Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Asesor WSA Kamila Karwatowicz (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 3 listopada 2021 r. sprawy ze skargi Prezydenta Miasta na decyzję Wojewody z dnia [...]r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r., znak: [...], II. uchyla postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] r., znak: [...] w części dotyczącej nałożenia przez organ I instancji na inwestora obowiązku uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miasta zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą, III. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej Prezydenta Miasta kwotę 980 zł (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r., znak: [...] Prezydent Miasta, po rozpatrzeniu wniosku R. sp. z o.o. (dalej jako Spółka R., inwestor), działając na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zm., dalej jako P.b.) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej jako k.p.a.) i art. 91, art. 92 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 920), odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] – budynki [...] na działce nr [...].

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż w dniu 8 kwietnia 2020r. inwestor - Spółka R. wystąpił z wnioskiem o pozwolenie na budowę zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] na działce nr [...]. Postanowieniem nr [...], z dnia [...] maja 2020r., wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 P.b. organ nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia złożonych dokumentów. W dniu 26 listopada 2020r. inwestor złożył pismo z odpowiedzią na postanowienie i 4 egz. projektu budowlanego. Po sprawdzeniu uzupełnionych dokumentów organ stwierdził, że inwestor wypełnił obowiązek tylko częściowo, a nieprawidłowości z przedłożonego do zatwierdzenia projektu budowlanego nie zostały usunięte.

Wniosek, zgodnie z w/w postanowieniem został skorygowany przez inwestora w zakresie prawidłowego wskazania celu i nazwy zamierzenia, w którym wskazał, iż zamiarem inwestora jest zmiana decyzji Prezydenta Miasta nr [...] z [...] stycznia 2014r., którą zatwierdzony został zamienny projekt zagospodarowania terenu osiedla mieszkaniowego przy ul. [...] na działkach nr [...] oraz uzyskanie pozwolenia na budowę budynków [...] do realizacji na działce nr [...]. W projekcie budowlanym wskazano działki, na których zagospodarowanie terenu ulega zmianie tj. działki drogowe nr [...]. Organ wskazał, iż inwestor przedłożył wymagane oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dla wszystkich trzech działek inwestycji nr [...]. Przedłożył opinię geotechniczną, dokumentację badań podłoża gruntowego i projekt geotechniczny tj. dokumenty właściwe dla obiektu drugiej kategorii geotechnicznej i prostych warunków gruntowych zgodnie z § 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadowienia obiektów budowlanych.

Następnie organ podał, że inwestor był zobowiązany do określenia parametrów inwestycji pod kątem zapisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a w przypadku takiej konieczności do przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla inwestycji. Do projektu została dołączona decyzja Prezydenta Miasta nr [...], z dnia [...] lipca 2018r. o środowiskowych uwarunkowaniach, która jak zauważył organ dotyczy jedynie zabudowy mieszkaniowej natomiast w projekcie brak odniesień do wymienionego rozporządzenia w zakresie budowy parkingów na osiedlu.

Odnośnie nałożonego na inwestora obowiązku uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miasta, zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą, organ stwierdził, iż inwestor nie przedłożył takiego uzgodnienia.

Ponadto organ stwierdził, iż nowo projektowane miejsca postojowe powinny, zgodnie z postanowieniem z [...] maja 2020 r. zostać zwymiarowane w celu sprawdzenia zgodności z obecnie obowiązującymi w tym zakresie warunkami technicznymi zawartymi w § 21 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wymagana szerokość miejsc parkingowych wynosi 2,5m, natomiast w projekcie zagospodarowania terenu zatwierdzonym decyzją nr [...] z [...] stycznia 2014r. miejsca miały szerokość 2,3m zgodnie z obowiązującymi w tym czasie przepisami. W przedłożonym zamiennym projekcie zagospodarowania terenu nie podano szerokości projektowanych miejsc parkingowych.

Zdaniem organu inwestor był zobowiązany również do zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych dla projektowanej inwestycji. Obowiązujący na terenie inwestycji miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego osiedla [...], dla terenu przy ul. [...] uchwalony uchwałą Rady Miasta nr Vlll.84.2011 z dnia 29 marca 2011 r. zakłada wykonanie co najmniej jednego miejsca postojowego przypadającego na jeden lokal mieszkalny i jednego miejsca na 30m2 powierzchni użytkowej usług.

Jak podał organ, na terenie całego osiedla obejmującego budynki [...], w których zaprojektowano 679 mieszkań i 4 lokale biurowe plan wymaga wykonania łącznie 686 miejsc parkingowych. Projekt budowlany zamienny zakłada realizację 696 miejsc. Organ stwierdził, iż taka ilość miejsc spełnia założenia przyjęte w miejscowym planie. Projektując inwestycję należy wziąć pod uwagę także przepisy zawarte w warunkach technicznych. Zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zagospodarowując działkę budowlaną należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Osiedle przy ul. [...] zostało już w przeważającej części zrealizowane. Budynki [...] stanowią ostatni etap tej inwestycji. Zdaniem organu z dotychczasowego funkcjonowania istniejącej już części osiedla wynika, że rzeczywiste potrzeby w zakresie liczby miejsc parkingowych są większe niż zakłada plan miejscowy. Jak zauważył organ, w projekcie budowlanym nie dokonano analizy ilości miejsc parkingowych zapewniającej właściwą obsługę osiedla, tymczasem dla zagwarantowania prawidłowej obsługi osiedla inwestor powinien zapewnić wykonanie 1,5 miejsca parkingowego przypadającego na jeden lokal mieszkalny.

Zgodnie z postanowieniem z [...] maja 2020 r., zdaniem organu, inwestor powinien również wykazać, że dla każdego lokalu mieszkalnego i użytkowego zapewniono co najmniej jedno samodzielne miejsce parkingowe. W garażu podziemnym budynków [...] zaprojektowano 84 miejsca parkingowe z czego 38 są to miejsca zależne usytuowane jedno za drugim. Realizacja miejsc zależnych powoduje, że liczba samodzielnych miejsc, które można przyporządkować poszczególnym lokalom jest mniejsza niż liczba lokali, co również jest powodem trudnej sytuacji parkingowej na częściowo już funkcjonującym osiedlu. Organ wyjaśnił, że choć przepisy prawa nie zakazują realizacji miejsc postojowych zależnych - podwójnych, czyli miejsc na dwa pojazdy, to jednak miejsce podwójne w praktyce nie oznacza tego samego co dwa miejsca. Na miejscach podwójnych możliwości parkowania są ograniczone. Gdy zajęte jest stanowisko przy drodze manewrowej, dojazd do drugiego miejsca nie jest możliwy. Takie rozwiązanie powoduje, że np. w hali garażowej w budynkach [...] dostępnych jest 65 miejsc parkingowych a nie 84.

Odnośnie odpowiedzi na punkt postanowienia dotyczący udziału lokali mieszkalnych dostępnych dla osób niepełnosprawnych, organ wskazał, że inwestor zapewnił, że wszystkie lokale w budynkach mają dostęp dla osób niepełnosprawnych, przy czym w klatkach schodowych [...] mieszkania znajdujące się na kondygnacji parteru dostępne są za pomocą schodołazu. Organ zwrócił jednak uwagę, iż w projekcie budowlanym brak jest danych dotyczących tego urządzenia tj. rysunku i wskazania miejsca ewentualnego montażu urządzenia oraz opisu w jaki sposób zapewniona będzie jego dostępność dla osób niepełnosprawnych.

W związku z nieusunięciem wskazanych w postanowieniu nieprawidłowości w wyznaczonym terminie, zgodnie z art. 35 ust. 3 P.b. organ orzekł o odmowie uwzględnienia wniosku inwestora.

Od decyzji tej odwołanie wniosła Spółka R. zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie w całości i zatwierdzenie projektu budowlanego oraz wydanie pozwolenia na budowę, jak również dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów na okoliczność uzależnienia wydania uzgodnienia włączenia drogi do ruchu drogowego spowodowaną zmianą zagospodarowania terenu od zawarcia umowy z zarządcą dróg o współfinansowanie przedsięwzięcia planowanego przez organ. Skarżący zarzucił decyzji Prezydenta Miasta naruszenie art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy P.b. w związku z art. 35 ust. 3 w związku z art. 16 ustawy o drogach publicznych, naruszenie § 18 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, naruszenie art. 6, art. 8 § 1 i § 2, art. 9, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.

Decyzją znak [...] z dnia [...] marca 2021 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Wojewoda uchylił w całości decyzję z dnia [...] grudnia 2020r., znak: [...] Prezydenta Miasta oraz na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, i art. 36 P.b. zatwierdził projekt budowlany i udzielił Spółce R. pozwolenia na budowę inwestycji pn. ,,Zespół zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] - budynki nr [...], działka nr ewid. [...], wraz z zamiennym zagospodarowaniem terenu dla działek nr ewidencyjny [...]".

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż decyzja Prezydenta Miasta była na przestrzeni lat wielokrotnie zmieniana. W przedmiotowym postępowaniu zmiana ta dotyczy uzyskania pozwolenia na budowę budynków [...] do realizacji na działce nr [...] oraz zmiany zagospodarowania terenu dla działek nr ewidencyjny [...].

Wojewoda wskazał, iż w przedmiotowej sprawie Prezydent Miasta postanowieniem z dnia [...] maja 2020r. nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia dokumentacji, a następnie uznał, że inwestor nie wywiązał się w pełni z tego postanowienia. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji dotyczy to przedłożenia wadliwej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, braku uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miasta zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia drogi do ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą, oraz zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych. Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym argumenty odwołania, Wojewoda uznał zarzuty w tym zakresie za niezasadne.

Wojewoda wskazał, iż inwestor przedłożył ostateczną decyzję Prezydenta Miasta znak: [...] z dnia [...] lipca 2018r., którą organ stwierdził brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie osiedla mieszkaniowego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą przy ul. [...] na dz. nr [...]. Według Wojewody zasadnie podniesione zostało w odwołaniu, iż - wbrew twierdzeniu organu I instancji - ww. decyzja obejmuje swoim zakresem nie tylko zabudowę mieszkaniową, ale również parkingi. Wskazane zostało to w sposób wyraźny w uzasadnieniu tej decyzji (pkt 1 litera a, litera d), gdzie mowa jest między innymi o tym, że planowane przedsięwzięcie polega na budowie dwóch nowych budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z parkingami podziemnymi oraz miejscami parkingowymi.

Ponadto Wojewoda podzielił stanowisko odwołującej w zakresie spełnienia wymagań dotyczących zapewnienia wymaganej ilości miejsc postojowych. Warunek ten określony został w obowiązującym na terenie objętym wnioskiem miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą Rady Miasta nr Vlll.84.2011 z dnia 29 marca 2011 r. i przewiduje wykonanie co najmniej jednego miejsca postojowego przypadającego na jeden lokal mieszkalny i jednego miejsca na 30m2 powierzchni użytkowej usług. Na terenie całego osiedla zaprojektowano 679 mieszkań i 4 lokale biurowe, zatem wymagane jest zapewnienie 686 miejsc parkingowych. Jak podał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ I instancji projekt budowlany zamienny zakłada realizację 696 miejsc, a taka ilość spełnia założenia przyjęte w miejscowym planie. Prezydent Miasta wskazał jednak jednocześnie, iż nie został spełniony warunek określony w § 18 ust. 1 rozporządzenia o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wojewoda podzielił stanowisko skarżącego, iż wobec spełnienia wymogów określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz braku dowodów na twierdzenie, że rzeczywiste potrzeby w zakresie liczby miejsc parkingowych są większe niż zakłada plan miejscowy, nie ma podstaw do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę.

Następnie organ odwoławczy stwierdził, iż zaprojektowanie pewnej ilości miejsc postojowych zależnych (podwójnych) istotnie może budzić pewne wątpliwości, jednakże brak jest przepisów prawa, które stanowiłyby podstawę do odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego zawierającego takie rozwiązania.

Odnośnie zarzutu dotyczącego braku uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miasta zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia drogi do ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą Wojewoda podzielił stanowisko odwołującego, wskazujące, że zgodnie z art. 17 pkt 6 lit. b) tiret trzecie ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego występuje miedzy innymi o uzgodnienie projektu planu z właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę oraz wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień. Zamierzenie inwestora spełnia wymogi wskazane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który zgodnie ze wskazanym powyżej przepisem powinien być uzgodniony z zarządcą drogi na etapie projektowania i nawiązuje dostępem do istniejących zjazdów i infrastruktury, nie wymaga dalszych uzgodnień. Na działkach objętych wnioskiem o pozwolenie na budowę obowiązują ustalenia ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Projekt budowlany w zakresie obsługi komunikacyjnej, na której ma powstać planowane zamierzenie inwestycyjne, jest zgodny z ustaleniami tego planu. Tym samym Wojewoda stwierdził, że brak było podstaw, aby organ i instancji nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia uzgodnienia zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 3 P.b. w związku z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

Badając zgodność zamierzenia inwestycyjnego, na podstawie art. 35 ust. 1 P.b., organ stwierdził, iż wniosek w całości spełnia wymogi tej ustawy.

Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wniósł Prezydent Miasta, domagając się jej uchylenia w całości. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie:

1. art. 35 ust. 3 u.d.p. przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że uzgodnienie z zarządcą drogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłącza zastosowanie art. 35 ust. 3 tej ustawy na etapie postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę , podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku przeciwnego,

2. art. 35 ust. 3 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 lit. a w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 2 P.b. w zw. z art. 35 ust. 3 u.d.p. przez ich niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uchylenie decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] lipca 2019 r. i postanowienia z dnia [...] marca 2019 r. w części dotyczącej obowiązku uzgodnienia, podczas gdy zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 3 P.b. pozwolenie na budowę może zostać wydane p uprzednim uzyskaniu przez inwestora wymaganych przepisami szczególnymi uzgodnień i opinii innych organów, a za taki przepis szczególny należy uznać art. 35 ust. 3 u.d.p.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że legitymację do wniesienia skargi w niniejszej sprawie wywodzi z faktu, że jest zarządcą drogi położonej w [...], a jednocześnie jest właścicielem nieruchomości na której znajdują się te drogi. Skarżący powołał się na przepis art. 28 ust. 2 P.b. wskazując, że w rozpatrywanej sprawie organ nie ustalił obszaru oddziaływania projektowanej inwestycji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie, w całości podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Na wezwanie Sądu, przy piśmie z dnia [...] czerwca 2021 r. Prezydent Miasta przedłożył do akt sprawy wypis z rejestru gruntów, z którego wynika ,że działka nr [...], działki nr [...] stanowią własność Gminy [...].

W piśmie procesowym z dnia [...] czerwca 2021 r. pełnomocnik reprezentujący Spółkę R. wniósł o jej oddalenie. W pierwszej kolejności jednak zwrócił uwagę na brak jego zdaniem legitymacji przysługującej skarżącemu do wniesienia skargi, stwierdzając, iż skarga złożona przez organ postępowania, który w pierwszej instancji orzekał w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna. Skarżący - niezależnie od tego jaką rolę we wskazanym powyżej zakresie przyjmie - dalej pozostaje organem I instancji, który za pomocą odpowiednich jednostek realizuje nałożone na niego zadania.

Ponadto za nieuzasadnione uznał uzależnianie wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę przez skarżącego od uzgodnienia ze skarżącym - zarządcą drogi zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą.

Wskazał również, że w skardze złożonej w niniejszej sprawie skarżący w żaden sposób nie wskazał z jakich przyczyn w jego ocenie takie uzgodnienie powinno być wymagane, jedynie powołując się na fakt, że uzgodnienia takiego brak, ponieważ sam skarżący zaniechał jego wydania. Skarżący nie wykazał wyjątkowych okoliczności, które wymagają takiego uzgodnienia, czy grożącego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym wywołanego inwestycją.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Na wstępie wyjaśnić należy, iż sprawa niniejsza rozpoznana została w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 119 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. 2019, poz. 2325 z późn. zm.) zwana dalej p.p.s.a. Zgodnie z treścią tego przepisu sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. Prezydent Miasta wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 § 2 p.p.s.a., a organ oraz uczestnik postępowania nie wnieśli o przeprowadzenie rozprawy.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. Dz. U. 2019, poz. 2167) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z art. 3 p.p.s.a. wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Przeprowadzone w wyżej określonych ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało zbadać kwestię legitymacji skargowej Prezydenta Miasta, który orzekał w badanym postępowaniu administracyjnym jako organ I instancji wydając w.w. decyzję z dnia [...] grudnia 2020 r. W orzecznictwie sądowym oraz w literaturze ukształtowany jest pogląd zgodnie z którym organ administracji publicznej, który z mocy przepisów prawa został powołany do rozstrzygania sprawy w pierwszej instancji nie ma uprawnienia do kwestionowania, w trybie wniesienia skargi do sądu administracyjnego, rozstrzygnięcia wydanego przez organ II instancji (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 19 maja 2003 r. sygn. akt OSP 1/03). Podobnie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 października 2009 r. sygn. akt K 32/08. Trybunał orzekł, że art. 33 i art. 50 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi są zgodne z art. 165 Konstytucji RP, również przy takiej interpretacji, która odmawia jednostkom samorządu terytorialnego prawa do uczestniczenia w postępowaniu sądowo - administracyjnym oraz prawa do wnoszenia skarg do sądów administracyjnych, w sytuacji, w której organ danej jednostki rozpatrywał sprawę administracyjną i wydał decyzję administracyjną w pierwszej instancji. W wyrokach z dnia 18 czerwca 2019 r. sygn. akt II OSK 1125/19 oraz z dnia 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt II OSK 717/19 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził stanowisko, zgodnie z którym "wykluczenie gminy z kręgu stron postępowania administracyjnego, w którym organ wykonawczy gminy wydał decyzję w pierwszej instancji (jako wójt, burmistrz, prezydent miasta albo - w przypadku prezydentów miast na prawach powiatu - jako starosta) ma swoje uzasadnienie konstytucyjne". Według prezentowanego tu poglądu powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego kompetencji do orzekania w sprawie indywidulanej w formie decyzji wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu wynikającego z prawa materialnego w postępowaniu administracyjnym.

Postanowieniem z dnia 29 października 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 309/19, na podstawie art. 269 § 1 p.p.s.a. w związku z uchwałą składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2003 r., sygn. akt OPS 1/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wystąpił o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości. Sprawa została zarejestrowana w Naczelnym Sadzie Administracyjnym pod sygnaturą II OPS 6/19. W dniu 30 listopada 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów, w sprawie sygn. akt II OPS 6/10 podjął uchwałę, w której przedstawione mu zagadnienie pozostawił bez rozpoznania. W uzasadnieniu uchwały NSA stwierdził, że na podstawie art. 100 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna wyrażona w wydanych przed 1 stycznia 2004 r. uchwałach NSA nie wiąże wojewódzkiego sądu administracyjnego rozpoznającego sprawę wszczętą przed tym dniem i nie zakończoną przed wejściem w życie ustawy p.p.s.a. Oznacza, to że tym bardziej wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany oceną prawną zawartą w uchwale NSA podjętej przed 1 stycznia 2004 r., orzekając w sprawie sądowoadministracyjnej wszczętej po wejściu w życie p.p.s.a. Sąd zauważył w konsekwencji, że wola składu orzekającego sądu administracyjnego, żeby nie podzielić stanowiska zajętego w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego podjętej przed 1 stycznia 2004 r., nie wymaga zastosowania trybu określonego w art. 269 p.p.s.a.

Zauważyć należy, że przedstawiony powyżej pogląd prawny, co do braku legitymacji skargowej organu administracji publicznej, który rozstrzygał sprawę w pierwszej instancji, sformułowany został na tle różnych stanów faktycznych, jego przedmiotem nie była jednak szczegółowa analiza konkretnej sytuacji, w której organ orzekający w pierwszej instancji występuje w podwójnej roli, czyli jako organ jednostki samorządu terytorialnego oraz jako reprezentant właściciela nieruchomości. W ocenie Sądu, w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, Prezydent Miasta ma zdolność skargową, tzn. może skutecznie wnieść skargę od decyzji Wojewody z dnia [...] marca 2021 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, ponieważ wnosząc skargę reprezentuje właściciela nieruchomości (tj. Miasto [...]), bezpośrednio przyległej do nieruchomości, której dotyczy przedmiotowa inwestycja. Badając powyższe zagadnienie należało wziąć pod uwagę fakt, że [...] jest miastem na prawach powiatu, co oznacza, że Prezydent Miasta działa w sprawie jako organ administracji pełniąc funkcję starosty, a jednocześnie podejmuje działania jako reprezentant gminy jaką jest Miasto [...], reprezentując jej interes jako właściciela nieruchomości – działki nr [...]. Zgodnie z treścią art. 80 ust. 1 pkt 1 P.b. zadania administracji architektoniczno-budowlanej wykonuje, z zastrzeżeniem ust. 4, starosta. Jednym z takich zadań jest wydawanie decyzji administracyjnych (art. 81 ust. 1 pkt 2 ), w tym decyzji o pozwoleniu na budowę. W myśl art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (DZ.U. z 2019 r. poz. 511) funkcję organu powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje prezydent miasta. W badanej sprawie decyzję w I instancji Prezydent Miasta wydawał sprawując funkcję Starosty, działał jako organ administracji jednakże nie w imieniu gminy, lecz w imieniu starostwa powiatowego. Natomiast zaskarżając decyzję Wojewody Prezydent Miasta działa wyłącznie jako reprezentant Gminy [...] o statusie miejskim, która jest właścicielem nieruchomości – w szczególności działki nr ewid. [...], bezpośrednio graniczącej z nieruchomością, na której planowana jest przedmiotowa inwestycja i której dotyczy pozwolenie na budowę oraz dalej działki nr [...]. W myśl art. 28 ust. 2 P.b. stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Wskazać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (w tym. m.in. pismo Departamentu Zarządzania Drogami Urzędu Miejskiego z dnia [...] października 2020 r.) daje podstawy do przyjęcia, że nieruchomość – działka nr [...], działki nr [...] znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu. Z całą pewnością budowa obiektów o planowanych parametrach oraz ich funkcjonowanie będą miały wpływ na natężenie ruchu na przyległych dogach publicznych. Z racji bycia właścicielem nieruchomości sąsiadującej bezpośrednio z nieruchomością, na której ma być realizowana inwestycja, będącej w obszarze oddziaływania obiektu Gmina o Statusie Miejskim (reprezentowana przez Prezydenta Miasta) jest podmiotem praw i obowiązków, tak jak każdy właściciel nieruchomości. Ma zatem podobne do innych stron postępowania prawa i interesy prawne, które podlegają ochronie. Skoro tak, to nie można odmówić mu udziału w postępowaniu, w celu ochrony swoich praw wynikających z własności nieruchomości.

Stanowisko powyższe jest również uzasadnione tym, że na mocy decyzji wydanej w I instancji Prezydent Miasta odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, natomiast zaskarżoną decyzją II instancji Wojewoda uchylił decyzję organu I instancji i orzekł merytorycznie udzielając pozwolenia na budowę i zatwierdzając projekt budowalny. W tych okolicznościach sprawy, brak legitymacji skargowej dla Prezydenta Miasta oznaczałby niemożność obrony praw Gminy o Statusie Miejskim wynikających z prawa własności działki nr ewid. [...] (podobne stanowisko - por. postanowienie NSA z dnia 14 stycznia 2021 r. sygn. akt II OSK 3425/19, postanowienie NSA z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II OSK 3270/17, postanowienie NSA z 23 kwietnia 2020 r., sygn. akt II OSK 1673/19 oraz w zakresie spraw dotyczących innych przedmiotów, ale także potwierdzające wyrażone powyżej stanowisko – postanowienie NSA z 2 lipca 2008 r., sygn. akt I OSK 607/08, wyrok WSA w Poznaniu z 14 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Po 535/20).

Wyjaśnić należy jednocześnie na marginesie, iż niezasadna była zawarta w skardze argumentacja strony skarżącej wywodząca prawo do wniesienia przedmiotowej skargi z uprawnień przysługujących Prezydentowi jako zarządy dróg. Przywołane przez stronę skarżącą na potwierdzenie tego twierdzenia orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczyło odmiennych stanów faktycznych niż w przedmiotowej sprawie, gdzie przede wszystkim Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, działał jako zarządca dróg, jednak nie był on jednocześnie organem administracji publicznej orzekającym w pierwszej instancji.

Stwierdzenie przez Sąd, że skarga była dopuszczalna pozwoliło na jej merytoryczne rozpoznanie.

Skarga okazała się zasadna, choć poza zarzutami podniesionymi w skardze wpływ na orzeczenie miały również inne uchybienia organów niepodniesione w treści skargi.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zasadniczego sporu w rozpatrywanej sprawie sprowadzającego się do kwestii wymogu uzgodnienia planowanej inwestycji z zarządcą drogi na postawie art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, w sytuacji gdy dana nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a uzgodnienie z zarządcą drogi w zakresie obsługi komunikacyjnej nastąpiło na etapie uchwalenia planu miejscowego. Zgodnie z treścią wskazanego powyżej przepisu ustawy o drogach publicznych zmianę zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, zarządca drogi uzgadnia w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą.

Rozważając powyższe zagadnienie należy zauważyć, że na etapie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uzgodnienia z zarządcą drogi prowadzone na podstawie art. 35 ustawy o drogach publicznych mają na celu ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenia zasad jego zagospodarowania (art. 15 ust. 1 pkt 1 - 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (DZ.U. z 2003 r .Nr 80 poz. 717). Na etapie uchwalania planu miejscowego nie sposób dokładne ustalić wpływ potencjalnego sposobu zagospodarowania nieruchomości na ruch drogowy, taka możliwość istnieje natomiast dopiero przy ocenie przedłożonego projektu budowlanego i zawartych w nim konkretnych rozwiązań. Dopiero na tym etapie zarządca drogi uzgadnia możliwość włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego zmianą w postaci realizacji opisanej w projekcie inwestycji, co w istocie oznacza ocenę możliwości obsługi komunikacyjnej danej nieruchomości z punktu widzenia obowiązujących przepisów oraz zadań zarządcy drogi w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na etapie uchwalania planu miejscowego, gdy ustalane było przeznaczenie terenu oraz sposób komunikowania tego terenu z drogą publiczną, nie można było ustalić konkretnych parametrów ruchu drogowego wynikających z wielkości planowanej inwestycji, stąd konieczność dokonania uzgodnień na etapie pozwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji. W wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. sygn. akt II OSK 3832/18 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał ,że wprawdzie art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych nie precyzuje na jakim etapie postępowania dotyczącego obiektu budowlanego ma nastąpić uzgodnienie z zarządcą drogi, to jednak nie jest dopuszczalna wykładnia tego przepisu zgodnie, z którą dokonanie uzgodnienia z zarządcą drogi na etapie uchwalania planu miejscowego wyłącza co do zasady konieczność uzgodnienia konkretnej inwestycji na etapie wydania pozwolenia na budowę. NSA zauważył, że art. 35 ust. 3 (w przeciwieństwie do art. 35 ust. 1, 2, 4, 5, które odnoszą się do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) stanowi regulację, która znajduje zastosowanie w momencie, gdy dochodzi do zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającego na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych (por. również wyrok NSA z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt II OSK 932/11, wyrok WSA w Kielcach z dnia 21 stycznia 221 r. sygn. akt II SA/Ke 714/20). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę powyższe stanowisko podziela w całości.

Przyjdzie zatem stwierdzić, że błędny jest wyrażony w zaskarżonej decyzji pogląd co do braku konieczności uzgodnienia przedmiotowej inwestycji przed wydaniem pozwolenia na budowę na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. Stanowisko organu II instancji w tym zakresie narusza przepis art. 35 ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.b. w zw. z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, z tego też względu zaskarżona decyzja została uchylona.

Przy czym zauważyć należy, iż organ odwoławczy stwierdzając brak podstaw do nałożenia przez organ I instancji na inwestora obowiązku przedłożenia uzgodnienia na podstawie art. 35 ust. 3 P.b. w związku z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, jedynie dał temu wyraz w uzasadnieniu decyzji, natomiast nie uchylił w tym zakresie postanowienia organu I instancji z dnia [...] maja 2020 r., pozostawiając je w mocy.

Kolejnym zagadnieniem, które należało w związku z powyższym rozważyć w sprawie była prawidłowość nałożenia na inwestora obowiązku uzgodnienia przedmiotowej inwestycji z zarządcą drogi. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 pkt 4 ustawy o drogach publicznych zarządcą dróg gminnych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). W myśl art. 19 ust. 5 tej ustawy w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych oraz dróg, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 5 ust. 2a, jest prezydent miasta. Stosownie do treści art. 21 ust. 1 zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że zarządcą dróg - ul. [...] - jest Prezydent Miasta. Swoje zadania w tym zakresie organ wykonuje za pomocą jednostki mu podległej jaką jest Departament Zarządzania Drogami Urzędu Miejskiego. W konsekwencji wskazana w postanowieniu z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] jednostka nie może być traktowana jako odrębny organ, z którą należy przeprowadzić wymagane uzgodnienia, lecz jest jednostką przy pomocy której Prezydent Miasta wykonuje swoje obowiązki określone ustawą. Wskazać zatem przyjdzie, że w niniejszej sprawie Prezydent Miasta jest właściwy zarówno do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, jak również do jej uzgodnienia na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 3 a u.p.b. w zw. z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych. W konsekwencji należy stwierdzić, że w zaistniałej sytuacji nie powstaje obowiązek uzgodnienia decyzji przez inny organ, a domaganie się od inwestora dostarczenia takiego uzgodnienia jest prawnie nieuzasadnione. Uzgodnienie, o którym tu mowa powinno być dokonane w decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty, i to w taki sposób, aby mogło zostać poddane kontroli, czy to organu odwoławczego, czy też sądu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 9 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 609/12). Z treści decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] grudnia 2020 r. nie wynika, aby organ przeprowadził wymaganą analizę pod kątem wymogów wynikających z art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

Z tych też przyczyn Sąd uchylił decyzję organu I instancji oraz postanowienie z dnia [...] maja 2020 r. w zakresie, w którym organ I instancji nałożył na stronę obowiązek uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miejskiego na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

Ponadto Sąd dostrzegł brak pełnej zgodności rozstrzygnięć organów, a przede wszystkim organu II instancji, który zaskarżoną decyzją orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielił pozwolenia na budowę, z treścią wniosku inwestora, co budzi wątpliwości co do prawidłowości interpretacji tego wniosku i prawidłowości jego realizacji. Mianowicie we wniosku z dnia [...] kwietnia 2020 r. wnioskodawca wskazał, iż dotyczy on pozwolenia na budowę nowych obiektów budowlanych dołączając 4 egzemplarze projektu budowlanego (Zespół zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] - budynki nr [...], działka nr ewid. [...], wraz z zamiennym zagospodarowaniem terenu dla działek nr ewidencyjny [...]). Następnie na podstawie postanowienia Prezydenta Miasta z dnia [...] maja 2020 r., wydanego w trybie art. 35 ust. 3 P.b. inwestor został m.in. zobowiązany do prawidłowego wskazania we wniosku celu złożenia wniosku i nazwy zamierzenia, gdyż z przedłożonych dokumentów wynika, iż zamiarem inwestora jest zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę nr [...] z [...] stycznia 2014 r. w zakresie zmiany projektu zagospodarowania terenu osiedla mieszkaniowego przy ul. [...] i uzyskanie pozwolenia na budowę budynków [...], zobowiązując dodatkowo do wskazania działek, na których zagospodarowanie terenu ulega zmianie. W odpowiedzi na w/w wezwanie w dniu 26 listopada 2020 r. inwestor złożył uzupełniony wniosek o pozwolenie na budowę zaznaczając na formularzu wniosku, iż wnosi o pozwolenie na budowę oraz o zmianę pozwolenia na budowę z dnia [...] stycznia 2014 r. Dodatkowo w piśmie z dnia [...] listopada 2020 r. inwestor opisał zakres wniosku, precyzując, iż dotyczy uzyskania pozwolenia na budowę dla budynków [...] – etap V i zmiany decyzji z [...] stycznia 2014 r. w zakresie zmiany projektu zagospodarowania terenu osiedla na działkach [...]. Następnie jednak w uzasadnieniu decyzji I instancji, jak i II instancji organy wskazały, że zamiarem inwestora w przedmiotowej sprawie jest zmiana decyzji Prezydenta Miasta nr [...] z [...] stycznia 2014 r., którą zatwierdzony został zamienny projekt zagospodarowania terenu osiedla mieszkaniowego przy ul. [...] na działkach nr [...] (zmiana zagospodarowania terenu dotyczyć miała działki nr [...]) oraz uzyskanie pozwolenia na budowę budynków [...] do realizacji na działce nr [...], podczas gdy organy w treści sentencji decyzji odniosły się wyłącznie do części wniosku dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę inwestycji. W tym zakresie organ I instancji orzekł o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, natomiast organ II instancji orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Organ II instancji wskazał dalej, że obejmuje to inwestycję: Zespół zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przy ul. [...] - budynki nr [...], działka nr ewid. [...], wraz z zamiennym zagospodarowaniem terenu dla działek nr ewidencyjny [...], pomijając przy tym objętą wnioskiem zamiennego zagospodarowania terenu działkę [...]. Natomiast brak w zaskarżonej decyzji wskazania przez Wojewodę, że decyzja ta dotyczy zmiany decyzji z dnia [...] stycznia 2014 r., jak wskazał we wniosku inwestor. Dodatkowo na pominięcie tego elementu wskazuje brak powołania przez organ odwoławczy w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji art. 36 a P.b., a wyłącznie art. 36 P.b. Zauważyć należy, iż wydanie decyzji o zmianie pozwolenia na budowę na podstawie art. 36a ust. 1 P.b. powoduje, że przestaje obowiązywać (chociaż formalnie nie zostaje uchylona) decyzja o pozwoleniu na budowę (pierwotna) a w jej miejsce wchodzi, zaczyna obowiązywać nowa decyzja (zmieniająca), która w zależności od wnioskowanych przez inwestora zmian, konsumuje (wchłania) postanowienia decyzji pierwotnej bądź całkowicie je zmienia lub też uwzględniając postanowienia decyzji pierwotnej rozszerza je o inne, nowe elementy. Stąd istotne jest uwzględnienie przez organ rozpoznający wniosek inwestora odpowiedniego trybu i zakresu żądania strony. Wskazane powyżej uchybienie poddaje wątpliwości rozpoznanie przez organy w całości wniosku inwestora, pozostawiając w istocie bez rozpoznania część tego wniosku dotyczącą zmiany decyzji z [...] stycznia 2014r.

Dodatkowo zwrócić należy uwagę, iż Wojewoda orzekając w przedmiocie uchylenia decyzji organu I instancji i zatwierdzenia projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, nie odniósł się do wszystkich elementów wskazanych w decyzji organu I instancji jako stanowiących podstawę do orzeczenia o odmowie uwzględnienia wniosku inwestora. Organ odwoławczy odniósł się do podniesionego w decyzji z [...] grudnia 2020 r. braku usunięcia nieprawidłowości dotyczących: przedłożenia wadliwej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miasta zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia drogi do ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą, oraz zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych. Natomiast organ I instancji w decyzji z [...] grudnia 2020 r. dodatkowo wskazał jeszcze na brak podania w przedłożonym zamiennym projekcie zagospodarowania terenu szerokości projektowanych miejsc parkingowych oraz brak danych w projekcie budowlanym dotyczących urządzenia tzw. schodołazika, zapewniającego dostępność dla osób niepełnosprawnych.

Odnośnie podniesionych przez organ I instancji w decyzji z [...] grudnia 2020 r. nieprawidłowości w zakresie przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczącej jedynie zabudowy mieszkaniowej wskazać należy, iż decyzja Prezydenta Miasta z [...] lipca 2018 r. o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczy nie tylko zabudowy mieszkaniowej, ale również budowy parkingów na osiedlu (str. 20b i 20 c w/w decyzji – w punkcie rodzaj i charakterystyka przedsięwzięcia pkt 1 litera a, litera d). W decyzji tej mowa jest między innymi o tym, że planowane przedsięwzięcie polega na budowie dwóch nowych budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z parkingami podziemnymi oraz miejscami parkingowymi.

W kwestii zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych wskazać należy po pierwsze, iż w uzasadnieniu decyzji z [...] grudnia 2020 r. organ nieprecyzyjnie posłużył się ilością miejsc parkingowych, gdyż po pierwsze podał łączną ilość tych miejsc dotyczącą całego osiedla, bez odniesienia do planowanej inwestycji. Po drugie zaś w zakresie ilości tzw. miejsc zależnych, kwestionowanych przez organ I instancji, organ niejednoznacznie określił ich ilość, raz bowiem podał, że jest ich 38, a następnie wskazał, iż w hali garażowej to 19 miejsc zależnych (84 minus 65). Powyższe wskazuje na brak jednoznacznie ustalonego przez organ stanu faktycznego w tym zakresie, co uniemożliwia dokonanie właściwej oceny. Ponadto organ niekonsekwentnie i niejednoznacznie wskazał najpierw na nałożenie obowiązku zapewnienia 1,5 miejsca parkingowego, mimo, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakłada wykonanie co najmniej jednego miejsca postojowego na jeden lokal mieszkalny i jednego miejsca na 30 m2 powierzchni użytkowej, ale dalej odnosząc się do miejsc zależnych organ wskazał już na konieczność zapewnienia dla każdego lokalu mieszkalnego i użytkowego co najmniej jednego samodzielnego miejsca parkingowego.

W zakresie szerokości projektowanych miejsc parkingowych wskazać należy, iż jak podniósł inwestor w treści odwołania (str. 6) szerokość ta została podana w projekcie. Ponadto jak słusznie zauważył inwestor organ przy nasuwających się wątpliwościach powinien poinformować stronę o konieczności sprecyzowania w w/w zakresie zgodnie z art. 9 oraz art. 79a k.p.a.

Odnośnie nałożenia na inwestora w postanowieniu z [...] maja 2020 r. obowiązku dotyczącego udziału lokali mieszkalnych dostępnych dla osób niepełnosprawnych i zakwestionowania przez organ wskazanego przez inwestora schodołazika, z uwagi na brak danych dotyczących tego urządzenia, wskazać należy, iż w istocie wezwanie zawarte w postanowieniu z [...] maja 2020 r. dotyczyło podania przez inwestora informacji o udziale lokali mieszkalnych dostępnych dla osób niepełnosprawnych i szczegółowego opisu możliwości dostępu do budynku dla osób niepełnosprawnych. W tym zakresie inwestor udzielił organowi odpowiedzi. W tych okolicznościach organ stwierdzając brak wystarczająco precyzyjnego opisu powinien stronę poinformować o tym zgodnie z art. 9 oraz art. 79a k.p.a. Dodać należy także, iż wezwanie, o którym mowa w art. 35 ust. 3, P.b. musi być na tyle precyzyjne, aby zakres wymaganych czynności nie budził wątpliwości, a inwestor miał możliwość takiemu wezwaniu zadośćuczynić. Kwestia ta ma istotne znaczenie, jeżeli zważy się na konsekwencję niezastosowania się do wezwania organu, którą jest odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Nakładając na inwestora obowiązek usunięcia naruszeń w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 P.b., organy powinny mieć bowiem na uwadze, że celem postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę nie jest znalezienie podstaw do odmowy udzielenia pozwolenia, ale takie procedowanie, aby w efekcie postępowania przedstawiony przez inwestora projekt budowlany był prawidłowy i mógł zostać zrealizowany. Takie rozumienie roli postępowania administracyjnego prowadzonego w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę oznacza, że organ obowiązany jest dołożyć wszelkich starań, aby wesprzeć inwestora, po spełnieniu przewidzianych prawem warunków, w jak najszybszym zrealizowaniu przysługującego prawa do zabudowy (zob. A. Ostrowska [w:] Prawo budowlane. Komentarz, wyd. III, red. A. Gliniecki, Warszawa 2016, art. 35).

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w piśmie procesowym uczestnika postępowania, zgodzić należy się, iż w istocie skarga zawiera pewne błędy i omyłki nie odnoszące się do przedmiotowej sprawy. Jak wynika z analizy akt sprawy pomyłki te wynikającą z pozostawienia niektórych elementów ze skargi wniesionej przez tę samą stronę skarżącą w sprawie o sygn. akt II SA/Go 202/21 (przykładowo dotyczy to zarzutu pkt 2 skargi). Powyższe uchybienia w konstruowaniu skargi nie miały jednak wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, gdyż Sąd orzekając w sprawie nie jest związany zarzutami skargi i wnioskami skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. a oraz lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. Sąd uchylił decyzje organów obydwu instancji oraz postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w części dotyczącej nałożenia przez organ I instancji na inwestora obowiązek uzgodnienia z Departamentem Zarządzania Drogami Urzędu Miejskiego zmiany zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (DZ.U. z 2018 r. poz. 265).

Ponownie rozpoznając sprawę, organy - kierując się normą określoną w art. 153 p.p.s.a. uwzględnią ocenę prawną Sądu przedstawioną w niniejszym uzasadnieniu wyroku, w szczególności zaś organ I instancji dokona ponownej oceny z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 35 P.b. i oceny usunięcia nieprawidłowości określonych w postanowieniu z [...] maja 2020 r.