Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 16 stycznia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.), Asesor WSA Renata Kubot-Szustowska, Protokolant Referendarz sądowy Agnieszka Grosińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2007 roku sprawy ze skargi M. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], znak [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; 3. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną skarżącej z urzędu w wysokości 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych, w tym kwota należnego podatku od towarów i usług na rzecz radcy prawnego J. P. prowadzącego Kancelarię Radcy Prawnego w Ł., przy ul. A 9 lok. 5.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Prezydent Miasta Ł., działając na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 14 ust. 2 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej, odmówił M. Z. udostępnienia informacji publicznej w zakresie:

1) wykazu wspólnot mieszkaniowych komercyjnie administrowanych oraz zarządzanych przez istniejące łódzkie zakłady budżetowe według stanu faktycznego na dzień udzielenia odpowiedzi, z uwzględnieniem wszystkich zmian w tym zakresie dokonanych od 1999 roku;

2) wysokości dochodów, jakie miesięcznie czerpie każdy z zakładów budżetowych i w jaki sposób księguje wpływy od poszczególnych wspólnot mieszkaniowych w oparciu o kryteria zgodności z ustawą o finansach publicznych z dnia 30 czerwca 2005 roku;

3) sposobu, w jaki zakłady budżetowe księgują dochody z najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze dot. składników majątkowych j.s.t. w oparciu o kryteria zgodności z ustawą z dnia 30 czerwca 2005 roku o finansach publicznych.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji w dniu [...]M. Z. wystąpiła z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wykazu wspólnot mieszkaniowych komercyjnie administrowanych oraz zarządzanych przez istniejące łódzkie zakłady budżetowe według stanu faktycznego na dzień udzielenia odpowiedzi, z uwzględnieniem wszystkich zmian w tym zakresie dokonanych od 1999 roku, wysokości dochodów, jakie miesięcznie czerpie każdy z zakładów budżetowych i w jaki sposób księguje wpływy od poszczególnych wspólnot mieszkaniowych w oparciu o kryteria zgodności z ustawą o finansach publicznych z dnia 30 czerwca 2005 roku oraz sposobu, w jaki zakłady budżetowe księgują dochody z najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze dot. składników majątkowych j.s.t. w oparciu o kryteria zgodności z ustawą z dnia 30 czerwca 2005 roku o finansach publicznych. Na dzień złożenia wniosku organ nie posiadał żądanych przez wnioskodawczynię danych. W ocenie organu wniosek dotyczył informacji przetworzonej, jej udostępnienie wymagało bowiem podjęcia dodatkowych czynności polegających na konieczności sięgnięcia do dokumentacji źródłowej, dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych, wytworzeniu nowych zestawień w aspekcie żądania wnioskodawcy, co wiąże się z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych. Organ zwrócił się do M.Z. o uzupełnienie wniosku zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez wskazanie, w jakim zakresie objęte wnioskiem żądanie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 lipca 2006 roku M.Z. nie wykazała szczególnie istotnego interesu publicznego. W związku z powyższym, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Prezydent Miasta Ł. odmówił udostępnienia informacji.

M.Z. odwołała się od powyższej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., podnosząc, iż w motywach rozstrzygnięcia nie zostały przytoczone żadne przepisy prawa uzasadniające odmowę udostępnienia informacji publicznej. Odwołująca stwierdziła, iż nieprawdą jest, że Wydział Budynków i Lokali nie dysponuje danymi o stanie mienia komunalnego, gdyż Urząd Miasta Ł. zobowiązany jest do podawania informacji o stanie mienia na dzień 30 czerwca każdego roku kalendarzowego. Odwołująca się wskazała również, iż decyzja o odmowie udostępnienia informacji została doręczona jedynie pocztową przesyłką rejestrowaną, nie zaś drogą elektroniczną.

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu I instancji. W motywach decyzji Kolegium wskazało, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej, obejmuje między innymi uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla interesu publicznego. Co prawda, jak wynika z art. 2 ustawy, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo do dostępu do informacji publicznej, a od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego, to jednakże podmiot prowadzący postępowanie w sprawie o udostępnienie informacji publicznej winien rozważyć, czy udostępnienie informacji w zakresie określonym we wniosku jest "szczególnie istotne dla interesu publicznego", przy czym pojęcie interesu publicznego należy traktować szeroko jako interes mieszkańców danej jednostki samorządu terytorialnego lub - ogólnie -wszystkich mieszkańców kraju. Organ odwoławczy zauważył, że prawo do informacji publicznej nie jest prawem bezwzględnie obowiązującym i podlega pewnym ograniczeniom, przede wszystkim w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, jednakże i sama ustawa o dostępie do informacji publicznej wyznacza granice prawa dostępu do informacji.

Z akt sprawy wynika, że organ I instancji, prowadząc postępowanie administracyjne wszczęte wnioskiem z dnia [...] zwrócił się do M.Z. o wskazanie, w jakim zakresie jej żądanie jest istotne dla interesu publicznego, w związku z faktem, iż informacje, o których mowa we wniosku wymagają przetworzenia. W dniu 5 lipca 2006 roku M.Z. doręczyła do organu I instancji pismo zatytułowane "Uzupełnienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej", w którym twierdzi, iż z uwagi na nieprecyzyjną treść art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, żądanie wyrażone w piśmie z dnia 4 lipca 2006 roku nie znajduje precyzyjnego odniesienia do tego przepisu z tego względu, iż przepis ten nie wskazuje na kim ciąży obowiązek wykazania szczególnego interesu publicznego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podzieliło jednak pogląd zaprezentowany przez organ I instancji, iż jeżeli chodzi o udostępnienie informacji wiążących się z koniecznością ich przetworzenia, możliwe jest wymaganie od wnioskodawcy sprecyzowania "szczególnie istotnego interesu". Organ zauważył, iż pogląd taki znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. w wyroku WSA z dnia 22 lutego 2006 roku o sygn. akt 1721/05, w którym stwierdzono, iż w zakresie prawa dostępu do informacji interes publiczny istnieje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania państwa. Kolegium podkreśliło, iż z przedstawionej dokumentacji wynika, iż organ I instancji, biorąc pod uwagę przepisy art. 3 ust. l pkt l oraz art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informując o tym, iż żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, zwrócił się do wnioskodawcy o wykazanie powodów, dla których udzielenie informacji będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. Wnioskodawca nie wskazał jednakże na jakikolwiek powód, który by świadczył, że żądana informacja będzie szczególnie istotna dla interesu publicznego. Organ odwoławczy uznał zatem za uzasadnioną decyzję podjętą przez organ I instancji.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi M.Z. podniosła, iż zaskarżona decyzja narusza prawo szeroko rozumianej opinii publicznej, określone w art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, konstytucyjne prawo do informacji oraz interes społeczny. Skarżąca zarzuciła również organom administracji, że przerzuciły obowiązek wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego na wnioskodawczynię, podczas gdy obowiązek rozważenia istnienia tej przesłanki spoczywa na organie. Skarżąca podniosła również, iż decyzja organu I instancji została jej doręczona po upływie ustawowego terminu, w dodatku jedynie drogą pocztową, nie zaś w drodze elektronicznej, zgodnie z żądaniem.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko prezentowane w zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 7 grudnia 2006 roku, ustanowiony z urzędu pełnomocnik M.Z., w osobie radcy prawnego, wskazał, iż zaskarżona decyzja narusza:

1) art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 180 i art. 181 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 roku o finansach publicznych oraz art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji w zw. z § 2 ust. 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 12 listopada 2003 roku w sprawie zakresu i trybu składania informacji dotyczących przekształceń i prywatyzacji mienia komunalnego poprzez błędną wykładnię przepisów i w konsekwencji bezpodstawne przyjęcie, iż informacja publiczna żądana przez skarżącą miała charakter informacji przetworzonej;

2) art. 13 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niezastosowanie przepisu wobec zaistnienia ustawowych przesłanek;

3) art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niewłaściwe zastosowanie i niepowiadomienie o braku możliwości technicznych pozwalających na udostępnienie danej informacji;

4) art. 19 ustawy z dnia 22 marca 1990 roku o pracownikach samorządowych, art. 24i w zw. z art. 24h ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym w zw. z art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, że żądane przez skarżącą informacje w zakresie oświadczeń majątkowych dyrektora Wydziału Budynków i Lokali Urzędu Miasta Ł. nie podlegają ustawie;

5) art. 10 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów i nieudzielenie żądanej informacji publicznej.

Pełnomocnik skarżącej wskazał ponadto, iż w sprawie zachodzi także bezczynność organu – Prezydenta Miasta Ł.. Zaskarżona decyzja nie rozstrzyga bowiem o żądaniu strony zawartym w pkt 4 wniosku, dotyczącym udostępnienia oświadczenia majątkowego. Pismem z dnia 4 lipca 2006 roku organ I instancji wyjaśnił skarżącej, iż informacja, której żąda nie ma charakteru informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżąca wyczerpała przysługujące jej środki zaskarżenia i wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez powołanie konkretnych przepisów ustawy i ponownie wezwała do rozpatrzenia wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisami art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Analogiczne unormowanie zawarte zostało w przepisie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Oznacza to, iż Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, tj. jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozpoznający sprawę nie może zatem zmienić zaskarżonej decyzji.

Stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), lub stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 p.p.s.a.).

W przypadku zaś, gdy nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 145 § 1 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu.

Przeprowadzając kontrolę, Sąd zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Może więc dokonać oceny zaskarżonej decyzji także w innym zakresie, niż zakres, w jakim zakwestionowała decyzję strona skarżąca.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji stwierdził, iż zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym jest, iż informacja, będąca przedmiotem pkt 1 - 3 wniosku M.Z. z dnia [...] jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.). Stosownie bowiem do treści art. 1 ust. 1 tejże ustawy, informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych, tj. dotyczących funkcjonowania władzy publicznej, wykonywania zadań publicznych lub zarządzania, gospodarowania majątkiem publicznym.

Rozważenia wymaga zatem, czy organ administracji zasadnie odmówił wnioskodawcy udzielenia żądanej informacji jako informacji przetworzonej, posiłkując się argumentem o braku istnienia interesu publicznego.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż art. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej kształtuje prawo dostępu do informacji publicznej w sposób bardzo szeroki, stanowiąc, że przysługuje ono każdej osobie, przy czym od osoby tej nie można żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Brzmienie powyższych przepisów zdaje się sugerować, iż wynikające z ustawy prawo żądania informacji o sprawach publicznych może być w sposób dowolny wykorzystywane, skoro osoba występująca z żądaniem nie musi wykazać istnienia po swej stronie interesu prawnego bądź faktycznego.

Jednakże prawo do informacji publicznej ulega ograniczeniu już z samej treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez ograniczenie uprawnienia do uzyskania informacji publicznej. Mianowicie, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy, prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, przy czym do uzyskania informacji przetworzonej jedynie w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej jest uprawniony do odmowy udzielenia informacji przetworzonej w przypadku, gdy nie jest to istotne dla interesu publicznego. Decyzja o odmowie udzielenia informacji podejmowana jest na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy czym u jej podstaw leżą dwie przesłanki: istnienie przedmiotu żądania w postaci informacji o charakterze przetworzonym oraz brak szczególnie istotnego znaczenia dla interesu publicznego.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej próżno szukać definicji pojęcia informacji przetworzonej. W literaturze przedmiotu uznaje się za informację przetworzoną, mając przy tym na uwadze miernik wysiłku intelektualnego zaangażowanego w proces przetwarzania informacji, taką informację publiczną, która została opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie posiadanych przez niego danych, w związku z żądaniem wnioskodawcy i na podstawie kryteriów przez niego wskazanych (E. Jarzęcka – Siwik, Ograniczenie dostępu do informacji przetworzonej; Przegląd Sądowy 2004/7-8/151, s. 157).

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni żądała informacji dotyczących stanu mienia komunalnego, w szczególności dochodów zakładów budżetowych i sposobu ich księgowania w oparciu o kryteria wynikające z ustawy z dnia 30 czerwca 2005 roku o finansach publicznych, wskazując w toku postępowania na coroczne sprawozdania, jakie Gmina zobowiązana jest składać stosownie do art. 180 tejże ustawy.

Organ administracji, do którego zostało skierowane żądanie powinien, zdaniem Sądu, zatem w pierwszej kolejności ustalić, czy wniosek dotyczy informacji publicznej, czy jest on podmiotem zobowiązanym do udzielenia tego rodzaju informacji i czy informacja ma charakter informacji przetworzonej. Dopiero w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, iż żądana informacja wymaga przetworzenia, rozważenia wymaga, czy jej udzielenie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Tymczasem, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarówno organ I, jak i II instancji, nie przeprowadziły wymaganych w danym przypadku stosownych rozważań.

Przede wszystkim należy zauważyć, iż organy administracji przyjęły, iż przedmiotem żądania jest informacja przetworzona, nie wskazując na żadne konkretne okoliczności, które przemawiałyby za przyjętą tezą. Nie można uznać za uzasadnienie argumentu przedstawionego przez organ I instancji, iż udzielenie informacji wymaga "podjęcia dodatkowych czynności polegających na konieczności sięgnięcia do dokumentacji źródłowej, dokonania analiz, obliczeń i zestawień". Wypada bowiem stwierdzić, iż w większości przypadków udostępnienie danych, informacji czy nawet sporządzonych już gotowych zestawień wymaga pewnego wysiłku, nie każdy jednak wysiłek, w świetle powołanych wcześniej poglądów, które Sąd w pełni podziela, zasługuje na miano "przetwarzania informacji". Dodatkowo zwraca uwagę fakt, iż skarżąca wnosiła o udostępnienie danych, które mogły wynikać ze sporządzanych corocznie sprawozdań. Podmiot zobowiązany nie zbadał jednak, czy sprawozdania sporządzane w trybie art. 180 ustawy o finansach publicznych bądź też inne zestawienia, raporty czy analizy dotyczące stanu mienia komunalnego, istniejące na dzień złożenia wniosku o udzielenie informacji i znajdujące się w posiadaniu organu odpowiadać mogły treści i zakresowi żądania bez potrzeby przetworzenia czy też jedynie po dokonanym przekształceniu, czyli zmiany postaci informacji, nośnika informacji czy usunięciu danych, które nie mogą być ujawnione z uwagi na ich objęcie tajemnicą.

Skoro zatem podmiot zobowiązany nie wywiódł, iż żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej, oczywistym jest wniosek, iż organy administracji nie miały podstaw do żądania od skarżącej wykazywania, że udzielenie danych informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Omawiane uchybienie dotyczy organów obu instancji, gdyż Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. przyjęło w ślad za organem I instancji, iż mamy do czynienia z informacją przetworzoną, również nie przedstawiając na poparcie tej tezy żadnych argumentów.

Jeżeli zaś chodzi o odpowiedź na pytanie, na kim spoczywa obowiązek wykazania, iż udzielenie przetworzonej informacji publicznej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, Sąd w składzie orzekającym stoi na stanowisku, iż organ administracji uprawniony jest do żądania od wnioskodawcy wykazania istnienia tej przesłanki, choć jak wynika z art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie można żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Skoro jednak osoba występuje do organu z żądaniem określonej treści, a uzyskanie określonej informacji łączy się z koniecznością przetworzenia, powinna ona wykazać ów społeczny interes. Nadto warto zauważyć, iż z uwagi na fakt, że realizacja uprawnienia związana jest z istnieniem określonej przesłanki, w ocenie składu orzekającego podmiot chcący skorzystać z tego uprawnienia powinien – gdyż leży to w jego własnym interesie - wykazać, iż przesłanka ta jest spełniona. Przyjęcie przeciwnego poglądu, iż jedynie na podmiocie zobowiązanym ciąży obowiązek rozważenia istnienia lub braku interesu społecznego, a wnioskodawca nie ma prawnego obowiązku wykazania istnienia interesu społecznego powoduje, iż trudno będzie uwzględnić niejako "z urzędu" interes i cel przyświecający wnioskodawcy.

Abstrahując od powyższego wypada również zauważyć, iż Prezydent Miasta Ł. w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] odmawiając udzielenia informacji, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wskazał jako przyczynę odmowy, iż po pierwsze nie posiada stosownych informacji, a po drugie, iż jej udzielenie miałoby charakter informacji przetworzonej. Ustosunkowując się do treści motywów zawartych w decyzji organu I instancji należy stwierdzić, iż aby wdrożyć tryb postępowania w przedmiocie informacji publicznej i odmówić jej udzielenia na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, organ, do którego wystąpiono z żądaniem udzielania informacji musi uznać się za podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Podmiotem zobowiązanym jest podmiot, który (z reguły ze względu na swą właściwość rzeczową) znajduje się w posiadaniu informacji objętych żądaniem. Jeżeli organ – adresat żądania nie dysponuje daną informacją, nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji. Ustawa nie przewiduje dla takiego organu ani obowiązku uzyskania informacji od innego, właściwego podmiotu celem przekazania wnioskodawcy, ani nawet wydania decyzji administracyjnej, z której wynikałaby odmowa udzielenia informacji z uwagi na brak statusu podmiotu zobowiązanego. Organ powinien jedynie pismem zawiadomić o tym fakcie wnoszącego żądanie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2002 roku o sygn. akt II SAB 289/02). W związku z tym należy uznać, iż nie można uznać za znajdującą oparcie w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowę udzielenia informacji z uwagi na fakt nieposiadania stosownych danych. Uzasadnienie decyzji Prezydenta Miasta Ł. zawiera zatem uzasadnienie, którego elementy pozostają w sprzeczności.

Odnosząc się do treści zarzutów skargi dotyczących nieudostępnienia skarżącej treści oświadczenia majątkowego Dyrektora Wydziału Budynków i Lokali W. K., Wojewódzki Sąd Administracyjny zwraca uwagę, iż przedmiotem kognicji jest jedynie rozstrzygnięcie o odmowie udzielenia informacji objętych pkt 1 – 3 wniosku z dnia 26 czerwca 2006 roku. Kwestia powyższego oświadczenia majątkowego pozostaje zaś poza zakresem decyzji organów administracji. Skoro organ uznał, że informacja nie posiada charakteru informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa jego udostępnienia nie nastąpiła w formie decyzji wydanej na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy, lecz w drodze pisma informującego, iż sprawa nie dotyczy informacji publicznej. W związku z powyższym objęcie kontrolą kwestii nieudostępnienia oświadczenia majątkowego w niniejszym postępowaniu wykraczałoby poza granicę sprawy i stanowiłoby naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. Sprawa bezczynności Prezydenta Miasta Ł. została zatem wyłączona do odrębnego rozpoznania.

Podnosząc powyższe argumenty, zauważyć jednocześnie wypada, iż uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z uwagi na wskazane powyżej uchybienia nie przesądza w żaden sposób, że objęte wnioskiem z dnia [...] informacje mają charakter informacji nieprzetworzonej. Rozpoznając ponownie sprawę z wniosku o udzielenie informacji publicznej organy będą miały natomiast na uwadze, iż wyjaśnienia wymaga zakres żądanych przez wnioskodawcę informacji pod kątem posiadanych przez organ informacji i konieczności ich przetworzenia. Nieusprawiedliwione jest bowiem powoływanie się na brak interesu publicznego w sytuacji, gdy nie zostało przesądzone, że mamy do czynienia z informacją przetworzoną.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji.

Na podstawie art. 250 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.Nr 163 poz. 1349) Sąd przyznał pełnomocnikowi skarżącej kwotę 240,00 złotych (plus podatek od towarów i usług) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.