drukuj    zapisz    Powrót do listy

6110 Podatek od towarów i usług, Podatek od towarów i usług, Dyrektor Izby Skarbowej, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, I FSK 2128/13 - Wyrok NSA z 2015-01-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I FSK 2128/13 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2015-01-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-12-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grażyna Jarmasz
Krystyna Chustecka /przewodniczący sprawozdawca/
Roman Wiatrowski
Symbol z opisem
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Podatek od towarów i usług
Sygn. powiązane
I SA/Op 221/13 - Wyrok WSA w Opolu z 2013-09-04
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 183
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U.UE.L 2006 nr 347 poz 1 art. 167, art. 168
Dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. Nr 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 września 2013 r. sygn. akt I SA/Op 221/13 w sprawie ze skargi B. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 6 marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2007r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz B. L. kwotę 6028 (sześć tysięcy dwadzieścia osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 września 2013 r., sygn. akt I SA/Op 221/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę B. L. na decyzję z dnia 6 marca 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2007 r.

Ze stanu faktycznego sprawy wynikało, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 19 czerwca 2012 r. określającą skarżącemu w podatku od towarów i usług zobowiązanie podatkowe za miesiące: maj 2007r. w wysokości 32.658 zł, sierpień 2007r. w wysokości 50.808 zł, wrzesień 2007r. w wysokości 32.238,00 zł; październik 2007r. w wysokości 113.034,00 zł i listopad 2007r. w wysokości 103.451,00 zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące styczeń, luty, marzec, kwiecień czerwiec, lipiec i grudzień 2007r. w kwotach odpowiednio: 167.803 zł, 55.849 zł, 27.955 zł, 77.733 zł, 52.523 zł, 43.024 zł i 35.051 zł.

Zakwestionowano prawidłowość rozliczenia strony w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące 2007r., albowiem podatnik dokonał nieuprawnionego pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur, które miały dokumentować zakup złomu od firmy S. [...].

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających u wybranych kontrahentów podatnika, organ I instancji zakwestionował zaewidencjonowane w księgach rachunkowych i ujęte w deklaracjach VAT faktury w ilości 56 sztuk wystawione przez firmę K. F. z tytułu dostawy złomu o łącznej wadze 243.790 kg na kwotę netto 2.100.771,00 zł, VAT 462.169,62 zł. W ocenie organu, faktury te nie dokumentowały rzeczywistych transakcji, gdyż wymieniony dostawca nie dysponował tak znaczną ilością złomu metali kolorowych, ani możliwościami technicznymi pozwalającymi na skup złomu w takich ilościach. Organ powołał się w tym zakresie na wydaną wobec K. F. decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z 2 grudnia 2009r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007r. Jednocześnie w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy organ uznał, że 9 faktur wystawionych przez ten podmiot na kwotę netto 254.065 zł (VAT 55.894,30 zł), dokumentuje rzeczywiste transakcje (sprzedaż 26.310 kg złomu).

W związku z powyższym organ I instancji, na podstawie art. 86 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177,poz. 1054 ze zm.) dalej ustawa o VAT, nie uznał podatku naliczonego z zakwestionowanych faktur w łącznej kwocie 462.168 zł jako podatku stanowiącego podstawę do obniżenia podatku należnego.

W skardze wniesionej na decyzję organu odwoławczego pełnomocnik skarżącego, wnosząc o uchylenie w całości decyzji organów obu instancji, zarzucił naruszenie przepisów postępowania i przepisów prawa materialnego, a to:

1) art. 207 w związku z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie za podstawę rozstrzygnięcia, że skarżący pomimo ciążącego na nim obowiązku nie zapłacił w części należnego podatku oraz, że wysokość zobowiązania podatkowego jest wyższa niż wykazana w złożonej przez podatnika deklaracji,

2) art. 191 i art. 122, a także art. 123 w związku z art. 121 i art. 122 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, wynikający z błędnej oceny dowodów oraz z niepełnego postępowania dowodowego, będący wynikiem nieprzestrzegania reguł swobodnej oceny dowodów oraz pominięcia faktów i źródeł dowodowych o istotnym znaczeniu w postaci:

- błędnego przyjęcia, że transakcje strony z firmą K. F. były fikcyjne, w sytuacji, kiedy pracownicy skarżącego w osobach P. L., R. K. i A. A. oraz pracownika K. F. – L. W. potwierdzili w przesłuchaniach autentyczny charakter transakcji gospodarczych oraz fakt odbierania towaru i regulowania płatności,

- rażącego naruszenia prawa poprzez stwierdzenie pozornego charakteru transakcji handlowych strony z firmą K. F. wyłącznie na podstawie jego oskarżeń i działań czy zaniechań, w sytuacji, kiedy K. F. okazał się osobą dopuszczającą się oszustw podatkowych, kłamliwą i niegodną zaufania, czego dowodem jest m.in. fakt zmieniania zeznań, niestawiania się na przesłuchania czy nieodbieranie korespondencji,

- przyjęcia do rozstrzygnięcia przedmiotowego postępowania dowodów z postępowania prowadzonego w firmie K. F. w sytuacji, gdy podatnik pozbawiony był możliwości osobistego udziału w tym postępowaniu, nie mógł uczestniczyć w czynnościach procesowych, składać wyjaśnień, oświadczeń itp.,

- art.121 Ordynacji podatkowej poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie do organów podatkowych wyrażający się w rozstrzyganiu wszelkich wątpliwości na niekorzyść strony,

3) art. 99 ust. 12 ustawy o VAT poprzez błędne rozstrzygnięcie, że podatnik dokonał uszczuplenia należności publicznoprawnych,

4) art. 86 oraz 88 ust. 3a pkt 4 lit.a ustawy o VAT poprzez błędne rozstrzygnięcie, że podatnik nie mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach wystawionych przez K. F.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w O. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji wskazał, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy skarżący miał prawo do uwzględnienia w rozliczeniach za poszczególne miesiące 2007 r. podatku naliczonego od towarów i usług w łącznej kwocie - 462.170 zł, który wykazano w 56 fakturach wystawionych przez firmę S..[...] z siedzibą w R. tytułem sprzedaży złomu kolorowego o łącznej wadze 243.790 kg.

W ocenie Sądu, podjęte przez organy rozstrzygnięcia zostały oparte na pełnym i prawidłowo zgromadzonym oraz wszechstronnie rozpatrzonym materiale dowodowym, dającym podstawę do prawidłowych ustaleń faktycznych.Za takim stanowiskiem przemawiają ustalenia poczynione przez organy obu instancji uwzględniające całość zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym także ostateczną decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z dnia 2 grudnia 2009 r. wydaną wobec K. F. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2007 r.

Wykorzystując w niniejszej sprawie dowody zebrane w postępowaniu prowadzonym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. zakończonym wydaniem prawomocnej i ostatecznej decyzji z dnia 2 grudnia 2009r., organ wziął pod uwagę nie tylko zeznania i wyjaśnienia K. F. z dnia 22.06.2009r. potwierdzające fikcyjny charakter transakcji, brak zaewidencjonowania tych faktur w dokumentacji podatkowej sprzedawcy oraz w składanych przez niego deklaracjach podatkowych, ale także – co istotne - przeprowadzoną analizę ilościową zakupów złomu w firmie tego świadka. Dowody te organ rozpatrzył w powiązaniu z dowodami zgromadzonymi w niniejszym postępowaniu. Dokonana analiza ilościowa stanowiła obiektywny i miarodajny dowód dla oceny rozmiaru zakupów złomu, a następnie jego sprzedaży przez K. F. skarżącemu i potwierdzała zasadność wniosków wyprowadzonych przez organy z innych zgromadzonych w sprawie dowodów. Przede wszystkim wskazywała na niemożność dostaw złomu w ilościach wynikających z zakwestionowanych faktur. Jak wynikało z zeznań K. F. oraz jego pracownika L. W., dostawcami złomu do skupu w R. byli głównie okoliczni mieszkańcy (osoby fizyczne) oraz GS "S.".

Trafność oceny tych dowodów znajduje też potwierdzenie w szczegółowym opisie dokonanym przez K. F. okoliczności dokonywania obrotu "pustymi" fakturami, a zawartym w jego zeznaniach.

Za chybione Sąd I instancji uznał zarzuty skargi o potwierdzeniu autentycznego charakteru wszystkich transakcji gospodarczych zakupu złomu przez pracowników skarżącego.

W ocenie Sądu, nie stanowi też naruszenia prawa odmowa przeprowadzenia wnioskowanego przez stronę dowodu (postanowienie z dnia 5 marca 2013r.) z przesłuchania w charakterze świadka L. Z. oraz Prezesa i pracowników firmy GS S. w R. Fakt wydania postanowienia kilka dni po złożeniu takich wniosków nie ma wpływu na zasadność odmowy przeprowadzenia tych dowodów. Organ w sposób należyty uzasadnił odmowę przeprowadzenia dowodów, natomiast pełnomocnik w skardze nie wskazał jakichkolwiek argumentów (poza szybkim rozpoznaniem wniosku) uzasadniających ten zarzut.

Reasumując Sąd zgodził się z organem odwoławczym, że skarżącemu nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w poszczególnych okresach rozliczeniowych 2007 r. w łącznej kwocie - 462.168 zł, wynikającej z 56 faktur wystawionych przez podmiot – S. z siedzibą w R. Zakwestionowane faktury były nierzetelne, bowiem wskazywały w swej treści zdarzenia gospodarcze, które w rzeczywistości nie zaistniały. Wobec tego określony w takich fakturach podatek nie był "podatkiem naliczonym", o którym mowa w art. 86 ust.1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Sąd podkreślił, że jeżeli prawo do odliczenia podatku naliczonego było wykonywane w sposób oszukańczy, organ podatkowy jest uprawniony do wystąpienia, z mocą wsteczną, z wnioskiem o dokonanie zwrotu odliczonych kwot, a skarżący nie mogą powoływać się na normy prawa wspólnotowego w celach nieuczciwych lub stanowiących nadużycie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył pełnomocnik Spółki zaskarżając orzeczenie w całości. Zarzucił orzeczeniu naruszenie:

1) art. 141 § 4 oraz art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej: P.p.s.a. w związku z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i § 3, art. 188 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej w szczególności poprzez:

a) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i pominięcie istotnych dowodów i okoliczności, które przejawia się w niedokonaniu niezbędnych ustaleń i wyjaśnień dla potrzeb wyczerpującego zebrania dowodów oraz rozstrzygnięcia sprawy w postaci:

- błędnego przyjęcia, że transakcje strony z firmą K. F. były fikcyjne - w sytuacji, kiedy pracownicy strony w osobach P. L. i R. K. potwierdzili autentyczny charakter transakcji gospodarczych oraz fakt odbierania towarów i regulowania płatności,

- rażące naruszenie prawa poprzez stwierdzenie pozornego charakteru transakcji handlowych podatnika z firmą K. F. wyłącznie na podstawie oskarżeń i działań czy zaniechań K. F. - w sytuacji, kiedy K. F. okazał się osobą dopuszczającą się oszustw podatkowych, osobą kłamliwą, niegodną zaufania - czego dowodem jest fakt zmieniania zeznań czy osobistego umawiania się z pracownikiem organu podatkowego na przesłuchanie i niestawienie się, nieodbieranie korespondencji, ukrywanie się, nieodprowadzanie składek ZUS, zatrudnianie pracowników "na czarno",

- przyjęcie do rozstrzygnięcia przedmiotowego postępowania dowodów z postępowania prowadzonego w firmie K. F. w sytuacji gdy strona była pozbawiona osobistego udziału w postępowaniu, nie mogła uczestniczyć w czynnościach procesowych, składać wyjaśnień, oświadczeń, nie mogła weryfikować zeznań świadków za pomocą zadawanych im pytań, nie mogła weryfikować wyjaśnień samego K. F.,

b) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i pominięcie istotnych dowodów i okoliczności, które przejawia się w niedokonaniu niezbędnych ustaleń i wyjaśnień dla potrzeb wyczerpującego zebrania dowodów oraz rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie zweryfikował okoliczności, że organ podatkowy kwestionując zakupy dokonane przez stronę (stoi na stanowisku, że nie doszło do faktycznego zakupu towaru), uznał sprzedaż strony jako rzetelną, przyznając tym samym, że doszło do jego rzeczywistej sprzedaży - takie stanowisko w pełni podzielił Sąd za organem podatkowym. Skoro więc strona dokonywała nierzetelnych zakupów, to wbrew logice jest, aby tego typu zakupy stanowiły bazę do rzetelnej sprzedaży,

2) art. 134 § 1 P.p.s.a. poprzez fakt, że Sąd I instancji nie wyszedł poza granice skargi mimo, że w sprawie powinien to uczynić, a także Sąd nie rozstrzygnął powstałych w sprawie wątpliwości co do chociażby uznania przez Sąd, że strona dokonując fikcyjnych zakupów, na ich podstawie dokonywała następnie rzetelnej sprzedaży, co prowadzi do absurdu, jak bowiem strona mogła sprzedać rzeczywiście towar, którego faktycznie nie kupiła od K. F.

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 ww. ustawy, zatem rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego mogły uwzględniać jedynie ewentualne naruszenie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego i procesowego.

Stosownie do art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć wyłącznie na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). W skardze kasacyjnej jej autor podniósł zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego podniesione zarzuty naruszenia przepisów postępowania, aczkolwiek nie wszystkie są zasadne , mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podniesione bowiem w skardze kasacyjnej przez jej autora wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych dokonanych przez organy mają swoje źródło w braku wskazania przez Sąd I instancji, że skarżący miał lub powinien mieć świadomość, że uczestniczy w oszustwie podatkowym , nie wskazując na konkretne ustalenia w stanie faktycznym.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednio ETS ) wynika, że Trybunał wielokrotnie podkreślał, że prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i nast. dyrektywy 2006/112 stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie podlega ograniczeniu. Ponadto z treści art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112 wynika, że w celu skorzystania z prawa do odliczenia, po pierwsze, dany podmiot ma być podatnikiem w rozumieniu tej dyrektywy, oraz po drugie, towary i usługi, które mają być podstawą tego prawa, powinny być wykorzystywane przez podatnika na dalszym etapie obrotu na potrzeby jego własnych opodatkowanych transakcji, a owe towary i usługi powinny być dostarczone przez innego podatnika znajdującego się na wcześniejszym etapie obrotu. Jeżeli przesłanki te są spełnione, co do zasady nie można odmówić korzystania z prawa do odliczenia.

Prawa do odliczenia można podatnikowi odmówić jedynie pod warunkiem, że wykazane zostanie na podstawie obiektywnych dowodów, iż podatnik, któremu towary lub usługi stanowiące podstawę prawa odliczenia zostały dostarczone lub wyświadczone, wiedział lub powinien był wiedzieć, że przez nabycie owych towarów lub usług uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem dotyczącym podatku VAT popełnionym przez dostawcę lub inny podmiot występujący na wcześniejszym lub późniejszym etapie w łańcuchu dostaw lub usług (zob. wyrok z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie C-285/11 Bonik, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).Ponieważ odmowa przyznania prawa do odliczenia stanowi wyjątek od stosowania zasady podstawowej, jaką jest istnienie takiego prawa, właściwe organy podatkowe zobowiązane są wykazać w sposób prawnie wymagany, że spełnione zostały obiektywne powyższe przesłanki. Następnie do sądów krajowych należy kontrola, czy odnośne organy podatkowe wykazały istnienie takich obiektywnych przesłanek Okoliczność zatem, że w postępowaniu głównym dostawa lub usługa nie została rzeczywiście wykonana przez dostawcę ( usługodawcę ) wymienionego na fakturach gdyż nie dysponowali oni koniecznymi personelem, materiałami ani majątkiem, jak też, że koszty ich usługi nie zostały udokumentowane w księgowości i że nie zgadza się tożsamość osób, które podpisały niektóre dokumenty jako dostawcy, nie wystarcza sama w sobie do odmowy prawa do odliczenia podatku z takiej faktury.

Uwzględniając powyższe stanowisko w orzecznictwie NSA zauważyć należy, że również w rozpoznawanej sprawie organy skarbowe jak i Sąd I instancji skoncentrowały się na wykazaniu, że wystawca faktur K. F. nie był jego dostawcą.

W świetle orzecznictwa TSUE nie może samo w sobie decydować o pozbawieniu skarżącego prawa do odliczenia wykazanego w tych fakturach podatku, ustalenie, że wystawca faktur nie wykonał na rzecz Spółki usług udokumentowanych spornymi fakturami, nie stanowi per se podstawy do pozbawienia go prawa do odliczenia podatku – bez wykazania - na podstawie obiektywnych dowodów przedstawionych przez organy podatkowe, że skarżący wiedział lub powinien wiedzieć, iż transakcje przywoływane w tych fakturach, związane były z tym oszustwem. W spornym zatem zakresie należy przede wszystkim uwzględnić, że nie jest kwestionowanym przez organy skarbowe sam fakt wykonania usług dokumentowanych spornymi fakturami.

Z orzecznictwa TSUE wyrażonego np. w wyrokach: z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawach połączonych C-80/11 i C-142/11 Mahagében i Dávid, z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C-324/11 Tóth, z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie C-285/11 Bonik, z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawach C-642/11 Stroj trans EOOD i C-643/11 ŁWK – 56 EOOD oraz z dnia 13 lutego 2014 r. w sprawie C-18/13 "Maks Pen" EOOD, a także postanowienia z dnia 6 lutego 2014 r., w sprawie C-33/13 Marcin Jagiełło wynika stanowczo i jednoznacznie, że odmowa prawa do odliczenia stanowi wyjątek od zasady podstawowej, jaką jest istnienie takiego prawa, co powoduje, że organ podatkowy zobowiązany jest jednoznacznie wykazać w sposób prawnie wymagany istnienie obiektywnych przesłanek prowadzących do wniosku, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja mająca stanowić podstawę prawa do odliczenia wiązała się z przestępstwem popełnionym przez dostawcę lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu.

Organy podatkowe nie mogą przy tym w sposób generalny wymagać, by podatnik zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT badał, czy wystawca faktury za towary lub usługi, których odliczenie ma dotyczyć, jest podatnikiem, czy dysponuje towarami będącymi przedmiotem transakcji i jest w stanie je dostarczyć oraz czy wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku VAT, w celu upewnienia się, że podmioty działające na wcześniejszych etapach obrotu nie dopuszczają się nieprawidłowości lub przestępstwa, albo żeby podatnik ten posiadał potwierdzające to dokumenty.

Co do zasady bowiem to do organów podatkowych należy dokonywanie niezbędnych kontroli podatników w celu wykrycia nieprawidłowości i naruszeń przepisów prawa w zakresie podatku VAT oraz karanie podatników winnych takich nieprawidłowości lub naruszeń (por. tezy 61 i 62 wyroku z 21 czerwca 2012 r. w sprawach połączonych C-80/11 i C-142/11 - Mahagében i Dávid).Dla pozbawienia odbiorcy faktury prawa do odliczenia wykazanego w niej podatku - należy ustalić, w świetle obiektywnych danych i nie wymagając przy tym od odbiorcy faktury przeprowadzania weryfikacji nienależących do jego obowiązków, że ów odbiorca wiedział lub powinien był wiedzieć o tym, iż dana czynność wiąże się z oszustwem podatkowym w zakresie podatku od wartości dodanej, zaś sprawdzenie tego jest zadaniem sądu odsyłającego, a tym samym organów podatkowych.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę , że w wydanych w tej sprawie decyzjach brak jednak stosownych ustaleń organów podatkowych oraz ich oceny, czy skarżący, z zakwestionowanych faktur, wiedział lub mógł wiedzieć o tym, iż dane czynności wiążą się z oszustwem podatkowym w zakresie podatku od towarów i usług. Kompletując materiał dowodowy sprawy, nie odniesiono się do tej kwestii, co powoduje, że argumenty organów w tym zakresie są niewystarczające do wykazania tej istotnej przesłanki pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku.

W szczególności TSUE w swoim orzecznictwie zwraca uwagę na powyższe okoliczności, stwierdzając, że nawet nie znajdują odzwierciedlenia w treści przepisów, to jednakże przy odmowie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego ze spornych faktur mają istotne znaczenie.

Niewątpliwie istotne w sprawie są ustalenia w zakresie wystawiania przez K. F. faktur, które tylko pozornie dokumentują sprzedaż złomu, natomiast w zaskarżonym wyroku zabrakło oceny tych istotnych okoliczności przy odmowie prawa do rozliczenia podatku naliczonego.

Nie zasługują natomiast na uwzględnienie inne zarzuty naruszenia przepisów postępowania dotyczące np. wykorzystania w postępowaniu podatkowym w rozpoznawanej sprawie dowodów zebranych w innych postępowaniach, co Sąd I instancji powołując się na przepisy Ordynacji podatkowej prawidłowo ocenił .

fv Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 i art. 203 pkt 1 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt