dyspozycji usunięcia pojazdu z drogi, nie zaś po upływie 2 lat i 9 miesięcy od wydania dyspozycji o usunięciu pojazdu poinformować gminę o tym fakcie. Nie zaistniała zatem, z formalnego punktu widzenia, podstawa do podjęcia przez organy gminy działań określonych w przepisach art. 50a prawa o ruchu drogowym oraz przywołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, a zwłaszcza do podjęcia przez Radę Gminy Z. uchwały stwierdzającej przejście własności samochodu osobowego Fiat 125p nr rej. [...].

Poza tym należy zauważyć, iż przesłanką usunięcia pojazdu na podstawie art. 50a powołanej ustawy jest to, aby usuwany pojazd nie posiadał tablic rejestracyjnych lub jego stan wskazywał na to, że nie jest używany. W rozpatrywanej sprawie pojazd miał tablice rejestracyjne, trudno także uznać, że 9 kwietnia jego stan wskazywał na to, że nie jest używany, ponieważ kwestia ta nie została precyzyjnie wyjaśniona. Nieużywanie pojazdu w rozumieniu powołanego ad 50a jest, jak należy przyjąć zgodnie z ratio legis przepisu, stanem trwającym dłuższy czas.

Inaczej można by usuwać pojazdy niewykorzystywane przez właściciela, np. przez tydzień.

W kontekście powyższych rozważań należy przyjąć, że przesłanki usunięcia pojazdu określone w art.130a prawa o ruchu drogowym mają charakter szerszy.

Należą do nich m.in. pozostawienie pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu. W rozpatrywanej sprawie należy wiec przyjąć, iż te właśnie przesłanki były podstawą usunięcia pojazdu.

W takiej sytuacji usunięty pojazd, jeżeli nie będzie odebrany we właściwym terminie przez osobę uprawnioną, staje się własnością Skarbu Państwa. O nabyciu z mocy ustawy pojazdu orzeka wówczas na co już wyżej wskazano, właściwy naczelnik urzędu skarbowego.

W rozpatrywanej sprawie zarówno merytoryczne przesłanki usunięcia pojazdu, jak również zastosowany tryb postępowania wskazują, iż właściwy do wydania orzeczenia jest Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 15 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowił, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt