Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz del. WSA Bożena Popowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2013r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim. z dnia 14 kwietnia 2011 r. sygn. akt II SA/Go 129/11 w sprawie ze skargi W.P. na decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2011r. sygn. akt II SA/Go 129/11 po rozpoznaniu skargi W. P. na decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Prezydent Miasta Gorzowa Wlkp. decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...], powołując się na treść przepisu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (j.t. Dz. U. z 2006 r. nr 139 poz. 993 ze zm. – dalej ustawa), orzekł o wymeldowaniu W. P. z pobytu stałego z lokalu położonego w Gorzowie Wlkp przy ul. [...]. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w wyniku przydziału lokalu mieszkalnego nr 2372 z dnia 16 grudnia 1982 r. najemcą przedmiotowego lokalu jest G. P., będąca jednocześnie członkiem spółdzielni. Mieszkanie otrzymała ona w trakcie trwania związku małżeńskiego z W. P. Jednakże małżeństwo to zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp z dnia 18 października 2007 r., w którym Sąd określił sposób korzystania z mieszkania przez byłych małżonków, oddalając żądanie eksmisji W. P. Następnie w wyniku wniesionego przez G. P. pozwu, Sąd Rejonowy w Gorzowie Wlkp. wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2008 r. nakazał W. P. opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w Gorzowie Wlkp. przy ul. [...] i wydanie go powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy, nieprzyznając jednocześnie uprawnień do otrzymania lokalu socjalnego. Wyrok stał się prawomocny z dniem 9 kwietnia 2009 r. a w dniu 5 lutego 2010 r. został opatrzony klauzulą wykonalności.

W toku postępowania G. P. oświadczyła, że W. P. opuścił mieszkanie w lutym 2007 r., a w sierpniu 2009 r. zaprzestał płacenia za mieszkanie. Ostatni raz usiłował dostać się do lokalu w lipcu 2009 r. Z kolei W. P. w pisemnym oświadczeniu, przesłanym do organu, wyjaśnił, że lokal opuścił w lipcu 2008 r. z powodu konfliktu rodzinnego, a później nie zamieszkiwał w nim, z uwagi na toczące się postępowanie w sprawie eksmisji. Podał także, że pod spornym adresem posiada własne rzeczy, co do których toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego. Podkreślił, że do opuszczenia lokalu zmusiła go była żona wraz z córką, a on nie uczynił nic by wrócić do mieszkania. Wywiad policji potwierdził fakt niezamieszkiwania W. P. pod spornym adresem.

W dalszej kolejności organ wyjaśnił, iż w oparciu o zebrany materiał dowodowy przyjęto, że W. P. opuścił stałe miejsce zameldowania i przebywa od dłuższego czasu na terenie gminy Skwierzyna, gdzie nie dopełnił obowiązku meldunkowego, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy. Zdaniem organu, rzeczywistym zamiarem W. P. jest pobyt stały w Skwierzynie, który trwa już niemal trzy lata. Powołując się na wyrażone w orzecznictwie stanowisko, iż miejscem stałego pobytu danej osoby jest miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania, przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje choćby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję, organ stwierdził, iż w rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do spornego adresu żadna z tych przesłanek nie została spełniona. Pozostawienie swoich rzeczy w mieszkaniu, nie stanowi o zamieszkiwaniu w nim ani o takim właśnie zamiarze.

Wreszcie organ stwierdził, że zameldowanie, stosownie do przepisów ustawy, ma charakter rejestracyjny i jest poświadczeniem, iż dana osoba faktycznie przebywa pod danym adresem, a w przypadku stałego zameldowania – z zamiarem stałego pobytu. Natomiast z zebranego materiału dowodowego wynika, że W. P. nie zamieszkuje w miejscu stałego zameldowania, co uzasadnia decyzję o jego wymeldowaniu z tego adresu.

W związku z odwołaniem wniesionym przez W. P. Wojewoda Lubuski decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. nr 98 z 2000 r. poz. 1071 ze zm. – dalej k.p.a.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy, utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gorzowa Wlkp.

Organ odwoławczy wskazał, iż prowadząc postępowanie w sprawie wymeldowania W. P. z pobytu stałego, Prezydent Miasta Gorzowa Wlkp. zastosował się do zasad opisanych w art. 7 i art. 77 k.p.a., bowiem ustalił zakres postępowania dotyczącego charakteru opuszczenia przez W. P. spornego lokalu a następnie ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie informacji uzyskanych od wnioskodawczyni, odwołującego się, a także ustaleń funkcjonariuszy Policji. Po dokonaniu tych czynności stwierdzono bezspornie, że w przypadku W. P. zachodzi okoliczność skutkująca wymeldowaniem z pobytu stałego w spornym lokalu, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Nadto organ wskazał, że kluczowe znaczenie ma tu również wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. sygn. akt IC 304/08, którym orzeczono wobec W. P. eksmisję ze spornego lokalu mieszkalnego. W niniejszej sprawie wyrok nakazujący eksmisję W. P. opatrzony jest klauzulą wykonalności, jednakże z uwagi na opuszczenie przez niego lokali nie ma potrzeby przeprowadzania egzekucji. Ponadto z uwagi na okoliczność, iż zameldowanie służy odzwierciedleniu stanu faktycznego, podtrzymywanie dalszego zameldowania W. P. w lokalu przy ul. [...] w Gorzowie Wlkp. byłoby utrzymywaniem fikcji meldunkowej. Zaś wszystkie roszczenia dotyczące majątku wspólnego powinny odbywać się na drodze cywilnoprawnej.

Jednocześnie organ odwoławczy zwrócił uwagę na okoliczność, że prowadząc postępowanie w sprawie, organ I instancji nie ustrzegł się błędów proceduralnych, które w innych postępowaniach mogą mieć wpływ na wynik postępowania, a dotyczących zawiadomienia o wszczęciu postępowania, przewlekłości działania organu w postępowaniu, a także niespełnienia przez dokument zatytułowany protokół rozprawy wymogów opisanych w art. 68, 69 i 83 kpa, co skutkowało koniecznością potraktowania go jako oświadczenia G. P. Jednakże w rozpatrywanej sprawie, w ocenie organu odwoławczego, naruszenia te nie miały charakteru istotnego.

W. P. w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. zarzucił naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy polegające na przyjęciu, że opuszczenie lokalu przez niego miało charakter dobrowolny. Na tej podstawie skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Powołując się na orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych skarżący wskazał, że opuszczeniem lokalu, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, jest jedynie trwałe i dobrowolne jego opuszczenie, tymczasem on nie miał obiektywnej możliwości przebywania we własnym lokalu na skutek podejmowanych działań ze strony żony i córki. Skarżący podkreślił jednocześnie, że nie zamierza mieszkać u swojej matki w Skwierzynie.

W odpowiedzi na skargę, Wojewoda Lubuski podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. rozpatrując skargę uznał, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Na wstępie rozważań Sąd I instancji wyjaśnił, że zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu (art. 9 ust. 2b). Osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca (art. 15 ust. 1 ustawy), jednakże w sytuacji niedopełnienia przez nią obowiązku wymeldowania się, pomimo opuszczenia miejsca pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby. Ponadto, Sąd I instancji podkreślił, że zameldowanie nie przesądza o istnieniu jakiegokolwiek prawa danej osoby do lokalu, objętego tym zameldowaniem, a wymeldowanie z pobytu stałego nie oznacza utraty tytułu prawnego. Źródłem prawa do lokalu są bowiem stosunki cywilnoprawne (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2009 r. sygn. akt II OSK 880/08).

W uzasadnieniu wyroku wskazano, iż dla skutecznego wymeldowania z pobytu stałego konieczną i wystarczającą przesłanką jest stwierdzenie, że osoba nie przebywa w miejscu zameldowania przez okres dłuższy niż 3 miesiące. Zatem, podstawą do wymeldowania jest ustalenie, że podmiot podlegający wymeldowaniu nie przebywa 3 miesiące w miejscu zameldowania, gdyż opuścił lokal, w którym dokonano zameldowania. Zasadniczym elementem decydującym o możliwości wymeldowania jest trwałość oraz dobrowolność opuszczenia miejsca pobytu stałego.

W orzecznictwie podkreśla się, że opuszczenie lokalu musi być faktem oczywistym, dającym się ustalić na podstawie obiektywnych okoliczności. Przez dobrowolność z kolei rozumie się nie tylko opuszczenie lokalu z własnej woli, tj. bez przymusu, ale także sytuację, w której, niezależnie od okoliczności opuszczenia lokalu, opuszczający lokal nie podejmuje żadnych działań zmierzających do umożliwienia mu powrotu do lokalu. Taki pogląd został wyrażony w wyroku NSA z dnia 25 października 2005r. sygn. akt II OSK 127/05. Przy czym, opuszczenie miejsca pobytu stałego nie oznacza jedynie fizycznego przebywania w miejscu innym, niż miejsce pobytu stałego. Dla zaistnienia tej przesłanki konieczne jest, aby fizycznemu przebywaniu osoby w innym miejscu, niż miejsce pobytu stałego, towarzyszyła wola opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu oraz zamiar stałego związania się z tym innym miejscem, urządzenia w nim swego trwałego centrum życiowego. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie ma to, czy okoliczności faktyczne potwierdzają wolę osoby, czy też pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności podlegających ocenie w tym zakresie zalicza się m. in. sposób opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu, a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w danym lokalu ( por. wyrok NSA 14 października 2008 r. sygn. akt II OSK 1189/07, wyrok NSA z 23. 04. 2001 r. sygn. akt V SA 3169/00, z dnia 10 .02.1989r. sygn. akt SA/Wr 789/88).

W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji stwierdził, że bezspornym jest, iż W. P. opuścił lokal mieszkalny przy ul. [...] w Gorzowie Wlkp. z własnej woli. Wprawdzie wskazuje, że jego decyzja podyktowana była chęcią uniknięcia kolejnych kłótni z byłą żoną i córką, jednakże - jak sam wskazał w piśmie z dnia 9 marca 2010 r. - "nie uczynił nic aby powrócić do mieszkania". W piśmie z dnia 28 kwietnia 2010 r. skarżący oświadczył, że w mieszkaniu nie zamieszkuje od sierpnia 2008 r. Ponadto podkreślił, że zostawił tam swój dorobek i w konsekwencji do czasu podziału majątku wspólnego oraz przyznania mu mieszkania socjalnego nie wyraża zgody na wymeldowanie go ze spornego lokalu. Podkreślił, że brak meldunku jest dla niego równoznaczny z bezdomnością. Opisane okoliczności, tj. niepodjęcie jakichkolwiek kroków celem powrócenia do lokalu mieszkalnego, a także podjęcie działań w celu dokonania podziału majątku w nim się znajdującego, w kontekście powyższych uwag wskazują, zdaniem Sądu I instancji, jednoznacznie na dobrowolny charakter opuszczenia przez wymeldowywanego spornego lokalu. W uzasadnieniu wyroku podkreślono, iż – co skarżący również przyznaje – orzeczono wobec niego nakaz eksmisji. Za trafne, zdaniem tutejszego Sądu, należy uznać stanowisko, że egzekucja wyroku orzekającego eksmisję określonej osoby z lokalu jest aktem równoznacznym z ustaniem pobytu stałego tej osoby w tym lokalu, tj. pobytu, o jakim mowa w art. 6 ust. 1 ustawy. Trafnie w tym zakresie organy obu instancji uznały, że zaistniały przesłanki ustawowe do wymeldowania W. P. z miejsca stałego pobytu, czyli że nastąpiło opuszczenie przez niego spornego lokalu, a ponadto utracił on uprawnienie do przebywania w tym mieszkaniu, co potwierdza wyrok eksmisyjny. (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2005 r. sygn. akt II OSK 322/05). W rozpatrywanej sprawie nie przeprowadzono postępowania egzekucyjnego, bowiem z uwagi na samodzielne opuszczenie przez W. P. spornego lokalu, nie było to konieczne. Wobec prawomocnego orzeczenia o eksmisji z lokalu mieszkalnego przy ul. [...]w Gorzowie Wlkp. i jego faktycznego opuszczenia przez skarżącego na okres przeszło dwóch lat, zdaniem Sądu I instancji stwierdzić należy, iż zrealizowana została przesłanka zastosowania w sprawie przepisu art. 15 ust. 2 ustawy.

Odnosząc się do zarzutów skargi, Sąd I instancji wyjaśnił, że obowiązek meldunkowy i orzeczenie w przedmiocie wymeldowania nie mają związku z określeniem prawa strony do majątku, czy też do lokalu socjalnego. W tym zakresie, roszczenia skarżącego nie mogą znaleźć realizacji w przeprowadzonym przez organ postępowaniu w sprawie wymeldowania, którego zasadniczym celem jest uaktualnienie ewidencji prowadzonej przez organ i doprowadzenie jej do stanu odpowiadającego stanowi faktycznemu stwierdzonemu w sprawie.

Rozpoznając skargę Sąd I instancji stwierdził również, że w rozpatrywanej sprawie zaistniały pewne nieprawidłowości postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji. Brak jest bowiem w aktach odrębnego zawiadomienia o wszczęciu postępowania. Pierwszym pismem skierowanym do strony – W. P., było pismo z dnia 4 marca 2010 r., którym zwrócono się do strony o udzielenie informacji. W aktach sprawy znajduje się również potwierdzenie doręczenia zawiadomienia o zakończeniu postępowania administracyjnego i możliwości zapoznania się z aktami sprawy. Oznacza to, że stronie zapewniony został udział w postępowaniu i zapoznanie się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Istotnie, protokół z dnia 18 marca 2010 r. oznaczony jako protokół nr 1, nie może zostać uznany za protokół rozprawy, bowiem organ nie zapewnił udziału strony postępowania w tej czynności, co jest wymagane zgodnie z art. 90 oraz art. 91 w zw. z art. 79 kpa. Jednakże, nie pozbawia to możliwości uznania tego dowodu jako protokołu, do którego przyjęta została treść oświadczenia złożonego w trybie art. 63 § 1 i 3 w zw. z art. 67 § 2 pkt 1 kpa. W kontekście całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd I instancji stwierdził, że wskazany dokument nie miał zasadniczego znaczenia dla ustalenia przesłanek zastosowania przez organ dyspozycji art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, w ocenie Sądu I instancji, stwierdzone naruszenia nie mają charakteru na tyle istotnego, aby można było uznać, że mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Jak bowiem wynika z powyższych rozważań w sprawie bezspornie ustalono przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, uzasadniające orzeczenie o wymeldowaniu skarżącego.

Wymieniony wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. został w całości zaskarżony przez W. P. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art.15 ust.2 ustawy polegające na przyjęciu, że opuszczenie lokalu mieszkalnego przy ulicy [...] w Gorzowie Wlkp miało charakter dobrowolny, podczas gdy opuszczenie lokalu mieszkalnego było wymuszone przez byłą żonę i córkę ciągłymi prowokacjami i wzywaniem policji. Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że wnoszący skargę jest obecnie osobą bezdomną i cały jego dorobek życia pozostał w mieszkaniu, z którego został wymeldowany. Zdaniem skarżącego, już treść decyzji organu pierwszej instancji wskazuje, że organ ten nie dokonał oceny mocy dowodowej przeprowadzonych dowodów. Z uwagi na powyższe, uprawniona jest, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną teza, że fakty które legły u podstaw rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji nie były ustalone na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki wymienia enumeratywnie przepis art. 183 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), przywoływanej jako p.p.s.a. Powyższe oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny ocenia wyłącznie zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, zaś merytorycznie odnosi się wyłącznie do tych zarzutów, które zostały prawidłowo sformułowane. Samodzielnie nie może bowiem poszukiwać wadliwości i uchybień, które popełnił Sąd I instancji wydając zaskarżony wyrok. Nie jest również upoważniony do precyzowania z urzędu niejasnych zarzutów kasacyjnych. Prawidłowo sformułowany zarzut to taki, który został podniesiony w ramach jednej z podstaw kasacyjnych określonych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., w ramach którego autor wskazał na naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo też naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez podanie numeru artykułu, paragrafu, ustępu bądź punktu, publikatora i uzasadnił na czym – jego zdaniem - owo naruszenie norm prawnych polegało.

W niniejszej sprawie, z uwagi na brak podstaw do stwierdzenia nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, konieczne było ustosunkowanie się do zarzutów kasacji. Na wstępie należy stwierdzić, że w skardze kasacyjnej wskazano, iż jej podstawą jest m.in. zarzut niewłaściwego zastosowania albo też naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, oparty na art. 174 pkt 2 p.p.s.a.. Kasator w żaden sposób nie uzasadnił jednak tej podstawy kasacyjnej. W związku z powyższym należy przyjąć, że zasadniczo zarzuty skargi kasacyjnej ograniczyły się do podstawy kasacyjnej zawartej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. tj. naruszenia art. 15 ust. 2 ustawy polegającego na przyjęciu, że opuszczenie lokalu mieszkalnego przy ul. [...]w Gorzowie Wlkp miało charakter dobrowolny, podczas gdy, zdaniem wnoszącego kasację, opuszczenie lokalu było wymuszone przez byłą żonę i córkę. Odnośnie sformułowania tego zarzutu, NSA zauważa, że nie spełnia ono wymogów określenia podstawy kasacji, bowiem ograniczono się do wskazania przepisu prawa materialnego zastosowanego przez organ, a nie wskazano podstawy prawnej rozstrzygnięcia Sądu I instancji. NSA wyjaśnia, że normy prawa materialnego stosuje organ, a nie sąd administracyjny. Rolą sądu jest kontrola stosowania norm prawa materialnego przez organ (por. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LexisNexis 2005 r., s. 540 i nast.).

Zdaniem orzekającego NSA, zarzut ten nie jest uzasadniony. Zgodnie bowiem z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy, organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące pobytu i jednocześnie nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Zatem jedyną przesłanką wymeldowania jest fakt opuszczenia miejsca zameldowania bez dopełnienia obowiązku wymeldowania. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest jednolity pogląd, zgodnie z którym o opuszczeniu miejsca pobytu stałego można mówić jedynie wtedy, gdy ma ono charakter trwały i dobrowolny. O trwałości opuszczenia miejsca pobytu świadczy upływ czasu, tj. okres pozostawania poza miejscem dotychczasowego pobytu. O dobrowolności opuszczenia decyduje natomiast samodzielna rezygnacja z przebywania pod danym adresem, niewywołana przymusem fizycznym albo psychicznym innej osoby. W wyroku z dnia 12 kwietnia 2001 r., sygn. akt V SA 3078/00 (lex nr 78937) NSA stwierdził, że za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy należy uznać nie tylko dobrowolną zmianę miejsca pobytu, ale także sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana została usunięta z lokalu i nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy na prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp sygn. akt IC 304/08, którym orzeczono wobec W. P. eksmisję ze spornego lokalu. Wyrok ten nie był kwestionowany przez wnoszącego skargę kasacyjną i opatrzony został klauzulą wykonalności. Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż wbrew stanowisku kasatora, przesłanka do wymeldowania została spełniona. W trakcie postępowania skarżący nie kwestionował bowiem, iż nie uczynił nic aby powrócić do mieszkania. Okoliczność, że opuszczenie lokalu spowodowana była chęcią uniknięcia kłótni z żoną i córką nie ma tu znaczenia. Podobnie należy ocenić kwestię bezdomności. Wskazać przy tym należy na okoliczność, że w trakcie postępowania administracyjnego wykazano, że W. P. przebywa obecnie pod adresem [...]w Skwierzynie. W trakcie postępowania administracyjnego adres ten został wskazany przez skarżącego i pod tym adresem odbierana była korespondencja kierowana do skarżącego. Odnosząc się do podnoszonej w skardze kasacyjnej kwestii bezdomności wskazać należy, że brak tytułu prawnego do lokalu w którym skarżący przebywa (lokal jest własnością matki), czy też brak wykonywania przez niego obowiązku meldunkowego na pobyt stały po opuszczeniu lokalu, nie może przesądzać o istnieniu fikcji meldunkowej, jaką byłoby utrzymanie meldunku w lokalu przy ulicy [...]w Gorzowie Wlkp.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 P.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258-261 P.p.s.a.