drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 155/09 - Wyrok NSA z 2009-10-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 155/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-10-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-02-20
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Kuba
Edward Kierejczyk /sprawozdawca/
Janusz Drachal /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 1061/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-09-05
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 123, art. 132 ust. 1 pkt 3, art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 153 ust. 1-3, art. 168 ust. 1 pkt 1, art. 169 ust. 1 pkt 1,
Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy - Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal Sędzia NSA Edward Kierejczyk (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kuba Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 15 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. M. "M." w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 5 września 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1061/08 w sprawie ze skargi S. M. "M." w G. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 5 września 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1061/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę S. M. "M." z siedzibą w G. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia [...] grudnia 2007 r. w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX MAZURSKI.

Ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez Sąd I instancji wynika, że znak towarowy słowno-graficzny MLEMIX MAZURSKI zgłoszony został przez skarżącą dnia [...] lutego 2004 r. za numerem [...] i przeznaczony do oznaczania towarów w klasie 29 Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług – masła z dodatkiem tłuszczów roślinnych.

Odmawiając udzielenia prawa ochronnego Urząd Patentowy RP uznał, że znak towarowy MLEMIX MAZURSKI jest podobny – w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm., powoływanej dalej jako p.w.p.) – do zarejestrowanego pod nr [...] z pierwszeństwem od dnia [...] maja 1995 r., na rzecz P. sp. z o.o. z siedzibą w W., znaku towarowego słownego MLEMIX, przeznaczonego do oznaczania towarów zawartych w klasie 29 - kazeina, kazeina podpuszczkowa, kazeina do celów spożywczych, kefir, mieszanina tłuszczu mlecznego z olejami, mleczne produkty, mleko, napoje mleczne, sery, serki homogenizowane, serwatka, śmietana, twarogi. Odmowa dotyczyła wszystkich towarów, a podobieństwo wykazane w uzasadnieniu decyzji o odmowie rejestracji znaku odnosiło się zarówno do samych oznaczeń, jak i towarów.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca stwierdziła, że w dniu [...] maja 2005 r. została wydana decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego na przeciwstawiony znak MLEMIX o nr [...], zatem w dacie odmowy udzielenia prawa ochronnego ([...] grudnia 2007 r.) znak ten nie korzystał z ochrony i w związku z tym nie zostały spełnione przesłanki z art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Utrzymując w mocy decyzję pierwszoinstancyjną Urząd Patentowy wskazał, że znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony przez skarżącą w dniu [...] lutego 2004 r., natomiast decyzja o wygaśnięciu prawa ochronnego na przeciwstawiony mu znak MLEMIX [...] została wydana w dniu [...] maja 2005 r., na podstawie art. 168 ust. 1 pkt 1 p.w.p., po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego. W dacie zgłoszenia znaku MLEMIX MAZURSKI [...] znak MLEMIX [...] korzystał więc z ochrony, a zatem art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. został zastosowany prawidłowo. Organ podkreślił, że po wygaśnięciu prawa ochronnego obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji, o którym mowa w art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p., co oznacza, że nie udziela się prawa ochronnego dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli znak jest podobny do wcześniej zarejestrowanego znaku towarowego, którego ochrona ustała, jeśli od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę nie upłynął okres dwóch lat.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., wskutek zastosowania go do prawa ochronnego, które wygasło oraz niewłaściwe zastosowanie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. w zw. z art. 133 i art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., poprzez jego zastosowanie wbrew treści przepisu art. 133 oraz art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. W uzasadnieniu strona podniosła, że prawo ochronne na kolizyjny znak towarowy MLEMIX [...] w momencie rozstrzygania o udzieleniu prawa na znak skarżącej nie korzystało z ochrony, ponieważ w dniu [...] maja 2005 r. wygasło wskutek upływu okresu, na które zostało udzielone, a więc nie było udzielone w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. W ocenie strony art. 132 ust. 1 pkt 3 i art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. stanowią dwie odrębne podstawy prawne. W przedmiotowej sprawie ustalony stan faktyczny wymagał zastosowania art. 132 ust. 1 pkt 3, co wykluczało powołanie się na art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Skarżąca wskazała, że zastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. było jednak wyłączone, z uwagi na treść art. 133 w zw. z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., wobec faktu nieużywania prawa ochronnego przez uprawnionego, który to fakt Urząd Patentowy powinien był stwierdzić z urzędu, badając przesłanki zastosowania art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p.

Wnosząc o oddalenie skargi Urząd Patentowy wskazał, że przytoczył art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. dla podkreślenia faktu, że po upływie okresu ochrony znaku obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji, który jest liczony od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę. W przedmiotowej sprawie znak MLEMIX MAZURSKI został zgłoszony ponad rok przed upływem okresu ochronnego na znak MLEMIX. Przeciwstawienie tego znaku znakowi zgłoszonemu przez skarżącą było więc zgodne z dyspozycją art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyjaśnił, że stosownie do art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. (zmienionego z dniem 17 marca 2004 r. przez art. 1 pkt 9 lit. b/ ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo własności przemysłowej, Dz.U. Nr 33, poz. 286) nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym. Urząd Patentowy w oparciu o ten przepis odmówił udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy. W dacie zgłoszenia znaku MLEMIX MAZURSKI [...] znak MLEMIX [...] korzystał z ochrony, a zatem art. 132 ust 2 pkt 2 p.w.p. został – w ocenie Sądu I instancji – zastosowany prawidłowo. Urząd Patentowy prawidłowo ustalił, że na dzień zgłoszenia ochrona służyła przeciwstawionemu znakowi towarowemu słownemu. Decyzja o jego ochronie nie została wyeliminowana z obrotu prawnego. Prawna ochrona znaku przeciwstawionego była więc bezsporna i stanowiła skuteczną przeszkodę w rejestracji znaku MLEMIX MAZURSKI na rzecz skarżącej.

Zdaniem Sądu, Urząd Patentowy RP przy wydaniu zaskarżonych decyzji administracyjnych w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego co do zasady uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ wyjaśnił okoliczności sprawy, ustosunkował się do przedstawionych przez stronę twierdzeń, uwzględnił w decyzji zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes strony. Sąd uznał, że Urząd Patentowy w sposób wyczerpujący zebrał i ocenił cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., powoływanej dalej jako k.p.a.), a w szczególności uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie według wymagań przewidzianych w art. 107 § 3 k.p.a.

Sąd nie podzielił stanowiska skarżącej co do naruszenia przez organ art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. Przytoczony przepis podniesiony został dla podkreślenia faktu, że po upływie okresu ochrony znaku obowiązuje jeszcze dwuletni okres karencji, który jest liczony od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia ogłoszenia podobnego znaku przez inną osobę. W dacie zgłoszenia przedmiotowego znaku okres ochrony na przeciwstawiony znak MLEMIX [...] jeszcze nie upłynął i przeciwstawienie tego znaku znakowi MLEMIX MAZURSKI było zgodne z dyspozycją art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

S. M. "M." zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

1) na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania:

a) art. 134 § 1 w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów skargi na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] marca 2008 r., które to naruszenie przepisów miało istotny wpływ na wynik postępowania;

b) art. 141 § 4 w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz braku uzasadnienia stanowiska Sądu w odniesieniu do niektórych zarzutów skargi, które to naruszenie przepisów miało istotny wpływ na wynik postępowania;

2) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego wynikało, że przepis ten nie powinien być zastosowany w sprawie, ponieważ w dacie wydawania zaskarżonej decyzji prawo ochronne stanowiące podstawę faktyczną odmowy wygasło.

Powołując się na powyższe, strona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej S. M. "M." podniosła, że Sąd I instancji odniósł się tylko do jednego z trzech zarzutów skargi, tj. zarzutu niewłaściwego zastosowania art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną, nie wynika, że Sąd rozpoznał zarzut dotyczący niewłaściwego zastosowania art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. Sąd nie odniósł się również do twierdzenia skarżącej, że powołanie w uzasadnieniu decyzji wydanej w II instancji art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. stanowi zmianę podstawy prawnej i że z tego względu należało – zgodnie z art. 245 ust. 1 p.w.p. – uchylić decyzję wydaną przez organ I instancji i orzec co do istoty. Skoro zatem Sąd nie odniósł się do dwóch z trzech zarzutów skargi, to w konsekwencji nie wyjaśnił swojego stanowiska w tym zakresie, naruszając art. 141 § 4 p.p.s.a. Strona wskazała, że istotą niniejszej sprawy było określenie czy w ustalonym stanie faktycznym należało stosować art. 132 ust. 2 pkt 2 czy też art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. W uzasadnieniu wyroku Sąd skupił się na ocenie podobieństwa znaków i towarów, które to kwestie w ogóle nie były sporne w sprawie. Nie wyjaśnił natomiast dlaczego właściwe było powołanie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. ani dlaczego zastosowania nie miał art. 132 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego strona wnosząca skargę kasacyjną podniosła, że Urząd Patentowy wydając w dniu [...] grudnia 2007 r. decyzję o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX MAZURSKI, powołał jako podstawę prawną art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., a organ II instancji i Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uznały, że w ustalonym stanie faktycznym podstawa ta była prawidłowa. Tymczasem art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. ma, zdaniem strony, zastosowanie do praw ochronnych "udzielonych", tj. praw dotyczących znaków, które korzystają z ochrony. Zdaniem skarżącej, w dniu rozstrzygnięcia prawo ochronne na kolizyjny znak towarowy MLEMIX nie korzystało z ochrony, a więc nie było udzielone w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wynikające z art. 183 p.p.s.a. związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej – poza braną z urzędu pod rozwagę nieważnością postępowania – wyznacza mu zakres badania legalności zaskarżonego wyroku. W skardze kasacyjnej nie sformułowano zarzutu błędnego przyjęcia przez Urząd Patentowy i WSA, że znak towarowy zgłoszony przez skarżącą był podobny do znaku towarowego uczestnika postępowania. Co więcej, skarżąca uznała za niepotrzebne zajmowanie się przez WSA oceną podobieństwa znaków i towarów, co w sprawie nie było sporne. W zaistniałej sytuacji jej zdaniem to podobieństwo nie miało żadnego znaczenia, skoro w dniu orzekania przez Urząd Patentowy wygasło już prawo ochronne na znak towarowy uczestnika postępowania i dlatego doszło do naruszenia wymienionych przepisów.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Przede wszystkim należy przypomnieć, że stosownie do art. 123 p.w.p. pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się według daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, za które uważa się dzień, w którym zgłoszenie wpłynęło do Urzędu Patentowego lub zostało odebrane telefaksem. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przez 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, z możliwością jego przedłużenia na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 1–3). Nie udziela się jednak prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli jest on identyczny lub podobny do wcześniej zarejestrowanego znaku towarowego, którego ochrona wygasła, jeżeli od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę nie upłynął okres 2 lat, chyba że jego ochrona wygasła na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 lub uprawniony z wcześniejszego prawa wyrazi zgodę na udzielenie prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy (art. 132 ust. 1 pkt 3). Wyjątek ten nie dotyczy wygaśnięcia prawa z powodu upływu okresu, na który zostało ono udzielone (art. 168 ust. 1 pkt 1), lecz sytuacji nieużywania znaku w okresie udzielonego prawa ochronnego, o której mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1. Ponadto generalną zasadą przyjętą w art. 315 ust. 3 p.w.p. jest dokonywanie oceny spełnienia ustawowych warunków do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego albo topografii układów scalonych w Urzędzie Patentowym. Ustawowe warunki do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, określone m.in. w art. 132, muszą być spełnione w dniu zgłoszenia znaku towarowego, a nie w dniu wydania decyzji Urzędu Patentowego załatwiającej taką sprawę.

Sporny znak towarowy skarżąca zgłosiła w Urzędzie Patentowym w dniu [...] lutego 2004 r., gdy jeszcze obowiązywał trwający do dnia [...] maja 2005 r. dziesięcioletni okres prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX do oznaczania towarów uczestnika postępowania. Jako podstawę prawną decyzji Urzędu Patentowego odmawiającej udzielenia na rzecz skarżącej prawa ochronnego na znak towarowy MLEMIX MAZURSKI prawidłowo wskazano art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Stanowi on, że nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy "identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego (...) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym". W uzasadnieniu decyzji Urzędu Patentowego wydanej po ponownym rozpatrzeniu sprawy przytoczono uzupełniająco art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. celem podkreślenia, że po upływie dziesięcioletniego okresu ochronnego na znak MLEMIX obowiązywała jeszcze dwuletnia jego ochrona.

Wbrew zarzutom skarżącej WSA trafnie przyjął, że wskazanie art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. nie było zmianą podstawy prawnej orzeczenia oraz nie rodziło obowiązku uchylenia przez Urząd Patentowy jego pierwszej decyzji i rozstrzygnięcia co do istoty sprawy zgodnie z art. 245 ust. 1 in fine p.w.p. WSA odniósł się do wszystkich zarzutów skargi na decyzję Urzędu Patentowego, dotyczących naruszenia wskazanych w niej przepisów p.w.p. Przypomniane unormowania prawa materialnego zostały w sposób wyczerpujący omówione w zaskarżonym wyroku i dlatego skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw również co do zarzutów naruszenia wskazanych przepisów postępowania przez WSA.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt