Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Wojewody Zachodniopomorskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 sierpnia 2019 r. sygn. akt II SA/Sz 597/19 w sprawie ze skargi Gminy Miasto Szczecin na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 kwietnia 2019 r. nr P-1.4131.282.2018.EM w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Wojewody Zachodniopomorskiego na rzecz Gminy Miasto Szczecin 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 22 sierpnia 2019 r., sygn. II SA/Sz 597/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Miasto Szczecin na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 kwietnia 2019 r. przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin, uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze i zasądził od Wojewody Zachodniopomorskiego na rzecz skarżącej Gminy Miasto Szczecin koszty postępowania.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wojewoda Zachodniopomorski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 30 kwietnia 2019 r. na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, poz. 1000, poz. 1349, poz. 1432), stwierdził nieważność § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 r., zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru podał, że w § 1 cyt. uchwały Rada Miasta Szczecin wprowadziła, w załączniku do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, następujące zmiany:

1) § 8 ust. 7 lit. a otrzymuje brzmienie: "przed wjazdem osoby na wózku inwalidzkim, kierowca zobowiązany jest rozłożyć rampę wjazdową i zapytać, czy osoba na wózku potrzebuje dalszej pomocy;"

2) § 8 ust. 7 lit. b otrzymuje brzmienie: "wózek inwalidzki, w tym z napędem elektrycznym powinien posiadać wymiary maksymalne tj. długość całkowita 1200 mm, szerokość całkowita 700 mm, wysokość całkowita 1090 mm, pod warunkiem prawidłowego umiejscowienia w miejscu przeznaczonym do jego przewozu

i prawidłowego zabezpieczenia pasami bezpieczeństwa o ile znajdują się na wyposażeniu pojazdu;"

3) § 8 ust. 7 lit. c otrzymuje brzmienie: "wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym musi mieć możliwość obrócenia się wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi;"

4) § 8 ust. 7 lit. d otrzymuje brzmienie :"zabrania się przewożenia skuterów lub innych pojazdów, które w sposób jednoznaczny nie są określone jako wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym i które nie spełniają parametrów określonych w pkt b);".

Wojewoda wskazał nadto, że uchwała została podjęta na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe. Zgodnie z tym przepisem, w odniesieniu do gminnego regularnego przewozu osób oraz przewozów osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy – Rada miasta stołecznego Warszawy.

Organ nadzoru stwierdził, że analiza treści tego unormowania prowadzi do wniosku, że Rada Miasta Szczecin była prawnie umocowana do podjęcia uchwały w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin, jednakże przepisy § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały Nr V/123/19, w których organ stanowiący Gminy - Miasto Szczecin nadał nowe brzmienie przepisom § 8 ust. 7 lit. b, c oraz d Załącznika do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r., w sposób istotny naruszają prawo, tj. nie spełniają wymogów stawianych przepisom porządkowym.

Wyjaśnił, że , w przepisach § 8 ust. 7 lit. b, c i d Rada Miasta Szczecin określiła zarówno rodzaj pojazdu (wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym, skuter lub inny pojazd, które w sposób jednoznaczny nie są określone jako wózki inwalidzkie), na którym porusza się osoba niepełnosprawna, jak i jego parametry (wymiary, wymogi konstrukcyjne umożliwiające obrócenie się wózka wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi), które muszą być spełnione aby osoba niepełnosprawna poruszając się na nim mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin.

Powyższe, w ocenie organu nadzoru – nie mieści się w pojęciu "przepisów porządkowych" w rozumieniu prawa przewozowego, do których określenia umocowany jest organ stanowiący gminy, a które powinny określać wyłącznie zachowanie się podróżnych, czy pracowników przewoźnika (kierowcy autobusu, motorniczego) podczas korzystania z infrastruktury transportowej. Dokonane zostało zatem z przekroczeniem delegacji ustawowej, wynikającej z art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe. Unormowania te pozwalają również na dowolną ocenę przez kierującego pojazdem, czy osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku inwalidzkim (bądź innym pojazdem) "dostąpi przywileju" przejazdu środkiem transportu publicznego. Tymczasem osoba kierująca takim pojazdem nie jest w żadnym razie upoważniona do badania, czy dana osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim (lub innym pojazdem) jest uprawniona do przejazdu środkiem transportu publicznego, z drugiej zaś trudno sobie wyobrazić sytuację, w której kierowca (maszynista) będzie dokonywał pomiaru wózka inwalidzkiego przed podjęciem decyzji o możliwości przewozu danej osoby niepełnosprawnej.

Nadto, w ocenie organu nadzoru, takie regulacje nie są do pogodzenia z konstytucyjną zasadą równości. Stanowią one przejaw dyskryminacji poprzez ograniczenie prawa przewozu osób niepełnosprawnych, które poruszają się wózkami inwalidzkimi (bądź innymi pojazdami przeznaczonymi do poruszania się osób niepełnosprawnych) o innych niż określone w uchwale parametrach. Zdaniem organu, lokalny prawodawca zdecydował się na zróżnicowanie sytuacji prawnej osób niepełnosprawnych korzystających z wózków inwalidzkich czy innych pojazdów przeznaczonych do poruszania się osób niepełnosprawnych, uprzywilejowując grupę, która porusza się wózkami inwalidzkim o parametrach określonych w kwestionowanym akcie. Takie zróżnicowanie to prowadzi do niedozwolonej konstytucyjnie dyskryminacji ze względu na położenie społeczne (niepełnosprawność). Nadto, zakwestionowane przepisy uchwały Nr V/123/19 prowadzą de facto do zawężenia podmiotowego kręgu osób upoważnionych do korzystania ze środków lokalnego transportu zbiorowego, co z punktu widzenia przepisów Prawa przewozowego jest nieuprawnione (brak kompetencji rady gminy).

W podsumowaniu rozstrzygnięcia organ nadzoru stwierdził, że przepisy § 8 ust. 7 lit. b, c i d w brzmieniu nadanym przez § 1 pkt 2,3 i 4 uchwały Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 r., w sposób istotny naruszają obowiązujący porządek prawny (art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej).

Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Rada Miasta Szczecin zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który skargę uwzględnił.

Na wstępie Sąd przypomniał, że zaskarżona uchwała została podjęta w wykonaniu delegacji ustawowej zawartej w przepisie art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe. Przepis ten stanowi, że w odniesieniu do regularnego przewozu osób oraz przewozu osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy – Rada miasta stołecznego Warszawy. Uchwała będąca przedmiotem oceny legalności jest uchwałą zmieniającą uchwałę Rady Miasta Szczecin nr VI/79/15 z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, w części dotyczącej zasad przewozu osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich, w zakresie obowiązków kierowcy wobec pasażerów na wózku inwalidzkim, parametrów wózka inwalidzkiego w celu umożliwienia bezpiecznego przewozu osoby poruszającej się na wózku inwalidzkim oraz wprowadzenia zakazu przewożenia skuterów lub innych pojazdów, które w sposób jednoznaczny nie są określane jako wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym, niespełniających parametrów wskazanych w § 8 ust. 7 lit. b.

Analizując przepisy uchwały nr V/123/19 z punktu widzenia wyżej wskazanych cech, jakim winny odpowiadać przepisy porządkowe, Sąd stwierdził, że cechą, której lokalny ustawodawca nadał priorytet jest zapewnienie bezpieczeństwa przewozu wszystkim podróżnym korzystającym z lokalnego transportu zbiorowego bez względu na to, czy jest to osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku, niepełnosprawna poruszająca się samodzielnie, czy też pasażerowie, którzy są pełnosprawni. Przepisy zmienionej uchwały zawierają parametry wózka inwalidzkiego, które w przekonaniu lokalnego prawodawcy – zapewnią bezpieczny przewóz osoby niepełnosprawnej na wózku w miejscu przeznaczonym dla wózków inwalidzkich, określają możliwość zabezpieczenia pasami bezpieczeństwa (o ile znajdują się na wyposażeniu pojazdu) oraz stanowią o bezpiecznym wjeździe i wyjeździe na wózku (przy pomocy kierowcy) do i z pojazdu.

Zauważył przy tym, że dotychczasowa regulacja dotycząca przewozu pasażera na wózku inwalidzkim, zawarta w § 8 ust. 7 uchwały nr VI/79/15 z dnia 24 marca 2015 r., zgodnie z którą: "Wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym, powinny być ustawione w wyznaczonym miejscu tyłem do kierunku jazdy, zablokowane za pomocą hamulca oraz zabezpieczone pasami bezpieczeństwa znajdującymi się na wyposażeniu pojazdu." była – zdaniem sądu, dość ograniczona. W istocie określała bowiem wyłącznie obowiązki osoby niepełnosprawnej poruszającej się na wózku w czasie wykonywania przewozu, natomiast pomijała chociażby obowiązki kierującego pojazdem wobec tych osób. Nie zawierała również regulacji dotyczących samego wózka inwalidzkiego, wskazując jedynie, że może to być również wózek elektryczny. W ocenie Rady Miasta unormowania wymagało także określenie parametrów wózka inwalidzkiego, którym porusza się osoba niepełnosprawna by umożliwić wykonanie przewozu wózka środkami transportu, których możliwości techniczne w tym aspekcie nie są nieograniczone.

Sąd nie dostrzegł w przepisach zakwestionowanej przez organ nadzoru uchwały dyskryminacji osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach. Przepisy te normują w sposób czytelny i zrozumiały warunki przewozu osób poruszających się na wózkach. Oczywistym jest, że nie każdy pojazd, którym porusza się osoba niepełnosprawna może być przedmiotem przewozu ze względu na to, że nie jest przystosowany do jego przewozu zarówno z przyczyn technicznych, jak i ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa zarówno osobie niepełnosprawnej jak i kierowcy pojazdu asystującemu osobie niepełnosprawnej przy wjeździe czy wyjeździe z pojazdu oraz pozostałym podróżnym. Ustanowienie zatem precyzyjnych zasad w przepisach porządkowych poprzez określenie parametrów wózka inwalidzkiego (odpowiadających Polskiej Normie PN-ISO 7193) oraz ich ogłoszenie, tak jak tego wymagają przepisy prawa miejscowego, nie jest przejawem dyskryminacji osób niepełnosprawnych, lecz oznacza sformułowanie wobec nich minimalnych warunków, które muszą być przestrzegane by przewóz wszystkich pasażerów środkiem lokalnego transportu zbiorowego był bezpieczny. Wątpliwy był też zarzut organu nadzoru, że przepis dotyczący parametrów wózka inwalidzkiego jest niewykonalny, albowiem wymiary wózka winny podlegać przed każdym przewozem weryfikacji. O niewykonalności można by mówić wówczas, gdyby kierowca takiej weryfikacji parametrów nie mógł faktycznie dokonać. W ocenie sądu, zarzut ten jest również o tyle niezrozumiały, że podanie przez przewoźnika informacji o treści przepisu § 8 ust. 7 lit. b i c uchwały, czy to na przystankach komunikacji lokalnej, czy też w formie informacji na zewnątrz pojazdu, czy w jego wnętrzu, odniesie taki sam skutek jak chociażby informowanie podróżnych o zakazie przewozu bagażu ponadnormatywnego, przedmiotów, które mogą wyrządzić szkodę innym pasażerom czy obowiązku zdejmowania plecaka o gabarytach zagrażających bezpieczeństwu współpasażerów.

Ponadto, wbrew twierdzeniu organu uchwała nie narusza konstytucyjnej zasady równości. Nie jest bowiem naruszeniem tej zasady określenie przez prawodawcę zasad przewozu osoby poruszającej się na wózku w celu zapewnienia bezpieczeństwa zarówno tej osobie, jak i pozostałym współpasażerom. Obowiązki w celu zapewnienia bezpiecznego przewozu zostały nałożone zarówno na pasażerów, którzy nie są osobami niepełnosprawnymi, jak i na osoby niepełnosprawne. Wszystkie osoby niepełnosprawne, aby skorzystać z możliwości przewozu na wózku, muszą spełnić te same warunki.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Wojewoda Zachodniopomorski, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie:

I. prawa materialnego, to jest:

1) art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz. U. z 2017r., poz. 1983 z póź zm) - poprzez uznanie, że przepisy uchwały Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin, które określiły parametry wózka inwalidzkiego, którym porusza się osoba niepełnosprawna, wypełniają definicję określenia "przepisy porządkowe". Jak również poprzez uznanie, że postanowienia uchwały mają na celu, jako priorytet, zapewnienie bezpieczeństwa pasażerów bez względu na to czy są to osoby pełnosprawne, czy też niepełnosprawne.

2) art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej - poprzez uznanie, że zapisy uchwały Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019r. nie naruszają konstytucyjnej zasady równości, jak również, że nie są przejawem dyskryminacji osób niepełnosprawnych a jedynie sformułowaniem minimalnych warunków, które muszą być przestrzegane by przewóz wszystkich pasażerów środkiem lokalnego transportu zbiorowego był bezpieczny.

II. prawa procesowego, to jest:

1) art. 148 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2010r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z póź. zm.) polegające na niewzięciu pod uwagę całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach rozpoznawanej sprawy i tym samym uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego bez odniesienia się do stanu faktycznego sprawy i uwzględnienia faktycznych przyczyn dla których podjęta została uchwała.

2) art. 7, 77, 107 - Kodeksu postępowania administracyjnego polegające na nie przeprowadzaniu wnikliwego postępowania dowodowego, co miało wpływ na ocenę prowadzonego postępowania.

Mając powyższe na uwadze wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie od Gminy Miasto Szczecin na rzecz Wojewody Zachodniopomorskiego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa przez radcę prawnego, wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumenty na poparcie powołanych w niej zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Gmina Miasto Szczecin wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, gdyż zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty zawarte w tej skardze nie są usprawiedliwione.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów procesowych, które zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego pozbawione są należytego uzasadnienia, gdyż przedmiotem rozstrzygnięcia nadzorczego była treść uchwały Rady Miasta Szczecin, a konkretnie szczegółowe przepisy regulaminu przewozu osób niepełnosprawnych na wózkach inwalidzkich o określonych gabarytach, opisanych dokładnie w uchwale oraz możliwości i sposobu kontroli tych wózków przez kierowcę pojazdu lokalnego transportu publicznego.

Powyższe ustalenia faktyczne są w zasadzie bezsporne i dlatego Sąd I instancji nie mógł naruszyć przepisów postępowania, a w szczególności art. 7, 77 i 107 k.p.a., które stosował organ nadzorczy, przyjmując ustalenia faktyczne zawarte w uchwale Rady Miasta oraz w rozstrzygnięciu nadzorczym jako niebudzące zastrzeżeń.

Sąd I instancji nie naruszył także przepisu art. 148 § 2 p.p.s.a., gdyż po pierwsze przepis art.148 p.p.s.a nie zawiera paragrafu 2, a ponadto - skoro Sąd uwzględnił skargę Rady Miasta na akt nadzorczy Wojewody - to miał obowiązek go uchylić zgodnie z dyspozycją powyższego przepisu.

Wbrew zarzutom skarżącego organu nadzoru Sąd I Instancji przytoczył obszernie wszystkie ustalenia organu i do nich się ustosunkował, analizując treść kwestionowanych przepisów uchwały Rady Miasta wraz z uzasadnieniem uchwały i trybem podjęcia uchwały. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł żadnych uchybień procesowych w zaskarżonym wyroku.

Natomiast zarzuty naruszenia prawa materialnego wymagają odrębnego omówienia według hierarchii ich wagi, i tak zarzut naruszenia przepisu art. 32 Konstytucji RP, poprzez uznanie, że sporne przepisy uchwały nie naruszają zasady równości i niedyskryminacji osób niepełnosprawnych, zdaniem również NSA jest nieusprawiedliwiony i jako taki nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd I Instancji słusznie zauważył, że nie każdy pojazd osobisty przystosowany do poruszania się osób niepełnosprawnych może być transportowany w środkach transportu zbiorowego, z uwagi na bezpieczeństwo zbiorowe pasażerów oraz samej osoby niepełnosprawnej. Sąd w tym miejscu powołał się na normy techniczne dotyczące wózków inwalidzkich, określone prawem, nie kwestionowane jako dyskryminujące osoby niepełnosprawne. Powyższym przepisom podlegają wszyscy niepełnosprawni poruszający się na wózkach inwalidzkich, szczególnie jeśli chodzi o gabaryty wózków, do których przystosowane są ułatwienia w korzystaniu z infrastruktury miejskiej przez osoby niepełnosprawne (wejścia do budynków publicznych itd.) oraz zabezpieczone miejsca w środkach transportu zbiorowego.

Zatem ograniczenia w przepisach porządkowych i regulaminowych przewozu miejskimi środkami transportu zbiorowego znajdują swoje uzasadnienie w przepisach ogólnych oraz względami bezpieczeństwa i nie są przejawem jakiejkolwiek dyskryminacji osób niepełnosprawnych.

Należy podzielić w całości argumentację uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że warunki bezpiecznego transportu pasażerów lokalnymi środkami transportu zbiorowego muszą być spełnione dla wszystkich pasażerów, a wózki inwalidzkie nie spełniające tych wymagań bezpieczeństwa mogą stanowić zagrożenie tego bezpieczeństwa.

Sąd I Instancji przekonywująco odparł zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości w kwestionowanych przepisach uchwały Rady Miasta, gdyż osoby niepełnosprawne na wózkach inwalidzkich, spełniających normy techniczne i nie przekraczających gabarytów, określonych w uchwale, które to wymiary są zgodne z przepisami prawa, mogą być transportowane bez ograniczeń.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisu art. 15 ust 5 prawa przewozowego, to należy na wstępie przypomnieć treść tego przepisu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust 1 prawa przewozowego, podróżny jest obowiązany do przestrzegania przepisów porządkowych obowiązujących w transporcie, a z ust. 2 tego przepisu wynika, że osoby zagrażające bezpieczeństwu lub porządkowi w transporcie mogą być niedopuszczone do przewozu lub usunięte ze środka transportowego.

Natomiast w myśl art.15 ust. 5 omawianej ustawy, w odniesieniu do gminnego regularnego przewozu osób oraz przewozów osób i bagażu taksówkami, przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy - Rada miasta stołecznego Warszawy. Nawet skarżący kasacyjnie organ nie kwestionował wynikającej z w/w przepisu delegacji ustawowej dla rady gminy w stanowieniu miejscowych przepisów porządkowych dla lokalnego transportu zbiorowego. Dlatego też Rada Gminy Szczecin uchwalając sporne przepisy porządkowe nie przekroczyła delegacji ustawowej i nie naruszyła zarzuconego przepisu art. 15 ust 5 ustawy – prawo przewozowe.

Jak już wykazano wyżej, kwestionowane przepisy uchwały Rady Gminy niewątpliwie należą do przepisów porządkowych odnoszących się do gminnego regularnego przewozu osób oraz przewozu osób i bagażu.

Przepisy te skierowane są przede wszystkim do podróżnych, a obowiązki kierowcy środków transportu sprowadzają się do pomocy pasażerom niepełnosprawnych i do kontroli przestrzegania zakazów porządkowych.

Na marginesie należy stwierdzić, że jedynym ratio legis tych przepisów przedmiotowej uchwały wszystkim pasażerom było zapewnienie bezpieczeństwa pasażerom lokalnego zbiorowego transportu, i to wszystkim pasażerom, zarówno niepełnosprawnym na wózkach inwalidzkich, jak i wszystkim innym pasażerom.

Z tych wszystkich powodów Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 p.p.s.a.