Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk (spr.), Sędzia WSA Andrzej Góraj, Asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi S. J. na bezczynność Prokuratora Krajowego w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] sierpnia 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2020 r. S. J. wystąpił do Prokuratora Krajowego o udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej skanu skargi nadzwyczajnej wskazując "Prokurator Generalny skierował skargę nadzwyczajną od prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w [...] Wydział [...] z dnia [...] marca 2014 roku".

Organ w odpowiedzi na wniosek poinformował, że wskazana we wniosku skarga nadzwyczajna została wniesiona do Sądu Najwyższego w dniu [...] lipca

2020 r. Wskazał, że wniosek dotyczy pisma procesowego, które uruchomiło postępowanie sądowe w określonej sprawie. Organ podał, że zgodnie z art. 95 pkt 1 ustawy o Sądzie Najwyższym, w zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy

do skargi nadzwyczajnej, w tym postępowania w sprawie tej skargi, stosuje

się w zakresie spraw cywilnych przepisy ustawy Kodeks postępowania cywilnego,

z wyłączeniem art. 3984 § 2 oraz art. 3989. Organ wskazał, że regulacje te mają charakter szczególny (lex specialis) w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej i w związku z tym wyłączają jej zastosowanie w tym zakresie (por. uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 7/13, CBOSA).

Pismem z dnia [...] września 2020 r. S. J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prokuratora Krajowego w rozpatrzeniu wniosku z dnia [...] sierpnia 2020 r.

o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący wnosząc o zobowiązanie organu do rozpatrzenia wniosku skarżącego w terminie 7 dni od dnia otrzymania akt oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, zarzucił naruszenie art. 61 Konstytucji RP w zakresie, w jakim przepis ten stanowi podstawę prawa do uzyskiwania informacji publicznej poprzez błędne zastosowanie, polegające na nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek; art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o tym, że informacją publiczną jest każda informacja

o sprawach publicznych, poprzez niezasadne uznanie, iż przedmiotem wniosku

nie jest udostępnienie informacji publicznej, a w konsekwencji nieudostępnienie informacji publicznej na wniosek; art. 6 ust. 1 pkt. 4 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez niezastosowanie, a w efekcie błędne przyjęcie,

że zastosowanie mają przepisy procedury cywilnej.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że stanowisko organu jest nieprawidłowe. Podniósł, że przedmiotem wniosku jest dokument znajdujący się w posiadaniu organu, do którego wniosek został skierowany nie zaś znajdujący się w aktach postępowania będący w dyspozycji Sądu Najwyższego. Zatem wniosek dotyczy stosownej kopii stanowiska (efektu działania władzy publicznej) wytworzonego przez organ, nie zaś dokumentu z akt postępowania cywilnego, które toczy się przed Sądem Najwyższym. Wskazał, że przepisy k.p.c. w zakresie regulującym udostępnianie wytwarzanych informacji publicznych nie są kierowane do organu administracji publicznej w odniesieniu do własnych dokumentów organu, znajdujących się w jego posiadaniu.

W ocenie skarżącego informacje, o których udostępnienie zwrócił się do organu stanowią przedmiot konstytucyjnego uprawnienia, bowiem stanowią informacje o działalności organów władzy publicznej w zakresie, w jakim wykonują zadania władzy publicznej - w szczególności ze środków publicznych i w zakresie swoich ustawowych kompetencji. Skarżący wskazał też m.in., że zakres informacji publicznych precyzuje art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej, w myśl którego informację publiczną stanowi "treść innych wystąpień

i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej". Skarżący podniósł, że skarga niewątpliwie zawiera wystąpienie i ocenę dokonywaną przez organ władzy publicznej, w szczególności dotychczas podjętych rozstrzygnięć innych organów władzy publicznej. Wskazał na podstawy wniesienia skargi nadzwyczajnej. W ocenie skarżącego wytworzona treść wystąpienia organu administracji publicznej stanowi informację publiczną, niezależnie od tego, iż po przekazaniu oryginału tego dokumentu zainicjowała postępowanie przed innym organem.

Prokurator Krajowy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Przedstawił przebieg postępowania w sprawie wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] sierpnia 2020 r. Organ wskazał, że skarga jest niezasadna. Podniósł, że w przedmiotowej sprawie nie jest sporne, że skarga nadzwyczajna Prokuratora Generalnego jest informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy

o dostępie do informacji publicznej. Podał, że udzielając wnioskodawcy odpowiedzi, organ nie kwestionował tego faktu, lecz przyjął, że istnieje regulacja prawna, która

w sposób odmienny określa dostęp do tego dokumentu. Organ wskazał m.in.,

że wniosek dotyczy skargi nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego, a więc pisma procesowego, które uruchamia postępowanie przed Sądem Najwyższym. Zgodnie z art. 95 pkt 1 ustawy o Sądzie Najwyższym, w zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy do skargi nadzwyczajnej stosuje się w zakresie spraw cywilnych przepisy ustawy Kodeks postępowania cywilnego, z wyłączeniem art. 3984 § 2 oraz art. 3989. Następnie poprzez kolejne odesłanie z art. 391 § 1 k.p.c. zastosowanie mają przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji z wyjątkiem przepisów art. 194 – 196 i art. 198. Organ wskazał, że dopełnieniem przepisu art. 9 k.p.c. jest w przypadku Sądu Najwyższego § 81 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Regulamin Sądu Najwyższego. Powołane regulacje odnoszą się do skargi będącej przedmiotem wniosku. Powołując się na art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie

do informacji publicznej podał, że wszędzie tam, gdzie zasady i tryb dostępu do informacji będącej informacją publiczną uregulowane są inaczej w ustawie o dostępie do informacji publicznej a inaczej w ustawie szczególnej dotyczącej udostępniania informacji i stosowania obu tych ustaw nie da się pogodzić, pierwszeństwo mają przepisy ustawy szczególnej. Organ zwrócił też m.in. uwagę, że z faktu,

iż wnioskodawca wystąpił o dostęp do treści i postaci wniesionej do Sądu Najwyższego skargi nadzwyczajnej do organu, a nie do Sądu Najwyższego, oraz faktu posiadania przez organ jej kopii w swoim zbiorze dokumentów nie może wynikać zmiana reguł dostępu do dokumentów znajdujących się w aktach sprawy cywilnej. Dokument ten jest bowiem częścią akt takiej sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (v. wyrok NSA

z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05 LEX nr 236545, postanowienie NSA

z dnia 3 października 2007 r. sygn. akt I OSK 1382/07, orzeczenia.nsa.gov.pl). Pogląd ten pozostaje aktualny w obecnym stanie prawnym.

Skarga na bezczynność ma na celu doprowadzenie do wydania przez organ oczekiwanego przez stronę aktu lub podjęcia określonej czynności. Skarga taka wnoszona jest wówczas, gdy organ wprawdzie prowadzi postępowanie, ale – mimo ustawowego obowiązku – nie kończy go wydaniem stosownego aktu

ani nie podejmuje właściwej czynności, której domaga się strona (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, publ. LEX nr 148427 i nr 148280). Dla stwierdzenia bezczynności organu w zakresie wydania stosownego aktu lub podjęcia czynności nie ma znaczenia fakt, z jakich powodów organ zwleka z realizacją wniosku,

a w szczególności, czy zwłoka spowodowana jest zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu. Wnioskodawca ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez niego informacje są informacjami publicznymi i powinny być udostępnione w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r.

o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), zwanej dalej u.d.i.p.

Powołana ustawa służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 ustawy pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście ustawa znajduje zastosowanie jedynie

w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. Zakres podmiotowy wyznacza wykonywanie zadań publicznych przez adresata wniosku

(art. 4 ust. 1 u.d.i.p.), zaś zakres przedmiotowy obejmuje pojęcie "informacji publicznej" (art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p).

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: 1) organy władzy publicznej, 2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych, 3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, 4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, 5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą

w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Stosownie do art. 4 ust. 3 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty,

o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Prokurator Krajowy jest podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.), a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie pojęcie informacji publicznej uznając za informację publiczną każdą wiadomość dotyczącą faktów

i danych, wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji

(v. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, LEX nr 78062, wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1774/10, orzeczenia. nsa.gov.pl). Udostępnieniu podlega informacja publiczna w szczególności

o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p.), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.), danych publicznych, w tym m.in. treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających (art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.). Nie oznacza to jednak, że u.d.i.p. umożliwia każdemu podmiotowi dostęp do każdej informacji i każdego dokumentu niezależnie od tego, jakim celom informacja bądź dokument służy.

Żądanie wniosku z dnia [...] sierpnia 2020 r. w postaci udostępnienia skargi nadzwyczajnej nie stanowi żądania udostępnienia informacji publicznej. Sąd nie podziela tym samym stanowiska organu wyrażonego w piśmie z dnia [...] sierpnia 2020 r. wystosowanym do wnioskodawcy w odpowiedzi na wniosek, jak

i wyrażonego w odpowiedzi na skargę.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd,

zgodnie z którym pozew, pismo procesowe organu, odpowiedź na skargę i każde inne pismo procesowe w indywidualnej sprawie nie jest dokumentem, który jest nośnikiem informacji publicznej (v. wyrok NSA z dnia 23 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 896/12; wyrok NSA z dnia 22 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 827/15; wyrok NSA z dnia 22 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 942/15; wyrok NSA z dnia 22 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 828/15; wyrok NSA z dnia 8 lutego 2018 r. sygn. akt OSK 2160/16, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Taka też sytuacja występuje w niniejszej sprawie.

Prawo do informacji służyć ma obywatelom do uzyskania wiedzy o działaniach organów władzy publicznej i osób wykonujących funkcje publiczne. Powyższe

nie oznacza, że każda informacja znajdująca się w posiadaniu organu ma walor informacji o sprawie publicznej. Niewątpliwie informacją publiczną jest fakt,

że Prokurator Generalny wniósł skargę nadzwyczajną. Natomiast treść skargi nadzwyczajnej, a zatem pisma procesowego inicjującego postępowanie przed Sądem Najwyższym, nie posiada waloru informacji o sprawie publicznej.

Z pewnością treść tego pisma procesowego nie może być kwalifikowana, jak chciałby skarżący, jako "treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej", o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c u.d.i.p. Skarga nadzwyczajna nie może być, ze względu na swój charakter, kwalifikowana jako zwykły dokument urzędowy. Skarga ta nie ma samodzielnego bytu, jej rolą jest wyłącznie uruchomienie postępowania przed Sądem Najwyższym.

W ocenie Sądu nie jest ona dokumentem dotyczącym spraw publicznych

w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., nie przedstawia stanowiska w sprawie publicznej, dotyczy indywidualnej sprawy określonych podmiotów.

Z tego względu brak było podstaw do uwzględnienia skargi. Niezależnie od nietrafnego stanowiska organu wyrażonego w odpowiedzi na wniosek z dnia

[...] sierpnia 2020 r., co do charakteru żądanej informacji, organowi nie można zarzucić bezczynności w rozpatrzeniu tego wniosku na gruncie u.d.i.p.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,

na podstawie art. 151 w zw. z art. 119 pkt 4 i art. 120 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), orzekł jak w wyroku.