Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Ewa Partyka /spr./ Sędziowie WSA Elżbieta Mazur - Selwa WSA Paweł Zaborniak Protokolant specjalista Anna Mazurek–Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi O. Spółka z o.o. w P. na decyzję Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Rzeszowie z dnia 27 maja 2022 r. nr SŻ.906.5.2022.MB w przedmiocie nakazu inspektora sanitarnego I. uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim utrzymuje w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia 2 marca 2022 r. nr PSŻ.9020.44.66.2021.JW w punkcie drugim oraz decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia 2 marca 2022 r. nr PSŻ.9020.44.66.2021.JW w punkcie drugim; II. oddala skargę w pozostałej części; III. zasądza od Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Rzeszowie na rzecz strony skarżącej O. Spółka z o.o. w P. kwotę 697 zł /słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi O. sp. z o.o. (dalej jako: "spółka" lub "strona skarżąca") jest decyzja Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego (dalej jako: "PPWIS", "organ II instancji" lub "organ odwoławczy") z dnia 27 maja 2022 r. nr SŻ.906.5.2022.MB utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w D.(dalej: "PPIS" lub "organ I instancji") z dnia 2 marca 2022 r. nr PSŻ.9020.44.66.2021.JW nakazującą spółce wykonanie określonych w tej decyzji obowiązków, wydana w następującym stanie sprawy;

Decyzją z dnia 2 marca 2022 r., PPIS, działając w oparciu o art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.; dalej: "K.p.a."), art. 3 ust. 3 pkt 39, art. 4 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 2021 z późn. zm.; dalej: "u.b.ż.ż."), a także art. 138 ust. 1, ust. 2 lit. c, ust. 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin (...) (Dz.U. UE. L. z 2017 r. Nr 95 ze zm.; dalej: "rozporządzenie 2017/625") oraz art. 9 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności (...) (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 304 ze zm., dalej "rozporządzenie 1169/2011") w zw. z § 5 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu oraz oznakowania suplementów diety (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1951 ze zm.) – dalej: "rozporządzenie MZ"), nakazał spółce:

1. zapewnić dawkowanie suplementu diety pn. [...], 25ml (zawierającego obecnie w ampułce dwie porcje) w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych tj. w sposób zgodny z art. 3 ust. 3 pkt 39 u.b.ż.ż.;

2. zapewnić prawidłowe etykietowanie pojedynczej ampułki suplementu ww diety poprzez modyfikację etykiety, w taki sposób, aby dane szczegółowe, których podanie jest obowiązkowe (wskazane w art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności) - znajdowały się na wierzchniej części etykiety.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji na wstępie opisał przebieg dotychczasowego postępowania. Wskazał, że w związku z powiadomieniem przez SCP Niemiec w ramach funkcjonowania Systemu Wczesnego Ostrzegania o Niebezpiecznej Żywności i Paszach (RASFF) o niezgodności w sprawie dawkowania ww. suplementu diety, w dniu 24 listopada 2021 r. przeprowadzono kontrolę sanitarną interwencyjną dotyczącą powyższej sprawy, a z podjętych czynności kontrolnych sporządzono protokół nr [...]. W trakcie kontroli ustalono, że w Polsce produkt został zgłoszony do Głównego Inspektora Sanitarnego (dalej również: "GIS") pismem z dnia 8 grudnia 2009 r. Receptura suplementu diety pn. [...] na rynek polski jest taka sama jak na rynek niemiecki. Jednorazowa porcja do spożycia jest w tych krajach różna. Etykieta produktu sporządzona jest w kilku językach. W zależności od przepisów w danym kraju jednorazowa porcja do spożycia została określona jako ½ ampułki lub ⅓ ampułki. Etykieta jest tak naklejana, aby został widoczny pasek z zawartością ampułki (ampułka jest przeźroczysta), dzięki temu rozwiązaniu konsument może zobaczyć odmierzoną ilość produktu. Ustalono również, że od czerwca 2022 r. planowana jest zmiana etykiety.

Następnie PPIS wskazał, że zgodnie ze stanowiskiem GIS wyrażonym w piśmie z dnia 2 grudnia 2021 r., obecnie zgłaszane suplementy diety, które wskazują na konieczność spożycia części płynu zawartego w ampułce jako porcji produktu nie są przez ten organ akceptowane, ponieważ nie spełniają definicji suplementu diety określonej w art. 2 lit. a) dyrektywy 2002/46/WE w zakresie przyjmowania produktu w niewielkich odmierzanych ilościach jednostkowych i należy dążyć do zmiany dawkowania produktu, tak aby spełniał wymagania przedmiotowej dyrektywy.

Kolejno w związku z pojawieniem się nowych okoliczności sprawy postępowanie rozszerzono o sprawę dawkowania suplementu diety pn. [...] w ujęciu ogólnym tj. każdej partii produkcyjnej oraz o sprawę znakowania pojedynczej ampułki suplementu diety pn. [...].

W dalszej kolejności PPIS przytoczył definicje suplementu diety zawarte w art. 3 ust. 3 pkt 39 u.b.ż.ż. oraz w art. 2 lit. a dyrektywy 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. UE. L. z 2002 r. Nr 183, str. 51 ze zm.), stwierdzając, że w świetle tych definicji, bezsprzecznie suplement diety musi być oferowany w formie umożliwiającej dawkowanie oraz w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych. Organ wskazał, że obecnie według etykiety w języku polskim przedmiotowego produktu zalecaną dzienną porcję stanowi ½ ampułki (12,5 ml) 2 razy dziennie. Zwrócił uwagę, że przeciętnemu konsumentowi trudno jest precyzyjnie odmierzyć wskazaną ilość, ponadto taki sposób dawkowania stanowi niezgodność z definicją suplementu diety zawartą w art. 3 ust. 3 pkt 39 u.b.ż.ż. W związku z powyższym konieczne jest zapewnienie precyzyjnego dawkowania omawianego suplementu diety.

Dalej organ I instancji wskazał, że drugim aspektem prowadzonego postępowania jest sprawa znakowania pojedynczej ampułki ww. suplementu diety - etykieta ma postać typu "peel-off" (etykieta w formie odklejanej). Organ zaznaczył, że Główny Inspektor Sanitarny zajął stanowisko w sprawie etykiet typu "peel- off", które zostało uzgodnione z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Głównym Inspektoratem Jakości Handlowej Artykułów Rolno - Spożywczych oraz Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumenta. W ocenie PPIS etykieta pojedynczej ampułki suplementu diety pn. [...] w obecnej konstrukcji jest nieprawidłowa, obowiązkowe informacje w języku polskim nie są łatwo dostępne. Organ podkreślił, że dane, o których mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 powinny znaleźć się na zewnętrznej stronie etykiety pojedynczej ampułki, tj. w sposób łatwo dostępny dla konsumenta, bez konieczności odklejania kolejnych warstw etykiety.

W odwołaniu od powyższej decyzji spółka zarzuciła organowi naruszenie:

1) art. 7 i art. 77 K.p.a. w zw. z art. 80 K.p.a., poprzez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że produkt nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 9 ust. 1, 12 ust. 1, 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011;

2) art. 107 § 1 pkt 5 K.p.a., polegające na wydaniu niejednoznacznego rozstrzygnięcia, tj. nieokreślającego w sposób jasny, wyraźny i jednoznaczny obowiązku określonego zachowania, przez co decyzja uniemożliwia stronie dobrowolne jej wykonanie;

c) art. 107 § 1 pkt 4 K.p.a., polegające na wydaniu decyzji bez powołania podstawy prawnej;

d) art. 8, art. 32 u.b.ż.ż., art. 138 ust. 1 lit. b i ust. 2 lit. c rozporządzenia nr 2017/625, poprzez ich błędne zastosowanie, a w konsekwencji wydanie decyzji, która nie została przewidziana w katalogu decyzji zarówno w polskim jak i w europejskim ustawodawstwie żywnościowym, a to decyzji nakazującej zapewnienie dawkowania produktu w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych.

W uzasadnieniu odwołania strona skarżąca podniosła między innymi, że za pismem z dnia 9 lutego 2022 r. przedłożyła organowi nowe opakowanie zbiorcze oraz jednostkowe (pojedynczej ampułki) produktu. W przypadku etykiety jednostkowej oraz wersji polskojęzycznej opakowania zbiorczego dawkowanie produktu zostało zmienione, tj. zalecana dzienna porcja do spożycia to całość ampułki 1x dziennie. Wskazywano, że nowe etykiety będą stosowane od czerwca 2022 r., ponieważ potrzebny jest czas na wydruk, oznaczenie nimi produktów oraz wprowadzenie do obrotu oraz poinformowano, że zostanie dokonane nowe powiadomienie na podstawie art. 29 u.b.ż.ż. Spółka zwróciła także uwagę, że ustawodawca europejski nie wykluczył zawarcia obowiązkowych informacji na etykiecie wielowarstwowej typu "peel-off". Podkreśliła, że na etykiecie "peel-off" pojedynczej ampułki produktu umieszczono nie tylko strzałkę wskazującą na umieszczenie dalszych informacji po wewnętrznej jej stronie, ale również informację, że składniki, porcja zalecana do spożycia w ciągu dnia, ostrzeżenia i ważne informacje znajdują się w dalszej części etykiety warstwowej.

W wyniku rozpoznania odwołania, opisaną na wstępie decyzją z dnia 27 maja 2022 r., PPWIS, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 4 ust. 1 pkt 3 i 3a, art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 2021 r. poz. 195 ze zm.), art. 3 ust. 3 pkt. 39, art. 4 u.b.ż.ż., art. 138 ust. 1, ust. 2 lit. c, ust. 3 rozporządzenia 2017/625 oraz art. 9 ust. 1 lit. a-j, art. 12 ust. 1 i ust. 2, art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, podzielając w całości ustalenia faktyczne i prawne poczynione przez organ I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone prawidłowo, organ I instancji dokonał właściwej wykładni obowiązujących przepisów oraz prawidłowej subsumcji, a wydana decyzja administracyjna nie zawiera wad prawnych uzasadniających jej uchylenie.

W ocenie PPWIS nie jest wystarczającym podanie na wierzchniej warstwie etykiety informacji, że obowiązkowe informacje jak m. in. wykaz składników dostępny jest w dalszej części etykiety warstwowej, ponieważ rozporządzenie wyraźnie wskazuje, że obowiązkowe informacje nie mogą być zasłonięte/ukryte. Zdaniem organu odnośnik do obowiązkowych informacji o żywności na etykiecie, nie jest równoznaczny z tą informacją, bowiem art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 zobowiązuje do podania szczegółowych danych, w tym wykazu składników, a informacja o miejscu podania tego wykazu nie spełnia tego wymogu. Jednocześnie organ zaznaczył, że PPIS nie kwestionuje samej możliwości użycia etykiety typu "peel-off", jednak wszystkie obowiązkowe informacje o żywności muszą być dostępne na wierzchniej warstwie etykiety. Organ odwoławczy wyjaśnił również, że stanowisko GIS odnosi się ogólnie do etykiet typu "peel-off " i nie stanowiło podstawy prawnej wydanej decyzji, a decyzja PPIS stanowi swego rodzaju indywidualną ocenę produktu, gdyż została wydana po dokładnym przeanalizowaniu całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym etykiety konkretnego produktu. Odnosząc się do kwestii niewskazania, w jaki sposób należy zapewnić zamierzone dawkowanie, PPWIS wskazał, że PPIS w sposób jasny określił obowiązek strony, a więc to, że należy zapewnić dawkowanie suplementu diety (...) w małych odmierzonych ilościach, natomiast rozwiązanie techniczne tego nakazu zostawił w gestii spółki.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie spółka reprezentowana przez pełnomocnika – adwokata, wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, zarzucając organowi:

1. naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 K.p.a., poprzez nieprawidłowe zebranie materiału dowodowego oraz nieprawidłową, sprzeczną z zasadami logiki ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że etykieta produktu nie zawiera obowiązkowych informacji na temat żywności, które są łatwo dostępne, a informacje na temat żywności zawarte na etykiecie produktu nie są dobrze widoczne i łatwo dostępne, bowiem wierzchnia nalepka etykiety przysłania wykaz składników, który konsument może zobaczyć dopiero po odklejeniu wierzchniej warstwy;

2. pominięcie okoliczności, że wierzchnia warstwa etykiety zawiera informację wskazującą, że niektóre informacje obowiązkowe znajdują się wewnątrz etykiety i że konsument powinien zapoznać się z całością etykiety;

3. pominięcie w ocenie materiału dowodowego okoliczności, że produkt zawiera się w postaci ampułki o małej powierzchni, uniemożliwiającej zawarcie wszystkich informacji obowiązkowych na pierwszej stronie etykiety wielowarstwowej typu "peel-off" biorąc pod uwagę obowiązkowy wymiar czcionki na etykietach środków spożywczych;

4. brak indywidualnej oceny etykiety produktu, co nakazują wytyczne Unii Europejskiej i oparcie się w całości na wytycznych GIS zakazujących stosowania etykiet typu "peel-off" dla umieszczania wewnątrz nich informacji obowiązkowych;

5. naruszenie art. 107 § 1 pkt 5 K.p.a., polegające na utrzymaniu w mocy niejednoznacznego rozstrzygnięcia organu I instancji nieokreślającego w sposób jasny, wyraźny i jednoznaczny obowiązku określonego zachowania, przez co decyzja uniemożliwia stronie dobrowolne jej wykonanie;

6. naruszenie art. 9 ust. 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011 poprzez przyjęcie, że umieszczenie części obowiązkowych informacji na temat produktu na kolejnej warstwie etykiety typu "peel-off" nie spełnia wymogów określonych w tych przepisach, co skutkowało uznaniem, że etykieta nie spełnia wymogów dotyczących obecności, dostępności i położenia obowiązkowych informacji.

W odpowiedzi na skargę PPWIS wniósł o jej oddalenie, nie podzielając przedstawionych w niej zarzutów. W ocenie PPWIS odklejenie wierzchniej warstwy etykiety jest czynnością wymagającą większego zaangażowania manualnego, niż odkręcenie nakrętki i może sprawiać trudności szczególnie osobom o bardzo krótkich paznokciach, mających problem trzęsących się dłoni, osobom starszym o obniżonej sprawności, osobom niedowidzącym. Organ zaznaczył również, że to, że produkt jest dedykowany osobom dorosłym ze zwiększoną aktywnością fizyczną, jak to podnosi spółka, nie ma w sprawie żadnego znaczenia, bowiem produkt może nabyć każdy konsument, pomimo wskazanego przeznaczenia, stąd też nie odniesiono się do tego faktu w decyzji. Odnosząc się do argumentacji związanej z wielkością powierzchni opakowania, organ zwrócił uwagę, że na wierzchniej warstwie etykiety producent umieścił informacje w kilku językach, natomiast gdyby spółka zastosowała inny sposób oznakowania np. każda warstwa etykiety w innym języku, a warstwa wierzchnia w języku odpowiednim do kraju przeznaczenia, to dostępna byłaby powierzchnia dla informacji obowiązkowych.

W kolejnych pismach procesowych strona skarżąca oraz PPWIS podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137). Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329 – określanej dalej jako P.p.s.a.). Stosownie do tego przepisu sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 P.p.s.a., sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności

z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, albo zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach.

W ramach kontroli legalności sąd stosuje przewidziane prawem środki

w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 P.p.s.a.).

Po zbadaniu sprawy w powyższych aspektach Sąd doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie w części dotyczącej etykiety (pkt 2 decyzji organu I instancji).

Z akt sprawy wynika, że w dniu 24 listopada 2021 r. w Zakładzie Produkcji Suplementów Diety i Środków Spożywczych Specjalnego Przeznaczenia O. sp. z o.o. – Ośrodek Badawczo Rozwojowy w P., PPIS przeprowadził kontrolę sanitarną interwencyjną dotyczącą kwestii wynikającej z powiadomienia przez SCP Niemiec. Z czynności kontrolnych sporządzono protokół nr [...], który został podpisany przez przedstawicieli Spółki z adnotacją: Firma O. wniesie uwagi pismem w terminie 14 dni od daty podpisania protokołu.

W trakcie kontroli ustalono, że w Polsce produkt [...] został zgłoszony do GIS pismem z dnia [...] grudnia 2009 r., znak [...]. GIS przyjął do wiadomości zgłoszenie dotyczące suplementu diety zawierającego w jednej ampułce dwie porcje zalecane do spożycia w ciągu dnia, informując o tym fakcie pismem z dnia 22 października 2010 r., znak: [...]. Jak ustalono w czasie kontroli receptura suplementu diety pn. [...] na rynek polski jest taka sama jak na rynek niemiecki. Jednorazowa porcja do spożycia jest w tych krajach różna. Etykieta produktu sporządzona została w kilku językach. W zależności od przepisów w danym kraju jednorazowa porcja do spożycia została określona jako ½ ampułki lub 1/3 ampułki. Stwierdzono też, że etykieta jest tak naklejana na ampułce, aby został na niej niezaklejony pasek zapewniający widoczność zawartości (ampułka jest przeźroczysta). W protokole zapisano, że dzięki temu rozwiązaniu konsument może zobaczyć odmierzoną ilość produktu. Obecni przedstawiciele producenta oświadczyli, iż planowana jest zmiana etykiety – obecnie trwają przygotowania w tym temacie.

Sąd zauważa, że w przedłożonych do kontroli aktach sprawy, już po decyzji, którą wydał PPWIS, znajdują się zdjęcia ampułki z suplementem diety [...] oraz etykiety wraz z dokonanymi ich pomiarami (widoczna linijka obok ampułki i etykiety) a także "Adnotacja urzędowa" z dnia 22 lipca 2022 r. Z tej adnotacji wynika, że w dniu 22 lipca 2022 r. pracownica Oddziału Higieny Żywności i Żywienia WWSE w R. dokonała zakupu ww produktu a następnie dokonała pomiaru ampułki i etykiety celem potwierdzenia jej powierzchni. Czynności te udokumentowano załączonymi zdjęciami. Następnie podano wyniki pomiarów, ustalając powierzchnię etykiety. Po powyższym znajduje się stwierdzenie, że wobec ustalonej powierzchni etykiety z ampułki produktu nie ma zastosowania art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 1169/2011 i zacytowano powyższy przepis.

Z uwagi na zakończone zaskarżoną decyzją postępowanie administracyjne powyższe materiały nie mogły być potraktowane jako dowody w sprawie, a świadczą o lukach w ustaleniach organów. W ocenie Sądu potwierdzają zaś zasadność zarzutów skargi odnoszących się do braku dokonania przez organy indywidualnej oceny etykiety produktu w aspekcie spełnienia wymogów stawianych przez przepisy prawa.

Niewątpliwie bowiem organy nie ustaliły w toku postępowania jakie wymiary miała kwestionowana etykieta. Zakup ampułki produktu po zakończeniu postępowania wskazuje też, że organy oparły się wyłącznie na tych znajdujących się w aktach zdjęciach opakowań i etykiet produktu, którymi dysponowano w toku postępowania. Organ nie mógł więc ocenić zasadności twierdzeń Spółki dotyczących tego, że wszystkie wymagane jako obowiązkowe informacje o produkcie są łatwo dostępne dla konsumenta. Powyższe zaniechanie było konsekwencją stanowiska organów negującego co do zasady możliwość stosowania etykiet typu peel-off, na których wierzchniej części nie zamieszczono wszystkich wymaganych przepisami prawa informacji, jako naruszających art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011.

Sformułowanie pkt 2 decyzji PPIS wprost wskazuje na to, że według organów nieprawidłowe jest stosowanie etykiety pojedynczej ampułki wyżej opisanego suplementu diety innej niż taka, na której wszystkie dane szczegółowe, których podanie na etykiecie jest w świetle art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 obowiązkowe, znajdowały się na wierzchniej części etykiety.

Tymczasem także Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie podziela przedstawionego w decyzjach poglądu.

W kontrolowanej sprawie nie jest sporne, że część informacji, których zamieszczenie na etykiecie w świetle art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 jest obowiązkowe, na pojedynczej ampułce produktu [...] 25 ml została umieszczona pod wierzchnią częścią zastosowanej etykiety typu peel-off. Bezsporne jest także, że produkt ten był sprzedawany zarówno w opakowaniu zbiorczym po 20 ampułek, jak i w pojedynczych ampułkach (na sztuki) zawierających 25 ml płynu.

Dla Sądu znajdujące się w aktach sprawy zdjęcia pierwotnych etykiet na ampułkach nie są w pełni czytelne, ale z decyzji wynika, że etykieta ampułki została sporządzona w kilku językach. W języku polskim zawierała następujące elementy: nazwę produktu z wyrażeniem "suplement diety, zawiera substancje słodzące", informacje o warunkach przechowywania produktu, producencie, informację żywieniową z podaniem procentowego pokrycia dziennej referencyjnej wartości do spożycia dla witaminy B6 w przeliczeniu na 1 ampułkę. W języku włoskim przeliczenie na 1/3 ampułki, w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim, szwedzkim – przeliczenie na ½ ampułki. W prawym dolnym rogu etykiety wyznaczono miejsce na datę minimalnej trwałości oraz oznaczenie partii produkcyjnej. W lewym dolnym rogu znajduje się następująca informacja: "składniki, porcja zalecana do spożycia w ciągu dnia, inne ostrzeżenia i ważne informacje znajdują się w dalszej części etykiety warstwowej! Zapoznaj się z całością etykiety", a także znak graficzny sugerujący odklejenie etykiety. Obok znaków graficznych znajduje się wskazanie skrótami języków, w których jest sporządzona etykieta "EN, SE., FR, ES.IT, PL". Pod opisaną wyżej wierzchnią warstwą etykiety, po jej odklejeniu, zamieszczone zostały pozostałe wymagane przez art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 i § 5 ust. 2 rozporządzenia MZ informacje. Na etykiecie produktu objętej zgłoszeniem SCP Niemiec w ramach Systemu Wczesnego Ostrzegania o Niebezpiecznej Żywności i Paszach (RASF), która ma również formę "peel-off" w lewym dolnym rogu wierzchniej warstwy zawarto informację "Składniki, porcja zalecana do spożycia w ciągu dnia, inne ostrzeżenia i ważne informacje znajdują się w dalszej części etykiety warstwowej! Zapoznaj się z całością etykiety!" oraz analogicznie jak wyżej opisano – grafika sugerująca odklejenie etykiety, obok znaków graficznych – wskazanie skrótem języków, w których została sporządzona "EN.DE.SE.FR.ES.IT.PL". Pozostałe wymagane informacje znajdują się na pozostałej części etykiety pod jej wierzchnią warstwą i są widoczne po odklejeniu tej wierzchniej warstwy. Ustalenia te nie były kwestionowane.

Wobec braku dokonania przez organy indywidualnej oceny dostępności dla przeciętnego konsumenta obowiązkowych informacji o produkcie, Sąd dokonał oceny zasadności ich stanowiska dotyczącego zamieszczania części obowiązkowych informacji pod wierzchnią odklejaną warstwą etykiety warstwowej typu "peel-off" w świetle art. 12 i 13 rozporządzenia 1169/2011.

Przepis art. 12 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 przewiduje, że obowiązkowe informacje na temat żywności muszą być łatwo dostępne, zgodnie z tym rozporządzeniem, w odniesieniu do każdego środka spożywczego. Przy czym w przypadku żywności opakowanej obowiązkowe informacje na temat żywności muszą się znajdować bezpośrednio na opakowaniu lub na załączonej do niego etykiecie (art. 12 ust. 2). Przepis ten określa jedynie w sposób ogólny wymóg co do dostępności informacji na temat żywności. Podobnie w sposób generalny została sformułowana definicja etykiety w art. 2 ust. 2 lit. i rozporządzenia 1169/2011, które to pojęcie oznacza jakąkolwiek metkę, znak firmowy, znak handlowy, ilustrację lub inny opis pisany, drukowany, tłoczony, odbity lub w inny sposób naniesiony na opakowanie lub pojemnik z żywnością lub załączony do opakowania lub pojemnika z żywnością. Zapewne mając na uwadze ogólny charakter regulacji zamieszczonych w ww. przepisach Komisja Europejska w Zawiadomieniu dotyczącym stosowania rozporządzenia 1169/2011 (Dz. U. UE. C. z 2018 r. Nr 196, str. 1 z późn. zm.) – w odniesieniu do art. 2 ust. 2 lit. i oraz art. 12 wskazała, że w przypadku dołączonych do opakowania etykiet odklejanych należy przeprowadzić indywidualną ocenę, aby ustalić, czy spełnione są ogólne wymogi dotyczące obecności, dostępności i położenia obowiązkowych informacji. Zdaniem Komisji można zastosować każdy rodzaj etykiety uznany za spełniający wyżej wymienione kryteria. Jednak zasadniczy spór w niniejszej sprawie nie dotyczył zastosowania art. 12 rozporządzenia 1169/2011, co do którego Komisja sformułowała powyższy Komunikat, lecz wykładni art. 13 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Przepis art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 stanowi, że bez uszczerbku dla przepisów krajowych przyjętych na mocy art. 44 ust. 2, obowiązkowe informacje na temat żywności muszą być umieszczone w widocznym miejscu w taki sposób, aby były dobrze widoczne, wyraźnie czytelne oraz, w stosownych przypadkach, nieusuwalne. Nie mogą być w żaden sposób ukryte, zasłonięte, pomniejszone ani przerwane jakimikolwiek innymi nadrukami, ilustracjami czy innym materiałem.

Jak wcześniej wskazano, zdaniem organów obydwu instancji, skoro część wymaganych jako obowiązkowe informacji jest dostępna dopiero po usunięciu/odklejeniu wierzchniej warstwy etykiety, to tym samym są zasłonięte, ukryte w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011.

Rozporządzenie 1169/2011 nie definiuje w sposób odrębny pojęcia ukrycia lub zasłonięcia informacji. W związku z tym należy odwołać się do językowego rozumienia tych pojęć. W języku polskim "ukrywać" oznacza umieszczać lub trzymać kogoś albo coś w niewidocznym lub bezpiecznym miejscu. Z kolei "zasłonić" oznacza znaleźć się w położeniu, które uniemożliwia komuś zobaczenie kogoś lub czegoś (zob. Wielki Słownik Języka Polskiego. PAN/el.). Z przypadkiem ukrycia lub zasłonięcia informacji będziemy więc mieć do czynienia w sytuacji uniemożliwienia zapoznania się z daną informacją w wyniku celowego działania, zmierzającego do takiego umieszczenia informacji, które nie będzie pozwalało na zapoznanie się z nią w wyniku standardowego zaznajomienia się z treścią etykiety danego produktu. Należy zwrócić uwagę, że w zdaniu drugim art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 wskazuje się, iż informacje obowiązkowe "nie mogą być w żaden sposób ukryte, zasłonięte, pomniejszone ani przerwane jakimikolwiek innymi nadrukami, ilustracjami czy innym materiałem." Zdaniem Sądu z treści tego przepisu wynika, że chodzi tutaj o ukrycie lub zasłonięcie informacji obowiązkowej nadrukiem, ilustracją, czy materiałem innym niż sama etykieta (jej część), na której znajdują się informacje obowiązkowe, przy czym konstrukcja etykiety nie może uniemożliwiać łatwego zapoznania się z tymi informacjami.

Ocenę co do ukrycia lub też zasłonięcia informacji obowiązkowej należy dokonywać każdorazowo z uwzględnieniem indywidualnych cech danej konkretnej etykiety, w tym dostępności wymaganych informacji. Jak wyżej wskazano etykieta produktu, która była przedmiotem kontroli i postępowania jest etykietą wielowarstwową (peel-off). Na zewnętrznej warstwie etykiety znajdowała się część informacji obowiązkowych, wymienionych w art. 9 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 oraz w § 5 ust. 2 rozporządzenia MZ. Ponadto, na wierzchniej warstwie spornej etykiety zawarta była informacja, że: "składniki, porcja zalecana do spożycia w ciągu dnia, ostrzeżenia i ważne informacje znajdują się w dalszej części etykiety warstwowej! Zapoznaj się z całością etykiety!" Na tej wierzchniej warstwie etykiety była zamieszczona również "zawinięta" strzałka wskazująca na kolejną warstwę. Według Sądu, jeżeli na wierzchniej warstwie etykiety znajduje się informacja, jakiego rodzaju dane zamieszczone są na kolejnej warstwie etykiety, a dodatkowo informacja ta opatrzona jest zaleceniem (z wykrzyknikiem podkreślającym wagę tej informacji), aby zapoznać się z całością etykiety oraz znakiem graficznym (odchyloną strzałką sugerującą odklejanie), wskazującym miejsce otwarcia kolejnej warstwy etykiety, to nie można uznać, że w takiej sytuacji informacje obowiązkowe zamieszczone na kolejnej warstwie etykiety są zasłonięte, a na pewno nie są ukryte w rozumieniu ww przepisów, jeżeli można ją łatwo odkleić i nie niszcząc etykiety zakleić z powrotem. W przypadku gdy producent w sposób wyraźny, na zewnętrznej warstwie etykiety informuje, jakiego rodzaju informacje obowiązkowe znajdują się na kolejnej warstwie tej samej etykiety, zwracając jeszcze uwagę przez zamieszczenia wykrzyknika, to nie można postawić zarzutu ukrywania, czy też zasłaniania informacji obowiązkowych. Opisany wyżej komunikat pełni funkcję odesłania do dalszej części etykiety a konsument otrzymuje klarowną informację, w którym miejscu etykiety dostępne są dalsze informacje obowiązkowe. Przepis art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 w części dotyczącej zakazu zasłania lub ukrywania informacji obowiązkowych wyraźnie wskazuje, że tego rodzaju informacje nie mogą być zasłonięte, ukryte, pomniejszone ani przerwane jakimikolwiek innymi nadrukami, ilustracjami czy innym materiałem. Według Sądu chodzi więc o sytuację, w której informacje obowiązkowe są tendencyjnie ukryte lub nawet przypadkowo zasłonięte innymi materiałami niż sama etykieta.

Zdaniem Sądu na taką wykładnię wskazuje także treść art. 13 ust. 5 rozporządzenia 1169/2011, który stanowi, jakiego rodzaju informacje mają znajdować się w jednym polu widzenia. Zgodnie z tym przepisem, dane szczegółowe wymienione w art. 9 ust. 1 lit. a) nazwa żywności, e) ilość netto żywności i k) w odniesieniu do napojów o zawartości alkoholu większej niż 1,2 % objętościowo, rzeczywista zawartość objętościowa alkoholu - muszą znajdować się w tym samym polu widzenia. Zgodnie z art. 2 ust. 2 lit. k rozporządzenia 1169/2011, pole widzenia oznacza wszystkie powierzchnie opakowania, których treść można odczytać z pojedynczego punktu widzenia. Jak wyjaśniono w pkt 41 preambuły rozporządzenia 1169/2011, aby przekazywane informacje żywieniowe przemawiały do przeciętnego konsumenta i służyły celowi informacyjnemu, w którym je wprowadzono, z uwzględnieniem aktualnego stanu wiedzy na temat żywienia, powinny być one proste i łatwo zrozumiałe. Podawanie informacji żywieniowych częściowo w głównym polu widzenia, zwanym powszechnie "przodem opakowania", a częściowo z innej strony opakowania, na przykład "z tyłu opakowania", mogłoby dezorientować konsumentów. Dlatego informacja o wartości odżywczej powinna się znajdować w tym samym polu widzenia.

Tak więc nie wszystkie informacje obowiązkowe są objęte wymogiem ich umieszczenia w jednym polu widzenia. Przepis art. 13 ust. 5 rozporządzenia 1169/2011 wskazuje, że w jednym polu widzenia mają znajdować się jedynie informacje, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), e) i k). Ponadto definicja etykiety, zamieszczona w art. 2 ust. 2 lit. i, co do zasady, nie wyklucza dopuszczalności stosowania etykiety składającej się z kilku warstw, czy też stron. Z tego względu nie można uznać, by z treści przytoczonych wyżej przepisów rozporządzenia 1169/2011 wynikał obowiązek umieszczenia wszystkich informacji obowiązkowych na jednej warstwie etykiety. Dopuszczalność natomiast umieszczenia części informacji obowiązkowych w warstwie wewnętrznej etykiety uwarunkowana jest przez sposób, w jaki producent informuje na zewnętrznej części opakowania o dalszej zawartości tej samej przecież etykiety typu peel–off i - co istotne - ocenę w aspekcie przeciętnego konsumenta, czy może on z łatwością zapoznać się z wszystkimi wymaganymi informacjami (zob. teza 1. Komentarza do art. 12 – Agnieszka Szymecka – Wesołowska (red.), Znakowanie, prezentacja, reklama żywności. Komentarz do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i rady (UE) nr 1169/2011 LEX.el). W niniejszej sprawie z uwagi na sposób sformułowania i wygląd wierzchniej warstwy etykiety Sąd uznał, że będąca przedmiotem postępowania etykieta, co do zasady, może spełniać wymogi stawiane przez art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011.

Jak wcześniej wskazano, poza oceną organów w niniejszej sprawie pozostała możliwość zastosowania art. 16 ust. 2 rozporządzenia 1169/2011, który stanowi, że w przypadku opakowań lub pojemników, których największa powierzchnia jest mniejsza niż 10 cm2, obowiązkowe jest zamieszczanie na opakowaniu lub na etykiecie jedynie danych szczegółowych wymienionych w art. 9 ust. 1 lit. a), c), e) i f). Dane szczegółowe, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), są podawane za pośrednictwem innych środków lub udostępniane na życzenie konsumenta. W toku postępowania administracyjnego organy nie ustaliły jakie są wymiary kwestionowanej etykiety i w tym samym aspekcie nie można jej odnieść do tego przepisu. Organ dopiero po wydaniu decyzji w pozaproceduralny sposób starał się wykazać, że kontrolowana etykieta nie podlega wyłączeniu wskazanemu w art. 16 ust. 2 ww. rozporządzenia z uwagi na jej powierzchnię, a tym samym, że organ w sposób nieuprawniony czynił próbę uzupełniania materiału dowodowego już po wydaniu ostatecznej decyzji w sprawie.

Nie zostało więc ustalone jaka jest powierzchnia kwestionowanej etykiety i czy może mieć do niej zastosowanie art. 16 ust. 2 rozporządzenia 1169/2011 lecz w świetle przedstawionego wyżej stanowiska Sądu nie miało to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd, chociaż mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy przed organami. Takie zaniechanie potwierdza, że w praktyce nie została dokonana indywidualna ocena konkretnej etykiety w zakresie dostępności dla przeciętnego konsumenta informacji, których zamieszczenie na etykiecie jest obowiązkowe.

Zasadnie podnosi strona skarżąca, że producent musi uwzględnić także inne wymogi, które także odnoszą się do zamieszczanych na etykietach informacji, a które wynikają z dalszej części art. 15 rozporządzenia 1169/2011. Zgodnie z tym przepisem, bez uszczerbku dla art. 9 ust. 3 obowiązkowe informacje na temat żywności muszą być podawane w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów z państw członkowskich, w których dany środek spożywczy jest wprowadzany na rynek (art. 15 ust. 1).

Na swoim własnym terytorium państwa członkowskie, w których dany środek spożywczy jest wprowadzany na rynek, mogą określić, że dane szczegółowe są podawane w jednym lub kilku językach urzędowych Unii (art. 15 ust. 2). Tak więc obydwa ww ustępy tego przepisu, co do zasady nie zabraniają podawania danych szczegółowych w kilku językach (art. 15 ust. 3).

Dodać jeszcze należy, że oceniając poprawność zastosowanej przez organy obydwu instancji wykładni art. 12 ust. 1 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 należało wziąć również pod uwagę cele, stawiane ww. regulacjom, zamieszczone w preambule rozporządzenia. Według jej zapisów głównymi zasadami pozwalającymi na prawidłową interpretację jest dążenie do wysokiego poziomu ochrony konsumenta (pkt 1). Aby uzyskać wysoki poziom ochrony zdrowia konsumentów i zagwarantować im prawo do informacji, należy zapewnić odpowiednie informowanie konsumentów na temat spożywanej przez nich żywności (pkt 3). Niemniej jednak to swobodny przepływ bezpiecznej i dobrej dla zdrowia żywności jest zasadniczym aspektem rynku wewnętrznego, w istotny sposób przyczyniającym się do zdrowia i pomyślności obywateli oraz mającym znaczny wpływ na ich interesy społeczne i ekonomiczne (pkt 2). Preambuła wypowiada się także w przedmiocie etykiet. Art. 26 preambuły określa, że etykiety żywności powinny być jasne i zrozumiałe, aby były pomocne dla konsumentów, którzy chcą dokonywać bardziej świadomych wyborów dotyczących żywności i diety. Badania pokazują, że dobra czytelność jest ważnym elementem zwiększania prawdopodobieństwa, że informacje na etykiecie będą mieć wpływ na jej odbiorców, a nieczytelne informacje o produkcie stanowią jedną z głównych przyczyn niezadowolenia konsumentów z etykietowania żywności. W związku z tym należy opracować kompleksowe podejście, w tym także uwzględnić wszystkie aspekty dotyczące czytelności, m.in. czcionkę, kolor i kontrast.

Uwzględniając treść art. 12 ust. 1 i 13 ust. 1 rozporządzenia 1169/2011 Sąd doszedł do przekonania, że organy naruszyły ww przepisy, ale też nie wyjaśniły dostatecznie sprawy w tym aspekcie, czy konkretna etykieta przez swą konstrukcję (łatwość odklejenia i ewentualnego doklejenia wierzchniej warstwy z powrotem do powierzchni wewnętrznej warstwy) i właściwości spełnia wymóg dostępności tych zmieszczonych na niej informacji dla przeciętnego konsumenta. Oparły się natomiast na interpretacji GIS zawartej w piśmie z dnia 2 grudnia 2021 r., znak BŻ.RA.421.246.2021, które nie są źródłem prawa. Wobec tego naruszone zostały przepisy art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.

Stwierdzenie powyższego obligowało Sąd do uchylenia decyzji organów obydwu instancji w zakresie odnoszącym się do punktu drugiego decyzji PPIS na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a.

W odniesieniu do rozstrzygnięcia dotyczącego dawkowania przedmiotowego suplementu diety, Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa. Faktycznie z pierwotnych etykiet stosowanych przez stronę skarżącą jeszcze w chwili wydania ostatecznej decyzji (tj. rozstrzygnięcia sprawy przez organ II instancji w dniu 27 maja 2022 r. (według wersji w języku polskim) wynikało, że zawartość ampułki należy spożywać w dwóch dawkach po ½ ampułki. Na szklanej ampułce pomiędzy częściami oklejającej ją etykiety pozostawiony został fragment, przez który widoczne było ile płynu pozostało w ampułce. Poza sporem było, że do ampułki nie były dołączone żadne miarki umożliwiające precyzyjne odmierzenie części jej zawartości. Zgodnie z ustawową definicją suplementu diety zawartą w art. 3 ust. 3 pkt 39 u.b.ź.ż., jest to środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedynczych lub złożonych, wprowadzony do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci kapsułek, tabletek, drażetek i innych podobnych postaciach, saszetek z proszkiem, ampułek z płynem, butelek z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach płynów i proszków przeznaczonych do spożywania w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych, z wyłączeniem produktów posiadających właściwości produktu leczniczego w rozumieniu prawa farmaceutycznego. Sąd celowo podkreślił w tej definicji zwrot "odmierzonych ilościach", gdyż wskazuje on wyraźnie, że produkt powinien być wprowadzany do obrotu w takiej formie lub z takim "oprzyrządowaniem", które umożliwia jego spożywanie w odmierzonych ilościach. To podmiot wprowadzający do obrotu dany produkt jest zobowiązany umożliwić dawkowanie w tym odmierzanie określonej ilości w dawkach konsumentowi. Z pewnością ampułka zawierająca płyn, który należy spożyć w jednej dawce spełnia te wymogi. Co istotne – przedstawiona definicja suplementu diety jest zbieżna z definicją zawartą w art. 2 lit. a dyrektywy 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. L 183 z dnia 12 lipca 2002 r., str. 51 ze zm.).

Faktem jest, że strona skarżąca poprzez swego pełnomocnika w toku postępowania deklarowała, że zmieniła etykiety w ten sposób, że dzienna dawka wynosić ma jedną ampułkę i przedstawiła wzory takich etykiet, które w języku polskim zawierały takie wskazania w zakresie dawkowania produktu. Zauważyć jednak należy, że termin "w czerwcu 2022 r." jest terminem rozłożonym w czasie obejmującym 30 dni od 1 do 30 czerwca, a przede wszystkim, że na dzień rozstrzygnięcia sprawy, tj. wydania ostatecznej decyzji w tym zakresie, podane na produktach dawkowanie suplementu diety nie było zgodne z art. 3 pkt 39 u.b.ź.ż., który definiuje, że takie produkty powinny być wprowadzane do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie w małych odmierzonych ilościach jednostkowych.

Sąd nie podziela stanowiska, że takie określenie obowiązku spółki jak to nastąpiło w pkt 1 decyzji PPIS jest nieprecyzyjne albo, że nie pozwala na ocenę czy wskazany przez stronę sposób dawkowania jest wykonaniem nałożonego obowiązku. Każdy sposób dawkowania opisany w art. 3 pkt 39 u.b.ź.ż. będzie bowiem właściwy, a niewątpliwie jedna dawka suplementu zawarta w jednej ampułce jest wprost zgodna z tym przepisem. Fakt, że ampułka nie była całkowicie zakryta etykietą nie zmienia tego, że sprzedaż samej ampułki bez dodatkowego wyposażenia np. w miarkę, której producent nie zapewnił, nie pozwalała przeciętnemu konsumentowi na precyzyjne i łatwe odmierzenie połowy ampułki – jako jednostkowej ilości. Trudno sobie wyobrazić, by konsument odlewał "na oko" połowę ampułki, a gdy wylał za dużo – odlewał nadmiar z powrotem do ampułki. Takie "odmierzanie" we własnym zakresie nie byłoby proste i łatwe dla przeciętnego konsumenta.

Przywołane przez organ odwoławczy znaczenie pojęcia "odmierzyć", "odmierzać" w języku polskim odnosi się do wymierzenia z całości pewnej części. W oparciu o samą ampułkę i ocenę "na oko", dla przeciętnego konsumenta zastosowanie dawki - ½ ampułki byłoby trudne. Nie ma przy tym znaczenia, że w tym wypadku nie byłoby ryzyka spożycia dawki większej niż dopuszczalna czy szkodliwej dla zdrowia, bo nie to było przedmiotem postępowania. Niezgodność polegała bowiem na zaleconym dawkowaniu niezgodnym z definicją ustawową suplementu diety.

W tej sytuacji organy były uprawnione do uznania, że sposób dawkowania stanowi niezgodność z ww przepisami prawa i podstawę rozstrzygnięcia mógł stanowić art. 138 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 2017/625, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia niezgodności właściwe organy wprowadzają właściwe środki, aby zapewnić podjęcie przez dany podmiot działań naprawczych oraz zapobieżenie dalszym przypadkom występowania niezgodności. Przy podejmowaniu decyzji dotyczącej tego, jakie środki należy zastosować, organy uwzględniają rodzaj niezgodności (...). Istniała więc podstawa prawna wydania decyzji i takiego sformułowania rozstrzygnięcia, w formie nakazu, który mógł być egzekwowany i doprowadzić do usunięcia niezgodności, mimo że strona deklarowała, że ją usunie.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił skargę w pozostałej części na podstawie art. 151 P.p.s.a.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a. Na zasądzone koszty składają się – uiszczony wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika – adwokata stosowne do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.). oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Sąd zasądził całość kosztów mimo częściowego uwzględnienia skargi z uwagi na stopień skomplikowania sprawy i uwzględniając pracochłonność niniejszej sprawy.