Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Ostrowska Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) Sędzia WSA Tomasz Szmydt Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi [...] w W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz [...] w W. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki, po rozpatrzeniu wniosku X w W., o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. nr [...] stwierdzającej nieważność decyzji Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 1993 r. w sprawie uwłaszczenia X w W. działką nr [...], położoną w W. przy ul. [...]. obręb [...], w części dotyczącej działki oznaczonej obecnie nr [...] - uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Infrastruktury z dnia

[...] września 2011 r.

W uzasadnieniu organ przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Wojewoda [...], działając na podstawie art. 2 ust. 1-3 ustawy z dnia

29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.), decyzją Nr [...] z dnia [...] grudnia 1993 r. stwierdził nabycie, z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez X w W. prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego w W. przy ul. [...]., oznaczonego w ewidencji gruntów jako działka nr [...] o pow. [...] nr,

[...] oraz odpłatne nabycie prawa własności budynków, budowli i innych urządzeń znajdujących się na tym gruncie

Wnioskiem z dnia 17 stycznia 2011 r. J. K. wystąpił o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 1993 r., wskazując na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] stwierdzającą nieważność decyzji wydanych w sprawie odmowy przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...], położonej przy ul. [...].

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] września 2011 r. stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 1993 r. stwierdzającej uwłaszczenie X w W. działką nr [...]. położoną w W. przy ul. [...], obręb [...], w części dotyczącej działki oznaczonej obecnie nr [...].

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej stwierdził uchybienie terminu przez X w W. do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej ww. decyzją z dnia [...] września 2011 r.

Pismem z dnia [...] lutego 2012 r. X w W. wystąpiło z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. decyzji z dnia [...] września 2011 r. i wstrzymanie jej wykonalności, podnosząc, iż została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż wniosek dekretowy o przyznanie prawa własności czasowej nie został skutecznie złożony.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r.

Rozpoznając złożony wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej ww. decyzją Ministra Transportu. Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia

[...] sierpnia 2012 r. organ wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1-2 ustawy z dnia

29 września 1990 r. ustawodawca uwłaszczył z dniem 5 grudnia 1990 r. państwowe i komunalne osoby prawne, jeżeli posiadały w zarządzie grunt stanowiący własność Skarbu Państwa lub gminy. Uwłaszczenie nie mogło naruszać praw osób trzecich. Brak którejkolwiek z przesłanek oznacza, że uwłaszczenie nie może nastąpić. Z zaświadczenia Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia

[...] marca 1992 r. znak L.dz. [...] wynika, że z księgi hipotecznej "[...]" została wydzielona "Nieruchomość W. w M.". Natomiast z zaświadczenia Sądu Rejonowego dla W. z dnia

[...] grudnia 2004 r. L.dz. [...] wynika, że z części działki nr [...] objętej dawną księgą hipoteczną pod nazwą "Nieruchomość [...]" powstała działka nr [...] o pow. [...] m2 położona w W. przy ul. [...] ujęta w decyzji uwłaszczeniowej, która uległa podziałowi na działkę nr [...] (w stosunku do której z roszczeniami wystąpił J. K.) i działkę nr [...]. Z ww. zaświadczeń wynika również, że powyższa nieruchomość stanowiła własność M. K.. Następcami prawnymi M.K,, są obecnie: wnioskodawca J. K. oraz M. S. i E. M.

Prezydium Rady Narodowej w W. orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] kwietnia 1955 r. Nr [...]. utrzymanym w mocy decyzją Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955 r.

Nr [...], odmówiło M. K. i współwłaścicielom nieruchomości [...] przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] nr hip. [...] i nr hip. [...] stwierdzając jednocześnie, że wszystkie budynki fragmenty znajdujące się na powyższym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa.

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...]. utrzymaną w mocy decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009r. nr [...]., stwierdził nieważność decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955r. Nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m. st. W. z dnia [...] kwietnia 1955 r. Nr [...] w części dotyczącej gruntu ozn. nr hip. [...]. dz. [...] stanowiącej obecnie dz. ew. nr [...] opisanej w KW nr [...] oraz w części projektowanej dz. ew. nr [...] wyodrębnionej z dz. ew. nr [...] opisanej w KW

nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 marca 2010 r.

sygn. akt I SA/Wa 921/09 oddalił skargę X w W. na ww. decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. zaś Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1133/10 oddalił skargę kasacyjną X w W. od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2010 r. Minister Infrastruktury wskazał zatem, że stwierdzenie nieważności ww. decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955 r. oraz orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia

[...] kwietnia 1955 r. w części odnoszącej się do działki nr [...], wywołało skutek ex tunc, co oznacza, że nadal aktualny pozostaje wniosek o przyznanie prawa własności czasowej m.in. do działki nr [...]. Powyższe oznacza, że ww. decyzja uwłaszczeniowa, w zakresie odnoszącym się do działki nr [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. tj. rażącym naruszeniem art. 2 ust. 1 ww. ustawy z dnia 29 września 1990 r. (prawa osób trzecich). Podniósł również, że na etapie obecnie prowadzonego postępowania w sprawie wyszły na jaw nowe okoliczności, które dotychczas nie były znane organowi nadzorczemu. Z odpisu zupełnego aktu zgonu nr [...] opatrzonego w dniu [...] października 2012 r. klauzulą apostille i przetłumaczonego następnie z języka francuskiego na język polski wynika, że T. S. zmarł w dniu [...] maja 2011 r. Tym samym, jako osobie nieżyjącej nie przysługiwał mu przymiot strony w postępowaniach nadzorczych zakończonych zarówno decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. , jak i decyzją Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. Jak wynika z akt sprawy w postępowaniach zakończonych wydaniem ww. decyzji brali udział E. S. (poprzednio M.) i M. S., którzy są spadkobiercami zmarłego T. S.. Nie zostali oni zatem pozbawieni możliwości udziału w postępowaniach. Niewątpliwie jednak błędem proceduralnym organu nadzorczego było skierowanie ww. decyzji również do zmarłego. Z tego też powodu zasadne było konwalidowanie ww. decyzji Ministra Transportu. Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. poprzez jej uchylenie i ponowne orzeczenie w kwestii legalności decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. przy uwzględnieniu prawidłowo ustalonych stron postępowania. W toku postępowania organ nadzoru nie stwierdził również, by decyzja Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. zawierała również jakiekolwiek wady uzasadniające wyeliminowanie jej z obrotu prawnego na podstawie art. 156 § 1 Kpa.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosło X w W. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji Ministra Transportu , Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. w części , w której odmawia stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r.

W złożonej skardze zarzucono:

1) naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ,

2) naruszenie art. 7 i 77 kpa poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej , co doprowadziło do nieuwzględnienia w wydanej decyzji istotnych dla sprawy okoliczności ,

3) naruszenie art. 107 §3 kpa i art. 8 kpa poprzez brak prawidłowego uzasadnienie decyzji w zakresie , w którym organ orzekł co do istoty sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Rozpoznając sprawę w ramach tych kryteriów stwierdzić należy, że skarga jest uzasadniona, natomiast ustalony w sprawie stan faktyczny nie jest sporny .

Postępowanie zakończone zakwestionowaną decyzją Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. toczyło się w trybie nadzwyczajnym przewidzianym w art. 156 § 1 k.p.a., a jego przedmiotem była decyzja Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] grudnia 1993 r. wydanej w sprawie uwłaszczenia Muzeum Narodowego działką nr [...] położoną w W. przy ul. [...], w części dotyczącej działki oznaczonej obecnie nr [...]. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ uznał , że ww. rozstrzygnięcie, nie narusza rażąco prawa, w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 kpa organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem organu nadzoru kwestionowana decyzja Ministra Infrastruktury z [...] września 2011 r. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955 r. oraz orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] kwietnia 1955 r. w części odnoszącej się do działki nr [...] wywołało skutek ex tunc, co oznacza że nadal aktualny pozostaje wniosek o przyznanie prawa własności czasowej m.in. do działki nr [...]. To oznacza, że decyzja uwłaszczeniowa odnoszącą się do działki nr [...] została wydana z rażącym naruszeniem prawa tj. z rażącym naruszeniem art. 1 ustawy z dnia 29 września

1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79 poz. 464 ze zm. ), gdyż narusza prawa osób trzecich. W tym miejscu należy przypomnieć, że pojęcie rażącego naruszenia prawa interpretowane jest jako naruszenie przepisu nie pozostawiającego wątpliwości co do jego bezpośredniego zrozumienia, jako oczywiste, wyraźne i bezsporne, jako sytuacja, w której rozstrzygnięcie zawarte w decyzji administracyjnej, dotyczące praw lub obowiązków stron postępowania, zostało ukształtowane sprzecznie z przesłankami wprost określonymi w przepisie prawa. Rażące naruszenie prawa to takie, które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Za rażące naruszenie prawa uważa się naruszenie prawa polegające na naruszeniu normatywnego wzorca działania oraz braku realizacji wartości chronionych prawem. Z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamione każde, nawet oczywiste naruszenie prawa. Nie każde bowiem naruszenie prawa dyskwalifikuje decyzję w takim stopniu, że niezbędna jest jej eliminacja tak, jak gdyby od początku nie została wydana. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego powszechnie przyjmuje się zatem, że rażące naruszenie prawa to takie naruszenie, które z uwagi na wywołane skutki jest jednoznaczne w znaczeniu wadliwości rozstrzygnięcia oraz tylko takie naruszenie, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności. W konsekwencji stwierdzenie nieważności może dotyczyć tylko przypadków ewidentnego bezprawia, którego nigdy nie można usprawiedliwiać ani tolerować. Cechą każdego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a charakter naruszenia prawa powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa i powinna ulec wyeliminowaniu z obrotu prawnego. Nie chodzi tu bowiem o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

W przedmiotowej sprawie należy zatem ocenić w opisanym zakresie decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r., który z kolei w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 156 § 1 kpa wyeliminował decyzję Wojewody Warszawskiego z dnia 17 grudnia 1993 r. Podstawę materialnoprawną ww. decyzji Wojewody [...] był art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.), stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez X prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa położonego w W. oznaczonego jako działka nr [...], o pow. [...] m2 oraz odpłatne nabycie budynków, budowli i innych urządzeń znajdujących się na gruncie. W myśl tego przepisu grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy (związku międzygminnego), z wyłączeniem gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych innych niż Skarb Państwa stają się z tym dniem z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego. Nie narusza to praw osób trzecich (ust.1). Budynki i inne urządzenia oraz lokale znajdujące się na gruntach, o których mowa w ust. 1, stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (związku międzygminnego), będących w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych, stają się z tym dniem z mocy prawa własnością tych osób (ust. 2 zd. pierwsze). Zasadnicze zatem znaczenie dla oceny legalności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 1993 r., a w konsekwencji oceny podjętego w stosunku do niej rozstrzygnięcia przez Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2011 r. , ma okoliczność zgłoszenia roszczenia w trybie art. 7 dekretu z dnia 25 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na terenie

m. st. Warszawy. Tej oceny nie można jednak dokonać bez analizy treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1133/10, który- zdaniem sądu- ma prejudycjalne znaczenie. Zgodnie z treścią art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi( Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. dalej ppsa) orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Pojęcie orzeczenia sądowego obejmuje przede wszystkim wyroki i postanowienia. Skutki prawne, o jakich mowa w art. 170 dotyczą wszystkich prawomocnych orzeczeń niezależnie od ich formy. W przypadkach, gdy sporządzone zostało uzasadnienie wyroku, nie można utożsamiać pojęcia wyroku wyłącznie z samą jego sentencją. Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, że w postępowaniu późniejszym ta kwestia nie może być już w ogóle badana. Z uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1133/10 wynika, że wniosek dekretowy w niniejszej sprawie nie został złożony przed podmiot wymieniony w art. 7 ust.1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy. Wniosek o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy mogli złożyć: dotychczasowy właściciel, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeśli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie

– użytkownicy gruntu. W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy miała miejsce taka sytuacja , że dotychczasowa właścicielka ( M. K. ) zmarła w 1943 r., kurator spadku nie był ustanowiony, wniosku dekretowego nie złożyli też następcy prawni M. K. Z tego powodu orzeczenie dekretowe rozstrzygające w przedmiocie wniosku złożonego przez osoby nie należące do kręgu podmiotów do tego legitymowanych, a wymienionych w art.7 ust. 1 dekretu, w sposób rażący – w rozumieniu art.156 § 1 pkt 2 k.p.a.- narusza prawo, czyli art. 7 ust.1 i 2 wymienionego dekret. W realiach przedmiotowej sprawy treść uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2010 r. , ma zatem ten skutek, że przesądza o braku możliwości uwzględnienie wniosku dekretowego złożonego w dniu [...] lutego 1949 r. przez adwokatów Z. N. i B. M. Klauzula zawarta art. 2 ww. ustawy zmieniającej , dotycząca naruszenia praw osób trzecich w postępowaniu uwłaszczeniowym ma odnieść taki skutek, że "uwłaszczenie" państwowych osób prawnych stanowić może prawną "przeszkodę" w korzystaniu przez byłych właścicieli z ich ustawowych uprawnień do ustanowienia prawa wieczystego użytkowania do gruntu tzw. nieruchomości [...]. Prawo byłych właścicieli do uzyskania prawa użytkowania wieczystego korzysta z zasady pierwszeństwa przed prawami państwowej osoby prawnej, ponieważ zostało tym osobom przyznane znacznie wcześniej niż prawo państwowych osób prawnych, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej. Jednak ta klauzula może mieć zastosowanie jedynie wtedy , gdy okoliczności sprawy wskazują , że prawo użytkowania wieczystego zostanie byłym właścicielom przyznane. Takiej sytuacji nie ma w przedmiotowej sprawie, gdyż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2010 r. tę kwestię przesądził. To z kolei przesadza o braku możliwości uznania, że decyzja uwłaszczeniowa z dnia [...] grudnia 1993 r. rażąco narusza prawo. Podobne stanowisko zostało zawarte w wyroku NSA z dnia 12 grudnia 2013 r. sygn. akt I OSK 1183/12. W tej sytuacji Sąd uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 157 § 1 kpa , art. 138 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 170 ppsa, a także z naruszeniem konstytucyjnej zasady pewności prawa wynikającej z art. 2 Konstytucji, które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na sposób rozpatrzenia niniejszej sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ nadzoru mając na względzie przedstawioną w niniejszym orzeczeniu ocenę prawną ponownie rozpatrzy wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 1993 r., jednakże tym razem dokona ich analizy również od strony merytorycznej ich zasadności. Następnie zgodnie z treścią art. 107 § 3 kpa organ nadzoru przedstawi swoje stanowisko w uzasadnieniu ponownie wydanego rozstrzygnięcia, które odzwierciedli rację decyzyjną i wyjaśni tok rozumowania organu, który prowadzi do zastosowania konkretnego przepisu prawa materialnego i procesowego do rzeczywistej sytuacji faktycznej zaistniałej w rozpatrywanej sprawie. Minister w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia wskaże również fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c,

art. 135, art. 152 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ppsa orzekł jak w sentencji.