Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędziowie Małgorzata Korycińska (spr.) NSA Krystyna Anna Stec Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. N. Z. P. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 stycznia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 1941/08 w sprawie ze skargi T. N. Z. P. H. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2006 r. nr Sp. [...] w przedmiocie oddalenia sprzeciwu w sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

I

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę T. N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2006 r. w przedmiocie oddalenia sprzeciwu w sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skarżący złożył sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego RP z dnia [...] grudnia 2003 r. o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny H., nr [...] na rzecz W. W., U. P. H. z siedzibą w C. (dalej: uprawniony). W sprzeciwie podniósł, że sporny znak towarowy został zgłoszony do ochrony w dniu [...] marca 1994 r., przy czym postępowanie zostało umorzone na etapie procedury zgłoszeniowej. Wobec powyższego wnioskodawca zgłosił do ochrony prawnej znak towarowy zawierający w warstwie słownej wyraz "H." i uzyskał prawo ochronne na ten znak decyzją UP RP z dnia [...] września 2001 r. Wznowienie przez Urząd Patentowy postępowania zgłoszeniowego w sprawie spornego znaku towarowego [...], które zakończyło się udzieleniem prawa ochronnego pozbawiło wnioskodawcę - w jego ocenie - części nabytego w dobrej wierze prawa wyłącznego. W toku postępowania spornego skarżący, jako podstawę prawną żądania podał art. 8 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm., dalej zwaną: ustawą o znakach towarowych) w zw. z art. 315 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze, zm., dalej zwaną: Prawem własności przemysłowej). Zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy oddalił wniesiony sprzeciw, wskazując, że przepis art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, odnosi się do treści znaku, a nie do oceny prawidłowości postępowania rejestracyjnego przeprowadzanego przez Urząd. Ponadto organ wskazał, że w chwili zgłoszenia spornego znaku do rejestracji zarówno wnioskodawca, jak i uprawniony używali w nazwie słowo H. Prawo do używania w nazwie tego słowa przysługiwało i przysługuje obu podmiotom, wobec czego sporny znak nie narusza art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

Uzasadniając podstawę prawną wyroku Sąd I instancji stwierdził, że skarżący wnosząc sprzeciw wobec udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy poprzestał na zarzutach wadliwości postępowania administracyjnego w jego początkowej, zgłoszeniowej fazie i na stwierdzeniu, że udzielenie prawa ochronnego w sytuacji udzielenia ochrony takiemu samemu znakowi skarżącego pozbawia go nabytego w dobrej wierze prawa wyłącznego. Doprecyzowanie zarzutów nastąpiło w toku postępowania spornego, gdzie, jako naruszone skarżący wskazał przepisy art. 8 pkt 1 i 2 i art. 16 ust. 1 ustawy o znakach towarowych, przy czym naruszenie to, w ocenie skarżącego polegało na niedopuszczalnym przywróceniu terminu do wniesienia opłaty od wniesionego zgłoszenia spornego znaku oraz na niekwestionowanym przez uprawnionego i popartym dowodami fakcie wcześniejszego używania znaku H. przez skarżącego. Sąd pierwszej instancji odnosząc się do tego problemu wskazał, że w postępowaniu spornym o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy możliwość działania Urzędu Patentowego ograniczona jest do badania ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego, a przez narzuconą przepisem art. 255 ust. 4 Prawa własności przemysłowej dyscyplinę działania w granicach wniosku i wskazanej podstawy prawnej - do skontrolowania spełniania tylko tych warunków, które wynikają z powołanych przez atakującego prawo przepisów. Ustawa o znakach towarowych przewidywała możliwość unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego w całości lub w części, jeżeli nie były spełnione ustawowe warunki wymagane do rejestracji, określone w przepisach art. 4, art. 6 - 9 i art. 32 i tylko te przepisy wolno było podnieść składającemu sprzeciw, jako uzasadnienie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy. Oceniając możliwość zakwestionowania zarejestrowanego znaku towarowego Sąd stwierdził, że nie mieści się w warunkach, jakie muszą zostać spełnione do uzyskania prawa z rejestracji zachowanie procedury przeniesienia prawa z rejestracji znaku towarowego, o którym stanowił art. 16 ust. 1 ustawy o znakach towarowych, dlatego też domaganie się unieważnienia prawa z rejestracji na tej podstawie nie mogło znaleźć uzasadnienia. Nadto w badanej sprawie nie występowała okoliczność przeniesienia prawa z rejestracji, a umowa zawarta przez uprawnionego z pierwotnie zgłaszającym sporny znak dotyczyła wyłącznie znaku zgłoszonego. Odnosząc się zaś do podnoszonych przez skarżącego zarzutów naruszenia przez Urząd Patentowy procedury administracyjnej Sąd uznał, że kwalifikować mogły się jedynie, jako podstawa do żądania stwierdzenia nieważności decyzji w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a więc do innego niż opartego na art. 255 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 246 ust. 1 i 2 Prawa własności przemysłowej postępowania.

Postawiony w skardze zarzut naruszenia przy rejestracji spornego znaku przepisu art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych i sprzeczności dokonanej rejestracji z obowiązującym prawem ze względu na niezachowanie prawidłowej procedury rejestrowej na etapie zgłoszenia, nie mieścił się natomiast w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dyspozycji tego przepisu. Wynikająca ze wskazanego przepisu niedopuszczalność rejestracji określonych oznaczeń dotyczy wyłącznie samego znaku i może wynikać z obowiązującego przepisu prawa lub ratyfikowanej przez Polskę umowy międzynarodowej i nie można wywodzić jej z wadliwości postępowania rejestrowego. W ocenie Sądu pierwszej instancji również zarzut naruszenia art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych z uwagi na fakt wcześniejszego używania oznaczenia H. w nazwie firmy przez skarżącego, w świetle przedstawionych przez skarżącego w trakcie postępowania administracyjnego argumentów, należało uznać za niezasadny. Nie stanowi, bowiem przeszkody w rejestracji zgłoszenie nazwy cudzego przedsiębiorstwa, jako znaku towarowego, naruszone musi zostać prawo do nazwy przedsiębiorstwa, a istnienie takiego prawa nie zostało przez skarżącego dowiedzione.

II

W skardze kasacyjnej T. N. zarzucił wyrokowi Sądu I instancji naruszenie:

1) art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) w zw. z art. 8 ustawy o znakach towarowych i art. 29 tej ustawy w zw. z art. 7, 77 oraz art. 107 § 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi, pomimo, że Urząd Patentowy oddalił sprzeciw Skarżącego, mimo iż istniały podstawy do stwierdzenia nieważności znaku towarowego [...];

2) art. 151 p.p.s.a poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy sąd winien był zastosować art. 145 § 1 p.p.s.a;

3) art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie wszelkich naruszeń prawa, a także wszystkich przepisów, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i zarzutów podniesionych w skardze.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wywodził, że Wojewódzki Sąd Administracyjny winien był stwierdzić uchybienia w zakresie poczynionych przez Urząd Patentowy ustaleń faktycznych i ich kwalifikacji prawnej prowadzących do naruszenia art. 8 ustawy o znakach towarowych. Urząd Patentowy przyznał bowiem, że T. N. używał nazwy H. w obrocie wcześniej od B. W. Nadto zgłaszający R. M., prowadzący w dacie zgłoszenia działalność, musiał wiedzieć o wcześniejszym używaniu nazwy "H." przez T. N. i dokonał zgłoszenia w złej wierze, a zatem niezgodnie z zasadami współżycia społecznego. Tym samym Urząd Patentowy w zaskarżonej decyzji, oddalając sprzeciw, dopuścił się naruszenia art. 8 ust. 1 ustawy o znakach towarowych. Urzędowi Patentowemu zarzucono także błędne przyjęcie, że wcześniejsze używanie znaku słowa "H.", jako nazwy przedsiębiorstwa przez T. N., oraz późniejsze rozpoczęcie używania tego wyrazu przez B. W. daje obu przedsiębiorcom te same prawa do stosowania tego wyrazu w obrocie, a w szczególności nie wyczerpuje przesłanki unieważnienia znaku towarowego wskazanej w art. 8 ust. 2 ustawy o znakach towarowych. Grafika znaku [...] sprowadza się bowiem do ujęcia wyrazu H. w cudzysłów. W istocie więc, znakiem towarowym jest wyraz H. zapisany w cudzysłowie i rejestracja takiego znaku narusza prawa T. N. wynikające z wcześniejszego używania wyrazu H., jako nazwy przedsiębiorstwa.

W ocenie skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny winien ocenić, czy udzielenie prawa ochronnego na znak [...] nastąpiło zgodnie z przepisami prawa, a nie tylko prawidłowość wydania przez Urząd Patentowy decyzji o oddaleniu sprzeciwu. Wojewódzki Sąd Administracyjny winien stwierdzić nieważność decyzji Urzędu Patentowego RP o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy [...], ponieważ prawo to zostało udzielone z rażącym naruszeniem prawa, w tym przepisów:

1) art. 7 k.p.a., poprzez niepodjęcie wszystkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy co doprowadziło do ustalenia w sposób wadliwy stanu faktycznego sprawy i w konsekwencji naruszenia prawa poprzez prowadzenie postępowania rejestracyjnego znaku na podstawie dokumentów niezgodnych z prawem (umowa o przeniesienie prawa do znaku towarowego H., która - co stwierdzono w toku postępowania wewnętrznego w Urzędzie Patentowym - w niewiadomy sposób znalazła się w aktach sprawy oraz była antydatowana - co zostało potwierdzone w toku postępowania karnego) i z naruszeniem przepisów postępowania regulujących kwestię doręczeń;

2) art. 11 ustawy o znakach towarowych w zw. z art. 15 tej ustawy poprzez przyjęcie, że doszło do skutecznego przeniesienia prawa do zgłoszenia znaku towarowego i doręczenie B. W. na podstawie antydatowanej umowy wezwania do wniesienia opłaty za zgłoszenie znaku towarowego;

3) art. 41 § 2 k.p.a. w zw. z art. 37 ustawy o znakach towarowych poprzez nieuznanie za doręczoną korespondencji kierowanej przez Urząd Patentowy RP na wskazany przez zgłaszającego adres dla doręczeń i przyjęcie bez jakiejkolwiek podstawy prawnej, że korespondencja winna być kierowana dodatkowo na inny adres;

4) art. 8 k.p.a. poprzez podjęcie i prowadzenie postępowania dotyczącego rejestracji znaku H. w sposób naruszający poczucie pewności obrotu prawnego innych zgłaszających do ochrony znak H. polegający na umorzeniu postępowania o rejestracji znaku H. [...], a następnie całkowicie bezpodstawnym podjęciu postępowania oraz niezbadaniu materiału załączonego do sprawy;

5) art. 77 k.p.a. poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w szczególności niezbadanie rejestru wysyłanej i otrzymywanej korespondencji, co pozwoliłoby ustalić daty kluczowe dla niniejszej sprawy, takie jak data i osoba wezwana do wniesienia opłaty za zgłoszenie, data wpływu umowy o przeniesieniu prawa; oczywistym winno być, że zebrany w sprawie materiał dowodowy był niespójny, przez co organ administracji naruszył przepisy postępowania nie wyjaśniając znacznych rozbieżności w sprawie;

6) art. 11 ustawy o znakach towarowych w zw. z art. 55 tej ustawy poprzez uznanie pierwszeństwa do uzyskania prawa z rejestracji pomimo nieprawidłowości jakie miały miejsce w procedurze zgłoszeniowej tj. niewniesieniu w terminie opłaty za zgłoszenie mimo powiadomienia przez Urząd Patentowy RP w sposób prawidłowy o konieczności jej wniesienia;

7) art. 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych poprzez uznanie za skuteczne przeniesienie prawa do zgłoszenia znaku towarowego pomimo wymogu daty pewnej dla ważności tej czynności;

8) art. 38 ustawy o znakach towarowych poprzez wydłużenie określonych w nim terminów w sposób sprzeczny z art. 41 k.p.a. w zw. z art. 37 ustawy o znakach towarowych;

9) art. 41 ustawy o znakach towarowych poprzez podjęcie bez jakiejkolwiek podstawy prawnej prawidłowo umorzonego postępowania;

10) art. 55 ustawy o znakach towarowych poprzez prowadzenie postępowania pomimo niewniesienia przez zgłaszającego stosownych opłat.

Podnosząc te zarzuty skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontroli instancyjnej, sprawowanej w granicach skargi kasacyjnej, poddany został wyrok Sądu I instancji oddalający skargę na decyzję Urzędu Patentowego wydaną w oparciu o art. 255 ust. 1 pkt 9 Prawa własności przemysłowej. W myśl tego przepisu Urząd Patentowy – w trybie postępowania spornego - rozstrzyga sprawy o unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny. Rozstrzygnięcie sprawy w trybie postępowania spornego oznacza działanie organu w granicach wniosku i związanie podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę, o czym wprost stanowi art. 255 ust. 4 Prawa własności przemysłowej. Z treści przytoczonego przepisu wynika a contrario, że w postępowaniu spornym Urząd Patentowy nie może wyjść poza granice wniosku i wskazanej przez wnioskodawcę podstawy prawnej, określającej na tym etapie sprawę administracyjną, która nie musi pokrywać się ze wszystkimi elementami sprawy ocenianymi w postępowaniu rejestrowym.

To zatem wnioskodawca (w tym wypadku zgłaszający sprzeciw) wyznacza granice rozpoznania wniosku poprzez wskazanie w nim elementów materialnoprawnych stosunku prawnego.

Ustawa o znakach towarowych w art. 29 stanowiła, że prawo z rejestracji znaku towarowego może być unieważnione w całości lub w części, jeżeli nie były spełnione ustawowe warunki wymagane do rejestracji, określone w przepisach art. 4, 6 - 9 i 32. Żądając unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego zarejestrowanego pod rządami ustawy o znakach towarowych wnioskodawca mógł zatem swoje żądanie oprzeć jedynie na przepisach wymienionych w art. 29 tej ustawy, stanowiących katalog zamknięty podstaw żądania unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego w całości lub części.

Każdy z tych przepisów w powiązaniu z art. 29 ustawy o znakach towarowych, określa materialnoprawną przesłankę unieważnienia prawa z rejestracji, przy czym, co wymaga wyraźnego podkreślenia, przesłankę związaną z brakiem na dzień prawidłowego zgłoszenia ustawowych warunków wymaganych do rejestracji znaku towarowego. Już tylko z tego powodu nie mogą mieć znaczenia dla oceny spełnienia warunków wymaganych do rejestracji późniejsze zdarzenia, w dodatku niezwiązane ze zgłoszonym do rejestracji oznaczeniem i niemieszczące się w katalogu warunków wymaganych do rejestracji, wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych.

Nie oznacza to oczywiście, że poza kontrolą i możliwością wzruszenia pozostają decyzje o rejestracji znaku towarowego (obecnie o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy) posiadające kwalifikowane wady prawne inne niż te, które mogą być podniesione w postępowaniu spornym o unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, a zatem inne niż wymienione w art. 29 ustawy o znakach towarowych w odniesieniu do znaków zgłoszonych pod rządami tej ustawy. Jeżeli bowiem w ocenie strony decyzja o rejestracji znaku towarowego, czy udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy zapadła z rażącym naruszeniem prawa, przy czym owo naruszenie nie obejmuje przepisów wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych, może ona domagać się wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w odrębnym postępowaniu nadzwyczajnym. Błędem jest natomiast utożsamianie pojęć "unieważnienia prawa z rejestracji", czy też "unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy" ze stwierdzeniem nieważności decyzji w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego. Inne są bowiem przesłanki do wydania tych decyzji i inny tryb postępowania poprzedzający ich wydanie, aczkolwiek w sytuacji rażącego naruszenia przepisów wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych przesłanki te mogą się pokrywać i tylko w tym wypadku mogą być podnoszone w postępowaniu spornym.

Tych różnic nie dostrzega strona skarżąca, która konsekwentnie w sprzeciwie, w skardze, jak i w skardze kasacyjnej żądanie unieważnienia prawa ochronnego opiera przede wszystkim na zarzutach naruszenia przepisów w toku postępowania wpierw o rejestrację znaku towarowego, a następnie o udzielenie prawa ochronnego na sporny znak. Nie oceniając prawidłowości tezy o naruszeniu przepisów w toku postępowania rejestracyjnego, wskazać jedynie należy, że żaden z podniesionych w tym zakresie zarzutów nie mieści się w katalogu podstaw żądania unieważnienia prawa z rejestracji wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych.

Naczelny Sąd Administracyjny jedynie na marginesie zauważa, że strony postępowania (zarówno uprawniony ze znaku jak i skarżący) nieprecyzyjnie relacjonują przebieg postępowania o rejestracje znaku towarowego pisząc o "umorzeniu postępowania", czy też "podjęciu umorzonego" lub "wznowieniu postępowania". Z akt administracyjnych wynika, że podanie o zarejestrowanie znaku towarowego "H." wniesione przez R. M. w dniu [...] marca 1994 r., postanowieniem Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 1994 r. zostało zwrócone (pozostawione w aktach bez rozpoznania) wobec nieuiszczenia opłaty. Po upływie 6 lat B. W. powołując się na umowę zawartą ze zgłaszającym znak wystąpiła do organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz przywrócenie terminu do uiszczenia opłaty za zgłoszenie do ochrony znaku towarowego "H.". Postanowieniem z dnia [...] października 2002 r. Urząd Patentowy - Izba Odwoławcza stwierdził niedopuszczalność wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz o przywrócenie terminu do uiszczenia opłaty za zgłoszenie znaku towarowego, uznając, że postanowienie z dnia [...] grudnia 1994 r., na skutek niedoręczenia, nie weszło do obrotu prawnego, a wobec uiszczenia opłaty postępowanie w sprawie udzielenia prawa ochronnego będzie prowadzone.

Ta uwaga Naczelnego Sądu Administracyjnego zmierza jedynie do uporządkowania stanu faktycznego przedstawionego w skardze kasacyjnej. Nie stanowi natomiast oceny prawnej działania organu w postępowaniu w sprawie udzielenia prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Ocena taka nie była bowiem i nie mogła być, z przyczyn uprzednio podanych, przedmiotem badania przez organ w postępowaniu spornym o unieważnienie prawa ochronnego zainicjowanego sprzeciwem uznanym przez uprawnionego za bezzasadny.

Poza zarzutami dotyczącymi wadliwości postępowania w sprawie udzielenia prawa ochronnego, strona skarżąca precyzując, podczas rozprawy przeprowadzonej przez Urząd Patentowy, żądanie unieważnienia prawa ochronnego powołała art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych. W protokole z rozprawy odnotowano "Pełnomocnik wnioskodawcy wskazuje prawną podstawę wniosku art. 8 pkt 1 i 2 uzt w zw. z art. 315 pwp oraz art. 16 ust. 1 uzt w zw. z art. 315 pwp. Pełnomocnik wnioskodawcy stwierdza, że Urząd Patentowy naruszył prawo, gdyż rozpatrując wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia opłaty wykroczył poza podstawę prawną wniosku, a także wznowił postępowanie i zarejestrował znak w oparciu o błędną podstawę prawną. Kwestionuje prawidłowość postępowania administracyjnego Urzędu Patentowego w całości. Uzasadniając naruszenie art. 8 pkt 2 powołuje się na materiały złożone do akt sprawy [...], które dowodzą wcześniejszego używania spornego znaku przez wnioskodawcę niniejszej sprawy".

Podkreślenia wymaga, iż w toku postępowania spornego nieprzedstawiono jakiegokolwiek innego uzasadnienia dla wykazania, że udzielenie prawa ochronnego nastąpiło z naruszeniem art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych. W świetle zacytowanej treści protokołu z rozprawy, stwierdzić należy, że strona skarżąca w postępowaniu spornym nie wskazała żadnego uzasadnienia, które odnosiłoby się do przesłanek wymienionych w art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych. Naczelny Sąd Administracyjny dostrzega to, że organ uznał, iż istnienie tej przesłanki strona skarżąca upatruje w wadliwości postępowania administracyjnego, przyjmując trafnie, że przepis art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych nie donosi się "do oceny prawidłowości postępowania administracyjnego".

Natomiast istnienia przesłanki określonej w art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych strona skarżąca upatrywała w bezspornym przyjęciu przez organ wcześniejszego używania przez nią słowa "H.", jak to podaje organ "w nazwie".

Powracając do kwestii związanych z postępowaniem spornym Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że podstawę prawną żądania unieważnienie prawa ochronnego, którą Urząd Patentowy był związany, wyznaczały przepisy art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych, przy czym powołując art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych skarżący nie odwołał się do przesłanek określonych w tym przepisie, a jak się wydaje, uznał, iż w oparciu o tę podstawę można wykazywać wadliwość postępowania administracyjnego (tak przyjął to Urząd Patentowy).

Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd prezentowany i w kontrolowanej decyzji i w wyroku Sądu I instancji, że w dyspozycji art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych nie mieści się ewentualna wadliwość procedury rejestracyjnej. Z tego powodu zarzut naruszenia art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych należało uznać za nieusprawiedliwiony, a podnoszenie dopiero na etapie postępowania kasacyjnego okoliczności świadczące o działaniu zgłaszającego sporny znak w złej wierze, za spóźnione.

W kontrolowanym wyroku Sąd wyraził pogląd, że nie stanowi przeszkody w rejestracji znaku towarowego rejestracja nazwy cudzego przedsiębiorstwa, naruszone musi być prawo do nazwy przedsiębiorstwa, a istnienie takiego prawa nie zostało przez skarżącego dowiedzione. W świetle zacytowanej treści protokołu z rozprawy, w pełni zgodzić się należy z Sądem I instancji, że skarżący nie wykazał, iż posiadał prawo do nazwy przedsiębiorstwa, a to czyni zarzut naruszenia przez Sąd art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych niezasadnym. Wskazać przy tym należy, że stawiając ten zarzut skarżący nie podał formy naruszenia zarzucanego przepisu, ani też nie odniósł się do jego wykładni dokonanej przez Sąd. Uznał natomiast, że samo wcześniejsze używanie danego oznaczenia i to w odniesieniu nie do zgłaszającego znak, ale do uprawnionego do prawa ochronnego, stanowi wystarczającą przesłankę do zastosowania art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Pogląd ten jest nieprawidłowy. Komentowany przepis odnosi się bowiem do praw osobistych lub majątkowych.

Pozostała grupa zarzutów skargi kasacyjnej dotyczy omówionej już kwestii związanej z czynnościami organu podejmowanymi w toku postępowania o rejestrację znaku towarowego. Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił już, że kwestie te nie mogły być skutecznie podnoszone w postępowaniu spornym, a eliminacji potencjalnych wad proceduralnych służy inny tryb wzruszenia decyzji administracyjnych.

Wbrew temu, co twierdzi skarżąca Sąd I instancji nie mógł dokonać kontroli decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, gdyż to rozstrzygniecie było poza granicami rozpoznawanej sprawy, o których mowa w art.134 § 1 p.p.s.a. Z tych również względów za nieusprawiedliwiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd art.135 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.