drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Stwierdzono bezczynność postępowania i że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, II SAB/Wa 111/21 - Wyrok WSA w Warszawie z 2021-08-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 111/21 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2021-08-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-02-15
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Danuta Kania /przewodniczący sprawozdawca/
Joanna Kruszewska-Grońska
Karolina Kisielewicz
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Stwierdzono bezczynność postępowania i że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 149 par. 1 pkt 3 par. 1a
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2020 poz 2176 art. 13 ust. 1 I 2 art. 16 ust. 1 I 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Sędzia WSA Karolina Kisielewicz, Sędzia WSA Joanna Kruszewska-Grońska, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi K. B. na bezczynność Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. stwierdza, że Przewodniczący Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego K. B. z dnia [...] listopada 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego na rzecz K. B. kwotę 597 (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 25 stycznia 2021 r. K. B. (dalej również jako: "skarżący"), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego (dalej również jako: "Podkomisja") w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Skarżący zarzucił naruszenie art. 13 i art. 14 ustawy z dnia 6 września 2001 r. dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2020 r., poz. 2176 ze zm.), dalej: "u.d.i.p.", wnosząc o:

- zobowiązanie Podkomisji do prawidłowego rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni,

- dopuszczenie dowodu uzupełniającego z załączonych dokumentów (wniosek o udostępnienie informacji publicznej oraz dowód doręczenia go organowi) na okoliczność treści wniosku oraz tego, że został on przesłany organowi,

- zasądzenie od Podkomisji na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego,

- rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] listopada 2020 r., działając na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, zwrócił się do Podkomisji o udostępnienie na podany adres e-mail informacji publicznej: "Jaki jest koszt funkcjonowania Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego od dnia jej utworzenia do dnia [...] listopada 2020 r.". Pomimo upływu ustawowego terminu organ w żaden sposób nie zareagował na wniosek, co oznacza, że pozostaje w bezczynności.

Skarżący podniósł nadto, że Podkomisja do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego powołana została decyzją Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...]. Podstawę prawną ww. decyzji stanowiły przepisy rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 lutego 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie organizacji oraz działania Komisji Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego (Dz. U. z 2016 r., poz. 148). Celem Podkomisji jest wyjaśnienie największej katastrofy lotniczej w historii Państwa, co stanowi zadanie publiczne. W związku z powyższym Podkomisja jest zobowiązana do udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., a informacje objęte wnioskiem są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 2 lit. f u.d.i.p.

Do skargi załączony został wydruk wiadomości e-mail z dnia [...] listopada 2020r., przekazującej ww. wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego wniósł o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie.

W uzasadnieniu Przewodniczący wskazał, iż organ nie udzielił odpowiedzi na wniosek, bowiem w dniu [...] listopada 2020 r. na wskazany adres: [...] nie został doręczony żaden e-mail z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Podkomisja dowiedziała się o wniosku dopiero z akt przesłanych przez pełnomocnika skarżącego. Podkomisja nie posiada wiedzy z jakiego powodu nie otrzymała ww. wiadomości e-mail i po czyjej stronie leży wina za ten stan rzeczy.

Ponadto Przewodniczący wskazał, że adres: [...] korzysta z różnego rodzaju zabezpieczeń oferowanych przez Ministerstwo Obrony Narodowej zatem mogło dojść do sytuacji, w której wiadomość wysłana z adresu: [...] została zablokowana przez systemy zabezpieczeń. Obecnie podjęto kroki w celu wyjaśnienia tej sytuacji. Niezależnie jednak od tego, osoba wnioskująca o udostępnienie informacji publicznej w formie elektronicznej powinna mieć pewność, że e-mail z wnioskiem dotarł do adresata żądając potwierdzenia doręczenia wiadomości elektronicznej lub dysponując dowodem doręczenia takiej wiadomości. Skarżący takich narzędzi jednak nie zastosował.

Powołując orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego Przewodniczący wskazał nadto, że ryzyko ewentualnego nieodebrania przez organ wniosku o udostępnienie informacji publicznej - wysłanego przy użyciu poczty elektronicznej na oficjalnie podany adres poczty elektronicznej organu - obciąża organ, a nie wnioskodawcę. Niemniej jednak to na wnioskodawcy ciąży również obowiązek zabezpieczenia doręczenia wiadomości e-mail z takim wnioskiem.

Odnosząc się natomiast do treści wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. Przewodniczący wskazał, że Podkomisja nie posiada żądanych informacji, bowiem sprawy finansów pozostają w gestii Ministerstwa Obrony Narodowej. W myśl art. 140 ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2020, poz. 1970 ze zm.) Minister Obrony Narodowej zapewnia z części budżetu państwa, której jest dysponentem, środki na prowadzenie działalności Komisji Lotnictwa Państwowego, a w szczególności na jej wyposażenie techniczne i obsługę administracyjną, koszty ekspertyz, a także na wynagrodzenia ekspertów. Zatem adresatem wniosku powinno być Ministerstwo Obrony Narodowej, a nie Podkomisja. Podkomisja zwraca się do Ministerstwa Obrony Narodowej o wykonanie ekspertyz, za które płaci Ministerstwo. W tym celu została wydana decyzja, która wypełnia warunki określone w art. 5 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p.

W piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2021 r. Przewodniczący Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego wskazał, że z informacji uzyskanej od pracownika sekretariatu Podkomisji "na skrzynce [...] w folderach w odebranych, ani spamie, jak również w folderze kosz nie było żadnej wiadomości od K. B.". Organ powziął informację o wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. dopiero ze skargi na bezczynność w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), dalej: "p.u.s.a." oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl art. 119 pkt 4 i art. 120 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

W sprawie niniejszej przedmiotem zaskarżenia jest bezczynność Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego polegająca na nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2020 r., poz. 2176 ze zm.). Ustawa ta kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania. Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 u.d.i.p.

W przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej jego adresat może: (1) udostępnić informację publiczną, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą przesłanki wyłączające jej udostępnienie określone w art. 5 u.d.i.p.; podmiot obowiązany dokonuje tego w formie czynności materialno-technicznej (art. 13 u.d.i.p.); (2) poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej; wskazać, że podmiot zobowiązany nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje odrębny tryb udzielenia informacji publicznej (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.); (3) odmówić udostępnienia informacji publicznej z powodu ograniczeń wymienionych w art. 5 u.d.i.p. (bądź umorzyć postępowanie w sytuacji wskazanej w art. 14 ust. 2 u.d.i.p.) stosownie do treści art. 16 w związku z art. 17 ust. 1 u.d.i.p., czego dokonuje się w formie decyzji administracyjnej; (4) odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę przesłanki "szczególnej istotności dla interesu publicznego" w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Co istotne, organ winien podjąć ww. działania w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku z wyjątkami wynikającymi z ustawy (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Brak podjęcia przez podmiot zobowiązany któregokolwiek z ww. działań, uzasadnia podniesienie przez wnioskodawcę zarzutu bezczynności.

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero bowiem ustalenie tych okoliczności pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność.

Podstawą działania Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego z dnia 10 kwietnia 2010 r. jest decyzja Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] sierpnia 2020 r. w sprawie powołania podkomisji do ponownego zbadania wypadku lotniczego wydana w oparciu o § 28 ust. 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie organizacji oraz działania Komisji Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego (Dz. U. z 2017 r., poz. 717) oraz § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 2014 r., poz. 933). Zadaniem Podkomisji jest ponowne zbadanie katastrofy samolotu TU-154, która miała miejsce w dniu 10 kwietnia 2020 r. pod Smoleńskiem. Środki na prowadzenie działalności przez Podkomisję (m.in. wyposażenie techniczne, obsługę administracyjną, koszty ekspertyz, wynagrodzenia ekspertów) pochodzą z budżetu państwa (z części pozostającej w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej). Uprawnione jest zatem stanowisko, że Podkomisja wykonuje zadania publiczne w rozumieniu art. 61 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 oraz art. 3 ust. 2 u.d.i.p. Z kolei z przepisu § 8 ust. 2 w związku z § 28 ust. 5 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 czerwca 2012 r. wynika, że podmiotem zobowiązanym w sprawach udostępniania informacji o działalności Podkomisji jest jej przewodniczący lub osoba przez niego upoważniona. Na tej podstawie należy przyjąć, że Przewodniczący Podkomisji jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna to każda informacja o sprawie publicznej. Sprawą publiczną natomiast jest każda informacja o działalności publicznej podmiotów wykonujących zadania publiczne. Jak podkreśla się w piśmiennictwie, określenie sprawy jako "publicznej" wskazuje, że jest to sprawa ogółu i koresponduje w znacznym stopniu z pojęciem dobra wspólnego - dobra ogółu (v. H. Izdebski: Samorząd terytorialny. Podstawy ustroju i działalności, Warszawa 2004, s. 209).

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej. Definiuje się ją jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które realizują zadania publiczne bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. Podkreśla się, że taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów, o ile dotyczy faktów i danych o charakterze publicznym (por. wyroki NSA: z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06, publ. LEX nr 291357; z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I OSK 2093/14; z dnia 29 kwietnia 2020 r. sygn. akt I OSK 1574/19 - publ. CBOSA).

W ocenie Sądu informacja objęta wnioskiem z dnia [...] listopada 2020 r. posiada, w świetle art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p., walor informacji publicznej. Nie kwestionuje tego sam podmiot będący adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej, bowiem decyzją z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] odmówił udostępnienia żądanej informacji powołując się na art. 5 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

Powyższe oznacza, że w dacie rozpoznawania skargi przez Sąd organ nie pozostawał już w bezczynności, gdyż rozpatrzył wniosek skarżącego z dnia [...] listopada 2020 r. W tym stanie rzeczy Sąd nie mógł uwzględnić skargi stosownie do uprawnień, jakie posiada na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Zobowiązywanie organu do spełnienia czynności, która została już dokonana, jest bowiem nieuprawnione i niemożliwe. Nie oznacza to jednak, że Sąd nie był uprawniony do zbadania i stwierdzenia, czy w sprawie wystąpiła bezczynność stosownie do art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

W ocenie Sądu organ dopuścił się bezczynności w załatwieniu ww. wniosku i bezczynność ta trwała w dacie wystąpienia przez skarżącego ze skargą do Sądu. Organ winien bowiem przedłożony wniosek rozpoznać bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, co w sposób jednoznaczny wynika z treści art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Ewentualnie organ mógł skorzystać z uprawnienia przewidzianego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. Organ nie uczynił jednak tego, lecz rozpoznał wniosek ostatecznie w dniu [...] lutego 2021 r. wskazując, iż nie otrzymał wiadomości e-mail zawierającej ww. wniosek. Jednocześnie podnosił, iż mogło dojść do sytuacji, w której wiadomość e-mail pochodząca od skarżącego została zablokowana przez systemy zabezpieczeń organu. Nadto wskazywał, że skarżący nie przedstawił potwierdzenia doręczenia wiadomości e-mail na adres organu.

Wobec powyższego wskazać należy, że postępowanie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej jest postępowaniem odformalizowanym, w ustawie o dostępie do informacji publicznej nie ma wskazania jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej). Ugruntowane orzecznictwo sądowoadministracyjne nakazuje zaś za wniosek pisemny uznawać również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną (e-mail) - i to nawet, gdy do jego autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny (por. np. wyrok NSA z dnia 16 marca 2009 r., I OSK 1277/08, publ. CBOSA).

W orzecznictwie podkreśla się również, że to na organie spoczywa obowiązek takiej konfiguracji poczty elektronicznej, w tym filtrów antyspamowych, oraz takie zorganizowanie obsługi technicznej poczty elektronicznej organu - aby zapewnić bezproblemowy i niezwłoczny odbiór przesyłanych na ten adres podań, wobec prawnej dopuszczalności ich wnoszenia także drogą elektroniczną (por. postanowienie NSA z dnia 10 września 2015 r., sygn. akt I OSK 1968/15; postanowienie NSA z dnia 3 listopada 2015 r., sygn. akt I OSK 1940/15, publ. CBOSA). Skutki trudności, błędów czy nieprawidłowości w zakresie kształtowania i obsługiwania przez organy administracji publicznej oficjalnych systemów służących do komunikacji z tymi organami (np. poczty elektronicznej, systemu ePUAP) nie mogą być przerzucane na korzystających z tych systemów (zob. postanowienie NSA z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt I OZ 1414/15, publ. CBOSA).

Zatem w niniejszej sprawie, wbrew stanowisku Przewodniczącego Podkomisji, ryzyko nieodebrania przez organ wysłanego do niego przy użyciu poczty elektronicznej wniosku, skierowanego na oficjalnie podany adres poczty elektronicznej organu, obciążało ten organ, a nie skarżącego. Sąd, na wniosek skarżącego, stosując uprawnienie przewidziane w art. 106 § 3 p.p.s.a., przeprowadził dowód uzupełniający z załączonego do skargi wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] listopada 2020 r., stanowiącego załącznik do wiadomości e-mail z tej samej daty, i stwierdził, że skarżący dostatecznie uprawdopodobnił wysłanie przez siebie listu zawierającego wniosek o informację publiczną na adres poczty elektronicznej: [...]. Skarżący załączył do skargi wydruk z poczty elektronicznej, z którego jednoznaczne wynika, że wiadomość e-mail została wysłana z adresu: [...]. Twierdzenia organu, że nie otrzymał (nie odebrał) tej wiadomości, mogą natomiast świadczyć o wadliwej organizacji pracy obsługującego go urzędu lub nieprawidłowym skonfigurowaniu jego poczty elektronicznej - co obciąża ten organ. Uchybienia w tym zakresie nie mogą być przerzucane na podmiot korzystający z konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej (art. 61 ust. 1 ustawy zasadniczej).

Podanie do powszechnej wiadomości adresu poczty elektronicznej przez organ należy traktować jako jego zobowiązanie, że wiadomości wysłane na ten adres będą odbierane. Jednostka ma prawo działać w zaufaniu do władzy publicznej i oczekiwać, że skoro organ podaje do publicznej wiadomości adres swojej poczty elektronicznej, to będzie odbierał listy skierowane na ten adres. Odmienne zapatrywanie, czyniłoby w praktyce prawo do wnioskowania o informację publiczną za pomocą poczty elektronicznej (e-mail) iluzorycznym, którego skuteczność zależna byłaby od arbitralnej woli organu. Powyższy pogląd, który w pełni podziela Sąd w składzie orzekającym, wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt I OSK 2897/15, publ. CBOSA).

Wobec powyższego, skoro skarżący wysłał w dniu [...] listopada 2020 r. wniosek o udostępnienie informacji publicznej na adres poczty elektronicznej oficjalnie podany (jako "kontakt") na stronie internetowej Podkomisji do Ponownego Zbadania Wypadku Lotniczego - to uznać należy w braku odmiennych okoliczności, że wniosek ten wpłynął do organu w dniu [...] listopada 2020 r., gdyż w przypadku prawidłowo działającej poczty elektronicznej zasadniczo dzień wysłania wiadomości jest zarazem dniem, w którym znajduje się ona w poczcie elektronicznej adresata.

Z tych względów Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu ww. wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wydał bowiem decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej dopiero w dniu [...] lutego 2021 r. Przy czym w niniejszym postępowaniu Sąd nie jest uprawniony do oceny prawidłowości tej decyzji, która mogła być ewentualnie przedmiotem zaskarżenia zgodnie z zawartym w jej treści pouczeniem.

W ocenie Sądu, bezczynność Przewodniczącego Podkomisji w niniejszej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Kwalifikacja naruszenia prawa jako rażącego musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. W piśmiennictwie podkreśla się, że przy ocenie charakteru bezczynności kluczowa jest długość okresu tej bezczynności (zob. W. Chróścielewski, glosa do wyroku NSA z dnia 24 kwietnia 2015 r. sygn. akt I FSK 1881/14, publ. OSP z 2015, nr 12, poz. 116). Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi być szczególnie znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia (por. wyrok NSA z dnia 24 lipca 2015 r., sygn. akt II OSK 3237/14, publ. LEX nr 1803268; wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012r., sygn. akt I OSK 675/12, publ. CBOSA). Ocena, czy mamy do czynienia z rażącą postacią bezczynności, powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami sprawy, rozpatrywanej indywidualnie.

Jak już wyżej podkreślano, przed wniesieniem skargi Przewodniczący Podkomisji nie podjął żadnych działań w związku ze złożonym wnioskiem wskazując, iż było to wynikiem nieotrzymania wniosku - najprawdopodobniej - z powodu zastosowanych systemów zabezpieczeń. Nie stanowi to wprawdzie usprawiedliwienia dla samej bezczynności, bowiem to rzeczą organu jest zapewnienie takiego działania i kontrolowania sposobu przyjmowania korespondencji, aby do takich sytuacji jak w badanej sprawie nie dochodziło, jednak pozwala w realiach sprawy uznać, że bezczynność nie miała charakteru rażącego.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 i § 1a p.p.s.a., orzekł jak w punktach 1 i 2 sentencji wyroku. O kosztach postępowania, obejmujących wpis od skargi oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika skarżącego w stawce minimalnej i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, Sąd postanowił w oparciu o art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. jak w punkcie 3 sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt