Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marcin Kojło (spr.), Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, sędzia WSA Andrzej Melezini, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 października 2022 r. sprawy ze skargi D. Sp. z o.o. w K. na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta B. z dnia [...] lipca 2022 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

Spółka D. Sp. z o. o. z siedzibą w K. (dalej jako: "skarżąca", "Spółka", "Wnioskodawca") zwróciła się do Prezydenta Miasta B. z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynku.

Opisując zdarzenie przyszłe wskazano, że Wnioskodawca jest spółką

z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, w związku z czym wpisana jest na białą listę podatników VAT. Wnioskodawca w dniu [...] grudnia 2021 r. nabył nieruchomość gruntową

o powierzchni 8508 m2, położoną w B. przy ul. [...]wraz

z posadowionym na niej budynkiem. Dla wskazanej nieruchomości Sąd Rejonowy

w B. [...] Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr[...]. Zarówno działka jak i posadowiony na jej terenie budynek nie jest przez Wnioskodawcę wykorzystywany (nawet pośrednio) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wpisał go również do ewidencji środków trwałych. Wszystkie wydatki poczynione w związku z zakupem przedmiotowej nieruchomości, tj. cena zakupu, wynagrodzenie notariusza, wynagrodzenie rzeczoznawcy oraz podatek od czynności cywilnoprawnych zostały zakwalifikowane w księgach rachunkowych na koncie 331 "Towary". Ponadto Spółka nie ujęła wskazanych wydatków w kosztach uzyskania przychodu. Z uwagi na okoliczność, że posiadany budynek nie jest w żaden sposób powiązany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zakwalifikował go w treści składanej deklaracji jako "inny budynek" o którym mowa art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy

z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm., dalej jako: "u.p.o.l.").

W związku z tak przedstawionym opisem sformułowano pytanie, czy nabyty przez Wnioskodawcę budynek niezwiązany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, tj. niewykorzystywany do jej prowadzenia oraz niewpisany do ewidencji środków trwałych, mieści się w kategorii "pozostałych budynków" wskazanych

w treści art. 5 ust. 2 pkt e u.p.o.l.?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że nabyty przez niego budynek niezwiązany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

tj. niewykorzystywany do jej prowadzenia oraz niewpisany do ewidencji środków trwałych, mieści się w kategorii "pozostałych budynków" wskazanych w treści art. 5 ust. 2 pkt e u.p.o.l Na poparcie swojego stanowiska Spółka przywołała wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19, w myśl którego art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 art. 1 w związku

z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przywołała również wyrok NSA z 1 czerwca 2021 r., sygn. III FSK 3555/21 wskazujący, że skutkiem wyroku TK z 24 lutego 2021 r., SK 39/19, jest eliminacja takiej interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., która w kwestii związania gruntu, budynku lub budowli

z prowadzeniem działalności gospodarczej, ogranicza się do faktu ich posiadania przez przedsiębiorcę.

W interpretacji indywidualnej z [...] lipca 2022 r. nr[...], Prezydent Miasta B.uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W pierwszej kolejności organ przytoczył treść art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Następnie przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego

z 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 i wyjaśnił, że jak wynika wprost z rozpoznawanego stanu faktycznego omawianego przez TK, wyrok ten rzutuje na zasady opodatkowania nieruchomości przedsiębiorców będących osobami fizycznymi. W wyroku tym wskazano, że nie mogą być obciążeni wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności. Nieruchomości "służące" to nieruchomości użyteczne

w prowadzonej działalności gospodarczej. Takie rozumienie służenia odpowiada faktycznemu lub potencjalnemu wykorzystaniu nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, a więc posiadaniu. Prezydent Miasta B.zaznaczył, że podatek od nieruchomości ze swej istoty jest podatkiem typu majątkowego, zależnym więc tylko od faktu posiadania nieruchomości, nie zaś od tego czy nieruchomość przynosi dochody (straty) lub czy podatnik dysponuje środkami na zapłatę podatku. Podniósł że w doktrynie wskazuje się, że o uznaniu istnienia związku, o którym mowa w art. la ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w odniesieniu do innych kategorii podatników niż osoby fizyczne decydować będzie analogiczne jak dla nich kryteria - faktyczne wykorzystywanie lub potencjalna możliwość wykorzystywania nieruchomości do działalności gospodarczej. Wyjaśnił, że spółka

z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona przez jedną osobę albo przez więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 151 § 1 k.s.h.). Zatem tego rodzaju spółkę można założyć również

w celach niezarobkowych: naukowych, charytatywnych, społecznych, chociaż zawsze podlega ona wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego jako przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Następnie organ interpretacyjny odnosząc się do zakresu stanu faktycznego wniosku wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wskazał, że z informacji zawartych w KRS wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie Pozaszkolne formy edukacji PKD 8559 B a także m.in. Działalność związaną z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz działalność powiązaną; Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Działalność związaną z administracyjną obsługą biura i pozostałą działalność wspomagającą prowadzenie działalności gospodarczej. W dalszej kolejności przywołał treść art. 3 ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r., poz. 162) oraz stwierdził, że rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności w pełni odpowiada definicji ustawowej działalności gospodarczej.

Prezydent Miasta B. podniósł, że o sposobie ujęcia w księgach rachunkowych zakupionej nieruchomości decyduje cel jej nabycia. Podkreślił, że nie jest zasadą na wyłączność, że zakupiona w ramach działalności gospodarczej nieruchomość stanowić będzie środek trwały, który przedsiębiorca musi wpisać do ewidencji środków trwałych. Jeżeli nieruchomość nabyta w ramach działalności gospodarczej ma zostać przeznaczona do dalszej odsprzedaży to nie można uznać jej za środek trwały, ponieważ jej celem jest wygenerowanie zysku, z tytułu odsprzedaży. Będzie to powodowało, że taka nieruchomość stanowić będzie towar handlowy. Jeżeli nieruchomość została nabyta w celu jej odsprzedaży - to zgodnie

z przepisami o rachunkowości - należy ją zaliczyć do aktywów obrotowych. Wartość zakupionej nieruchomości ujmuje się na podstawie dowodu dokumentującego jej zakup na koncie 33 "TOWARY" w prowadzonych księgach rachunkowych jednostki, zapisem: Wn konto 33 "TOWARY", Ma konto 30 "Rozlicznie zakupu".

Organ podkreślił, że bez względu na sposób kwalifikacji nieruchomości

w księgach rachunkowych jednostki gospodarcze - w tym spółki z o. o. prowadzące działalność gospodarczą są zobowiązane uiszczać podatek od nieruchomości na mocy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Prezydent Miasta B. podniósł, że aktualna linia orzecznicza wskazuje, że okoliczność posiadania przez przedsiębiorcę - będącego właścicielem nieruchomości i podatnikiem, nie przesądza o możliwości zastosowania najwyższych stawek opodatkowania, jeżeli podmiot ten może być identyfikowany podwójnie,

a więc również jako jednostka, w posiadaniu której znajdują się nieruchomości niepowiązane w żaden sposób z jej aktywnością gospodarczą. Podkreślono jednocześnie, powołując się na wyroki NSA: z 9 lutego 2022 r., sygn. akt III FSK 4049/21 oraz z 15 lutego 2022 r., sygn. akt III FSK 4046/21, że jeżeli przedmiot działalności przedsiębiorcy obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, to cała nieruchomość bez względu na to, czy jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej jest związana z działalnością gospodarczą. Przykładem przeznaczenia nieruchomości do realizacji innych zadań niż działalność gospodarcza w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. może być np. objęcie inną daniną podatkową - np. podatkiem rolnym, lub leśnym.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku organ wskazał, że Spółka prowadzi wyłącznie działalność o charakterze działalności gospodarczej. Nabytą na własność w dniu [...] grudnia 2021 r. nieruchomość gruntową wraz z budynkiem handlowo - usługowym przedsiębiorca - zgodnie

z przeznaczeniem nieruchomości i w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości - wraz z wydatkami związanymi z jej zakupem zakwalifikował w prowadzonych księgach rachunkowych Spółki jako Towar. Spółka w oparciu o aktualne przepisy prawa wykazała nieruchomość nabytą w ramach działalności gospodarczej uwzględniając cel zakupu przedmiotowej nieruchomości oraz dalsze jej przeznaczenie, do czego - jako właściciel nieruchomości - ma prawo. Powyższe fakty, zdaniem organu, jednoznacznie przesądzają, że budynek ten stanowi majątek przedsiębiorcy związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Przedmiotowy budynek, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, nie zajęty bezpośrednio do prowadzenia działalności gospodarczej może być potencjalnie wykorzystany - zgodnie z wolą właściciela - do prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie organ, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego i w oparciu o obowiązujące przepisy prawa w tym przepisy ustawy

o podatkach i opłatach lokalnych oraz stanowisko Trybunału Konstytucyjnego przedstawione w wyroku z 24 lutego 2021 r., sygn. akt 39/19 stwierdził, że zakupiony przez przedsiębiorcę budynek handlowo - usługowy winien być zgłoszony do opodatkowania podatkiem od nieruchomości według stawek związanych

z działalnością gospodarczą przewidzianych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. nie zaś jako budynek tzw. pozostały, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u.p.o.l.

Na powyższą interpretację Spółka wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U.

z 2021 r. poz. 1540 ze zm., dalej jako: "o.p.") w związku z art. 14c § 1 i § 2 o.p.

i w zw. z art. 14h o.p. oraz z art. 121 § 1 o.p. poprzez nie odniesienie się

w uzasadnieniu skarżonej interpretacji do całości przedstawionego we wniosku stanowiska skarżącej, a ponadto nie poddanie analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na prawidłową ocenę kwestii związania przedmiotowej nieruchomości z prowadzoną przez Spółkę działalnością, jak również przedstawienie lakonicznego i niewyczerpującego uzasadnienia prawnego zaskarżonej interpretacji, niezawierającego prawidłowej analizy stanu faktycznego przedstawionego

w złożonym wniosku o interpretację i nie wskazującego faktycznych motywów

i przesłanek jakimi kierował się Prezydent Miasta Białegostoku uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe;

2. art. 14c § 2 o.p. w związku z art. 14h o.p. w związku z art. 120 o.p.

i w związku z art. 121 § 1 o.p. poprzez nieprawidłowe uzasadnienie prawne wydanej interpretacji, z naruszeniem zasady legalizmu oraz pogłębiania zasady zaufania do organu przejawiających się w szczególności brakiem własnej analizy stanu faktycznego i braku zastosowania się do wyroku interpretacyjnego Trybunału Konstytucyjnego sygn. SK 39/19, co w efekcie uniemożliwia Spółce prawidłowe sformułowanie zarzutów;

3. art. 169 § 1 o.p. w związku z art. 14h o.p. poprzez jego niezastosowanie

i niepodjęcie żadnych czynności zmierzających do uzupełnienia przez Spółkę złożonego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego oraz wyjaśnienie powziętych przez organ wątpliwości w zakresie powiązania nieruchomości stanowiącej przedmiot niniejszego wniosku z prowadzoną przez spółką działalnością gospodarczą, co poskutkowało wydaniem błędnej, opartej na domysłach i nadinterpretacji stanu faktycznego interpretacji indywidualnej.

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez jego bezpodstawne zastosowanie w sprawie, skutkującej uznaniem, iż stanowiąca przedmiot wniosku nieruchomość związana jest z prowadzeniem działalności gospodarczej i powinna zostać opodatkowana podwyższoną stawką podatku od nieruchomości, w sytuacji gdy skarżąca w żaden sposób (nawet pośredni) nie użytkuje nieruchomości a także nie ujęła jej w ewidencji środków trwałych;

2. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.o.p.l. poprzez jego niezastosowanie, wynikające z niewłaściwej interpretacji przez organ art. 1a ust. 1 pkt 3 u.o.p.l., dokonanej w oderwaniu od reguł ustalonych wyrokiem interpretacyjnym TK sygn. akt SK 39/19, skutkującej błędnym uznaniem, iż stanowiąca przedmiot wniosku nieruchomość powiązana jest z działalnością gospodarczą Spółki, wobec czego nie stanowi "innego budynku" wskazanego w treści art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. e u.o.p.l, w sytuacji gdy faktycznie nie jest ona w żaden sposób powiązana

z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego i zasądzenie od organu administracji na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Spór w sprawie dotyczy oceny, czy nabyty przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością budynek, który jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej oraz nie został wpisany do ewidencji środków trwałych, mieści się w kategorii "pozostałych budynków" wskazanych w treści art. 5 ust. 2 pkt e u.p.o.l., czy też należy opodatkować go według stawek związanych z działalnością gospodarczą przewidzianych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.

Organ uznał za zasadne opodatkowanie budynku podatkiem od nieruchomości według stawek związanych z działalnością gospodarczą przewidzianych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Wskazał, że jeżeli przedmiot działalności Spółki, zgodnie z informacją zawartą w KRS, obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, to cała nieruchomość bez względu na to, czy jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej jest związana

z działalnością gospodarczą, a zatem wyrok TK w sprawie SK 39/19 nie odnosi się do przedmiotowej sytuacji faktycznej. Poza tym nabytą nieruchomość wraz

z wydatkami związanymi z jej zakupem Spółka zakwalifikowała w prowadzonych księgach rachunkowych jako Towar, co oznacza, że przedmiotowy budynek może być potencjalnie wykorzystany, zgodnie z wolą właściciela, do prowadzenia działalności gospodarczej.

W ocenie zaś skarżącej, skutkiem wyroku TK z 24 lutego 2021 r., SK 39/19, jest eliminacja takiej interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., która w kwestii związania gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej, ogranicza się do faktu ich posiadania przez przedsiębiorcę. Zatem nabyty przez Spółkę budynek niezwiązany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, tj. niewykorzystywany do jej prowadzenia oraz niewpisany do ewidencji środków trwałych, mieści się w kategorii "pozostałych budynków" wskazanych w treści art. 5 ust. 2 pkt e u.p.o.l.

W sporze tym rację należy przyznać organowi.

Zgodnie z brzmieniem art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki

i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.

Powstały w sprawie spór dotyczy zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. definicji pojęcia "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej".

Zagadnienie to było przedmiotem licznych wypowiedzi w literaturze

i w orzecznictwie. Przedstawiciele doktryny wskazywali, że zgodnie z brzmieniem

art. 1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l. wszystkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą,

z wyjątkami przewidzianymi w art. 1a ust. 2a u.p.o.l., są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę (inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą) skutkuje tym, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zwracano przy tym uwagę, że definicja ta wymaga doprecyzowania, przede wszystkim poprzez wskazanie, ze nieruchomości te służą lub mogą służyć choćby pośrednio prowadzonej działalności gospodarczej (zob. L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek Leśny. Komentarz, Warszawa 2008, s. 48 i nast.). Również w orzecznictwie wielokrotnie wyrażano pogląd, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę budynku, budowli lub gruntu skutkować musi uznaniem tych kategorii za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (zob. np. wyroki NSA:

z 1 lipca 2014 r., II FSK 1349/14; z 23 czerwca 2015 r., II FSK 1398/13).

Nowe spojrzenie na interpretację art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przyniósł wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 2017 r., SK 13/15. W orzeczeniu tym Trybunał stwierdził, że art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że wystarczającą przesłanką zakwalifikowania gruntu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną będącą jego współposiadaczem, jest niezgodny

z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 84 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Trybunał zwrócił uwagę, że "(...) samo prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną nie jest relewantne dla opodatkowania gruntu stawką podatkową od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (...). Zważywszy na ratio stosowania podwyższonej stawki, jaką jest potencjalna możliwość uzyskiwania przychodów z wykorzystania danych gruntów, niezbędne jest ustalenie faktycznego sposobu wykorzystania opodatkowanego gruntu, którego współposiadaczem pozostaje osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą". Przywołany wyrok TK dotyczył problemu opodatkowania podatkiem od nieruchomości osoby fizycznej jako współposiadacza gruntu związanego

z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W licznych orzeczeniach wskazywano, że nieruchomość znajdująca się

w posiadaniu osoby prawnej będącej przedsiębiorcą podlega opodatkowaniu stawką wynikającą z jego związania z działalnością gospodarczą, nawet jeśli nie jest wykorzystywana do prowadzenia takiej działalności (wyrok NSA z 16 kwietnia 2020 r., II FSK 2320/19). Jedynym koniecznym warunkiem uznania nieruchomości za związaną z wykonywaniem działalności gospodarczej jest sam fakt posiadania jej przez przedsiębiorcę (zob. np. wyroki NSA z 8 stycznia 2020 r., II FSK 1414/19; z 8 lipca 2020 r., II FSK 970/20).

Stanowisko to jednakże jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny

w wyrokach o sygn. akt III FSK 895-899/21 czy też III FSK 20-21/21, musi zostać zweryfikowane w związku z kolejnym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego

z 24 lutego 2021 r., SK 39/19.

W wyroku tym Trybunał stwierdził bowiem, że: "Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy

z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli

z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej."

W ocenie Trybunału, przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów, budynków i budowli - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznał za niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Dalej Trybunał uznał, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Trybunału zastosowane kryterium "posiadania gruntu przez przedsiębiorcę" nie realizuje wyłącznie celu fiskalnego, przez co prowadzi do nieuzasadnionego konstytucyjnie naruszenia prawa do własności. Trybunał stanął na stanowisku, że zaskarżonej regulacji nie można uzasadnić ochroną interesu publicznego, a to prowadzi do wniosku, że nie są w tym przypadku spełnione przesłanki testu proporcjonalności. Tym samym zaskarżoną regulację Trybunał uznał za sprzeczną również z art. 31 ust. 3 oraz art. 84 Konstytucji. Nieproporcjonalność ingerencji w konstytucyjne prawo własności Trybunał przypisał brakowi precyzyjnych kryteriów, poza samym posiadaniem nieruchomości przez przedsiębiorcę, pozwalających ustalić występowanie faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zastosowanie wyższej stawki podatkowej dla nieruchomości związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.) wyłącznie na podstawie kryterium posiadania danej nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą stanowi nieproporcjonalną ingerencję w prawo do własności tych podmiotów.

Jest to tzw. wyrok interpretacyjny, w którym Trybunał stwierdził niezgodność

z Konstytucją RP art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w określonym jego rozumieniu. Cecha niekonstytucyjności przypisana jest wskazanej w sentencji tego wyroku treści normy prawnej, ustalonej w wyniku poprzedniej wykładni. Skutkiem tego wyroku jest eliminacja takiej interpretacji tego przepisu, która w kwestii związania gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej, ogranicza się do faktu ich posiadania przez przedsiębiorcę lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r., SK 39/19, zapadł na tle sprawy ze skargi konstytucyjnej osoby fizycznej,

w zakresie przyjętej przez Trybunał interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. ma on uniwersalne znaczenie. Zawarta w sentencji tego wyroku wypowiedź odnosi się bowiem do gruntów, budynków i budowli będących w posiadaniu wszystkich przedsiębiorców lub innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, bez względu na formę prawną. Różnicowanie w tym względzie podatników nie znajdowałoby zresztą żadnego uzasadnienia z punktu widzenia zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP).

W tym miejscu wskazać należy na wyrok NSA z grudnia 2021 r., sygn. akt III FSK 4061/21, który w ocenie sądu stanowi wskazówkę interpretacyjną w zakresie spornego problemu. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela tezy powyższego rozstrzygnięcia i przedstawioną w nim argumentację, przyjmując je jako własne.

W wyroku tym NSA wskazał, że skoro zgodnie z wiążącą dyrektywą interpretacyjną, nakreśloną przez TK (w obu przytaczanych wyrokach), posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości nie może stanowić jedynego kryterium, decydującego o możliwości uwzględnienia stawki opodatkowania przewidzianej

w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., zasadniczego znaczenia nabiera odpowiedź na pytanie, od spełnienia jakich dodatkowych wymogów uzależnione jest zastosowanie ww. przepisów.

Mimo zamieszczenia w ustawie podatkowej legalnej definicji zwrotu "związany z prowadzeniem działalności gospodarczej", prawidłowe odczytanie tego przepisu nadal nastręcza szereg wątpliwości, czego do końca nie rozstrzygnęły wyroki TK

z dnia 12 grudnia 2017 r. oraz 24 lutego 2021 r. (a nawet te wątpliwości spotęgowały). W praktyce zasygnalizowany problem może być rozpatrywany

w trzech wariantach:

1) podatnik jest przedsiębiorcą i poza działalnością gospodarczą nie realizuje żadnych innych zadań;

2) podatnik jest podwójnie identyfikowany (chodzi tu o sytuację, gdy podatnik będący przedsiębiorcą dysponuje jednocześnie składnikami majątkowymi (nieruchomościami), które nie są w żaden sposób powiązane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem ani działalnością gospodarczą, a są wykorzystywane w pozagospodarczej sferze aktywności podatnika, a nadto nie znajdują się w posiadaniu innego przedsiębiorcy (np. na podstawie umowy najmu, dzierżawy bądź bez tytułu prawnego), który zajmuje je na prowadzenie działalności gospodarczej);

3) podatnik nie jest przedsiębiorcą, lecz należąca do niego nieruchomość znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy, który zajmuje ją na prowadzenie działalności gospodarczej.

Elementem łączącym pojęcia "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej", "wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej" oraz "związany z prowadzeniem działalności gospodarczej" jest posiadanie gruntu, budynku, budowli przez przedsiębiorcę (inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą). NSA zwrócił uwagę, że wyrok TK z dnia 24 lutego 2021 r. odnosi się do sytuacji, w której osoba podatnika podatku od nieruchomości może być identyfikowana podwójnie: 1) jako osoba fizyczna jest właścicielem (użytkownikiem wieczystym, posiadaczem samoistnym) nieruchomości powiązanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, a jednocześnie również nieruchomości zaliczanych do jej majątku osobistego, służących do realizacji innych celów niż działalność gospodarcza; 2) jako jednostka organizacyjna (w tym osoba prawna) jest właścicielem nieruchomości wykorzystywanych w ramach różnych form jej aktywności, a więc także zadań niemieszczących się w sferze działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l.

W przypadku podmiotów, których jedyną formę aktywności stanowi prowadzenie działalności gospodarczej (wskazuje na to np. przedmiot przedsiębiorstwa wyszczególniony w dziale 3 rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego), dla zastosowania najwyższej stawki opodatkowania wystarczy co do zasady samo posiadanie nieruchomości, niezależnie od tego, czy nieruchomość jest w danym okresie faktycznie wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej. Do takich wniosków prowadzi prawidłowe odczytanie celu wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2003 r. w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. definicji gruntów, budynków i budowli związanych z działalnością gospodarczą. Jasną intencją ustawodawcy było ograniczenie zjawiska kumulacji przez przedsiębiorców nieruchomości zbędnych do realizacji ich zadań (jeżeli podmiot wykonujący wyłącznie działalność gospodarczą nieruchomością taką dysponuje, jest ona obarczona stawką podatku, właściwą dla nieruchomości gospodarczo wykorzystywanej). W art. 1a ust. 2a u.p.o.l. (przed 1 stycznia 2016 r. w art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine) ustawodawca zawarł zamknięty katalog przypadków, w których grunty, budynki i budowle, mimo że znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy, nie są zaliczane do związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zwrócić jednakże należy uwagę, że w uzasadnieniu wyroku z 24 lutego 2021 r. Trybunał Konstytucyjny wyraził pogląd, iż "Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej (podkr. Sądu) - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznaje za niezgodne

z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Artykuł 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej.".

W tym miejscu jawi się pytanie, czy użyty przez TK zwrot "niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej" nie rozszerza katalogu wyłączeń z art. 1a ust. 2a u.p.o.l. (wcześniej z art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine), a co więcej - nawet zastępuje unormowania zawarte w tym przepisie, a także w art. 1a ust. 1 pkt 3 ab initio? Tego typu ingerencja w tekst ustawy, bez derogowania przepisu, wydaje się nieuzasadniona. Zdaniem NSA, zwrot "niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej" nie powinien być odnoszony się do uregulowanych wprost w ustawie podatkowej wyjątków od możliwości rozpoznania nieruchomości jako związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej (obecnie unormowanych w art. 1a ust. 2a u.p.o.l., a przed 1 stycznia 2016 r. w art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine). Interpretacja dokonana przez Sąd konstytucyjny, który zdecydował o utrzymaniu przepisu w obrocie prawnym, nie może całkowicie wypaczać sensu i istoty analizowanej regulacji, zupełnie abstrahować od jej treści i nadawać całkowicie odmiennego znaczenia niż wynikające z tekstu ustawy. Stąd też zdaniem NSA określenie "niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej" należy odnieść tylko do sytuacji nadzwyczajnych, gdy nieruchomość z przyczyn obiektywnych i niezależnych od podatnika nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i to z zastrzeżeniem dodatkowych warunków.

W przytoczonym wyroku NSA postawił następującą tezę, że za związane

z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. można uznać nieruchomości stanowiące własność podatnika (znajdujące się w posiadaniu samoistnym albo użytkowaniu wieczystym), które są w posiadaniu przedsiębiorcy (innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą) oraz jednocześnie:

1) wchodzą w skład prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa

w rozumieniu art. 551 kodeksu cywilnego, w szczególności gdy podatnik ujął te składniki majątkowe w prowadzonej ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na to, czy nieruchomość jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej lub

2) przedmiot działalności przedsiębiorcy obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy nieruchomość jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej, lub

3) nieruchomości są funkcjonalnie powiązane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podmiot, w którego posiadaniu się znajdują, nawet jeżeli nie zostały uwzględnione w ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych, tzn.:

- są faktycznie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w znaczeniu zdefiniowanym w art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. albo

- mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w ww. rozumieniu, przez co należy rozumieć sytuację, w której przedsiębiorca podejmuje i realizuje zachowania kwalifikowane w obrębie przedmiotu opodatkowania jako czynności mające na celu przygotowanie, zachowanie lub zabezpieczenie nieruchomości do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej, bądź do kontynuacji przerwanej działalności gospodarczej, związane z ponoszeniem wydatków rozliczanych w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Użyty natomiast w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r., sygn. SK 39/19, zwrot "nie są wykorzystywane i nie mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej" należy tłumaczyć w taki sposób, że podwyższona stawka opodatkowania nie będzie mogła znaleźć zastosowania w przypadku wystąpienia obiektywnej i niezależnej od przedsiębiorcy, a także niedającej się przewidzieć przeszkody całkowicie uniemożliwiającej prowadzenie lub kontynuowanie działalności gospodarczej. Nie dotyczy to sytuacji, gdy w czasie trwania takiej przeszkody przedsiębiorca, w posiadaniu którego znajduje się nieruchomość (jej część), samodzielnie podejmuje czynności mające na celu jej przygotowanie do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej, podnosi dla celów wykonywanej działalności gospodarczej walory użytkowe nieruchomości, funkcjonalnie wiążąc ją z prowadzonym przedsiębiorstwem, lub rozlicza w ramach działalności gospodarczej inne koszty z nią związane.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, sąd wojewódzki stwierdził, że prawidłowe jest stanowisko Prezydenta Miasta Białegostoku, że nabyty przez Spółkę budynek należy opodatkować podatkiem od nieruchomości według stawek związanych z działalnością gospodarczą przewidzianych w art. 5 ust.1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., nie zaś jak twierdzi skarżąca jako budynek tzw. pozostały, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 2 lit. e u.p.o.l. Organ wykazał, że z informacji zawartych w KRS wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie Pozaszkolne formy edukacji PKD 8559 B a także m.in. Działalność związaną z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki oraz działalność powiązaną; Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Działalność związaną z administracyjną obsługą biura i pozostałą działalność wspomagającą prowadzenie działalności gospodarczej. Oznacza to, że Spółka prowadzi wyłącznie działalność o charakterze działalności gospodarczej. Jak to już zostało wcześniej podniesiono, jeżeli przedmiot działalności Spółki, zgodnie

z informacją zawartą w KRS, obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, to cała nieruchomość bez względu na to czy jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej, jest związana z działalnością gospodarczą, a zatem wyrok TK w sprawie SK 39/19 nie odnosi się do przedmiotowej sytuacji faktycznej.

Powyższego stanowiska nie zmienia, wbrew twierdzeniom Spółki fakt, że nabytą nieruchomość wraz z wydatkami związanymi z jej zakupem Spółka zakwalifikowała w prowadzonych księgach rachunkowych jako Towar. Nie wpisała go natomiast do ewidencji środków trwałych. Taka kwalifikacja, jak słusznie wskazał organ interpretacyjny, nie wyklucza związania budynku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka w oparciu o aktualne przepisy prawa wykazała nieruchomość nabytą w ramach działalności gospodarczej uwzględniając cel zakupu przedmiotowej nieruchomości oraz dalsze jej przeznaczenie, do czego, jako właściciel nieruchomości ma prawo. Powyższe, wbrew twierdzeniom autora skargi, oznacza że przedmiotowy budynek może być potencjalnie wykorzystany, zgodnie z wolą właściciela, do prowadzenia działalności gospodarczej. Już sam wpis do prowadzonych ksiąg rachunkowych, na które powołuje się Spółka, świadczy jednoznacznie o tym, że nieruchomość jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym poprzez ujęcie jej w dokumentach księgowych podmiotu gospodarczego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tylko status skarżącej Spółki jako podmiotu prowadzącego jedynie działalność gospodarczą wystarcza do uznania przedmiotowego budynku za związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Postanowienia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wykładane w zgodzie z Konstytucją RP, przy uwzględnieniu rozważań poczynionych w wyroku TK z 14 lutego 2021 r., SK 39/19 nie mogą w przypadku podmiotów takich jak skarżąca, powołanych jedynie celem prowadzenia działalności gospodarczej prowadzić do nadawania pojęciu gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej znaczenia zbieżnego czy też zbliżonego do pojęcia gruntów, budynków i budowli zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Jeżeli jedyną formą aktywności podatnika jest wykonywanie działalności gospodarczej, to w takim przypadku już tylko samo posiadanie nieruchomości oznacza, że jest ona związana

z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (por. wyrok WSW w Poznaniu z 7 września 2022 r., sygn. akt I SA/Po 306/22). Jeżeli przedmiotowa nieruchomość jest wpisana w księgach rachunkowych na koncie "Towary", nie jest natomiast aktualnie wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej ani nie jest wpisana do ewidencji środków trwałych, ale potencjalnie może być wykorzystana w prowadzonej działalności gospodarczej, to tym samym jest ona związana z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym sąd stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez jego bezpodstawne zastosowanie wynikające

z niewłaściwej interpretacji przez organ art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., dokonanej

w oderwaniu od reguł ustalonych wyrokiem interpretacyjnym TK sygn. akt SK 39/19 oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.o.p.l. poprzez jego niezastosowanie wynikające z niewłaściwej interpretacji przez organ art. 1a ust. 1 pkt 3 u.o.p.l., dokonanej w oderwaniu od reguł ustalonych wyrokiem interpretacyjnym TK sygn. SK 39/19.

Sąd uznał także, że nie zasługują na uwzględnienie zawarte w skardze zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 14c § 2 w zw. z art. 14h o.p.

w zw. z art. 120 o.p. i w zw. z art. 121 § 1 o.p. oraz art.14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 i § 2 o.p. i w zw. z art. 14h o.p. oraz z art. 121 § 1 o.p. Przede wszystkim podkreślić należy, że w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji indywidualnej rolą organu jest ocena poprawności zaprezentowanego stanowiska i dopiero w razie negatywnej jego oceny organ jest zobowiązany do wydania interpretacji indywidualnej, w której zostanie zawarte wskazanie prawidłowego stanowiska wraz

z uzasadnieniem prawnym. W ocenie sądu, organ wydał interpretację na podstawie obowiązujących przepisów prawa podatkowego. W uzasadnieniu interpretacji wyraźnie wyszczególniono przepisy podatkowe, które były przesłanką uznania stanowiska skarżącej zawartego we wniosku za nieprawidłowe. Organ przedstawił pogląd prawny dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposób ich zastosowania do niniejszej sprawy. Podkreślić należy, że wydając interpretację indywidualną organ podatkowy nie jest zobowiązany do polemiki z wnioskodawcą co do powołanych przez niego twierdzeń i argumentów oraz orzecznictwa sądowego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę, że organ interpretacyjny nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów wnioskodawcy, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. Do uprawnień organu należy wybór racji argumentacyjnych, które jego zdaniem będą wystarczające dla oceny merytorycznej problemu podatkowego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Z powyższych względów za niezasadny sąd uznał także zarzut naruszenia

art. 121 § 1 o. p. Okoliczność, że skarżąca nie zgodziła się z przyjętym przez organ interpretacyjny stanowiskiem, nie oznacza, że doszło do naruszenia powołanych

w skardze zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, o naruszeniu art. 121 § 1 o.p. nie może stanowić podjęcie przez organ podatkowy rozstrzygnięcia odmiennego od oczekiwanego przez podatnika. Strona ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności jej zarzutów, jednakże przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni (por. wyrok NSA z dnia 7 lipca 2016 r., I FSK 178/15).

Za bezpodstawny sąd uznał również zarzut naruszenia art. 169 § 1 o.p. w zw. z art. 14h o.p. Należy zaznaczyć, że NSA w wyroku z 10 marca 2010 r., II FSK 1557/08 wyjaśnił, że wnioskowy charakter postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej uzasadnia przyjęcie, że organ wydający tę interpretację jest związany merytorycznie zakresem problemu prawnego, jaki zainteresowany określił we wniosku. W postępowaniu takim organy podatkowe nie są uprawnione do ustalania

i dowodowego weryfikowania stanu faktycznego dochodzonej przez wnioskodawcę interpretacji prawa podatkowego, ani do udzielania jej w obszarze przepisów prawnych nieprzedstawionych w stanowisku wnioskodawcy odnośnie do podatkowej kwalifikacji danego stanu faktycznego. Postępowanie "interpretacyjne" opiera się wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę (wyrok WSA w Krakowie z 21 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1678/08). Z kolei w wyroku z 31 maja 2012 r., II FSK 206/11 NSA wyjaśnił, że ze względu na treść art. 14c § 1 ab initio o.p. oraz konsekwencje prawne oceny stanowiska wnioskodawcy przez organ interpretujący, o których mowa w art. 14k i 14m o.p., organ interpretujący nie może wyjść w tej ocenie poza granice zakreślone treścią pytania postawionego we wniosku o interpretację (zob. także uchwała NSA (7) z 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12).

Skarżona interpretacja nie jest – jak próbuje tego dowodzić strona skarżąca – oparta na domysłach i nadinterpretacji stanu faktycznego. Opisany we wniosku stan faktyczny organ zasadnie uznał za kompletny, nie wymagający uzupełnień. Interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych

w odniesieniu do stanu przedstawionego we wniosku, z którego jednoznacznie wynika, że spółka poza działalnością gospodarczą nie prowadzi innego rodzaju działalności. Podejmowanie czynności zmierzających do uzupełnienia

i doprecyzowania stanu faktycznego nie było zatem konieczne.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji stan fatyczny, a także wyżej wskazany wyrok NSA z 15 grudnia 2021 r., sygn. akt III FSK 4061/21 uznać należy, że organ interpretacyjny zasadnie wywiódł, że wyrok TK wydany w sprawie o sygn. akt SK 39/19 nie ma znaczenia dla sposobu opodatkowania nieruchomości skarżącej Spółki, albowiem po pierwsze przedmiot działalności przedsiębiorcy w niniejszej sprawie obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, po wtóre z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie wynika, by zachodziła sytuacja nadzwyczajna, gdy nieruchomość

z przyczyn obiektywnych i niezależnych od podatnika, nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym stanie rzeczy sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 ustawy

z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.).