Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Protokolant Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2009 r. sprawy ze skargi F. S.A. z siedzibą w O. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania działalności polegającej na prowadzeniu odzysku odpadów - oddala skargę -

Decyzją z dnia [...] lutego 2009r. znak [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w W. wstrzymał działalność polegającą na prowadzeniu odzysku odpadów poprodukcyjnych w urządzeniach nie spełniających wymagań, tj. termiczne przekształcanie odpadów poprodukcyjnych, poprzez ich spalanie w kotłach energetycznych przez F. S.A. z siedzibą w O.

W wyniku rozpoznania odwołania wniesionego od tej decyzji przez F. S.A, decyzją z dnia [...] maja 2009r. Nr [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska, działając na podstawie art. 138 §1 pkt. 1 k.p.a utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w W. z dnia [...] lutego 2009r.

W uzasadnieniu decyzji przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy organ odwoławczy wskazał, że w trakcie kontroli przeprowadzanej przez organ I instancji w F. S.A., stwierdzono, iż w eksploatowanych przez zakład kotłach energetycznych przystosowanych do spalania węgla kamiennego prowadzony jest proces termicznego przekształcania odpadów poprodukcyjnych powstających przy produkcji [...] tj. pozostałości płyt wiórowych, płyt MDF, płyt pilśniowych HDF i lakierowanych HDF. Potwierdzono także ustalenia wcześniejszej kontroli, że podmiot nie posiada uregulowanego stanu formalno-prawnego w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń do powietrza oraz, że instalacja w której spalane są odpady poprodukcyjne nie spełnia wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów (Dz. U. Nr 37, poz. 339 z późn. zm.). Podmiot posiada decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2002r. udzielającą pozwolenia na wytwarzanie odpadów z terminem obowiązywania do dnia 31 października 2012r., w której w pkt. 5.1 dopuszczono odzysk odpadowych trocin kod (03 01 05) na drodze termicznego przekształcania z wykorzystaniem energii, jednakże jako miejsce odzysku wskazany został kocioł wodny typu B., który jest zdemontowany.

Odnosząc się do zarzutów odwołującego, wskazujących, iż powstające w zakładzie pozostałości poprodukcyjne nie są odpadami, organ wskazał, że celem działalności gospodarczej prowadzonej przez zakład jest produkcja [...], a surowcem do ich wytwarzania są płyty wiórowe, pilśniowe MDF lub blaty postformingowe . Powstające przy produkcji pozostałości tych płyt drewnopodobnych nie stanowią surowca do wytwarzania [...] lecz odpad, którego fabryka pozbywa się częściowo spalając w zakładowej kotłowni, a częściowo przekazując firmom zajmującym się zbieraniem odpadów. Zebrane podczas postępowania materiały dowodowe wskazują, że sama strona akceptuje kwalifikację pozostałości poprodukcyjnych, jako odpadów o kodzie 03 01 05, prowadząc w ten sposób ich ewidencję, do czego została zobowiązana przywołaną powyżej decyzją Wojewody [...]. W świetle obowiązujących przepisów prawa brak jest podstaw prawnych do uznania, że odpady przestają być odpadami z chwilą poddania ich odzyskowi i w związku z tym konieczne jest zapewnienie, aby zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. tj. z 2007r. Nr 39, poz. 251 ze zm.) ich odzysk nie odbywał się poza instalacjami lub urządzeniami spełniającymi określone wymagania. Jednocześnie organ wskazał, iż dopuszczalną metodą odzysku odpadów o kodzie 03 01 05 jest ich spalanie z wykorzystaniem energii cieplnej na potrzeby zakładu (proces R1 z załącznika nr 5 ustawy) pod warunkiem spełnienia wymagań prawnych dotyczących prowadzenia procesu termicznego w odpowiednich instalacjach.

Organ wskazał także, iż pomimo wniosku strony odwołującej nie mógł usunąć z akt sprawy pisma Ministra Środowiska z dnia 14 września 2005r. w sprawie wymagań dotyczących procesu termicznego przekształcania odpadów z płyt wiórowych, pilśniowych MDF i HDF, ponieważ zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a zobligowany jest dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Odmówił także przeprowadzenia dowodu w zakresie wykazania, iż jedynym paliwem służącym do uzyskania niezbędnej energii, stosowanym w kotłowni są pozostałości odpadów poprodukcyjnych powstających w zakładzie, oraz że pozostałości drewnopochodne nie są w żadnej formie poddawane obróbce przed spalaniem. W ocenie organu fakty te są mu znane bowiem zostały stwierdzone podczas kontroli i zapisane w protokole, a zatem nie wymagają dowodu.

Skargę na powyższą decyzję wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spółka F. S.A., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji, jak również utrzymanej nią w mocy decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w W. z dnia [...] lutego 2009r.

Strona skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji, że narusza jej interes prawny, poprzez błędne ustalenie, iż pozostałości płyt drewnopochodnych pochodzących z produkcji [...] stanowią odpad w rozumieniu ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r., co skutkuje koniecznością wykonania uciążliwych nakazów i obowiązków wynikających z w/w ustawy. Ponadto wskazano, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa tj.

1) art. 3 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1,6,7,8 ustawy o odpadach poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie,

2) art. 6,7,9,11,77 §1, 80 i 107§1 k.p.a, poprzez niedopełnienie obowiązków spoczywających na organie

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca zarzuciła organowi odwoławczemu, iż nie odniósł się do jej zarzutu zawartego w odwołaniu, że spalany w kotłowni materiał stanowi pozostałość poprodukcyjną. Spółka nie pozbywa się go ani też nie zamierza się pozbyć, a więc materiał ten nie stanowi odpadu w rozumieniu przywołanych jako podstawa prawna wydania decyzji art. 3 ust. 1 ustawy o odpadach. Zarzucono organowi, że pominął jako dowód pismo Ministra Środowiska z dnia 3 listopada 2005r. z którego wynika, iż zakwalifikowanie danej substancji jako odpadu powinno następować dopiero wówczas, gdy po przejściu całego procesu produkcyjnego dla danej instalacji stanowi ona pozostałość procesową, której prowadzący instalację zamierza i powinien się pozbyć. W ocenie skarżącego nieuzasadnione jest traktowanie przez organ na równi z odpadem pozostałości, które są dalej przetwarzane w stosowanym przez fabrykę całościowym procesie produkcyjnym i stanowią źródło tańszej energii, niezbędnej do prowadzenia przez skarżącego zasadniczej działalności. Skoro więc pozostałości nie stanowią odpadu, to orzekające w sprawie organy nie mogły zastosować w stosunku do skarżącego art. 13 ustawy o odpadach, a tym samym rażąco naruszyły prawo.

Skarżąca spółka wskazała także, że organ pominą stanowisko Ministerstwa Środowiska zawarte w piśmie z dnia 14 lutego 2008r., zgodnie z którym trociny, zrębki i ścinki drewna, wykorzystywane w konkretnym celu w tym do produkcji energii i spełniające wymagania jakościowe mogą być traktowane jako produkt.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Odnoszą się do odpowiedzi na skargę strona skarżąca w piśmie procesowym z dnia 15 października 2009r., podtrzymała swoje stanowisko, iż zrębki, ścinki i wióry z płyt nie są odpadem tylko pozostałościami poprodukcyjnymi, które w całym procesie fabrycznym/technologicznym są wykorzystywane jako energia cieplna. Na poparcie tej tezy skarżąca przywołała Komunikat Komisji Rady i Parlamentu Europejskiego dot. odpadów i produktów ubocznych/Bruksela, 21.2.2007 KOM (2007) 59 wersja ostateczna, którego celem jest przedstawienie zestawu wskazówek dla organów dokonujących oceny klasyfikacji danego materiału jako odpadu bądź pozostałości produkcyjnej. Ocena ta winna być dokonana w oparciu o odpowiednio przeprowadzony test, którego zasady określa załącznik do w/w komunikatu. W wyniku przeprowadzenia którego organ doszedłby zdaniem skarżącej do konkluzji, iż zrębki, ścinki i wióry nie są odpadem.

Ponadto podniesiono, że z weryfikacji rocznych emisji CO2 składanych do organu I instancji wynika wprost, że rodzajem paliwa stosowanym w kotłach Spółki były poużytkowe produkty finalne i półfinalne przetwórstwa drzewnego. Weryfikacja ta traktuje te materiały jako biomasę.

Wskazano, iż sam fakt zakwalifikowania danego materiału pod kodem 03 01 05 nie świadczy o tym, że dany surowiec jest odpadem.

Podkreślono ponownie, że spółka nie pozbywa się pozostałości, tylko spala je w celu uzyskania energii. Ścinki, zręby i wióry mają zasadnicze zastosowanie w całym procesie technologicznym fabryki, ponadto jest to surowiec tańszy i bardziej ekologiczny niż węgiel.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. zwanej w dalszej części P.p.s.a. ), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Zgodnie z art. 134 ustawy Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2009r. utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w W. z dnia [...] lutego 2009r. orzekającą o wstrzymaniu działalność polegającą na prowadzeniu odzysku odpadów poprodukcyjnych w urządzeniach nie spełniających wymagań, tj. termiczne przekształcanie odpadów poprodukcyjnych, poprzez ich spalanie w kotłach energetycznych przez F. S.A. z siedzibą w O.

Badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Materialnoprawną podstawę orzekania w niniejszej sprawie stanowił art. 13 ust. 1, 6, 7, 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach z dnia (Dz. U tj. z 2007r. Nr 39 poz. 251 ze zm., zwaną w dalszej części "ustawą"), zgodnie z którym zabrania się odzysku lub unieszkodliwiania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami spełniającymi określone wymagania. W razie niedopełnienia przez posiadacza odpadów, prowadzącego odzysk lub unieszkodliwianie odpadów, powyższego obowiązku inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu tej działalności. Postępowanie w sprawie wydania decyzji wszczyna się zaś z urzędu.

Z akt sprawy wynika, iż postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte przez organ Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w W., wobec ustalenia, w następstwie przeprowadzonej przez ten organ w dniach 11 i 29 grudnia 2008r. w F. SA, kontroli, że w eksploatowanych przez zakład kotłach energetycznych przystosowanych do spalania węgla kamiennego prowadzony jest proces termicznego przekształcania odpadów poprodukcyjnych powstających przy produkcji [...] tj. pozostałości płyt wiórowych, płyt MDF, płyt pilśniowych HDF i lakierowanych HDF. Potwierdzono także, że podmiot nie posiada uregulowanego stanu formalno-prawnego w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń do powietrza oraz, że instalacja w której spalane są odpady poprodukcyjne nie spełnia wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 marca 2002r. w sprawie wymagań dotyczących prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów (Dz. U. Nr 37, poz. 339 z późn. zm.). Wskazano, że podmiot posiada decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2002r. udzielającą pozwolenia na wytwarzanie odpadów z terminem obowiązywania do dnia 31 października 2012r., w której w pkt. 5.1 dopuszczono odzysk odpadowych trocin kod (03 01 05) na drodze termicznego przekształcania z wykorzystaniem energii, jednakże jako miejsce odzysku wskazany został kocioł wodny typu B., który jest zdemontowany. W oparciu o powyższe ustalenia orzekające w sprawie organy wydały zaskarżone decyzje.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie strona skarżąca podniosła, że nie zgadza się ze stanowiskiem organu, uznającym pozostałości płyt drewnopochodnych pochodzących z produkcji [...] za odpad w rozumieniu ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r..

Zdaniem strony skarżącej są to pozostałości poprodukcyjne, które spółka wykorzystuje w dalszym procesie produkcyjnym poprzez spalanie w kotłowni w celu uzyskania energii. Ścinki, zręby i wióry mają zasadnicze zastosowanie w całym procesie technologicznym fabryki, ponadto jest to surowiec tańszy i bardziej ekologiczny niż węgiel. Spółka F. S.A. nie pozbywa się zatem tegoż materiału, ani też nie zamierza się go pozbyć, tym samym nie stanowi on odpadu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii określonych z załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany.

Jednocześnie skarżąca na potwierdzenie swojego stanowiska przywołała Komunikat Komisji Rady i Parlamentu Europejskiego dot. odpadów i produktów ubocznych/Bruksela, 21.2.2007 KOM (2007) 59 wersja ostateczna, którego celem jest przedstawienie zestawu wskazówek dla organów dokonujących oceny klasyfikacji danego materiału jako odpadu, bądź pozostałości produkcyjnej, odniesienie się do którego w jej ocenie doprowadziłoby organ do konieczności uznania stanowiska prezentowanego przez stronę skarżącą.

Odnosząc się do podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów Sąd uznał, iż nie zasługują one na uwzględnienie.

Analiza akt sprawy w tym przede wszystkim ustaleń zawartych w podpisanym przez przedstawiciela strony skarżącej protokole kontroli z dnia 29 grudnia 2008r.(k-3 akt administracyjnych) oraz wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego dla strony skarżącej wskazuje, iż podstawowym zakresem działalności Spółki jest produkcja [...] z płyt wiórowych laminowanych i okleinowych, płyt pilśniowych i blatów postformingowych. Dostarczane do zakładu płyty poddawane są obróbce (cięcie na odpowiednie wymiary, wywiercanie, frezowanie, oklejanie). Elementy składowe [...] są pakowane do opakowań kartonowych a następnie przekazywane do magazynu. W zakładzie istnieje kotłownia wyposażona w [...] kotły energetyczne, która pracuje na cele centralnego ogrzewania hal produkcyjnych i pomieszczeń biurowych oraz potrzeby c.w.u. Kotły te przystosowane do spalania węgla kamiennego, niemniej jednak kontrola wykazała, iż strona skarżąca spala w nich część materiałów, jakie powstają podczas produkcji [...], pozostałą zaś ich część przekazuje firmom zajmującym się odbiorem odpadów.

Powyższe ustalenia w ocenie Sądu nie potwierdzają zatem stanowiska strony skarżącej, iż ścinki, zręby i wióry, wytwarzane w toku procesu produkcji [...] mają zasadnicze zastosowanie w całym procesie technologicznym fabryki. Przedmiotem działalności spółki jest produkcja [...]. Sporne materiały jakie powstają w wyniku tej produkcji, nie są przez skarżącą wykorzystywane jako surowiec w dalszej produkcji. Po wyprodukowaniu [...] stają się zbędne i spółka pozbywa się ich. Części z nich skarżąca spala, we własnej kotłowni, traktując jako tańszy niż węgiel opał. Pozostałą zaś część jako odpad o kodzie 03 01 05 odbierają specjale formy zajmujące się odbiorem odpadów. Wbrew stanowisku skarżącej w sprawie spełniona została więc przesłanka określona w art. 3 ust. 1 ustawy. Podkreślić przy tym należy, że spalanie nie odbywa się w specjalnie do tego przystosowanych kotłach, w ramach specjalnie zaprojektowanego na te potrzeby ciągu technologicznego, tylko w kotłach, które zgodnie z ich przeznaczeniem miały być opalane węglem.

Stanowisko organu co do uznania spornych materiałów za odpad w ocenie Sądu znajduje zatem oparcie w przepisach prawa. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów, odpady z przetwórstwa drewna oraz produkcji płyt mebli, masy celulozowej, papieru i tektury znajdują się w grupie 3. Trociny, wióry, ścinki, płyta wiórowa i fornir inne niż zawierające substancje niebezpieczne sklasyfikowane są pod kodem 03 01 05. Stosownie do art. 9 ustawy odpady powinny być w pierwszej kolejności poddane odzyskowi lub unieszkodliwieniu w miejscu ich powstania. Pod pojęciem odzysku zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt. 9 ustawy rozumie się wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystanie, określone w zał. nr 5 do ustawy. W załączniku pod pozycją R 1 wskazuje się jako proces odzysku wykorzystanie odpadu jako paliwa lub innego środka wytwarzania energii. Z procesem tym mamy zaś do czynienie wówczas gdy wytworzona w drodze termicznego przekształcania odpadów (tj. spalania odpadów przez ich utlenianie) energia jest wykorzystywana poza procesem termicznego przekształcania odpadów. Dopuszczalną metodą odzysku odpadów o kodzie 03 01 05 jest ich spalanie z wykorzystaniem energii cieplnej na potrzeby zakładu.

Skoro zatem strona skarżąca dokonuje odzysku odpadów w drodze ich termicznego przekształcania, to zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy winna to czynić w instalacjach lub urządzeniach spełniających określone wymagania. Wymagania te określa zaś rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów (Dz. U. Nr 37, poz. 339 z późn. zm.). Analiza akt spawy potwierdza zaś okoliczność, iż strona skarżąca dokonywała odzysku odpadów w drodze ich spalania w urządzeniach/ instalacji nie spełniających wymogów określonych w/w przepisami. Co skutkowało wydaniem zaskarżonych decyzji.

Odnosząc się do przedłożonego przez stronę skarżącą Komunikatu Komisji Rady i Parlamentu Europejskiego dot. odpadów i produktów ubocznych/Bruksela, 21.2.2007 KOM (2007) 59, Sąd uznał, iż okoliczność nieprzeprowadzenia przez organ wskazanego w nim testu, nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W pkt. 3.4.2 Komunikatu zwraca się bowiem uwagę, iż metoda unieszkodliwiania danego materiał jest standardową metodą unieszkodliwiania odpadów. W szczególności brak jest sposobu rozróżnienia pomiędzy spalaniem paliwa, jako produktu i spalaniem odpadów na podstawie metody unieszkodliwiania.

Spalana część wytworzonych przez skarżącą ścinek, zrębów i wiór, wbrew prezentowanemu przez nią stanowisku nie jest jednak produktem mogącym być uznanym za paliwo. Materiały te nie są bowiem uznawane za paliwo w świetle § 5 ust. 6 i 7 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U tj. z 2005r. Nr 260 poz. 2181 ze zm.). Zdaniem zatem Sądu słusznie wskazał organ odwoławczy, iż stanowi on odpad, a nie produkt uboczny, którego fabryka pozbywa się częściowo spalając w zakładowej kotłowni. Za taką formą pozbywania się niniejszego odpadu przez stronę skarżącą w głównej mierze przemawiają zaś racje ekonomiczne, na co zwraca uwagę sama strona skarżąca.

Ponadto w pkt. 4 załącznika do w/w Komunikatu wskazuje się jako przykład wykorzystania trocin, odłamków drewna i ścinki z nieobrobionego drewna, jakie powstają na skutek pracy tartaków lub w przypadku wtórnych operacji, takich jak produkcja mebli, palet i opakowań, wraz z pierwotnym produktem-ciętym drewnem. Elementy te są następnie wykorzystywane jako surowiec do produkcji płyt drewnopochodnych. Zgodnie z Komunikatem zbędne materiały z pierwotnego procesu produkcyjnego lub materiały wymagające tylko kosmetycznych zmian, które są zasadniczo podobne do produktu pierwotnego tj. masa kauczukowa, mieszanka wulkanizacyjna wióry i elementy z korka, resztki z tworzyw sztucznych mogą być uznane za produkty uboczne, gdy zostaną bezpośrednio wykorzystane w pierwotnym procesie produkcyjnym lub innym procesie produkcyjnym, w którym wykorzystanie jest również pewne.

Pozostałości płyt drewnopochodnych (ścinek, zrębów itp.) wyprodukowane przez stronę skarżącą wbrew stanowisku przez nią prezentowanym nie są jednak wykorzystywane przez nią w pierwotnym procesie (produkcja [...]), ani w innym procesie produkcyjnym zintegrowanym. Materiały te nie znajdują bowiem zastosowania jako surowiec, który wykorzystywany jest do produkcji. Po wyprodukowaniu [...], jak wskazano na wstępie stają się dla skarżącej zbędne, nie wykorzystuje ich ponownie w produkcji. Wbrew stanowisku skarżącej, pozbywa się ona spornych pozostałości. Czyni to w ten sposób, iż część spala w zakładowej kotłowni, część zaś oddaje firmom zajmującym się odbiorem odpadów.

Na rozpoznanie niniejszej sprawy nie mogły mieć także wpływu podnoszone przez skarżącą okoliczności wskazujące, iż w wyniku wydania kontrolowanej przez Sąd decyzji spółka zmuszona będzie wykorzystywać do spalania węgiel, co przyczyni się do wzrostu emisji CO2. Kwestia dopuszczalnych emisji nie jest bowiem przedmiotem rozstrzygania w niniejszej sprawie.

Jako kontr dowód dla uznania zrębków, ścinek i wiórów wyprodukowanych przez skarżącą za odpad nie może także służyć decyzja Wojewody [...] z dnia [...] maja 2006r. udzielająca skarżącej zezwolenia do 31 grudnia 2014 r. na uczestnictwo we wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji z instalacji elektrociepłowni, eksploatowanej na terenie zakładu, która zdaniem skarżącej wydana zostaną w oparciu o wniosek określający, iż w kotłach spalane będą m. in. trociny płyt oraz większe fragmenty płyt. Z treści przedmiotowej decyzji wynika, wprawdzie, iż jako rodzaj głównego paliwa organ wskazał biomasę. Zgodnie jednak z wprawdzie, iż jako rodzaj głównego paliwa organ wskazał biomasę. Zgodnie jednak z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 stycznia 2006r. w sprawie sposobu monitorowania wielkości emisji substancji objętych wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji (Dz. U Nr 16, poz. 124), któro stanowiło jedną z podstaw wydania w/w decyzji, pod pojęciem czystej biomasy rozumie się między innymi odpady z wytwarzania materiałów drewnopochodnych. Spalanie odpadów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy winno odbywać się w instalacjach lub urządzeniach spełniających określone wymagania.

Reasumując Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja jest zgodna z przepisami prawa materialnego, nie narusza również wskazanych przez stronę skarżącą w skardze przepisów k.p.a tj. art. 6,7,9,11,77 §1, 80 i 107§1, w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo i postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) orzekł jak w sentencji.