drukuj    zapisz    Powrót do listy

6123 Zasób geodezyjny i kartograficzny, Ewidencja gruntów, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 262/18 - Wyrok NSA z 2019-10-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 262/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2019-10-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-01-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Dariusz Chaciński
Elżbieta Kremer /przewodniczący sprawozdawca/
Tamara Dziełakowska
Symbol z opisem
6123 Zasób geodezyjny i kartograficzny
Hasła tematyczne
Ewidencja gruntów
Sygn. powiązane
II SA/Ol 700/17 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2017-10-17
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego I Kartograficznego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 1629 art. 4 ust. 1a, art. 7d
Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne - tekst jedn.
Dz.U. 2016 poz 1034 § 74 ust. 1 i 2
Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie NSA Tamara Dziełakowska del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 2 października 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej C. Sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 700/17 w sprawie ze skargi C. Sp. z o.o. w W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji dotyczącej wskazania numerów ksiąg wieczystych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 700/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę C. Sp. z .o.o. w W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji dotyczącej wskazania numerów ksiąg wieczystych.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Wnioskiem z dnia 16 stycznia 2017 r., stanowiącym załącznik nr 3 (formularz P i P4) do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie udostępniania materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, wydawania licencji oraz wzoru Dokumentu Obliczenia Opłaty (Dz. U. z 2014 r. poz. 917), C. Sp. z o.o. w W. wystąpiła o udostępnienie zbioru danych z rejestru cen i wartości nieruchomości.

Dnia 23 stycznia 2017 r. wnioskowane dane z rejestru cen i wartości nieruchomości wraz z licencją zostały wysłane na podany we wniosku adres e-mail.

Skarżąca pismem z dnia 23 stycznia 2017 r. zwróciła się o uzupełnienie danych o numery ksiąg wieczystych dla poszczególnych nieruchomości.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. Starosta Gołdapski, na podstawie art. 40f ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1629 ze zm., dalej jako: "u.p.g.k."), odmówił udostępnienia wnioskowanych informacji w części wskazania numerów ksiąg wieczystych.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że rejestr cen i wartości nieruchomości prowadzony jest przez Starostę zgodnie z § 74 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r. poz. 1034) i nie obejmuje informacji o numerach ksiąg wieczystych. Podkreślił, że przepisy prawa nie nakazują rejestracji w przedmiotowym rejestrze numerów ksiąg wieczystych.

Odwołanie od ww. decyzji wniosła C. Sp. z .o.o. w W.

Decyzją z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...], Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podzielił w całości stanowisko organu I instancji co do rozumienia § 74 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Podniósł, że rejestr cen i wartości nieruchomości, jak sama nazwa wskazuje, służy do gromadzenia informacji o cenach i wartościach nieruchomości, określonych w aktach notarialnych oraz wyciągach z operatów szacunkowych. Przyznał, że w § 74 ust. 2 ww. rozporządzenia zapisane jest, że rejestracji podlegają również informacje opisujące daną nieruchomość, jednak ustawodawca nie wskazał wprost, że w przedmiotowym rejestrze należy wykazywać numery ksiąg wieczystych nieruchomości, a także nie uściślił jakie dane należy rozumieć pod pojęciem "innych dostępnych danych o nieruchomościach i ich częściach składowych". Również specyfikacja pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości, zawarta w załączniku nr 7 do rozporządzenia (§ 74 ust. 2a), nie wskazuje, że należy w przedmiotowym rejestrze uwidaczniać informacje o numerze księgi wieczystej nieruchomości. Zauważono, że organ prowadzący rejestr cen i wartości nieruchomości, zgodnie z art. 23 ust. 7 u.p.g.k. niezwłocznie, nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania m.in. aktów notarialnych oraz wyciągów z operatów szacunkowych, o których mowa w art. 158 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, wpisuje dane z nich wynikające do ewidencji gruntów i budynków oraz do rejestru cen i wartości nieruchomości w zakresie wynikającym z tej ewidencji lub rejestru, czyli nie ma obowiązku rejestrowania wszystkich informacji zawartych w wyżej wskazanych dokumentach, które nie stanowią treści obligatoryjnej ewidencji czy rejestru. Ponadto art. 158 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazuje, jakie dane zawiera wyciąg z wykonanego przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego. Wśród tych danych nie wymieniono numeru księgi wieczystej. Organ odwoławczy dostrzegł ponadto, że numer księgi wieczystej wypełnia ustawową definicję danej osobowej, zawartą w art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922), wobec czego podlega ochronie przewidzianej w tej ustawie. Reasumując, organ II instancji stwierdził, że gdyby ustawodawca uznał, że numer księgi wieczystej jest daną obligatoryjną, podlegającą ujawnieniu w rejestrze cen i wartości nieruchomości, określiłby to wprost w § 74 ust. 2 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie spółka powtórzyła zarzuty i argumenty podniesione w odwołaniu. Dodatkowo wskazała na naruszenie przez organy art. 40a ust. 1 u.p.g.k., poprzez bezprawne ograniczenie skarżącej prawa dostępu do danych objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Podniosła, powołując się na treść art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, że nr KW jest podstawowym elementem przedmiotowego opisu nieruchomości gruntowej, wskazując jednocześnie jaki zakres gruntu się w niej mieści. Wskazała, że nieruchomość jest pojęciem odnoszącym się do zakresu prawa własności. Nie można tego pojęcia zredukować do opisu cech gruntu, poprzez jego powierzchnię, czy numer działki. Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem, że rejestr cen i wartości nieruchomości nie obejmuje nr KW nieruchomości. Zdaniem skarżącej treść załącznika nr 7 do rozporządzenia ma charakter czysto techniczny i nie może przeważyć nad prawidłową wykładnią § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. z § 74 ust. 1 rozporządzenia, które bezpośrednio normują zakres danych objętych rejestrem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalając skargę zauważył, że czym innym jest operat ewidencyjny określony w art. 24 ust. 1 u.p.g.k., a czym innym rejestr cen i wartości nieruchomości określony w § 74 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Zbiory te tworzone są dla różnych celów i mają różny zakres. Podkreślono, powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. akt I OSK 2109/10, że rejestr cen i wartości nieruchomości stanowi odrębny od ewidencji gruntów i budynków zbiór informacji. Na podstawie art. 7d pkt 1 lit. b u.p.g.k starosta ma obowiązek tworzyć, prowadzić i udostępniać bazy danych, o których mowa m.in. w art. 4 ust. 1 a pkt 7, czyli zbiory danych dotyczące rejestru cen i wartości nieruchomości. Przepisy te wyszczególniają także inne zbiory danych zakładane i prowadzone przez starostę, jako organ administracji geodezyjnej i kartograficznej na szczeblu powiatowym. Odrębny zbiór danych tworzony jest w ramach ewidencji gruntów i budynków. Wynika to jednoznacznie z treści art. 4 ust. 1a, art. 7 d pkt 1 lit. a i b, art. 20 oraz art. 26 ust. 2 u.p.g.k. Ten ostatni przepis stanowi delegację do określenia w drodze rozporządzenia sposobu zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków oraz szczegółowego zakresu informacji objętych tą ewidencją, a także zakresu informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Przepisy wykonawcze w tym zakresie zawiera cytowane rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

W ocenie Sądu analiza rozporządzenia wskazuje, że w przypadku ewidencji gruntów i budynków, prawodawca wprost wskazał w § 60 ust. 1 pkt 7, § 64 pkt 1 i § 70 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, że danymi ewidencyjnymi jest oznaczenie księgi wieczystej działki, budynku, czy lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość. Wskazania takiego brak w § 74 ust. 2 tego rozporządzenia, ustalającego zakres danych podlegających rejestracji w rejestrze cen i wartości nieruchomości. Zgodnie z § 74 ust. 2a specyfikę pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości zawiera załącznik nr 7 do rozporządzenia. Treść tego załącznika tłumaczy, co należy rozumieć pod pojęciem innych dostępnych danych o nieruchomości i ich częściach składowych, podlegających rejestracji z mocy § 74 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia. W załączniku tym jest mowa o potrzebie uzupełniającego opisu nieruchomości, poprzez wskazywanie np.: rodzaju transakcji - czy dotyczy rynku pierwotnego, wtórnego, czy nieruchomość nabyta została na cel publiczny; przeznaczenia nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego; informacji o budowlach, urządzeniach i innych elementach wpływających na wartość nieruchomości.

Tym samym zasadnie organ II instancji dostrzegł, że rejestr cen i wartości nieruchomości, jak sama nazwa wskazuje, służy do gromadzenia informacji stanowiących o cenie i wartości nieruchomości. Numer księgi wieczystej, w takim zakresie nie ma żadnego znaczenia, gdyż nie tłumaczy w ogóle wartości nieruchomości ani nie wpływa na wysokość ceny, nie jest więc wymagana jego ewidencja w tym rejestrze. Prawidłowość przedstawionego rozumienia § 74 ust. 2 pkt 6, potwierdza brzmienie art. 23 ust. 7 u.p.g.k., który w dacie orzekania organów stanowił, że starosta niezwłocznie po otrzymaniu dokumentów, o których mowa w ust. 1-3 oraz wyciągów z operatów szacunkowych, o których mowa w art. 158 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wpisuje dane z nich wynikające do ewidencji gruntów i budynków oraz do rejestru cen i wartości nieruchomości w zakresie wynikającym z tej ewidencji lub rejestru. Natomiast art. 158 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami precyzował, co musi zawierać przedkładany organom prowadzącym kataster nieruchomości – wyciąg z wykonanego operatu szacunkowego.

W ocenie Sądu zasadnie także organ odwoławczy dostrzegł, że taki wyciąg nie podawał numerów ksiąg wieczystych. Nie były więc to dane do rejestracji w rejestrze cen i wartości nieruchomości. Na marginesie zauważono, że z dniem 1 września 2017 r. - art. 158 ustawy o gospodarce nieruchomościami został uchylony przez art. 1 pkt 28 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 1509). Zgodnie z uzasadnieniem projektu tej ustawy (druk sejmowy nr 1560) - w konsekwencji uchylenia art. 158 znosi się odpowiedzialność zawodową rzeczoznawców majątkowych z tytułu nieprzekazywania właściwym starostom wyciągów ze sporządzonych operatów szacunkowych. Jednocześnie znosi się obowiązek prowadzenia przez ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa badań w zakresie wartości nieruchomości.

Powyższe, zdaniem Sądu, przekonuje, że rejestr cen i wartości nieruchomości nie obejmuje numerów ksiąg wieczystych nieruchomości. Bezpodstawnie tym samym skarżący domagał się ujawnienia mu tych danych na podstawie tego rejestru. Natomiast nawet jeżeliby uznać, że wniosek skarżącego obejmował także dane z ewidencji gruntów i budynków, to Sąd nie podzielił stanowiska skarżącej, że numer księgi wieczystej stanowi przedmiotowy element opisu nieruchomości i może być udostępniany bez potrzeby wykazywania przez wnioskodawcę interesu prawnego. Stosownie bowiem do art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k. starosta udostępnia dane ewidencji gruntów i budynków zawierające dane podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, czyli dane właścicieli lub innych podmiotów, w których władaniu lub gospodarowaniu znajduje się nieruchomość – innym podmiotom (niż właściciel lub władający nieruchomością, czy podmiot publiczny), które mają interes prawny w tym zakresie. Zgodnie z tym unormowaniem wnioskodawca, który nie spełnia kryteriów z art. 24 ust. 5 pkt 1-2a u.p.g.k., musi wykazać interes prawny w uzyskaniu dostępu do danych podmiotów władających nieruchomościami, objętych ewidencją, czego bezspornie skarżący nie uczynił. W ocenie Sądu nie budzi też wątpliwości, że księga wieczysta zawiera chronione art. 24 ust. 5 pkt 3 u.p.g.k. dane podmiotowe. Uwzględniając natomiast, że do uzyskania dostępu treści księgi wieczystej konieczna jest jedynie znajomość jej numeru, uznać należy, że już sam numer księgi wieczystej jest informacją przedmiotowo - podmiotową i podlega ograniczeniu w udostępnieniu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła C. Sp. z .o.o. w W., zarzucając:

I) naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1) § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. § 74 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że dane Rejestru Cen i Wartości Nieruchomości podlegające ujawnieniu nie obejmują numeru księgi wieczystej nieruchomości;

2) art. 40a ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na bezprawnym, opartym na nieuzasadnionej wykładni rozszerzającej, ograniczeniu skarżącej prawa dostępu do danych objętych Rejestrem Cen i Wartości Nieruchomości;

II) naruszenie przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 151 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1a i 1c poprzez oddalenie skargi mimo istnienia istotnych naruszeń procedury administracyjnej przez organy, tj. naruszenia art. 7, 77 § 1, art. 80 oraz 107 § 3 k.p.a., które powinny skutkować uchyleniem decyzji;

2) art. 141 § 4 p.p.s.a. przez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonania wyjaśnienia podstawy prawnej, tj. całościowej wykładni regulacji § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. § 74 ust. 1 i ust. 2, na którą powoływała się skarżąca, a także poprzez pominięcie kwestii naruszeń procedury, o których mowa w pkt II 1) niniejszej skargi kasacyjnej.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o:

1) uchylenie w całości wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

2) zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że stosownie do brzmienia art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w niniejszej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, wynikają z przepisu art. 174 p.p.s.a.

Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu skargi w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania. Naczelny Sąd Administracyjny nie może podjąć żadnych badań w celu ustalenia innych - poza przedstawionymi w skardze kasacyjnej - wad zaskarżonego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego lub postępowania przed tym sądem i musi skoncentrować swoją uwagę wyłącznie na kontroli zarzutów sformułowanych przez skarżącego.

W skardze kasacyjnej sformułowane zostały zarzuty dotyczące naruszenia zarówno prawa materialnego jak i przepisów postępowania, zważywszy jednak, że istota sporu dotyczy kwestii materialnoprawnej jaką jest odpowiedź na pytanie, czy prowadzony przez starostę zgodnie z § 74 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków rejestr cen nieruchomości, określonych w aktach notarialnych, oraz wartości nieruchomości określonych przez rzeczoznawców majątkowych w operatach szacunkowych, obejmuje również informacje dotyczące numerów ksiąg wieczystych, zasadnym jest odniesienie się w pierwszej kolejności do zarzutów dotyczących prawa materialnego.

W zarzutach tych wskazano na naruszenie § 74 ust. 2 pkt 6 w zw. z § 74 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że dane rejestru cen i wartości nieruchomości nie obejmują numeru księgi wieczystej. Zarzut ten jest niezasadny, a dokonana przez Sąd I instancji wykładania powołanych przepisów jest prawidłowa, Naczelny Sąd Administracyjny w pełni zgadza się z przedstawionym stanowiskiem prawnym Sądu I instancji. Z art. 4 ust. 1a ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wynika, że dla obszaru całego kraju zakłada się i prowadzi w systemie teleinformatycznym bazy danych, obejmujące zbiory danych przestrzennych infrastruktury i informacji przestrzennej, a w pkt 1 do pkt 11 wymienione zostały poszczególne zbiory danych, przykładowo w pkt 2 jest to ewidencja gruntów i budynków, a w pkt 7 rejestr cen i wartości nieruchomości, pozostałe punkty zawierają inne zbiory danych, które są również tworzone. Z kolei art. 7d ustawy w pkt 1 do 6 reguluje co należy do zadań starosty, tymi zadaniami między innymi jest zgodnie z pkt 1 prowadzenie powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w tym miedzy innymi: lit. a) prowadzenie dla obszaru powiatu ewidencji gruntów i budynków /.../ lit. b) tworzenie, prowadzenie i udostępnianie baz danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 7, czyli rejestru cen i wartości nieruchomości. Przepis art. 26 ust. 2 ustawy zawiera delegację ustawową do wydania rozporządzenia w którym należy określić między innymi: sposób zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków, szczegółowy zakres informacji objętych tą ewidencją /.../, oraz zakres informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości /.../. W wydanym na tej podstawie rozporządzeniu z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków w § 1 pkt 3 wskazano, że rozporządzenie określa: szczegółowo zakres informacji objętych ewidencją oraz zakres informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. Ten zakres informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości został określony w § 74 rozporządzenia, zgodnie z ust. 1. Starosta prowadzi rejestr cen nieruchomości, określonych w aktach notarialnych, oraz wartości nieruchomości, określonych przez rzeczoznawców majątkowych w operatach szacunkowych, których wyciągi przekazywane są do ewidencji gruntów i budynków na mocy odrębnych przepisów. Ust. 2. Rejestracji podlegają ceny oraz wartości, o których mowa w ust. 1, a także: 1) adres położenia nieruchomości; 2) numery działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości; 3) rodzaj nieruchomości, z wyróżnieniem: a) niezabudowanych nieruchomości rolnych składających się z jednego użytku gruntowego, b) niezabudowanych nieruchomości rolnych składających się z więcej niż jednego użytku gruntowego, c) niezabudowanych nieruchomości leśnych, d) zabudowanych nieruchomości rolnych, e) niezabudowanych nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę inną niż zagrodowa, f) nieruchomości zabudowanych budynkiem lub budynkami mieszkalnymi, g) nieruchomości zabudowanych budynkiem lub budynkami pełniącymi inne funkcje niż zagrodowa i mieszkaniowa, h) nieruchomości budynkowych, i) nieruchomości lokalowych, j) zabudowanych nieruchomości leśnych, k) innych nieruchomości niż wymienione w lit. a - j; 4) pole powierzchni nieruchomości gruntowej; 5) data zawarcia aktu notarialnego lub określenia wartości; 6) inne dostępne dane o nieruchomościach i ich częściach składowych. Ust. 2a. Specyfikację pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości zawiera załącznik nr 7 do rozporządzenia. Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że w rejestrze cen i wartości nieruchomości przedmiotem rejestracji są ceny nieruchomości określone w aktach notarialnych oraz wartości nieruchomości określone w operatach szacunkowych, a także wymienione informacje dotyczące nieruchomości, które mają bezpośredni wpływ na cenę, czy też na wartość tej nieruchomości. Wskazane bowiem w § 74 ust. 2 pkt 1 do pkt 5 informacje mają charakter przedmiotowy, pozwalający na określenie danej nieruchomości, jej wielkości, miejsca położenia, rodzaju nieruchomości, zabudowania i rodzaju tej zabudowy, jak również daty na którą ustalona została cena tej nieruchomości, czy też jej wartość, a która wynika z daty zawarcia aktu notarialnego, lub daty sporządzenia operatu szacunkowego. Dlatego też pkt 6 ust. 2 § 74 rozporządzenia, który dopuszcza rejestrację jeszcze innych dostępnych danych o nieruchomościach i ich częściach składowych musi być interpretowany z uwzględnieniem wskazanych uwag dotyczących charakteru tego rejestru, czyli te inne dostępne dane muszą dotyczyć cech przedmiotowych nieruchomości. Nie można pkt 6 ust. 2 § 74 rozporządzenia interpretować w ten sposób, że przepis ten stanowi podstawę prawną do ujawnienia w rejestrze cen i wartości nieruchomości numerów ksiąg wieczystych. Rejestr cen i wartości nieruchomości nie jest rejestrem aktów notarialnych i operatów szacunkowych, akty notarialne i operaty szacunkowe stanowią wyłącznie źródło informacji o cenach i wartości nieruchomości, czyli tych informacji, które są objęte zakresem przedmiotowym tego rejestru. Z punktu widzenia ceny nieruchomości, czy też wartości nieruchomości dane dotyczące numerów ksiąg wieczystych nie mają żadnego znaczenia. Jak wskazywano wyżej w rejestrze cen i wartości nieruchomości gromadzone są informacje dotyczące wyłącznie cech przedmiotowych nieruchomości, natomiast rejestr ten nie obejmuje danych podmiotowych (inaczej niż ewidencja gruntów i budynków) co dodatkowo potwierdza, że w rejestrze tym nie tylko się nie umieszcza, ale nie można umieszczać numerów ksiąg wieczystych. Umieszczenie numerów ksiąg wieczystych w praktyce oznaczałoby ujawnienie szeregu danych osobowych podmiotów wpisanych do ksiąg wieczystych. Dodatkowym argumentem, że rejestr cen i wartości nieruchomości obejmuje wyłącznie dane o charakterze przedmiotowym dotyczące danej nieruchomości jest załącznik nr 7 do rozporządzenia, dotyczący specyfikacji pojęciowego modelu danych rejestru cen i wartości nieruchomości, wydany na podstawie § 74 ust. 2a rozporządzenia, analiza jego treści jednoznacznie wskazuje, że przedmiotowy rejestr nie obejmuje numerów ksiąg wieczystych, ani żadnych danych osobowych. Stąd też wykładania powyższych przepisów proponowana przez skarżącą kasacyjnie jest nieprawidłowa i nieakceptowana przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Niezasadny jest również drugi zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego, tj. art. 40a ust. 1 ustawy, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co powoduje ograniczenie skarżącej kasacyjnie dostęp do danych objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości. O niezasadności tego zarzutu świadczy treść powołanego przepisu, która jest następująca: "Organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny udostępniają materiały zasobu odpłatnie". Powołany przepis jak i cały art. 40a ustawy nie reguluje kwestii dotyczących zasad dostępności do materiałów zgromadzonych w zasobie, natomiast wprowadza zasadę odpłatności za korzystnie z tego zasobu, a dalsze ustępy art. 40a regulują wyjątki od zasady odpłatności. Stąd też zarzut dotyczący naruszenia tego przepisu jest oczywiście bezzasadny, albowiem przepis ten dotyczy innego zagadnienia.

W zarzutach skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia przepisów postępowania w pkt 1 wskazano na naruszenie art. 151 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1a i 1c p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez organy art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. Zarzut ten jest niezasadny, dlatego też nie może być uwzględniony. Mianowicie pismem z dnia 14 lutego 2017 r. organ I instancji Starosta Gołdapski poinformował skarżącą, że rejestr cen i wartości nieruchomości prowadzony na podstawie § 74 rozporządzenia nie obejmuje informacji o numerach ksiąg wieczystych, a z wskazanych wyżej rozważań dotyczących wykładni prawa materialnego, tj. § 74 rozporządzenia wynika, że stanowisko to jest zgodne z prawem. Dlatego też organ nie mógł naruszyć wskazanych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a Sąd I instancji prawidło dokonał kontroli.

Natomiast w pkt 2 zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania wskazano na naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku dokonania wyjaśnienia podstawy prawnej, tj. wykładni § 74 rozporządzenia, a także poprzez pominiecie naruszenia procedury o której mowa wyżej w pkt 1. Zarzut ten jest w sposób oczywisty niezasadny. Przede wszystkim przypomnieć należy, że wadliwość uzasadnienia orzeczenia może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a. w sytuacji, gdy sporządzone jest ono w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Funkcja uzasadnienia orzeczenia wyraża się bowiem i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to więc po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, jego kontroli. Natomiast przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. nie daje możliwości polemiki z merytorycznym stanowiskiem sądu pierwszej instancji. W niniejszej sprawie uzasadnienie wyroku spełnia wszelkie wymagania określone w art. 141 § 4 p.p.s.a. i wbrew twierdzeniom skarżącej kasacyjnie Sąd w sposób szczegółowy wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia, dokonując w tej kwestii prawidłowej wykładni przepisów materialnoprawnych. Niezasadny jest również zarzut dotyczący pominięcia przez Sąd naruszenia powołanych przepisów postępowania, a to dlatego, że organ nie naruszył wskazanych przepisów postępowania. Stąd też zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. jest bezprzedmiotowy, a uzasadnienie wyroku Sądu I instancji spełnia wszelkie wymogi określone w tym przepisie.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.



Powered by SoftProdukt